အထောက်တော်လှအောင် - အုတ်ကြားမြက်

ဇတ်သိမ်းခန်းမှဇတ်လမ်းစခြင်း

           သူ ကျဆုံးသွားရရှာသည့် အကြမ်းဖက် ပုန်ကန်မှုကြီး ဖြစ်ပွားပြီးစီးခဲ့သည်မှာ ဆယ်နှစ်ဆယ်မိုးပင် ကြာမြင့်ခဲ့ပါပြီ။ ဤကမ္ဘာလောကတွင် သူ့ခေတ်သူ့အခါ သူ့အာဏာတို့သည်လည်း ကုန်ဆုံးလွန်မြောက်ခဲ့ပြီဖြစ်၏။ ယုတ်စွအဆုံး သူ၏ရုပ်ခန္ဓာ နောက်ဆုံး လဲလျောင်းမှီခိုရာ သေးငယ်ကျဉ်းမြောင်းလှသည့် အုတ်ဂူခန်းဝါကလေးကိုပင် ဖြိုဖျက်ပြီးစီးကြလေပြီ။ ယခုဆိုလျှင် ပြုအပ် ပြုဖွယ်အသွယ်သွယ်တို့ ဆုံးခန်းတိုင် ရောက်ချေတော့မည်။ သူ၏ ရုပ်ကြွင်းသည်လည်း သူ့ဘဝ စတင်ရာ မူလဘူတဖြစ်သော မဟာပထဝီမြေကြီးဆီသို့ ပြာမှုန် ဖုန်မှုန့်များအဖြစ်ဖြင့် ပြန်ပြောင်း သွားရပေတော့မည်။

            သုသာန်ပတ်လည်၏ မြေတံတိုင်းများပေါ်ရှိ ဆေးအနက်ဖြင့် ရေးခြယ်ထားသောလက်ဝါးကပ်တိုင် ရုပ်ပုံများသည် အပူပိုင်းဒေသ၏ ချစ်ချစ်တောက်နေရောင်အောက်ဝယ် အပူငွေများ လွင့်ပျံနေကြလေသည်။ သုသာန်တွင်းသို့အဝင် သံချေးတက်နေသော သံတံခါးကြီးများရှေ့တွင် တက္ကစီတစ်စီး ထိုးဆိုက်လာသည်။ ထိုကားပေါ်မှ အမေရိကန်သတင်းစာဆရာတစ်ဦး ဆင်းလာသည်။ ကားသမားကို ငါးပီဆိုတန် ငွေစက္ကူတစ်ရွက် ထုတ်ပေးသည်။ ကားသမားက "ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ဟု မပြောရသေးမီမှာပင် အဝေးသို့ သူ လှည့်ထွက်သွားသည်။

           ပန်းရောင်းသည့် ဈေးတန်းငယ်ကလေးသည် အလုပ်ရှုပ်နေနှင့်ချေပြီ။ အနက်ရောင် ဝတ်ဆင်ထားကြသော အမျိုးသမီးများသည် ပန်းစည်းငယ်များကို ဝယ်ယူနေကြ၏။ သူတို့၏ မျက်နှာဖုံးအနက်များသည် ပြင်ပမှ အပူဒဏ်နှင့် သူတို့ကိုယ်တွင်းမှ ပရိဒေဝသောကအပူဒဏ်များကို ကာကွယ်မှုပေးနေသယောင် ထင်မှတ်ရလေသည်။ သူတောင်းစားများကိုလည်း ထိုနေရာမှာ မြင်တွေ့ရသည်။ ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေသည့် ကလေးငယ်များသည်လည်း မျက်တွင်း ဟောက်ပက်များနှင့် ရှိကြချေသည်။ သူတို့အနီးမှ အမေရိကန်သတင်းစာဆရာ ဖြတ်လျှောက်သွားသောအခါ ညစ်ပေနေသည့် လက်ကလေးများကို ဆန့်တန်းတောင်းရမ်းကြသည်။ သူကလည်း အမှတ်မထင်ပင် ငွေအကြွေများ ထည့်ပေးခဲ့သည်။ ဂိတ်ဝကို လွန်မြောက်ပြီး အတွင်းသို့ရောက်သောအခါ တစပြင်ပီပီ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်ရှိသည်။ ပဉ္စလက်ခလုတ်တစ်ခုကိုနှိပ်ပြီး ကမ္ဘာလောက၏ပြင်ပသို့ ရောက်လာသည်နှင့်ပင် တူသေးတော့သည်။ အကာအရံမရှိသော အစောင့်ရုံကလေးတစ်ခုအတွင်း၌ ယူနီဖောင်းဝတ်တစ်ဦး ထိုင်နေသည်ကို လှမ်းမြင်ရသည်။ ထိုအစောင့်ရှိရာသို့ သူလျှောက်လာခဲ့သည်။

