ဦးအောင်သိမ်းမြတ် - မြန်မာ့ရိုးရာစကားပုံပုံပြင်များ(၁)

အကြံကောင်း တစ်ချက် အနေကောင်း တစ်သက်

ရှေးသရောအခါက နှံစုတ်ငှက် တစ်ကောင် ရှိလေသည်။ မိုးလေများ ပြင်းထန်စွာ ရက်ဆက် ကျရောက်သောကြောင့် အသိုက်ပြင်သို့ မထွက် နိုင်ဘဲ ရှိလေ၏။ တစ်နေ့တွင် မိုးလေများ ရပ်စဲပြီး နေရောင်ကလေး ပွင့်လာ၏။ နှံစုတ်ငှက်လည်း ဝမ်းသာအားရ အတောင် ဆန့်၏။ ခြေလက် များကို ဆန့်၏။ ထို့နောက် အစာရှာ ထွက်ခဲ့လေ၏။

ရက်ပေါင်းများစွာ အစာနှင့် ကင်းနေသဖြင့် အစာကို အငမ်းမရ ကောက်ယူ စားသောက်၏။ အစာထဲတွင် အာရုံရောက်သွားသောအခါ သတိလစ်ပြီ။ ငါ သွားသင့်တဲ့နေရာလား၊ အန္တရာယ်ရှိတဲ့ နေရာလား မေ့သွားပြီ။

သစ်ပင်ထိပ်ဖျားတွင် ငြိမ်သက်စွာ စောင့်နေသော သိမ်းငှက် တစ်ကောင်က နှံစုတ်ငှက်ကို မြင်၏။ နှံစုတ်ငှက်သည် ချုံပုတ် သစ်ပင် များ ရှင်းလင်းသည့်ဘက်သို့ တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်လာ၏။

သိမ်းငှက်အတွက် အခြေအနေ ကောင်းလာပြီ။ ဝှီးခနဲ အသံ တစ်ချက် ပေါ်လာ၏။

ဟာ... ရန်သူ့တောင်ဟုန်သံပါကလားဟု နှံစုတ်ငှက် သိသည်။

နွားခြေရာခွက် မြေပပ်ကြားများကြားသို့ ပြေးဝင်သည်။ သို့သော် ငှက် ကလေး နောက်ကျသွားပြီ။

သူ ထိတ်လန့်တကြားဖြင့် ပုန်းအောင်းစရာ နေရာကောင်းရှိရာသို့ ပြေးသွားဆဲတွင် မြေပြင်မှ မြောက်တက်သွားပြီ။ သိမ်းငှက်၏ ချွန်ထက် သော ခြေသည်းများဖြင့် ကုပ်ညှပ်လျက် သယ်ဆောင်သွားပြီ။

သိမ်းငှက်မှာလည်း အစာကို ရပါလျက် လေထဲတွင် မစားနိုင် သေး။ အစာကို သစ်ပင် တစ်ပင်ပေါ်သို့ သယ်သွားရမည်။ ရောက်တော့ မှ ကျောကုန်းကို နင်းဖြဲပြီး အူ၊ အသည်းများကို သွေးရဲသံရဲ စားမျိုရမည်။

သို့သော် သူ့မှာလည်း သူ့ဒုက္ခနှင့်သူ ရှိသည်။

သစ်ပင်ထိပ်ဖျားတွင် ငြိမ်သက်စွာ အစာကို စောင့်နေသူမှာ သူ တစ်ကောင်တည်း မဟုတ်ချေ။ အခြား သိမ်းငှက်တွေ ရှိသည်။ လေထဲ၌ ဝဲဝေ့ကာ ချောင်းမြောင်းနေသော စွန်ရဲတွေ ရှိသေးသည်။

ထိုအကြံတူ ငှက်များသည် အစာရသွားသော ငှက်နောက်သို့ ဝိုင်းအုံလိုက်ကာ ကုတ်ကြ ဆိတ်ကြလေ့ ရှိသည်။ အကုတ်အဆိတ်ခံရသူ မှာ အစာကို လွှတ်ချပြီး ထွက်ပြေးရလေ့ ရှိသည်။ သို့အတွက် နှံစုတ်ငှက် ကို ဖမ်းယူရရှိသော သိမ်းငှက်သည် အကြံတူတွေ ဝိုင်းအုံမလာမီ ဝေးရာ သို့ ပျံသန်းခဲ့ရသည်။

“ငါ့နေရာမဟုတ်လို့ အခုလို ဖြစ်ရတာ၊ ငါ့နေရာ မဟုတ်လို့ အခုလို ဖြစ်ရတာ”

