သော်တာဆွေ - စာပေဆွေနွေးပွဲ

(၁၉၇၄ ခု စက်တင်ဘာ ၂၈ ရက်နေ့၊ ရန်ကုန်မြို့၊ ကလျာဏယုဝခရစ်ယာန် အသင်းတိုက်)

 

          ကြွရောက်လာတော်မူကြသော စာပေ ချစ်မြတ်နိုးသူများ ခင်ဗျား။ ယခုလို ကျွန်တော့်ကို လာရောက်ချီးမြှင့်ကြသည့်အတွက် အထူးပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

          ကျွန်တော် ပဏာမ အစီရင်ခံချင်တာက အခုဟာကို စာပေဆွေးနွေးပွဲ လို့ အမည်တပ်ထားပေမဲ့ စင်စစ်တော့ လာသမျှမေးခွန်းတွေကို ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း ဖြေရမှာပါ။ ဒီတော့ ကျွန်တော် စိုးရွံ့ မိသဗျ၊ ဘာကြောင့် လဲဆို အမေး နွားကျောင်းသား၊ အဖြေ ဘုရားလောင်း” လို့ ဆိုသမို့လား။ ကျွန်တော်ဟာ ဘုရားလောင်း လုံးဝမဟုတ်။ ဘုရားဆုကို တစ်ခါမှလည်း မပန်ဘူး။ ကုန်ကုန်ပြောမယ်ဗျာ၊ စိတ်ကူးတောင် မထည့်ဖူးပါဘူး။ ယုံကြပါတော့။ ဘာကြောင့်ဆို ဘုရားလေးတစ်ဆူဖြစ်ဖို့အရေးက တယ်ပြီး ကြာတာပဲ။ လေးသင်္ချေနဲ့ ကမ္ဘာတစ်သိန်း၊ ရှစ်သင်္ချေနဲ့ ကမ္ဘာတစ်သိန်း၊ ဆယ့်ခြောက် သင်္ချေနဲ့ ကမ္ဘာတစ်သိန်း။ ကမ္ဘာတစ်သိန်းလေးက အဆစ်အဆစ် ပါနေလိုက် သေး။ အမယ်လေး မတော်မတည့် ကျွန်တော်များ ဘုရားဆုပန်မိရင် ကိုယ့်ပညတ်နဲ့ကိုယ်ပဲ ၇၅ သင်္ချေနဲ့ ကမ္ဘာတစ်သိန်းများ ဖြစ်နေမလားပဲ။ တော်ပြီ၊ ဒီဘုရားဆုတော့ ဘယ်တော့မှ မပန်ဘူး။ ကျွန်တော် ဘုရားလည်း မဖြစ်ချင် ဘူး။ နတ်သားလည်း မဖြစ်ချင်ဘူး။ နတ်သမီး တစ်ဖက် ၅ဝဝ တဲ့၊ ဘယ့်နှယ် ဗျာ သေရချည်ရဲ့။ ခု အိမ်က မယားတစ်ယောက်တည်းနဲ့ပဲ နားပူလှပြီ။ ဗုဒ္ဓ ဘာသာအရ ဘဝတွေ ဆက်ကာဆက်ကာ ရှိနေတယ်ဆိုရင်ဖြင့် ကျွန်တော် ဟာ ဒီလူ့ပြည်မှာပဲ ဆက်ကာဆက်ကာ စာရေးဆရာပဲ ဖြစ်နေချင်ပါတယ်။

          ကဲ သည်တော့ ကျွန်တော် ဘုရားလောင်း မဟုတ်တာ ထင်ရှားပြီ။

          တစ်ဖန် ခင်ဗျားတို့ဘက် လှည့်တွက်လိုက်ပြန်တော့ ခင်ဗျားတို့ကော နွားကျောင်းသား ဟုတ်သလား။ မဟုတ်ရေးချ မဟုတ်။ ကောလိပ်ကျောင်း သားတွေ။ ဆရာတွေ၊ စာပေဝါသနာရှင်တွေ။

