သော်တာဆွေ - ဘော့စပရစ်တီးကမ္ဘာ့ထိပ်တန်းဟာသ၀ထ္ထုတိုများ

လှဥယျာဉ် 

           ရွာရှိ ကျန်းမာသန်စွမ်း၍ အလုပ်အကိုင် လုပ်နိုင်သူဟူသမျှ မိမိဆိုင် ရာ လုပ်ငန်းခွင်သို့ ဝင်နေကြပြီ။ စာသင်ကျောင်းက ကလေးများ စာအံလျက် ကဗျာရွတ်သံ၊ အလီပေါင်းသံတို့ စီစီညံနေပြီ။ သားသည်မိခင်တို့မှာ လက်တစ်ဖက်က ပုခက်လွှဲပြီးရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အိမ်၏ဝေယျာ ဝစ္စတို့ ကို ဆောင်ရွက်နေကြသည်။ ယင်းအချိန်ဝယ် ရွာ၏အနောက်ဘက်ရှိ 'ပန်းဂေါ်ဖီ” တံဆိပ် ဆိုင်းဘုတ်ချိတ်ထားသည့် သုရာယမကာဆိုင်၏ ဝရန် တာတွင် တည်ခင်းထားသော သစ်သားကြမ်းစားပွဲကြီးနံဘေး ခုံတန်းပေါ်မှာ ဤရွာ၏ ဖိုးသက်ရှည်အမည်ခံထိုက်သည့် အဘိုးအိုသည် ဘီယာတစ်ခွက် မော့ရင်း ဤဘီယာ ဒကာခံသူ ခရီးသွားတစ်ယောက်နှင့် စကားလက်ဆုံ ကျနေလေ၏။

          ဤကား အင်္ဂလန်ပြည်တောင်ပိုင်းတွင် “ကလေးဗြူရီ” အမည်ရှိ ရွာ ကလေးတစ်ရွာ၏ နွေဦးကာလ တစ်ခုသောနေ့လယ်ခင်း ပြယုဂ်တည်း။ ရွာ မှာ သစ်ပင်ကြီးငယ်တို့ဖြင့် အုပ်ဆိုင်းပြီး အရိပ်အာဝါသ ကောင်းမွန်လှသည်။ သစ်ပင်တို့တွင် အဆုပ်လိုက် အခိုင်လိုက် ရောင်စုံဖူးပွင့်နေကြသော ရာသီ ပန်းတို့မှ သင်းရနံ့တို့ကလည်း တစ်ရွာလုံး ထုံမွှေးကြိုင်လှိုင်နေ၏။ ဒါကို သူစိမ်းခရီးသည်က အင်မတန် နှစ်ခြိုက်စွာ ရှူရှိုက်ရင်း စကားဆိုလိုက်သည်။

          “အဘတို့ရွာက တယ်လှ တယ်သာယာတာပဲနော်” ။

          ရွာ၏ဖိုးသက်ရှည်က နှုတ်ခမ်းတွင် တင်နေသော ဘီယာမြှုပ်တွေကို သူ့လက်ဖမိုး ရွတ်တွကြီးဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ..

         “အို .. ဒါက ဘာဟုတ်သေးလဲ၊ ဟိုအရင် ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်တုန်းကများဆိုရင် တစ်ရွာလုံး ပန်းအလှပြိုင်ပွဲတွေ ဘာတွေနဲ့ ဒီထက်မက စည် စည်ကားကား သာသာယာယာ ရှိခဲ့ဖူးတာပေါ့။ နို့ပြီး အဲဒီခေတ်က လူတွေက ညီလည်းညီညွတ်တယ်၊ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းလည်း ရှိတယ်။ အဲ .. အဆိုး ဆုံးကတော့ .....”

