အကြည်တော် - အန္တိမအမ္မ

          “အမ်းမရေ”

          စကားမပီကလာပီကလာ ကလေးက သူ့အစ်မကို ခေါ်တဲ့ အသံပါ။

          အစ်မကို အစ်မလို့ ပီပီသသမခေါ်နိုင်တဲ့ ကလေးရဲ့ မြည်သံ စွဲ ခေါ်သံတစ်ခုပေါ့။ ဝါး... ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ။

          အဲဒီကလေးရဲ့ အမ်းမဆိုတဲ့ မြည်သံစွဲခေါ်သံကို ချစ်လွန်း လို့ ကျန်တဲ့မိဘဆွေမျိုးသားသမီးများက စပြီးခေါ်တွင်ပါတော့တယ်။

          “အမ်းမရေ" 

          အဲဒီလိုအသံလေး ကြားတော့ ချစ်သွားပြီလား။ 

          လွန်စွာအမြင်ကပ်စရာ ကောင်းပါတယ်။

          ဘာလို့လဲဆိုတော့ အဲဒီအမ်းမဆိုတာ ကျွန်တော့်ယောက္ခမ ဒေါ်ကြီးကို ခေါ်တာမို့ပါ။

          အားလုံးလည်းသိကြပါတယ်။ မိန်းမဆိုတာ အရွယ်သုံးပါးပဲ ရှိပါတယ်။

          ပထမအရွယ်က မိဘကို ဒုက္ခပေးတဲ့အရွယ်။ ဒုတိယအရွယ်က ခင်ပွန်းကို ဒုက္ခပေးတဲ့အရွယ်

          တတိယအရွယ်က သမက် နဲ့ချွေးမများကို ဒုက္ခပေးတဲ့ အရွယ်ပါ။

          “ဟုတ်ကဲ့ အားလုံးသိတဲ့အတိုင်း အမ်းမကြီးဆိုတာ တတိယအရွယ်ပါ"

          အမှန်တော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် သူ့သမီးမယ်အိုဇာခေါ် သုဇာနဲ့ မပတ်သက်ခဲ့ရင် ဒီအမ်းမဆိုတာလည်းကောင်း၊ အိုဇာရဲ့ ညီမ လွန်းဌေးဌေး (ဈေးတက္ကသိုလ်)ဆိုတဲ့ အန္တိမအတ္တဘောကြီးနဲ့ သော်လည်းကောင်း ဆုံတွေ့နိုင်စရာမရှိပါဘူး။ အခုတော့ ကိုယ်တိုင် ဆတ်ဆော့မိလို့ ယခုဆိုလျှင် လက်ထက်ပွား၊ မယ်ဗလနဲ့ ဗလရှင်ဆို တဲ့ သားတစ်ယောက် သမီးတစ်ယောက် မျောက်လောင်းနှစ်ယောက် တောင် အကောင်ပေါက်ခဲ့ပါပြီ။

          အိုးဟိုး... ဒီလိုပြောနေလို့ မိတ်ဆွေတို့ သိပ်စိတ်ဝင်စား မယ်မထင်ဘူး။ သူတို့ရဲ့ ကာရိုက်တာလေးသိရအောင် ကျွန်တော့်ကောင်းမှုနဲ့ နိုင်ငံခြားသွားရတဲ့ မယ်အိုဇာရဲ့ လေဆိပ်မြင်ကွင်းကို မြင်ကြည့်လိုက်ပါဦး။

          ဒါဟာ ဇာတ်လမ်းအစ မဟုတ်သေးပါဘူး။

          “အီး... ဟီး... ဟီး... ဟီး" 

          “အား... ဟား ဟား” 

          “...ရွှတ်... အဟင့်" 

          “အဟင့်... အဟင့်"

          မိတ်ဆွေ ဤအသံများမှာ ကျွန်တော့်ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ခြူကြီးခေါ် အမ်းမသေလို့ ငိုကြတာဆိုပါက လွန်စွာမင်္ဂလာရှိပေလိမ့် မည်။ ယခုတော့ ဤသို့မဟုတ်။ ကျွန်တော်၏ တစ်ဦးတည်းသော မယားကြီး မယ်အိုဇာခေါ် သုဇာကြီး ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာ နိုင်ငံခြား (ဂျပန်)ခရီးစဉ်မှာမှ ရပ်ကွက်တွင်းမှလူများ၊ သူနှင့်ကျောင်းတက်ဖက် များ၊ သူတို့နဲ့ ခင်မင်သမျှ လူမျိုးဘာသာမရွေး အယုတ်အလတ်အမြတ်မရွေး၊ လေယာဉ်ကွင်း နားနေရာမှာ ဟိုတစ်စု သည်တစ်စုနှင့် တိုင်ဖက်၍ ထုထုငိုနေကြခြင်းဖြစ်၏၊

