သော်တာဆွေ - သောင်ပြောင်းထွေလာအယ်ဒီတာစာစုများ

          သားအချစ် မြေးအနှစ်၊ 

          ဆိုလှစ်စကား ရှိလေငြားတော့၊ 

          ဘိုးဘွားများသည် သားသမီးထက်ကို၊

          မြေးအားပို၍ ချစ်လေသလော။ ။

          မဟုတ်ပါချေ၊ ငါးရာနှစ်ဆယ့်ရှစ်သွယ်သော မေတ္တာ၊ အတူတူပါပဲ။ သို့ရာတွင် ချစ်ခင်ယုယ သမုဒယမှာတော့ သားသမီးထက်ကို မြေးတွေပို၍ အလိုလိုက်တတ်၊ စိတ်ရှည် တတ်ကြကုန်၏။

          အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အဘိုးအဘွားများမြေးရချိန်မှာ အသက်အရွယ်ကြီး ရင့်ကုန်ပြီ၊ ဘဝအတွေ့အကြုံတွေများကုန်ပြီ၊ လောဘဒေါသတရားတွေ နည်းပါးကုန်ပြီ။ သည်းခံခြင်းစိတ်ဓာတ်တွေ ရှိကုန်ပြီ။

          နို့ပြီး သူတို့ဘဝတွေလည်း ကျဉ်းမြောင်းသွားကြပြီ။ သူတို့၏ငယ်ပေါင်းကြီး ဖော်တို့လည်း အချို့မရှိတော့ပြီ။ ရှိသူတို့လည်း အနေဝေး၍ အတွေ့ ကျဲကုန်ပြီ။ တစ်ဦးထံ တစ်ဦးသွားရောက်ဖို့လည်း ခဲယဉ်းကုန်ပြီ။ ဇရာ၏ အထွေထွေသော ဝေဒနာကလေးတွေ မျိုးမျိုးမြက်မြက်နှင့် အိမ်ထဲက အိမ်ပြင် တယ်မထွက်ချင်တော့ပြီ။

          ထို့ကြောင့်သူတို့ အိမ်တွင်းအောင်းကြရာ၌ သူတို့၏အဖော်ကား မြေးများပင်ရှိ တော့သည်။ မြေးမှ ကျောင်းမသွားနိုင်သေးသည့်မြေး၊ ပိစိကွေး၊ ဒါကလေးတွေနှင့်ပဲသူတို့နေရတော့၏။

          သူတို့မှာ အခြားအပျော်အပါးလည်း မရှိတော့ပြီမို့ သည်မြေးကလေးတွေနှင့်ပဲ ကြည်နူးစရာ ရှာနေရတော့သည်။ ကလေးငိုသံကို မကြားချင်။ ပျော်ရွှင်နေသည်ကိုသာ ကြည့်လို၏။ ကလေးမိဘက သူတို့သားသမီး ရိုက်နှက်ဆုံးမသည်ကိုလည်း မကြိုက်၊ ဟယ် ... ကလေးပဲကွယ်၊ မငိုပါစေနဲ့၊ လိုချင်တာ ပေးလိုက်ပါတဲ့၊ စားချင်တာ ကျွေးလိုက် ပါရဲ့ ။ အမြဲတမ်းမြေးတွေဘက်က ရှေ့နေလိုက်တတ်ကြသည်။ သည်တော့ ကလေးတွေက ဘိုးဘွားအားကိုးနှင့် မိဘကိုပင်မကြောက်ချင်တော့။

          ထို့ကြောင့် သားသမီးမကောင်း မိဘခေါင်းဆိုတာလို မြေးများမကောင်း ဘိုးဘွား ခေါင်းဟု အချို့ကဆိုကြသည်။ စင်စစ်တော့ အဘိုးအဘွားနှင့် မြေးများသည် လူ့ပြည် အဝင်အထွက်တွင် ခေတ္တဆုံတွေ့ကြသူများဖြစ်၏။

          လွန်ခဲ့သော သီတင်းကျွတ်လရာသီက စာရေးဆရာမလေးမစန္ဒာမောင်နှံသည် သူတို့သမီးငယ်လေး တစ်ယောက်နှင့် ကျွန်တော့်ထံသို့ ကန်တော့ရန် ရောက်လာကြ၏။ သူတို့ကလေးက သုံးခါလည်လောက်ရှိဦးမည်။ အလား လား လား တော်တော်ဆိုးပါ ကလား၊ ကလေးငယ်မို့ မုန့်စားပါစေတော့ရယ်လို့ ကျွန်တော့်ဇနီးက အိမ်မှာရှိသော ကိတ်မုန့်ကို လှီးကျွေးသည်။ မစား ... မစား၊ မုန့်ကို လုံးဝမစား။ သူ့အမေတွင် အသင့် ယူဆောင်လာခဲ့ရသော ဘူးကြီးတစ်လုံးနှင့် ချူဝင်းဂမ်းများကိုသာ တစ်ခုပြီးတစ်ခု မပြတ် မနား ဆိတ်ဝါးသလို စားနေလေတော့ ကျွန်တော်က ... ။

          “ဟဲ့ ... မစန္ဒာ နှင့်သမီးက လွန်လှချည်လား၊ ချူဝင်းဂမ်းတွေ ဒီလောက်စားလို့ ကောင်းပါ့မလား”

          “ဟုတ်တယ် ဆရာရေ၊ ပြောမရဘူး။ ဒါတွေချည်း အမြဲစားနေလို့ သွားတွေလည်း အားလုံး အငုတ်ပဲရှိတော့တယ်” ဆိုပြီး သူကလေး ပါးစပ်ဖြဲပြ၏။