         ဟု ပြောလက်စ စကားကိုဖြတ်လိုက်ပြီး သူ့ မြေအိုးဆေးတံကြီးကို မီးညှိရင်း သူ၏ ဇာတိချက်ကြွေ မွေးရပ်မြေကို အလွန်မြတ်နိုးသော အကြည့် ဖြင့်ကြည့်၍ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ သတိရလာဟန်နှင့် မျက်နှာကြီး တစ်ခုလုံး ဝင်းထိန်လာပြီးသကာလ ဦးခေါင်းကို ဘယ်ညာယမ်းလျှက် စကားဆက်၏။

         “ခုတော့ တစ်ရွာလုံးလည်း ကုန်ပါပြီလေ။ လူဟောင်းဆိုလို့လည်း ကျုပ်တစ်ယောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ သော် .... ဒါနဲ့ စကားမစပ် ပြောရဦး မယ်။ ခုခေတ်က ကျုပ်တို့ခေတ်တုန်းကထက် လူလိမ် လူညာတွေပေါပေ မဲ့ လိမ်တတ် ညာတတ်တာပဲရှိတယ်ဗျ။ ပညာသားမပါဘူး။ ဟိုးတုန်းက ကျုပ်တို့ရွာမှာ အင်မတန် ပညာသားပါပါလိမ်တတ်တဲ့လူကြီးတွေ ရှိခဲ့တယ် ဗျ။ ခင်ဗျား နားထောင်ချင်ရင် ပြောပြမယ်လေ”

          ဆိုပြီး သောက်လက်စ ဘီယာခွက်ကို အစသတ်လိုက်လေတော့ ခရီး သည်ကလည်း အလိုက်သိစွာပင် နောက်တစ်ခွက် မှာပေးလိုက်ပြီး ....

          “ပြောစမ်းပါ အဘရာ၊ ကျုပ်ကလည်း ခရီးပန်းဖြေရင်းနဲ့ အဆင်သင့် ပါပဲ”

          “ပြောဆို တွမ်အေဒမ် ကနေ စရမယ်၊ ကျုပ်တို့ရွာမှာ လူမှုဖူလုံရေး စတင်တည်ထောင်တာ သူပေါ့ ။ လူတစ်ယောက် တစ်ပတ် သုံးပဲနိစီ ထည့်ရ တယ်။ ဖျားနာဒဏ်ရာရလို့ အလုပ်မလုပ်နိုင်တဲ့ လူတွေကို အဲဒီရန်ပုံငွေက ထောက်ပံ့မယ်။ အဲဒီအသင်းမှာ တွမ်က ဥက္ကဌလေ၊ အသင်းတည်ထောင်ပြီး လို့ အလုပ်တစ်လ မဆင်းနိုင်ဘူး။ အိပ်ရာထဲ လဲနေရတယ်။ အဖျားပျောက် ပြီးတော့ အလုပ်ပြန်ဆင်းတယ်။ အဲ ... တစ်ပတ်လောက် ကြာပြန်တော့ ခြေသလုံးပွတ်တိုင် လည်သွားတယ်။ အဲဒါပျောက်ပြန်တော့ သူ့ဗိုက်ထဲမှာ သရိုးသရီ နာနေလို့ အလုပ်မဆင်းနိုင်ပြန်ဘူး။ သူ ဒီလိုချည်း ဖျားလိုက် နာလိုက် ဖြစ်နေတာ အစတော့ ကျုပ်တို့ မရိပ်မိပါဘူး။ ကိန်းဂဏန်းတွေ လည်း နားမှမလည်ဘဲ။ တောသူ တောင်သား လယ်သမားတွေကိုးဗျ။ အဲဒီလိုနဲ့ပဲ နောက်ခြောက်လနေပြီး စာရင်းရှင်းတော့ အသင်းမှာ ငွေတစ်ပြားမှ မကျန်တဲ့အပြင် ကျုပ်တို့အသင်းသားတွေကပဲ တွမ်အေဒမ်ကို ပေးစရာကြွေး တစ်ပေါင်၊ ဆယ့်ခုနစ်ရှီလင်နဲ့ ခြောက် ပဲနိ ကျန်နေသေးသဗျ”

