စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
အောင်အေး(ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်) - တစ်
Couldn't load pickup availability
( ၁ )
ကျွန်တော်တို့သည် လေယာဉ်ပျံကြီးတစ်စင်းကို မောင်းနှင်ကာ မြောက် ဘက်မှ ပျံသန်းလာခဲ့ကြ၏။ တောင်တန်းများပေါ်သို့ ဝေ့ဝဲရောက်ရှိလာ လေသည်။
“ဘယ်လောက်ဝေးဝေး ရောက်လာပြီလဲ ချိုသဲရေ”
ကျွန်တော်က ကောက်ကာငင်ကာ မေးလိုက်သည်။
“မြောက်ဘက်ကနေ သုံးဆယ့်နှစ်မိုင် အကွာအဝေး” လက်စလီ က ဖြေပါသည်။ “ထွက်လာတာ ၁၅ မိနစ် ကြာသွားပြီ။ မျှော်စင်နှင့် ရှင် ဆက်သွယ်ဦးမလား”
“ဆက်မယ်လေ၊ ကျေးဇူးပဲ”
ကျွန်တော် ပြောရင်း ပြုံးမိ၏။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်မှာ စတွေ့စဉ်နှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင် အပြောင်းအလဲတွေကို အများကြီး ဖြစ်ခဲ့ကြ ပြီပဲ။ သူမ၊ တစ်ချိန်က လေယာဉ်ပျံစီးရမှာ ကြောက်တဲ့ မိန်းကလေး။ ခုတော့ ကိုယ်တိုင် လေယာဉ်ပျံဝင်မောင်းနေပြီ။ ကျွန်တော် တစ်ချိန် က မင်္ဂလာဆောင်ရမှာ ကြောက်တဲ့ကောင်။ ခုတော့ သူမရဲ့ လင်ယောက်ျား အဖြစ် ဆယ့်တစ်နှစ် မြောက်ခဲ့ပြီ။
“ဟိုင်း၊ လော့စ်အိန်ဂျယ်လိစ် မျှော်စင်လား”
ကျွန်တော် စကားပြော ဆက်သွယ်လိုက်သည်။
“မာတင် ပင်လယ်ငှက် ရဲရင့်တစ်လေး စကားပြောနေတယ်။ ခင်ဗျားတို့ဆီကနေ ထွက်လာပြီး ပေ ခုနစ်ထောင့်ငါးရာနှင့် ပေ သုံးထောင့် ငါးရာ အမြင့်ကြားမှာ ပျံနေတယ်။ တောင်ဘက်နယ်နိမိတ် စန်တာမိုနီကာ ကို သွားမယ်””
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်သည် ကျွန်တော်တို့၏ လေယာဉ်ပျံကို “မိုးဟိန်း” ဟု နာမည်ပေးထား၏။ လေကြောင်း ထိန်းသိမ်းရေးစခန်း၌မူ ကျွန်တော်တို့က တရားဝင် ရုံးသုံးနာမည်နှင့် ပေးထားရလေသည်။
“မာတင် ရဲရင့်တစ်လေး” လော့စ်အိန်ဂျယ်လိစ်မျှော်စင်က ခေါ်သည်။
“လမ်းကြောင်း စကွပ် လေးခြောက်လေးငါးကို ယူပါ””
ဤ စွဲမက်ဖွယ် မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးသား ထူးထူးဆန်းဆန်း ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဖူးစာလမ်းဆုံ ရေစက်ကြုံခဲ့ကြ ပါလိမ့်။ သူစိမ်းတွေ ဘဝကနေ အသည်းချင်း ဂဟေကပ်၊ ဝိညာဉ်ချင်း ဆက်စပ်သွားတဲ့ ဖူးစာရှင်တွေအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားတာကိုက ထူးဆန်း မနေပေဘူးလား။
“အဲဒါ တို့ကို လမ်းကြောင်းပေးတာ မဟုတ်ဘူးလား” လက်စလီ က မေးလာ၏။
““ဟုတ်တယ်လေ။ မင်းပြောတာ...”” ကျွန်တော်က ဖြေပြီးမှ ပြန်မေးလိုက်မိသည်။ “သူ ပြောသွားတဲ့ နံပါတ်က ဘယ်လောက် ...”
