သော်တာဆွေ - ချစ်အဏ္ဏ၀ါကြော၀ယ်

အခန်း (၁)

          ဂျပန်ပြည် ကိုဘီမြို့ ပင်လယ်ကမ်းခြေရှိ သာယာကြည်နူးဖွယ်ကောင်း လှသော ရေချိုးဆိပ်ကလေးတစ်ခုဝယ် ထိုနေ့ နံနက်ခင်းတွင် နွေဦးရာသီ၏ နေခြည်နုမှာ ထွက်ပြူစင်သေး၍ လည်းကောင်း၊ တိုင်းရင်းသား နိပွန်များ၏ အလုပ်အားလပ်ရက် မဟုတ်၍ လည်းကောင်း ညီညာပြန့်ပြူးသော သဲသောင်ပြင် ပေါ်မှာ နိုင်ငံခြားသား ဧည့်သည်တော်အချို့သာလျှင် ရောင်စုံထီးကလေးများ အောက်၌ ဟိုတစ်ယောက် ဒီတစ်ယောက် ပြောက်ကျားပြောက်ကျား အနားယူ ဇိမ်ခံနေကြ၍ အေးဆေးငြိမ်သက်စွာ ရှိလေသည်။

          ကမ်းခြေမှ မလှမ်းမကမ်းရှိ မကြီးလွန်း မငယ်လွန်းသော ရွက်ထည်မိုး ဗျစ်ဆိုင်ကလေးတစ်ခု အတွင်းတွင် အပျော်စီးလှေ နဝလီသမား နိပွန်သုံးလေးယောက်သည် ထိုနေ့အဖို့ ဈေးဦးပေါက်ကြသေးပုံမပေါ်ဘဲ “အောကျ”ခေါ် နိပွန် လက်ဖက်ရည်ကြမ်းကို သောက်ကြရင်း ကွကျိ, ကွိကျ၊ ကွကျိ, ကွိကျနှင့် လေပန်းလျက် ရှိကြသည်။

          ဆိုင်အပြင် မကျတကျ တစ်နေရာတွင် ကြီးမားသော ပက်လက်ကုလား ထိုင်ကြီး တစ်ခုပေါ်၌ အသက်ငါးဆယ်ကျော်ခန့် သားသားနားနား ဝတ်စုံကို ဝတ်ထားသော လူဝကြီးတစ်ဦးမှာ လက်တွင်းမှ စာရွက်စာတမ်းများကို စူးစူး စိုက်စိုက် ဖတ်၍နေလေသည်။ သူ့ကုတ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများမှာ လုံးဝတပ်၍ မထားဘဲ လည်စည်းမှာလည်း လျော့ရဲလျက် ရှိသည်။

          ဆိုင်ထောင့်တစ်နေရာရှိ စားပွဲကလေးတစ်လုံးတွင်မူ အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံကို အနောက်တိုင်း လူကုံထံတစ်ဦးနှင့်မခြား သားနားစွာ ဝတ်ဆင်ထား သော အသက်အစိတ်ကျော် သုံးဆယ်အတွင်းရှိ ကျစ်လျစ်သန်မာ၍ ဖျတ်လတ်ပုံရသော ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့် လူရွယ်တစ်ဦးသည် အထူးတလည် စိတ်ဝင်စားစွာ ဖြင့် စာတစ်စောင်ကို ရေး၍ နေပေသည်။

          ၎င်းလူရွယ်ကား မိမိ၏ အရေးကြီးလှသော ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စကြီး တစ်ခုကို ဖြေရှင်း ဆောင်ရွက်နိုင်ရန်အတွက် ဝေးကွာလှသော မြန်မာနိုင်ငံမှ ဂျပန်ပြည် ကိုဘီမြို့သို့ မကြာမီကမှ ရောက်ရှိလာခဲ့သော ခင်မောင်လင်းပင် တည်း။

