အထောက်တော်လှအောင် - ရှစ်စပ်ကဂျင်ခြေလည်သူ

မြန်မာပြန်သူ၏အမှာ 

          လူသားဟူသည် စီးပွားရေးစနစ်၏ သားကောင်များ ဖြစ်၏။ ကောင်းမြတ် မှန်ကန် သော စီးပွားရေးစနစ်ကို လက်ခံကျင့်သုံးမိလျှင် လူဖြစ်ရကျိုးနပ်၏။ ဆိုးယုတ်လွဲမှားသည့် စီးပွား ရေးစနစ်ကို စိုက်ထူတည်ဆောက်မိလျှင်ကား ရေပွက်ပမာ တစ်ခဏတာမျှသော လူ့ဘဝသည် အချည်းနှီး ဖြစ်ရမည်သာတည်း။

          ယနေ့ကာလသည် အရင်းရှင် စီးပွားရေးစနစ်နှင့် ဆိုရှယ်လစ် စီးပွားရေးစနစ်တို့ အားပြိုင်နေကြသော ကာလဖြစ်၏။အရင်းရှင် စီးပွားရေးစနစ်သည် ပုပ်သိုးဆွေးမြည့်ကာ ဖောက်ပြန်ယိုယွင်းနေ၏။ ဆိုရှယ်လစ် စီးပွားရေးစနစ်သည် ပျိုမြစ်သစ်လွင်ကာ ဖြောင့်မှန်လန်းရွှင်နေ၏။

          အရင်းရှင် စီးပွားရေးစနစ်သည် လူနပ်လူပါး လူနည်းစုကလေး၏ ကောင်းကျိုးချမ်းသာ ကို ဆောင်၏။ဆိုရှယ်လစ် စီးပွားရေးစနစ်သည် လူရိုးလူဖြောင့် လူများစုကြီးအတွက် လောကနိဗ္ဗာန်ကို တည်ဆောက်၏။

          သို့ဆိုလျှင် အဘယ်စနစ်သည် တော်လှန် မှန်ကန်သောစနစ် ဖြစ်သနည်း။

           ပုပ်သိုးဆွေးမြည့်ကာ ဖောက်ပြန် ယိုယွင်းနေသော အရင်းရှင် စီးပွားရေးစနစ်ဆိုး၏ သရုပ်သကန်ကို ပုံမှန်အတိုင်း မြင်ရစေရန်အတွက် ရှစ်စပ်က ဂျင်ခြေလည်သူကို ကျွန်တော် မြန်မာပြန်ပါသည်။

            အရင်းရှင် စီးပွားရေးစနစ်၏ သားကောင်များသည် ကိုယ့်ကျိုး ကိုယ့်စီးပွားအတွက်၊ တစ်ဖက်လူ၏ အသည်းနှလုံးကို နှိုက်ယူစားသုံးရန် လက်မနှေး၊ တစ်ဖက်လူ၏ ဘဝကို မှုန့်မှုန့်ညက်ကြေ နင်းခြေပစ်ရာတွင်လည်း အကြောက်တရားမရှိ။တစ်ဖက်လူ၏ ကာယသုခ၊ စိတ္တသုခကို လောင်မီးတိုက်ရန်အတွက်လည်း အရှက်တရားနတ္ထိ။

            "စစ်ဆိုး စစ်ယုတ်တို့၏ သွေးပင်လယ်ကြောတွင် ငြိမ်းချမ်းလိုသည့် ကမ္ဘာ့ပြည်သူများ စုံစုံမြုပ်စေရန်လည်း နှစ်ခြိုက် ပြုံးရွှင်စွာ သူတို့ ဖန်တီးတတ်ကြပါသည်။ယင်းသို့သော အယုတ်တမာတရားများကို ရှစ်စပ်ကဂျင်ခြေလည်သူတွင် ကွင်းကွင်း ကွက်ကွက် မြင်တွေ့ရပါမည်။

           "အရင်းရှင်ကြီးသည် ကုမ္ပဏီကြီးများ တစ်ခုပြီး တစ်ခု ဖွင့်လှစ်၏။ စက်ရုံ အလုပ်ရုံကြီး များ တစ်ရုံပြီးတစ်ရုံ တည်ဆောက်၏၊ သန်းပေါင်းများစွာ ကုဋေကုဋာ ဒေါ်လာတို့သည် သူ့အိတ်တွင်းသို့ တောင်ကျရေလို ဒလဟော စီးဝင်၏။

