သော်တာဆွေ - ရွှေပြည်တော်သည်

          နံနက် (၁၀)နာရီခန့် မြောက်တူရူမှ ဥဩသံဟိန်း၍ဝင်လာသော မီးရထားကြီးအား ဘူတာရှိ ခရီးသည်တို့သည် ရုတ်ရုတ်သဲသဲနှင့် ဆီးကြို ကြကာ ရထားအရှိန်မသတ်မီပင် နေရာကောင်းရရန် အလုအယက် တက်ကြ လေသည်။

          မီးရထားသည် မြစ်ကြီးနားမှ နံနက်စောစောကထွက်ခဲ့သဖြင့် ခရီး ထောက်အရ ယခုဘူတာမှာ ခရီးသည်များ ထမင်းစားခြင်း၊ မီးရထားစက် ခေါင်း အားသစ်လောင်းခြင်းများပြုရန် အချိန်အတော်ကြာ ရပ်နားမည်ဖြစ် သောကြောင့် တက်သူများ တိုးလျှိုးသလောက် ဆင်းသူများက အေးဆေး နှေးကွေးလှပေသည်။

          အထက်မြန်မာပြည်တွင် မိုးကောင်းမြို့သည် ကာမိုင်းကျောက်စိမ်း တွင်းလုပ်ငန်းများရှိခြင်းကြောင့် မြစ်ကြီးနားနှင့် ကသာအကြားမှာ ခရီးသွား ခရီးလာ အများဆုံးသောဘူတာတစ်ခု ဖြစ်၏။

          အညာသို့ ဤအခါသာ ပထမအကြိမ်ရောက်ခြင်းဖြစ်သော သော်တာ စိန်မှာ ဤဘူတာက ပရိသတ်ကိုကြည့်၍ အံ့သြမိလေသည်။ အကြောင်းမှာ မြစ်ကြီးနားက ထွက်လာကတည်းက လမ်းမှာရပ်ခဲ့သော ပိတောင်း၊ နမ်တီး စသော ဘူတာငယ်ကလေးများတွင် တွေ့ရသောလူများနှင့် လုံးဝခြားနားနေ၏။ ထိုဘူတာငယ်ကလေးများမှာဆိုလျှင် အများအားဖြင့် ဆင်းရဲသား ကချင်၊ ကဒူး၊ ဂဏန်းများသာဖြစ်လျက် ယခု မိုးကောင်းဘူတာတွင်မူ တောက်ပသော မြန်မာများ၊ ရှမ်းများကို မြင်ရလေသည်။ အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေ ကြည့်ရသည်မှာ အဝတ်အစား အပြင်အဆင်တွင် ရန်ကုန်-မန္တလေးသူများ နှင့် ဘာမျှမခြားနားချေ။ စကားပြောသံကြားမှသာလျှင် ယော်-ပ-ညင် ညယ် ဟူသော အသုံးအနှုန်းများဖြင့် တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ဖြစ်နေသည်။

          ဤပရိသတ်ကိုကြည့်ရင်း သော်တာစိန်သည် မိုးကောင်းမြို့ရှိ လူချင်း တစ်ခါမှ မတွေ့ဘူးသော မိမိ၏ ကလောင်မိတ်ဆွေများကို သတိရ၏။ မှတ်မှတ်ရရ တစ်ယောက်က “မောင်ထွန်းခိုင်”၊ တစ်ယောက်က “မြိုင်”ဆိုသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်၏။ အကယ်၍ မိမိ ကြို၍စာရေးထားပါက သူတို့ကြည်ညို ချစ်ခင်နေသော စာရေးဆရာကို ဝမ်းသာအားရ လာတွေ့ကြ ပေလိမ့်မည်။ လူချင်းတစ်ခါမျှ မမြင်ဘူးသော ကိုယ့်မှာ အမှတ်အသား မှာ ထားချက်နှင့် ရှာရမည်ဖြစ်၍ အတော်ပျော်စရာကောင်းသော အလုပ်တစ်ခုဖြစ် ပေသည်။ မြစ်ကြီးနားတွင် လေယာဉ်ပျံပေါ်ကဆင်းစဉ်က မိမိရင်ဘတ်တွင် ပန်းနီနီထိုးထားခြင်းဖြင့် တစ်ခါမျှ မမြင်ဘူးသော စာချင်းသာသိသည့် ကလောင် မိတ်ဆွေ ကိုခင်ဦးက “

