အောင်သင်း - ကန့်ကူလက်လှည့်

အောင်သင်း၏ စာပေဘဝအကျဉ်း

၁၉၂၇ ခု ဧပြီလ (၁၇) ရက်တွင် တောင်တွင်းကြီးမြို့၊တောင်ပြင်ရပ်နေ သခင်ညီမောင်နှင့် ဒေါ်ရွှေကြင်တို့မှ ဖွားမြင်သော သားသမီး သုံးယောက်အနက် အကြီး ဆုံးဖြစ်သည်။ အမည်ရင်းမှာလည်း “အောင်သင်း” ပင် ဖြစ်သည်။

အသက် (၅) နှစ်သားအရွယ်တွင် တောင်ပြင် ရပ်ရှိ ဆရာဦးသာဒွန်းဇံ၏ မူလတန်းကျောင်းတွင် စတင် ပညာသင်ကြားခဲ့သည်။ စတုတ္ထတန်း အောင်ပြီးနောက် တောင်တွင်းကြီးမြို့ မိုးထိမြန်မာ အထက်တန်းကျောင်းတွင် အလယ်တန်းပညာ ဆက်လက် သင်ကြား ခဲ့သည်။ ဆဋ္ဌမတန်းတွင် ၁၉၃၈ ခု ကျောင်းသား သပိတ်နှင့် ကြုံခဲ့သည်။ ထိုနှစ်၌ မိခင် ကွယ်လွန်သည်။

သတ္တမတန်း၌ ပညာသင်ကြားနေစဉ်တွင် ပညာဘက်၌ အာရုံလျော့နည်းလာသဖြင့် စာမေးပွဲ

ကျရှုံးခဲ့သည်။ ထို့နောက် ကျောင်းထွက်နေစဉ် ဖခင် နောက်အိမ်ထောင်ပြုသည်။ ၁၉၄၁ တွင် ရှင်သာမဏေ ဝတ်သည်။ သာမဏေဘဝနှင့် ပညာသင်နေစဉ် ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်ဖြစ်လာ၍ သာမဏေဘဝမှ ထွက်လိုက် ရသည်။

ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီးအပြီး ၁၉၄၇ တွင် ပြည်သူ့ရဲဘော်တပ်ဖွဲ့သို့ ဝင်ရောက် လှုပ်ရှားခဲ့သည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် ဆိုရှယ်လစ်ပါတီသို့ ရောက်သွားပြီး သင်တန်းများတက်၍ ခရိုင်စည်းရုံးရေးမှူးအဆင့်ထိ တိုင်အောင် တာဝန်ယူ ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။

၁၉၄၉ ခု ရောင်စုံသူပုန်များ ပေါ်ပေါက်လာ ချိန်၌ ရဲဘော်ဖြူများ၏ ဖမ်းဆီးခြင်းခံရပြီး မကွေးထောင်၊

တောင်တွင်းကြီးထောင်၊ ပြည်ထောင်၊ သရက်ထောင်များတွင် နေထိုင်ခဲ့ရပြီး ၁၉၄၉ ခု နိုဝင်ဘာလတွင် သရက်ထောင်ကို ဖောက်၍ထွက်ပြေး လွတ်မြောက်ခဲ့သည်။

၁၉၅၂ ခုနှစ် ရောက်မှ တောင်တွင်းကြီးမြို့သို့ ပြန်လာခဲ့ပြီး တက္ကသိုလ်ဝင်တန်း စာမေးပွဲ ဝင်ရောက် ဖြေဆိုရာ ထိုနှစ်တွင် (၁၉၅၃) မှာပင် စာမေးပွဲအောင်မြင်ခဲ့သည်။ ၁၉၅၃ အောက်တိုဘာလတွင် မိုးထိ အထက်တန်းကျောင်း၌ အလယ်တန်းပြဆရာအဖြစ် ဝင်ရောက်အမှုထမ်းခဲ့ပြီး ၁၉၅၆ ခုတွင် အလုပ်မှ ထွက်၍ မကွေးကောလိပ်၌ ဥပစာဝိဇ္ဇာတန်းကို စတင် တက်ရောက်ခဲ့သည်။ ၁၉၅၈ ခုတွင် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် သို့ဆက်လက်တက်ရောက်ပြီး ၁၉၆၀ တွင် ဝိဇ္ဇာတန်းကို မြန်မာဘာသာစကားနှင့် အနုစာပေ၊ အင်္ဂလိပ် ဘာသာစကားနှင့် အနုစာပေ၊ ဒဿနိကဗေဒ ဘာသာတွဲဖြင့် အောင်မြင်ခဲ့သည်။