           "ကျေးဇူးပြုပြီးတော့ဗျာ၊ နာ့စ်ရဲ့ အုတ်ဂူ ဘယ်နားလောက်မှာများ ရှိမလဲ"

သူ မေးသည်ကို ပြန်ဖြေသော အစောင့်၏မျက်နှာပေါ်တွင် အံ့ဩသည့် အရိပ်အယောင်ကလေးတစ်ခု ပေါ်သွားသည်ဟု ထင်လိုက်မိသည်။

           “လမ်းနံပါတ် ၆၊ အိမ်နံပါတ် ၅ဝ မှာပါ"

           အမေရိကန် သတင်းစာဆရာသည် ပြုံးပြီး လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ သေဆုံးပြီးသည့် နောက်ပိုင်းတွင်လည်း သက်ရှိလူများ နေထိုင်ကြသကဲ့သို့ လမ်းနှင့်၊ အိမ်နှင့်၊ ခြံနံပါတ်နှင့် ဖြစ်ချေသည်။ လူသွားလမ်းကလေးများကို လမ်းကျယ်ဟူ၍ လည်းကောင်း၊ ထိုလမ်းကျယ်များ၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်ရှိ အဆောက်အအုံများမှ အလောင်းထားရာ အုတ်နံရံများကို အိမ်ခန်းဟူ၍ လည်းကောင်း အမှတ်သညာ ပြုကြသည်။

           အစောင့်၏မျက်နှာပေါ်တွင် မြင်တွေ့ခဲ့ရသည့် အံ့ဩသော အမူအရာ၏သဘောကို သူ စဉ်းစားနေမိသည်။

           ဟိုတယ်သစ်၏ ဧည့်ခန်းတွင်းမှာ စောစောက သူထိုင်ရင်း ထိုတိုင်းပြည်ထုတ် သတင်းစာများကို တစ်ရွက်ချင်း လှန်လှောနေခဲ့မိသည်။ မြို့သစ်၊ ပြည်သစ်တစ်ခုခုသို့ ရောက်တိုင်း သူလုပ်နေကျအကျင့် ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ တစ်ရွက်ချင်း လှန်လှောနေရင်းဖြင့် သူ ရှာနေသည့် ကြော်ငြာကလေးကို သွားတွေ့သည်။ သတင်းစာ၏ နောက်ပိုင်းစာမျက်နှာများရှိ ကြီးမားသော ကြော်ငြာကြီးများကြားတွင် သေးငယ်သည့် စာကြောင်းကလေး လေးကြောင်းမှာ ပျောက်ကွယ်မတတ် ရှိနေသည်။

          ခမ်းနားထည်ဝါသော ကိုယ်ပိုင်အုတ်ဂူများကြားမှ လူသွားလမ်းအတိုင်း သူ လျှောက်လာသည်။ အုတ်ဂူများပေါ်ရှိ နာမည်များကိုလည်း စိတ်မှတ်မထင် ငေးမောလာခဲ့သည်။ ရာမီရက်ဇ်၊ ဆန်တော့စ်၊ အိုဘရွန်၊ လိုပက်ဇ် ...။ နေပူသော်လည်း ဖြူဖွေးသည့် ကျောက်သလင်းမှ အအေးဓာတ်ကို သူ ခံစားလိုက်ရသည်။ အင်္ကျီကော်လာတွင် စိုနေသည့်ခွေးများက အေးလာသည်ကိုလည်း သူ သတိထားလိုက်မိသည်။ လူသွားလမ်းသည် ပို၍ ကျယ်လာ၏။ သူ၏လက်ဝဲဘက်တွင် အမိုးအကာမရှိသော ကွင်းပြင်ကြီးကို မြင်ရသည်။ သေးငယ်သည့် မြေပုံကလေးများနှင့် ပြည့်နေသည်။ သေးငယ်သော ပြုပြင်မွမ်းမံခြင်းမရှိသော၊ ပေယျာလကန် ပြုလုပ်ထားသော မြေပုံငယ်များဖြစ်သည်။ ဆင်းရဲ နွမ်းပါးသူတို့၏ မြေပုံငယ်များ ဖြစ်ချေသည်။ လူသေအလောင်းကို ခေါင်းအတွင်းသို့ထည့်ပြီး တွင်းတူးမြှုပ်ကာ အမှတ်သညာမဲ့ စွန့်ပစ်ထားလိုက်ကြသည်။ သူ၏ လက်ယာဘက်တွင်မူကား အဆောက်အအုံများ၊ လူသေအလောင်းများကို စီတန်း သိုလှောင်ထားရာ အကန့် အကန့်များ။

