သုမောင် - ပီကင်းမှပေးစာ

၁၉၅၀ ခုနှစ်။ 

စက်တင်ဘာလ။ 

၂၅ ရက်နေ့ ။

          ဗားမောင့် တောင်တန်းကြီးများ အကြားရှိ ရွာကလေး။

          ကျွန်မကို ဒီရွာကလေးမှာ မွေးခဲ့ပါသည်။ ကလေးဘဝ တစ်လျှောက်လုံး လည်း ဒီရွာကလေးမှာပင် ပျော်ခဲ့ရပါသည်။ ကျွန်မသည် ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို ဖြတ်၍ တိုင်းတစ်ပါးသို့ အပြီးတိုင် ထွက်ခွာသွားရမည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှ မမျှော်လင့်ခဲ့ပါ။ ကျွန်မချစ်သောရွာကလေးကို ခွဲခွာ၍ သွားစရာအကြောင်း မရှိဟုသာ ထင်ထားခဲ့မိပါသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်မချစ်သော ချစ်သူ၏မြို့ရွာကို ကျွန်မ၏မြို့ရွာဟုပင် မှတ်ယူရသောကာလသို့ တစ်ခါက ရောက်ရှိခဲ့ရပါသည်။ ကျွန်မ သူ့ကိုချစ်လျှင် သူ့မြို့ သူရွာသူ့အရပ်ကိုလည်း ချစ်ရပေမည်။ ချစ်လည်း ချစ်ခဲ့ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မ ပင်လယ်ကြီးကို ဖြတ်ခဲ့ရသည်။ ကျွန်မချစ်သူ နောက် ကောက်ကောက်ပါခဲ့ရသည်။ ချစ်သူ၏မြို့ ချစ်သူ၏အရပ်မှာလည်း ကျွန်မ ပျော်ခဲ့ရပြန်သည်။ ဘယ်လောက် ဆန်းကြယ်သနည်း။

          သို့ရာတွင် ပို၍ ဆန်းကြယ်ခြင်းကာ ကျွန်မချစ်သူ၏ရင်ခွင်မှ တစ်ဖန် ပင်လယ်ကိုဖြတ်၍ ဇာတိ မွေးရပ်ရင်ခွင်သို့ ပြန်လာခဲ့ရသော အမှတ်မထင်ဖွယ် ဖြစ်ရပ်ပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။ ထိုစဉ်ကလည်း ကျွန်မပျော်မွေ့မိနေပြီဖြစ်သော ချစ်သူ့ရင်ခွင်မှ ရုတ်တရက် ခွဲခွာရလိမ့်မည်ဟု ထင်မထားမိခဲ့ချေ။ ကျွန်မက သူ့ကို ချစ်၍ သူက ကျွန်မကို ချစ်နေလျှင် ကျွန်မတို့ ခွဲခွာစရာအကြောင်း မရှိဟုပင် ရိုးသားသောသာမန်လူသားတစ်ယောက်အနေဖြင့် ထင်ထားမိခဲ့ပါသည်။ သို့ရာတွင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟူသည် တစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်း ပုဂ္ဂလိက ခံစားမှုသာဖြစ်ပါသည်။ “စစ်”ဟူသည်ကား လူအများစုကို တစ်ပြိုင်နက်ထဲမှာပင် တစ်ခု တည်းသော ခံစားမှုကို ဖြစ်စေသည် ဖြစ်ရကား။

          စစ်ဖြစ်သောအခါ ကျွန်မသည် နိုင်ငံခြားသား တစ်ယောက်အနေဖြင့် ချစ်လှစွာသော ချစ်သူ့နိုင်ငံမှ ပြန်လာခဲ့ရပြီး ကျွန်မဇာတိ ဗားမောင့်ရွာကလေးသို့ တစ်ဖန် ပြန်ရောက်ခဲ့ရသည်မှာ ယနေ့အထိပင် ဖြစ်ရပါတော့သည်။