ဦးသော်တာစိန်”ဟု ဝမ်းသာအားရ ပြေးလာခေါ်ကာ 

          “ကျွန်တော် ခင်ဦးပဲ”။

          ကိုခင်ဦးမှာ ထိုစဉ်က အစိုးရဆပ္ပလိုင်း အရာရှိတစ်ယောက်ဖြစ်၍ သူ့ ဇနီး ဒေါ်ညွန့်ညွန့်ပါ သော်တာစိန်၏ စာဖတ်ပရိသတ်များ ဖြစ်ကြသည်။ သူတို့သဘောကျသော စာရေးဆရာကို ဝမ်းသာအားရပြုစုကြ၏။ မြန်မာပြည်၏ အသာယာဆုံး ရှုခင်းတစ်ရပ်ဖြစ်သော ဧရာဝတီမြစ်၏အစ မေခနှင့် မလိခတို့ ပေါင်းစပ်ရာ “မြစ်ဆုံ”ဒေသကို လိုက်ပြရန်စီမံကြ၏။ သို့သော် သော်တာစိန် မှာ မိမိရည်ရွယ်ရင်းကိစ္စက နေ့ရက်ကန့်သတ်ပြီးနေ၍ အချိန်ကုန်မခံနိုင် တော့ဘဲ မြစ်ကြီးနားမှာ နှစ်ရက်မျှသာနေပြီး ခရီးဆက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေ၏။

          ဒေါ်ညွန့်ညွန့်က မိုးကောင်းဘူတာမှာ ကုလားထမင်းဆိုင်သာရှိ၍ ကုလားစာမကြိုက်သော သော်တာစိန်အတွက် ထမင်းဟင်းချက်ပြုတ်ပေးလိုက် သေးသည်။

          သော်တာစိန်သည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ရှုပြီးနောက် လူဆင်း လူတက် အေးဆေးငြိမ်သက်သွားသည်နှင့် ထမင်းစားရန် ပြင်ဆင်လေသည်။ သို့ရှိစဉ် ရုတ်တရက် နောက်ကျောဘက်မှ ပခုံးကို လက်ဝါးဖြင့် ဗြန်းခနဲ ချလိုက်ပြီး...

          “ဟေ့..ဘလှိုင် မင်း ဘယ်ကနေ ဘယ်သွားမလို့ ဒီရထားပေါ်ရောက် နေတာလဲကွ”

          သူ့အသံမှာ ရင်းနှီးခြင်း၊ စိုးပိုင်ခြင်းရှိလှသည်။ သူ့မေးခွန်းကလည်း တစ်ခုတည်းနှင့် သုံးမျိုးကိုဖြေရမည်။

          သော်တာစိန်သည် ထမင်းချိုင့်ကိုကိုင်ရင်း ထိုလူကိုလှည့်ကြည့်မိ လိုက်သည်၌ လွန်စွာအံ့အားသင့်သွားသည်။ အကြောင်းမှာ သူ့တစ်သက်တာ တွင် ယခင်က တစ်ခါမျှတွေ့မြင်ခဲ့ဖူးသော မျက်နှာမျိုးမဟုတ်၊ ရုပ်ရည်သားသား နားနား ရှမ်းကပြားနှင့်တူသည်။ အသားဖြူ၍ မိမိနှင့် အသက်အရွယ်တူဟု ခန့်မှန်းရသည်။

          ဤလူမူ မည်သို့မျှ ထူးခြားခြင်းမရှိဘဲ သူ့ပခုံးပေါ်ကအထုပ်ကို ဖုတ်ခနဲချလိုက်ပြီး သော်တာစိန်နံဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လျက်...။

          “မင်းနဲ့ မတွေ့ရတာ အတော်ကြာသွားပြီ။ မင့်ဟိုကောင်မလေးကိစ္စ ကော ဘယ့်နှယ်လဲ၊ မင့်ဆီ အပါမခေါ်နိုင်တော့ဘူးလား”

           သော်တာစိန်မှာ ပိုမိုအံ့အားသင့်လျက် ထိုလူ့မျက်နှာစေ့စေ့ကြည့်ပြီး..

          “ခင်ဗျား လူမှားနေပြီဗျ၊ ကျွန်တော့်နာမည် ဘလှိုင်လည်းမဟုတ်ဘူး၊ နို့ပြီး ကျွန်တော် ဒီအရပ်သားလည်း မဟုတ်ဘူး”

          ဤတွင်မှ ထိုလူသည် သော်တာစိန်မျက်နှာကို သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး အလွန်တရာ အံ့သြစွာနှင့်...

