သော်တာဆွေ - ခွေးရွှေ၀ါ

အခန်း (၁)

 

          သူ့ကို ကျွန်တော်တို့က “အိုးလ်ယဲလား”ခေါ်ပါသည်။

          ဤနာမည်မှာ အင်္ဂလိပ် ဘာသာအားဖြင့် အဓိပ္ပာယ်နှစ်ခွရပါသည်။ သူ့အမွေးက တိုနံ့နံ့နှင့် ဝါကြန့်ကြန့်အရောင်ဖြစ်နေ၍တစ်ကြောင်း၊ သူ ဟောင်လိုက် ပြီဆိုလျှင် အခြားခွေးများလို ဝိုးဝိုး ဝေါင်းပေါင်းနှင့် ဟိတ်ဟန်ရှိရှိ ဒေါသမာန် ပါပါ အသံမျိုးမထွက်ဘဲ “ကိန့်အိန်းအိန်း... ကိန့်အိန်းအိန်း ́နှင့် တစ်စုံတစ်ယောက် က သူ့အား နာနာကျည်းကျည်း ရိုက်နှက်နေသဖြင့် ညည်းညူ၊ အော်ဟစ်သည့် အသံမျိုး ထွက်သောကြောင့် တစ်ကြောင်းပါပဲ။

          “ငှက်တေးသံ” စမ်းချောင်းကလေး နံဘေးရှိ ကျွန်တော်တို့အိမ်သို့ သူ ရောက်လာသည့်အချိန်မှာ သာယာသော နွေဦးတစ်နေ့တွင်ပေါ့။ အဲသည်တစ်နေ့ ကိုဖြင့် ကျွန်တော့် စိတ်ထဲဝယ် မနေ့တစ်နေ့ကလိုပဲ မျက်စိထဲမှာ ကွက်ကွက် ကွင်းကွင်း မြင်နေရပါသေးသည်။ သူနှင့် ကျွန်တော် အကြောင်းဆက်လို့ ရေစက် ဆုံရပုံက တွေ့ခြင်းပထမ အမုန်းဒေါသနှင့်ပါ။

          ကျွန်တော် သူ့အား စိတ်ဆိုးလွန်လွန်းလို့ ဒင်းကို ကိစ္စတုံးလိုက်တော့မယ်လို့ လက်နက်ရှာနေဆဲမှာ ကျွန်တော့်ညီလေးကြောင့် မသတ်ခဲ့ရပါဘူး။

          ဒါပေမယ့် နောင်တစ်ချိန်ချိန်တွင် သူ့ကိုမသတ်လျှင် မဖြစ်တော့ဟု သတိရ တဲ့ အခါမှာတော့ ကျွန်တော့် သွေးရင်းသားရင်းလို မလုပ်ဖြစ်တော့တဲ့အတွက် ကိုယ်တိုင် စီရင်ရသလိုပဲ ကျွန်တော် အသည်းကွဲမတတ် ခံစားခဲ့ရပါတယ်။ ပြန်လည် တွေးမိတိုင်းဝမ်းနည်း၍ မဆုံးပါဘဲ။

          သေသေချာချာ မှတ်မိပါသေးတယ်လေ။ ၁၈၆ဝ ပြည့်နှစ်လောက်ဆီကပေါ့။

          အဲသည်အချိန်က ကျွန်တော်တို့မိသားစုအပါ အဝင် နယ်သစ်ပယ်သစ် ရှာဖွေသူတစ်စုဟာ အမေရိကန်ပြည် တက္ကဆက် နယ်နိမိတ်အတွင်း ရေကြည်ရာ မြက်နုရာဒေသတစ်ခုဖြစ်တဲ့ “ဆော့လစ် ́ခေါ် နေရာသစ်တစ်ခုကို ပြောင်းရွှေ့ပြီး အခြေစိုက်ကြပါတယ်။

