အောင်ဘညို - တရံရောကမြစ်ကမ်းပါးစကားပြေများ

တစ်ရံရောက မြစ်ကမ်းပါး

မီးခိုးတို့က နှင်းထုကြားမှာ ဝေမှောင်နေဆဲ။ တစ်ဆောင်းလုံး မီးတင် ရှို့ထားတဲ့ သစ်မြစ်ဆုံကြီးဟာ တဖျစ်ဖျစ်လောင်ကျွမ်းနေဆဲ။ လရောင်က ဧရာဝတီမြစ်ထဲ မြုပ်ချည်ပေါ်ချည်ကူးခပ်နေဆဲ။ မြောက်ပြန်လေထဲမှာ ဦးလေးဟိုရဲ့ တယောသံကြီးက လွမ်းမောစွာ စီးမြောနေဆဲပင်။

ဪ... တကယ်တမ်းကျတော့လည်း ကျွန်တော်တို့က ဘဝကို ချစ်မြတ်နိုးစွာ ဖက်တွယ်ထားသူတွေပါတကား။

ဦးလေးဟိုသည် သူ၏ တယောပြားနှင့် ဘိုးတံကို ဘေးသို့အသာချပြီး ငဲ့ထားတဲ့ အကြမ်းပန်းကန်ထဲက ချက်အရက်ကို တစ်ချက်တည်း မော့ချ လိုက်ပြီး တံတွေးကို ထွီခနဲထွေးကာ ဧရာဝတီမြစ်ကြီးကို ငေးရီကြည့်နေပြန် သည်။ ကျွန်တော်နှင့် ဦးလေးဟိုကြားမှာ စကားသံတို့ ခြောက်သွေ့ နေပြန် သည်။

ညသည် အမှောင်အောက်မှာ တိတ်ဆိတ်လျက်။ မြောက်ဘက်ဆီမှ ထိုးအူလိုက်သော ခွေးအူသံသည် ည၏တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။ ခွေးအူသံသည် ကျွန်တော်နှင့် ဦးလေးဟိုတို့ထိုင်ရာ မီးဖိုဘေးဆီသို့ ရွေ့လျား လာနေသည်။ အမှောင်ထဲမှ ဦးလေးဟိုမျက်လုံးများသည် ကြေကွဲမှုဘယ်လောက်နက်ရှိုင်းနေမည်ကို ကျွန်တော်မကြည့်ဘဲ သိနေပြန်သည်။

“တောက်... ဘဲလူးကွာ”

“ဘဲလူး”

ဦးလေးဟို၏ တောက်ခေါက်သံနောက်မှာ အလွမ်းတွေ၊ နာကျင်မှုတွေ မဖုံးနိုင်၊ မဖိနိုင်မှန်း ကျွန်တော် သိနေပြန်သည်။ ကျွန်တော့်နှလုံးသားက ဘာသားနှင့် ထုထားတာမို့လို့လဲ။

ဪ... ဦးလေးဟို၊ ဘဲလူးနှင့် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မြစ်ကမ်းနဖူး ဆောင်းည များက ရင်ထဲသို့.. ရင်ထဲသို့ ရိုက်ခတ်ပဲ့တင်ထပ်နေပြန်သည်။

မြစ်ကမ်းနဖူးက ဆောင်းညများသည် လွမ်းမောစွာ ရီဝေစွာ ဖြစ်ပေါ် တတ်ပေရာ ဦးလေးဟိုရဲ့ တယောသံနွဲ့ နွဲ့ ၊ ချက်အရက်ပြင်းပြင်း၊ ဘဝ အဖု အထစ်ဝါကျများဖြင့် ဆောင်းညများကို လွန်မြောက်ကြပြန်သည်။

သရောကြီးခိုင်းတဲ့နှစ်များ၊ ဒုတိယကမ္ဘာစစ် ကျွဲညီနောင်၊ ဗုံးခိုကျင်း၊ ပြည်တော်ဝင်၊ ပုလိပ်ရောဂါ၊ ဝမ်းရောဂါ၊ ဦးလေးဟိုရဲ့ စကားရဲ့ နောက်မှာ ဦးလေးဟိုရဲ့ ရုပ်ပုံလွှာအကြမ်းထည်များက မပီမသ၊ ခပ်ပြင်းပြင်းရိုက်ခတ်ခဲ့သော အလွမ်းဝေဒနာ ကပ်ငြိပါတတ်ပေရာ ချက်အရက်ပြင်းပြင်းဖြင့် ဘဝကို ကုစားမိပြန်သည်။

“ဘဲလူး ပျောက်နေတာကြာပြီကွာ၊ လှေတွဲလိုက်သွားသလားမသိဘူး”

ဦးလေးဟိုက ဘဲလူးကို တမ်းတသတိရမိပြန်သည်။ ထိုအခါ ဘဲလူးရဲ့ ရယ်သံဝါဝါကို လွမ်းသလိုလိုခံစားရပြန်သည်။ တကယ်တမ်းကျတော့လည်း ဘဲလူးက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဘဝထဲမှာ ဒဏ်ရာရှည်အလွမ်းတစ်ခုကို အလျား လိုက်ဝင်ရောက်လာသူပါတကား။

အမေက စာမတတ်ဘူး။

ကျွန်တော်ကရော ဟား....ဟား...ဘယ်တတ်ပါ့မလဲ။ စာသင်ရမှန်း လည်း မသိပါဘူးဗျာ။

 အသက်လား...

