အငြိမ်းစားမြို့နယ်သာသနာရေးမှူးတစ်ဦး - ဗုဒ္ဓနှင့်သူ၏ဓမ္မအပိုင်း(၂)

အပိုင်း(၁)

ဗုဒ္ဓနှင့်သူ၏ ဝိဇ္ဇာစရဏအကျင့်

PART I

Buddha and His Vishad Yoga

၁။ To preach or not to preach            တရားဓမ္မဟောပြရန် သင့် မသင့် စဉ်းစားတော်မူခြင်း

၂။ Proclamation of good                     သဟမ္ပတိဗြဟ္မာကြီး၏ ကောင်းသတင်း ကြွေးကြော်ချက်

news by Bramha Sahampati.  

၃။ Two types of Conversion                အယူဝါဒပြောင်းလဲခြင်းနှစ်မျိုး

(၁) တရားဓမ္မဟောပြရန် သင့် မသင့် စဉ်းစားတော်မူခြင်

(1) To Preach or Not to Preach

၁။ ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓသည် သဗ္ဗညုတရွှေဉာဏ်တော်ရရှိ၍ ဘုရား အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိတော်မူပြီး တရားဓမ္မအလင်းရောင် ထွန်းပြောင် စေတော်မူခဲ့ ပြီးနောက် စိတ်တော်၌ သတ္တဝါဝေနေယျတို့အား မိမိကျင့်ကြံ တွေ့ရှိတော်မူသည့် တရားမြတ်ဒေသနာကို ဖြန့်ဝေဟောကြားတော်မူခြင်းငှာ မသင့်လျော်သေးဟူ၍ သံသယအတွေးဝင်ရောက်ခဲ့လေသည်။ ကိုယ်တိုင် တွေ့ရှိခံစားရသည့် ငြိမ်းချမ်း ရေး တရားကို ဝေနေယျသတ္တဝါများအား ဟောကြားပြသဆုံးမရန် သင့်ပါမည်လော၊ သို့မဟုတ် မိမိတစ်ဦးတည်းသာလျှင် ကျင့်သုံးဆောက်တည်ရန် သင့်ပါ မည်လော ဟူ၍ ချင့်ချိန်စဉ်းစားတော်မူခဲ့သည်။

၂။ မိမိကိုယ်မိမိပြောကြားတော်မူသည်မှာ “မှန်ကန်ပါ၏။ တရားဓမ္မ ရောင်ခြည်သစ်ကို ရရှိခဲ့ပေပြီ။ သို့သော် ဤမျှခက်ခဲနက်နဲသော တရားတော်အား သာမာန်လူပုဂ္ဂိုလ်အများ နားလည်သဘောပေါက်လက်ခံနိုင်ပါမည်လော။ ဤတရားတော်သည် ပညာရှိသောပုဂ္ဂိုလ်များသာလျှင် သိမြင်နားလည်နိုင်သော တရားဖြစ်သည်” ဟူ၍ ကြံစည်စဉ်းစားမိသည်။ ။

၃။ အနန္တတန်ခိုးရှင်နတ်ဘုရားရှိသည်ဟူ၍လည်းကောင်း၊ အသက်လိပ်ပြာ ဝိညာဉ်ရှိသည်ဟူ၍လည်းကောင်း၊ လူ့ဘောင်လောက လူ့ဘဝတွင် စွဲလမ်းနေသော အယူဝါဒကို စွန့်ခွာလွတ်မြောက်ရေးကိစ္စမှာ များစွာခက်ခဲသောအလုပ် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုနည်းအတူ ဆုတောင်းဝတ်ပြု ယစ်ပူဇော်မှုပွဲလမ်းသဘင် ပြုလုပ် သည့် အယူအဆကို စွန့်လွှတ်ရေးကိစ္စမှာ အထူးခက်ခဲလှသောအရာ ဖြစ်ပေသည်။ ။

၄။ “လူ သတ္တဝါတို့၏အသက်ဝိညာဉ်သည် အမြဲတစေတည်ရှိနေပြီး လူ သေသွားသော်လည်း အသက်ဝိညာဉ်သည် မည်သည့်အခါမျှ ကုန်ဆုံးပျောက် ကွယ်သွားခြင်းမရှိဘဲ သည်ဘဝမှ ဟိုဘဝ၊ ဟိုဘဝမှ နောက်ဘဝသို့ ပြောင်းရွှေ့ နေသည် ဟူသော အယူအဆအစွဲအလမ်းကို စွန့်လွှတ်ပြီး ငါဘုရားဟောကြား သည့် အနတ္တဝါဒ တရားဒေသနာကို လက်ခံယုံကြည်ရေးနှင့် အသက်လိပ်ပြာ ဝိညာဉ်ကောင်သည် လူသေဆုံးပြီးနောက် တည်ရှိနေသည်ဟူသော မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိ အယူကို စွန့်လွှတ်ရေးကိစ္စမှာ အလွန့်အလွန်ခက်ခဲလှသော အရာဖြစ်သည်”

