အထောက်တော်လှအောင် - သမီးစတာလင်

နှုတ်ဆက်အနမ်း

ဇူကော့ဗ်ကာမှ ရွာတွင်ဖြစ်သည်။

ဝင်လုဆဲ နေရောင်သည်၊ရဲရဲနီကာ တောက်ပနေ၏။ မြက်ခင်းများ ကိုလည်းကောင်း၊ သစ်တောများကိုလည်းကောင်း ရွှေရည်များ ပက်ဖျန်း လိမ်းကျံ၍ ထားဘိသည်သို့ ရှိလေသည်။ ယင်းသစ်တောများသည် မော်စကို မြို့တော်ကြီး၏ အပြင်ပမှ နှလုံးစိတ်ဝမ်းကို ရွှင်လန်းချမ်းမြေ့စေသော အိုအေ စစ်ငယ်ကလေး တစ်ခုကဲ့သို့ ရှိချေ၏။ လမ်းကြီးလမ်းငယ် အသွယ်သွယ် တို့ကို မဖောက်လုပ်ရသေး။ အစိုးရအိုးအိမ်များကိုလည်း မဆောက်လုပ် ရသေး။ စက်ဖြင့် တညီတညာတည်း ဖြတ်ထားသော မြက်ခင်းများသာ ရှိသေးသည်။ မြက်တိုမြက်စ ဖြတ်သားတွေကို ရှင်းထားသည်။ စိမ်းမြသော ကမ္ဗလာကို ပြန့်ပြန့်ပြူးပြူး ခင်းကျင်းထားသည် ကဲ့သို့ပင်။

မော်စကိုမှ လူတို့သည် ထိုအရပ်ဒေသသို့ အနားယူ အပန်းဖြေရန် လာကြသည်။ မော်စကို မြို့သူမြို့သားများအဖို့ သည်တောအုပ်အတွင်းမှာ ၃နာရီသို့မဟုတ် ၄နာရီမျှသာ လှည့်လည်ခြေဆန့်ဖို့ ရှိသည်။ ထိုမျှသော အချိန်ဖြင့်ပင် ဟိုမှသည်မှ လှည့်လည်သွားလာရင်း သန့်ရှင်းသောလေကိုဝအောင် ရှူနိုင်သည်။ ရှိုက်နိုင်သည်။ ပန်းသမျှ နွမ်းသမျှ စိတ္တ၊ ကာယဒုက္ခ များကို ခဝါချနိုင်သည်။ ခွန်အားကို ဖြစ်စေနိုင်သည်။ အသစ်တစ်ဖန်ပြန်လည် မွေးဖွားရှင်သန်ရသလို လူသစ်စိတ်သစ်ကို ဖြစ်စေနိုင်သည်။ ကြီးလေးလှ သော လူ့ဘဝတာဝန် ဝတ္တရားတွေအားလုံးမှ အနားယူနိုင်သည်။

မော်စကိုမြို့မှ တစ်ယောက်သောပုဂ္ဂိုလ်သည် ယင်းသစ်တောအုပ် အတွင်းသို့ ရောက်လာပါ၏။ ၃နာရီ သို့မဟုတ် ၄နာရီမျှကြာအောင် တော အုပ်အတွင်းမှာ လှည့်လည်ရင်း အချိန်ဖြုန်းသည်။ လတ်ဆတ်သော၊ သန့် ရှင်းသောလေကို တဝတပိုးကြီး ရှူရှိုက်သည်။ လူနွမ်းစိတ်ပန်းခဲ့ရသမျှတို့ ယခု လန်းလာပါပြီ။ ခွန်အားလည်း တိုးပါပြီ၊ လူသစ်စိတ်သစ် ဖြစ်ရပါပြီ။ တာဝန်ကြီးတွေကြားမှ ခေတ္တခဏ အနားယူလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ မျက်စိ နောက်ဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် လူတွေ၊ ကားတွေပြည့်ကျပ်နေသော လမ်းများဖြင့် ဖွဲ့စည်းတန်ဆာဆင်ထားသည့် မော်စကိုမြို့တော်သို့ လျှပ်စစ် ရထားဖြင့် သူပြန်သည်။ သူနှင့်အတူ တောရိုင်းပန်းများပါ၍ သွားသည်။ မလန်းနိုင်တော့ဘဲ နွမ်းနေသည့် တောရိုင်းပန်းများ ဖြစ်ပါသည်။