          ကျွန်တော်တို့ နေရာသစ်ဟာ တိရစ္ဆာန်မွေးမြူရေးနှင့် သီးပင်စိုက်ပျိုး ရေးအတွက် သင့်လျော်တဲ့ မြက်ခင်းလွင်ပြင်ကျယ်ကြီးတွေ၊ မြစ်၊ ချောင်း၊ အင်း အိုင်တွေလည်း ပေါတဲ့ဒေသ ဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် ထွန်ယက်စိုက်ပျိုးတဲ့အခါ များမှာ ဂျုံ၊ ပြောင်း စသည်တို့ အောင်မြင်ကြတယ်။

          ဒါပေမယ့် အခိုက်အတန့်အတွင်းမှာ ကျွန်တော်တို့ လိုနေတာက လက် လှည့်သုံးဖို့ ငွေကြေးပမာဏ အားနည်းနေခြင်းပါပဲ။

          တစ်နေရာက တစ်နေရာကို ပြောင်းရွှေ့လာရတဲ့ အခါမှာ အလုပ်ချိန်ပျက် ပြီး စရိတ်စက ကလည်း မနည်းဘူး မဟုတ်လားခင်ဗျာ။ အခြေတကျ စခန်းချပြီး စိုက်ပျိုးစရိတ်နှင့် လိုက်တဲ့အခါကျတော့ အိမ်ထောင်စုတိုင်းမှာ လက်ကျန်ငွေ မရှိတော့သလောက် ဖြစ်သွားကြပါတယ်။

          ဒါကြောင့် စခန်းကလူကြီးတွေ စုပေါင်း ဆွေးနွေးကြတော့ ကျွန်တော့် အဖေက ငွေပိုငွေလျှံလေးရဖို့ လက်ရှိ နွားအုပ်တွေထဲက အသုံးမလိုတဲ့ နွားထီး တချို့ကို နွားအရောင်းအဝယ်ပြုရာ နွားဈေးရှိတဲ့ အေဘီးလင်းမြို့သို့ မောင်းသွားပြီး ရောင်းချကြရင် ဟန်လိမ့်မယ်လို့ အကြံပေးပါတယ်။

အဲသည်အခါမှာ အစည်းအဝေးပွဲတွေ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ခင်ဗျာ။ သဘော တူသူလည်းရှိ၊ မတူသူလည်း ရှိကြသပေါ့။

          ဒီလို နွားရောင်းနေတယ်ဆိုရင် အိမ်ထောင်ဦးစီးယောက်ျားတွေဟာ ကိုယ့် နွားတွေ ကိုယ်မောင်းသွားရမှာမို့ စခန်းမှာ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေ၊ ကလေးတွေ၊ မိန်းမတွေပဲ ကျန်ခဲ့တဲ့အတွက် ဖြစ်ပါ့မလားလို့ တွေးပူပြီး ကန့်ကွက်ကြတဲ့လူတွေ။ တချို့ကလည်း အေဘီးလင်းမြို့ဟာ တက္ကဆက်ပြည်နယ်နဲ့ဆိုရင် မိုင်ပေါင်း ၆ဝဝ လောက်ကွာတဲ့ မြောက်ပိုင်းမှာ ရှိတဲ့အတွက် အသွားအပြန် လနဲ့ချီပြီး ကြာမယ်ဆိုပြီး နောက်ဆံတင်းတဲ့ လူတွေလည်းရှိရဲ့။

          ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ အဖေက... 