           “နောက်တစ်ယောက်က “ဟားဘတ်ရစ်ချတ်ဆင်”လေ။ ဒီလူက တစ်ခါ မြို့တက်သွားပြီး ပြန်ရောက်လာတော့ ခရစ္စမတ်ပွဲတော်မှာ တစ်ရွာ လုံးအတွက် ငန်းသားချက်ဖို့ ငန်းသား ရန်ပုံငွေကလပ် ဆိုပြီး အသင်းတစ်ခု တည်ထောင်ပြန်တယ်။ ကျုပ်တို့တွေက တစ်ယောက်ကို တစ်ပတ် တစ်ပဲနိစီ ထည့်ကြရတယ်။ အဲဒီလိုစုငွေတွေ မှန်မှန်ထည့်လာလိုက်ကြတာ ဆယ်လလောက်ရှိပြီး ခရစ္စမတ်နီးတော့ ဟားဘတ်က ခရစ္စမတ်အတွက် လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ဖို့ဆိုပြီး မြို့ပေါ်တက်သွားလိုက်တာ တစ်ခါတည်း ပေါ် မလာတော့ဘူးလေ။ သူနဲ့အတူနေတဲ့ သူ့အစ်မကို ကျုပ်တို့က သွားမေးကြတော့ ကျုပ်မောင်က မြို့ပေါ်မှာ အလုပ်ကြီး အကိုင်ကြီးနဲ့ စီးပွားဖြစ်နေတာ တော်တို့ငွေလေး မဖြစ်စလောက် ပြန်ပေးမှာပေါ့ ၊ အကဲပါမနေကြစမ်းပါနဲ့” တဲ့ သူကပဲ ကျုပ်တို့ကို သဟောက်သဟာ ပြောသေးသဗျ”

          “ကဲ ... ဒါတွေ ထားပါတော့ အသေးအမွှားပါ။ ကျုပ်တို့ရွာမှာ ပညာ သားအပါဆုံး၊ အလိမ်တကာဝိဇ္ဇာ လူညာတို့ရဲ့ အဓိပတိကတော့ “ဘော့ပရစ် တီး” ပါပဲ။ သူ့လိမ်နည်းက ပေါ့ပေါ့တန်တန် မဟုတ်ဘူးနော်။ အင်မတန် နက်နဲတယ်။ ဒါကြောင့် ကျုပ်တို့ အလိမ်ခံရတဲ့ လူတန်းစားတွေကပဲ ကိုယ် အလိမ်ခံရတာတောင်မှ နောက်ကွယ်မှာ သူ့ပညာကို ကျိတ်ပြီး ချီးမွမ်းရသေး သဗျ။ သူ့ကို တန်းတူ ယှဉ်ပြိုင်နိုင်တဲ့လူဖြင့် ခုခေတ်ထိ တစ်ယောက်မှ မတွေ့သေးဘူးဗျာ။ ကျုပ်တို့ရွာက ပန်းခြံအလှပြိုင်ပွဲဟာလည်း ဒင်းကြောင့် ပျက် စီးသွားရတာပဲ။ ပန်းအလှ ပြိုင်ပွဲဆိုတာ အင်မတန် နှစ်ခြိုက်စရာကောင်းတဲ့ အလုပ်မျိုးဗျ။ ရွာမှာ သူ့ထက်ငါကောင်း ပန်းလှလှ ဆန်းဆန်းပြားပြားတွေ စိုက်ကြတော့ ရွာလည်း ကျက်သရေရှိတယ်။ မျက်စိပသာဒလည်း တင့်တယ် တယ်။ စိတ်ဟဒယလည်း ရွှင်လန်းအေးမြတယ်။ လူတွေရင်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးတယ်။ ဒါလောက်ကောင်းမွန်တဲ့ ပြိုင်ပွဲမျိုးဟာ ဘော့ပရစ်တီးလို တစ်ကိုယ်ကောင်းသမားကြောင့် တစ်နှစ်ပဲ ခံရှာတယ်။ ဒီအကြောင်းကို ဂဃ နဏ ပြန်ပြောနိုင်တာဟာလည်း ဒီရွာမှာ ကျုပ်တစ်ယောက်ပဲ ရှိတော့တာမို့ ခင်ဗျား ကံကောင်းတယ်လို့ ဆိုရမယ်ဗျ”