          ဒီနေရာမှာ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လို့ ပြောချင်သေးတယ်။ ဒီခေတ်မှာ နွားကျောင်းသားကို အထင်မသေးနဲ့။ ခင်ဗျားတို့တောင် နွားကျောင်းသား ဖြစ်ချင်လို့ မလွယ်ဘူး။ ဘာကြောင့်ဆို နွားဈေးတွေက သိပ်ကြီးတာဗျ။ အခု ဘယ့်နှယ်လဲ ကြည့်စမ်း အမဲသား တစ်ပိဿာ ၁၅ ကျပ်၊ ၁၆ ကျပ်။ နွားတစ်ကောင်မှာ အသားပိဿာချိန် ၅ဝ-၆ဝ ထွက်တော့ သားသတ်နွားဈေး ဟာ ၇ဝဝ ကျပ်၊ ၈ဝဝ ကျပ်အထိ ရှိနေတယ်။ ခိုင်းနွားဆိုရင် တစ်ထောင် အထက်မှာပဲ။ ပထမတန်းနွားဟာ တစ်ကောင်တည်း ၁၅ဝဝ ကျပ် ကျော် တယ်။

           ဒီတော့ နွားဈေးတွေ ဘာကြောင့် ဒီလောက်ကြီးနေရသလဲ။ တချို့က ယိုးဒယားဘက် ခိုးထုတ်ကြလို့တဲ့။ ဒါဟာ အကြောင်းတစ်ချက် ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နိုင်သော်လည်း ဧကန်မုချ မလွဲသောအရာကို ကျွန်တော် ပြောရမယ်ဆိုရင် ဘယ်ခေတ် ဘယ်အခါမဆို နွားဈေးဟာ စပါးဈေးနဲ့ တွဲနေတယ်။ နွားတစ်ကောင်ရဲ့ တန်ဖိုးဟာ အမြဲတမ်း စပါးတစ်ရာတန်ဖိုးရဲ့ ပတ်လည်မှာ ရှိနေ တယ်။ ကျွန်တော်ဟာ နွားနဲ့ နေလာရတဲ့ လယ်သမားသားတစ်ယောက်ပါ။ ဟိုအင်္ဂလိပ်ခေတ်ကတည်းက စပါးတစ်ရာ ကျပ်ငွေတစ်ရာဆိုရင် နွားဈေး ဟာလည်း ဒီတစ်ရာပတ်လည်မှာပဲ။ စပါးဈေးဟာ တစ်ပိဿာ (ကျပ် တစ်ရာ) အောက်စိုက်ထိုးဆင်းပြီး ၆ဝ-၇ဝ ဖြစ်တယ်ဆိုလည်း နွားဈေး လည်း စိုက်ကျတာပဲ။ ဟာ.. စပါးဈေးက ၁၅ဝ ကျပ်- ၁၆ဝ ကျပ် ဖြစ်တယ်

ဆိုလည်း နွားဈေးလည်း ခေါင်ခိုက်လာတာပဲ။ နောက် လွတ်လပ်ရေးရပြီး ဖ-ဆ-ပ-လ ခေတ်ရောက်တော့ စပါးဈေးဟာ ၃ဝဝ ကျပ်- ၃၅၀ ကျပ်ဖြစ်တော့ နွားဈေးလည်း အဲဒီလောက်ပဲ။ နွားနဲ့ စပါးဆိုတာက ဟုတ်လား အလုပ်ချင်းလည်း တွဲ၊ ကာရန်ကလည်း မိနေသကိုးဗျ။

          အခုကြည့်၊ အစိုးရကိုက စပါးဈေးကို ၁၂၀၀ ကျပ်ကနေပြီး ၁၅၀၀ ကျပ်ကျော်အထိ ပေးထားတယ်။ မှောင်ခိုစပါးဈေးက ၂၀၀၀ ကျပ်အထက် ရောက်နေတယ်။ ဒီတော့ နွားဈေး ဘယ်လောက်ရှိမယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ ခန့်မှန်းကြပေရော့။