          သကြားပင်ကလေးများက အမိုးခုံးခုံးကလေးသဖွယ် မိုးကာထားကြသော လမ်းကလေးသည် ကျွန်မတို့ဗားမောင့်ရွာကလေး၏ အထင်ကရ လမ်းကလေးပင် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုလမ်းကလေးအတိုင်း ကျွန်မလျှောက်လာခဲ့ရာ နာရီဝက်လောက် ကြာသောအခါ မြားနတ်မောင် စာပို့လုလင်ကလေးနှင့် တွေ့ရပါသည်။ ပျော်လိုက် သည့်ဖြစ်ခြင်းရှင်။ စာပို့လုလင်ကလေးသည် တနင်္ဂနွေ တစ်ပတ်တွင် သုံးကြိမ် မျှသာ ကျွန်မတို့ရွာ စာတိုက်ကလေးသို့ ရောက်ပါသည်။ ဗားမောင့်တောင်တန်း ကြီး၏ သေးငယ်လှသည့် အစက်ကလေးတစ်စက်မျှသော ဝေးသီခေါင်လှသည့် ကျွန်မတို့ရွာကလေးသို့ တစ်ပတ်လျှင် သုံးကြိမ်မျှ“စာ”အဆက်အသွယ် ရောက် ဖော်ရနေသည်ကိုပင် စာပို့လုလင် မြားနတ်ရှင်ကလေးကို ကျေးဇူးတင်ရမည် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ကျွန်မသည် ကျေးဇူးတင်ချင်လွန်းသဖြင့် တစ်ပတ်လျှင် သုံးရက်တိတိ နံနက်အစောကြီး အိပ်ရာမှ ထရပါသည်။ နံနက်အစောကြီး အိမ်ရာမှ ထရခြင်းကို ကျွန်မက ဒုက္ခဟု မမြင်ပါ။ တစ်ညလုံးပင် မအိပ်ဘဲလျက် နံနက်စောစောကို စောင့်ဆိုလျှင်လည်း ကျွန်မ မအိပ်ဘဲ နေနိုင်ပါသည်။ မျှော်လင့်ချက်ရှိလျှင် ညမအိပ်ဘဲလျက် အသက်ရှင်နိုင်ပါသည်။ စာပို့လုလင် ရောက်တတ်သော ယင်းတစ်ပတ်မှ သုံးရက်သည် ဝေးလှစွာသော ပင်လယ်ရပ်ခြား ကျွန်မချစ်သူထံမှ “စာ”ရောက်လာနိုင်သော ရက်များဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မအဖို့ ချစ်သူ၏စကား၊ ချစ်သူ၏လက်ဆောင်၊ ချစ်သူ၏အချိုဆုံး အနမ်း ကလေးများသဖွယ်သော “စာ”ကို မျှော်ရခြင်းသည် ပျော်စရာကောင်းသော အလုပ်ဖြစ်ပါသည်။ သို့ရာတွင် ယင်း “စာ”များသည် ကျွန်မထံ ရောက်ဖို့ရာမှာ အလွန်မတန်မှ ခဲယဉ်းလှပါသည်။ ကျွန်မနေထိုင်ရာ ဗားမောင့် တောင်တန်းကြီး များကြားမှ ရွာကလေးသို့ မဆိုထားနှင့် ကျွန်မတို့တိုင်းပြည် “အမေရိကားသို့ ရောက်ဖို့ရန်ပင် ခက်ခဲလှပါသည်။

          ကျွန်မမျှော်လင့်နေသော ချစ်သူထံမှစာများသည် တရုတ်နိုင်ငံ ပီကင်းမြို့ မှပေးသော စာများဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။