၅။ “လူဆိုသောသတ္တဝါသည် မိမိအတ္တနှင့်တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သည့် အတွေးအခေါ်ကို ရှေ့တန်းတင်၍ မိမိကိုယ်ကျိုးရရှိမှုအပေါ်၌သာ ပျော်ပိုက်သော သတ္တဝါဖြစ်သည်။ ငါဘုရားဟောကြားဆုံးမလိုသည့်ငါစွဲ အတ္တကို ဖယ်ရှား လွန်မြောက်ရေးနှင့် ကောင်းမြတ်မှန်ကန်သော အကြံအစည် (righteousness) အား ကျင့်သုံးလိုက်နာရေး တရားဒေသနာမှာ ၎င်းတို့အဖို့ လက်ခံ ယုံကြည်ရန် အလွန်တရာ ခက်ခဲလှပေ၏။” ။

၆။ “အကယ်၍ ငါဘုရား၏တရားဒေသနာကို ဟောကြားညွှန်ပြ ဆုံးမခဲ့သည်ရှိသော်လည်း လူသတ္တဝါဝေနေယျတို့ နားလည်သဘောပေါက်မည် မဟုတ်သဖြင့် ငါဘုရား၏တရားဒေသနာကို လက်ခံယုံကြည်ကြမည် မဟုတ်ချေ။ ငါ၏အဆုံးအမသာသနာသည် အချီးနှီးသာဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ မည်သည့် အကျိုးသက်ရောက်မှုမျှမရှိဘဲ ပင်ပန်းရုံမျှသာဖြစ်ပေလိမ့်မည်။”

၇။ “ငါဘုရားကိုယ်တိုင် ကျင့်ကြံတွေ့ရှိခဲ့ရသော သစ္စာလေးပါးတရားမြတ် ကို ငါဘုရားကိုယ်တိုင်သာ လိုက်နာကျင့်သုံးလျက် လောကီလူ့ဘောင်မှ ရှောင်ခွာပြီး ရဟန်းဘဝဖြင့် အဘယ်ကြောင့်မနေနိုင်ရမည်နည်း?”။ ဂေါတမ ဗုဒ္ဓသည် သူ့ကိုယ်သူမေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။ “မိမိကိုယ်တိုင်သာလျှင် ကောင်း မြတ်သော အကျင့်ဖြင့် အသက်ထက်ဆုံး နေထိုင်တော့မည်”ဟူ၍ စဉ်းစား မိသည်။

၈။ ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓသည် ဤကဲ့သို့ ပြန်လည်စဉ်းစား သုံးသပ် တော်မူပြီး သစ္စာလေးပါးတရားတော်ကို ဟောကြားခြင်းမပြုရန် ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။

၉။ ထိုသို့ ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓ၏စိတ်တွင် ဖြစ်ပေါ်လျက်ရှိသော သစ္စာလေးပါးတရားတော်ကို သတ္တဝါဝေနေယျတို့အား ဟောကြားခြင်းမပြုတော့ရန် စဉ်းစားဆုံးဖြတ်ချက်ကို သိရှိနားလည်သွားခဲ့သူ သဟမ္ပတိဗြဟ္မာကြီး (Brahma Sahampati)က စဉ်းစားမိသည်မှာ “ ပုဗ္ဗေနိဝါသဉာဏ်၊ ဒိဗ္ဗစက္ခု ဉာဏ်နှင့် အာသဝက္ခယဉာဏ်တော်မြတ်ကို ပြည့်စုံစွာရရှိတော်မူသော (Tathagata, the fully enlightened) ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓက အကယ်၍သာ သတ္တဝါ ဝေနေယျတို့အား ဤသစ္စာလေးပါးတရားတော်ကို ဟောကြား ပြသခြင်းမပြုခဲ့ပါလျှင် ရှုပ်ထွေးပူလောင် ဤလူ့ဘောင် လူ့လောကသည် အလွန့် အလွန် နစ်မွန်း ဆုံးရှုံးခြင်းဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ကြီးစွာသော ပျက်စီးမှုနှင့် တွေ့ကြုံ ရပါလိမ့်မည်” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။

