အောင်မိုး - လက်ရေးတိုစာရေးမလေးရဲချစ်ပုံပြင်

ဒေါ့စတိုယက်စကီးနှင့် ပထမဆုံးအကြိမ်တွေ့ဆုံခြင်း

(၁)

၁၈၆၆ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ၃ရက်နေ့တွင် ဖြစ်သည်။ ကျွန်မသည် ခါတိုင်းလိုပင် ပီအမ် ကေ့ခ်ဟင်၏ လက်ရေးတိုသင်တန်း နောက်ထပ် ပို့ချချက်တစ်ခုကို နားထောင်ရန် နံနက် ၇ နာရီလောက်တွင် ဆဋ္ဌမလူငယ်လေးများ အားကစားရုံသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ နောက်ကျနေသူများကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် စောင့်နေရသည်နှင့် သင်တန်းက တော်တော်နှင့် မစနိုင်။ ကျွန်မက ထိုင်နေကျနေရာတွင် ထိုင်ပြီး လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်များကို ဖွင့်နေရုံရှိသေးသည်။ အော့ခ်ဟင်ရောက်လာပြီး ကျွန်မဘေး ခုံတန်းပေါ်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ “အန်နာ ဂရီဂိုရီယက်နာရေ၊ မင်း လက်ရေးတိုစာရေးအလုပ်တစ်ခု လုပ်ရမယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုသဘောရသလဲ”အော့ခ်ဟင်က မေးသည်။ “ငါ့ကို လက်ရေးတိုစာရေးတစ်ယောက် ရှာခိုင်းထားလို့ မင်းတော့ လုပ်ချင်မလားလို့ တွေးမိလို့ပါ” “ကျွန်မ အရမ်းကို လုပ်ချင်ပါတယ်ဆရာ။ ကျွန်မက အလုပ်စလုပ်နိုင်မယ့် အခွင့်အရေးကို မျှော်နေခဲ့တာပါ။ ကျွန်မရဲ့ လက်ရေးတိုကျွမ်းကျင်မှုလောက်နဲ့ ဒီလိုတာဝန်မျိုးကိုယူနိုင်ပါ့မလားဆိုတာတစ်ခုပဲ ကျွန်မစိုးရိမ်နေတာပါ” အော့ခ်ဟင်ကမူ လုပ်ရမည့်အလုပ်ကလည်း ကျွန်မ ယခု ရှိထားသည့် ကျွမ်းကျင်မှုထက် ပိုမိုမြန်ဆန်ရန် မလိုအပ်ကြောင်း အာမခံပါသည်။ “ဘယ်သူ့အတွက် အလုပ်လုပ်ပေးရမှာလဲ ဆရာ”။ ကျွန်မက စပ်စုလိုက်သည်။ ။ “စာရေးဆရာ ဒေါ့ စတိုယက်စကီးအတွက်ပါ။ လက်ရှိမှာ သူက ဝတ္ထုအသစ်တစ်ပုဒ်ကို ရေးနေတယ်။ အဲဒီဝတ္ထုကိုလည်း လက်ရေးတိုစာရေးရဲ့ အကူအညီနဲ့ ရေးဖို့ ပြင်ဆင်နေတယ်။ ဒေါ့စတိုယက်စကီးကတော့ ဝတ္ထုက အပိုင်း ခုနှစ်ပိုင်းလောက်နဲ့ ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်လို့ တစ်အုပ်လုံးစာအတွက် ရူဘယ် ၅ဝ ပေးမယ်လို့ ကမ်းလှမ်းထားတယ်” ကျွန်မက အားတက်သရောပင် သတ်မှတ်ချက်များကို လက်ခံလိုက်သည်။ ဒေါ့စတိုယက်စကီးဆိုသည်က ကျွန်မ ကလေးဘဝကတည်းက ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ခဲ့ရသည့် နာမည်။ ကျွန်မဖခင်၏ အကြိုက်ဆုံးစာရေးဆရာပင် ဖြစ်သည်။ ကျွန်မကိုယ်တိုင်သည်လည်း