စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
ဦးအောင်သိမ်းမြတ် - မြန်မာ့ရိုးရာချစ်စဖွယ်ပုံပြင်များ
Couldn't load pickup availability
ကောင်းသောဉာဏ်ကြွယ် ယုန်သူငယ်
မာနကိုယ်စီ စွဲလျက်
မြန်မာတို့၏ ပုံပြင်များတွင် သက်ငယ်ရိတ်သွားသော ရွှေယုန်က လွဲလျှင် ပညာရှိယုန် ယုန်ကောင်းများသာ အပါများသည်။
ယခုဖော်ပြမည့်ယုန်မှာ အထက်ပါယုန်နှင့်များစွာ ခြားနားသော သူတစ်ပါးအား ကူညီသော ယုန်ပညာရှိ ယုန်ကောင်းဖြစ်သည်။
ရှေးလွန်လေပြီးသောအခါ၏ နေ့တစ်နေ့တွင် ဖြစ်သည်။
ကျားတစ်ကောင်နှင့် ဆင်တစ်ကောင်တို့သည် တောလမ်းခရီး တစ်ခုတွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့ကြလေသည်။
“သည်တောထဲမှာ အင်အားအကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ ငါသွားမယ့်ခရီးမှာ ပိတ်ဆီးနေတာ ဘယ်သူတုံးဟေ့၊ လမ်းဖယ်ပေးစမ်း”
ဆင်က မောက်မောက်မာမာပြောသောအခါ ကျားကလည်း ခက် ထန်စွာ တုံ့ပြန်ပြောဆိုသည်။
“ကျားဟေ့၊ တောဘုရင် ကျားမင်းဆိုတာကိုမှ မကြားဖူးဘူးဆိုရင် အလွန်မိုက်မဲသူပဲ”
“ဒါတွေထားပါ၊ အခုလောလောဆယ် မင်းလုပ်ရမှာက ငါ့ကို လမ်းဖယ်ပေးဖို့ပဲ၊ ကဲ ဖယ် ... ဖယ်”
“ရယ်စရာပါကလားကွယ်၊ ငါ့ကို လမ်းဖယ်ပေးရမှာက မင်းကွ၊အကောင်ကြီးပြီး အချိန်မစီးတဲ့ ဆင်”
ဆင်သည် များစွာ စိတ်ဆိုး၏။ သစ်ကိုင်းတစ်ကိုင်း ချိုးပြီး ငမိုက် သားကျားကို ရိုက်နှက်ဆုံးမလိုသည်။ သို့ရာတွင် ကျားကလည်း ဦးကင်း ပေါ် ခုန်အုပ်ရန် အမြီးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့် မြေမှာဝပ်လျက် အားယူနေသည်။
သို့အတွက် ဆင်သည် ဒေါသကို ချုပ်တည်းသည်။
“ကောင်းပြီလေ .. မင်းကလည်း မင်းကိုယ်မင်း တောဘုရင်တဲ့၊ သည်တော့ ဘယ်သူဘုရင်ဆိုတာ သိရအောင် အစွမ်းပြိုင်မလား”
“ကောင်းတယ်၊ စိန်လိုက်” ။
ဆင်သည် အစွမ်းပြိုင်ရန် နည်းလမ်းကို ကြံဆရင်း ဟိုဟိုသည် သည် ကြည့်သည်။ တစ်ခေါ်ခန့်အကွာတွင် လက်ပံပင်တစ်ပင်ကိုမြင်၏။ လက်ပံပွင့်များလည်း ပင်လုံးကျွတ်ပွင့်နေသည်။ သည်အပွင့်များကို အကြောင်းပြုပြီး ဆက်ရက်များ ရောက်ရှိနေရာ သောသောညံလျက် ရှိသည်။
“ဟောဟို လက်ပံပင်ပေါ်က ဆက်ရက်တွေ အဆူရပ်သွားအောင် သို့မဟုတ် ထွက်ပြေးအောင် မလုပ်နိုင်သူ အရှုံး၊ လုပ်နိုင်သူ အနိုင်”
“ကောင်းတယ်၊ ကြိုက်တယ်”
ကျားသည် လျင်မြန်စွာ သဘောတူပြီးမှ ..