          ထိုသို့သော အကျိုးကျေးဇူးများ ရရှိခံစားရအောင် ချွေးသွေးဖြင့် ရင်းကြရသည့် အဖိနှိပ်ခံ၊ ခေါင်းပုံအဖြတ်ခံ၊ လူညွန့်အခူးခံ လုပ်သားထု၏ အခန်းကဏ္ဍကား အဘယ်နည်း။စနစ်ပျက် စနစ်ဆိုးတည်းဟူသော ကန့်လန့်ကာက သူတို့ကို အမှောင်တိုက်တွင်းသို့ အပြီးတိုင် သွတ်သွင်းလိုက်ပါသည်။

          ဒီနေရာတွင် ရှစ်စပ်ကဂျင်ခြေလည်သူ အဓိက ဇာတ်ကောင်နတ်စ်ကော့ (အငယ်)၏ဆွတ်ပျံ့ တိမ်းမှူးဖွယ်ဘဝကို စကားဦးသန်းလိုပါသည်။ဂျီနတ်စ်သည် ပညာ မစုံသေး။ ပါးစပ်မှ နို့နံမစင်သေး။ မိခင် မေတ္တာရိပ်တွင် မခိုလှုံခဲ့ရစဖူး၊ ဖခင်၏ မေတ္တာကိုလည်း ထိတွေ့နားလည်၍ မရ။ ချစ်ဦးသူကိုလည်း လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးခဲ့ရသည့် ဘ၀။ထိုအရွယ်၊ ထိုကာလ၊ တစ်ကောင်ကြွက်ဘဝမှာပင် သူ့ဘဝ နစ်မွန်းမသွား။ လောက လမ်းကြောင်း၏ အဟန့်အတား၊ အပိတ်အဆို့၊ အဖျက်အဆီးများကို ကြံ့ကြံ့ခံတွန်းလှန်ရင်း၊ အောင်လံထူနိုင်ခဲ့သည်။ဒီအား၊ ဒီမာန်၊ အဓိဋ္ဌာန်မျိုးကို အနာဂတ် ခေါင်းဆောင်လောင်း လူငယ်တို့ နှလုံး ပိုက်ကြမည်ဆိုလျှင် စာအုပ်ထုကြီးကို ကျွန်တော် ဘာသာပြန်ရကျိုး နပ်ပါသတည်း။

အထောက်တော် လှအောင်

ဂျိုနတ်စ်

(၁၉၂၅) 

စာအုပ်တစ်

(၁)

           ရီနိုမြို့ပေါ်သို့ ကျွန်တော် ကျော်ဖြတ်ပျံသန်းမိသော အချိန်မှာပင် ဖြူဖွေးသည့် နီဗားဒါးပြည်နယ် သဲကန္တာရအတွင်းသို့ နေဝင်စပြပြီဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရသည်။ ဝါကို လေယာဉ်ပျံ ဦးကို အရှေ့ဘက်သို့ ကျွန်တော် တည့်မတ်လိုက်သည်။ လေယာဉ်ပျံ ကိုယ်ထည်နှင့် ထိတွေ့ ရာမှ စူးစူးဝါးဝါး ပေါ်ထွက်လာသော လေတိုးသံကို ကြားနေရသည်။

           ကျေနပ်စွာ ကျွန်တော် ပြုံးလိုက်မိ၏။

          ဒီလေယာဉ်ပျံကို ဖေဖေ တွေ့လျှင် ဘုံဆောင့်ချေတော့မည်။ သို့သော်လည်း ဒီကိစ္စ နှင့်ပတ်သက်ပြီး သူ ဘာမှ စောဒကတက်စရာ ရှိမည် မဟုတ်။ ဒီလေယာဉ်နှင့် ပတ်သက်ပြီး ဖေဖေ့ အနေဖြင့် ငွေကြေးတစ်စုံတစ်ရာ ကုန်ကျရန် အကြောင်း မရှိ။ အန်စာတုံး ကစားပွဲတွင် ကျွန်တော် အနိုင်ရခဲ့သော လေယာဉ်ပျံမျှသာ ဖြစ်လေသည်။