သိမ်းငှက်မှာမူ သတိမထားအားသေး။ နှံစုတ်ငှက်ငယ်မှာ သေ ဘေးကို ကြောက်သောကြောင့် တုန်လှုပ်စွာ အော်မြည်နေသည် ထင်ခဲ့၏။ လိုက်လံ နှောင့်ယှက်သူများ လိုက်မလာကြောင်း သိသောအခါ စိတ်အေး သွား၏။ စိတ်အေးသွားတော့မှ သတိထားမိ၏ ။ အော်မိအော်ရာ အော် နေခြင်း မဟုတ်။ ငိုကြွေးနေခြင်း မဟုတ်။ တောင်းပန်နေခြင်း မဟုတ်။

“ငါ့နေရာ မဟုတ်လို့ အခုလို ဖြစ်ရတာ၊ ငါ့နေရာမှာသာဆို ဘာရမတုံး”

နှံစုတ်ငှက်သည် သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်နေ၏။ အဆက်မပြတ် မြည်နေသဖြင့် သိမ်းငှက် စိတ်ဝင်စား၏။

“ဟေ့ကောင်၊ မင်း ဘာတွေ အော်နေတာတုံး”

ငါ့အတွက် ဘေးမသီ ရန်မခနိုင်တဲ့ နေရာတွေ ရှိတယ်။ အစာကို မက်မိလို့ လုံခြုံတဲ့နေရာကို သတိလစ်သွားတယ်။ ဒါကို ပြောနေတာ”

“မင့်နေရာက ဘယ်လောက် လုံခြုံလို့တုံး။ ငါ့အတောင်နှင့် ရိုက်၊ ငါ့ခြေသည်းနှင့် ကုတ်ရင် နှင့်လုံခြုံတဲ့နေရာ ဘာခံနိုင်မှာတုံး”

“ဟေ့.. သိမ်းငှက်၊ မင့် အတောင် မင့် ခြေသည်းကို နည်းနည်းမှ အရေးမလုပ်တဲ့ နေရာဟာ ငါ့နေရာပဲ”

လူ့လက်သီးဆုပ်ရွယ်မျှပင် မရှိသော သည်ငှက်ငယ် လေလုံး ထွားလှချေကလားဟု သိမ်းငှက် ထင်သည်။ သူ့ထက် အဆပေါင်းများစွာ ကြီးမားသော ငါ သိမ်းငှက်၏ အတောင်ဒဏ်ကို မည်သို့လျှင် သူ ကာကွယ်နိုင်မည်နည်းဟု ဘဝင်မြင့် စိတ်ဖြင့် တွေး၏။

“ဟင်း ငါ့နေရာ မဟုတ်လို့ပေါ့ကွာ။ ငါ့နေရာမှာသာဆို ဘယ်မှာ အခုလို ဖြစ်လိမ့်မတုံး”

နှံစုတ်ငှက်ကား မကျေမချမ်း ဆက်လက် မြည်တမ်းနေဆဲပင်။

“ဟေ့ကောင်၊ နားငြီးတယ်ကွာ။ တိတ်စမ်း” ငါ့

“ ပါးစပ်နှင့် ငါ မြည်တာ၊ ဘာပြုလို့ တိတ်ရမှာတုံး”

သတ်စားတော့မည့် ရန်သူအား နှံစုတ်ငှက်က ပြန်လည် ရန် ထောင်သည်။

ဒါလောက် အပြောကြီးတဲ့ အကောင်၊ ကဲ သွားစမ်း၊ နှင့်နေရာ ဆိုတဲ့ နေရာမှာ သွားနေ၊ ငါ မိအောင် ဖမ်းပြမယ်။ မိလို့ကတော့ကွာ အမွေးတွေပါ စားပစ်မယ်။ ကဲ... သွား”

သိမ်းငှက်သည် နှံစုတ်ငှက်ကို ပြောပြောဆိုဆို လွှတ်ပေးလိုက် သည်။ နှံစုတ်ငှက်လည်း မြေပြင်သို့ ထိုးဆင်းလာသည်။ နွားခြေရာခွက်ကောင်းကောင်းကို ရှာဖွေသည်။ နွားခြေရာခွက်ဆိုသည်မှာ ရွှံ့ပျော့ပေါ် တွင် ထင်ကျန်ခဲ့သော နွားခြေရာ ဖြစ်၏။

မိုးရာသီတွင် မြေပျော့နေခိုက်၌ နွားက နင်း၏။ နွား၏ ခြေထောက် ကျွံဝင်သွား၏။ နွားက သူ့ခြေထောက်ကို နုတ်ပြီး ခရီးဆက်သွားသည်။ အလယ်မောက်ပြီး အနားလန်နေသော တွင်းကြီးဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့၏။ နွေ ကာလသို့ ရောက်သောအခါ မာကျောသော ထိုနွားခြေရာခွက်များထဲတွင် နှံစုတ်ငှက်နှင့် ဘီလုံးငှက်၊ မြေဝပ်ငှက်များ ဝင်ရောက် ခိုအောင်းလေ့ရှိ၏။

