သော်တာဆွေ - ထူးဆန်းသောပုံပြင်များ

ကိုဉာဏ်ရွှင်နှင့် ဦးကပ်စေး

 

           ရှေးလွန်လေပြီးသောအခါ ကာဇက်စတန်ပြည် ကုန်းမြင့်လွင်ပြင် အေးတစ်ခုမှာ အယ်လ်ဒါကိုစီမည်သော ဆင်းရဲသားတစ်ယောက်ရှိသည်။ သူ့မှာ ကိုယ်ပိုင်မြင်းတစ်ကောင်မှတစ်ပါး အခြားပစ္စည်း ဗလာနတ္ထိ။ သို့သော် သူသည် ဟာသနှင့် ဇဝနဉာဏ်ရွှင်၍ ရွတ်တတ်သည်၊ ရွတ်တတ်သည်။ နောက်ပြောင်တတ်သည်ဟု ထင်ရှားကျော်ကြားသည်။

          ဤဒေသမှာပင် ပစ္စည်းဥစ္စာချမ်းသာသလောက် အလွန်ကပ်စေး နှဲသော ရှီဂယ်ဘိုင်ဆိုသူ ရှိသည်။ ရှီဂယ်ဘိုင်သည် နှမြောတွန့်တိုသောနေရာ၌ အလွန်နာမည်ကြီးသည်။ သူ့ထံမှ ထမင်းတစ်လုတ်၊ ရေတစ်ပေါက် စားသောက်ရရန် အလွန်ခဲယဉ်းသည်။

          တစ်နေ့သောအခါ အယ်လ်ဒါကိုစီသည် ရှီဂယ်ဘိုင်နှင့် တစ်ပွဲ တစ်လမ်းတော့ အကဲစမ်းလိုက်မည်ဟု သူ့မြင်းကိုစီး၍ ထွက်ခဲ့သည်။ ဤ အကြောင်းကို အိမ်နီးပါးနားမိတ်ဆွေများက ကြားသိကြသောအခါ ပွဲကြီး ပွဲကောင်းပဲဟေ့ဟု ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်ကြလျက်..

          “အယ်လ်ဒါကိုစီရေ.. မင်းတော့ ရှီဂယ်ဘိုင်ဆီက သိုးသားဟင်းနဲ့ ကောင်းကောင်းစားပြီး နို့ဒိန်ရည်ပဲ သောက်ရမလား”

          အယ်လ်ဒါကိုစီက “စောင့်ကြည့်ကြပေါ့ ဗျာ..၊ အခု သူ ဘယ်မှာ နေသလဲသာ ပြောစမ်းပါ”

          “တို့ အနီးပါးနားမှာတော့ မရှိဘူးပေါ့၊ သူ့ အိမ်ထောင်နဲ့ ဘယ် လစ်သွားသလဲကို ဘယ်သူ့မှ အသိပေးမသွားဘူးကွ၊ မင်းဟာမင်းပဲ လိုက်ရှာ ပေတော့”

          အယ်လ်ဒါကိုစီသည် ကျယ်ပြန့်သောလွင်ပြင်ဒေသမှာ နေ့ပေါင်း များစွာ မြင်းကိုစီးခဲ့သည်။ မလျော့သောလုံ့လနှင့် သူ့မိတ်ဆွေကို ရှာခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးမှာ ကျူတောကြီးတစ်ခုထဲ၌ တဲတစ်လုံးကို မြင်ရလေသည်။

          “ဟာ... ဒါ... ရှီဂယ်ဘိုင်ဂေဟာ ဖြစ်မှာပဲ”ဟု အယ်လ်ဒါကိုစီ မှတ်ချက်ချလိုက်လေသည်။ မှန်ပါ၏။     ရှီဂယ်ဘိုင်သည် သူ့တဲဆီသို့ တစ်စုံ တစ်ယောက်လာလျှင် ကျူပင်များလှုပ်ရှားသည့် အသံကိုကြားရန်၊ ကြိုတင် သိရှိရန် ဤကျူတောထဲမှာ တမင်လာရောက် နေထိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤသို့ တစ်စုံတစ်ယောက်လာမှန်း သိရှိပါက သူ၏စားကောင်းသောက်ဖွယ်တို့ကို သိုဝှက်ထားရန် ဖြစ်သည်။