           ယင်းအဆောက်အအုံများကား အနီရောင်နှင့် အညိုရောင်အုတ်ကြွပ်များ မိုးထားသည့် ကြီးမားသော အဆောက်အအုံများဖြစ်သည်။ အမြင့် ပေနှစ်ဆယ်၊ အကျယ် ပေလေးဆယ်၊ အလျား ပေရှစ်ဆယ်မှုရှိသည်။ အုတ်နံရံတွင်အဖြူရောင်အင်္ဂတေဖြင့် အကန့်များ ပြုလုပ်ထားသည်။ တစ်ခန်းနှင့်တစ်ခန်းကြားတွင် နေရာလပ် သိပ်မထားသောကြောင့် နေရာများများ ပိုရနိုင်သည်။ ထိုအခန်းကလေးများတွင် ကွယ်လွန်သူ၏အမည်ကို ရေးထွင်းထားသည်။ အပေါ်တွင် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပုံ၊ အောက်တွင် အမည်၊ ကွယ်လွန်သည့် ရက်စွဲ၊ ခုနှစ်များ အစဉ်လိုက်ရှိသည်။

           ပထမဆုံးတွေ့ရသော အဆောက်အအုံကို သူ မော့ကြည့်သည်။ သတ္တုပြားကလေးတစ်ခု တွဲလောင်းချိတ်ထားသည်ကို မြင်ရသည်။ လမ်းနံပါတ် (၃)၊ အိမ်နံပါတ် (၁)။ အဝေးကြီး လျှောက်ရပေဦးမည်။ အရိပ်ကိုလွန်ပြီး နေရောင်အောက်သို့ရောက်လာပြန်သည်။ အင်္ကျီကော်လာကို ချောင်သွားအောင် ပြန်ပြင်ရင်း ခပ်သုတ်သုတ်ဆက်လျှောက်သည်။ သတ်မှတ်နှိုးဆော်ထားသော အချိန်ရောက်နေပြီ။ သတ်မှတ်ချိန်ထက် နောက်မကျချင်။

           သူရောက်လာသည့်နေရာ မှားနေပြီဟု ထင်လိုက်ပြန်သည်။ သည်နေရာတွင် မည်သူ တစ်စုံတစ်ယောက်မျှမရှိ။ အလုပ်သမားများကိုပင် မမြင်တွေ့ရချေ။ အဆောက်အအုံပေါ်ရှိ သတ္တုပြားမှ အမှတ်အသားများကို စစ်ဆေးကြည့်သည်။ ပြီးတော့ လက်ပတ်နာရီကို ငုံ့ကြည့်သည်။ အားလုံးမှန်ပါသည်။ ရက်စွဲများ မှားနေသလားဟူသော သံသယဖြင့် သတင်းစာကို ဖြန့်ကြည့်မိပြန်သည်။ သတိပေးနှိုးဆော်ချက်ကြော်ငြာမှ ရက်စွဲကလည်း မှန်နေသည်။ ထိုအခါကျမှပင် သက်ပြင်းချနိုင်ပြီး စီးကရက်တစ်လိပ်ထုတ်ကာ မီးညှိဖွာရှိုက်နိုင်တော့သည်။ ဤနေရာသည် လက်တင် အမေရိကနိုင်ငံဖြစ်သည်။ မိမိတို့တိုင်းပြည်မှာကဲ့သို့ အချိန်တိကျမှု မရှိနိုင်။