“အဖြစ်က ဒီလိုဗျ။ ပန်းဥယျာဉ်ပြိုင်ပွဲဟာ စလုပ်တဲ့ ပထမနှစ်မှာတော့ ရှောရှောရှူရှူပါပဲ။ ဒီဓလေ့ကို အစပျိုးပေးတာကတော့ ကျုပ်တို့ရွာကို အသစ် ရောက်လာတဲ့ သင်းအုပ်ဆရာ လင်မယားပါ။ သူတို့ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ရွာကလူတွေကို အချိန်အားလေးမှာ ပန်းဂေါ်ဖီ ယမကာဆိုင်မှာချည်း အချိန် ဖြုန်းမနေဘဲ ကိုယ့်ပန်းခြံကို အလှဆင်ရင်း ကိုယ့်အိမ်ရာကို ပိုမိုခင်တွယ်ဖို့ ဆိုတဲ့ စာရိတ္တပြုပြင်ရေးစေတနာပါပဲ။ ပြိုင်ပွဲရဲ့ ပထမဆုရသူကို ရွှေဒင်္ဂါး သုံးပြားနဲ့ “ပထမဆု”လို့ စာတန်းထိုးထားတဲ့ သတ္တုလက်ဖက်ရည် ကရားတစ် လုံး ပေးတယ်”

           “အဲဒီပြိုင်ပွဲမှာ “ဘီလ်ချမ်းဘားစ်” က ပထမဆု ရတယ်။ ပြောလို့ ပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီနှစ်ကများဆိုရင် ကျုပ်တို့ရွာက ပန်းရနံ့တွေဟာ ရွာအပြင်ကကို မွှေးနေတာ။ တစ်ရွာလုံးဆိုလည်း ပန်းမျိုးစုံ၊ အရောင်မျိုးစုံ နဲ့ လှလိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်းဗျာ ... အနီးပတ်ဝန်းကျင်ရွာကလူတွေ၊ တချို့ မြို့ပေါ်က လူတွေတောင် လာကြည့်ကြတာ၊ ပန်းဂေါ်ဖီ ယမကာဆိုင်ဆိုတာ ယမကာ ရောင်းလို့တောင် မလောက်နိုင်အောင်ပါပဲ။ ပထမရတဲ့ ဘီလ်ချမ်းဘားစ်” က သူ့ပန်းခင်းအတွက် ရှိသမျှ လူအား ငွေအားနဲ့ ကျုံးလုပ်တာ ဘယ် မရဘဲ ခံနိုင်မလဲ”

           “အဖြစ်က ဒီလိုဗျ၊ ပြိုင်ပွဲနေ့ကို ဇူလိုင် ငါးရက်နေ့လို့ သတ်မှတ်ထား တယ်။ ဒီအချိန်က ခုလို နွေဦးကာလမို့ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းတွေလည်း ပြီးစီး ကုန်ပြီ။ ရာသီဥတုကလည်း သပ္ပာယမျှသမို့ ပန်းစိုက်လို့ အကောင်းဆုံးအချိန် ပဲလေ။ ဇွန်လလယ်လောက်မှာ ဘီလ်ချမ်းဘားစ်ရဲ့ ခြံက ရှေ့ဆုံးက ပြေးနေ တယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ ပီတာစမစ်၊ ဂျိုးဂါးဘင်းစ်၊ ဆမ်းဂျုံးစ်နဲ့ ဟင်နရီပေါ့ ကားရဲ့ အခင်းတွေကလည်း ဘီလ်ချမ်းဘားစ်နဲ့ တန်းတူလောက် ကောင်း နေတာပဲ။ ဒါတောင်မှ ကြားရသလောက်ဆိုရင် သူတို့မှာ ပွဲမဝင်ခင် လူမမြင်