          ယင်းကိုရိပ်စားမိသော အယ်လ်ဒါကိုစီသည် အသံမကြားဘဲနှင့် သူ့တဲဆီသို့ရောက်အောင် စဉ်းစားရသည်။ ကျူတောမှာ ထူထပ်လှသဖြင့် သူ့မြင်းရော လူပါ အသံမမြည်ဘဲနှင့်တော့ ဘယ်နည်းနှင့်မျှမဖြစ်။ ထို့ကြောင့် နည်းလမ်းတစ်ခုကို ရှာရသည်။ ဉာဏ်ထက်သော အယ်လ်ဒါကိုစီ စဉ်းစားမိ ပါပြီ။ မြင်းပေါ်မှဆင်း၍ ကျောက်စရစ်ခဲတို့ကို စု၏ ။ တော်တော်များများ ရသောအခါ ပထမ လက်တစ်ဆုပ်ဖြင့် ကျူတောထဲသို့ ပစ်လိုက်သည်။ ကျူပင်များ လှုပ်ရှားသော အသံမြည်၍ ရှီဂယ်ဘိုင် သူ့တဲထဲမှ ထွက်လာကာ တောင်မြောက်လေးပါးကို ကြည့်လျက်... “ဘယ်သူတုံး” ဟု မေးလိုက်၏။

           စကားပြန်မရသဖြင့် ခဏကြာသောအခါ သူ့တဲထဲပြန်ဝင်သွား၏။

           ဒုတိယအကြိမ် အယ်လ်ဒါကိုစီ ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ ရှီဂယ်ဘိုင် ထွက်လာပြန်ကာ ခုနနည်းတူ မေးပြန်သည်။ စကားပြန်မရ။ ထိုအခါ ပြန်ဝင် သွားပြန်၏။ တတိယအကြိမ် ပစ်ပြန်သောအခါ ရှီဂယ်ဘိုင် ထွက်မလာတော့ပြီ။ မည်သူမျှမဟုတ်၊ လေတိုက်တာပဲ ဖြစ်ရမည်ဟု အောက်မေ့ကာ သူ တဲထဲမှာ လုပ်စရာရှိသည်တို့ကို လုပ်ကိုင်နေ၏။

           ထိုသရောအခါမှာ အယ်လ်ဒါကိုစီသည် သူ့မြင်းကို လက်မှ ဆွဲ၍ ကျူတောထဲကို တိုးသွား၏။ သို့သော် တစ်ခါတည်း အရောက်သွား၍ မဖြစ်သေး။ ခုန ကျောက်ခဲများ ပစ်သည့်နည်းတူ တစ်အောင့်လောက် တိုးသွားလိုက်၊ ခေတ္တ ရပ်နားလိုက်ဖြင့် နောက်ဆုံးမှာ ရှီဂယ်ဘိုင်၏ တ်ဝသို့ ချဉ်းကပ်မိလေ၏။

          တဲတံခါးကို အသာလှပ်၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ တဲထဲမှာ ဖုံနှင့် ထိုင်ခုံများ၊ သားမွေးစောင်များ ကြီးငယ်အလိုက် ထပ်ဆင့်ထပ်ထားသော သေတ္တာများ စသည့် လူချမ်းသာတို့၏ ပစ္စည်းများ။ ။

တဲအလယ်ရှိ မီးဖိုကြီး နံဘေးမှာမူ ရှီဂယ်ဘိုင်တို့ အိမ်သားများ၊ မီးဖိုပေါ်တွင် ကြိုးနှင့်ဆွဲထားသည့် သိုးသားဟင်းအိုး တစီစီဆူပွက်နေသည်။

          ရှီဂယ်ဘိုင်သည် ထိုအိုးကိုဖွင့်၍ အပေါ့၊ အငန်မြည်းလိုက်၊ အသား နူး၊ မနူး စမ်းလိုက်နှင့် နုပ်နုပ်စဉ်းထားသော သိုးသားတို့ကို သိုးအူချောင်းထဲ (ဝက်အူချောင်းကဲ့သို့) သွတ်သွင်းခြင်းကိုလည်း ပြုလုပ်နေသေး၏။

          သူ့ ဇနီးမှာမူ ဂျုံမှုန့်တို့ကို နယ်နေသည်။ သမီးပျိုလေးက ငန်း တစ်ကောင်ကို အမွေးနုတ်နေသည်။ သူတို့အစေခံက သိုးခေါင်းကို မီးမြိုက် နေသည်။