          “ဟယ် ... တစ်ချောင်းမှ အကောင်းမရှိတော့ပါလားဟ၊ ဒုက္ခပဲ။ နင့်သမီး ငယ် သွားလဲချိန်မှာသတိထားဟေ့၊ တော်ကြာ သွားတွေ ဟိုတစ်ချောင်း သည်တစ်ချောင်း ကိုးရိုးကားရားတွေ လျှောက်ပေါက်ကုန်လို့ မအေလိုမလှဘဲ နေရော့မယ်”

          သည်ကလေးဖြစ်အင် ဆင်ခြင်ကြည့်လိုက်တော့ မစန္ဒာလင်မယားမှာ နှစ်ယောက် စံလုံး အလုပ်သမား၊ နေ့စဉ် ရုံးသွားနေကြသည်ဖြစ်၍ ဒီကလေးဟာ အိမ်တွင် အဘိုးအဘွား နှင့်သာ အနေများနေသူဖြစ်ရပေမည်။ သည်တော့ မြေးများမကောင်း ဘိုးဘွားခေါင်း ဆိုရပါမူ ဤကလေးသည် မည်သူ့မြေးနည်း။ အသွေးမြင်အသွင်သိ၊ အပွေးမြင်အပင်သိဆိုသကဲ့သို့ မြေးမြင်အဘိုးသိရမည်ဆိုသော် သင်းဟာ ဆရာမန်းတင်မြေးပေါ့၊ ဘာ ကြောင့်ဆို မစန္ဒာက ဆရာကြီးမန်းတင် သမီးကိုဗျ။

          မစန္ဒာတို့ ကျွန်တော့်အိမ်လာသွားပြီး ရက်များမကြာမီ ၆-၁၁-၈၃ နေ့က ဆရာကြီးပီမိုးနင်းရာပြည့်အခမ်းအနားပွဲကျင်းပရာ၌ ဆရာမန်းတင်နှင့်တွေ့၍ သူ့မြေး အကြောင်း စကားစပ်မိတော့ ...... ။

          “အေးဗျာ ဒီကလေးသွားတွေလည်း မကောင်းတော့ဘူး၊ အချိုတွေစားလွန်းတော့ လူလည်းဝတယ်မရှိတော့ဘူး” ဟုဆရာမန်းတင်က “ပြုံးတမဲ့မဲ့” နှင့် ပြောရှာ၏။

          ကျွန်တော်တို့ မြန်မာလူမျိုးတွေ လူကြီးသူမဆရာသမားများကို ကန်တော့ကြ ရာ၌ အဘက ငါ့နိုင်၊ ငါက ကြက်ဖကြီးနိုင် ဆိုဘိသကဲ့သို့ အတုံ့အလှည့်ရှိလေရာ မစန္ဒာလင်မယားက ကျွန်တော့်အား ကန်တော့သွားပြီးနောက် ရက်များမကြာမီမှာ ဆရာ မင်းသုဝဏ်ထံ ကျွန်တော်ကန်တော့ရန် ရောက်သွားတော့ ...

အောင်မယ်လေး .....၊ ဆရာမင်းသုဝဏ် မြေးဆိုတာကလည်း တစ်မျိုးပါလားဗျ။ တကတဲ ဟိုပြေးသည်ပြေး မျောက်လေပွေကလေးကျနေတာပဲ။ ဘယ့်နှယ် ဒီကလေး မရပ်မနား ပြေးလှချည်လားလို့ တစေ့တစောင်း ချောင်းကြည့်တော့ လား ... လား ဘွားအေကြီးက သူ့ထမင်းလိုက်ခွံ့နေတာကိုဗျ။ အိမ်ရှေ့လိုက်ခွံ့တော့၊ နောက်ဖေးထွက် ပြေးတယ်၊ နောက်ဖေးလိုက်ခွံ့တော့ အိမ်ရှေ့ပြန်ပြေးတယ် ဘွားအေကြီးမှာ ထမင်းခွက် ကိုင်ပြီးတော့ နောက်က ဖတ်သီဖတ်သီလိုက်ရတယ်။

          ဪ ... ဒါကိုပဲ မမောနိုင် မပန်းနိုင်၊ ဘွားအေကြီးစိတ်ထဲ ပီတိတွေလှိုင်လို့။

ကျွန်တော်ပြန်တော့ ဆရာမင်းသုဝဏ်က သူ ဂျပန်ပြည်က ဆည်းပူးခဲ့သော “ဟိုက္ကူကဗျာ မြည်းစရာ” ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကလေး လက်ဆောင်ပေးလိုက်ပါတယ်။

          ဆရာ့ရဲ့ အမှာစာမှာ (ဟိုက္ကူကဗျာ၏ ပုံစံမှာ၊ စာသုံးကြောင်းရှိပါသည်။ ပထမ စာကြောင်းတွင် ဝဏ္ဏ ၅ လုံး၊ ဒုတိယစာကြောင်းတွင် ၇ လုံး၊ တတိယ စာကြောင်းတွင် ၅ လုံး၊ စုစုပေါင်း ဝဏ္ဏ ၁၇ လုံး ရှိပါသည်။) ဆိုထားသဖြင့် ကျွန်တော် ဟိုက္ကူကဗျာ နမူနာများကြည့်၍ စမ်းပြီးစပ်ကြည့်လိုက်ပါသည်။

          ဘိုးဘွားနှင့် မြေးဟာ၊ 

          ဘဝ အဝင်အထွက်မှာ။ 

          ခေတ္တ ဆုံကြကာ။ ။

          တွေ့စဉ် တစ်ခဏ၊ 

          အလွန်ပင်လျှင် ချစ်ကြင်ကြ၊ 

          လောက နိယာမ။ ။

အမှတ် - ၁ (၁၉၈၄၊ ဇန်နဝါရီလ)