          ကျွန်တော်သည် အမြင့်ပေ (၁၅ဝဝ) သို့ တဖြည်းဖြည်း နိမ့်ဆင်းခဲ့သည်။ အမှတ် (၃၂) လမ်းမကြီးပေါ်သို့ ကျွန်တော် ရောက်လာသည်။ လမ်း၏ ဝဲယာနှစ်ဖက်တွင် ရှိနေသော သဲကန္တာရသည် ဝေသီမှုန်ဝါးနေသည်။ ကျွန်တော်သည် လေယာဉ်လမ်းကြောင်းကို တည့်မတ် လိုက်ပြီး ဘေးဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်း ရှစ်မိုင်ခန့် အကွာတွင် သူ့ကို လှမ်းတွေ့ရသည်။

          သဲကန္တာရအတွင်း၌ အလွန် အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်လှသည့် ဖားပြုတ်တစ်ကောင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသကဲ့သို့သော စက်ရုံတစ်ရုံ၊

          ကော့ လက်နက်ခဲယမ်းမီးကျောက်စက်ရုံ။

          လေယာဉ်ကို တဖြည်းဖြည်း နိမ့်ဆင်းရင်း နောက်သို့ လှည့်ကြည့်မိသည်။ သူတို့ကို ပြတင်းပေါက်များမှာ တွေ့နေရသည်။ အသားမည်းသော မက်ဆီကန်များနှင့် အင်ဒီးယန်း အမျိုးသမီးများ။

          အမျိုးသမီးများသည် တောက်ပြောင်သည့် အဝတ်အစားများကို ဝတ်ဆင်ထားကြ သည်။ အမျိုးသားများကမူ ဟောင်းနွမ်းနေပြီဖြစ်သော အလုပ်သမားဝတ်စုံများနှင့် ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေသော သူတို့၏ အံ့ဩသည့်မျက်လုံးများကို မြင်ရသည်။ ကျွန်တော်သည် နှစ်ခြိုက်စွာ ပြုံးမိပြန်၏။ သူတို့ဘဝသည် ငြီးငွေ့ဖွယ် ကောင်းလှပါသည်။ သူတို့တစ်တွေ သည်းထိတ်လှိုက်ဖိုကလေးများနှင့် ဆုံတွေ့ကြပါစေ။

         ထို့ကြောင့် မောင်းတံကို ဆွဲပြီး ပေ (၂၅၀၀) အမြင့်သို့ တစ်ဟုန်ထိုး ထောင်တက် လိုက်သည်။ ထို့နောက် အမိုးကို ကတ္တရာရေနံ သုတ်ထားသည့် စက်ရုံရှိရာ ညာဘက်သို့ ဦးစိုက်ကာ ကျွမ်းထိုးချလိုက်သည်။

          လေယာဉ်စက်သံသည် နားပင်းလုမတတ် စူးဝါးစွာ မြည်ဟည်းလာသည်။ မျက်လုံးနှင့်မျက်နှာများကိုလည်း ပြင်းထန်စွာ လေတိုးနေသည်။ ကျွန်တော်သည် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်း ကိုက်လိုက်၏။ တစ်ကိုယ်လုံး သွေးဆူလာသည်။ နှလုံးအခုန် မြန်လာသည်။ စိတ်ထဲမှာ ခွန်အား သတ္တိများ ပေါ်ထွန်းလာသည်။

           "အာဏာ။ မှန်ပါသည်။ လောကတွင် အာဏာသည် အရေးအကြီးဆုံး ဖြစ်သည်။ ဤနေရာမှကြည့်လျှင် ကမ္ဘာလောကကြီးတစ်ခုလုံးသည် ကျွန်တော့်အောက်မှာ ကလေးကစား စရာ အရုပ်ကလေးသဖွယ် ဖြစ်နေသည်း လေယာဉ်ထိန်းမောင်းတံကို မြတ်နိုးစွာ ကျွန်တော် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် အချိန်၌ ကျွန်တော့် လက်ထဲတွင် အခြား ဘာမှ မရှိ။ မည်သူ တစ်စုံ တစ်ယောက်မျှ မရှိ။ အဖေလည်း မရှိ ဟန့်တားမည့်သူ ကျွန်တော့် အလိုဆန္ဒကို ဆန့်ကျင် မည့်သူ မရှိ။ ဩဇာပေးမည့်သူ မရှိ။ လုံးဝ မရှိ။