          အယ်လ်ဒါကိုစီသည် ယင်းတို့ကို အားလုံးတွေ့မြင်ပြီးနောက် တံခါးကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲဖွင့်ကာ ဘွားခနဲ စွတ်ဝင်လိုက်၍ “ဟရေး ရှီဂယ် ဘိုင်”ဟု ရုတ်တရက် နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။

          တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ရှီဂယ်ဘိုင်သည် မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် သိုးသားဟင်းအိုးကို ဆတ်ခနဲ ပိတ်လိုက်သည်။ သူလုပ်နေသော သိုးအသား အူသွတ်ကို ကွယ်ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့ဇနီးကလည်း သူနယ်နေသော ဂျုံခွက် အပေါ်ကို ဖိထိုင်လိုက်သည်။ သမီးလေးက အမွေးနုတ်နေသော ငန်းကို သူ့ဂါဝန်နှင့် အုပ်လိုက်သည်။ အစေခံကြီးက မိုးခေါင်းကို သူ့နောက်ကွယ် ဝှက်လိုက်သည်။

          ခဏအတွင်းမှာပင် ရှီဂယ်ဘိုင်သည် အယ်လ်ဒါကိုစီကို နှုတ် ဆက်ရန်... ။

          “အား... မင်း ရောက်လာသကိုး၊ တို့ ကုန်းပြင်လွင်ပြင်မှာ ဘာတွေများ ထူးခြားသလဲကွ”

          အယ်လ်ဒါကိုစီသည် နေရာတစ်ခုမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး...

          “ထူးခြားတာတွေတော့ အများကြီးပေါ့ဗျာ... ခင်ဗျားကို တော်တော် နဲ့တောင် ပြောလို့ကုန်မှာမဟုတ်ဘူး”

          “ဒါဖြင့် နည်းနည်းပြောပေါ့ကွာ”

          “အခု လမ်းမှာ ကျုပ် လာခဲ့တုန်း တွေ့ တာ ပြောရရင်ဖြင့် မြွေကြီး တစ်ကောင်ဗျ၊ ကျုပ်ရှေ့ဖြတ်သွားတာ သူ့အမြီးဖျားကတောင် ခင်ဗျား ခုန လုပ်နေတဲ့ သိုးအူချောင်းထက် ကြီးသေးတယ်”

          ရှီဂယ်ဘိုင် မျက်နှာမဲ့သွားသည်။ အယ်လ်ဒါကိုစီက ဆက်၍..

          “ခင်ဗျား မယုံမရှိနဲ့၊ အဲဒီ မြွေခေါင်းကလည်း ခုန ခင်ဗျာ အစေခံကြီး မီးမြိုက်နေတဲ့ မိုးခေါင်းလောက်ကြီးတယ်၊ကျုပ်ရှေ့ဖြတ်သွားတော့အဲဒီမြွေပါးစပ်ကလည်းဟောဒီသိုးသားအိုးဆူတဲ့အတိုင်းပါပဲ၊ တစီစီမြည်တယ်ခင်ဗျာ၊ဒါနဲ့ကျွန်တော်မြင်းပေါ်ကဆင်းပြီးကျောက်ခဲကြီးတစ်လုံးရှာ၊အဲဒီမြွေခေါင်းထုလိုက်တာဗျာ၊ ခုနက ခင်ဗျားမိန်းမ နယ်နေတဲ့ ဂျုံတွေလိုပဲ စိစိညက်ညက်ကျသွားတာပဲဗျ။ အဲဒီဟာ ကျုပ် မဟုတ်မမှန် လုပ်ကြံပြော တယ်ဆိုရင် ခုန ခင်ဗျားသမီး လေးဂါဝန်အောက်က ငန်းကြီးလိုပဲ ကျုပ်ခေါင်း က အမွေးတွေ ပြောင်နေရပါစေရဲ့ဗျာ”

          ရှီဂယ်ဘိုင်သည် မျက်နှာကြီးရှစ်ခေါက်ချိုးနှင့် သက်ပြင်းကြီး ချကာ အယ်လ်ဒါကိုစီကို ဘာမျှပြန်မပြော။ စားပါ၊ သောက်ပါဟူ၍လည်း ဘာမျှ မကျွေး။ အယ်လ်ဒါကိုစီကသာ ဘာမျှမမြင်သလို ဧည့်သည်တစ်ယောက် အနေနှင့် စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ အောင် ပြောနေသည်။ သည်လို နှင့် ညဉ့်နက်၍ လာခဲ့ပြီ။ သိုးသားအိုးက တစီစီဆူပွက်၍ တဲထဲမှာ ရနံ့က သင်းပျံ့လှိုင်နေ သည်။

          ခရီးပန်းလာခဲ့သော အယ်လ်ဒါကိုစီမှာ ဆာလောင်လှ၍ ပါးစပ်မှ သွားရည်ယိုလာ၏။ ဒါကို ရှီဂယ်ဘိုင်သိ၍ တမင်ပြောသည်မှာ...