          “ဒီမယ် ရောင်းရင်းတို့ ... ကျုပ်တို့မှာ ငွေရမှဖြစ်မယ်ဆိုရင် ဒီနည်းတစ်ခုပဲ စဉ်းစားစရာ ရှိတယ်၊ ကျန်တဲ့ သားမယားတွေအတွက် ဘာပူစရာရှိလဲ၊ ဒီနှစ်အတွက် ထွက်တဲ့သီးနှံတွေ ဖူလုံနေပြီ၊ ထင်း မီးကိစ္စလည်း တောတောင်နဲ့ အပြည့်၊ သူခိုး လူဆိုး ဆိုတာက ပြည်တွင်းစစ်ကြီး ပြီးစမို့ တက္ကဆက်ပြည် နယ်ခြား အစောင့်တပ်တွေက အခါမလပ် ကင်းလှည့်ပြီး စောင့်နေကြတာပဲဗျာ၊ အင်ဒီယန်း လူနီတွေဆိုပြန်ရင်လည်း ပြည်ထောင်စုအစိုးရက သီးခြားနယ်မြေ ပေးထားပြီမို့ သူတို့လည်း စိတ်ကျေနပ်လို့ စိုးရိမ်စရာ မရှိတော့ပါဘူး၊ ရိက္ခာ အတွက်ဆိုတာကတော့ ကျုပ်တို့ဆီမှာ သေနတ်တစ်လက်၊ ငါးမျှားတံတစ်ချောင်း ရှိရင်ပဲ အိမ်တိုင်းအတွက် ဖောခြင်းသောခြင်း။ ဒါကြောင့် ဒီခရီးဟာ သွားမှ ဖြစ်မယ်ဆိုလို့ရှိရင် ခုလို နွေဦးရာသီဥတုဟာ အကောင်းဆုံးပါပဲ၊ ကျုပ်တို့ပြန် ရောက်မှာနဲ့ မိုးကျမှာအဆင်သင့်ပါပဲ၊ ငွေရရင် ကိုယ့်အိမ်ယာနဲ့ လယ်မြေအတွက် လိုမည့်ပစ္စည်းတွေလည်း ဝယ်ခြမ်းလာနိုင်တာပေါ့ ဗျာ”

          စသဖြင့် အကျိုးသင့်၊ အကြောင်းသင့် ရှင်းလင်းပြတဲ့အခါမှာ လူတိုင်း သဘောပေါက်ပြီး လက်ခံကြပါတော့သည်။

          အဲသည်လို ခရီးထွက်ကြဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးတဲ့ အခါကျတော့ အိမ်ထောင် ဦးစီးယောက်ျားတွေဟာ အလုပ်နဲ့လက်နဲ့ မပြတ်ကြရတော့ဘူး။ ရောင်းချရမယ့် ကိုယ့်နွားတွေကို လမ်းမှာ အမှားအယွင်း မရှိရအောင် ကိုယ်ပိုင်အမှတ်အသား တံဆိပ်ကို လက်ပြင် သို့မဟုတ် တင်ပါးမှာ ရိုက်နှိပ်ကြရတယ်။

          ရိတ်သိမ်းရခါနီး ဂျုံခင်းတွေကို ဖျက်ဆီးမယ့် တောတိရစ္ဆာန်တွေ မဝင်နိုင်အောင် ခြံခတ်ရတယ်။ နယ်ကျွံ၊ ပယ်ကျွံရောက်လာတတ်တဲ့ အင်ဒီးယန်း တွေကို ဘယ်လို ဆက်ဆံကာကွယ်ရမယ်ဆိုတဲ့ သင်တန်းတွေကိုလည်း ညတိုင်း မီးပုံကြီးတွေဘေးမှာ မေးကြရတယ်။

          သည်နယ်တစ်ဝိုက်က ဝက်ဝံတွေ အင်မတန်ပေါတာမို့ ကလေးတွေ တောနက်ထဲ အရမ်းမဝင်ဖို့ သတိပေးရတယ်။

          နောက်ဆုံး အစစအရာရာ သေချာစေ့စပ်စွာ မှာကြားပြီးတဲ့နောက် အဖေ တို့လူသိုက်ဟာ အေဘီးလင်းမြို့ ရှိရာ တက္ကဆက်ပြည်နယ်ကို ခရီးစထွက်ကြ ပါတော့တယ်။

          အဖေခရီးထွက်သည့်နေ့ကိုလည်း ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းကြီးမှတ်မိ နေပါသည်။ အဖေဟာ အိမ်ပေါက်ဝက ကျွန်တော်တို့ မြင်းညိုချောကြီးပေါ်မှာ ခန့်ခန့်ကြီးထိုင်ပြီး လက်စွဲတော်ရိုင်ဖယ်သေနတ်က ကျောမှာ လွယ်သိုင်းလိုက်လို့အိပ်ရာလိပ်နဲ့ အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းတွေ ထည့်ထားတဲ့ အိတ်ရှည်ရှည်ကြီး တစ်ခုက ကုန်းနှီးဘယ်ဘက်မှာချိတ်လို့၊ တကယ့် စစ်ထွက်ယောက်ျားကြီးလိုပါပဲ။