၁၉၆၁ ခု တွင် ဘီအီးဒီ ဆက်တက်နေစဉ် မြန်မာစာဌာန ပါမောက္ခ ဦးဝန်၏ လက်ထက်၌ မဟာဝိဇ္ဇာ အရည်အချင်းစစ် စာမေးပွဲဖြေခွင့်ပေါ်လာ သောကြောင့် မြန်မာစာ မဟာဝိဇ္ဇာအရည်အချင်းစစ် သင်တန်း တက်ရောက်ခွင့် ကို ဖြေဆိုအောင်မြင်ခဲ့ သည်။ ၁၉၆၂ ခုတွင် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်၌ နည်းပြ ဖြစ်လာသည်။ ၁၉၆၃ခုတွင် မော်လမြိုင် ဒီဂရီကောလိပ်သို့ ပြောင်းရွှေ့ရသည်။ ၁၉၆၅ ခု မေလတွင် ပြင်ဦးလွင် စစ်တက္ကသိုလ် မြန်မာစာဌာနသို့ လက်ထောက်ကထိက ရာထူးနှင့် ပြောင်းရွေ့ အမှုထမ်း ရသည်။ ၁၉၇ဝ ခု အောက်တိုဘာလတွင် ရန်ကုန် တက္ကသိုလ်သို့ ပြန်ပြောင်းရပြီး မဟာဝိဇ္ဇာတန်းကို ဆက်လက် တက်ရောက်ခဲ့သည်။ ၁၉၇၄ ခုတွင် “ဝတ္ထုတိုလေ့လာချက်စာတမ်း” ပြုစုတင်ပြပြီးမဟာဝိဇ္ဇာတန်းကို ဂုဏ်ထူးနှင့် အောင်မြင်ခဲ့သည်။

၁၉၅၉ ခုနှစ် မေလထုတ် မြဝတီမဂ္ဂဇင်းတွင် ဖော်ပြခံရသော သရက်ထောင်ဖောက်ခဲ့စဉ်က

ဆောင်းပါးသည် အောင်သင်း၏ ပထမဆုံး လက်ရာ ဖြစ်သည်။ ၁၉၅၈ ခုနှစ်တွင် ရေးပြီး ရှုမဝသို့ ဦးစွာ ပေးပို့ခဲ့သည်။ ရှုမဝအယ်ဒီတာအဖွဲ့က ပြည်တွင်းစစ်နှင့် ပတ်သက်သော အကြောင်းအရာများကို မထည့်ရန် ဆုံးဖြတ်ထားသောကြောင့် ပြန်ပို့ပေးခဲ့သည်။ အတန်ကြာမှ မြဝတီသို့ ပို့ခဲ့ရာ မြဝတီက ဖော်ပြခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

၁၉၆၀ တွင် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားများ ထုတ်ဝေသော ပုသိမ်မဂ္ဂဇင်းတွင် ဆောင်းပါး နှစ်ပုဒ် “လူသေလူမဖြစ်မီက သျှင်ဥက္ကဋ္ဌ” ဟူသောဆောင်းပါးနှင့် အခြားဆောင်းပါး တစ်ပုဒ်နှင့် အင်္ဂလိပ်ကဗျာ ဘာသာပြန်တစ်ပုဒ်ကို ရေးသားခဲ့ သည်။ လူတစ်ဦး၏စာမူ သုံးပုဒ် ဖော်ပြရန်မသင့်ဟု