          “ဆူစမ်းဟေ့၊ ငါ့ဟင်းအိုးရေ၊ မင်း နှစ်ဝက်လောက်တော့ အဲဒီ အတိုင်း ဆူနေဦးပေါ့ ကွာ”

          ထိုအခါ အယ်လ်ဒါကိုစီက ရုတ်တရက် သူ့ ဖိနပ်တွေကို ချွတ်လိုက်ကာ ခြေထောက်ကိုအပေါ်တင်၍..

          “ငါ့ဖိနပ်တွေရေ... မင်းတို့ ဒီနေရာမှာ နှစ်နှစ်လောက်နေကြဦးပေါ့ ကွာ၊ အေးအေးဆေးဆေးပဲ အနားယူကြ”

           ယင်း၌ အယ်လ်ဒါကိုစီ ဇွတ်ပေနေတော့မည်ကိုသိကာ ရှီဂယ် ဘိုင်သည် သူကိုယ်တိုင် ညစာမစားတော့ဘဲ အိပ်ရာကိုဝင်လေသည်။ သူ့ အိမ်သားများလည်း သူ့နည်းတူ အိပ်စက်ကုန်ကြသည်။ အယ်လ်ဒါကိုစီ လည်း ခုံတန်းရှည်တစ်ခုမှာ လဲလျောင်း၍ စောင်ကိုခြုံလိုက်လေသည်။

          သို့သော် အိမ်ရှင်မို့ စိတ်ချလက်ချ ပထမဦးဆုံး အိပ်ပျော်သွား သူက ရှီဂယ်ဘိုင်။ ရှီဂယ်ဘိုင်၏ ဟောက်သံက တဲထဲမှာ တရှူးရှူး မြည်သောအခါ အိပ်မပျော်သေးသော အယ်လ်ဒါကိုစီသည် လဲလျောင်းရာမှထ၍ သိုးသားတွေ တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ပစ်လိုက်တော့၏။ ပြီးလျှင် ရှီဂယ် ဘိုင်၏ ဖိနပ်ဟောင်းတစ်ရန်ကို ပြုတ်အိုးထဲ ပြန်ထည့်ထားလိုက်သည်။

           ထို့နောက် အိပ်ရာပေါ် ပြန်လဲလျောင်းပြီး အခြေအနေကို စောင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။

          အချိန်တော်တော် ကြာသောအခါ၌ ရှီဂယ်ဘိုင် အိပ်ရာမှ နိုးလေ သည်။ ခေတ္တနားစွင့်နေလိုက်ကာ အယ်လ်ဒါကိုစီ အိပ်ပျော်နေပြီဟု စိတ်ချ လက်ချဖြင့် အိပ်ရာမှထ၍ သူ့ ဇနီးနှင့် သမီးကို နှိုးသည်။

          “ထကြ.. ထကြ၊ တို့သိုးသား စားကြရအောင်”

          သို့သော် သားအမိ သားအဖ သုံးယောက်သား သူ့ ဖိနပ်ဟောင်း ကို ဆယ်စားမိရက်သား ဖြစ်နေကြ၍ မှောင်ထဲမှာ ဓားနှင့်လည်း တော်တော် နှင့် လှိမရ။ လှီးရသော်လည်း ပါးစပ်ထဲမှာ ဝါးမရ။ ထိုအခါ ရှီဂယ်ဘိုင်က...