အောင် လျှို့ဝှက်ထားတဲ့ ပန်းမျိုးအဆန်းတွေတောင် ရှိနေသေးသတဲ့။ နောက် ဆုံးအချိန်ကျမှ အများအံ့သြသွားလောက်အောင် လှလှကြီး ထုတ်ပြလိုက် မယ်ပေါ့ ။ ကျုပ်တို့တစ်တွေလည်း ညနေတိုင်းရောက်ရင် “ပန်းဂေါ်ဖီ” မှာ တစ်ခွက်တစ်ဖလား မော့ကြရင်း ကိုယ်ကြိုက်ရာပန်းခြံဘက်က စိန်ခေါ်ရင်း လောင်းကြေးထပ်ရတာ အမောပဲ။ ကျုပ်ကတော့ ဟင်နရီ၀ေါ့ကားဘက်က လောင်းလိုက်တာဗျ။ ကျုပ်က သူ့ပန်းခင်း ဝင်ကူနေတာမို့ သူ့ရဲ့ဝှက်ဖဲကိုသိထားတော့ သူပဲ ရလိမ့်မယ်လို့ ကျိန်းသေတွက်ထားတာဗျ”

          “နောက်တော့ တွေးမိတိုင်း ရှက်လည်း ရှက်ပါရဲ့၊ ကိုယ့်လုပ်အား လည်း ကိုယ်နှမြောမိရဲ့၊ ဒီလို သူ့ထက်ငါ ပန်းတွေ အပြိုင်စိုက်နေကြတာကို ဘာမှမလုပ်ဘဲ ထိုင်ကြည့်ပြီး ကဲ့ရဲ့ သင်္ဂြိုဟ်နေတဲ့ လူစားတွေလည်း ရှိသဗျ။ အဲဒီလူစားထဲမှာ ဘော့ပရစ်တီး” က အဆိုးဆုံး။ ဒီလူက ဘယ်အလုပ်မှ လက်ကြောတင်းအောင် လုပ်တဲ့လူစားမဟုတ်ဘူး။ ပျင်းလိုက်တာများ အရေ တစက်စက် ကျနေသလား အောက်မေ့ရတယ်။ သူ့ခြံထဲကြည့်လိုက်ရင် အိုး စုတ်၊ ခွက်စုတ်၊ တောင်းစုတ်၊ ပလုံးစုတ်တွေ၊ စားကြွင်းစားကျန် အရိုးအရင်း

တွေနဲ့ အင်မတန် ကျက်သရေတုံးတယ်။ ဒင်းက ပန်းခြံတကာ လျှောက်ကြည့် ရင်း မင်းတို့ကတော့ အလကားနေရင်း သူများ နဖားကြိုးထိုးခိုင်းတာ ခံရ တာပဲ ... ဘာညာနဲ့ သူများတကာ မခံချင်အောင်လည်း နောက်လား ပြောင် လား လုပ်တတ်သေးသဗျ ..”