          ခင်မောင်လင်း၏ စားပွဲပေါ်တွင် စိတ်နှင့် တွေ့ပုံမရသဖြင့် လုံးခြေ၍ ပစ်ထားသော စာရွက်များ ပြန့်ကျဲ၍နေသည်။ စာရွက်များပေါ်၌ “မောင့်ချစ် သက်လျာ သီတာလေး” “မောင့်ပူတူတူးလေး” “မောင့်ရဲ့ အသည်းနှလုံးအတွင်းမှ သီတာ” “မောင့်ရဲ့ အိပ်မက်တွင်းမှ မင်းသမီးလေး သီတာ” စသည်ဖြင့် ခေါင်းစဉ် များ တပ်ထားပြီး သဘောမကျသေးသဖြင့် လုံးခြေ၍ ပစ်ပြီးရင်း အသစ်ပြန် ရေးဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေရှာပေသည်။

သီတာ၏ စိတ်ကို သိရှိပြီးသူ တစ်ယောက်မို့သာ ခင်မောင်လင်း ဤမျှ ချွေးဒီးဒီးကျအောင် ကြိုးစားအားထုတ်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။

          ခင်မောင်လင်းအဖို့ ယခုအချိန်၌ သီတာ၏ ခွင့်လွှတ်ချက်ကို ရရှိရန် အရေးမှာ ကမ္ဘာ့ပြဿနာတွင် ဟိုက်ဒရိုဂျင်ဗုံးကိစ္စထက်ကို အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်၍ နေပေသည်။

မြန်မာပြည်ရှိ စာပေလောကနှင့် အားကစားလောကတို့တွင် ဖိန့်ဖိန့်တုန်မျှ နာမည်ကြီးခဲ့သော အမျိုးသမီး စာရေးဆရာမကြီး ဒေါ်ဒေါ်ချစ် အမှူးပြုခဲ့သည့် အ,က,မ,သ အဖွဲ့ ချုပ် (အမရာ၊ ကိန္နရီ၊ မဒ္ဒီ၊ သမ္ဘူလများအဖွဲ့ချုပ်) မှ အမျိုးသမီး ဘတ်စကတ်ဘော အသင်းတစ်သင်းသည် မနေ့က ဂျပန်ပြည်မှ ဖိတ်ကြားချက်အရ တိုကျိုမြို့သို့ ဆိုက်ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ ၎င်း ဘတ်စကတ်

ဘောအဖွဲ့တွင် ခင်မောင်လင်း၏ အချစ်ဖူး သက်လျာလောင်းဖြစ်သူ သီတာလည်း ပါ၍လာခဲ့သည်။

          ဤသို့ လာရောက်ကြမည့် အကြောင်းနှင့် တိုကျိုလေဆိပ်တွင် လာရောက် ကြိုဆိုရန် ဂျပန်ပြည်သို့ ရောက်နှင့်နေသော ခင်မောင်လင်းထံသို့ သီတာက ကြိုတင်၍ ကြေးနန်းဖြင့် အကြောင်းကြားပြီး ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သီတာတို့ ဂျပန်မြေနင်းပြီး ယခုအချိန်အထိ ခင်မောင်လင်းကတော့ အကြောင်း မညီညွတ် သဖြင့် သီတာရှိရာ တိုကျိုမှ မိုင်ပေါင်း သုံးရာကျော်ဝေးသည့် ကိုဘီမြို့တွင် ရှိနေဆဲ ဖြစ်သည်။

          သီတာ လေယာဉ်ပေါ်မှ ဆင်းလျှင်ဆင်းချင်း မိမိကိုယ်စား ဆီး၍ ကြို နေမည့် စာကလေးတစ်စောင်နှင့် ဂျပန်ရောက်မှ ရိုက်ထားခဲ့သည့် မိမိ၏ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံကိုသာ ကြိုတင်ပို့ပေးနိုင်ခဲ့သည့် အဖြစ်အတွက် သီတာ့ထံသို့ ဖြေရှင်းချက် စာတစ်စောင်ကို မနက်ဖြန် မိမိတိုကျိုသို့ မရောက်မီအတွင်း အချိန်မီ ပို့ပေးနိုင်ရန်မှာ လွန်စွာမှ အရေးတကြီး ဆောင်ရွက်ရမည့်ကိစ္စကြီး ဖြစ်၍ နေပေသည်။

          ဤမျှ စာအရေးအသားညံ့၍ စိတ်ကူးစိတ်သန်း မထုတ်တတ်သော မိမိ၏ အဖြစ်ကို ခင်မောင်လင်းက ဒေါအပွကြီး ပွနေမိသည်။