          ဖြူဖွေးသည့် သဲကန္တာရအတွင်းမှ အမိုးမည်းမည်းနှင့် စက်ရုံကြီးသည် ထီးထီးကြီး ရပ်တည်နေသည်။ ဖြူစင်သည့် အိပ်ရာခင်းပေါ်တွင် မိန်းမပျိုတစ်ယောက် လဲလျောင်းနေသည် နှင့် တူလှသည်။ ကျွန်တော် အသက်ရှူကျပ်လာသည်။ လည်ချောင်းအတွင်းမှာ တစ်ဆို့လာသည်။

         အမေ အခြား တစ်ရပ်တစ်ကျေးသို့ ကျွန်တော် လှည့်မသွားလိုတော့ပါ။ အိမ်သို့ ပြန်ချင်ပြီ။

           “ကျွန်တော်သည် မျက်တောင်ကို ခပ်သွက်သွက် ခတ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖြင့် လျက်လိုက်သည်။ မျက်ရည်တို့၏ အငန်ဓာတ်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ ကတ္တရာရေနံသုတ်ထား သည့် ခေါင်မိုးပေါ်မှ အစက်အပြောက်များကို မြင်တွေ့နေရသည်။ ထိုင်ခုံနောက်မှီပေါ်သို့ကျောမှီလိုက်ရင်း လေယာဉ်ကို နိမ့်ဆင်းလိုက်သည်။ ပေ (၈ဝဝ) အမြင့်သို့ နိမ့်လာသည်။ စက်ရုံအနောက်ဘက်ရှိ လေယာဉ်ကွင်းပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။ လေတိုက်ရာဘက်သို့ ဦးတည် ပြီး ဆင်းသက်ရမည့်နေရာကို သေချာအောင် ရွေးချယ်လိုက်သည်။ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းကို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။ ကျွန်တော်သည် လော့စ်အိန်ဂျယ်လိစ်မြို့မှ ခရီးရှည်ကြီးကို ပျံသန်းလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။

           ကွင်းပေါ်တွင် လေယာဉ်ပျံ ရပ်လိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်တည်း နီဗားဒါးစမစ်သည် ကွင်းကိုဖြတ်ကာ ကျွန်တော့်ဆီသို့ လျှောက်လာသည်။ အင်ဂျင်စက်ကို ကျွန်တော့် ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်၏။

          နီဗားဒါးစမစ်သည် ဘာမှ မပြောင်းလဲ။ ကျွန်တော် ငါးနှစ်သားအရွယ်က သူ့ကို ကျွန်တော်စတင် တွေ့ခဲ့သည်။ ထိုစဉ်က အိမ်ရှေ့ အဝင်ပေါက်ဆီသို့ လမ်းလျှောက်ဝင်လာသည်။ ထိုနီဗားဒါးစမစ်နှင့် ယခု နီဗားဒါးစမစ်သည် ဘာမှ မပြောင်းလဲ။ သန်မာတောင့်တင်း၏။ အမြဲတမ်း မြင်းစီးနေသူ ဖြစ်သည့်အတိုင်း သူ လမ်းလျှောက်သောအခါ ကွတတ ဖြစ်နေ၏။ သူ့ကို စတွေ့ခဲ့သည်မှာ (၁၉၀၉) ခုနှစ်က ဖြစ်ရာ ယခု (၁၆) နှစ် ကြာခဲ့ပြီ။

         အိမ်ရှေ့ခန်းထောင့် တစ်နေရာမှာ ကျွန်တော် ကစားနေသည်။ ဖေဖေကမူ အိမ်ရှေ့ အဝင်ပေါက် တံခါးအနီးရှိ ညောင်စောင်းပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း ရီနိုမြို့ထုတ် အပတ်စဉ် သတင်းစာ တစ်စောင်ကို ဖတ်နေသည်။ နံနက် ရှစ်နာရီသာ ရှိသေးသော်လည်း နေသည် အတန်ငယ် မြင့်နေပြီ ဖြစ်၏။ ထိုအခိုက် မြင်းခွာသံကို ကြားရသောကြောင့် အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်ပြီး အသံကြား ရာသို့ ကြည့်လိုက်သည်။