          အဆောက်အအုံကြီး၏ ပတ်လည်တွင် ခပ်ဖြည်းဖြည်းလျှောက်ရင်း အုတ်ဂူအကန့်များပေါ်ရှိ နာမည်များကို လိုက်ဖတ်နေသည်။

           နောက်ဆုံးတွင် သူတွေ့ချင်နေသည့်အမည်ကို တွေ့ရပါချေပြီ။ အဆောက်အအုံ၏ အနောက်တောင်ထောင့်တစ်နေရာရှိ အရိပ်ထဲမှာ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနှင့် ရှိနေသည်။ သို့ကလိုမြင်လိုက်ရသည်နှင့် ခေါင်းမှဦးထုပ်ကိုလည်း အလိုလို ရွတ်မိလျက်သား ဖြစ်နေလေတော့သည်။ ထွင်းထုထားသော အမည်စာလုံးများကို ငေးကြည့်နေမိသည်။

ဒက်ခ်စ်

မေ -၁၀

၁၉၅၅ 

          သူ့နောက်ဘက်မှ ကျောက်လမ်းပေါ်တွင် လှည်းတစ်စီးမောင်းလာသံကို ကြားရသည်။ အသံလာရာဘက်သို့ သူ လည့်ကြည့်သည်။ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသည့် မြည်းတစ်ကောင်က အမိုးမပါသော လှည်းတစ်စီးကို ဆွဲလာသည်။ ပူပြင်းသောနေရောင်အောက်တွင် လှည်းဆွဲနေရသောကြောင့် မြည်းက ကန်တန်တန်လုပ်နေသည်။ နားရွက်များကိုထောင်ပြီး သူ့ခေါင်းနှင့် ပြန်ကပ်ထားသည်။ ထိုလှည်းကို အရောင်ပြယ်နေသည့် ကာကီဝတ်စုံဝတ်ထားသော အလုပ်သမား တစ်ယောက်က မောင်းလာသည်။ သူ့ဘေးတွင် ဝတ်စုံအနက်နှင့် ဦးထုပ်အနက် ဆောင်းထားသူတစ်ဦး ထိုင်လိုက်လာသည်။ သူ့အင်္ကျီကော်လာများသည် ဝါကြန့်ကြန့်ဖြစ်နေသည်။ လှည်းဘေးတွင်မူ ပခုံးပေါ်၌ ပေါက်ချွန်းတစ်ခုထမ်းထားသော အလုပ်သမားတစ်ဦး ခြေကျင်လျှောက် လိုက်လာသည်။

            လှည်းရပ်လိုက်သောအခါ ဝတ်စုံနက်နှင့်လူက အောက်သို့ဆင်းလာ၏။ ကုတ်အင်္ကျီ အတွင်းအိတ်ထဲမှ စာရွက်တစ်ရွက်ထုတ်ယူပြီး တစ်ချက်ကြည့်သည်။ ထို့နောက် အုတ်နံရံပေါ်မှာ ထွင်းထားသော အမည်များကို လိုက်ကြည့်နေသည်။ ဤအုတ်ဂူသို့ လာရောက်ဖွင့်ကြသူများဖြစ်ကြောင်း မိမိအနီးသို့ မရောက်မီကပင် သတင်းစာဆရာက သဘောပေါက်လိုက်ပြီးဖြစ်သည်။

            အကြီးအကဲလုပ်သူက မျက်ရိပ်ပြလိုက်သောအခါ ပေါက်ချွန်းထမ်းထားသည့် အလုပ်သမားက သူ့ဆီသို့လျှောက်လာပြီးနောက် အုတ်နံရံရှိ အကန့်ကလေးကို မော့ကြည့်နေသည်။ သူ့ပါးစပ်ကလည်း စပိန်ဘာသာဖြင့် တစ်စုံတစ်ရာကို ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်နေသည်။ လှည်းပေါ်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သော အလုပ်သမားက ပျင်းရိငြီးငွေ့သည့် အမူအရာမျိုးဖြင့်လှည်းပေါ်မှဆင်းပြီး သူ့နောက်ရှိ သစ်သားလှေကားငယ်တစ်ခုကို ဆွဲယူသည်။ ယင်းလှေကားကို အုတ်နံရံတွင်ထောင်ပြီး အပေါ်သို့ တက်သွားသည်။ အုတ်နံရံအကန့်ကို အနီးကပ် သေချာစွာ ကြည့်ပြန်သည်။