ဆုံးဖြတ်သောကြောင့် Henery Davibes ၏ The Welcome ကဗျာတွင် “မောင်သံနိုင်' ဟူသော အမည်နှင့် ဖော်ပြခဲ့သည်။

၁၉၆၂ ခုတွင် “စာဆိုတော်” ဟူသော ပြားငါးဆယ်တန် မဂ္ဂဇင်းကလေး ထွက်လာခဲ့ဖူးသည်။

ထိုမဂ္ဂဇင်း၏ စာပေညွှန်ကြားရေးမှူးအဖြစ် တာဝန် ခံခဲ့သည်။ (တာဝန်ခံအယ်ဒီတာမှာ တပ်မတော်

မင်းရဲထွန်း ဖြစ်သည်။) ထိုစာစောင်တွင်လည်း လစဉ်သုံးလေးပုဒ် ရေးရသောကြောင့် “မောင်သံနိုင်' ကို တစ်ခါထပ်ပြီး သုံးလိုက်သေးသည်။ သို့သော်နောက်ပိုင်းတွင် အောင်သင်းမှ တစ်ပါး အခြားမည်သည့် | နာမည်ကိုမျှ မသုံးတော့ပါ။ နာမည်ရင်းအတိုင်းသာရေးခဲ့သည်။ ၁၉၆၃ ခုတွင် ကံ့ကော်မြိုင်စာတန်းများစာစု၌ စာတန်းသုံးပုဒ်ရေးခဲ့ရာ နှစ်ပုဒ်ကို ထိုစဉ်က အထက်တန်း၊ အလယ်တန်း မြန်မာစကားပြေ လက်ရွေးစင်တို့တွင် ကျောင်းသုံးစာအဖြစ် ပြဋ္ဌာန်း ခဲ့သည်။

၁၉၆၆ ခု ပတ်ဝန်းကျင်တွင် “စိတ်ပင်လယ် စာတမ်းများ” အတွက် စာတမ်းငယ် နှစ်ပုဒ်ရေးပေးခဲ့ သည်။ ၁၉၇၁ ခုတွင် ရှုမဝ၌ 'မြန်မာဘာသာစကားနှင့် ကာရန်မဲ့ကဗျာ” ဟူသော စာပေဝေဖန်ရေး ဆောင်းပါး ကို ရေးခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ စာပေသဘောတရား စာပေဝေဖန်ရေးများကို ဆက်တိုက်ရေးခဲ့သည်။ ၁၉၇၇ ခုနှစ်တွင် “စာပေရေးရာဆောင်းပါးများ” အမည်ရှိ စာပေဆောင်းပါး စာစုကို ပုံနှိပ် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ၁၉၈၃ နိုဝင်ဘာလတွင် သဘင် မဂ္ဂဇင်း အမှတ် (၁)ကို စတင် ထုတ်ဝေခဲ့ရာ ထိုမဂ္ဂဇင်း အမှတ် (၁) မှ စ၍ (၂၅) လ တိုင်တိုင် “အကြိုက်ဆုံး ဝတ္ထုတို' ကဏ္ဍကို လစဉ်ရေးသားခဲ့သည်။

၁၉၇၈ ခု ဧပြီလတွင် နိုင်ငံရေး လှုပ်ရှားမှု၌ ပါဝင် ပတ်သက်သည်ဟု မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ် လမ်းစဉ် ပါတီက ယူဆသောကြောင့် အလုပ်မှ ထုတ်ပယ်ခြင်း ခံရသည်။

ထိုအချိန်မှစ၍ အလွတ်နည်းပြတန်းများတွင် မြန်မာစာပေ သင်ကြားပေးခြင်း၊ စာပေရေးသားခြင်း တို့နှင့်သာ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြခဲ့သည်မှာ ယနေ့ အထိတိုင် ဖြစ်သည်။