“ရှင် မမှတ်မိဘူးလား”
“လေးခြောက်လေးငါး မဟုတ်လား”
“အဲဒါပဲ...”သူမက ညည်းသည်။ “ကျွန်မသာ ပါမလာရင်ရှင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ””
ဤကား ကမ္ဘာလောကကြီး ပြောင်းလဲမသွားမီ ကျွန်တော် ကြား လိုက်ရသော နောက်ဆုံးစကားလုံးများ ဖြစ်ပါ၏။
(၂)
ရေဒါ လမ်းညွှန်စက်သည် အမည်းရောင် သေတ္တာတစ်လုံးဖြစ်၏။ ရေပေါ်ရော ကုန်းပေါ်ပါ ဆင်းသက်နိုင်သည့် ရေတစ်ပိုင်း ကုန်းတစ်ပိုင်း သတ္တဝါ လေယာဉ်ပျံကြီး၏ ဒိုင်ခွက်များထားရာ မျက်နှာပြင်၌ တပ်ဆင် ထားသည်။ ဂဏန်းလေးလုံးပါ သင်္ကေတများကို ဖော်ပြနိုင်သည့် လေးထောင့် ပြတင်းကွက်များပါသည်။ ထိုပြတင်းကွက်များရှိနံပါတ်အတွဲများ နှင့် အမှောင်ခန်းထဲမှ အကွာအဝေးမိုင်များက ကျွန်တော်တို့၏ အခြေအနေ များကို ဖော်ပြ၏။ လေယာဉ်ပျံနံပါတ်၊ ဦးတည်ရပ်၊ အမြင့်ပေ၊ အရှိန်နှုန်း စသည်တို့ကို ဖော်ပြပေးသည်။ ထိုအခြင်းအရာ အလုံးစုံကို လေကြောင်း ထိန်းသိမ်းရေး တာဝန်ရှိသူများထံသို့ ပို့ပေးရပေသည်။
ထိုညနေက ကျွန်တော်သည် သက်ဆိုင်ရာ ပြတင်းကွက် အသီးသီး တွင် ပေါ်နေသော နံပါတ်များကို လိုချင်သည့် နံပါတ်ရောက်အောင် ထိန်းညှိလှည့်ပြောင်းယူနေသည်။ လုပ်နေကျအလုပ် ဖြစ်၏။ ယခု ထိန်းညှိ ခြင်းသည် ကျွန်တော်၏ လေယာဉ်မောင်းသက်တမ်းကာလ၌ အကြိမ် တစ်သောင်းမြောက် ထိန်းညှိခြင်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။ ထိုသို့ ညှိ ယူနေစဉ် ပိတုန်းမြည်သံကဲ့သို့သော အသံရှည်တစ်ခု ပေါ်ထွက်လာ၏။
ထို့နောက် ပြင်းထန်သော ပင့်လက်သီးတစ်ချက် အထိုးခံလိုက်ရသည့်ပမာ ကျွန်တော်တို့သည် သိမ့်ခနဲ ကြွတက်သွားကြသည်။ လေယာဉ်မောင်းခန်း ထဲတွင် ပယင်းရောင်ပေးနေသည့် အလင်းရောင်တစ်ချက် လျှပ်စစ်ပြက် သကဲ့သို့ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် ဝင်းလက်သွားလေသည်။
လက်စလီက ကြောက်လန့်တကြား အော်သည်။
“ရစ်ချတ်...”
“နည်းနည်းလောက် တုန်သွားတာပါ ချိုသဲရယ်” ကျွန်တော်က အားပေးလိုက်၏။ “တချို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း တိုက်လာတဲ့လေ...”
