အောင်ချိမ့် - ကဗျာ၁၂ပုဒ်(စုစည်းမှု-၄)

       ဆောင်း

 

          မှောင်စ 

          ဓာတ်မီးတိုင်တွေ လင်းစ 

          ငါတို့တွေ ပေါက်ကျလို့။

 

          အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူး” အဲဒီ ငါးလေ 

          ရင်ခြောက်ခြောက်မှာ ဖျပ်ဖျပ်လူးနေတာပေါ့ ကိုယ့်လူ။

 

          ဆေးလိမ်းဖို့ 

          တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နွေးဖို့ 

          ကြပ်ကြပ်စဉ်းစားဖို့ ။

 

          ညနေစာ၊ အများပြည်သူသုံး ဘတ်စ်ကား 

          ယနေ့ခေတ်၏ ရှပ်အင်္ကျီများပေါ် အမောတကောကျော်လွှားကာ 

          တစ်စုံတစ်စုံယောက်ဟာ သူ့အိပ်ရာကိုပြန်လာနေပြီ။

 

          ရနံ့သစ်မဂ္ဂဇင်း 

          အောက်တိုဘာ၊ ၁၉၉၅။

 

        The cold season

 

          Begins darkness

          lamp posts begin light 

          we burst out

 

         “Meaningless” this fish 

          writhing in my dry chest, man

 

          to smear with balm 

          to warm each other 

          to think real hard

 

          dinner, public bus 

          past with exhaustion by the day's shirts 

          someone is coming back to his bed

 

          October, 1995

 

 

           မျက်ဖြေလင်္ကာ

 

          မရီရလည်း 

          ရီကြပါ

          ရီတာ

          အသက်ရှည်ပါတယ်။ ။

 

          သရဖူမဂ္ဂဇင်း

 

           Anger-appeasement verse

 

          although it's no good to laugh at 

          please laugh 

          laughter makes you 

          live long

 

            ပန်းချီကားအမည်မှာ 

          လွန်ခဲ့သောဆယ်နှစ်က 

          မိုးတွေရွာ

 

          လွန်ခဲ့သော ၁၀ နှစ်လောက်က အဲဒီမှာ 

          ငါတစ်ယောက်တည်း ထီးတည်းထိုင်နေခဲ့ 

          အဲဒီနေ့က မိုးကြီးမည်းမည်းမှောင်မှောင် 

          အဲဒီနေ့က ပလက်ဖောင်းမည်းမည်းမှောင်မှောင် 

          အဲဒီနေ့က ငါ့မှာ မည်းမည်းမှောင်မှောင် 

          ငါ ဆွေးမိဆွေးရာ မိရာ လှမ်းအေး

          ကောင်းကင်မည်းမည်းထဲ 

          ရုံးရဲ့ သံဆန်ခါဝင်းထဲ 

          မိုးကြီးမည်းမည်း လင်းထိန်အောင် ပင်လုံးကျွတ် 

          တစ်ပင်လုံးပွင့်နေတဲ့ ပန်းများ 

          စိန်ပန်းပင်ကြီး ရဲနေအောင် ပွင့်နေတာများ 

          ငါ့ အမှောင်ပါ 

          လင်းသွားတာများ ...။ 

          မုတ်သုန်ကို ‘အဲဒီစိန်ပန်းပင်ကြီးပွင့်နေပုံ ရေးပေးစမ်းပါ ညီလေးရာ” 

          ငါက ဆိုပေမဲ့ ၊ 

          ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မုတ်သုန်က မရေးဖြစ်ခဲ့။ 

          အခု ကျွန်တော့်ဘာသာ ရေးကြည့်ဖြစ်ပါတယ်။ 

          လင်းမလာရင် ကျွန်တော်ညံ့လို့ ဖြစ်ပါတယ်။ 

 

          သရဖူမဂ္ဂဇင်း 

          နိုဝင်ဘာ၊ ၂၀၀၇။

  