          “ဟာ..ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း ဘလှိုင်နဲ့ တူလိုက်တာဗျာ၊ အသံချင်းပဲ ကွဲတယ်၊ တကယ်လို့ ကျွန်တော်သာ အသံချင်း မခွဲခြားနိုင်ဘူးဆိုရင် ခင်ဗျာ စကားကို ကျွန်တော်ယုံမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဘလှိုင်က ကျွန်တော့်ကို နောက်နေ တယ် အောက်မေ့မှာပဲ၊ တကယ်ဗျာ ရုပ်ချင်းကဖြင့် ရွေးမရအောင် တူပါပေ တယ်၊ လောကမှာ လူတူမရှားဆိုတဲ့ စကားရှိပေမယ့် ကျွန်တော့်ကိုယ်တွေ့ ဖြင့် ဒီတစ်ခါပဲကြုံရသေးတယ်”ဟု ပြောပြီးမှ ထိုင်ရာကထကာ “တောင်းပန်ပါတယ် ဗျာ ခင်ဗျာပခုံးကိုရိုက်ပြီး ခင်ဗျားခုံဝင်ထိုင်မိတာ”ဟုဆိုရင်း သူ့အထုပ်ကို သူပြန်ကောက်၍သွားရန် ဟန်ပြင်သည်၌ သော်တာစိန်မှာ ထိုလူနှင့် မိတ်ဆွေ ဖြစ်သွားရသော် စကားပြောဖော်ရအံ့ဟု အကြံဖြစ်လျက်...။

          “ကိစ္စမရှိပါဘူးဗျာ၊ ခင်ဗျားမှာ ဒီပြင်နေရာ မရှိသေးရင် ကျွန်တော်နဲ့ အတူတူ ထိုင်နိုင်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်က ခင်ဗျာသူငယ်ချင်းဘလှိုင်နဲ့ ဒီလောက်တူနေရင်လည်း ကျွန်တော့်ကို အခု ဒီမှာ ခရီးအတူသွားကြတုန်း ဘလှိုင်လို့ပဲ သဘောထားပေါ့ ဗျာ”

          “ကြိုက်သဗျာ၊ ခင်ဗျားပြောပုံ”

          ထိုသူသည် ရွှန်းရွှန်းစားစားနှင့်ပြောပြီး ပြန်ထိုင်ချကာ “ခင်ဗျားနဲ့ ဘလှိုင်တူလိုက်ပုံဖြင့် အချို့ အမြွှာပူးများထက်တောင် ပိုသေးတယ်၊ ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက်သာ အတူတူနေကြရင်ဖြင့် မှန်ဝယ်စရာမလိုတော့ဘူး၊ တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ခေါင်းဖြီးရုံပဲ၊ ဟဲ...ဟဲ...”

          “ဟုတ်လား..ဒီလောက်တောင်ပဲလား၊ ကျွန်တော်နဲ့ ဒါလောက်တူတဲ့ လူကို တွေ့ချင်တယ်ဗျာ၊ အခု သူဘယ်မှာလဲ”

          “ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် တွေ့တွေ့ချင်း မေးတဲ့မေးခွန်းပဲကြည့်တော့ ဗျာ၊ ခုတစ်လော ဒီကောင်ဘယ်ရောက်နေတယ်ကို မသိဘူး၊ ကဲ..ဒါနဲ့ ခုန ထမင်းစားမလို့ ပြင်နေတယ်မဟုတ်လား၊ စားဗျာ..ကျွန်တော်လည်း အိမ်က စားမြိန်စာပါလာခဲ့တယ်”ဆိုပြီး သူသယ်ဆောင်လာခဲ့သော စစ်လွယ် အိတ်ရှည်ကြီးထဲမှ စစ်ရေဘူးတစ်လုံးကိုထုတ်လိုက်ကာ “ဒါက ထမင်းမစားမီ မှီဝဲဖို့ အဖျော်ယမကာလေဗျာ၊ မိတ်ဆွေ သုံးတတ်လား” ။

           သော်တာစိန်က ပြုံးလေသည်။ ယင်း၌ ထိုလူက သော်တာစိန်မျက်နှာ စေ့စေ့ကြည့်ပြီး...