ထိုသည်၏နောက် အချိန်ကာလ ရှည်ကြာသောအခါတွင် တောအုပ် ကလေး၏ အကြောင်းကို လူတိုင်းလူတိုင်းအား သူပြောပြပေလိမ့်မည်။ တနင်္ဂ နွေ ရက်အားမှာ၊ သွားရောက် အချိန်ဖြုန်းရင်း တောအုပ်ကလေးအတွင်း အနားယူရန် အကြံပေးပေလိမ့်မည်။ သူတို့သည် မကြာမီမှာပင် ၎င်းတော အုပ်ကလေးဆီသို့ သွားရောက်လည်ပတ် ကြပေလိမ့်မည်။

လူသွားလမ်းကလေးများမှာ လျှောက်ကြပေလိမ့်မည်။ ပြီးတော့ ကျွန်မနေသောအိမ်နှင့် ခြံစည်းရိုးများကို ကျော်လွန်၍ သွားကြလိမ့်မည် ဖြစ်၏။

သည်ကမ္ဘာကြီး၏ တစ်ထောင့် တစ်နေရာမှ ယင်းတောအုပ်ကလေး အတွင်းမှာ (၃၇)နှစ်တိုင်တိုင် ကျွန်မနေထိုင်ခဲ့ပါသည်။ (ဤစာကို ၁၉၆၃ ခုနှစ်က ရေးသားရာ ထိုနှစ်အထိ ရေတွက်ခြင်းဖြစ်သည်)။ မည်သို့သော မတူညီမှုသည် ကျွန်မ၏ဘဝကို မည်နည်းမည်ပုံဖန်တီး ပြုပြင်ခဲ့သနည်း။ ယင်းအိမ်များကို မည်နည်းမည်ပုံ ပြောင်းလဲခဲ့သနည်း။

တောအုပ်ကလေးသည် ယနေ့တိုင် ဘာမှမပြောင်းလဲ။ မူလဘူတအတိုင်း တည်ရှိနေပါ၏။ ကျေးရွာသူကျေးရွာသားတို့သည် ရေတွင်းထဲမှရေ များကို ငင်မြဲငင်နေကြ၏။ ထမင်းဟင်းလျာများကို ရေနံဆီမီးဖိုများပေါ်တွင် ချက်ပြုတ်မြဲ ချက်ပြုတ်နေကြ၏။ နွားတို့သည် ထွန်မြဲ၊ ကြက်ဖတို့သည် တွန်မြဲ၊ ကြက်မတို့သည် ကတော်မြဲပင်။ ကျေးရွာအတွင်း၌ နွားသံ၊ ကြက်သံ တို့ဖြင့် ဆူညံသာယာမြဲပင်။

သို့သော် ညိုသော၊ နိမ့်လျှော်သော အိမ်ခေါင်မိုးများပေါ်တွင်ကား ရုပ်မြင်သံကြားစက်တို့၏ အသံဖမ်းဧရိယာတိုင်များကို မြင်တွေ့ရသည်။ မိန်းမငယ်တို့သည် ဟန်ဂေရီပြည်ဖြစ် နိုင်လွန်ဂါဝန်များကို ဝတ်လျက်ရှိချေ သည်။

မည်သို့ပင်ဆိုစေ မြက်ခင်းပြင်တို့သည်လည်းကောင်း၊ ရာသီလိုက် စိမ်းစိုနေသော သစ်တောသည်လည်းကောင်း မွှေးလျက်ကြိုင်လျက်၊ ထုံပျံ့ လျက်ပင်။ ရွှေရောင်ဝင်းသော ထင်းရှူးပင်တို့သည်လည်း ဟိုနှစ်ပေါင်း များစွာတုန်းက အတိုင်းပင်။ပီထရိုဗ်စကိုယီနှင့် ဇနာမင်စကိုယီသို့ သွားရာ လမ်းများသည်လည်း မူလကအတိုင်းပင်။ ။

ဤအရပ် ဤဒေသကား ကျွန်မနှင့်ပတ်သက်သော၊ ကျွန်မဆိုင်သော အရပ်ဒေသပင် ဖြစ်ပါ၏။ (၂၅) နှစ်လုံးလုံး ကျွန်မနေထိုင်ခဲ့သည့် ကရင်မ လင်သည် ကျွန်မအရပ်၊ ကျွန်မဒေသမဟုတ်၊ ကျွန်မနှင့်မဆိုင်။ ယခုဒေသ ကလေးသို့ ရောက်လာသောအခါမှသာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ရှိလာပါ သည်။ ထိုအရပ်၊ ထိုဒေသမှာ လယ်ကွင်းပြင်များလည်း ရှိ၏။ မိုးကောင်း ကင်ကြီးကိုလည်း တဆုံးတဆန့် မြင်နိုင်၏။ တောင်ကုန်းပေါ်မှာ ကြည်နူး စရာ၊ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းဟောင်းကလေး တစ်ကျောင်းလည်း ရှိချေသည်။ ကျောင်းဟောင်းကလေးဟုပဲဆိုရပါမည်။

