အောင်သင်း - အနာဂတ်ကိုမကြောက်နဲ့

အနာဂတ်ကိုမကြောက်နဲ့ 

ကုသိုလ်ကံ စောင်မလို့ ထောင်ကျ

ကျွန်တော့်အကြောင်းကို တိုတိုပဲ၊ ပြောလိုက်ရပါဦး မည်။ ကျွန်တော့်ဖခင်က တို့ဗမာအစည်းအရုံးဝင် သခင်ညီမောင်တဲ့။ ကျွန်စာ၊ ကျွန်ပညာရေးဆိုတဲ့ အသံတွေမိုးမွှန် နေချိန်မှာ ကျွန်တော်က စတုတ္ထတန်းအောင်လာခဲ့သည်။

ကျွန်တော်တို့ ခေတ်က တန်းမြင့်ကျောင်း သုံးမျိုးရှိ သည်။ မြန်မာစာမှအပ ကျန်ဘာသာ အားလုံးကို အင်္ဂလိပ်လို ချည်းသင်သော မစ်ရှင် ကျောင်းကြီးများကဲ့သို့သော အင်္ဂလိပ်ကျောင်း။ အင်္ဂလိပ်မြန်မာ နှစ်ဘာသာသင် အထက်တန်းကျောင်း၊ အားလုံး မြန်မာလိုချည်းသာ သင်ရသော တိုင်းရင်း မြန်မာ အထက်တန်းကျောင်း၊ ဤသုံးမျိုးတွင် ကျွန်တော့်အဖေ သခင်ညီမောင်က ကျွန်တော့်ကို မြန်မာ အထက်တန်းကျောင်းတွင်သာ ထားခဲ့သည်။ သခင်စိတ်ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အင်္ဂလိပ်မြန်မာ နှစ်ဘာသာ သင်ကျောင်း(ကျွန်တော်တို့ မြို့အခေါ် အင်္ဂလိပ်ကျောင်း)က ငွေကုန်ကြေးကျ အတန်ငယ် ပိုများသောကြောင့် အိမ်တွင် စီးပွားရေး ကျနေချိန်မို့လည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ တိုင်းရင်း မြန်မာ အထက်တန်း ကျောင်းတွင် အင်္ဂလိပ်စာကို အပိုဘာသာအဖြစ် (သင်ချင်သင် မသင်ချင်နေ) သင်ပေးနေသေးသောကြောင့် အေဘီစီ ဘာသာလောက်၊ နာမည်ဖတ်တာလောက်ကိုတော့ တတ်ခဲ့ပါသေး သည်။

ကျွန်တော် တတ်ခဲ့သော အင်္ဂလိပ်စာအခြေခံလောက်ကို စာဖတ်သူသိထားအောင် ပြောလိုက်ရပါဦးမည်။

He,She ဆိုတာမျိုးတွေလောက်ကျနော်သိနေသည်။ သို့သော် do,does စသည်တို့ကို ဘယ်လိုနေရာမျိုးတွင် သုံးရသည်ကို ကျွန်တော်လုံးဝ မခွဲခြားတတ်ခဲ့။ အတွေ့အကြုံ

အမှတ်အသားလေးတွေကြောင့် မြင်း၊ ကြောင်၊ ကြွက်၊ ငှက် စသည့် စကားလုံးများလောက်ကိုတော့ အင်္ဂလိပ်လိုသိနေသည် ဆိုပါစို့။ ကျွန်တော့် အင်္ဂလိပ်စာ အခြေခံက ထိုမျှသာဖြစ်သည်။

စစ်ကြီးပြီးတော့ ထိုစဉ်က တက်ကြွသော လူငယ် တိုင်း လွတ်လပ်ရေးလှုပ်ရှားမှုကြီးတွင် ပါဝင်ခဲ့ကြသည့်အတိုင်း တက်ကြွသော မောင်အောင်သင်းသည်လည်း “ပြည်သူ့ရဲဘော်

အောင်သင်း” ဖြစ်သွားပါလေတော့သည်။ နောက်တော့ ပါတီ စည်းရုံးရေးတွေ ဝင်လာသည်တွင် ဆိုရှယ်လစ်ပါတီဝင်ဖြစ်သွား လေသည်။

သည်အခါကျတော့မှ အင်္ဂလိပ်စာ တတ်လိုက်ချင်သည် မှာ ဖျပ်ဖျပ်လူးနေတော့သည်။ သို့သော် လူပျိုအရွယ်လည်း ရောက်နေ၊ နိုင်ငံရေးထဲလည်းရောက်နေ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး

သင် နေနိုင်တော့မှာလဲ။ သည်အတိုင်းပဲ မျောပါနေရတော့ သည်။ မှတ်မိနေတာလေးတစ်ခုကို ပြောလိုက်ရဦးမည်။နောက်ပိုင်းမှာ ရန်ကုန်ဘက် နိုင်ငံရေးသင်တန်းတွေဘာတွေ တက်ရင်းရောက်လာသော တက္ကသိုလ်ကို မြင်တိုင်း၊ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတွေကို တွေ့လိုက်တိုင်း စိတ်အားငယ်ခြင်း၊ ဝမ်း နည်းကြေကွဲခြင်း ဖြစ်ခဲ့မိရသည်။

၁၉၄၉ လောက်တွင် ပြည်တွင်းသောင်းကျန်းမှုကြီး အရှိန်အဟုန် မြင့်လာတော့ ကျွန်တော်က သရက်မြို့တွင် ခရိုင် စည်းရုံးရေးမှူးအဖြစ် ရောက်နေသည်။ သရက်ကိုရောင် စုံသူပုန်တွေက သိမ်းပိုက်တော့ ကျွန်တော့်ဇာတိတောင်တွင်းကြီး သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ အမှန်က ရန်ကုန်ဘက်ကို ဆင်းလိုက်လျှင် ကျွန်တော်ကောင်းကောင်းကြီး လွတ်နိုင်ကြောင်း ကျွန်တော်သိ သည်။ သို့သော် ကျွန်တော် နိုင်ငံရေးကို စိတ်ပျက်နေပြီ။ လွတ်လပ်ရေးလှုပ်ရှားမှုတွင် ဝင်ပါရင်း ကယောင်ကတမ်း ပါတီနိုင်ငံရေးဂယက်ထဲ ရောက်သွားသည့် အဖြစ်မှ ရုန်းထွက်ချင်ပြီ။ ထို့ကြောင့် တောင်တွင်းကြီးသို့ ပြန်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သည်အခါက တောင်တွင်းကြီးမြို့ကို ရဲဘော်ဖြူများ က သိမ်းပိုက်ထားသည်။ ကျွန်တော်တို့ကိုလည်း ဘာမျှအနှောင့် အယှက်မပေးပါ။ လွတ်လပ်စွာနေခွင့်ရပါသည်။ နောက်ပိုင်းတွင်တော့ သူတို့စစ်ရေး၊ နိုင်ငံရေးအခြေအနေပြောင်းလာ၍လားမသိ ကျွန်တော်တို့ကို ခဏလောက်လိုက်ခဲ့ပါဟု ပြောပြီး လျှင် ဖမ်းပြီးထောင်ထဲ ထည့်လိုက်ပါတော့သည်။ ကျွန်တော်တို့ဆိုသည်မှာ အားလုံးရှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ကျန်လူများကို စာရင်းထိုးပြမနေတော့ပါ။ ကျွန်တော့်ဘဝအတွက် အလှည့် အပြောင်းကြီးကို ဖြစ်သွားစေမည့် တောင်တွင်းကြီး သခင်ကျော် စိန်ပါ အတူအဖမ်းခံရပြီး ထောင်ထဲပါလာခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ပထမတော့ ကျွန်တော်တို့လည်း နက်ဖြန်သဘက်ပဲ ပြန် လွှတ်တော့မလိုလို ထင်စားမိကြသေးသည်။ နောက်တော့ မမျှော်လင့်တော့ပါ။ ဒီလိုနှင့် ထောင်ထဲတွင် အင်္ဂလိပ်စာ ကို သခင်ကျော်စိန်ထံမှ သင်ယူရပါတော့သည်။ သခင်ကျော်စိန် က စစ်မဖြစ်မီကပင် ဆယ်တန်းအောင်ထားခဲ့ပြီး စာဖတ်လည်း ဝါသနာပါလေတော့ ဗဟုသုတအတွေးအခေါ် အလွန်ပြည့်စုံ သူဖြစ်သည်။ သူသင်ကြားပေးသမျှကို ကျွန်တော် ကလည်း ကြိုးစားပမ်းစား မှတ်ယူသည်။ တစ်ခုရှိ သည်က ထောင်ထဲတွင် ဆရာတပည့် မခွဲမခွာ အတူနေရ သည်ဖြစ်လေ တော့မေးစရာ ရှိလျှင် လှမ်းမေးလိုက် ရုံပဲဖြစ်သည်။ အပြင်မှာ ဘယ်ကျူရှင် ဆရာနှင့်သင်သင်မရနိုင်သော အခွင့်ထူးကြီးကို ရနေသည်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။