          “အဲ .. တစ်ခုတော့ရှိတယ်၊ ဒီကောင်က ခါးချိုးပြီး အလုပ်မလုပ်ရှိ ရမယ်၊ စားချိန်သောက်ချိန်ရောက်ရင် သူ့မီးဖိုချောင်က ဟင်းနံ့ကျွေးနံ့ကတော့ အမြဲမွှေးနေတာပဲ။ သူ့ဝမ်း သူ ဘယ်လိုကောင်းကောင်းစားရမလဲဆို တာ ကျုပ်တို့ထက် ပိုသိတာ သေချာတယ်” ။

          “အဲ .. ကျုပ်ပြောခဲ့သလို ဇွန် လ ၁၅ ရက်လောက်အထိ အခြေအနေ ဟာ အားလုံးကောင်းနေပေမဲ့ ၁၆ ရက်နေ့မြောက်မှာ စပြီး ဒုက္ခရောက် တော့တာပဲါ။ ဒုက္ခလာပုံလာနည်းကလည်း တော်တော်ဆန်းတယ်ဗျ။ ကျုပ် တို့ရွာမှာ ‘ဂျော့ခ်အင်းကလိရှ်” ဆိုတဲ့လူရှိတယ်။ လူကတော့ လူအေး လူပျော့ ပါပဲ။ ငယ်ရွယ်စဉ်ကတော့ သင်္ဘောသားလုပ်ပြီး ကမ္ဘာပတ်နေတာပေါ့ ။ အဲ ဇွန်လ ၁၆ ရက်နေ့မှာ အဲဒီ ဂျော့ချ် ဆီကို သြစတေးရီယားက သူ့မိတ်ဆွေ သင်္ဘောသားတစ်ယောက်ဆီက စာတစ်စောင် ရောက်လာတယ်။ သူ့ဆီကို သြစတေးရီးယားက စာ ရောက်နေကျမို့ အဆန်းတော့မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါ လည်း သူပြောလို့ ကျုပ်တို့ သိရတာမဟုတ်ဘူး။ စာတိုက်က စာတိုက်ဗိုလ်မ “မစ္စဝိစ်”က ပြောပြတာ။ ဒါပေမဲ့ ခုစာတစ်စောင်အတွက် ဂျော့ချ်ဟာ တော်

တော် ဦးနှောက်ခြောက်နေပုံရတယ်။ သူဟာ ရင်ခေါင်းလောက်မြင့်တဲ့ သူ့ အိမ်ရှေ့ဝင်းထရံမှာ တစ်တောင်နှစ်ဖက်တင်ပြီး စာကို အခေါက်ခေါက် အခါ ခါ ပြန်ဖတ်နေတုန်းမှာ ဘီလ်ချမ်းဘားစ်ဟာ သူ့ အိမ်ရှေ့က ဖြတ်သွားမိတယ်။ ဘီလ်ဟာ ညနေတိုင်း အလုပ်ကပြန်လာရင် ဂျော့ချ်အိမ်ရှေ့ ဖြတ်နေ ကျပဲ။ ဒီနေ့ ဘီလ်က ဂျော့ချ် အိမ်ရှေ့ကိုဖြတ်ရင်း လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဂျော့ခ်ျဟာ စာရွက်တစ်ရွက်ကို မျက်မှောင်ကြုတ်ကြီးနဲ့ သဲသဲမဲမဲ ဖတ်နေ တာတွေ့ရလို့ လှမ်းနှုတ်ဆက်လိုက်တော့ ချော့ချ်က မကြည်သာတဲ့ မျက်နှာ ထားနဲ့ ပြန်နှုတ်ဆက်တယ်။ ဒီတော့ ဘီလ် သူ့မျက်နှာကဲခတ်ရင်း ...