          ပြီးပျော်မော်ကြွားနေတာဆိုလို့ အိုဇာတို့မိသားစုသာ ရှိ၏။ သုဇာ၏ညီမ လွန်းဌေးဌေးဆိုလျှင် ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်မရှိအလုပ် ရှာပြီး ဟိုဖက်ပြေးလိုက်၊ ဒီဖက်ပြေးလိုက် တုံ တုံ တုံ တုံ နှင့် အရေး ကြီးချင်ယောင်ဆောင်နေ၏။

          တိုင်ဖက်ငိုနေသူတစ်ယောက်ယောက်က “လွန်းဌေးဌေး” ဟုဆိုလျှင် သူက ခပ်တည်တည်နှင့်... “နေစမ်းပါ၊ ဒီမှာအလုပ်များနေရတဲ့ကြားထဲ” ဆိုပြီး တစ်ဖက်ပြေးသွား၏။ နောက်တစ်ဖက်က “လွန်းဌေးဌေးရေ... အဟင့်” ဆိုလျှင် “နေစမ်းပါ၊ အလိုက်ကမ်းဆိုးကိုမသိဘူး” ဆိုပြီး နောက်တစ်ဖက်ပြေးသွားပြန်သည်။

          ဒီလိုဆိုလိုက်လို့ လွန်းဌေးဌေးခမျာ သူ့အစ်မ နိုင်ငံခြားသွား ရမှာဆိုလို့ အလုပ်တကယ်များနေတယ်လို့ ထင်လိမ့်မယ်။ မဟုတ်ဘူး ခင်ဗျ၊ လေယာဉ်ရုံးထဲဝင်ပြီး တိုင်ပုတ်တမ်းတစားနေတာ။ ဒါပေမဲ့ လွန်းဌေးဌေးတို့က နိုးပဲ။ ခရီးသွားနားနေဆောင်ရှေ့နောက်ပြေးပြီး မအားချင်ယောင်ဆောင်နေတာ၊

          ဒါဟာ လွန်းဌေးဌေးအတွက် အင်မတန်ခက်ခဲတဲ့ အလုပ်ကြီးပါပဲ။ အမှန်ဆို သူက ဆယ့်နှစ်ရာသီအားကြီး။ ဒါကို မအားချင် ယောင်ဆောင်ရတာ အင်မတန်မှကို မလွယ်တဲ့ကိစ္စကြီးပါ။

          အခုတော့ လွန်းဌေးဌေးတို့ ဒီမလွယ်တဲ့ အလုပ်ကြီးကို ပိုင်လုနီးပါးဖြစ်လာပြီ။

          အိမ်မှာဆိုလည်း ကလေးထိန်းခိုင်းရင် အဝတ်ပြေးလျော်တယ်။ အဝတ်လျှော်ပါဆို ထမင်းအိုးငှဲ့တယ်။ ထမင်းအိုးငဲ့ပါဆို ပုစွန်ခြောက် ပလောက်၊ ပလောက်နဲ့ ကောက်စားတယ်။ အဲသည်လို အိမ်မှာထဲက လေ့ကျင့်ပါးဝနေတော့ အလုပ်များချင်ယောင်ဆောင် တဲ့ မျက်နှာကတော့ ရနေပြီ။ ခန္ဓာကိုယ်ကသာ အတ္တဘောကြီးမို့ သိပ်မလိုက်နိုင်တာ၊

          ဪ... သူငယ်ပြန်နေတာလို့ ပြောရအောင်ကလည်း သူငယ်ပြန်တဲ့အရွယ်လည်းမဟုတ်။ ကျပ်မပြည့်ဘူးပြောရအောင် လည်း ဦးနှောက်ထဲ တစ်ပြားမှကို ပါမလာတာ၊ စွပ်စွဲရခက်နေပြန်ရော၊ ကလေးစိတ်ပေါက်နေတာဆိုပြန်တော့လည်း ယောက်ျားက ရပြီးပြီ။ အီးပေါလောကြီးဆိုပြန်ရင်လည်း

          “အေးလေ... အဲဒါဘာဖြစ်လဲ”

          ဆို ကိုယ်ပါ “အုံ'ဆိုပြီး ခံရဦးမှာ။ မြန်မာနိုင်ငံမှာ အီးပေါ လောတွေ မှတ်ပုံတင်လုပ်ပေးရင် သူအရင်ရမှာ။