၁၀။ သဟမ္ပတိဗြဟ္မာကြီးသည် ၎င်း၏စိတ်တွင် စိုးရိမ်ပူပန်မှုအပြည့် ခံစား ရသဖြင့် ဗြဟ္မာပြည်(the Brahma World)မှ ထွက်ခွာလာခဲ့ရာ ရှင်တော် ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓ၏ ရှေ့တော်မှောက်သို့ တစ်မုဟုတ်ချင်း ရောက်ရှိခဲ့လေသည်။ ထို့နောက် သူ၏အပေါ်ဝတ်ရုံကို ပုခုံးတစ်ဖက်တွင်တင်ပြီးလျှင် လက်နှစ်ဖက်ပိုက်လျက် ကိုယ်ခန္ဓာညွှတ်တွား၍ ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓအား လျှောက် ထားသည်မှာ “အရှင်ဘုရားသည် သိဒ္ဓတ္ထဂေါတမ မဟုတ်တော့ပါပေ။ အရှင်ဘုရားသည် ဗုဒ္ဓစင်စစ်ဖြစ်တော်မူခဲ့ပြီဖြစ်ပါ၏။ အရှင်ဘုရားသည် သဗ္ဗညုတရွှေဉာဏ်တော်အား အပြည့်အစုံရရှိခဲ့ပြီး သတ္တဝါဝေနေယျတို့အား တရားရေအေး အမြိုက်ဆေး တိုက်ကျွေးပေးနိုင်သူဖြစ်ပါ၏။ အရှင်ဘုရားသည် တထာဂတ မြတ်ဗုဒ္ဓဖြစ်ပါ၏။ မည်သို့သောအကြောင်းကြောင့် ကမ္ဘာလောက ကြီးကို ဉာဏ်ပညာအလင်းရောင် ထွန်းညှိခြင်းမပြုဘဲ နေပါအံ့နည်း?။

၁၁။ “စိတ်တွင် မကြည်လင်သန့်ရှင်းသည့် ပူပန်သောကဗရပွနှင့် ဝေနေယျ သတ္တဝါများစွာတို့သည် ဒုက္ခ၊ သမုဒယ၊ နိရောဓနှင့် မဂ္ဂတစ်ဖြာ လေးသစ္စာကို မနာကြား မသိကြရဘဲ သေဆုံးကွယ်လွန်ခဲ့ကြရှာလေပြီ။”

၁၂။ သဟမ္ပတိဗြဟ္မာကြီးက ဆက်လက်ပြောကြားသည်မှာ “ရှင်တော် ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓ၏ဉာဏ်တော်တွင် ထင်ဟပ်သိမြင်သည့်အတိုင်း ရှေးခေတ် အခါကာလ၌ မဟာဗြဟ္မဏလူမျိုးများအတွင်း များပြားလှစွာသော ရှုပ်ထွေးပြီး မမှန်ကန်သည့်အယူဝါဒများ ဖြစ်ပေါ်လွှမ်းမိုးလျက်ရှိပါ၏။”

၁၃။ ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓဘုရား၊ ထိုသို့မှားယွင်းစွာစွဲလမ်းနေသည့် ထာဝရတည်မြဲနေသည်ဟူသော ဤအယူဝါဒအတွက် မှန်ကန်သော အယူ အဆ တံခါးပေါက် ဖွင့်လှစ်မပေးတော့ဘူးလား?”။

၁၄။ ဉာဏ်ပညာအရာ မနှိုင်းယှဉ်သာအောင် အရာရာကို ထိုးထွင်းသိမြင် တော်မူသော အိုမြတ်စွာဘုရား၊ ကျောက်တောင်ကြီးအပေါ် ရပ်တည်နေသော သူတစ်ဦးဟာ သူ၏ဝန်းကျင်ပတ်လည်လူအားလုံးတို့ကို မြင်တွေ့နိုင်သကဲ့သို့ အရှင်မြတ်ဘုရားသည် ဝေနေယျသတ္တဝါအများ တွေ့ကြုံခံစားနေကြရသည့် ဇာတိ၊ ဇရာ၊ ဗျာဓိ၊ မရဏဟုဆိုအပ်သော ကြီးစွာသောဒုက္ခကို မြင်တွေ့နေ ပါ၏။ စိုးရိမ်ပူဆွေးငိုကြွေးဖွယ်ရာ စိတ်ဒုက္ခဝေဒနာအပေါင်းတို့မှ ကောင်းစွာ လွတ်မြောက် သံသရာ၏တစ်ဖက်ကမ်းသို့ ကူးမြောက်တော်မူပြီးသော- အို ဗုဒ္ဓမြတ်စွာ ဘုရား၊ သံသရာရေလျင်ကြောမျောပါနေရသူ သတ္တဝါဝေနေယျ အား သနား ငဲ့ညှာသဖြင့် လောဘ၊ ဒေါသ၊ မောဟ အမိုက်မှောင်ကို ဝိဇ္ဇာဉာဏ် အလင်းရောင်ထွန်းညှိ၍ လမ်းညွှန်ပြတော်မူပါဘုရား”။