          “ဘယ်က စာလဲကွ၊ မကောင်းသတင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်”

          “မဟုတ်ပါဘူးကွာ ... ဒါပေမဲ့ သြစတေးရီးယားက ထူးခြားတဲ့ စာ တစ်စောင် ရလို့ကွ”

           “ဒီနေရာမျိုးမှာ ဘီလ်ချမ်းဘားစ်ဟာ အင်မတန်စပ်စုတတ်တဲ့လူ၊ သူ များ မသိတာများဆိုရင်လည်း မရမက အတင်းမေးတတ်တော့ မကြာခင်မှာ ပဲ ဂျော့ချ်က မနေသာတော့ဘဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောပါဘူးလို့ ကျမ်းကျိန် ခိုင်းပြီးတော့ စာကို ပေးဖတ်တယ်။ စာပါ အကြောင်းအရာက စာနဲ့မတူဘဲ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ် ဖတ်ရတာနဲ့ တူနေတယ်တဲ့။ ဂျော့ချ်ဆီကို အဲဒီစာရေးလိုက်တဲ့ မိတ်ဆွေ ဂျွန်ဘိခ်” က သူ့ဦးလေးတစ်ယောက် သေခါနီးမှာ သူ့ကို တိုးတိုး မှာခဲ့တယ်”

         “လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း ၃၀ လောက်က သူဟာ ခရီးကြုံတာနဲ့ ဟောဒီ ကျုပ်တို့ရွာက “ပန်းဂေါ်ဖီ” ရိပ်သာမှာ တည်းခိုခဲ့ဖူးတယ်။ ညကျတော့ မဖော် ပြနိုင်တဲ့ အကြောင်းတစ်ရပ်ကြောင့် သူဟာ လူခြေတိတ်ချိန်မှာ အသာ ကလေး အိပ်ရာကထပြီး ရွှေဒင်္ဂါးငါးရာတစ်ဆယ့်ငါးကျပ်ပါတဲ့ အိတ်တစ် အိတ်ကို အိမ်တစ်အိမ်က ပန်းခြံတစ်ခုထဲမှာ သွားပြီး မြှုပ်ထားခဲ့ရတယ်။ နောက် အခြေအနေအေးတော့မှ ပြန်လာယူမယ်ပေါ့။ ဒီငွေတွေ ဘယ်က ရ သလဲလို့ ဘီလ်ကမေးတော့ ဂျော့ချ်က ရိုးရိုးသားသား ရတဲ့ငွေ မဟုတ်လို့ ခုလိုဝှက်ရတာပေါ့လို့ ပြန်ဖြေသတဲ့။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်လေ ဒီငွေတွေကိုဂျော့ဘ်ရဲ့ သူငယ်ချင်း ဂျွန်ဘိခ်က လိုချင်တယ်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အင်္ဂလန်ကို မလာနိုင်တာမို့ ဂျော့ချ်ကို ဘယ်ရွေ့ဘယ်မျှ ပေးပါ့မယ်၊ ရအောင် ရှာယူပေးပါ မှာသတဲ့။ စာရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကတော့ အဲဒါပါပဲ”

         “ဒါ ငါဘယ်လို လုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတယ် ဘီလ်၊ သူ့စာထဲမှာ ညွှန်းထားတာကတော့ “ပန်းဂေါ်ဖီဆိုင်ကနေ ရှေ့တည့်တည့်ကို ဆင်းလာ တဲ့လမ်းအတိုင်း ဆယ်အိမ်လောက်လို့ ထင်တာပဲတဲ့။ ဒီကောင့်ဥစ္စာကလည်းမရေမရာကွာ။ ငါတော့ ဒီငွေတွေ တွေ့အောင် ရှာပေးနိုင်တဲ့သူကို ဆုငွေ ဆယ်ရှီလင် ပေးမယ်လို့ ကြေညာရကောင်းမလားလို့ အောက်မေ့မိတယ်”

          ပြောတော့ ဘီလ် ခေါင်း သွက်သွက်ယမ်းရင်း ... ။

          “ငါသာဆို ဒီလိုလုပ်မှာ မဟုတ်ဘူးကွ၊ ဘယ်သူမှ မပြောဘဲ ကိုယ့်ဟာ ကိုယ် ကျိတ်ရှာမှာပဲ၊ ဒီသတင်းမျိုးဆိုတာက ပွဖောင်းကုန်ရင် ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး”