          “ဒက်ခ်စ်” ဟု သူက ပြောသည်။

          သုသာန်၏ ဆိတ်ငြိမ်မှုကို သူ့အသံက ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သည်။

          "ဒက်ခ်စ်"

          အကြီးအကဲလုပ်သူကလည်း ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ကျေနပ်သောလေသံမျိုးဖြင့် ထပ်မံရေရွတ်သည်။ ပေါက်ချွန်းထမ်းထားသည့်အလုပ်သမားကလည်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ သူကလည်း 'ဒက်ခ်စ်'ဟု ဝမ်းမြောက်သည့်အသံမျိုးဖြင့်ပြောရင်း မြေကြီးပေါ်သို့ တံတွေးထွေးချလိုက်သည်။

           “ပေါက်ချွန်း”

           လှေကားပေါ်မှ အလုပ်သမားက သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ကမ်းပေးသည်။အောက်ရှိ အလုပ်သမားက ပေါက်ချွန်းလှမ်းပေးသည်။ အင်္ဂတေနှင့် အသေပိတ်ထားသည့် အုတ်ဂူအကန့်ကလေးကို လှေကားပေါ်မှလူက ပေါက်ချွန်းဖြင့် ကျွမ်းကျင်စွာ ထွင်းဖောက်တော့သည်။ အင်္ဂတေပေါ်တွင် ရေးထိုးထားသည့် စာလုံးကလေးများသည် တစ်စစီဖြစ်ကာ ကြေမွ လွင့်စဉ်သွားကြသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် နေက အဆောက်အအုံ၏ထောင့်ကို ကျော်လာသောကြောင့် အလုပ်သမားပေါ်သို့ နေရောင်ထိုးကျလာသည်။ ရုတ်တရက် ပေါ်လသူ့မျက်လုံးများပေါ်သို့ အရိပ်ဖုံးအောင် ဦးထုပ်ကိုဆွဲချသည်။ ထို့နောက် ပေါက်ချွန်းဖြင့် အင်္ဂတေများကို ထွင်းဖောက်ပြန်သည်။ ယခုတစ်ကြိမ်တွင်မူ အတွင်းမှ ကျောက်သားများကို ပေါက်မိပြီးဖြစ်သောကြောင့် အကျိုးအပဲ့များ ကျလာသည်။

            သတင်းစာဆရာက အကြီးအကဲလုပ်သူကို လှမ်းကြည့်သည်။ အကြီးအကဲလုပ်သူသည် အလုပ်သမားများကို ကြည့်နေ၏။ သို့သော်လည်း ထိုအလုပ်ထဲတွင် ဟုတ္တိပတ္တိ စိတ်ဝင်စားပုံမပေါ်။ သည်လုပ်ငန်းကြီးတစ်ခုလုံးကို သူ ငြီးငွေ့နေပုံရသည်။ အခြားတစ်ခုကို စိတ်ဝင်စားနေဟန်ရှိသည်။ သူ့အနားသို့ သတင်းစာဆရာ လျှောက်သွားသောအခါ လှည့်ကြည့်သည်။

            “သူ့ဆွေမျိုးတွေ မလာကြဘူးလား” သတင်းစာဆရာက ထစ်ထစ်ငေါ့ စပိန်ဘာသာဖြင့် မေးသည်။

            “ဘယ်သူမှ မရှိကြတော့ပါဘူးခင်ဗျာ” အကြီးအကဲလုပ်သူက သူ့ပခုံးများကို တွန့်ပြရင်း စပိန်ဘာသာဖြင့်ပင် ပြန်ဖြေသည်။ “ဒါပေမဲ့ သတင်းစာထဲမှာ ...” သတင်းစာဆရာက စကားကို တစ်ပိုင်းတန်းလန်း ရပ်လိုက်သည်။ သည့်ထက်ပို၍ စပိန်ဘာသာကို သူ မပြောတတ်တော့ပြီ။

          "အင်္ဂလိပ်စကားများ ပြောတတ်ပါသလားဗျာ” ဟု ဆက်မေးသည်။

          “ပြောတတ်ပါတယ်ခင်ဗျာ။ အလိုရှိရာ အမိန့်ရှိပါ"