          ကျွန်မချစ်သူ “ဂျယ်ရီ”ထံမှ နောက်ဆုံးရောက်ခဲ့သော စာသည်ပင် လပေါင်းများစွာ ရှိခဲ့ပါပြီ။ သို့ရာတွင် ကျွန်မမှာ တစ်ပတ်လျှင် စာလာရက် သုံးရက်တိုင် စာပို့လုလင်ကလေး ရှိရာသို့ နံနက်အစောကြီး အမျှော်အမောကြီး စွာဖြင့် ရောက်ရှိခဲ့သည်ချည်းဖြစ်ပါသည်။ သို့ရာတွင် စာပို့လုလင်ထံမှ မျှော်လင့်သော စာမရခဲ့သော နေ့များတိုင်း အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် ကျွန်မ ဘာမှ မလုပ်ချင် မကိုင်ချင်အောင် စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်း ဖြစ်ရပါသည်။

          သည်နေ့တော့ မောရကျိုးနပ်ပါဘိ။ မျှော်ရကျိုးနပ်ပါဘိ။ ကျွန်မကို တွေ့လျှင်တွေ့ ချင်း ကျွန်မနည်းတူ စာပို့လုလင်ကလေးသည် ပီတိဖြာသော အပြုံးဖြင့် ကျွန်မချစ်သူထံမှ စာကလေးကို အသင့်ထုတ်၍ပေးသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။

          “ရော့.. ရော့.. မမ အမျှော်လင့်ကြီး မျှော်လင့်နေတဲ့ စာကလေ ခင်ဗျာ"

          ဝမ်းသာလွန်းလို့ သူ့ရှေ့မှာတင်ဘဲ စာကို ဖောက်လိုက်မိပါသည်။ နောက်မှ သတိရလာပြီး စာပို့လုလင်ကလေး ထွက်သွားတဲ့အထိ ဒီစာပို့လုလင် ကလေးနှယ် မြန်မြန်သွားတာမဟုတ်ဘူး” ဟူသော “ကျေးဇူးဒေါသ”ကလေးဖြင့် စောင့်နေရပါတော့သည်။

          သကြားပင် အုပ်အုပ်ကလေးက ချစ်သူ့စာကို ထိုင်ဖတ်နေဖို့ အလွန်ပဲ ကောင်းလှပါသည်။ ဆောင်းဦး၏နံနက်နေခြည်ကလေးက ကျွန်မကိုယ်ပေါ်သို့ ပြောက်ကျားကျနေပါသည်။ ကျွန်မသည် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော လက်ဖြင့် ချစ်သူ့စာအိတ်ကလေးကို ဖွင့်လိုက်ပါသည်။ စိုးရွံ့နေ၍တော့ မဟုတ်ပါ။ သူ ကျွန်မကို စိုးရွံ့စရာဘာမျှရေးမည်မဟုတ်မှန်း ကျွန်မ သိပါသည်။ ဘယ်တုန်းကမျှ လည်း ကျွန်မကို စိုးရွံ့စရာ မပြုခဲ့ရှာပါ။ ကျွန်မက သူ့ကိုချစ်သည် မဟုတ်လားရှင်။ သူကလည်း ကျွန်မကို ချစ်သည်မဟုတ်လားရှင်။ ကျွန်မတို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အလွန်ပဲ ချစ်ကြသည်မဟုတ်လားရှင်။ အမြဲတစေလည်း သူ့ကို ကျွန်မချစ်နေပါမည်ရှင်။ သို့ပေမင့် ကျွန်မ လက်ကလေးများက ဘာကြောင့် တုန်ရင်နေရပါသနည်း။ ဆောင်းဦးလေပြည်ကလေးက ပြေးဆော့လာပါသည်။ သကြားပင်မှအရွက်ကလေးများ ကျွန်မအနားမှာဝေ့ဝဲရင်း ကြွေကျလာကြပါသည်။ ကျွန်မ သူ့အသံ ကို ကြားလာရသည်။ ဆောင်းဦးလေသည် သူ၏ထွက်သက်လေများလား ရှင်။