          အဲဒီလို မြင်းပေါ်ထိုင်နေတဲ့အခါမှာ ကျွန်တော့်အဖေလို ခန့်ခန့်ထည်ထည် နဲ့ ကြည့်ကောင်းတဲ့ လူဟာ အရှားသားလားဗျ။

          အမေက ညီလေးကို ချီရင်း အဖေ့လက်ဖမိုးကို ငုံ့နမ်းပြီး မငိုမိအောင် ကြိုးစားထိန်းသိမ်းနေရှာတယ်၊ ငါးနှစ်ရွယ် ညီလေး “အာလစ်”ကတော့ အဖေ ဘယ်သွားသွား တကောက်ကောက်လိုက်နေကျ။ ခုမလိုက်ရတော့ လက်ထဲထွန့် ထွန့်လူးအော်ငိုနေတယ်။

          ကျွန်တော်ကတော့ မငိုပါဘူး၊ အသက်ဆယ့်လေးနှစ်ရှိနေပြီ။ လူပျိုပဲ ဖြစ်တော့မယ်။

          နောက်ပြီး... “သားကြီး အဖအရာ” ဆိုသလို ဖေဖေမရှိရင် ဒီအိမ်ထောင် စုမှာ ကျွန်တော်က အကြီးအကဲလုပ်ရမယ့်သူဆိုတော့ ငိုနေလို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ။ အဖေက အမေ့နဖူးနဲ့ ညီလေးပါးကို ငုံ့နမ်းနှုတ်ဆက်ပြီး သူ့မြင်းကို သံဖနောင့်နဲ့ တို့ရင်း ခြံထဲက ထွက်ဖို့ပြင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ခဏလိုက်ခဲ့ဖို့ လက်ပြခေါ်တာနဲ့ ကျွန်တော်က မြင်းဘေးက လျှောက်လိုက်သွားတယ်။

          ကျွန်တော်တို့သားအဖဟာ ခြံဝင်းမှာရှိတဲ့ ဝက်သစ်ချပင်အုပ်အုပ်ကြီး အောက်ကဖြတ်ပြီး စမ်းချောင်းရှိတဲ့ လျှိုထဲကို ဆင်းသွားကြတယ်။ အိမ်ကို လှမ်းမမြင်ရတဲ့နေရာကျတော့ အဖေက မြင်းကိုရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ် လက်တစ်ဖက်တင်လို့ ...

          “ကဲ... ထရာဗစ်.... အဖေမရှိတုန်း သားကြီးက မင့်အမေနဲ့ ညီလေးကို အထူးဂရုစိုက်ရမယ်ကြားလား ... သားကို အဖေ့ကိုယ်စားထားခဲ့တာဆိုတော့ သားက လူကြီးတစ်ယောက်လို သဘောထားပြီး အဖေ့လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်အလုပ်တွေ ကို တာဝန်ယူပြီး ကြိုးစားလုပ်ရမယ်ကွ.. ကြားလား၊ မင့်အမေခိုင်းတာကို စောင့်မနေရဘူး၊ ဘယ့်နှယ်လဲ... သားလုပ်နိုင်ပါ့မလား”

          “လုပ်နိုင်ပါတယ်၊ စိတ်ချပါ အဖေ”

          “အလုပ်တွေက နည်းနည်းတော့များတယ်၊ နွားမတွေနို့ညှစ်ရမယ်၊ ထင်းခွဲ ရေခပ်ရမယ်၊ မွေးကင်းစဝက်ကလေးတွေကို တို့ကိုယ်တိုင် တံဆိပ် ရိုက်နှိပ် ပေးရမယ်။ အိမ်မှာစားဖို့ အမဲပစ် ... နောက်ပြီး အထူးသဖြင့် ပြောင်းဖူးခင်းကိုတောဝက်နဲ့တောဖျံတွေ ဝင်မစားနိုင်အောင် ဂရုစိုက်ရမယ်။ ဒီလို မကကွယ်နိုင် ရင်တော့ ဆောင်းတွင်းစာ ခက်လိမ့်မယ်ဘွဲ့”

