ဦးအောင်သိမ်းမြတ် - ဗုဒ္ဓ၏ဧတဒဂ်ရအမျိုးသမီးများ

နမောတဿ ဘဂဝတော အရဟတော သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဿ

အပိုင်း (က)

ရဟန္တာထေရီအရှင်မများ

၁။ ရတ္တညူ ဧတဒဂ်ရ ထေရီအရှင်မကြီး

မဟာပဇာပတိဂေါတမီ ထေရီအရှင်မကြီးသည် မြတ်စွာဘုရား မယ်တော်၏ ညီမတော်ဖြစ်သောကြောင့် မြတ်စွာဘုရား၏ အဒေါ် (မိထွေး) တော်စပ် ပါသည်။ သို့ကြောင့် ထိုအရှင်မကြီးအား မိထွေးတော် ဂေါတမီ ဟူ၍လည်း ခေါ်တွင်ကြပေသည်။

မိန်းမရဟန်း (ဘိက္ခုနီ)သာသနာကို တည်ထောင်သော ဘိက္ခုနီ သာသနာတော်၏ မယ်တော်ကြီး မဟာပဇာပတိ ဂေါတမီ ထေရီအရှင်မ ကြီးသည် “ရတ္တညူ ဧတဒဂ်ရတော်မူသည်။ သူ၏အတိတ်ဘဝကို ပြန်ပြောင်း လေ့လာသောအခါ ဤသို့တွေ့ရပေသည်။

လွန်ခဲ့သော ကမ္ဘာတစ်သိန်းထက် သာရကမ္ဘာတွင် ပဒုမုတ္တရ မြတ်စွာဘုရား ထင်ရှားပွင့်တော်မူ၏။

ထိုအခါဝယ် မိထွေးတော်ဂေါတမီ လောင်းလျာသည် ဟံသာဝတီ ပြည်၌ မထင်ရှားသော အမျိုးဝယ်ဖြစ်၏။ အရွယ်ရောက်ချိန်ဝယ် မြတ်စွာ ဘုရား၏ကျောင်းတော်သို့ မပြတ်သွားကာ တရားတော်ကို နာယူလျက် သီတင်းသီလ စောင့်သုံး၏။

တစ်ရံရောအခါ ပဒုမုတ္တရမြတ်စွာဘုရား၏ မိထွေးတော်ဖြစ်သော ဘိက္ခုနီသည် နောက်လိုက်နောက်ပါ ဘိက္ခုနီများနှင့်အတူ မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်ကို နာကြားနေကြသည်။ တရားတော်အဆုံးတွင် ပဒုမုတ္တရ မြတ်စွာဘုရားသည် မိထွေးတော် ဘိက္ခုနီအား “ရတ္တညု” ဧတဒဂ်အရာ၌ ထားတော်မူသည်။

မဟာပဇာပတိ ဂေါတမီလောင်းလျာသည် ထိုအရှင်မကြီးကဲ့သို့ ဖြစ်လိုသော အာသီသ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ သို့ကြောင့် ပဒုမုတ္တရမြတ်စွာ ဘုရား အမှူးရှိသော သံဃာတော်များအား အလှူကြီးပေးသည်။ ထို့နောက် မြတ်စွာဘုရားထံတော်ဝယ် ဤသို့ ဆုပန်ထွာ၏။

“ယခုပြုရသော ကောင်းမှုကံ စေတနာကြောင့် နောင် မြတ်စွာဘုရား တို့၏ သာသနာတော်၌ ဤဘိက္ခုနီမကဲ့သို့ မြတ်စွာဘုရား၏ မိထွေးတော် ဖြစ်၍ အလားတူ ဧတဒဂ် ရ ရပါစေသော်”

ပဒုမုတ္တရ မြတ်စွာဘုရားသည် အနာဂတံသ ဉာဏ်တော်ဖြင့် ကြည့် တော်မူရာ ဒါယိကာမ၏ ဆုတောင်းပြည့်မည်ကို မြင်တော်မူသောကြောင့် ဗျာဒိတ်စကား မြွက်ကြားတော်မူ၏။