          “ဟဲ...ဟဲ...မြွေမြွေချင်းခြေမြင်ပါတယ်”ဆိုပြီးသူ၌အသင့်ပါလာသောဖန်ခွက်ထဲင့်ထည့်လိုက်၍    

“အကောင်းစားအဖိုးတန်ထဲကတော့ မဟုတ် ဘူးဗျာ၊ ကချင် ချက်အရက်နဲ့ မျောက်သွေးနဲ့ ရောထားတာ၊ သို့သော် အညံ့ စားလို့ဖြင့် မဆိုသင့်ဘူးဗျ”

          သော်တာစိန်သည် ထိုလူပြောပုံကို သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်ပြီး...

          “မျောက်သွေးနဲ့ဆိုတော့ ဆေးဖက်ဝင်တဲ့ အဖိုးတန်အရက်လို့တောင် ခေါ်နိုင်တာပေါ့ဗျ”

          ထိုလူက ဖန်ခွက်ထိုးပေးနေသည်ကို “လုပ်ဗျာ...ခင်ဗျား အရင် လုပ်လိုက်”

          “အို...ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ဧည့်သည် ဖြစ်နေပြီလေ၊ ဒါဟာ ကျွန်တော့်ပစ္စည်းပဲ”

          “အောရိုက်”ဟုဆိုကာ သော်တာစိန်သည် အရက်ခွက်ကို မော့ချ လိုက်ပြီး သူ့အထုပ်ထဲမှ ဒေါ်ညွန့်ညွန့် စီမံပေးလိုက်သော ဝက်အူချောင်းအစာသွတ်၊ ကြက်ဥ အုန်းမလက်ကြော်များကိုထုတ်၍ ထိုလူက ငါးကြင်း အကွင်းကြော်ကြီးများပါသော ချိုင့်အံကိုဖွင့်လိုက်ကာ...

          “စားစမ်းဗျ၊ ကျွန်တော်တို့ဆီက အင်းတော်ငါးကြင်းကြော်ကြီးတွေ ကျွန်တော်ကသောက်တာဟာ အစားကောင်းကောင်း စားနိုင်အောင်သောက်တာ”

          အရက်သောက်တတ်သူတို့ကား ခွက်ချင်းဆုံမိပြီဆိုလျှင် လွန်စွာမှ ရင်းနှီးရန် မြန်ဆန်လှပေသည်။

          ထိုသူသည် အရက်ခွက်သောက်ပြီးသည်၌ သော်တာစိန်အတွက် နောက်ထပ်ူပေးရင်း...

          “ကဲ..ကျုပ်တို့တော့ အနောက်တိုင်းသားများထုံးစံနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်နေပြီဗျို့၊ အရက်တစ်ခွက်စီ သောက်ပြီးတာတောင် တစ်ယောက်နာမည် တစ်ယောက်မသိရဘူး၊ ကျွန်တော့်နာမည်က စောထွန်းဗျ၊ ကာမိုင်း ဖားကန့်မှာ နေတယ်”

          ယင်း၌ သော်တာစိန်ကလည်း လက်ကိုဆန့်ပေးကာ...

          “သိရတာ ဝမ်းသာတယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော့်နာမည်က မောင်တင်စိန်၊ ရန်ကုန်က လာခဲ့တာပါ”

         ကိုစောထွန်းက လက်ဆွဲလှုပ်ယမ်းပြီး...

          “ဪ...ရန်ကုန်ကတောင်ကိုး၊ ဒီအရပ်ရောက်တာ ဘယ်လောက် ကြာပြီလဲ”

          “တစ်မြန်မနေ့ကမှ မြစ်ကြီးနားကို လေယာဉ်ပျံနဲ့ ရောက်လာခဲ့တာ၊ အထက်မြစ်ညာရောက်ဖူးတာ၊ ဒီဟာ ပထမပေါ့ဗျာ”

          “ဪ..ဒါဖြင့် ခင်ဗျားအဖို့ အသစ်အဆန်းဒေသပေါ့ ဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ မြန်မာတိုင်းရင်းသားလူမျိုးစုံ မြင်ရတယ်ဗျ၊ ယောယင်တွေတော့ ခင်ဗျား မြစ်ကြီးနားမှာ တွေ့ခဲ့ဖူးပြီပေါ့၊ ဟောဟိုမှာကြည့် “ရထားတွဲထဲ တွင် ညွှန်ပြ၍ “အဲဒါက ဂဒူးဗျ၊ ဟိုဘက်တစ်ခုံကျော်ကဟာက ဂဏန်းဗျ။ ဟောဒီ”ဟုဆိုကာ ကိုစောထွန်းသည် မိမိနှင့်မျက်နှာချင်းထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေ သော ကျား,မ နှစ်ဦးကိုပြကာ “သူတို့ကတော့ ပုစွန်ထုပ်ဗျာ၊ အဟတ် ဟတ်ဟာ ခင်ဗျားသိပြီးသားနေမှာပေါ့ ဗျာ၊ ဂျင်းဖောလူမျိုးတွေလေ”