စုန်ဆန်ဝဲလည်

ကျွန်တော့်တွင် သားသမီး သုံးယောက်ရှိသည်။ အကြီး ဆုံးကသမီး၊ အငယ်နှစ်ယောက်က သားတွေ ဖြစ်သည်။ အကြီးဆုံး သမီးတွင်လည်း ထိုနည်းတိုင်း အကြီးဆုံးက သမီးဦးနှင့် အငယ်သားနှစ်ယောက်။ 

ကျွန်တော့်သားအလတ်ဖြစ်သူက အိမ်ထောင် ရှိသော်လည်း သားသမီးမရ။

အငယ်ဆုံးကတော့ ၄ နှစ်ရွယ် သမီးလေးတစ်ယောက်ရှိသည်။ ဒီတော့ ကျွန်တော်တို့ဇနီးမောင်နှံ ဟာ မြေး (၄) ယောက်တို့၏ အဖိုးအဖွားများ ဆိုပါ တော့။

သမီးကြီး၏ခင်ပွန်းက သတ္ထုတွင်းအင်ဂျင် နီယာဘွဲ့ရ။ သို့သော် သတ္ထုတွင်းအင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်မ လာဘဲ သင်္ဘောသား အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်လာသည်။ သူတို့ အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ ကျွန်တော့်အိမ်မှာပဲ နေခဲ့

ကြသောကြောင့် သူတို့သမီးဦး (ကျွန်တော်တို့မြေးဦးမ) လေးကို ကျွန်တော်ရော ဇနီးသည်ပါ ချေးကလူ သေးကလူ မွေးမြူခဲ့ကြသည်။ ကျန်သည့် မျောက်လောင်း နှစ်ကောင်ကိုလည်း သည်အတိုင်းပါပဲ။ နောက်တော့ သူတို့လည်း သူတို့အိုးသူတို့အိမ်နှင့် အိမ်ခွဲသွားကြသည်။ သို့သော်လည်း မြေးတွေအားလုံးက ကျွန်တော်တို့အိမ်မှာပဲ လာနေတတ်ကြသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက် ဆိုလျှင် ရောက်လာကြတော့သည်။ သူ့အဖွားနှင့် မျောက်နှစ်ကောင်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မုန့်ဖိုး ပေးလိုက်

ပြေးလိုက်လွှားလိုက်၊ အော်လိုက်ဟစ်လိုက်၊ခေါက်လိုက်ထစ်လိုက်။ ကျွန်တော်က နားမငြီး စိတ် မရှုပ်တတ်အောင် ကျင့်ထားရသည်။

ဟိုအကောင်တွေ မလာတာကြာပြီဆိုလျှင် ကျွန်တော့်ဇနီး အဖွားကြီးက “ပျင်းတယ်တော် .. ဟိုအိမ် သွားနေလိုက်ဦးမယ်” ဆိုပြီး သူ့ “မျောက်မြေး' တွေဆီ တစ်ပတ်လောက်သွားနေပြီး အာညောင်းလို့ မောလောက်မှ ပြန်လာတတ်သည်။ ကျွန်တော့်သား အလတ်နှင့် သူ့ဇနီးက အိမ်မှာအတူနေမို့ ကျွန်တော့် စားမှုသောက်မှု အတွက်ကိုတော့ သူတို့ထံ ဝကွက်အပ် ခဲ့သည်။ အလွန်ကို မြန်မာပီသသော မြေးအဖွားတွေလို့ ဆိုရပါတော့မည်။