“ဒါယိကာမ၊ သင်သည် ငါဘုရားပွင့်တော်မူရာ သာရကမ္ဘာ၏ နောက် ကပ်တစ်သိန်းမြောက် ကျရောက်သော ဘဒ္ဒကမ္ဘာ၌ ဂေါတမမြတ်စွာဘုရား ထင်ရှားပွင့်တော်မူလတ္တံ့။ ထိုအခါ မဟာပဇာပတိဂေါတမီ အမည်ရသော မြတ်စွာဘုရား၏ မိထွေးတော်ဖြစ်၍ အစ်မတော်၏သား ဘုရားလောင်းကို နို့တိုက်ကျွေးပြီး မွေးရလတ္တံ့”

ထိုဒါယိကာမသည် ထိုအခါမှ အစပြု၍ ဒါနသီလ တရားများကို တိုးတက်ပြုလုပ်၏။ အသက်အတိုင်းနေခဲ့ပြီးနောက် စုတေလေသော်တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ဖြစ်၏။ထိုနတ်ဘဝမှစုတေပြန်သောအခါ ဗာရာဏသီ ပြည်ဝယ် သူဌေးအိမ်၌ဖြစ်၏။ သူဌေး၏ သူခစားငါးရာတို့ကို ကြီးကြပ် အုပ်ချုပ်ရသော “ဇေဋ္ဌကဒါသီ”အမည်တွင်သည်။

ဇေဋ္ဌကဒါသီ၏ လက်အောက်ခံမိန်းမများသည် ၎င်းတို့၏ လင်သား များနှင့်အတူ အိမ်တစ်အိမ်တွင် နေထိုင်ကြကာ နေ့အခါတွင် အရှင့်အမှုကိုဆောင်ရွက်ကြ၏။ ကိုယ်ပိုင်ကိစ္စများကိုကား ညဉ့်အခါကျမှသာ ဆောင်ရွက်ကြရ၏။

ဝါလနီးသော နေ့တစ်နေ့ဖြစ်သည်။

ဂန္ဓမာဒနတောင်၌ သီတင်းသုံးတော်မူသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ငါးပါး တို့သည် ဤအရပ်၌ ဝါကပ်တော်မူကြမည်ဖြစ်သဖြင့် ဝါဆိုကျောင်း ပြုပြင်ရန် ကိစ္စအတွက် သူဌေးအိမ်သို့ကြွလာတော်မူကြ၏။ ဇေဋ္ဌကဒါသီမှာ ထိုအချိန်၌ ရေအိုးရွက်လျက် ရေဆိပ်သို့ ထွက်လာချိန်ဖြစ်၏။

ဇေဋ္ဌကဒါသီသည် လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်ဖြင့် ရေဆိပ်သို့သွားသည်။ ကမန်းကတန်းရေခပ်ပြီး ပြန်လာသောအခါ အရှင်မြတ်များ သူဌေးအိမ်မှ ပြန်ကြွလာကြသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ရေအိုးကိုချပြီး ရိုသေစွာ ရှိခိုးလျက် မေးလျှောက်၏။

“အရှင်ကောင်း အရှင်မြတ်တို့ဘုရား၊ အရှင်တို့ဟာ သူဌေးအိမ်ကို အခုဝင်သွားပြီး အခုပဲ ပြန်ထွက်လာတာ ဘာကိစ္စရှိပါသတုံးဘုရား”

“ဝါကပ်မည့် ဝါဆိုကျောင်း ပြုပြင်ရန်ကိစ္စ ဖြစ်ပေသည် ဒါယိကာမ”

“ရခဲ့ကြပါရဲ့လားဘုရား”