ကျွန်တော့်အသက်လား၊ ဘယ်မှတ်မိမလဲဗျာ၊ အမေကလည်း မှတ် မထားဘူး။ မဟုတ်သေးဘူး။

အနောက်ဘက်နှစ်အိမ်ကျော်က ဒေါ်အိမ်မြဲသမီး သန်းရင်မနဲ့ မီးဝင်မီးထွက်တဲ့။

ဒေါ်အိမ်မြဲလည်း ဆုံးသွားပါပြီဗျာ။

သူ့သမီး သန်းရင်လည်း ဘယ်ပြောင်းသွားမှန်းမသိပါဘူး။

ကျွန်တော် အသက် ဘယ်သွားမေးရမလဲ။

ဘဲလူးရဲ့ ရယ်သံဝါဝါကြီးက ကျွန်တော့်နှလုံးအိမ်မှာ ကပ်ငြိလျက်။

သွေးမတိတ်ဒဏ်ရာတစ်ခုလို ကုစားဖို့ ခက်နေပြန်သည်။

မိအေးလား ၊

ဘယ်မိအေးလဲ။

ကျွန်တော့်နှမမိအေးလား။

ဟားဟား ...ဟား...ဟား..၊

မိအေးက မိအေးဖြစ်သွားပြီလေ

အို... ဘဲလူးရဲ့ စကားကို ကျွန်တော်ဆက်နားမထောင်ရဲတော့။ နား မထောင်ရက်တော့ပေ။ တကယ်တမ်းကျတော့လည်း ဘဲလူးရဲ့ မိဘနှစ်ပါး က ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ကွယ်လွန်ပြီး သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝတွေ က ကစဉ့်ကလျား။ တကယ်ကစဉ့်ကလျားပင်။ အဲ့သည့်တုန်းက ရေခဲချောင်း ပုံကို ကလိုင်ခေါက်ပြီး ဝမ်းကျောင်းခဲ့ပုံကို ပြန်မြင်လာပြန်သည်။ မိအေးက မုံရွာဘက်သားချင်းမကင်းတဲ့ အမျိုးတွေရဲ့ အိမ်မှာလိုလို။ အိမ်ဖော်ပဲ လုပ် နေသလိုလို။

ဪ... ခုတော့ မိအေးက... “

အနောက်တောင်ဆီက x x x x ရွာမယ်ဟန်ပြင်....”

အနောက်တောင်ဆီက ရွာမယ်ဟန်ပြင်တဲ့လေ။ ဘယ်ကီးနဲ့မှ မကိုက်တဲ့ ဘဲလူးရဲ့ အသံဝါဝါကြီးက ယိမ်းထိုးလို့ ကျွန်တော်နှင့် ဦးလေးဟိုတို့ထိုင် ရာ မီးဖိုကြီးဘေးသို့ ရောက်လာပြန်သည်။

“လေးဟိုနှင့် ဖိုးဉာဏ် ဆောရီး... နော် ဆောရီး၊ လှေတွဲလိုက်နေလို့ ဒီဘက် မရောက်ဖြစ်ဘူး”

ဘဲလူးက ပြောပြောဆိုဆို ခါးကြားထဲမှ ပုလင်းကို ထုတ်လိုက်ပြီး -

“ဒါက မင်းကွန်းက ယူလာတာ ဦးလေးဟို လာ ချရအောင်”

ပြောပြောဆိုဆို ဦးလေးဟိုရဲ့ ခွက်ထဲရော ကျွန်တော့်ခွက်ကိုရော ငှဲ့ပေးနေပြန်သည်။

“မင်းကွာ နေနိုင်လိုက်တာ ဘဲလူး”

“ ဦးလေးဟို ကျွန်တော့်မှာ ယောက်ယက်ခတ်နေတာတွေက အများကြီး မှ တကယ်အများကြီး”

ဘဲလူးရဲ့ အဖြူရောင်မျက်နှာပေါ်မှာ ကြေကွဲမှုများ စွန်းထင်းပေကျံနေ သည်။

“ဒီတစ်ခေါက် လှေတွဲက ပြန်လာတော့ ထုံးစံအတိုင်း မင်းကွန်း ဆိုက် တယ်”