          မြင်းပေါ်မှ လူတစ်ယောက် ဆင်းနေ၏။ သူ့လှုပ်ရှားမှုများသည် အလွန်တရာ နှေးကွေးနေပြီး ဟန်ဆောင်နေသယောင် ထင်မှတ်ရသည်။ ဇက်ကြိုးကို ချည်တိုင်မှာ ချည်ပြီး အိမ်ဘက်သို့ လျှောက်လာသည်။ လှေကားခြေရင်းသို့ ရောက်သောအခါ ရပ်ပြီး အပေါ်သို့ မော့ကြည့်သည်။

           ဖေဖေသည် သတင်းစာကို ချကာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ အလွန် ထွားကျိုင်းသော ကိုယ်ခန္ဓာ ဖြစ်သည်။ အရပ်ခြောက်ပေနှင့် နှစ်လက်မ ရှိသည်။ မျက်နှာမှာ နေလောင်ထားသည်။ ဖေဖေက အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်သည်။

          "နတ်စ်ကော့လား” နီဗားဒါးစမစ်က အပေါ်သို့ မျက်လုံးစွေကြည့်ရင်း မေးသည်။ ဖေဖေက ခေါင်းညိတ်ပြီးပြန်ဖြေသည်။

           “ဟုတ်တယ်”

            ထိုသူသည် ကောင်းဘွိုင်ဦးထုပ်ကြီးကို နောက်သို့ လှန်ချလိုက်၏။ နက်မှောင်သော ဆံပင်များ ပေါ်လာသည်။

           “လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းဖို့ လူတစ်ယောက် လိုချင်တယ်ကြားလို့ လာတာပါ” ဖေဖေသည် ဟုတ်တယ်၊ မဟုတ်ဘူး ပြန်မဖြေဘဲ မေးခွန်း ပြန်ထုတ်၏။ “မင်း ဘာလုပ်တတ်သလဲ”

           ထိုသူသည် အဓိပ္ပာယ်ကင်းမဲ့သော အပြုံးမျိုးကို နေ၏။ အိမ်၏ မျက်နှာစာပိုင်းကို မျက်လုံးတစ်ချက် ဝှေ့လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အပြင်ဘက် သဲကန္တာရဆီသို့ လှမ်းမျှော်ကြည့်ပြီး ဖေ့ဖေ့ဘက်သို့ မျက်နှာပြန်လှည့်လာသည်။

            “ကျွန်တော် မြင်းစီးပြီးတော့ နွားကောင်းကောင်း ကျောင်းတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားမှာ ကျွဲတွေ၊ နွားတွေ ရှိပုံ မပေါ်ဘူး။ ပြီးတော့ ဝင်းခြံတွေလည်း ကောင်းကောင်းကာ တတ်ပါတယ်။ ဒါလည်း ခင်ဗျားမှာ လိုပုံ မရဘူး”

            ဖေဖေသည် ခေတ္တ တိတ်သွား၏။ ပြီးတော့မှ ထိုသူ၏ ခါးမှသေနတ်ကို မေးပြ ရင်း မေးပြန်သည်။

           “မင်း သေနတ်ပစ် ကျွမ်းကျင်ရဲ့လား”

             ဖေဖေ မေးတော့မှပင် သူ့ခါးကို ကျွန်တော် လှမ်းကြည့်မိသည်။ သူ့ခါးတွင် သေနတ် တစ်လက်ကို ခတ်လျော့လျော့ ချိတ်ဆွဲထားသည်း လက်ကိုင်သည် မည်းနက်နေပြီး ကျည်ရိုက် တံနှင့် ခလုတ်များသည် ဆီတိုက်ထားသဖြင့် ပြောင်လက်နေသည်။

           “ကျွန်တော် အသက်ရှင်နေတာကို ကြည့်ပါ ခင်ဗျာ” “မင်းနာမည် ဘယ်လို ခေါ်သလဲ” “နီဗားဒါး"

            “စမစ်၊ နီဗားဒါးစမစ်ပါ ခင်ဗျ”

             ဤနေရာတွင် သူသည် မဆိုင်းမတွ ဖြေ၏။ ဖေဖေသည် ပြန်လည်၍ တိတ်ဆိတ် သွားပြန်၏။ ယခု တစ်ကြိမ်တွင်မူ ထိုသူက ဖေဖေ့အမေးကို မစောင့်တော့ဘဲ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး မေးသည်။