          “ဟုတ်ကဲ့ပါ အဖေ”

          “ကဲ... ဒါဖြင့် အဖေသွားမယ်၊ မိုးမကျမီ အဖေအရောက်ပြန်ခဲ့မယ်လို့ မင့်အမေကို ပြောလိုက်ကွာ”

          အဖေသည် ထိုသို့ပြောပြီးသည်နှင့် အတူတကွ သွားကြမည့်သူများနှင့် တွေ့ဆုံရန် ချိန်းထားသည့်နေရာဆီသို့ ထွက်ခွာသွားပါတော့သည်။

          ကျွန်တော်က အဖေ့ကျောပြင်ကြီးကို ငေးကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့ရာမှ ရုတ် တရက် တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရလိုက်သည်နှင့် အဖေ့ကို တကျော်ကျော် ဟစ် ခေါ်ရင်း နောက်က တအားပြေးလိုက်သွားရသည်။ အဖေက ကျွန်တော့် ခေါ်သံ ကို ကြားသည်တွင် ဇက်သပ်၍ ရပ်လိုက်ပြီး လည်ပြန်လှည့်ကာ..

         “ဘာတုန်းကွ လူလေးရ” 

          ဟု မေးလိုက်ရာ... ကျွန်တော်က 

          “ဟို.. ဟို... မြင်းလေအဖေ”

           အဖေက ကျွန်တော့်စကား နားမလည်ဟန် မျက်ခုံးတစ်ဖက်ချီလျက်... 

          “ဘာမြင်းလဲဘွဲ့”

          “ဟာ... အဖေကလဲ ကျွန်တော်မြင်းတစ်ကောင်လိုချင်ပါတယ်လို့... အဖေ့ကို ခဏခဏပြောခဲ့ဖူးသားနဲ့”

          အဖေက ကျွန်တော့်အား ခပ်ပြုံးပြုံးစိုက်ကြည့်ပြီး၊ 

          “မင်းလိုချင်တာက ခွေးပါကွ၊ ငါသိပါတယ်” 

          “ခွေးလည်းလိုချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် မြင်းကို ပိုပြီးလိုချင်တယ် အဖေ့ရဲ့” အဖေက ကျွန်တော့်ခေါင်းကို လက်နှင့်တစ်ချက်ပုတ်ပြီး၊

“ကောင်းပြီ၊ ဒါဖြင့် အဖေမရှိတုန်း မင်းအပေါ်ကျလာတဲ့ တာဝန်တွေကို ယောက်ျားကောင်းတစ်ယောက်လို ဆောင်ရွက်နိုင်မယ်ဆိုရင် မင်းအတွက် မြင်း တစ်ကောင်ရမှာပေါ့၊ ဘယ့်နှယ်လဲ စိန်ခေါ်မလားဟေ့”

          ကျွန်တော် အဖေကမ်းပေးသော လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး၊

          “စိန်လိုက်ဗျာ”

          ကျွန်တော့် မြင်ကွင်းမှ အဖေပျောက်ကွယ်သွားတော့မှ ကျွန်တော်အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့သည်။ လမ်းတစ်လျောက်လုံး အဖေနှင့် ပြောခဲ့သရွှေ့စကားတွေကို ပြန်လှန် စဉ်းစားလာခဲ့ရာ သူ့ပြောသလို ကျွန်တော်တို့မှာ ခွေးတစ်ကောင်လိုအပ်နေသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်ပါ၏။