          မိမိ၏မိတ်ဆွေ ကိုဘလှရှိန်းကြီးသာ ဆိုလျှင်ဖြင့် ယခုလို ကိစ္စမျိုးတွင် တစ်ထိုင်တည်းနှင့် စာရွက်တစ်ထပ်ကြီး ပြီးသွားမည် ဖြစ်၏။

          အကြောင်းမှာ ဘလှရှိန်းသည် နာမည်ကျော် စာရေးဆရာတစ်ဦးပင် ဖြစ်၍နေပြီပဲ။

          ဪ... ဟုတ်သည်။

          ဘလှရှိန်းဆိုခါမှ တိုကျိုတွင် လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ကစ၍ လာရောက်အလုပ်လုပ် နေသော သူ၏ကျောင်းနေဖက် အလွန်ခင်မင်ရင်းနှီးခဲ့သည့်အပြင် သီတာနှင့် မောင်နှမဝမ်းကွဲလည်း တော်စပ်သော ဘလှရှိန်းနှင့် တင်လှတို့ ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်ကို သတိရမိသည်။

          သူ ဂျပန်ပြည်ပြန်ရောက်သည့်နေ့က လေဆိပ်တွင် လာရောက်ကြိုဆိုသော ကိုဘလှရှိန်းနှင့် ခဏမျှသာ တွေ့ခဲ့ရပြီး ရုတ်တရက် အရေးတကြီး ခရီးထွက်ခဲ့ ရသဖြင့် စကားမျှဝအောင် မပြောနိုင်ခဲ့သည်ကို ခင်မောင်လင်းက စိတ်မကောင်း ဖြစ်လိုက်သေး၏။

          သူ့ညီတော်မောင် တင်လှတစ်ယောက်လည်း ဂျပန်ပြည်သို့ ရောက်နေ ကြောင်း ထုံးစံအတိုင်း ရှုပ်ရဖွေရ၍ ခရီးလွန်နေသဖြင့် လေဆိပ်သို့ ရောက် လာဟန် မတူကြောင်းနှင့် ဘလှရှိန်း ပြောခဲ့သဖြင့် တင်လှပါ ဂျပန်ပါ ရှိနေ ကြောင်း သူ သိလိုက်ရ၍ ဝမ်းသာခဲ့ရသေး၏။

          ယခု သီတာ့ကိစ္စအတွက်လည်း တစ်ဝမ်းကွဲ ယောက်ဖလောင်း ငတိ နှစ်ယောက်ထံမှ အကူအညီ ရယူရမည် ဖြစ်ကြောင်း ခင်မောင်လင်းက တေး ထားလိုက်သည်။

          ယခုအချိန်လောက်ဆိုလျှင် တိုကျို၌ သူတို့မောင်နှမတွေ တွေ့ဆုံကြပြီး ဖြစ်နေပေရော့မည်။

           မောင်အခစား မရောက်ခင်အတွင်း ဒီစာလေးနဲ့ ကြိုတင်ပြီး သီတာ သိရအောင် ရှင်းပြမယ် သီတာ။

           မောင်ဟာလေ မြင်းမူတောင်ကြီး ကာဆီးနေဦးတော့... 

           မဟာသမုဒ္ဒရာကြီး ခြားနေဦးတော့... 

           သီတာ့ဆီ အရောက်လာမယ့်သူပါ။ 

          ဒါပေမယ့် မနေ့က ရုတ်တရက် ရာသီဥတုအခြေအနေ မကောင်းလို့ကိုဘီကနေပြီး တိုကျိုကို လေယာဉ်တစ်စင်းမှ မထွက်နိုင်ခဲ့ဘူး သီတာ။ 

          “ဟင်း... ၀ူး” 

          ခင်မောင်လင်းက လေးပင်လှသော သက်ပြင်းတစ်ခုကို မှုတ်ထုတ်လိုက်မိသည်။

          ဟုတ်သည်။

          မြင်းမိုရ်တောင်တွေ သမုဒ္ဒရာတွေ ခြားနေစေဦးတော့ သီတာ့ဆီ အရောက် သွားမည့် သူ့လိုလူတစ်ဦးက ရာသီဥတု မကောင်းလို့ မိနစ်လေးဆယ်ခန့်သော လေကြောင်းခရီးကို မသွားနိုင်ဖြစ်ခဲ့ကြောင်း ဖြေရှင်းချက်ထုတ်နေရသည့် အဖြစ် အတွက် အသည်းနာစရာ ကောင်းနေတော့သည်။