          ချစ်လှစွာသောအချစ်

          မောင်ရေးစရာရှိတဲ့ အကြောင်းတွေမရေးခင် “မင်းကိုသာ မောင် အချစ်ဆုံး” ဆိုတာ မင်းမေ့မသွားဖို့ သတိကလေးပေးပါရစေ။ ခုအခါမှာမောင်ဘာတွေပဲလုပ်နေလုပ်နေ ဘာတွေပဲ ဖြစ်နေဖြစ်နေ ကမ္ဘာပေါ်မှာ မင်းကိုသာ မောင်အချစ်ဆုံးဆိုတာကိုလဲ မမေ့ပါနဲ့။

          နောက်နောင် မောင့်ဆီကစာတွေ မင်းထံရောက်မလာခဲ့ရင်လဲ မင်းတစ်ခုတော့ သိထားပါ။မောင့်နှလုံးသားက မင့်ဆီ စာရေးနေမြဲဆိုတာ။ကျွန်မချစ်သူ၏စာသည် အထက်ပါ ချစ်စရာစာလုံးကလေးများဖြင့် အစချီထားပါသည်။ ထိုစာလုံးကလေးများကို ဖတ်ပြီးရုံဖြင့် သူဘာတွေဆက်ရေးတော့မည်ကို ကျွန်မသိပြီး ဖြစ်ပါသည်။ သို့ပေမင့် ကျွန်မ စာကိုဆုံးအောင် အခေါက်ခေါက်အခါခါပင် ဖတ်နေမိပါသည်။ ကျွန်မ အိမ်သို့ ပြန်လာရာ လမ်း ကစ်လျောက်လုံး ဂျယ်ရီ၏အသံများသည် ကျွန်မနား၌ ပဲ့တင်ထပ်၍ လိုက်ပါလာ ပါတော့သည်။

          “ရယ်နီ” ကျောင်းသွားပြီဆိုလျှင် ကျွန်မတို့ အိမ်ကလေးမှာ တိတ်ဆိတ် သွားရမြဲဖြစ်ပါသည်။ ခု “ရယ်နီ” ကျောင်းသွားပြီဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ ဝမ်းသာ သွားပါသည်။

          ကျွန်မသည် ခုအချိန်မှာ တစ်ယောက်တည်း နေချင်နေပါသည်။

          ကျွန်မအခန်းထဲက စာရေးစားပွဲကလေးမှာ ကျွန်မထိုင်လိုက်ပါသည်။ ကျွန်မချစ်သူဆီမှလာသော စောစောက စာကလေးကို ငွေရောင်သေတ္တာကလေးထဲ ထုံးစံအတိုင်းထည့်ပြီး သော့ခပ်ထားလိုက်ပါသည်။ ခဏကလေးဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ ချစ်သူ၏ စာကလေးကို ကျွန်မ မေ့ထားပါရစေလားရှင်။ ကျွန်မနှလုံးတွေ ခုန်လွန်းလို့၊ ကျွန်မ ရင်တွေတော်လွန်းလို့ပါရှင်။