          ကဲ... ထားပါဦး။

          (နောက်မှ လွန်းဌေးဌေးရဲ့ အလုပ်ရှုပ်ချင်ယောင်ဆောင် နည်းတွေ ကျမ်းတစ်အုပ်ပြုစုပြမယ်။)

           အခုတော့ အိုဇာရဲ့ ပထမယောက်ျား။ (ဒုတိယက မယူရ သေးပေမဲ့ ဒါကြီးကို ပထမဆုံးယူထားတဲ့အတွက် ပထမယောက်ျား ပဲပေါ့) ဝကြီးကိုယ်တိုင် အံ့အားသင့်နေရလေပြီ။

           ခါတိုင်းဆို အိမ်နီးချင်းရော၊ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ပါ တည့်လွန်းလှပါ ဆယ့်ငါးမိနစ်၊ ဆယ့်ငါးမိနစ်သာ အိုဇာတို့သားအမိများနဲ့ လေပေးဖြောင့်ရင် ဂင်းနစ်စံချိန်ထဲ ထည့်ပေးလို့ရပြီ။ အဲ... အခု အိုဇာကြီး နိုင်ငံခြားသွားမယ်ဆိုတော့မှ လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေး ရင်ကွဲနာအပြည့် ပေးပြီး ခရီးသွားနားနေဆောင်မှာ တိုင်ဖက်ငိုနေကြတော့ ဝကြီးခမျာ အံ့အားသင့်ဘဲ မနေနိုင်ဘူး၊

          “အေးလေ... သူတို့ခမျာ ရှိတုန်းသာ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေကြတာ၊မမျှော်လင့်ဘဲ ခွဲရမယ်ဆိုတော့လည်း အတော် ချစ်ကြသား" "

          ၀ကြီးရင်ထဲ ခံစားလို့မကောင်း ဖြစ်သွားသည်။

          အိုဇာရဲ့ မွေးသမိခင် အမ်းမကြီးကတော့ လွမ်းရကောင်း မှန်းလည်းမသိ။ ပျော်ရကောင်းမှန်းလည်းမသိဘဲ ပါလာသည့် နို့မှုန့် ထုပ်ကို ဖောက်သောက်လိုက်၊ လိုင်ချီး(စ်)သီးကို နှိုက်စားလိုက်နှင့် သူ့ဘာသာသူ အဆင်ပြေနေသည်။

         “အဟင့်... အဟင့်... အဟင့်”

          နံဘေးနားမှာ ရပ်ကွက်တွင်း ဝက်စာလှည့်ထမ်းသည့် မသန်းဝင်းကပါ ဝတ်လာသည့်ထဘီစုတ်နှင့် မျက်ရည်ပင့်သုတ်နေ တာမြင်တော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသေး၏၊

          “ဪ... ခမျာတွေ ငါ့မိန်းမကိုတော့ အတော်ချစ်ကြသား"

          ဂုဏ်တောင်လိုက်မိသေး၏၊ နှစ်သိမ့်ဖို့ကလည်း ဘယ်က စပြီး နှစ်သိမ့်ရမှန်းမသိ။ အားလုံးက မျက်ရည်နှင့်မျက်ခွက်ဆိုတော့လေ၊ နိုင်ငံခြားသွားရမယ်ဆိုတော့ ဂုဏ်ယူ အားကျမျက်ရည် ဖြစ်နိုင်သည်။

          ၀ကြီး ပြန်စဉ်းစားမိသည်။ လူတစ်ယောက် နိုင်ငံခြားသွားဖို့ ဆိုတာ လွယ်သည့်ကိစ္စတော့မဟုတ်။ မယ်အိုဇာကြီး သူ့ဘာသာသူလုံးပန်းပြီး နိုင်ငံခြားသွားရသည်ဆိုသော်ငြား ကုန်လိုက်သည့်ငွေက

          သောက်သောက်လဲ။ ဗီဇာ၊ လေယာဉ်လက်မှတ်ခ ပို့ပေးသည့်အဖွဲ့ အစည်း စသည်များကို ငွေလမ်းခင်းရသည့်အပြင် နိုင်ငံခြားရောက် လျှင် လတ်တလောသုံးဖို့ဆိုပြီး ဒေါ်လာတစ်ထောင်ရှာပေးရ၏။

          သွားနေကျသူများက

          “ဒေါ်လာတစ်ရာဆို ရပါပြီ၊ ဟိုရောက်တာနဲ့ စတိုင်ပင်က တန်းထုတ်လို့ရတယ်”