          “အေး၊ မင်းပြောတာဟုတ်တယ်။ သိတဲ့သူက အသာတူးသွားရင် ဂျွန် ဘိခ်က ငါ့ကို ဒီတစ်သက် ခွင့်လွှတ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ငါတုံးတာလို့ ထင်ချင် ထင်ဦးမယ်၊ ဒီလို သိက္ခာတော့ အပျက်မခံနိုင်ဘူးကွာ၊ မင်းလည်း ဘယ်သူမှ လျှောက်မပြောနဲ့နော် ဘီလ်” ။

          ဘီလ်ကလည်း မပြောပါဘူးလို့ အထပ်ထပ်ကျိန်တွယ်ပြီး သူ့အိမ် ပြန်ခဲ့တယ်။ ရောက်တော့ ဘီလ်ဟာ ဂျော့ချ်ပြောတာကို ကျပ်ကျပ်စဉ်းစား လေ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်လာပြီး ပန်းဂေါ်ဖီကိုသွား တစ်ခွက်မော့လိုက်၊ အိမ်ပြန်လာ လိုက်နဲ့ ခေါက်ကယ်ပြန်ကယ် အလုပ်ရှုပ်နေတော့တယ်။ ဘာပြုလို့လဲဆို

တော့ ဂျော့ချ်ပြောတဲ့ ပန်းဂေါ်ဖီကနေဆယ်အိမ်မြောက်ဆိုတာ သူ့တို့အိမ်ဖြစ် နေသကိုး။ အဲဒီည သန်းခေါင်ကျော် တစ်ချက်တီးလောက်မှာ ဘီလ်မိန်းမ ဟာ အပေါ့အပါးသွားချင်လို့ အိပ်ရာကထတော့ သူ့ဘေးမှာ ဘီလ်ကို မတွေ့ ရဘူး။ ဒါပေမဲ့ ထူးထူးထွေထွေ မတွေးမိဘဲ သော် ... လသာသာနဲ့ ခြံထဲ ဆင်းပြီး ပြိုင်ပွဲဝင်ရမယ့် သူ့ပန်းတွေ အလှကြည့်နေလို့ထင်ပါရဲ့ အောက် မေ့ပြီး ပြန်အိပ်လိုက်တယ်။ မနက်ငါးနာရီကျတော့ တစ်ခါနိုးပြန်ရော။ ဒီ အခါ အိမ်ရှေ့ခြံထဲက ဘီလ်တစ်ယောက် မြေကြီးပေါက်သံကြားလို့ အိမ်ရှေ့ ပြတင်းကို ဖွင့်လည်းကြည့်မိရော သူတွေ့ တာက ဘီလ်ဟာ အရူးတစ်

ယောက်လို ပန်းခြံထဲမှာ ပေါက်ပြားနဲ့ တရကြမ်း ပေါက်လိုက် ဆွလိုက်လုပ် နေတာ ပန်းခြံလေးပုံတစ်ပုံလောက် မြေကြီးတွေ ကြေမွပျက်စီးနေပြီ။ ဒီတော့ ဘီလ်မိန်းမဟာ တံခါးရွက်တွေကိုတွန်းဖွင့်ပြီး ဘာလုပ်နေတာလဲလို့ ငယ်သံ ပါအောင် အော်မေးတယ်။ ဒီတော့ ဘီလ်ဟာ ကျောကိုဆန့်ပြီး ရှပ်အင်္ကျီ လက်နဲ့ မျက်နှာက ချွေးတွေသုတ်ရင်း ဘာမှမပြောဘဲ ဆက်တူးနေတယ်။ ဘီလ်မိန်းမဟာ ငိုမလို ရယ်မလိုနဲ့ အိမ်အောက်ဆင်းလာပြီး ... ကို

         “ဒါက ဘာလုပ်တာလဲ၊ ရှင် ရူးနေပြီလား ဘီလ်၊ ကြည့်ပါဦးတော်