          THE TITLE OF THE PAINTING

            it rained ten years ago

 

          About ten years ago, there 

          I was sitting all alone 

          that day the sky was dull and dark 

          that day the pavements were dull and dark 

          that day the tarred road was dull and dark

          that day I too was dull and dark

          I was sad and gazed where I happened to be gazing 

          into the dark sky 

          into the iron netting of the Secretariat 

          to brighten the dark sky the entire tree 

          flowers bloom in the whole tree 

          the gold mohur tree in bloom brightly red 

          my darkness 

          lightens 

          I asked Moat Thon, “Please paint that gold mohur tree in bloom, brother”

          I asked but 

          Moat Thon failed to comply for I don't know why 

          now I happen to be trying it myself 

          if it doesn't brighten, it's my weakness

 

            မောင်ချောနွယ်အတွက် 

          မနေနိုင်လို့ ရေးတဲ့ကဗျာ

 

           မိုးတွေ ရွာပေါ့ 

           အဲသလို မိုးရွာတုန်း တစ်နေ့မှာ

           ဖော်ဝေးဟာ 

           ထွက်ခွာသွားပါတယ်။

 

           အဲသလို မိုးရွာတုန်းမှာပဲ 

           ကိုလေးအောင်လည်း 

           ထွက်ခွာသွားခဲ့ပါတယ်။

 

           ခုတစ်ခါ မောင်ချောနွယ် 

           သူငယ်ချင်း မောင်ချောနွယ် 

           နှစ်ပေါင်း ၃၀ ကျော် 

           ငါတို့ ချီတက်ခဲ့ကြရာမှ 

           မင်း ထွက်ခွာသွားပေါ့ ။

 

           သူဟာ သူ့ကိုယ်သူ ရုပ်ရှင်မင်းသား 

           ဖြစ်မယ်လို့ တကယ်ထင်ခဲ့တယ်။ 

           အဲဒါကြောင့် 

           ငါတို့ ရယ်ခဲ့ကြတယ်။

 

         Poem for Maung Chaw Nwe Written 

        Just because I can't help it

 

           It was raining 

           while it was raining like this one day 

           Hpaw Way 

           went away

 

          while it was raining like that 

          Ko Lay Aung too 

          went away

 

          and now Maung Chaw Nwè 

          friend Maung Chaw Nwè 

          for more than 30 years 

          we've marched together 

          now you've left us

 

          He really thought he was 

          going to be a film actor 

          so 

          we laughed

 

         

 

 

 

          သူဟာ သူငယ်ချင်းတွေကို 

          အမြဲ မနာလိုရှိခဲ့တယ် 

          အဲဒါကြောင့်လည်း 

          ငါတို့ ရယ်ခဲ့ကြတယ်။

 

          သူဟာ အများသိ ကဗျာဆရာပေါ့ 

          ဒါပေမဲ့ အဲဒီထက်မက 

          သူဖြစ်ချင်ခဲ့လို့ 

          ကဗျာတွေအများကြီး ရေးခဲ့တယ်။

 

          ငါတို့ ကဗျာတွေအများကြီး 

          ဖတ်ခဲ့ရတယ် 

          အဲသလို 

          ရယ်စေ 

          ကဗျာတွေ ဖတ်စေရတဲ့ .. 

          အဲဒီနေရာမှာ ၊

          ငါ့ကဗျာဟာ ရပ်သွားတယ်။

 

         ငါ ဘာဆက်ရေးရမလဲ 

         ဟိုရှေးရှေးက စာဆိုတော်ကြီးတွေလို 

         ငါ့ကလောင်ကို ခဏချ 

         ငေးတိငေးရာ ရတယ်။

 

         သော် ... မောင်ချောနွယ် 

         သူဟာ အဆင်မပြေခဲ့ပါ 

         မတည်ငြိမ်မှုထဲမှာ

         ဆောက်တည်ရာ မရခဲ့ပါဘူး။ 

         ဖန်ခွက်တစ်ခွက်နဲ့