ကျွန်တော်တို့က စမ်းချောင်းမှာနေသည်။ သမီးကြီးနှင့်မြေးတွေက သမိုင်းမှာ။ ကျွန်တော်တို့လမ်း က တစ်ဘက်ပိတ်လမ်းတိုကလေး၊ သူတို့လမ်းက ပိုလို့ပင် တိုသေးသည်။ မြေးတွေက ကျွန်တော်တို့ လမ်းထဲမှာပဲ ကြီးပြင်းလာခဲ့ကြလေတော့ လမ်းထဲ ရှိသမျှကလေးတွေ အားလုံးက သူတို့ကစားဖော်တွေ ချည်းပဲ ဖြစ်သည်။ လွတ်လပ်ရေးနေ့ ကလေးများ အားကစားပွဲဆိုလျှင် သူတို့ရောက်လာကြပြီ။ လမ်းထဲက လူတွေကလည်း သူတို့ကို တစ်ခြားကဟု သဘောမထား။ ကိုယ့်လမ်းထဲက ကလေးတွေပဲဟု သတ်မှတ် ကြသည်။

ယခုဤစာကိုရေးချိန်တွင် မြေးဦးမ အကြီးဆုံး က ကွန်ပျူတာ ဒုတိယနှစ်သို့ပင်ရောက်နေပြီ၊ သူ့အသက် နှင့်စာလျှင် ရင့်ကျက်မှု စောသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ပညာ တွင်လည်းတော်သည်။ မိခင်အတွက်လည်း အကူအညီ ရသည်။ လိမ္မာသောသမီးဟု သတ်မှတ်နိုင်သည်။ သား အလတ်က ၉ တန်း၊ ညီဖြစ်သူနှင့် တကျက်ကျက် ဖြစ် တတ်သည်မှအပ ပြဿနာမရှိလှ။ အငယ်ဆုံးကောင်က စတုတ္ထတန်း၊ ဒီအကောင်ရဲ့ အသက်က ကိုးနှစ် ဆယ်နှစ် နာမည်က မောင်ဉာဏ်စစ်။ နာမည်နှင့်လိုက်အောင် ဉာဏ်ကလေးက ကောင်းသည်။ပြောလိုက်ရဦးမည်။ မြဝတီရုပ်သံကလာသော ပြည်သူ့တရားရှင် ပေါင်ချိန်ကို လူတိုင်း သိကြပါသည်။ ဒီအခါက မောင်ဉာဏ်စစ် အသက်သုံးနှစ်ပင် မပြည့် တတ်သေး။ ပေါင်ချိန် ဇာတ်လမ်းလာလို့ ပဏာမ သီချင်းလွှင့်လိုက်လျှင် သည်အကောင်က အောက်ပိုင်းဟောင်းလောင်းနှင့် တီဗွီရှေ့ရောက်သွားပြီး တရုတ်သီချင်းကို အစအဆုံး လိုက်ဆိုသည်။ သီချင်းသာ

မဟုတ် ဒုံးဂွမ်းဆိုသော တီးလုံးတွေကိုပါ ရောဆိုပစ်သည်။ “ဝမ်ချောင် မာဟန့် ပွန့် ငွန့်ငွန့် ပါတ်” ဆိုတာ တွေတောင် ပါလိုက်သေးသည်။ သူလည်း နားမလည်၊ကျွန်တော်တို့လည်း တစ်လုံးမျှ နားမလည်။ သို့သော် သူ့ဟာနှင့် သူတော့ ဟုတ်နေတာကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော်တို့ မရယ်ဘဲမနေနိုင်။ 

တစ်ခါမှာတော့ သွားလေသူ မြသန်းတင့်ကြီးက ကျွန်တော့်အိမ် စောစောစီးစီး ပေါက်လာသည်။ ကျွန်တော်က အိပ်ရာက မထသေး။ သည်အကောင်က အပေါ်ထပ် ၀ရန်တာက လှမ်းမြင်လိုက်တော့ “ဖိုးဖိုးကြီးရေ -အိပ်ရာထတော့-ကိုမြသန်းကြီး လာနေ တယ်” တဲ့။ မြသန်းတင့်က “ဟေ-ဘယ်သူလဲကွ၊ ငါ့ကိုကိုမြသန်းခေါ်တာ” ဟူသောအသံကို ကြားလိုက်ရ သည်။ ကျွန်တော်က ရယ်မောပြီး အိပ်ရာက ထလိုက်