          ဂျင်းဖောများကလည်း ကိုစောထွန်းစကားကို နားလည်ကြ၍ သဘော ကောင်းသော၊ ရိုးသားသောမျက်နှာထားနှင့် ပြုံးကြသည်။ သူတို့သားအားလုံး မှာ သွားရော သွားဖုံးပါ ငချိပ်ရောင်...          ထိုအခါ၌ ကိုစောထွန်းသည် သူ့အရက်ဘူးကိုမ၍...

          “လောက်ခူး လိုးအုပ်”ဟုဆိုကာ ထိုဂျင်းဖောများရှေ့၌ရှိသော ဒန်ခွက်ထဲသို့ အရက်များနဲ့ ထည့်ပေးလိုက်ရာ ယောက်ျားကြီးသည် ပြုံးစိစိ မျက်နှာနှင့် မငြင်းမဆန် သောက်ချလိုက်၏။ ထိုနောက် ကိုစောထွန်းသည် ရယ်မောကာ...

          “ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ အရက်သောက်တာ အဆန်းမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ဒါကို ကျွန်တော်တို့ အညာသုံးစကားနဲ့ “ဆေးကိုင်တယ်”လို့ခေါ်တယ်ဗျ၊ ဒီလိုအေးတဲ့ အရပ်တွေမှာ ငှက်ဖျားရှိတာကိုးဗျ။ အရက်ကဆေးဖြစ်နေတာပေါ့”

          သော်တာစိန်က ထောက်ခံသောမျက်နှာထားနှင့် ခေါင်းညိတ် လိုက်ပြီး...

          “ဒါနဲ့ ခင်ဗျား ခုနပြောလိုက်တာ ကချင်စကားလားဗျ”

          “ဟုတ်တယ်၊ “လောက်ခူးဆိုတာ အရက် “လိုးအုပ်ဆိုတာက သောက် ပါ၊ ကျွန်တော်လည်း ကချင်စကားဆို စုစုပေါင်း အဲဒါပဲတတ်တယ်၊ ဒါတောင် ကိုယ်ဝါသနာပါတဲ့အသုံးကလေးမို့ စပ်စုထားလို့”

နှစ်ယောက်သား ရယ်မောကြသည်။ ဤအချိန်၌ ဂျင်းဖောမောင် မယ်လည်း နံနက်စာ စားနေကြသည်ဖြစ်၍ (သူတို့အာဟာရမှာ မျောက်ဥ ပေါင်းဖြစ်သည်)။ သူတို့စားတာကို အရက်ဖြင့် မိတ်ဖွဲ့ သူတို့အား ပြန်လှန်၍

ပေး၏။

          ကိုစောထွန်းက... ။

          “ကိုယ်ပေးတာလက်ခံရင် သူပေးတာလည်း မငြင်းရဘူးဗျ” ဆိုပြီး နှစ်ယောက်သား မြည်းစမ်းကြည့်သည့်သဘောဖြင့် ဖဲ့စားလိုက်ကြသည်။ ယင်းကို မြင်လိုက်သည်၌ ဂျင်းဖောမောင်နှံတို့ ဝမ်းသာကြသည်။

           ကချင်မကြီး၏ ကျယ်လှစွာသောနားပေါက်တွင် နှစ်လက်မမျှရှည်၍ လက်ညှိုးလုံးမျှရှိသော မထွန်းညှိရသေးသည့် ဖယောင်းတိုင်သဏ္ဌာန်ရှိသော ပယင်းရောင်နားတောင်းကြီးကို ပန်ဆင်ထားသည်။ ယောက်ျားကြီး၏ ကျယ် သာနားပေါက်တစ်ဖက်မှာလည်း မြက်ပန်းတစ်ခက်ကို ထိုးထားသည်။ ကချင် ယောက်ျားကြီးတို့ကား ဘယ်သွားသွား ဓားမကြီးတစ်ချောင်းတော့ အမြဲပါ၏။ ယခု သူ့နံဘေးမှာ ထောင်ထားသည်။