          ကျွန်တော်တို့စခန်းရှိ အိမ်တိုင်းလိုလို ခွေးတစ်ကောင်စ၊ နှစ်ကောင်စတော့ ရှိကြသည်ချည်းပင်။ ခွေးဆို၍ အလှအပခွေးများတော့ မဟုတ်ပါ၊ တကယ့် သက်လုံကောင်းသည့် အိမ်စောင့်ခွေးကြီးများသာ ဖြစ်ကြသည်။

          ၄င်းတို့သည် နွားကျောင်း နွားမောင်းရာတွင်လည်းကောင်း၊ တောလိုက်ရာ တွင်လည်းကောင်း၊ ရွာအနီးသို့ မျက်စိလည်ပြီး ရောက်လာတတ်သည့် ဝံပုလွေ၊ ကျားသစ်၊ အင်ဒီယန်း စသည့် အပယိကရန်များကို နှိမ်နင်းရာတွင်လည်းကောင်း၊ အလွန်စိတ်ချအားကိုးရသော ခွေးများဖြစ်သည်။

          တစ်ခါတစ်ရံ ယင်းခွေးတစ်ကောင်၏ လုပ်အားမှာ လူကြီးသုံးယောက်၏ လုပ်အားမကပင် ရှိတတ်ပါသည်။ လွန်ခဲ့သည့်နေ့တုန်းက ကျွန်တော့်မှာလည်း ယင်းခွေးကြီးမျိုးတစ်ကောင် ရှိခဲ့ဖူးပါသည်။

          သူ့နာမည်က “ဘဲလ်” တဲ့။ အမွေးဖွားဖွား၊ လည်ဆံရှည်ရှည်၊ အဖြူနှင့် အနက်အကွက်ဖြစ်ပြီး ခြေတံလက်တံရှည်ရှည်လျားလျားနှင့် အင်မတန်သန်စွမ်း သော ခွေးကြီးဖြစ်ပါသည်။

          ဘဲလ်သည် ကျွန်တော်နှင့် သက်တူရွယ်တူပင်ဖြစ်ပြီး ကစားဖော် ကစား ဖက် ရောင်းရင်းကြီးလည်း ဖြစ်ပါ၏။ ကျွန်တော်သွားလေရာ တကောက်ကောက် လိုက်၍ ကျွန်တော့်အား မြွေရန်၊ ကင်းရန်၊ တောဝက်ရန် စသည်များမှ ကာကွယ် ပေးဖူးပေါင်းလည်း များလှပြီ။

          မှတ်မှတ်ရရ ကျွန်တော် လေးငါးနှစ်သားက အိမ်အနီးရှိ စမ်းချောင်းထဲ ဆင်းဆော့ရာမှ ရေနစ်လုနီးပါးဖြစ်တုန်း သူက ကျွန်တော့်ကုပ်ကို ကိုက်ချီ၍လည်း ကယ်ခဲ့ဖူးပါသည်။

          တစ်ခါက ကျွန်တော်တို့အိမ်က မြည်းထီးကြီး “ဂျန်ပါ”ကို အင်ဒီယန်း များက အသာမ,သွားပြီး သတ်စားရန် ပြုလုပ်နေကြသည်ကို ဘဲလ်က အတင်း ဝင်ကိုက်ပြီး ဂျန်ပါကို ကယ်ထုတ်နိုင်ခဲ့သည်။

          သို့သော် ဤရွေ့ဤမျှ အသိဉာဏ်နှင့်ပြည့်စုံပြီး လိမ္မာရေးခြားရှိသော ဘဲလ်မှာ တစ်နေ့တော့ ခြေချော်လက်ချော်၊ အတွေးပါနော်ပြီး မလျော်အပ်သော အရာကို မစူးမစမ်းလုပ်မိတော့သည်။

          အသို့ဟူမူကား ယမန်နှစ်က ဆောင်းနှောင်းကာလ တစ်ရက်တွင်ပေါ့၊ အဖေ နှင့်ကျွန်တော်သည် အိမ်နောက်ဖေးကွင်းထဲ၌ နွားစာမြက်များကို ရိတ်နေစဉ် မှန်ကူကွက်ထနေသော မြွေဟောက်ကြီးတစ်ကောင်က အဖေ့အား လှမ်းပေါက်လိုက်ရာ မျက်စိရှင်ပြီး မြွေထက်လျှင်သော အဖေက လက်ရှိ တံစဉ်နှင့် ခုတ်ချလိုက်သဖြင့် မြွေခေါင်းက ပြတ်ထွက်ပြီး ၃-၄ ဂိုက် အကွာမှာသွားကျ၏။