မှန်ပါသည်။ ယင်းဘုရားရှိခိုး ကျောင်းကလေးကို အသုံးမပြုကြတော့ ပါ။ ထိုကျောင်းထဲမှာ ရှိမခိုးကြတော့ပါ။ သူ့ပတ်လည်မှာ သစ်ပင်တွေမြင့်မား စွာ ပေါက်နေကြသည်။ သူ့ကို ဝိုင်းဝိုင်းလည်အောင် ပိတ်ဆို့နေချေပြီ။ သို့သော် သူသည် အစိမ်းရောင်တောမှာ အံ့သြဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် ရပ်တည်မြဲ ရပ်တည်နေ၏။ ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် အဆုံးတစ်နေ့ထိ ကောင်းခြင်း လက္ခဏာကို သက်သေထူပြသွားမည်ကဲ့သို့ ရှိဘိသည်။

မည်သို့သော အကြောင်းကိစ္စအတွက်ပင် ဖြစ်စေကာမူ၊ ကျွန်မသည် မြို့ကြီးပြကြီးတွေမှာ မနေချင်။ မြို့ကြီးပြကြီးထဲမှာ အသက်ရှူကျပ်လှ၏။ လေကိုပင် အားရပါးရ မရှူနိုင်၊ မရှူရ။

ယခုဆိုလိုက်သော စကားကြောင့် ကျွန်မသည် ကိုယ့်ဘဝကောင်းစား ရေး၊ ကိုယ့်ဘ၀ချမ်းသာရေး တို့ကိုသာကြည့်ပြီး ထူးထူးခြားခြား စည်းစိမ် ခံစားလိုသူ တစ်ယောက်အဖြစ် အထင်မမှားစေလိုပါ။ ကျွန်မတို့ခေတ်မှ လူတို့သည် ကျွန်မထက် ဘဝတွေစုံကြ၏။ အသက် (၅) နှစ်၊ (၆)နှစ် ကြီးသူတို့သည် အကောင်းတွေနှင့် ကြုံရသည်ဟု ဆိုရပါမည်။ သူတို့သည် အကြောက်တရားကင်းမဲ့ပြီး မတုန်လှုပ် မတွန့်ဆုတ်သော သူရသတ္တိဖြင့် လည်းကောင်း၊ အားမာန်ဖြင့်လည်းကောင်း စာသင်ခန်းမများကို ကျောခိုင်း ကာ၊ စစ်ပွဲဆီသို့ ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီး ချီတက်သွားကြသည်။ အသက်ဘေး အန္တရာယ်ပေါင်း မြောက်မြားစွာတို့ ကြားထဲတွင် အနည်းငယ်မျှသာလျှင် သက်ဆိုးရှည်နိုင်ကြလေသည်။ တကယ်ဆိုလျှင် သူတို့သည် ကျွန်မတို့ခေတ် ကာလ၏ ပန်းပွင့်များ ဖြစ်ကြပါသည်။ ။

ကျွန်မအနေဖြင့်မူ ကျွန်မဆောင်ရွက်သင့်၊ ဆောင်ရွက်ထိုက်သော တာဝန်ဝတ္တရားများကို ကြီးကြီးမားမား မဆောင်ရွက်ခဲ့၊ မသယ်ပိုးခဲ့၊ လောက ဇာတ်ခုံပေါ်မှာ ဇာတ်ကောင်တစ်ကောင်အနေဖြင့် ထွက်၍မကခဲ့၊ သရုပ် မဆောင်ခဲ့၊ ကျွန်မ၏ဘဝတစ်လျှောက်လုံးသည် လူတွေမမြင်သာသော ကန်လန့်ကာနောက်ကွယ်မှာနေရင်း အချိန်များ ပြုန်းတီးခဲ့ရလေသည်။

လူတို့မမြင်သာသော ကန့်လန့်ကာနောက်ကွယ်သည် မှောင်နှင့် မည်းမည်းသာတည်း။ ရွှေပွဲလာပရိသတ်တို့က သူ့ကိုမမြင်သာသော်လည်း သူကမူ အားလုံးကို မြင်တွေ့နေရသည်။

ရွှေပွဲလာတို့ လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးကာ ရွှင်လန်းအားရ ဖြစ်နေကြ သည်ကိုလည်းကောင်း..

မိန့်ခွန်းများ၊ စကားပြောသံများ၊ မီးရောင်စုံများ၊ ရှုခင်းသာများကို လည်းကောင်း..