“ကြေးကလေး ထည့်ရရင် ပိုပြီးမကောင်းဘူးလား” မေးသည်။
“ကြေး ... ဘာကြေးတုံး၊ ရှင်းအောင် ပြောပါကွ”
“ဆက်ရက်တွေ ပြေးအောင် သို့မဟုတ် တိတ်သွားအောင် လုပ်နိုင် သူက နိုင်တယ်၊ နိုင်တဲ့သူက ရှုံးတဲ့သူရဲ့ ဦးနှောက်ကို ဖောက်စားစတမ်း”
“ကောင်းတယ်၊ ကောင်းတယ်” ထို့နောက် ဆင်နှင့် ကျားသည် တစ်ခေါ်အကွာအဝေးရှိ လက်ပံပင်သို့ လာခဲ့ကြသည်။ လက်ပံပင်ခြေရင်းသို့ ရောက်လျှင်ရောက်ချင်း ဆင်သည် လက်ပံပင်ကို အစွယ်ဖြင့်ပြေးဆောင့်၏။ ကြီးမားသော ပင်စည်ကြီးမှာ လုံးဝမလှုပ်ရှား။ မလှုပ်သည့်အတွက် ဆင်သည် နှာမောင်းကိုမြှောက်လျက် တအားအော်လိုက်တော့သည်။
ဆက်ရက်များ အသံတိတ်ရန် ဝေးစွ၊ ထပျံပြေးရန် မဆိုထားဘိ၊ သူ့အသံမှာ ဆက်ရက်များ၏ ဆူညံသံကိုပင် မဖောက်ထွင်းနိုင်ပါ။
“ကဲ တော်ပြီလား၊ အော်ဦးမလား”
ကျားက မေးသဖြင့် ဆင် ထပ်မံ ကြိုးစား၏။ မောရုံသာ ရှိ၏။ မထူးခြား။
“ငါ လက်လျှော့ပြီဟေ့၊ မင်း အလှည့်” ဆင်သည် သူ့အော်သံကို အထင်ကြီးခဲ့သည်။
လက်တွေ့တွင် အရာမရောက်ကြောင်း ယခုမှ သိသဖြင့် သစ်ပင် ရင်းမှ ခွာခဲ့သည်။
ကျားကား သစ်ပင်ရိပ်မှ ခွာသည်။ ရန်သူကို ခုန်အုပ်မည့်ပုံဖြင့် အမြီးတယမ်းယမ်းလှုပ်ခါလျက် သံကုန်အော်ပြီး ခုန်၏။ ဝေါခနဲ ဆက်ရက်အုပ်ကြီး လန့်ဖျပ်ပျံပြေးကြလေတော့၏။
ကျွက်ကျွက်ညံနေခဲ့သော လက်ပံပင်ကြီးမှာ တစ်ခဏအတွင်း တိတ်ဆိတ်နေလေ၏။
“ဘယ့်နှယ်တုံးဟေ့ မောင်ဆင်”
ကျားက အထက်စီးလေသံဖြင့် မေးသည်။
“ငါ ရှုံးတယ်၊ မင်းနိုင်တဲ့အတွက် ငါ့ကို စားပေတော့၊ ဒါပေမဲ့ ငါ မသေခင်မှာ သားမယား၊ မိဘများကို မှာစရာရှိတာ မှာခဲ့ချင်သေး သကွာ၊ မင်း လိုက်လျောနိုင်မယ် ဆိုရင်တော့ ခုနစ်ရက် ခွင့်ပေးပါ”
“ခုနစ်ရက်စေ့ရင် မင်း ပြန်လာမှာလား”
“ရှစ်ရက်မြောက် မနက်ကျရင် သည်နေရာမှာ ရောက်နေရပါစေ့မယ်”
“ကောင်းပြီ .. ငါခွင့်ပေးတယ်၊ သွား”
ပညာရှိကို မှီဝဲခြင်း
ရွှေယုန်သည် မြက်နုကလေးများကို မြိန်ရေရှက်ရေ စားနေ၏။ သူတို့နှယ် အကောင်ငယ်ကလေးများမှာ အသားစားသတ္တဝါမှန်သမျှကိုကြောက်ရွံ့ ရသည်။ စိမ်ပြေနပြေ မစားရဲ။ ကျီးကန်းတောင်းမှောက် မျက်လုံးကစားရသည်။