           ဟု သူက ဝင့်ကြွားစွာပြုံးရင်း ပြန်ပြောသည်။

           "သတိပေးနှိုးဆော်တဲ့ ကြော်ငြာကလေးကို သတင်းစာထဲမှာ တွေ့လိုက်လို့ တစ်ယောက်ယောက်တော့ ရှိနေလိမ့်မယ်လို့ ကျုပ်က ထင်နေမိတာ”

           သတင်းစာဆရာက ပြန်ပြောသည်။ အင်္ဂလိပ်လို ပြောရသဖြင့် ယခုမှပင် စိတ်သက်သာရာ ရသွားတော့သည်။

          “တခြား ဘယ်သူမှ မရှိတော့ပါဘူးခင်ဗျာ” အကြီးအကဲက ပြန်ဖြေသည်။ရုတ်တရက်ပေါ်လာသည့်နေရောင်ကို ကျိန်ဆဲရင်း

           “ဒါပေမဲ့ ဒီကြော်ငြာကို ဘယ်သူထည့်တာလဲ။ တစ်ယောက်ယောက်တော့ ရှိမှာ သေချာပါတယ်။ သူဟာ အင်မတန် နာမည်ကျော်ကြားတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးပေပဲ”

           “သုသာန်ကြီးကြပ်ထိန်းသိမ်းရေးဌာနက ကြောငြာတာပါခင်ဗျာ။ သူ့အလောင်းကို တစ်စုံတစ်ယောက်က လာပြီးတောင်းဆိုရမယ့်အချိန်ကျတာဟာ သိပ်ကိုကြာခဲ့ပါပြီ။ ဒီနေရာကလေးကို လိုချင်တဲ့ တခြားလူတွေကလည်း စောင့်နေကြတယ်။ မြို့ဟာ တဖြည်းဖြည်းကြီးလာတယ်၊ လူဦးရေကလည်း သိပ်ပြီး ထူထပ်စည်ကားလာတယ်။ လူကြီးမင်း တွေ့မှာပေါ့”

            “တွေ့ပါတယ်။ တခြားတစ်ယောက်မှ မရှိတော့ဘူးလားဗျာ။ မိသားစုတို့၊ မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်းတို့ပေါ့။ သူဟာ အင်မတန် မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းပေါများတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်”

            “သေတဲ့လူတွေဟာ အထီးကျန်ဖြစ်သွားကြပါပြီ" သုသာန်အကြီးအကဲလုပ်သူက မျက်လွှာချလိုက်ရင်း ပြန်သည်။

            လှေကားပေါ်မှလူ၏အသံ ပေါ်ထွက်လာသည်။ သူတို့အားလုံး မော့ကြည့်လိုက်ကြသည်။ အုတ်နံရံပေါ်ရှိ အကန့်ကလေးမှ အုတ်ဂူအဝ ပွင့်သွားပြီး ဖြစ်သည်။ ခြမစားနိုင်သော သစ်သားဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည့် အရောင်ပျက်နေသောခေါင်းကို အတွင်းဘက်မှာ လှမ်းမြင်နေရသည်။ ကျန်နေသေးသည့် အင်္ဂတေစများကို ပေါက်ချွန်းအစွန်းဖြင့် ခွာထုတ်ပစ်နေသည်။ ပြီးတော့အောက်မှာရှိသော အလုပ်သမားထံသို့ ပေါက်ချွန်းကိုပြန်ပေးကာ ကျန်ရှိနေသေးသည့် အင်္ဂတေအကျိုးအစများကို သူ့လက်ဖြင့် ဖယ်ထုတ်နေသည်။ တစ်ဆက်တည်း အတွင်းသို့လက်လျှိုပြီး ခေါင်းကို ဆွဲထုတ်ယူသည်။

           "ဒီခေါင်းကို ခင်ဗျားတို့ ဘာလုပ်ကြမှာလဲ"

သတင်းစာဆရာက အကြီးအကဲလုပ်သူဘက်ကို လှည့်မေးသည်။

             “ကျွန်တော်တို့ မီးသွားသဂြိုကြမှာပါ။ အင်မတန်မြန်ပါတယ်။ ဒီလောက်ကြာပြီဆိုတော့ အထဲမှာ အရိုးကလွဲပြီး ဘာမှမရှိတော့ပါဘူး”

“နောက်ပြီးတော့ရော”