ဇာဘုရင်များအဖြစ်၊ နတ်သားနတ်သမီးများအဖြစ်၊ အစေခံများ၊ လက် အောက်ငယ်သားများအဖြစ်၊ ဘဝအမျိုးမျိုးအဖြစ် ကိုယ့်တာဝန်နှင့်ကိုယ်၊ကိုယ့်အခန်းနှင့်ကိုယ် ကပြအသုံးတော်ခံနေကြသော ဇာတ်ကောင်များကို လည်းကောင်း ကန့်လန့်ကာနောက်ကွယ်မှာ နေသောသူသည် စုံစုံစေ့စေ့ မြင်တွေ့ရမည် ဖြစ်၏။

သူ့နေရာသည် ကြွက်နံ့၊ ကော်နံ့၊ အပုပ်အဟောင်နံ့၊ အဟောင်း အဆွေးနံ့များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနံစော်နေသော နေရာဖြစ်၏။

သို့သော် သည်နေရာကား များစွာမက်မောဖွယ် ကောင်းလှပါသည်။ စိတ်ဝင်စားဖွယ် ကောင်းလှပါသည်။ ဘဝစုံ၊ အမြင်စုံသောနေရာဟုလည်း ဆိုရပါမည်။ ။

မျက်နှာချေ လိမ်းကျံပေးသူ၊ အလှပြင်ပေးသူ၊ အဝတ်အစားပြင်ဆင် မွမ်းမံပေးသူ၊ ဇာတ်ကောင်များမေ့နေသည့် စကားလုံးများကို ကန့်လန့်ကာ ကြားမှနေ၍ အစဖော်ပေးသော ဇာတ်ဝင်စကား ထောက်ပေးသူတို့ နေထိုင် ရာ၊ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရာ နေရာလည်း ဖြစ်ပါသည်။ ဇာတ်ကောင်တို့သည် မည်သည့်အတွက် ကနေကြသနည်း။ ထိုသို့ ကနိုင်အောင် မည်နည်းမည်ပုံ ပြင်ဆင်ခဲ့ကြသနည်း ဆိုသည်များကို ကန့်လန့်ကာနောက်ကွယ်မှာ နေရ သူလောက် မည်သူမှမသိနိုင်။ လူ့ဘဝဟူသည်မှာ အတိုင်းအဆမရှိ ကျယ် ပြောသော ဇာတ်ရုံကြီးတစ်ခုနှင့်တူကြောင်း သူ့လောက်မည်သူမှ မသိနိုင်။

ဇာတ်တစ်ခုကို ကပြပါပြီ၊

မေတ္တာကရုဏာ စိတ်ထားတို့သည် ဗလောင်ဆူကြကုန်၏။ ဇာတ် လိုက်တို့သည် တဖွေးဖွေးဖြင့် ဓားရေးပြကြကုန်၏။ ကဗျာဆရာတို့က လည်း ကဗျာလင်္ကာတို့ကို ရွတ်ဆိုကြကုန်၏။ ဇာဘုရင်များက သရဖူ

ဆောင်းကြ၏။ ဇာတ်ခုံပေါ်မှ ရဲတိုက်ကြီးများ ကွယ်ပျောက်သွားပြီး မျက်စိ တစ်မှိတ် လျှပ်တစ်ပြက်အတွင်း တစ်ဖန်ပေါ်ပေါက်လာပြန်၏။ နတ်မိမယ် တို့သည်လည်းကောင်း၊နတ်ဆိုး နတ်မိစ္ဆာ၊ ဝိညာဉ်ဆိုး၊ ဝိညာဉ်ညစ်တို့သည် လည်းကောင်း ဥဒဟို ဈာန်ပျံကြကုန်၏။ ဘုရင်တစ္ဆေကြီး ဘွားခနဲ ပေါ်ထွက် လာ၏။ ဇာတ်ခုံပေါ်မှာ ရွာကလေးတစ်ရွာ တည်ဆောက်ပြီးဖြစ်သွား၏။ ပြီးတော့ (ပွတ်ရှ်ကင်၏ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ညွှန်ကြားချက်အရ) လူအားလုံးတို့ သည် တိတ်ငြိမ်၍ သွားကြလေသည်။

ပြီးဆုံးလု တဲတဲကလေး၏ အကြောင်းကို ကျွန်မ ပြောပြပါမည်။၁၉၅၃ခုနှစ်၊ မတ်လ၏ စောစောပိုင်းရက်များတုန်းက ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန် က ဖေဖေ့အိမ်မှာ ကျွန်မရှိနေသည်။ သတိလစ်မေ့မြောနေသော ဖေဖေ့ကို ကျွန်မစောင့်ကြည့်လျက် ရှိသည်။

စိတ်ပျက်ဖွယ်ကောင်းသော၊ တုန်လှုပ်ချောက်ချားဖွယ်ကောင်းသော အခံရခက်စေသော နေ့ရက်များပင် ဖြစ်၏။