          အဲဒီတော့ ပေါက်ပင် ဘာလို့ကိုင်းရတယ်ဆိုသလိုပဲ၊ နွားဈေး ဘာလို့ ကြီးရတယ်။ စပါးဈေး ကြီးလို့ ကြီးရတယ်။ စပါးဈေး ဘာကြောင့်ကြီးရ တယ်။ ဒါကို ကျုပ် မပြောချင်ဘူး။ စပါးဈေးကြီးတော့ ဆန်ဈေးကြီး၊ ဆန် ဈေးကြီးတော့ အားလုံး ဆန်ထွက်ပစ္စည်းတွေပါ ဈေးကြီးရရော။ ဆန်ထွက် ပစ္စည်းဆိုတာက ဟင်းလျာထဲက ပြောရမယ်ဆိုရင် ဝက်၊ ကြက်၊ ဘဲ၊ ဘဲဥ၊ ကြက်ဥ။ အခု ကြက်ဥတစ်လုံး ပြား ၆၀၊ ဘဲဥ ၅၀၊ ဘဲသားတစ်ပိဿာ ၁၂ ကျပ်၊ ကြက်သား ၁၆ ကျပ်၊ ဝက်သား ၁၆ ကျပ် (ဒါဟာ အခု ဒီစကား ပြောတဲ့နေ့၊ မနက်က ဈေးထဲမှာ ကျွန်တော် ကြားသိခဲ့တာပြောတာနော်။ အခု အစိုးရအဖွဲ့ က ကုန်ဈေးနှုန်းကျဆင်းရေး ကော်မရှင်ဖွဲ့ပြီး ဆောင်ရွက် နေပြီမို့ နောင်ဆိုရင် ဒီလောက် ဈေးရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။) အဲ အခု လက်ငင်း ခေတ္တခဏသာ ဒီဆန်ထွက်ပစ္စည်းတွေ ဈေးတက်နေတာ။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် တစ်ခုစဉ်းစားမိတာက ဒီဆန်ထွက်ပစ္စည်းဖြစ်တဲ့ ဝက်၊ ကြက် တွေ၊ ဘဲတွေအားလုံး ဈေးတက်ပါလျက် ဆန်ထွက်ပစ္စည်း ဧကန်စင်စစ်ဖြစ် တဲ့ သတ္တဝါတစ်မျိုးဟာဖြင့် တယ်ပြီးတန်ဖိုးကျနေပါလား။ မျက်နှာငယ်နေ ပါလားဗျ။ ဒီသတ္တဝါဟာ ဘာလဲသိလား၊ နေ့စဉ် ထမင်းစားနေတဲ့ ခင်ဗျားတို့ ကျွန်တော်တို့ မနုဿတွေပါပဲ ခင်ဗျာ။

          ဒီနေ့ ကျွန်တော် မျက်နှာငယ်လိုက်ရပုံ ပြောပြရဦးမယ်။ အခု ဒီဟော ပြောပွဲကို လာခဲ့တော့ ကားမှတ်တိုင်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ နံပါတ် ၉ ဟီးနိုးကား ထိုးရပ်လေတော့ ဟာ... ငါတော့ ဒီနေ့ ကံကောင်းတာပဲဆိုပြီး ကျပ်မှန်းသိပါ လျက်နဲ့ နောက်ကားက ဘယ်တော့လာမယ် မမှန်းဆနိုင်တာနဲ့ ဒီကို အချိန်မီ

ရောက်ဖို့ အရေးကြီးတယ်ဆိုပြီး အတင်းတိုးတက်တယ်။ လူဟာ ကားထဲ မရောက်ဘူး၊ ပထမ လှေကားထစ်နင်းပြီး အပြင်မှာ တွဲလွဲဖြစ်နေတယ်။ ဒီတော့ စပယ်ယာက ခင်ဗျား၊ သေချင်သလားတဲ့။ ခင်ဗျား သေချင်ပေမဲ့ ကျုပ်တို့မှာ တာဝန်မကင်းဘူး၊ ဒီတော့ ခင်ဗျား အတွင်းဘက် ဝင်အောင် တိုးနိုင်ရင် လိုက်၊ မတိုးနိုင်ရင်တော့ ဆင်းနေရစ်လို့ ဟောက်တာနဲ့ ကျွန်တော် ကလည်း မလိုက်ဘဲ မနေနိုင်သမို့ အတွင်းဘက် ခေါင်းသွင်း၊ ဒုတိယလှေကားထစ်နင်းပြီး အတင်းတိုးတက်လိုက်တာ ကျွန်တော့်ခေါင်း ဟောဒီ ချိုစောင်းဟာ လေပူဖောင်းလို ပျော့အိအိအရာတစ်ခုနဲ့ သွားပြီး ထိတွေ့သဗျ။ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး၊ မော့လို့လည်း ကြည့်မရတာနဲ့ အသာ ခေါင်းနဲ့ပွတ် ကြည့်လိုက်တော့ အမျိုးသမီး အသံတစ်ခု ထွက်လာတယ်ဗျ၊ “ဟင်းနော် ခေါင်းဖြူကြီး” တဲ့။