၁၅။ ကိလေသာရန်သူနဲ့ တိုက်ပွဲဝင်အောင်မြင်တော်မူသော အို- ရဲစွမ်း သတ္တိအပြည့်အဝရှိသူ သူရဲကောင်းအာဇာနည်၊ အို- ဇာတိဒုက္ခဝဋ်ကြွေး ပေးဆပ်၍ သံသရာအနှောင်အဖွဲ့မှ လွတ်မြောက်တော်မူထသော နိဗ္ဗာန်သို့ ဦးတည်ခုတ်မောင်းနေသည့် သင်္ဘောယာဉ်ကို ကောင်းစွာပဲ့ကိုင်မောင်းနှင် နိုင်သော ဦးစီးခေါင်းဆောင် အရှင်မြတ်ဘုရား! ထတော်မူပါလော့ ကမ္ဘာလောကအား ငဲ့သနားသဖြင့် ဝေနေယျတို့အား တရားရေအေးအမြိုက်ဆေးကို တိုက်ကျွေးပေးတော်မူပါဘုရား”။

၁၆။ “ချစ်ခင်သနားကြင်နာပွားသဖြင့် ကရုဏာတရားထားရှိတော်မူပါ။ လူနတ်ဗြဟ္မာသတ္တဝါဝေနေယျတို့အား တရားရေအေးအမြိုက်ဆေးကို တိုက် ကျွေးပေးတော်မူပါဘုရား။”

၁၇။ “လူ့ဘုံဘဝ လူ့လောကတွင် ကြည်ညိုလေးစားဖွယ် ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာ အထူးကောင်းမွန်လှပါသော အို- ဗြဟ္မာ! အသင် လျှောက်ထားတောင်းဆို သည့် အတိုင်း သစ္စာတရားတော်ကို အကယ်၍ငါဘုရားက သတ္တဝါဝေနေယျ တို့အား ဟောကြားခြင်းမပြုခဲ့လျှင် အကြောင်းပြချက်ဟာ စိုးရိမ်သောကဗျာပါဒ တရားကြောင့် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်”ဟူ၍ ရှင်တော်ဂေါမမြတ်ဗုဒ္ဓက ဖြေကြားတော် မူလိုက်သည်။

(ဘာသာပြန်ဆိုသူ၏မှတ်ချက် - ဗြဟ္မာဆိုသောဝေါဟာရ၏ အဓိပ္ပါယ် ကို စာရှုသူများ အသေအချာအလေးအနက် စဉ်းစားသုံးသပ်ရန် လိုအပ်ပါ သည်။ ကျွန်ုပ်၏အယူအဆမှာ တင်ပြရလျှင် လူပြည် ၁ + နတ်ပြည် ၆ရပ် + ဗြဟ္မာ ၂၀ + အပါယ် ၄ဘုံ ပေါင်း ၃၁ဘုံ ဟူ၍ သတ်မှတ်ယူဆလျက် သတ္တဝါများ ကျင်လည်ကျက်စား လည်ပတ်သွားနေကြရသည့် သံသရာခရီးကြမ်း ခရီးရှည်ကြီးတွင် ဗြဟ္မာ ၂ဝ အတွင်း အိန္ဒိယနိုင်ငံအတွင်းရှိ ဇာတ် ၄ မျိုး၌ အပါအဝင်ဖြစ်သော Brah min လူမျိုးအား ဗြဟ္မဏဟူ၍ ခေါ်ဆိုစမှတ်ပြု သည့် ဝေါဟာရဖြစ်မည်ဟု ယူဆပါ၏။)