          ဆိုတာကို ကြီးအိုဇာက မဟုတ်။ သူ့ရဲ့ အိုလွန်းသော မျက်နှာကို ထပ်အိုချလိုက်ပြီး... ။

          “အို... သူတို့တုန်းက အဆင်ပြေပေမဲ့ ကိုယ်သွားတော့မှ အဆင်မပြေရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မှာလဲ၊ လိုလိုမယ်မယ် တစ်ထောင်တော့ ယူသွားမှ”

          ၀ကြီးခမျာလည်း သင်းနဲ့ဝေးပြီးရောဆိုပြီး ရှာပေးလိုက်ရ တာ။ ဟော ကြည့်စမ်း အခု သူ နိုင်ငံခြားသွားမယ်ဆိုမှ အရင်က ရန်ဖြစ်နကျတွေ တိုင်ထုငိုနေရှာတာမြင်တော့ ဝကြီး စိတ်သက် သာရာရ၏။

           “ကိုဇာခမျာ တော်ရှာပါတယ်၊ ကြည့်စမ်း၊ သူ နိုင်ငံခြားသွား မယ်ဆိုမှ ရပ်ကွက်ထဲကလူများရဲ့ မသိစိတ်ထဲ ကိန်းအောင်းနေတဲ့ ချစ်စိတ်တွေ ပေါ်လာပြီ၊ ဒါကြောင့် မျက်ရည်မဆည်နိုင် ဖြစ်နေကြတာပဲ"

          ဝကြီး ပီတိမျက်ရည်ပင် ဝိုင်းသွားမိ၏။ အိုဇာကို ဝေ့ကြည့်မိတော့ အရိပ်အယောင်မျှ မမြင်ရ။

          သွားကာနီး၊ လာကာနီး လေယာဉ်ရုံးထဲက ပြန်ထွက်လာတာ ကို မမြင်ရ။ ချစ်၍ငိုယိုနေကြသူတွေကို မည်သို့နှစ်သိမ့်ရမည်မသိ။

          လွန်းဌေးဌေးကလည်း တိုင်ပုတ်တမ်းတစားနေတုန်း။

          မတတ်သာသည့်အဆုံး ဝကြီးမှပင် တိုင်ဖက်ငိုကြွေးနေသူ တစ်ဖွဲ့ဆီသွားပြီး နှစ်သိမ့်လိုက်ရသည်။

          “အေး... ခွဲတာတော့လည်း ခွဲရတာပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်လည်း ခွဲရလို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ နှစ်နှစ်ဆို တာ မကြာပါဘူးလေ၊ ဟေး ဟေး”

           ၀ကြီး၏စကားကြားတော့ လမ်းထိပ်နားက ကိုဇာနှင့် ဆယ်မိနစ်စကားပြောဖူးသော အရီးက...

          “မကြာဘူး ဟုတ်လား၊ အဲဒီနှစ်နှစ်အတွင်း သူ ကျွန်မဆီက ချေးထားတဲ့အကြွေး ဘယ်သူဆပ်မှာတုန်း၊ ဟီး"

          “ဟမ်”

          အနီးစကားကြောင့် ဝကြီးကြောင်သွားသည်။ ဒါကို ဝက်သူဌေး၊ ခင်သန်းဦးကဝင်၍...

          “ဟီး... ကောင်မ မျက်နှာပြောင်တိုက်တယ်၊ သူဂျပန်သွား ကာနီးကျရင် ယူထားတဲ့အကြွေး အကုန်ပြန်ဆပ်မယ်ဆိုပြီး အခု လေယာဉ်ကွင်း၊ထိတောင် မဆပ်သေးဘူး၊ ကျုပ်အကြွေးတော့ ဆုံးပြီ လားမသိပါဘူးတော်၊ ဟီး”

           ဒါကို ဝက်စာထမ်းသော မသန်းဝင်းကပါ

          “ကျုပ်မှာလည်း ဝက်စာထမ်းပြီး ရှာထားတဲ့ငွေငါးထောင် ရှိစုမဲ့စုလေ၊ ရအောင်ကပ်ချေးသွားတာပါတော်၊ ဂျပန်သွားကာနီးရင် ဝတ်စုံစရိတ် ခုနစ်ရာရမယ်တဲ့၊ အဲဒီတော့ကျရင် ပြန်ဆပ်ပါ့မယ်တဲ့၊

           အခုတော့ အခုတော့ လဲနေပါတယ်ဆိုမှ သူခိုးက ဝင်ထောင်းပြီ၊ဟီး”