          သို့နှင့် မကျေမနပ်ဖြင့် စာကို တစ်ခေါက်ပြန်ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။

          ဟိုက်

           ခင်မောင်လင်း၏ မျက်လုံးနှစ်လုံးမှာ ခုန်ပေါက်၍ ထွက်လာကြတော့မည့် အလား ပြူးကျယ်၍ သွားသည်။ သူ ရေးထားသော စာကြောင်းများ၌ မှားယွင်း၍ နေသော သတ်ပုံတစ်လုံးကို တွေ့လိုက်ရခြင်းကြောင့် ဖြစ်၏။

          အသက် (၂၁) နှစ်တွင် ဘီအေအောင်၍ သူဌေးသမီးပီပီ ဘာအလုပ်မှ ဆက်လုပ်စရာ မရှိသဖြင့် အပျင်းပြေ ဘီအီးဒီသို့ ဆက်တက်နေသော ပညာ တတ်မကလေး သီတာသည် ဤပြစ်မှုမျိုးအတွက် သူ့ကို ဘယ်လိုနည်းနှင့်မျှ သက်ညှာခြင်းပြုမည် မဟုတ်တာ သေချာလှသည်။

          ဒီချွတ်ယွင်းချက်ကိုသာ သီတာ တွေ့သွားပါက နာရီဝက်တိတိ သူနှင့် စကားမပြောဘဲနေရမည်။ သို့မဟုတ် ရုပ်ရှင်အတူ ကြည့်နေစဉ်အတွင်း သူ့ လက်ပွေ့အိတ်ကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် မြဲမြဲကိုင်ထားလိမ့်မည် ဟူသော အဖြစ်မျိုးနှင့် ကြုံရမည်မို့ ခင်မောင်လင်းအဖို့ လမ်းကြိတ်စက် အနင်းခံရမည် ထက်ပင် တုန်လှုပ်ဖွယ်ကောင်းသော ပြစ်ဒဏ်များဖြစ်၍ နေပေတော့သည်။

          “မြင်းမှိုတောင်”မှာ သတ်ပုံမှား၍ နေကြောင်းကိုတော့ မြန်မာစာ ရုံးသုံးဖြစ် နေသောခေတ်မှ သူ့လို ဘီအက်စ်စီတစ်ယောက် အနေနှင့် ကောင်းကောင်းကြီး သိ၏။ သို့သော် သတ်ပုံအမှန်မှာ သူ့အဖို့ မသေမချာ ဇဝေဇဝါ ရှိလှသည်။

          “မြင်းမှို” သို့မဟုတ် “မြင်းမို” သို့မဟုတ် “မျက်မှိုလား”။

          ဦးနှောက် ပွက်ပွက်ဆူလောက်အောင် စဉ်းစားသော်လည်း အဖြေမှန်ကို မရ။ သတ်ပုံကလေးတစ်လုံး မှားလို့မှ မေးစရာမရှိလောက်အောင် တိုင်းတစ်ပါး တွင် တစ်ကောင်ကြွက် တစ်မျက်နှာ ဖြစ်နေရသည့် အဖြစ်ကို စဉ်းစားမိသော ခင်မောင်လင်းမှာ မျက်စိသူငယ် ကြောင်လည်လည်နှင့် ဖြစ်နေရာမှ တစ်စုံတစ်

ယောက်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါတွင်ကား သဲကန္တာရတွင် အိုအေစစ်ကို တွေ့ရ ဘိသကဲ့သို့ ဝမ်းသာအားရ ထခုန်လိုက်မိပါတော့သည်။

           ခင်မောင်လင်း တွေ့လိုက်ရသူကား စောစောကတည်းက ဆိုင်တစ်ဖက် ထောင့်ရှိ ပက်လက်ကုလားထိုင်ကြီးပေါ်တွင် ထိုင်နေသော လူကြီးဖြစ်၍ ယခု သူ သတိပြုမိသော အချိန်တွင် အတော်ဖြိုးသော မိန်းမပျိုလေး တစ်ယောက်နှင့် စကားလက်ဆုံကျနေပေသတည်း။