“မရချေ။ သင့်လျော်ရာ၌ ရှာဖွေရဦးမည်” သို့ကြောင့် ဇေဋ္ဌကဒါသီက စူးစမ်းလျှောက်ထားသည်။

“အရှင်မြတ်တို့ရဲ့ ကျောင်းကို မင်းစိုးရာဇာနဲ့ သူဌေးသူကြွယ်များ ဆောင်ရွက်မှဖြစ်ပါသလားဘုရား။ တပည့်တော်မတို့လို သူခစားအမှုလုပ်တွေ ဆောင်ရွက်လို့ကော မဖြစ်နိုင်ဘူးလားဘုရား”

“မည်သူမဆို ပြုလုပ်ဆောင်ရွက်ပေးနိုင်ပေသည်၊ ဒါယိကာမ”

ဇေဋ္ဌကဒါသီ ဝမ်းသာသွားသည်။ ဆက်လက်၍ ဝမ်းပန်းတသာ လျှောက်ထားပြန်သည်။

“ဒါဆိုရင် တပည့်တော်မတို့ ကြိုးစားပြီး ကျောင်းကိုပြုပြင်ပါရစေ ဘုရား။နက်ဖြန်အတွက်လည်း တပည့်တော်မတို့ရဲ့ ဆွမ်းအလှူကို ခံယူ တော်မူပါဘုရား”

အရှင်ကောင်း အရှင်မြတ်များသည် သည်းခံ၍ ကြွသွားတော်မူကြ ၏။ ဇေဋ္ဌကဒါသီလည်း အိမ်သို့ ဝမ်းမြောက်စွာပြန်လာသည်။ သူ့လက် အောက်ခံ အမှုလုပ်မိန်းမများကို စုရုံးကာ မေးသည်။

“ရှင်မတို့၊ ကျွန်အဖြစ်က လွတ်ချင်သလား၊ မလွတ်ချင်ဘူးလား”

“ဘယ့်နှယ်ပြောပါလိမ့်။ အခွင့်ရရင် အခုတောင် လွတ်ချင်ပါတယ်”

အမှုလုပ်မိန်းမများက အားတက်သရောဖြေကြသောအခါ ဇေဋ္ဌက ဒါသီက ဤသို့ရှင်းပြ၏။

“ငါတို့တစ်တွေဟာ ရှေးတုန်းက ပုညအထူး ဆည်းပူးသမှု မပြုခဲ့ ကြလို့ အခုဘဝမှာ သူတစ်ပါးကျွန်ဖြစ်ရတာမဟုတ်လား။ ကုသိုလ်အစုကောင်းမှုဥစ္စာ ရတနာကသာ ငါတို့ကို တော်လှန်နိုင်အောင် စွမ်းဆောင်နိုင် လိမ့်မယ်”

အမှုလုပ်များသည် ဇေဋ္ဌက ပြောမည့်စကားကို စိတ်အားထက်သန်စွာ နားစွင့်နေကြသည်။

“အဲသည်တော့၊ ကျောင်းပြုပြင်ဖို့ ဟတ္ထကံရှာဖွေတဲ့ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်တို့ကို နက်ဖြန်အတွက် ငါဆွမ်းဖိတ်ခဲ့ပြီ။ ပြီးတော့ ရှင်မတို့ရဲ့ လင်တွေကိုလည်း စိတ်ကြည်လင်အောင်ဖျောင်းဖျပြောဆိုပြီး အရှင်ကောင်း တို့အတွက် ဝါဆိုကျောင်းတွေ ပြုပြင်ကြရအောင်”