မတ်လ၂ရက်နေ့က ဖြစ်သည်။ တည်ငြိမ်သော၊ မလှုပ်ရှားသော၊ ခြေနင်းမြဲဖြစ်သော မဟာပထဝီမြေကြီးသည် ကျွန်မ၏ခြေထောက်အောက် တွင် ယိမ်းယိုင်နေသည်ဟု ကျွန်မစိတ်ထဲမှာ ခံစားနေရပါသည်။ ဘာသာခြား သိပ္ပံကျောင်းရှိ ပြင်သစ်ဘာသာသင်တန်းမှာ ကျွန်မ တက်ရောက်ပြီး ပြင်သစ် ဘာသာသင်ယူနေခိုက် ကျွန်မကို လာခေါ်ကြသည်။ ၁၉၅၃ခုနှစ်၊ မတ်လ ၂ရက်နေ့တုန်းက ဖြစ်သည်။

“မာလင်ကော့ဗ်က ဘလဇ်နီကို လိုက်ခဲ့ပါဆိုလို့ လာခေါ်တယ်” ဟု ကျွန်မကို ပြောကြသည်။ (ဂျော်ဂျီမာလင်ကော့ဗ်သည် စတာလင်ကွယ် လွန်ပြီးနောက် ဝန်ကြီးချုပ် ဖြစ်လာ၏) “ဘလဇ်နီ” ဟူသည်မှာ “အနီးအ နား” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသော ရုရှားစကားဖြစ်သည်။ ကွန်စီဗိုမှာရှိသည့် ဖေဖေ နေသောအိမ်ကို“ဘလဇ်နီ”ဟု အမည်ပေးထားကြသည်။ ကွန်စီဗိုမှာ မော် စကိုမြို့စွန်တွင် ရှိ၏။

ယခုကဲ့သို့ စာသင်ခန်းထဲမှ ကျွန်မကို လာရောက်ခေါ်ယူခြင်းမှာ မာလင်ကော့ဗ် မဖြစ်နိုင်။ အခြားတစ်စုံတစ်ယောက်က ခေါ်ခိုင်းခြင်းလည်း မဖြစ်နိုင်။ ဖေဖေက ကျွန်မကိုခေါ်ခိုင်းသောကြောင့် လာရောက်ခေါ်ကြခြင်း သာ ဖြစ်ရပါမည်။

ကျွန်မရင်ထဲမှာ ဗြောင်းဆန်နေသည်။ သောကတွေ ဖိစီးနေသည်။ စိတ်မငြိမ်မသက် ဖြစ်နေသည်။

ဝင်းတံခါးကိုကျော်လွန်ပြီး ကျွန်မတို့ ဝင်လာကြ၏။ အိမ်အပြင်မှာ ကားရပ်လိုက်သည်။ ကရုရှက်နှင့် ဘူလ်ဂါနင်တို့က လက်လှမ်းပြသည်။ ကိစ္စချောပြီ၊ အချိန်လွန်သွားပြီဟု ကျွန်မထင်လိုက်သည်။ ကရုရှက်နှင့် ဘူလ်ဂါနင်သည် ကျွန်မကို ဆီးကြိုပွေ့ဖက်ကြ၏။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ငိုနေကြသည်။ သူတို့ပါးပြင်ပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေနှင့်။

“အိမ်ထဲကို သွားကြစို့..၊ ဘယ်ရီယာနဲ့ မာလင်ကော့ဗ်က မင်းကို အကြောင်းစုံ ပြောပြပါလိမ့်မယ်...”

အိမ်ထဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း ထူးထူးခြားခြား တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေရ မည့်အစား လူတိုင်းလူတိုင်းသည် စိတ်လှုပ်ရှားခြင်း၊ ပူပင်သောကရောက် ခြင်း၊ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်ခြင်းတို့ဖြင့် ဟိုမှသည်မှ လှည့်ပတ်ပြေးလွှားနေကြ သည်။

ဖေဖေသည် ညက လေဖြတ်သွားကြောင်း၊ ယခုသတိလစ်နေကြောင်း တစ်ယောက်က ကျွန်မကို ပြောပြသည်။ ထိုစကားကိုကြားရတော့မှ ကျွန်မ အတန်ငယ်စိတ်သက်သာမှုကို ရရှိတော့၏။ ကျွန်မကို လာမခေါ်မီကတည်း က ဖေဖေသေဆုံးခဲ့ပြီးဖြစ်သည်ဟု ကျွန်မထင်ထားခဲ့သောကြောင့် ယခု စကားသည် ကျွန်မကို စိတ်သက်သာစေပါသည်။