၁၈။ ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓသည် ကမ္ဘာလောကသား ဝေနေယျသတ္တဝါ - အများတို့၏ ပူဆွေးသောကဗျာပါဒကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲခြင်းကို သိနားလည် သောအခါ သူသည် ရဟန်းတော်တစ်ပါး(Asasanyasi)အဖြစ်နှင့် ဆက်လက်နေထိုင်ပြီး ကိလေသာရန်သူများအား ဘာမျှမတုံ့ပြန်ဘဲ လက်ပိုက်ကြည့်နေ မည်ဟူသော စဉ်းစားဆုံးဖြတ်ချက် မှားယွင်းကြောင်း သိနားလည်ခဲ့ပေ၏။

၁၉။ ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓသည် asceticism ခေါ် မိမိကိုယ်ခန္ဓာ အား ငြီးငွေ့ ရွံ့မုန်းဖွယ်ရာဟူ၍ ရှုမြင်မှုသည် အသုံးမကျကြောင်း တွေ့မြင် သိရှိခဲ့သည်။ ဤသို့သောအယူအဆသည် သံသရာဝဋ်နှောင်မှ လွတ်အောင် ရုန်းထွက်ရေးတွင် ဘာမျှအသုံးမဝင်ဟူ၍ဖြစ်သည်။ မိမိ၏ အလျားတစ်လံ၊ အနံတစ်ထွာ ကိုယ်ခန္ဓာသည် အကောင်ပုပ်မျှသာဟူသော ငြီးငွေ့ရွံမုန်းဖွယ်ရာ ဟူ၍ ရှုမြင်ကျင့်ကြံသူ တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ လောကီကိုလွန်မြောက်၍ လောကုတ္တရာသို့ ဆိုက်ရောက်သူဟူ၍ မရှိခဲ့ပေ။ မည်သည့်အရာသည် လောကီချမ်းသာကို လွန်မြောက်၍ လောကုတ္တရာချမ်းသာသို့ ဆိုက်ရောက်ရန် လိုအပ်ချက်ဟူ၍ နားလည် သဘောပေါက်ခဲ့သည်။ လောကီလူ့ဘုံ ကျွန်မြေ ဝသုန်အား ပိုမို၍ ကောင်းမွန်သောအခြေအနေသို့ ပြောင်းလဲသွားရန် မည်သည့် အရာက လိုအပ်ချက်ဖြစ်ကြောင်း သိရှိတော်မူခဲ့သည်။

၂၀။ ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓသည် အဘယ်ကြောင့် လောကီလူ့ဘောင်မှ ခွာရှောင်ခဲ့ရသနည်းဆိုလျှင် လူ့လောကတွင် ဝမ်းနည်းပူဆွေးငိုကြွေးစရာနှင့် စိတ်ပျက်ငြီးငွေ့ဖွယ်ရာ လူသားအချင်းချင်းဖြစ်ပွားသည့် ပဋိပက္ခများပြားလွန်း ပြီး ကုစားဖြေရှင်းရန် ဆေးကိုမတွေ့ ရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ သာ ဝမ်းနည်းပူဆွေး ငိုကြွေးဖွယ်ရာ စိတ်ဝေဒနာနှင့် စိတ်ပျက်ငြီးငွေ့ဖွယ်ရာ ကိလေသာကို သူ၏သစ္စာလေးပါးတရားတော်ကို သတ္တဝါဝေနေယျတို့အား ဟောပြော ပြသ ဆိုဆုံးမခြင်းဖြင့် ကမ္ဘာလောကသားတို့၏ စိတ်ပျက်ငြီးငွေ့ဖွယ် ရာ ခံစားနေရသည့် စိတ်ဒုက္ခဝေဒနာကိုကုစားပေးရန် လောကီဘုံသား လူ အများတို့ထံ ပြန်လာရန် တာဝန်ကို သိရှိနားလည်စွာဖြင့် ဧကစာရီတောမှီ ရဟန်းဘဝတွင်မနေဘဲ သတ္တဝါဝေနေယျအား တရားပြသရန် သတိရလာ ခဲ့သည်။

၂၁။ ဤသို့သောအကြောင်းခြင်းရာကြောင့် ရှင်တော်ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓသည် သဟမ္ပတိဗြဟ္မာ၏ လျှောက်တင်တောင်းပန်မှုကို လက်ခံသဘောတူညီပြီး သစ္စာလေးတန်တရားမှန်ကို ဟောကြားရန် ဆုံးဖြတ်တော်မူခဲ့သည်။