          ဒါကိုကြည့်၍ သော်တာစိန်က ကိုစောထွန်းအား “ဒီအရပ်မှာ လမ်း သွားတုန်း ဓားဆောင်ခွင့်ရတယ်နော်၊ မြစ်ကြီးနားမြို့ပေါ်မှာဆိုလည်း ဂျင်းဖောလူရွယ်ကလေးတွေဟာ ဓားလွယ်ကိုယ်စီနဲ့ ကျွန်တော်တို့အရပ်မှာဆို မောင်းချ ဓားတောင် ကြီးကြီးကိုင်ခွင့်မရဘူး”

          “ဒါက နေရာဒေသအလျောက်ကိုဗျ၊ ကချင်များက တောတောင်ဒေသ မှာ နေကြရတဲ့လူများဆိုတော့ တောတိရစ္ဆာန်ကာကွယ်ဖို့ လက်နက်လိုတယ် ဗျ၊ ခင်ဗျား မြစ်ကြီးနားမြို့ပေါ်မှာ ဓားလွယ်နဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ ဂျင်းဖောတွေဟာ သူ့ရွာက တောလမ်းခရီးဖြတ်လာခဲ့ကြတဲ့လူတွေပေါ့”

          ယင်းသို့ မိတ်ဆွေနှစ်ယောက် သောက်ရင်းစားရင်း စကားပြောနေ ကြစဉ် ဘူတာပလက်ဖောင်းပေါ်မှ လူရွယ်နှစ်ယောက် ရှေ့နောက်လျှောက်လာ ကြရင်း ကိုစောထွန်းကိုမြင်လျှင် ရှေ့လူခပ်ကြီးကြီးက

          “ဟေ့...ယောက်ဖလေး”ဟု ဝမ်းသာအားရ ခေါ်လိုက်ပြီး နောက် လူခပ်ငယ်ငယ့်... ။

          “ဟာ...ယောက်ဖကြီး ဘယ်တုန်း” 

          စောထွန်း။     ။“နမ်းမားသွားမလို့ကွ၊ မင်းတို့ရွာလည်း ရောက်လိမ့်မယ်”

          လူငယ်။      ။“ဟာ...ကျွန်တော့်အိမ်ရောက်ရင်ဖြင့် ယောက်ဖကြီး အကြိုက် ပုလင်းနှစ်လုံး နွားမြက်စင်အောက်မှာ ရှိတယ်၊ ကောက်ရိုးစဖော် လိုက်ရင် ကြွက်တွင်းဝစွပ်ထားတာ တွေ့လိမ့်မယ်”

          စောထွန်း။       ။“ဟာ..ဟန်တာပေါ့ကွာ၊ လာဟေ့...မင်းတို့ကော အခု ဆေးကိုင်လိုက်ကြပါဦးလား”

          ခပ်ကြီးကြီးလူက။      ။“နေပါစေ ယောက်ဖ၊ ငါတို့ ထမင်းစားပြီးပြီ၊ မင်းရွာရောက်ရင် ငါ့အိမ်မှာ ကြက်တွေရှိတယ်၊ ကြိုက်တဲ့အကောင်သာ ဖမ်း စားပေတော့၊ ချိုးသားစားချင်ရင်ဖြင့် မောင်သာရကို ခိုင်းဖော့၊ အခု သူ့မှာ တယ်ချိုးကောင်းကောင်း ရှိနေတယ်ကွ”

          လူငယ်။      ။ “အစစ်ပဲ ယောက်ဖကြီး၊ တစ်နေ့ လေးငါးကောင်တော့ မြည်းရမှာပဲ၊ ဒါနဲ့ ယောက်ဖကြီး တစ်လောတုန်းက ငါးထောင်ကျောက်တစ်လုံး အောင်လိုက်သေးဆို”

          ထွန်း။      ။“အေးကွာ..ငါက ငါးသောင်းကျော်လောက်ရချင်တာ”

          ကြီး။       ။“မင့်မလဲ အိမ်ထိုင်နေရင်း လောဘချည်းပဲ၊ ကဲ...တို့သွား မဟေ့ ယောက်ဖ၊ ငါ့အိမ်ကို နောက်သုံးရက်လောက် ကြာဦးမယ် ပြောလိုက်ကွာ”