မနက်၃နာရီတုန်းက ယခု ကျွန်မရောက်နေသော အခန်းတွင်းမှာ ဖေဖေ့ကို သူတို့ တွေ့ကြရသည်။ ကော်ဇောပေါ်မှာ လဲလျက်သားဖြစ်နေ၏။ ကပ်လျက်အခန်းတွင် ရှိသော ဖေဖေအိပ်နေကျ ဆိုဖာပေါ်သို့ ပြောင်းရွှေ့ သယ်ယူသွားရန် သူတို့ ဆုံးဖြတ်ကြသည်။ ယခု ထိုအခန်းတွင်း ရွှေ့ပြောင်း သယ်ယူပြီး ဖြစ်သည်။ ထိုအခန်းထဲမှာ ဆရာဝန်လည်း ရှိနေကြ၏။

“သူ့အခန်းထဲကို မင်း ဝင်နိုင်ပါတယ်”တစ်စုံတစ်ယောက်က ကျွန်မ ကို လာပြောသည်။

အခန်းကြီးထဲမှာ လူအုပ်ကြီးဖြင့် ပြည့်ကျပ်နေသည်။ ဆရာဝန်တွေကို ကျွန်မမသိ။ ဖေဖေ့ကို နှစ်ပေါင်းများစွာ စောင့်ရှောက်ကုသပေးခဲ့သည့် ဆရာ ဝန် ဗီအင်ဗီနိုဂရာဒေါ့ဗ်သည် ယခုအခါ ထောင်သွင်းအကျဉ်းချခြင်းကို ခံနေရ ၏။ ယခု ဖေဖေ့အနားမှာ ဝိုင်းနေကြသည့် ဆရာဝန်များသည် ပျာယာခတ် လွန်း၏။ အစိုးရိမ်လွန်နေကြ၏။ သောက ရောက်နေကြ၏။ လည်ပင်းနှင့် နောက်စေ့ကို သွေးဖောက်နေကြသည်။ နှလုံးအခုန်ကို တိုင်းထွာပြီး အဆုတ် ကိုလည်း ဓာတ်မှန်ရိုက်ယူ နေကြလေသည်။ ။

သူနာပြု ဆရာမတစ်ဦးက ဆေးများ ထိုးပေးနေ၏။ ဆရာဝန်တစ် ယောက်ကမူ မှတ်စုစာအုပ် တစ်အုပ်တွင် ယင်းအခြင်းအရာများအားလုံးကို ရေးထည့်နေသည်။ ဆေးဝါးသိပ္ပံပညာရှင်များ၏ အထူးစည်းဝေးပွဲတစ်ရပ်ကို တစ်နေရာရာတွင် ကျင်းပနေကြသည်။ အခြား ဆရာဝန်တစ်စုကမူ တစ်ဖက်ခန်းတွင် ဆွေးနွေးညှိနှိုင်းနေကြ၏။ သုတေသနဗိမာန် တစ်ခုတွင်ရှိ သည့် အသက်ရှူခြင်းကို အစားထိုးပြုလုပ် မောင်းနှင်ပေးနိုင်သော စက်တစ် လုံးကို ယူဆောင်လာရာ အသင့်ရောက်ရှိနေ၏။ ထိုစက်ကြီးနှင့်အတူဆရာဝန် ငယ် အချို့လည်း လိုက်ပါလာကြ၏။

သို့သော်... လူတစ်ယောက်ကို အသက်ရှူပေးနိုင်သည့် ယင်းစက် ကြီးအား မည်သို့အသုံးပြုရမည်ကို သူတို့မသိ။ မည်သို့မောင်းနှင်ကာ လူတစ်ယောက်၏ အသက်အား ကယ်တင်ရမည်ကို မည်သူမျှမသိ။ အသုံးမချ တတ်သူတို့၏လက်ဝယ် အသုံးမဝင်သော စက်ကြီးသည် ထိုအတိုင်း ရပ် တည်နေ၏။ ဆရာဝန်ငယ်တို့သည် ပတ်ပတ်လည်မှာ လှုပ်ရှားသွားလာနေ ကြ၏။ သူတို့အာရုံသည် လူနာကိုကျောခိုင်းကာ စက်ကြီးထဲမှာသာ ရောက် နေကြ၏။ ဒုက္ခဖြစ်နေပြီဟု အားလုံးသိကြသည်။

တကယ်ဆိုလျှင် ဤအခန်းထဲ၌ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေ ကြပါတကား။