          ကဲဗျာ... ကျွန်တော့်အဖြစ် ကြည့်ကြရော့၊ အပြင်ဘက် ထွက်တော့ စပယ်ယာ အငေါက်ခံရတယ်။ အတွင်းဘက် တိုးဝင်လိုက်မိတော့ ကိုယ်မမြင် ရတဲ့ အမျိုးသမီးရဲ့ အကြိမ်းခံရတယ်။

          ကဲ ဟာသနဲ့ ပဏာမလေးခံပြီးတော့ ခင်ဗျားတို့မေးတာတွေကို ဖြေပါ တော့မယ်။ ဒီတော့ ခုန စကားခံခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲ ဘုရားလောင်းမဟုတ်တဲ့ ကျွန်တော်ဟာ နွားကျောင်းသားမဟုတ်တဲ့ ခင်ဗျားတို့ အမေးတွေကို ဖြေနိုင် တာရှိမယ်၊ မဖြေနိုင်တာ ရှိမယ်၊ ပြေလည်တာရှိမယ်၊ မပြေလည်တာရှိမယ်။ အဲ အဲ အဲဒါ အာမခံချက်ပဲ။

          အဲ နောက်ပြီးတော့ မေးခွန်းအလိုက်ဖြေရာမှာ တောင်ပေါ်က ရှမ်း ကလေး၊ လျှော်ထမ်းလို့ပြေး၊ ရှည်တဲ့လျှော်က ရှည်၊ တိုတဲ့လျှော်ကတို ဆိုသလို ရှည်တာရှည်မယ်၊ တိုတာတိုမယ်။

          ကဲ... အခု ပထမဦးဆုံးကတော့ မေးခွန်း နှစ်ခု တွဲထားတာ။

မေးခွန်း (၁)

          “အနုပညာသည် အနုပညာအတွက်” ဟူသော ဆောင်ပုဒ်နှင့် “အနုပညာသည် ပြည်သူလူထုအတွက်” ဆိုသော ဆောင်ပုဒ်တို့ အပေါ်၌ ဆရာသော်တာဆွေ၏အမြင်ကို ဖွင့်ဆို ရှင်းလင်းပြစေလိုပါသည် တဲ့။

မောင်ဆွေတင့်၊ (ရှုမဝ-အယ်ဒီတာ) 

အမှတ် ၁၊ ဆင်းဒွစ်လမ်း၊ ရန်ကုန်

 

နောက် အလားတူ မေးခွန်း

          “အနုပညာသည် အနုပညာအတွက်” ဟူသော အယူအဆနှင့် ပတ်သက်၍ ဆရာ့ထင်မြင် ယူဆချက်ကို သိလိုပါသည်။

ဦးအောင်သင်း၊ လ/ထ ကထိက

မြန်မာစာဌာန၊ ၀/သ၊ ရန်ကုန်

 

          ဒီမေးခွန်းဟာ ကျွန်တော်တို့ ဆွေးနွေးပွဲလုပ်ခါမှ ဦးသိန်းဖေမြင့်ကစပြီး မောင်သာရရော၊ ဆရာဇဝနရော ဖြေပြီးပြီ။ အခု ကျွန်တော့်ဆီ လာပြန်တော့ ကျွန်တော်လည်း တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ဖြေရတော့မှာမို့ တစ်ယောက် တစ်မျိုး တွေ ဖြစ်နေရင်ဖြင့် ဘယ်ဒင်းယုံရမှန်းမသိဘဲ ဆရာများ၊ သားသေ ဆိုတဲ့ အတိုင်း ခင်ဗျားတို့ ဒုက္ခမရောက်ရင် အာဂပေါ့ ဗျာ၊ ဟုတ်လား။