သူ့လက်ရာများကို အကြီးအကျယ် သဘောကျသူတစ်ယောက်။ သူ၏ ကွယ်လွန်သူ့အိမ်မှ မှတ်စုများကို ဖတ်၍ ကျွန်မမျက်ရည်ကျခဲ့ရသည်။ ပါရမီရှင် စာရေးဆရာတစ်ယောက်နှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ရရုံသာ မဟုတ်သေး၊ သူ့အလုပ်ကိုပါ ကူညီခွင့်ရနိုင်မည့် အလားအလာက ကျွန်မကို ပျော်ရွှင်စိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။

အော့ခ်ဟင်က ကျွန်မကို လေးခေါက်ခေါက်ထားသည့် စာရွက်ပိုင်းလေးကို ကမ်းပေးသည်။ စာရွက်ပေါ်တွင် လိပ်စာရေးထားသည်။ “အလုံကင်အိမ်ရာ၊ စတိုယာနီလမ်းသွယ်နှင့် မက်ရှိချန်စကာယာလမ်းထောင့်၊ တိုက်နံပါတ် ၁၃၊ ဒေါ့စတိုယက်စကီး” ဟု မေးပါ။ “ကျေးဇူးပြုပြီး မနက်ဖြန် ၁၁ နာရီခွဲ လောက်မှာ စတိုယက်စကီးကို သွားတွေ့ပါ။ စောလည်းမစော၊ နောက်လည်းမကျပါစေနဲ့ ။ သူကိုယ်တိုင်က ဒီနေ့ပဲ ဆရာ့ကို အကူအညီတောင်းလာလို့ပါ”။ နောက်တော့ အော့ခ်ဟင်က ဒေါ့စတိုယက်စကီးနှင့် ပတ်သက်သည့် သူ့ထင်မြင်ချက်ကို ပြောပြသည်။ နောက်ပိုင်းအခန်းများတွင် အလျဉ်းသင့်သလို ကျွန်မဖော်ပြသွားပါမည်။ အော့ခ်ဟင်က သူ့နာရီကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် စာသင်ရာ စားပွဲဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။ ထိုတစ်ခဏတွင် ပို့ချချက်မှာ ကျွန်မအတွက် အချိန်ဖြုန်းမှုသက်သက်ဖြစ်သည်ကို ကျွန်မ ဝန်ခံရပါလိမ့်မည်။ ကာလရှည်မက်ခဲ့သော ကျွန်မ၏ အိပ်မက်သည် အမှန်တကယ်ဖြစ်လာပြီဟူသော အတွေးဖြင့် ရင်ထဲတွင် အပျော်က တလိပ်လိပ် တက်နေသည်။ ငါ အလုပ်ရပြီဟေ့လို့ အသံတိတ် ဟစ်ကြွေးနေမိသည်။ အော့ခ်ဟင်လို တင်းကျပ်လွန်းပြီး၊ ချေးချောက်များလွန်းသည့် ဆရာတစ်ယောက်က ငါ့ကို လက်ရေးတိုမှာ ကောင်းကောင်းကျွမ်းကျင်တယ်၊ မြန်လည်းမြန်တယ်လို့ ဆုံးဖြတ်တယ်ဆိုရင် တကယ်ကို တော်လို့ ဖြစ်ရမယ်။ မဟုတ်ရင် ဒီအလုပ်အတွက် သူက ငါ့ကို ထောက်ခံပေးမှာမဟုတ်ဘူး ဟူသော အတွေးက ကျွန်မကို ပျော်ရွှင်မြူးထူးစေသလို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း ပို၍ပို၍ ယုံကြည်မှုရှိလာစေပါသည်။ ။ လမ်းကြောင်းအသစ်တစ်ခုအပေါ်တွင် ခြေချမိနေပြီဟု ကျွန်မ ခံစားနေရသည်။ တစ်ဆယ်ကျော် ခြောက်နှစ်စွန်း ၊ အပျိုရည်မယွင်းသေးသော မိန်းမငယ်လေးတစ်ယောက်အဖို့ ကိုယ့်ခွန်ကိုယ့်အားဖြင့် ပိုက်ဆံရှာနိုင်တော့မည်၊ တန်ဖိုးအနဂ္ဃကြီးမားလွန်းလှသည့် ရည်မှန်းချက်ဖြစ်သော