သည်အခန်းကြီးထဲမှ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူ အယောင်ဆောင် လှုပ်ရှားနေသည်ကား မြင်ရသူတိုင်း မျက်စိရှက်စရာ ဖြစ်လေသည်။ ယိုသူ မရှက်၊ မြင်သူရှက်အဖြစ်မျိုးနှင့် ကြုံတွေ့ နေရလေသည်။ ထိုသူသည်ကား လာဗရင်တီဘယ်ရီယာ ဖြစ်လေသည်။ (ဘယ်ရီယာသည် လျှို့ဝှက်ပုလိပ် အဖွဲ့၏ အကြီးအကဲဖြစ်ပြီး နောက်၉-လကြာသောအခါ ကွပ်မျက်ခံသွားရ ၏။) သူသည် စိတ်ရောကိုယ်ပါ သွားလာလှုပ်ရှားနေသည်။ သူ့မျက်နှာပေါ် တွင် ရည်မှန်းချက်၊ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်မှု၊ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲမှုနှင့် တန်ခိုး အာဏာကို အာသာငမ်းငမ်းမက်မောမှု၊ ဆန္ဒပြင်းပြမှုများ ပေါ်လွင်ထင်ရှား လျက်ရှိသည်။ သူသည် ယခုအချိန်ပိုင်းကလေးမှာ အားသွန်ကြိုးပမ်းနေ၏။ နောင်တွင်ပို၍ပို၍ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲနိုင်ရန်အတွက် မကောက်ကျစ်ယောင် ဆောင်၏။

အိပ်ရာနားသို့ ကပ်သွားသည်။ သတိလစ်နေသော သူ၏မျက်နှာကို အချိန်ကြာညောင်းစွာ စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ ဖေဖေသည် ရံဖန်ရံခါတွင် မျက်လုံးအစုံကို ဖွင့်လာတတ်၏။ ထိုသို့ မျက်လုံးများဖွင့်လာတိုင်း ရီမှိုင်းအုံးပျ နေသော ဖေဖေ၏မျက်လုံးအစုံကို ဘယ်ရီယာကစူးစိုက်၍ ကြည့်တတ်လေသည်။ မိမိသာလျှင် စတာလင့်အပေါ်၌ သစ္စာအရှိဆုံး၊ စတာလင့်အတွက် ဝတ္တရား အကျေပွန်ဆုံး၊ စိတ်ရောကိုယ်ပါ ပြုစုယုယဆုံး အယုံသွင်းနေခြင်းသာ ဖြစ်ပါ၏။ ကျွန်မတို့တစ်တွေ ကံဆိုးမိုးမှောင် ကျရန်အတွက် သူသည် အချိန်ကြာညောင်းစွာ အောင်ပွဲခံခဲ့လေသည်။

နိဂုံးချုပ်တော့မည့် မိနစ်များသို့ ရောက်လာသည်။ အဆုံးသတ်ရတော့ မည့် အချိန်သို့ တစ်စတစ်စ ချဉ်းကပ်လာသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဘယ်ရီယာ သည် ကျွန်မကို မြင်သွား၏။ ပြီးတော့ အမိန့်တစ်ခုပေးသည်။

“စဗက်လာနာကို တခြား ခေါ်သွားကြစမ်း...”

ပတ်ပတ်လည်မှာ လူတွေ အမြောက်အမြား ဝိုင်းရံနေကြ၏။ သို့သော် မည်သူကမှမလှုပ်၊ မည်သူကမှ မရွေ့ ။ စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာသောအခါ ဘယ်ရီယာသည် ခန်းမအတွင်းရှိ လူများ၏ရှေ့သို့ ဗြုန်းဗြုန်းဒိုင်းဒိုင်းဖြင့် တိုးထွက်လာသည်။ မေ့မြောနေသူ၏ ပတ်ပတ်လည်မှာ တိတ်ဆိတ်ခြင်း သည် ပျက်ပြားသွားလေ၏။ သူအော်ဟစ်လိုက်သည့် အသံကလည်း ကျယ်လောင်စူးရှလွန်းလှသည်။ လူတိုင်း လူတိုင်း အသက်ကိုပင် ရဲရဲမရှူဝံ့အောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ချိုးဖောက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

“ခရုစတာယ္ဗ်...၊ ငါ့ မော်တော်ကား ယူခဲ့စမ်း” ဟူ၍ ဟစ်အော် လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ (ခရုစတာယော့ဗ်သည် စတာလင်၏ သက်တော်စောင့် များ အကြီးအကဲ ဖြစ်လေသည်။)

ဘယ်ရီယာသည် ကပ်ပါးရပ်ပါးလုပ်ရာတွင် တစ်ဖက်ကမ်းခပ်သူ ဖြစ်၏။ မြှောက်ထိုးပင့်ကော်လုပ်ရာတွင် သူမတူသူ ဖြစ်၏။ သာပေါင်းညာ စားလုပ်ရာတွင် ပြိုင်စံရှားသူဖြစ်၏။ လော်မာ၏။ ဖောက်ပြား၏။ ဖေဖေ့လို ပုဂ္ဂိုလ်မျိုးကိုတောင် အယုံသွင်းနိုင်သူ ဖြစ်၏။ ပြဿနာတွေ ရှုပ်ထွေးကုန်အောင် လုပ်နိုင်သူဖြစ်၏။ ထိုကဲ့သို့ အယုံသွင်းလိုက်၊ ဖော်လံဖားလိုက်ဖြင့် ပင် အောင်ပွဲတွေ ခံခဲ့သည်။ သူ့ဘဝကို ကြီးကျယ်အောင် ဖန်တီးခဲ့သည်။ ဖေဖေသည် သာမန်အားဖြင့် အယုံမလွယ်သူ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘယ်ရီ ယာကား ဖေဖေ့အပေါ်မှာ အနိုင်ယူနိုင်ခဲ့လေသည်။