           ကဲ... ဖြေမယ်။

           အနုပညာသည် အနုပညာအတွက်ဆိုတာက Art for Art's sake ဆိုတဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားလုံးကို တစ်လုံးချင်း တိုက်ရိုက်ပြန်ထားတာ။ အနုပညာ သည် ပြည်သူလူထုအတွက်” ဆိုတာကလည်း Art for People's sake ကို ထိုနည်းလည်းကောင်းပဲ ဘာသာပြန်ထားတာပဲ။ ဒီတော့ အင်္ဂလိပ်မြန်မာ နှစ်ဘာသာကိစ္စ ဖြစ်နေတဲ့အတွက် ကျွန်တော်ကလည်း အင်္ဂလိပ် - မြန်မာ နှစ်ဘာသာနဲ့ ရှင်းပြရလိမ့်မယ်။ အင်္ဂလိပ်လူကြီးတစ်ယောက်လည်း ပါလိမ့် မယ်။

          ၁၉၆၃ ခုနှစ်က စပြီး ၁၉၆၇ ခုနှစ်အထိ မြန်မာပြည်မှာ နေသွားတဲ့ အနောက် ဂျာမနီသံရုံးက စက္ကက်ထရီ ဂျာမန်လူမျိုး ဒေါက်တာ အက်ဒွင်ဂျုံးဖလတ်ချ်ဆိုတာ မြန်မာလူမျိုးတွေနဲ့ တော်တော်များများ ရင်းရင်းနှီးနှီး ပေါင်းသွားပါတယ်။ ဆရာဇဝနလည်း သိပါတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ဆိုရင် သူ့အိမ် ကိုယ့်အိမ် စားအိမ်သောက်အိမ်ပါ။ ကျွန်တော် ဝီစကီသောက်ချင်ရင် အချိန်မရွေး သူ့အိမ် သွားတာပဲ။ သူမရှိသည့်တိုင် သူ့စားပွဲထိုးကို ကျွန်တော် လိုချင်တာ ပေးလို့ မှာထားပါတယ်။ သူ့အိမ်က အေဒီလမ်း အတွင်းကျကျ အင်းလျားကန်စပ်မှာ တော်တော်ခမ်းနားလှပတဲ့ မြေစိုက်တိုက် အလတ်စား လေး။

          ဒါနဲ့ တစ်နေ့ည သူ့အိမ်မှာ သံရုံးတော်တော်များများက လူတွေဖိတ်ပြီး တော့ ဥယျာဉ်ပွဲ ကော့တေးပါတီ လုပ်တယ်။ စားကောင်းသောက်ဖွယ်ရာမို့ ကျွန်တော်က ကာတွန်း ကိုဖေသိန်းပါ ခေါ်သွားခဲ့ပါသေးတယ်။

          အဲဒီအဖွဲ့မှာ ဒေါက်တာအက်ဒွင်က ကျွန်တော့်ကို မြန်မာစာပေ လေ့လာနေတယ်ဆိုတဲ့ အင်္ဂလိပ်အမျိုးသားကြီးတစ်ဦးနဲ့ မိတ်ဖွဲ့ ပေးပါတယ်။

"He is Thawda Swe the writer, artist" လို့ ဒေါက်တာအက်ဒွင်က ပြောလိုက်တော့ အင်္ဂလိပ်ကြီးက "You, artist. Then do you write art for art's sake?" လို့ မေးလိုက်တော့ အဲဒီအချိန်မှာက လည်း ကျွန်တော်တို့ စာပေနယ်မှာ အနုပညာသည် အနုပညာအတွက် မဖြစ်စေရဘူး၊ အနုပညာသည် ပြည်သူလူထုအတွက် ဖြစ်စေရမယ်ဆိုတဲ့ ဂယက်က ရှိနေတော့ ကျွန်တော်ကလည်း အမောင် တောင်မှန်း၊ မြောက်မှန်း မသိဘဲ "No, I don't write art for art's sake. I write art for People's sake." လို့ ဖြေလိုက်တော့ အဲဒီ အင်္ဂလိပ်က မျက်လုံးဖွဲ့ပြီးတော့ "Oh, you write for people's sake, not for animal's sake. Then no book's for animals in your country" လို့ပြန်ပြောလိုက်တော့ နံဘေးပရိသတ်က အမေရိကန်ရော၊ ပြင်သစ်ရော၊ အီတလီရော ဟားကြသဗျ။ ဒီနေရာမှာ ကျွန်တော် မဟာမြန်မာ အရှက်တော် ကွဲသွားတာ ပေါ့ ဗျ။ ကိုယ့်စကားက ဟားမယ်ဆိုလည်း ဟားစရာ ဖြစ်နေသကိုး။

           ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ပြောခဲ့တာ မြန်မာလို ပြန်မယ်ဆိုရင်

          “အိုး မင်း အနုပညာသည်၊ ဒါဖြင့်ရင် အနုပညာသည် အနုပညာ အတွက် ဖြစ်အောင် ရေးပါသလား”

          ဒီတော့ ကျွန်တော်က

          “မဟုတ်ဘူး၊ အနုပညာသည် ပြည်သူလူထုအတွက် ရေးပါတယ်” လို့ ပြန်ပြောတော့ သူက “ဪ.. လူတွေအတွက် ရေးတယ်။ တိရစ္ဆာန်တွေ အတွက်တော့ မရေးဘူး။ ဒါဖြင့် မင်းတို့တိုင်းပြည်မှာ တိရစ္ဆာန်တွေဖတ်ဖို့ စာအုပ် မရှိတော့ဘူးပေါ့” လို့ ကျွန်တော့်ကို သရော်တော့တာပေါ့ ဗျ။

          ကဲ သူ ဆော်မယ်ဆိုလည်း ဆော်စရာပဲဗျို့။ သေသေချာချာတွေးကြည့် တော့ ခင်ဗျားတို့လည်း စဉ်းစားကြည့်ကြပါ။ ဒီလောကမြေမဟီမှာ သတ္တဝါ တွေ အနန္တ ရှိကြသည့်အနက် အနုပညာကို ဖန်တီးနိုင်တာ လူ၊ အနုပညာကို ခံစားတတ်တာဟာ လူ၊ ကျုပ်တို့ မနုဿလူသားကလွဲပြီးတော့ ဘယ်တစ်

ကောင်တစ်မြီးမှ အနုပညာကို မဖန်တီးတတ်ဘူး၊ မခံစားတတ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွဲပါးစောင်းတီးဆိုတဲ့စကားတောင် ရှိတယ်မဟုတ်လား။ ဒီတော့ ကျွန်တော်တို့က အနုပညာသည် ပြည်သူလူထုအတွက်လို့ ပြောစရာ လိုပါ သေးသလား။ ကျွန်တော်တို့ အနုပညာဟာ ကျွန်တော်တို့ ပြည်သူလူထု အတွက် မဟုတ်လို့ ဘယ်ကျွဲ၊ နွား၊ ဆိတ်၊ ဝက်၊ ကြက်၊ ဘဲ တွေက ဝင်ပြီး ခံစားနေလို့လဲဟင်။ ဒါကြောင့် ဒီစကားဟာ ပြောစရာကို မလိုဘူး ဟုတ်လား။