အမှုလုပ်မိန်းမများသည် ဝမ်းမြောက်စွာသဘောတူကြ၏။ အလုပ် ခွင်မှ ပြန်ရောက်လာသော လင်များကိုလည်း ထိုအကြောင်းကို ပြောပြကြရာ လင်ယောက်ျားတို့သည် သဒ္ဓါသောစိတ်ဖြင့် ရွှင်လန်းဝမ်းမြောက်ကြရ၏။ ထို့နောက် ဇေဋ္ဌကဒါသီ၏အိမ်၌ စုဝေးကြကာ တပျော်တပါး ဆွမ်းဘောဇဉ်များ ချက်ပြုတ်ကြသည်။ နံနက် လင်းချိန်တွင် ကြွလာတော်မူကြသော ပစ္စေက ဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်များအား သဒ္ဓါရွှင်လန်း ဝမ်းမြောက်စွာ လောင်းလှူ ကြ၏။

ထိုမှတစ်ဖန် သူတို့သည် ရှေးရှိရင်းကျောင်းနေရာကို မေးမြန်း လျှောက်ထားကာ စုပေါင်းမွမ်းမံပြင်ဆင်ကြ၏။ ထို့ပြင် ထပ်မံ၍လည်း စကြံ၊ မဏ္ဍပ်၊ ဇရပ်၊ တဲနန်း၊ နေ့သန့်ရာ၊ ညဉ့်သန့်ရာ နေရာများကို အသစ် ဆောက်လုပ် လှူဒါန်းကြသည်။

ဇေဋ္ဌကဒါသီ အမှူးပြုသော အမှုလုပ်များသည် ထိုအရှင်မြတ်တို့ သီတင်းသုံးနေသော ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး အလှည့်အလှယ်ထားလျက် နှစ်ပါးသောပစ္စည်း(ဆွမ်း၊ ဆေး)တို့ဖြင့် လှူဒါန်းပူဇော်ကြ၏။ ဝါလ ကင်း၍ အရှင်မြတ်တို့ ကြွတော်မူကြမည်ရှိသောအခါ အသပြာတစ်ရာ စုဆောင်း ထည့်ဝင်ကြပြီးလျှင် တိစီဝရိတ်သင်္ကန်းများ လှူဒါန်းကြပြန်သည်။

သို့ဖြစ်သောကြောင့် သူတို့သည် အသက်အတိုင်း နေခဲ့ပြီးနောက် စုတေသောအခါ တုသိတာနတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကြ၏။ ဇေဋ္ဌကဒါသီမူကား ထိုနတ်ပြည်မှ စုတေသောအခါတွင် ဗာရာဏသီပြည်အနီးရှိ ရက်ကန်းသည် ရွာ၌ ဖြစ်လာ၏။ ရက်ကန်းသည်ငါးရာတို့ကိုကြီးမှူးရသော ရက်ကန်းသည် ကြီး၏သမီးအဖြစ်ဖြင့် အရွယ်ရောက်ချိန်ဝယ် သူကြွယ်တစ်ဦး၏ မယား ဖြစ်လာလေ၏။

တစ်ရံရောအခါဝယ် ရက်ကန်းသည်သမီး သူကြွယ်မယားသည် ကြုံတောင့်ကြုံခဲ အခွင့်အရေးကိုရ၏။ ယင်းမှာ ပဒုမ၀တီမိဖုရား၏သား ပစ္စေကဗုဒ္ဓရှင်မြတ်တို့အား လုပ်ကျွေးခွင့် ရခြင်းဖြစ်၏။ ထိုအရှင်ကောင်း အရှင်မြတ်တို့အား ဝါတွင်း သုံးလပတ်လုံး ဆည်းကပ်လုပ်ကျွေးသောကောင်းမှုကံ စေတနာသည် ထိုဒါယိကာမ ကွယ်လွန်သောအခါ အထက် နတ်ရွာသို့ပင် ထပ်မံပို့ဆောင်ပေးပြန်၏။

ထိုဒါယိကာမသည် လူ့ပြည်နတ်ပြည်တို့သို့ ကမ္ဘာတစ်သိန်း ကာလ ပတ်လုံး လှည့်လည်စံစားခဲ့ပြီးနောက် ဘိုးတော်အဉ္စနမင်း၏ မိဖုရားကြီး