ကိုရွှေယုန်၏ မြင်ကွင်းထဲသို့ ဆင်ကြီးတစ်ကောင် ဝင်လာသည်။ ယုန်သည် စူးစိုက်ကြည့်၏။ သူ့မိတ်ဆွေ ဆင်ကြီးပါတကား။ သို့ရာတွင် မိတ်ဆွေဆင်ကြီးမှာ ခါတိုင်းနှင့်မတူချေ။ မှ အခါတိုင်းဆိုလျှင် ထိုဆင်ကြီးသည် မြူးထူးရွှင်ပျ၏။ သူငယ်ချင်း ယုန်ကို မြင်လျှင် မြက်ပင်များနုတ်ပြီး ပစ်ပေး၏။ မြက်ဖုတ်များနုတ်ကာ တဖန်းဖန်းမြည်အောင် လက်ကိုရိုက်ပြီး စား၏။ သစ်ကိုင်းတွေချိုးသည်။ ဝှေ့ယမ်းသည်။ ယခုမြင်ရသော ဆင်မှာမူ နားရွက်ကြီးပေလျက် ညှိုးငယ် လှချေသည်။
“ဟေ့ ကိုဆင်၊ နေကောင်းရဲ့လား၊ ကျုပ် မျက်စိထဲမှာတော့ ခင်ဗျား . ကို ကြည့်ရတာ နာဖျားမကျန်း ဖြစ်နေပုံပဲ”, - အနီးသို့ အရောက်တွင် ယုန်က အော်ပြောသည်။
“စောစောကတော့ ကျန်းမာပါရဲ့ ကွာ၊ အခုတော့ မကျန်းမာတော့ ဘူးဟ”
“စကား အဆန်းပါကလား၊ ဘာဖြစ်လို့တုံး”
“ကျားတစ်ကောင်နဲ့တွေ့လို့ အစွမ်းပြိုင်ကြရာမှာ ငါရှုံးတဲ့အတွက်
ခုနစ်ရက်စေ့တဲ့နေ့မှာ ကျားစားခံရတော့မယ်ကွာ၊ အခု စကားပြောတာ ဟာ နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက်တယ် သဘောထားပေတော့”
ယုန်သည် မြက်ကိုပစ်ချပြီး ဆင်ရှေ့သို့ လာရပ်၏။ သို့ဖြစ်သဖြင့် ဆင်သည် အဖြစ်အပျက်ကို အသေးစိတ်ရှင်းပြ၏။ ယုန်သည် အတန်ငယ် တွေးတောစဉ်းစားပြီးမှ ပြော၏။
“ကတိရှိခဲ့ပေမဲ့ မင်း သေလို့မဖြစ်ဘူး သူငယ်ချင်း”
“မင်း မတတ်နိုင်ပါဘူး”
“တတ်နိုင်သလား၊ မတတ်နိုင်ဘူးလား စမ်းကြည့်ချင်တယ်ကွာ၊ ကိုင်း .... ငါ့ကို မင့်ခေါင်းပေါ် တင်စမ်း၊ မင်းလည်း အိမ်ကို မပြန်နှင့်ဦး”
ဆင်သည် နှာမောင်းပေါ်ရောက်လာသော ကိုရွှေယုန်ကို ဦးကင်း ပေါ်သို့ တင်ပေးသည်။ ယုန် ညွှန်သည့်နေရာများကို လျှောက်သွားသည်။
မကြာမီ ဒရယ်တစ်စုနှင့် တွေ့သည်။
“ကိုရွှေယုန်က ဆင်ကြီးစီးလို့ပါကလား၊ ဘယ်သွားမှာပါလိမ့်”
“ကျားဖမ်းမလို့ကွာ ဒါပေမဲ့ အခု မဟုတ်ပါဘူး၊ ခုနစ်ရက် လိုပါ သေးတယ်၊ အဲသည်နေ့ကျရင်တော့ ကျားဖမ်းပွဲကြည့်ဖို့ ငါ လာခေါ်မယ်၊ စောင့်နေကြ”
ဒရယ်တွေ ဝမ်းသာသွားသည်။ သူတို့ ကြောက်လန့်ရသော အကောင်တစ်ကောင် ယုတ်လျော့သွားတော့မည် မဟုတ်သလော။
“စောင့်နေမယ် ကိုရွှေယုန်ရေ၊ စိတ်ချ၊ စိတ်ချ”
ထို့နောက် သမင်များထံ သွားကြပြန်သည်။ သမင်များလည်း ဝမ်းသာကြသည်။ သမင်းများထံမှ ထွက်လာပြီးနောက် မျောက်များ၊ ဆတ်များ၊ မြေခွေးများ၊ ဝံပုလွေများ၊ စိုင်များ၊ ဝက်များ၊ ငှက်များထံသို့ လှည့်လည်သွားလာသည်။ အားလုံးက လိုက်ပါကြည့်ရှုမည် ကတိပေး ကြသည်။