လွတ်လပ်အမှီခိုကင်းမှုကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်တော့မည်ဟူသော အပျော်မှာ လူနှင့်မမျှအောင် ကြီးမားလှပါသည်။ သို့ရာတွင် အလုပ်လုပ်ရတော့မည်ဆိုသည့် အတွေးထက် ပိုလည်း ကျေနပ်စရာကောင်း၊ ပိုလည်း အရေးကြီးသည်မှာ ဒေါ့စတိုယက်စကီးနှင့် အလုပ်လုပ်ခွင့်ရပြီး စာရေးဆရာနှင့်လည်းပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ ရင်းနှီးသိကျွမ်းခွင့်ရတော့မည့် အလားအလာပင် ဖြစ်ပါသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်၍ မမျှော်လင့်သည့် ကမ်းလှမ်းမှုအကြောင်း အမေ့ကိုပြောပြတော့ အမေကိုယ်တိုင်လည်း ကျွန်မ၏ အောင်မြင်မှုအတွက် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပျော်ရွှင်နေသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်း၍ ကျွန်မမှာ တစ်ညလုံးနိုးကြားနေပြီး ဒေါ့စတိုယက်စကီးမှာ ဘယ်လိုလူစားမျိုး ဖြစ်လိမ့်မလဲဆိုသည်ကိုသာ စိတ်ကူးပြီးရင်း စိတ်ကူးကြည့်နေမိသည်။ ကျွန်မ၏ ဖခင်နှင့် ခေတ်ပြိုင်တစ်ယောက်လို့ စဉ်းစားမိတော့ သူသည်လည်း လူကောင်းတစ်ယောက်။ တစ်ကြိမ်တွင် ဝဝ၊ ထိပ်ပြောင်ပြောင်နှင့် လူကြီးတစ်ယောက်ကို ပြေးမြင်မိ၍ နောက်တစ်ခဏတွင် ရှည်ရှည်၊ ပိန်ပိန်ပါးပါးပုံကို မြင်ယောင်မိသော်လည်း အော့ခ်ဟင်ပြောသလို ပိန်ပိန်ဝဝ တည်ကြည်မှုန်မှိုင်းနေဟန်တော့ ပေါ်နေသည်။ သူ့ကို တွေ့တွေ့ချင်း ဘယ်လိုစကားတွေပြောရမလဲဟူသော အတွေးကလည်း ကျွန်မကို ချောက်ချားစေသည်။ ဒေါ့စတိုယက်စကီးသည် ပညာဆင်ခြင်တုံတရားကြီးမားသည့် လူတစ်ယောက်ဟူသည့် အတွေးကြောင့် တင်ကူး၍ပင် စကားလုံးများ ထစ် နေရသည်။ သူ့ဝတ္ထုတွေအကြောင်းက စပြောလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မခံစားနေရတော့ သူ့ဝတ္ထုတွေထဲက ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အစနာမည်တွေ၊ မျိုးရိုးနာမည်တွေအားလုံးကို သိမှသိရဲ့ လားဟူသော အတွေးကလည်း ကျွန်မကို ခြောက်လှန့်နေသည်။ ကျွန်မအသိုင်းအဝိုင်းထဲတွင် စာရေးဆရာရယ်လို့ မရှိတော့ စာရေးဆရာဆိုသူတွေဟာ မတူခြားနားတဲ့ လူစားမျိုးတွေ၊ သူတို့နဲ့ စကားပြောဖို့ဆိုရင်လည်း သီးခြားကိုယ်ပိုင်ဘာသာစကား လိုအပ်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မက ထင်ထားခဲ့သည်။ ထိုစဉ်အချိန်တွေကို ပြန်စဉ်းစားမိတိုင်း အသက် ၂ဝ တွင်း ဆိုပေမဲ့လည်း ငါ့နှယ် ကလေးဆန်ရန်ကောလို့ ကျွန်မ ပြုံးမိရသည်။