ဘဲလူးက စကားကိုရပ်ကာ အကြမ်းခွက်ထဲက အရက်ကို တစ်ချက် တည်း မော့သောက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ ပေကျံနေသောအရက်ကို လက်ဖမိုးနှင့်သုတ်ပြီး စကားဆက်ပြန်သည်။

“ဒီတစ်ခေါက် အထက်မှာ အတော်ကြာတယ်။ မိန်းမနဲ့ ကလေးကို လည်းလွမ်းပြီလေ။ ဒါနဲ့အိမ်ကို တန်းပြေးတာပဲ၊ အိမ်ရောက်တော့ ကလေးက တော်တော်လေးဖြစ်နေတာ။ သတိရတစ်ချက် မရတစ်ချက်ပဲ။ မိန်းမက လည်း ယောက်ျားပြန်လာပြီဆိုတော့ တော်တော်လေးအားရှိသွားတယ်”

“ကိုဘဲလူးကလေးက ဖြစ်နေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ။ ကျွန်မလည်း ဆေးမြီးတိုနဲ့ ကုနေတာပဲ။ လက်ထဲမှာလည်း ပိုက်ဆံမရှိဘူးလေ၊ လယ်ထဲ လည်း မဆင်းနိုင်ဘူး”

“အေး..အေး..နေဦး၊ လှေတွဲမှူးဆီ ပိုက်ဆံသွားထုတ်လိုက်ဦးမယ်”

စကားပြောရတာ မောသွားပုံရသည်။ ဆေးပေါ့လိပ်ကို မီးဖိုမှ မီးကူးပြီး ဖွာရှိုက်လိုက်သည်။

“ကျွန်တော်လှေဆိပ်ကို အပြေးပြန်ဆင်းခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီမှာ လှေတွဲမှူးက မန္တလေးသစ်တောရုံး ထွက်သွားပြီတဲ့။ ကျွန်တော် တော်တော်မောသွားတယ်။ လှေတွဲသမားတွေကလည်း ဘာဖြစ်တာလဲ အမောတကောကြီးကွာတဲ့။ မဟုတ်ဘူးကွ။ ကလေး အရမ်းဖျားပြီး တက်နေလို့၊ လှေတွဲမှူးဆီ ငွေကြို ထုတ်မလို့ပါကွာ”

“လှေတွဲမှူးမရှိဘူးမောင်၊ ကလေးဖျားပြီး တက်တာများကွာ၊ ဘာခက် တာမှတ်လို့ မင်းတို့အိမ်မှာ (----) ရှိတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒါတိုက်လိုက်၊ချက်ချင်း ပျောက်သွားမှာကွ”

“အိမ်ပြန်တော့ မိန်းမက မတွေ့ဘူး၊ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ ကလေးက တက် နေတာ ပြာနှမ်းနေပြီ။ ဒါနဲ့ အိမ်ထဲမှာ အသင့်ရှိတဲ့ပုလင်းထဲက တစ်ဇွန်းခပ် တိုက်လိုက်တယ်”

“ဘာ”

“ဘယ်လို... ဘယ်လို”

ကျွန်တော်နှင့်ဦးလေးဟို ပြိုင်တူ အာမေဍတ်ပြုလိုက်သည်။

“ဟား... ဟား... ဟား... သေသွားတာပေါ့ ဗျာ”

ဦးလေးဟိုကတော့ ဘယ်လိုခံစားရမည်မသိ။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး မီးဖိုထဲပြုတ်ကျသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“တောက် ဘဲလူး၊ ဘဲလူးကွာ”

ဧရာဝတီမြစ်သည် စီးဆင်းနေဆဲ၊ နှင်းမှုန်တို့ ဝေမှုန်နေဆဲ၊ လရောင် က မှောင်မှိန်နေဆဲ။ ကျွန်တော်က တစ်ရံရောများကို မတမ်းတချင်တော့။ ညတို့က နက်လာခဲ့ပြန်သည်။

ခွေးအူသံသည် မီးဖိုနားမှာ ထိုးရပ်သွားသည်။ ဦးလေးဟိုက အကြမ်း ပန်းကန်ထဲသို့ အရက်များ လောင်းထည့်လိုက်သည်။

“ဘဲလူး သောက် သောက်၊ ဘဲလူး သောက်စမ်းပါကွာ”

ပြောပြောဆိုဆို ဦးလေးဟိုက သူ့တယောပြားလေးနဲ့ ဘိုးတံကို မီးဖို ထဲ ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်တို့ထိုင်နေတဲ့ မြစ်ကမ်းပါးဟာ အဆုံးမဲ့ ပြီး ဆင်းသွားခဲ့တယ်။

လှိုင်းသစ်မဂ္ဂဇင်း၊ မတ်၊ ၂၀၀၉