ဘယ်ရီယာကြောင့် ဖေဖေအမည်ပေါ်မှာ အမည်းစက်တွေ ထင်ခဲ့သည်။ အစွန်းအထင်းတွေ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ကောင်းသည့်အချက်ပေါင်း မြောက်မြားစွာမှာပင်လျှင် ဘယ်ရီယာနှင့်အတူ တရားခံကြီးလုံးလုံး ဖြစ်ခဲ့ရ သည်။ သူ့ကြောင့် ဖေဖေ နာမည်ပျက်ခဲ့ရသည်။ ။

သူသည် ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲမှုများကို သုံးပြီး ဖေဖေ့အား လှည့်စားခဲ့ သည်။ ပရိယာယ်ဆင်ခဲ့သည်။ ပြဿနာပေါင်းများစွာမှာ ရှုပ်ထွေးစေခဲ့ သည်။

ယခုမူ ဘယ်ရီယာ၏ ရင်တွင်းနှလုံးတွင်းမှာ ပုန်းအောင်းကွယ်ပျောက် နေကြသော အကျည်းတန်အရုပ်ဆိုးမှုတို့သည် ဘူးပေါ်သလို ဘွားဘွားပေါ် လာတော့၏။ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲမှုတွေ၊ ယုတ်မာမှုတွေကို သူ ဖုံးဖိမထား နိုင်တော့၊ ကွယ်ဝှက်မထားနိုင်တော့။ ကျွန်မအနေဖြင့်မူ ဤအခြင်းအရာများ အားလုံးကို မြင်တွေ့နေရလေသည်။ သို့သော် အားလုံးက သူ့ကို ကြောက်နေ ကြရ၏။ ဓားထက်လှသော ဘယ်ရီယာ၏ အာဏာစက်ကို အားလုံးက စိုးရိမ်ထိတ်လန့်နေကြ၏။ ဖေဖေကွယ်လွန် အနိစ္စရောက်သွားမည့် အချိန်က လေးသည် ရုရှားပြည်တွင် မည်သူမှ အာဏာကြီးကြီးမားမား မရှိသေးဘဲ ကြားလပ်နေမည့် အချိန်မျိုးသာ ဖြစ်နိုင်ကြောင်း လူတိုင်းက သိနေကြသည်။ ထိုသို့သော ကာလတွင် လက်ကျဲကြီးထဲ၌ အလွယ်ကလေးနှင့် ဒုက္ခရောက် သွားနိုင်သည်။ ဘယ်ရီယာအနေဖြင့် ထင်တိုင်းကျင့်နိုင်သည်။

ဖေဖေသည် သတိလစ်နေဆဲပင်။ စကားလည်း မပြောနိုင်တော့။ ညာဘက်တစ်ခြမ်းလုံး လေဖြတ်သွားကာ ကိုယ်တစ်ခြမ်းသေသွား၏။ ဖေဖေ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တိုင်း အားလုံးက ဖေဖေ့မျက်နှာအနားသို့ ကပ်ကာ ငုံ့ကြည့် ကြသည်။ ဖေဖေစကားတစ်ခုခု ပြောလျှင်ကြားနိုင်ရန် ဖြစ်သည်။ ဖေဖေ တစ်ခုခု လိုချင်လျှင် သိနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။

ကျွန်မသည် ဖေဖေ့အနီးမှာ ကပ်ထိုင်ရင်း ဖေဖေ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင် ထား၏။ တစ်ခါတစ်ခါ ဖေဖေက ကျွန်မကိုကြည့်သည်။ ဖေဖေကျွန်မကို မမြင်နိုင်ကြောင်း ကျွန်မကောင်းစွာသိပါသည်။ ဖေဖေ့မျက်နှာကို ကျွန်မနမ်း ၏။ ဖေဖေ့လက်ကိုလည်း ကျွန်မနမ်း၏။ ထိုထက်ပို၍ ကျွန်မ ဘာမှမတတ် နိုင်တော့ပါ။ထိုထက်ပို၍ ဖေဖေ့ကို ကျွန်မ ဘာမှ မပြုစုနိုင်တော့ပါ။