နှံစုတ်ငှက်ငယ်သည် စိတ်ကြိုက် နွားခြေရာခွက်ကို တွေ့ပြီ။ သိမ်းငှက်ကလည်း အပေါ်မှ ဝဲပျံ စောင့်ဆိုင်းနေသည်။

“ဟေ့.. သိမ်းငှက်၊ သည်နေရာဟာ ငါ့နေရာပဲဟေ့။ မင်းလို ကောင်မျိုး တစ်ကောင် မကဘူး၊ ဆယ်ကောင် လာခဲ့။ သေသွားမယ်မှတ်”

နွားခြေရာခွက်ထိပ်ရှိ ချွန်နေသော မြေစိုင်ပေါ်သို့ ငှက်ငယ် ရောက် လာသည်။ မော့ကြည့်ပြီး အော်သည်။

သိမ်းငှက်မှာ သေးငယ်သော ငှက်အား အထင်သေးပြီးသား ဖြစ် သည်။ ယခုကဲ့သို့ မလေးမခန့် အအော်ခံရသောအခါ လေထဲသို့ ထိုးတက် သွား၏။ အတန်မြင့်တက်သွားပြီးမှ အဟုန်ပြင်းစွာ ထိုးဆင်းလာ၏။ ငှက်ငယ်လည်း နွားခြေရာခွက်ထဲသို့ ဝုတ်ခနဲ ခုန်ဆင်းနေ၏။

သိမ်းငှက်မှာ သုတ်စရာ၊ ဖမ်းစရာ မတွေ့ ။ ကိုယ့်အရှိန်ကို ကိုယ် ထိန်းရင်း လေထဲသို့ ထောင်တက် သွားရလေ၏။

“ဘယ်လိုတုံးဟေ့ သိမ်းငှက်ကြီး၊ အကောင်ကြီးတယ် ဆိုပြီး အထင်မကြီးနှင့်။ ငါ့နေရာမှာ မင်း ဘာတတ်နိုင်သေးတုံး”

နွားခြေရာခွက်ထိပ်တွင် ငှက်ငယ် ပေါ်လာသည်။ မထီမဲ့မြင် အော်ဟစ်သည်။ ရယ်မောသည်။ သိမ်းငှက်လည်း အားယူရန် ထိုးတက် သွားသည်။ အဟုန်ပြင်းစွာ ထိုးဆင်းလာသည်။ နွားခြေရာခွက်ထဲသို့ နှိုက်ပြီး မသုတ်နိုင်။

‘သိမ်းငှက်တဲ့လား၊ ဘာသိမ်းငှက်တုံး၊ အလကား ငှက်ပါကလား” သိမ်းငှက် ဒေါသတကြီး ပျံတက်ပြီး ဒေါသတကြီး ထိုးသုတ်သည်။

ဤသို့ဖြင့် ကြိမ်ဖန်များစွာ ဖြစ်သောအခါ သိမ်းငှက်မှာ မောပန်း ပြီ။ သည်ငှက်သေး ငှက်မွှားကိုမျှ မမိကောင်းလားဟု ကြိတ်မနိုင် ခဲမရ ဖြစ်လာသည်။ ထိုအခါ ပိုပြီး စိတ်ဆိုးလာသည်။

သို့အတွက် ပိုမို လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် ထိုးဆင်းသည်။ အရ အမိ ဖမ်းသည်။ ငှက်ငယ်ကိုကား မမိ။ မိမိကိုယ်ကို မိမိ မထိန်းနိုင်ဘဲ ခြေရာခွက်ထိပ်ရှိ မြေစွန်းအချွန်နှင့် သိမ်း ရင်အုပ် ဆောင့်မိကာ သေပွဲ ဝင်သွားရှာလေသတည်း။

ဖားနှင့် ခြင်္သေ့

ထိုစကားပုံနှင့် အကျုံးဝင်သော နောက်ထပ် ပုံပြင်တစ်ပုဒ် ရှိပါ သေးသည်။ ယင်းမှာ ဖားနှင့် ခြင်္သေ့ ဖြစ်ပေသည်။

တောပေါင်း သုံးထောင်ကို အစိုးရသော ကေသရာဇာ ခြင်္သေ့မင်း သည် အပြေး လျင်မြန်၏။ သူ ဒေါသထွက်၍ ဟောက်လျှင် သူ့အသံကြောင့် နားကွဲပြီး သေသူ သေ၊ ထိတ်လန့်ပြီး သေသူ သေ ဖြစ်ကြရ၏။ အားခွန်ဗလလည်း ကြီးမား၏။

သို့အတွက် တောထဲရှိ သားရဲတိရစ္ဆာန်အားလုံးက ကေသရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းအား ကြောက်ရွံ့ ရိုသေကြ၏။ သူ့အား အသိအမှတ်ပြု အရို အသေပေးသော အရပ်ဒေသပေါင်း သုံးထောင် ရှိသည့်အတွက် တော သုံးထောင်ကို အစိုးရသည်ဟု ခေါ်စမှတ်ပြုကြ၏။