ကျွန်တော့်စကားလုံးတို့သည် တစ်ဝက်တစ်ပျက်နှင့် ရပ်တန့်သွား ၏။ ကိုယ့်အခြေအနေကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် မြင်လိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ လော့စ်အိန်ဂျယ်လိစ်ကား ပျောက်ကွယ်၍ သွားချေပြီ။ မမြင် ရတော့။
“လော့စ်အိန်ဂျယ်လိစ် ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ”” ကျွန်တော်က မေးလိုက်၏။ “မင်း မြင်ရသလား။ မင်း မြင်တာ ငါ့ကို ပြောပြစမ်း”
“ရေတွေ... ရေတွေ။ တို့ ပင်လယ်ပြင်ပေါ် ရောက်နေပြီ” သူမသည် အံ့သြလွန်းသဖြင့် အသက်ရှူမှားနေ၏။ “ရစ်ချီ... ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ ဟင်”
“ငါ မသိဘူး” ကျွန်တော်က အရှုပ်အထွေးမရှိ၊ ရှင်းရှင်းလင်း လင်း သူမကို ပြောပြလိုက်သည်။
ကျွန်တော်သည် အင်ဂျင်စက်ဒိုင်ခွက်များကို စစ်ဆေးကြည့်လိုက် သည်။ ဒိုင်ခွက်များက ညွှန်တံများသည် မူလနေရာမှ မရွေ့။
လက်စလီက လျှပ်စီးပတ်လမ်း ခလုတ်များကို နှိပ်ပြီး စမ်းသပ် စစ်ဆေးကြည့်၏။
“လေကြောင်းဆက်သွယ်ရေး ရေဒီယိုတွေ ပျက်သွားပြီ”သူမ၏အသံသည် ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် တိမ်ဝင်နေသော လည်ချောင်းသံ ဖြစ်နေ၏။ “ဓာတ်အားတော့ လာပါရဲ့။ ဒါပေမဲ့ ဘာအသံမှ ထွက်မလာ တော့ဘူး”
ဟုတ်လောက်ပေသည်။ လေကြောင်းဆက်သွယ်ရေး အသံ ထွက် မထွက် အချက်ပြသည့်နေရာတွင် ဗလာမျဉ်းကြောင်းများဖြစ်နေပြီး၊ “အပိတ်” ပြနေ၏။ အချက်ပြမှန်ပြားက ကျွန်တော်တို့ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသော စာလုံးများကို လင်းပြထား၏။ “တည်နေရာ မရှိ”ဆိုပဲ။
ကျွန်တော်တို့၏ စိတ်များလည်း ဟင်းလင်းဗလာ တည်နေရာမရှိ ဖြစ်သွားလေတော့သည်။ ကျွန်တော်တို့သည် အံ့အားသင့်မှုဖြင့် မှင်တက်မိ နေကြ၏။
“အခုလို ပြောင်းလဲမသွားခင် မင်း ဘာများမြင်လိုက်သေးတုံး” ကျွန်တော်က သူမကို မေးလိုက်သည်။
“မမြင်ပါဘူး” သူမက ဖြေသည်။ “အင်း၊ ညည်းသံတစ်ခု ထွက်လာတယ်လေ။ အဲဒါ ရှင် မကြားဘူးလား။ ပြီးတော့ အလင်းရောင် ဝါဝါကြီး ထွက်လာတာလေ။ ကျွန်မတို့ရဲ့ ပတ်ပတ်လည်မှာ လှိုင်းထသလို လင်း... လင်း လာပြီးတော့ အဲဒါလည်း ပျောက်သွားရော ခုလိုဖြစ်ကုန် တာပဲ။ ကျွန်မတို့ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ””
ကျွန်တော်သည် မိုက်ကရိုဖုန်းခလုတ်ကို ဖိလိုက်သည်။ “ဟလို လော့စ်အိန်ဂျယ်လိစ် မျှော်စင် ... မာတင်ရဲရင့်တစ်လေး ခေါ်နေပါ
တယ်”
ဘာတစ်ခွန်းမှ မကြားရ။
“ကိုယ်တော့ အကြံကုန်သွားပြီ” ကျွန်တော်က သူမကို ပြောပြ လိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်သည် ရုတ်တရက် အကြံတစ်ခုရပြီး လေယာဉ်ပျံကိုအမြင့်သို့ ပျံတက်လိုက်သည်။ အမြင့်တစ်နေရာသို့ရောက်လျှင် ကျွန်တော် တို့ ပျောက်ဆုံးသွားသော ကမ္ဘာကြီး၏ အရိပ်အခြည်ကို မြင်ရလိုမြင်ရငြား မျှော်လင့်ထားပေသည်။
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာသောအခါ ထူးခြားချက်အချို့ ကို ကျွန်တော် တို့ လေ့လာမိကြသည်။ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လောက်အမြင့်ကို ပျံတက် တက်၊ အမြင့်ပြမီတာတွင် မည်သည့်အပြောင်းအလဲမျှ မရှိ။ အမြင့်သို့ တက်လေ၊ လေထုသည် ပါးသွားလေ မဖြစ်တော့သကဲ့သို့ပင်။ ကျွန်တော့် ခန့်မှန်းခြေအရ လေယာဉ်ပျံသည် ပေငါးထောင်အမြင့်လောက်က ပျံနေသည့်တိုင် အမြင့်ပြဒိုင်ခွက်တွင်ကား ရေပြင်ညီအမြင့်၌ပင် ပြနေဆဲ။