          “ဒါဟာ.. ဟိုမကောင်းဆိုးဝါးကောင်ရောက်လာလို့ ငါတို့ သိုးသား မနူးနိုင် ဖြစ်နေတာပဲ၊ ကိစ္စမရှိဘူး ဒီအတိုင်းပဲထား၊ အိုးထဲပြန်ထည့်ကြ၊ သင်း မရှိတော့မှ တို့ ကျကျနန နူးအောင် ပြန်ချက်စားကြမယ်”

          ဤသို့ဖြင့် သူတို့ ဖိနပ်ဟောင်းအပိုင်းအစများကို အိုးထဲပြန်ထည့် ကြသည်။ ထို့နောက် ယခုစားရန်အတွက် သူ့ ဇနီးအား ညနေက နယ်ထား သော ဂျုံတို့ကို ကိတ်မုန့်ဖုတ်စေလေသည်။

          မုန့်ကျက်သောအခါ ရှီဂယ်ဘိုင်သည် အေးအောင်မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ သူ့အပေါ်ရုံ အင်္ကျီအပွကြီးထဲ ထွေးလုံးထည့်ကာ အပြင်မှာ သူ့မြင်း၊ သိုး၊ ဆိတ်တို့ကို ကြည့်ရင်း စားမည်ဟု တဲထဲမှထွက်ခဲ့၏။ သို့သော် မိုးလင်း အားကြီး အချိန်ဖြစ်နေလေရာ သူ့နောက်က အယ်လ်ဒါကိုစီ လိုက်လာ လျက်...

          “အို.. ရှီဂယ်ဘိုင် ခင်ဗျား ဘယ်သွားမလို့လဲ၊ စောစောစီးစီး ကျုပ် ခုမနက် ပြန်တော့မလို့၊ ခင်ဗျား နှုတ်မဆက်ဘဲ ဘယ်သွားလို့ ကောင်းမလဲ”ဟု (သူတို့ လူမျိုးထုံးစံ) ရှီဂယ်ဘိုင်ကို ဖက်လဲတကင်း ပြုသောအခါ၌ အကျီထဲ ထည့်ခဲ့သော ဖုတ်ပြီးစ ကိတ်မုန့်တို့သည် ရှီဂယ်ဘိုင်ဝမ်းဗိုက်ကို ပူလောင်

လေ၏။ ရှီဂယ်ဘိုင်သည် ခဏသော် အောင့်ခံနိုင်ပါသေး၏။ ကြာသော် မတတ်နိုင်တော့ပြီဖြစ်၍ အယ်လ်ဒါ ကိုစီ တမင်လုပ်မှန်းလည်း သိသွားသည် နှင့် ကိတ်မုန့်တွေ အကျီထဲမှ ခါထုတ်ကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့်...

          “ဟာ... ဒါတွေ ခွေးပဲ စားပါစေတော့ဟာ”

          ထိုအခါ အယ်လ်ဒါကိုစီက “ဟာ... ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ကိတ် မုန့်တွေ ခွေးစားစေမယ့်အစား ကျုပ်ပဲ ကျွေးပါတော့ဗျာ”ဟု ပြောပြောဆိုဆို နှင့် ကောက်စားတော့ကာ “ဟာ... ခင်ဗျားမိန်းမ မုန့်လုပ်တာတယ် ကောင်း ပါလားဗျာ၊ ဒါလောက်ကောင်းတဲ့ ကိတ်မုန့်များ ကျုပ် မစားရတာ ကြာလှ ပါပြီ”ဟု ဆို၍ အားရပါးရကြိတ်တော့၏။ ရှီဂယ်ဘိုင်ကား ဘာမျှ ပြန်မပြောတော့ဘဲ မျက်နှာရှစ်ခေါက်ချိုးနှင့် သူ့မြင်းကိုစီး၍ စားကျက်လွင်ပြင်ထဲသို့ ထွက်ခွာသွားလေ၏။

          ညနေ ပြန်လာသောအခါ အလို...ဘုရား...ဘုရား၊ အယ်လ်ဒါ ကိုစီကို သူ့တဲထဲမှာပဲ တွေ့ရ၍...

          “ဟေ့...မင်း မနက်က ပြန်တော့မလို့ ငါ့ နှုတ်ဆက်တယ်ဆို”

          “ဟုတ်တယ်၊ နောက်တော့ ဒီမှာပဲ ဆက်နေချင်စိတ်ပေါ်တာနဲ့ မပြန်ဖြစ်တော့ဘူး ခင်ဗျာ”

          ရှီဂယ်ဘိုင်မှာ သူ ဇွတ်အတင်း ဧည့်သည်ကို နှင်မထုတ်နိုင် ဖြစ်၍ လက်လျှော့လိုက်ရသည်။

          နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် ရှီဂယ်ဘိုင်သည် စားကျက်သို့ ထွက်ရန် ပြင်ဆင်ပြီး သူ့ဇနီးအား..