အပြင်တွင် ဖြစ်နေသော နိုင်ငံရေး၊ စစ်ရေး အခြေ အနေ အရ ကျွန်တော်တို့မှာလည်း မကွေးထောင်၊ ပြည်ထောင်၊ သရက်ထောင်စသည်အားဖြင့် မကြာခဏ ပြောင်းရပါသည်။ အချို့ နေရာများတွင် အခြေအနေအရ စာသင်ခွင့်မရပါ။ သို့သော် လည်း စာသင်ခွင့်ကလေး နည်းနည်းရလိုက်သည့် ကျွန်တော်က သင်ယူခဲ့ပါသည်။ ဤသို့နှင့် ထောင်ထဲတွင် ခုနစ်လခန့် နေခဲ့ရရာ လေးလလောက် ကောင်းစွာ သင်ခွင့်ရခဲ့ပါသည်။ကျွန်တော်လည်း ဆယ်တန်းပြဌာန်းစာ လောက်ကို လွယ်လွယ် ကူကူ ဖတ်နိုင်သည့်အခြေထိအောင် ရောက်သွားခဲ့သည်။ ထောင်အပြင် ရောက်လာတော့ အင်္ဂလိပ် သတင်းစာ တွေကို အကြောင်းအရာအလျောက် အတော်ကြီး ဖတ်နိုင်လာကြောင်း တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်တော်နှင့် “ထောင်နေဘက်” များ က ဤမျှလောက်သော အချိန်ကလေးအတွင်း ဤမျှလောက် တက်မြောက်သွားသည်ကို တအံ့တဩပြောကြ ပါသည်။ စင်စစ် ကျွန်တော်က ဉာဏ်ကောင်းလွန်း၍ မဟုတ်ပါ။ တစ်ချောင်း တည်းသောစိတ်နှင့် ဆန္ဒပြင်းစွာကြိုးစားခြင်းထောင်ထဲတွင် ထည့်ထားလိုက်သောကြောင့် အခြားထွေထွေ ရာရာ ဘာကိစ္စ မှမရှိဘဲ အချိန်ပြည့်လုပ်နေနိုင်ခြင်း စသည်တို့ ကြောင့် ဤမျှ မြန်မြန်တက်မြောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ထို့နောက် ကျွန်တော် ဆယ်တန်းအောင် တက္ကသိုလ် ရောက်၊ မဟာဝိဇ္ဇာအောင်၊ တက္ကသိုလ်မှာ ဆရာဖြစ်၊ နောက်ပြီး စာရေးဆရာဖြစ် ...။

၁၉၄၉ ခုက ရဲဘော်ဖြူတို့၏ ဖမ်းဆီးခြင်းကိုသာ မခံခဲ့ ရလျှင် ကျွန်တော် ဒီအဖြစ်မျိုး၊ ဒီအဆင့်မျိုးကို

ရောက်မလာနိုင်ဟု ကျွန်တော် မကြာခဏတွေးမိပါသည်။ ထို့ကြောင့် “ ကုသိုလ်ကံ စောင်မလို့ ထောင်ကျ ” ဟု ဆိုလိုက်ရခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ဗေဒင်သဘောနှင့်သာ ပြောလိုက်ကြမည်ဆိုလျှင် ဇာတာညှိုး၊ ကြမ္မာဆိုးခိုက်မို့ ထိပ်ခတ် ကြိုးချည်၊ အချုပ် အနှောင်ခံရသည်ဟု ဆိုရပါတော့မည်။

တရုတ် ခွစာကြီး

ကျွန်တော် မှတ်သားဖူးသော တရုတ်ပညာရှိကြီး လင်ယုတန်၏ ပုံပြင်ကလေးတစ်ခုကို ထည့်ရေးလိုက်ရပါဦးမည်။

တစ်ခါက ရွာလေးတစ်ခုတွင် တရုတ်အဖိုးကြီး သားအဖ နှစ်ယောက်ရှိကြသည်။ သူတို့က မြင်းမွေးသည်။ တစ်နေ့တွင်တော့ မြင်းတစ်ကောင် ပျောက်သွားသည်။ အိမ်နီးချင်းတွေက တရုတ်ကြီးကို သနားကြသည်။

“စိတ်မကောင်းပါဘူးဗျာ၊ ခင်ဗျား ကံဆိုးရှာတယ်” “ဘာဖြစ်လို့ ကံဆိုးတယ်ပြောတာလဲ”

“ခင်ဗျားမှာ မြင်းတစ်ကောင် ပျောက်သွားတယ် မဟုတ် လား”

“မြင်းတစ်ကောင် ပျောက်သွားတာနဲ့ ကံဆိုးတယ်လို့ ခင်ဗျားဘာကြောင့် ပြောနိုင်သလဲ”

ဤသို့လျှင် လုံးလည် ပတ်ချာလိုက်နေလေတော့ အိမ်နီးချင်းတွေကလည်း ခွစာကြီး ဆိုပြီးဘာမျှ ဆက်မပြောကြတော့။ သည်လိုနှင့် တစ်ပတ် ဆယ်ရက်လောက်ကြာတော့ မြင်းဆို သည်မှာ အဖော်ခင်တတ်သည့် သတ္တဝါဖြစ်ကြ သည့်အတိုင်း ပျောက်သွားသောမြင်း ပြန်ရောက်လာသည်။ ရောက်လာတော့ တစ်ကောင်တည်း မဟုတ် မြင်းရိုင်း တစ်ကောင်ပါ အပိုပါလာ သေးသည်။ သည်တော့ အိမ်နီးချင်း များက