          ခုမနက်လည်း အရင်မနက်များကဲ့သို့ပင် ကျွန်မ အစောကြီး အိပ်ရာမှ ထခဲ့ပါသည်။ ကျွန်မတို့ရွာမှာ တောင်သူလယ်သမားများမှာ တရုတ်ပြည်ကြီးကတောင်သူလယ်သမားများကဲ့သို့ပင် ညတိုင်း နေဝင်လျှင် အိပ်ရာဝင်ပြီး နံနက် ၄ နာရီလောက်မှာ အိပ်ရာမှထကြပါသည်။ သို့ပေမင့် ကျွန်မကတော့ ဂျယ်ရီနှင့် လက်ထပ်ပြီးကတည်းက အိပ်ရာဝင် နောက်ကျတတ်နေပါပြီ။ ဂျယ်ရီသည် သူများတကာတွေ အိပ်မောကျသည့်အချိန်၏ တိတ်ဆိတ်မှုကလေးကို ခုံမင်တတ် သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဂျယ်ရီနှင့်အတူ တရုတ်ပြည်ကြီးမှာ ကျွန်မတို့ နေခဲ့ ကြစဉ်က ကျွန်မတို့၏အိမ်ကလေးမှာ အလွန်ပဲ ချစ်ဖို့ကောင်းလှပါသည်။ မိုးချုပ်သည်နှင့် လမ်းမဆီမှ အသံဗလံအားလုံး တိတ်သွားတတ်ပြီး ဂီတသံကလေး များသာ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျွန်မတို့ခြံဝင်းရှေ့က အုတ်နံရံကိုကျော်၍ လေဟုန် စီးလာတတ်ပါသည်။ ယင်းတယော ဂီတသံကလေးကို ဖန်တီးနေသူကတော့ ကျွန်မတို့ရပ်နီးချင်း ပိုးထည်ဆိုင်နှင့်ကပ်လျက် အိမ်တွင်နေသော ကုန်သည် “မစ္စတာဟူးဝါ “ဆိုသူပင်ဖြစ်ပါသည်။ နွေအခါဆိုလျှင် ကျွန်မနှင့် ဂျယ်ရီတို့သည် ရွှေငါးများ မွေးထားသည့် ရေကန်ကြီးနဘေး ထင်းရှူးအပင်ကလေးအောက်တွင် ထိုင်ရင်း လေညှင်းခံ စကားပြောကြပါသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ကျွန်မတို့၏ သားကလေး ရယ်နီကိုပါ ကျွန်မတို့နှင့်အတူ ခေါ်ထားတတ်ပါသည်။ ကလေးများ အိပ်ချိန်မျိုးမှာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ရှင်။ “ရယ်နီ”သည် ကျွန်မတို့၏ တစ်ဦးတည်းသော သားကလေးပါ။ ကျွန်မတို့မှာ ရှိခဲ့ဖူးသည့် သမီးကလေးကတော့ ငယ်ငယ် ကလေးနဲ့ ဆုံးပါးသွားခဲ့ရပါသည်။

          အဲဒီသည့်တုန်းကများ မနက်ပိုင်းမှာ သမီးကလေးဟာ ရယ်မောမြူကစား နေပြီး ပကတိအကောင်းပါ၊ညကျတော့ ကောက်ခါငင်ကာဆိုသလို ကျွန်မတို့ လင်မယားကို ခွဲခွာသွားပါသည်။ ဘာရောဂါနှင့် သမီးကလေးဆုံးသွားသည်ကို ကျွန်မတို့ မသိကြပါ။ ဝမ်းနည်းရသည်တော့ ရှိပါသည်ရှင့်။ ဂျယ်ရီကပေးသော ဝမ်းနည်းမှုနှင့်စာလျှင်တော့ သမီးကလေးကပေးသော ဝမ်းနည်းမှုသည် အသေးအဖွဲ့ ပါလေ။

          သမီးကလေးဆုံးပါးပြီး အချိန်ကြာမြင့်သည်အထိ ကျွန်မ ဝမ်းနည်းရတုန်း တမ်းတရတုန်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ ကလေးလည်း နောက်ထပ်တော်တော်ကြာကြာထိ မရခဲ့ပါ။ သို့ပေမင့် ဂျယ်ရီ၏တမ်းတပူဆွေးမှုကို မြင်ရသောအခါ ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ ထိန်းနိုင်လာပါတော့သည်။ လပေါင်းများစွာပင် ဂျယ်ရီခမျာ အအိပ်အစား ပျက်ခဲ့ရသည်။ နဂိုကမှ ပိန်ရှည်ရှည်နိုင်လှသည့် ဂျယ်ရီမှာ အရိုးရုပ်ပမာသာ ကျန်ပါတော့သည်။ သူ၏သမီးလေးအပေါ် တမ်းတပူဆွေးမှုသည် ကျွန်မမျက်ရည်