          ထိုခေါင်းပြတ်ကြီးမှာ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အိုးစားကွဲပြီ ဖြစ်သော်လည်း မြွေ တို့ ထုံးစံအတိုင်း အာရုံကြောမပြတ်သေးဘဲ ပါးစပ်ကိုဖွင့်ချည်၊ ပိတ်ချည်လုပ်နေစဉ် သေပန်းပွင့်သော ကျွန်တော်တို့ ကိုရွှေဘဲလ်က သွားဟပ်လိုက်ရာ မြွေခေါင်းသည် သူ့နှုတ်ခမ်းခဲရင်း တွဲလဲကြီးဖြစ်နေ၏။

          ဘဲလ်က ခါထုတ်သဖြင့် တခဏတွင်း ပြုတ်သွားပါ၏။ သို့သော် မြွေဆိပ် ကတော့ သူ့ကိုယ်ထဲ ဝင်သွားလေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့သားအဖ တတ် နိုင်သမျှ ပြုစုကြပါသော်လည်း မရတော့ဘဲ ထိုညမှာပင် ဘဲလ် သေသွားပါ၏။

          ကျွန်တော် တစ်ပတ်လောက် ငို၍ မဆုံးနိုင်ပါ။ အဖေက ကျွန်တော် စိတ်သက်သာရာရစေဖို့ ခွေးအသစ်တစ်ကောင်ဝယ်ပေးမည်ဟု ပြောသော်လည်း ဘဲလ်နေရာကို မည်သည့်ခွေးမျှ ကျွန်တော် အဝင်မခံလိုသောကြောင့် ခါးခါးသီးသီး ငြင်းလိုက်ပါသည်။

          ခုထိအောင် ယင်းအစွဲအလမ်းက ရှိနေပါသေးသည်။ ထို့ကြောင့် ခွေးထက် မြင်းကို ပို၍ လိုချင်နေခြင်းဖြစ်ပါ၏။

          အဖေ့အား နှုတ်ဆက်ပြီး ကျွန်တော် အိမ်သို့ပြန်လာရာလမ်းတစ်လျောက် ` လုံးမှာ နွေရာသီမို့ သာသာယာယာ ရှိလှပါသည်။ ကပ်စေးနဲချုံနှင့် စိန်နပန်ပင် တွေက အပွင့်များ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေ၏။

          ယင်းချုံတွေထဲမှာ ငှက်ရင်ကြား၊ စာကလေး၊ ဘွတ်ကလုံ စသည့်ငှက် ငယ်ကလေးတွေက တစာစာမြည်နေကြ၏။ ပတ်ဝန်းကျင်လေထုမှာလည်း တောပန်းတောင်ပန်းရနံ့တို့ဖြင့် မွှေးထုံကြိုင်လှိုင်နေသည်။ အနီးရှိ စမ်းချောင်းကလေးက လည်း တသွင်သွင်စီးဆင်းနေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ရှုမျှော်ခင်းတွေကလည်း သာယာနေသည်။

          ထို့ကြောင့် သည်နေရာလေးကို ငှက်တေးသံလွင် စမ်းရေယဉ်ရိပ်သာ ဟု ကျွန်တော့် မိခင်က ရွေးချယ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ အဖေတို့မြေယာသစ်ရှာဖွေ ရေးသမားတို့သည် ဤနေရာတဝိုက်ကို မျက်စိကျ၍ အခြေစိုက်ရန် ဆုံးဖြတ် ကြသောအခါ အဖေက သာယာသော ဤစမ်းချောင်းလေးရှိရာကို တမုဟုတ်ချင်း ရွေးချယ်လိုက်လေသည်။