“ခင်ဗျား ကံကောင်းတယ်ဗျာ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ” “ခင်ဗျားမှာ မြင်းတစ်ကောင်တိုးလာတယ်လေ”

“မြင်းတစ်ကောင်တိုးတာနဲ့ ကံကောင်းတယ်လို့ ဘာကြောင့် ပြောတာလဲ”

ရှေးနည်းအတိုင်းပင် ခွစာကြီးကို ဆက်မပြောတော့။ သည်လိုနှင့် နောက်ရောက်လာသော မြင်းရိုင်းကို သားဖြစ်သူက စီးကောင်းကျင့်ရာ မြင်းပေါ်က လိမ့်ကျပြီး ခြေကျိုးသွား သည်နှင့် ခြေထောက်ကလေး ထော့နင်းဖြစ်သွားရှာသည်။ အိမ်နီးချင်းတွေက စိတ်မကောင်းကြ။

“ခင်ဗျား ကံဆိုးတယ်ဗျာ” “ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ခင်ဗျားမှာ ဒီသားတစ်ယောက်ပဲရှိတာ ခြေကျိုးသွားတာကိုး”

“ကျုပ်သားခြေကျိုးတာနဲ့ ကံဆိုးတယ်လို့ ဘာကြောင့် ပြောနိုင်သလဲ”

ရှေးနည်းအတိုင်း ခွစာကြီးကို ဆက်ပြီးဘာမျှမပြော ကြတော့ချေ။ သည်လိုနှင့် တစ်နေ့တော့ ပြည်နယ်ချင်း စစ်ဖြစ်ကြရာ ပြည်နယ်ဧကရာဇ်က တစ်နယ်လုံးရှိ ရဲယောင်သန်မာသူ လူငယ်မှန်သမျှ စစ်ထဲလိုက်ရမည်။ အမိန့်ထုတ်ပြန် ခေါ်ငင်သွားရာ သူ့သားကလေးတစ်ယောက်သာ ခြေထောက် ထော့နင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ချမ်းသာရာရခဲ့သည်။ သည် တော့ အိမ်နီးချင်းတွေက “တရုတ်ကြီး ကံကောင်း တယ်”.....။

လင်ယုတန်က ”ကံဆိုးသည် ကံကောင်းသည်” ဆိုသော အချက်မျိုးကို များသောအားဖြင့် အချိန်က ဆုံးဖြတ် သည်ဟု ဆိုလိုကြောင်း သိသာပါသည်။ လှသလောက် အတွေး ပါသောပုံပြင်ကလေးမို့ ကျွန်တော် အလွန်နှစ်သက်မိပါသည်။

မျောက်လောင်း ပုဏ္ဏားကြီး

တစ်ခါသော် ပုဏ္ဏားကြီးတစ်ယောက်သည် မြတ်စွာ ဘုရားထံသို့ရောက်လာပြီး သူ အသက်ဘယ်လောက်တွင် သေရမည်။ သေပြီးနောက် ဘယ်ဘဝသို့ ရောက်မည် ဆိုသည်ကို

ဟောကြားပေးပါရန် လျှောက်ထားတောင်းပန်လေသည်။ မြတ်စွာဘုရားကလည်း မည်သည့်အသက်အရွယ်တွင် သေမည် သေပြီးနောက် ဤမည်သော တောကြီး၌ မျောက်ကြီးဖြစ်လိမ့် မည်ဟု မိန့်တော်မူလိုက်သည်။ သေရမည့်အသက်ပိုင်းခြားကို လွန်ပြီးပါလျက် မသေသေးသောအခါ ပုဏ္ဏားကြီးက ဘုရားရှင် ထံပြန်ရောက်လာပြီး ဘုရားမိန့်လိုက်သည့်အသက်တွင် မသေဘဲရှိခဲ့ကြောင်း လျှောက်ထားပြန်သည်။ သည်တော့ ဘုရားရှင် က

“အသင် ပုဏ္ဏား ငါဟောလိုက်ပြီးသည့်နောက် သင် မည်သည့်အမှုများကို ပြုသနည်း” - “အရှင်ဘုရားဟောလိုက်သည့်အတိုင်း နောက်ဘဝ တွင် မျောက်ဖြစ်သွားသည်ရှိသော် ချမ်းသာစွာနေနိုင်ရန် ထို တောကြီးသို့သွားပြီးလျှင် ရေကန်များကိုလည်း တူးပါသည်။