          ကဲ... လာခဲ့ဦး “အတ်ဖော်အတ်ဆိတ်” ဒါကို “အနုပညာသည် အနုပညာအတွက်”လို့ ဘာသာပြန်ထားတာကလည်း တိုက်ရိုက်ကြီး။ ဆရာ ဒဂုန်တာရာက Naked Beauty ကို ဝတ်လစ်စားလစ်အလှလို့ ပြန်တဲ့အတိုင်း ပဲ။ တကယ်ဆိုရင် မြန်မာလိုမှာ Naked Beauty နေ့ကက်ဗျူးတီးနဲ့ ဆီလျော်တဲ့ စကားတွေ ရှိပြီးသားပါ။ “စင်းလုံးချော” ဗျာ၊ “ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီး” ဗျာ။ သို့သော် ဒီကိစ္စမှာတော့ ဆရာဒဂုန်တာရာကို အပြစ် တင်စရာမရှိပါဘူး။ သူဟာ မြန်မာစာပေနယ်ကို စကားလုံး အသစ်တွေ ရောက်အောင် တီထွင်နေတဲ့လူမို့ ရွှေအိုရောင်တို့၊ ငါ့ဒစ္စနီအပြာတို့ ဟုတ်လား၊ သူ့ကို ချီးကျူးရပါမယ်။ ကျေးဇူးတင်ရပါမယ်။ သို့သော် Art for Art's sake အနုပညာသည် အနုပညာအတွက်လို့ ဘာသာပြန်တာကိုတော့ အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူးလို့ ထင်တယ်။ ဘယ့်နှယ်ဗျာ အနုပညာက အနုပညာ အတွက် ဖြစ်ရမှာတုံး။ ကဲ.. ဥပမာဗျာ။ ကျွန်တော် စကားလုံး အစားသွင်းပေးပါမယ်။ ဆိုကြစို့.. မုန့်ဟင်းခါး Forမုန့်ဟင်းခါး's Sake။ ကဲ ဒါကို ခင်ဗျားက တိုက်ရိုက် “မုန့်ဟင်းခါးသည် မုန့်ဟင်းခါးအတွက်လို့ ပြန်တော့ ဘာအဓိပ္ပာယ်ရှိတော့သလဲ။ မုန့်ဟင်းခါး၊ မုန့်ဟင်းခါးချင်းပဲ စားနေကြလို့ လား။ ဒီတော့ မုန့်ဟင်းခါးချက်ရင် မုန့်ဟင်းခါးပဲဖြစ်ပါစေ၊ မုန့်ဟင်းခါးကောင်း ဖြစ်ပါစေ၊ လူမစားနိုင်လို့ ခွေးကျွေးမပစ်ပါရစေနဲ့ ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ် သဘောမျိုး ဆီလျော်အောင် ပြန်ဖို့ မသင့်ပေဘူးလား။

           ထိုနည်းလည်းကောင်းပဲ Art for Art's sake ကိုလည်း အနုပညာ သည် အနုပညာဖြစ်ပါစေ၊ သို့မဟုတ် အနုပညာဖန်တီးရာမှာ အနုပညာ မြောက်ပါစေလို့ ပြန်လိုက်ရင် ကိစ္စ ရှင်းမသွားပါလားခင်ဗျာ။

           တကယ်တော့ဗျာ။ ဒါဟာ ခင်ဗျားတို့ကမေးလို့သာ ကျွန်တော် 98:6$90ssolu 3əqscos : Art for Art's sake š. Art for People's sakeဆိုတဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားနှစ်လုံးဟာ ကျုပ်တို့နဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး။ သူတို့ ဘာအဓိပ္ပာယ်ပဲထွက်ထွက် ကျွန်တော်တို့ ရွှေမြန်မာက လေညာက အနေ သာကြီးပါ။ ကိုယ့်မြန်မာယဉ်ကျေးမှု ထုံးစံဓလေ့နဲ့ ကိုယ့်လူမျိုး၊ ကိုယ့် တိုင်းပြည်နဲ့ဆိုင်တဲ့ စာမျိုး ကိုယ်တတ်နိုင်သလောက် ရေးကြဖို့ပါပဲ။ ဘာမှ အငြင်းပဋိပက္ခတွေ ပွားစရာမလိုပါဘူး။ ဘယ်ဒင်းက ဘယ်လိုပဲ ဆိုနေနေ၊ အမှန်တော့ စာရေးဆရာတစ်ယောက်ဟာ ကိုယ်ရေးစွမ်းနိုင်သလောက်သာ ရေးနိုင်တာပါပဲ။ ဒါဟာ ကျွန်တော့်ကိုယ်နဲ့ နှိုင်းပြောတာပါ။ ကျွန်တော်ဟာ အခု ကျွန်တော်ရေးနိုင်တာထက် တစ်ရွေးသား ပိုမရေးနိုင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် အချင်းချင်း ငြင်းချက်ထုတ်ပြီး ပုတ်ခတ်မနေကြပါနဲ့တော့။

            ကဲ.. ဒီမေးခွန်းရှင် မောင်ဆွေတင့်နဲ့ ဦးအောင်သင်းရေ၊ ကျွန်တော် တော့ ဒီလောက်ပဲ ဖြေနိုင်ပါတယ်ဗျာ။ မကျေနပ်လည်း မတတ်နိုင်တော့ဘူး၊ ကျုပ် ဘုရားအလောင်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာ အာမခံပြီးသားပဲ။

           ကဲ... နောက်မေးခွန်းတစ်ခုလာခဲ့စမ်း။