“ကျွန်မတို့ဟာ ဓာတ်ငွေ့မသုံးဘဲ ပျံလို့ရနေသလိုပဲ။ အဲဒါ ဖြစ် နိုင်ပါ့မလား” လက်စလီက ပြောလာ၏။
ဓာတ်ငွေ့ ထိန်းခလုတ်ကို ကျွန်တော် အတက်အဆုတ် လှုပ်ရှားသည့် အပေါ်မူတည်ကာ အင်ဂျင်စက်သည် နှေးလိုက်မြန်လိုက်နှင့် လည်ပတ် နေ၏။ သို့သော် ကျွန်တော်တို့၏ လောင်စာဆီအခြေအနေပြ ဒိုင်ခွက်ကား မလှုပ်မရှား အေးခဲနေသည့်အလား။
“အဲသလို ဖြစ်နေပြီ”” ကျွန်တော်က သူမကို ပြောပြလိုက်သည်။ “လောင်စာဆီ ဒိုင်ခွက်လည်း ပျက်သွားပြီ။ တို့မှာ နှစ်နာရီလောက် မောင်းလို့ရမယ့် ဆီတော့ ရှိဦးမယ်ထင်ပါရဲ့။ ဒါပေမဲ့ ငါက အခု ချက်ချင်း လက်ငင်း ဆိုသလို စိတ်ချလက်ချ ဖြစ်သွားချင်တာ”
သူမသည် ဘာမျှမရှိသော မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်ရှုနေ၏။ “ကျွန်မတို့ ဘယ်မှာ ဆင်းကြမလဲ”
“ဒါများ အရေးလုပ်ပြီး ပြောနေရသလား” ကျွန်တော်က ပြန် လှန်ပြောလိုက်သည်။
ကျွန်တော်သည် ဓာတ်ငွေ့ ထိန်းခလုတ်ကို နောက်သို့ တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး လေယာဉ်ပျံကို လေဟုန်အကြာကြီးစီးရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်တို့သည် အောက်ဘက်ရှိ စိုးရွံ့ဖွယ် ပင်လယ်ပြင်ရှုမျှော်ခင်းကို တောက်လျှောက်ဆိုသလို ကြည့်လာရာမှ ပင်လယ်ပြင်ပေါ်တွင် တလက် လက်ပေါ်နေသော တောက်ပသည့် လမ်းကလေးနှစ်သွယ်ကို မြင်တွေ့ လိုက်ရ၏။ ပထမတော့ သီးခြားစီ တွန့်လိမ်တွန့်လိမ်နှင့် ဖြစ်၏။ ထို့နောက် တစ်လမ်းနှင့်တစ်လမ်း အပြိုင်ဖြစ်သွားပြီး နောက်ဆုံးတွင် ဆက်မိသွားလေသည်။
အကြောင်းရင်းခံတစ်ခုတော့ ရှိမည်ဟု ကျွန်တော် တွေးမိသည်။ တစ်စုံတစ်ခုကြောင့် ထိုအစင်းကြောင်းများ ပေါ်ထွက်နေခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့် မည်။ ချော်ရည်ပူစီးကြောင်းများပင်လော။ သို့မဟုတ် ရေအောက်လမ်းမ ကြီးများပင်လော။ ။
လက်စလီက ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ “ရစ်ချီ...” သူမ၏ အသံသည် နူးညံ့ပျော့ပျောင်းနေသည့်အပြင် ဝမ်းနည်းသံ ပေါက် နေ၏။ “တို့တစ်တွေ သေသွားပြီလို့ မင်း မတွေးမိဘူးလား။ တို့တစ်တွေ လေထဲမှာ တစ်ခုခုကို တိုက်မိတယ် ထင်တယ်။ ဒါမှမဟုတ် တစ်ခုခုက တို့ကို တိုက်မိတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ သိပ်မြန်လွန်းတော့ တို့ ဘာမှမသိလိုက် ဘူး ဖြစ်သွားတာနဲ့ တူတယ်””
ကျွန်တော်သည် သေခြင်းတရားအကြောင်းကို နှံ့နှံ့စပ်စပ် ဖတ်ရှု လေ့လာထားသူတစ်ဦး ဖြစ်၏။ သို့စဉ်လျက် ကျွန်တော်ပင်လျှင် မစဉ်းစား မတွေးတောမိခဲ့။ သူမ ပြောတာများ မှန်နေမလား။ သို့သော် မိုးဟိန်းက သည်မှာ ဘာလာလုပ်နေတာတုံး။ သေခြင်းအကြောင်း ကျွန်တော် ဖတ်ဖူးသမျှ စာအုပ်များတွင် သေခြင်းကြောင့် လေယာဉ်ပျံရှိ လောင်စာဆီ ဒိုင်ခွက် ပျက်သွားသည်ဟု မပါ။
“ဒါ သေတာ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးကွာ” ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သည်။
