သိန်းဖေမြင့် - ကျွန်တော်ကြုံဖူးသောကမ္ဘာ

          ၁၉၄၂-၄၃ ခုနှစ်များတွင် ဗမာနိုင်ငံမှာ ဖက်ဆစ်ဂျပန်တို့၏ နယ်ချဲ့ သံဖိနပ်အောက် ရောက်နေခဲ့လေသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဗြိတိသျှ အလိုတော်ရိ၊ မြန်မာနိုင်ငံအစိုးရသည် အိန္ဒိယပြည်။ ဆင်းမလားမြို့သို့ စစ်ပြေးအစိုးရအဖြစ် ရောက်နေကြလေ သည်။ နယ်ချဲ့ဆန့်ကျင်ရေးနှင့် မြေအောက်တော်လှန်ရေးကို လုပ်နေကြသော သိန်းဖေမြင့်နှင့် ရဲဘော်တင်ရွှေတို့သည်လည်း အိန္ဒိယပြည်တွင် ရောက်ရှိနေခဲ့ကြ၏။ မြေအောက်တော်လှန် ရေးသမားများအဖြစ် လှုပ်ရှားနေကြသော သူတို့နှစ်ဦးစလုံးမှာ အိန္ဒိယအစိုးရလက်ထဲ အကျယ်ချုပ် ကျနေကြ၏။ သူတို့အား အကျယ်ချုပ်ဖြင့် ဗမာစစ်ပြေးအစိုးရရှိရာ ဆင်းမလားမြို့သို့

ပြောင်းရွှေ့လိုက်သောအခါ ဆင်းမလားဇာတ်ခုံ' ကို အနုဘဝ ခံစားမှုအသိဖြင့် သိန်းဖေမြင့် မြင်ခဲ့ရပုံဖြစ်သည်။ 

         အမျိုးကို အသက်လောက် မြတ်နိုးခြင်းဂုဏ်သိက္ခာနှင့်အညီ ရဲဘော် ရဲဘက်နှစ်ဦး၏ အိန္ဒိယကွန်မြူနစ်ပါတီနှင့် ပူးတွဲ လှုပ်ရှားဟန်များကို လည်း ရသ, အတွေ့အကြုံများဖြင့် ရောမွှေ ထားပုံကို “ဝယ်မရနိုင်”က ဖော်ပြပါလိမ့်မည်။ 

ဆင်းမလားဇာတ်ခုံမှာ

          အိန္ဒိအစိုးရသို့ အစီရင်ခံချက်တွင် ကျွန်တော်တို့သည် မစ္စတာမွတ် ဇာဖာအက်မက်၊ မစ္စတာဒန်းဂေး စသော အိန္ဒိယကွန်မြူနစ်ခေါင်းဆောင် ကြီးများနှင့် တွေ့လိုကြောင်း ဖော်ပြခဲ့၏။ ၎င်းအပြင် မစ္စတာအိပ်အင်ဂိုရှယ် ဆိုသူ ဗမာပြည်ပေါက် ဘင်္ဂါလီကွန်မြူနစ်တစ်ယောက်လည်း ဗမာပြည် ပြန်သွားပြီ ကြားရရာ ယခုအခါ ရောက်နေလောက်ပြီဖြစ်၍ တွေ့ဆုံလိုပါ ကြောင်း ဖော်ပြခဲ့ကြလေသည်။ 

          သို့ရာတွင် မည်သူနှင့်မျှ မတွေ့ရချေ။ အစိုးရအာဏာပိုင်တို့က တွေ့ ခွင့်မပေး၍ မတွေ့ရဟုသာ ကျွန်တော်တို့ ထင်နေကြသည်။ သို့ရာတွင် နောက် ၁၉၄၃-ခုနှစ်တွင် ဘုံဘေမြို့ ကွန်မြူနစ်ပါတီဌာနချုပ်သို့ ကိုယ် တိုင်ရောက်မှ သိရသည်ကား ဒေလီမြို့သို့ ကျွန်တော် ရောက်နေချိန်တွင် ဂိုရှယ်သည်လည်း ဒေလီမြို့မှာ ရှိလေသည်။ အိန္ဒိယကွန်မြူနစ်ပါတီသည် ဖက်ဆစ်ကို နောက်ကနေပြီး ခုခံတိုက်ခိုက်ရန် လျှို့ဝှက်အစီအစဉ်များ ပြုခဲ့လေရာ ဗြိတိသျှအာဏာပိုင်တို့နှင့် နားလည်မှုယူ၍ အကူအညီအပြန် အလှန်ပြုရေးအလုပ်လည်း တစ်ခုပါလေသည်။ မစ္စတာဂိုရှယ်သည် ဗမာပြည် ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ ခေါင်းဆောင်အဖြစ်ဖြင့် အိန္ဒိယကွန်မြူနစ် ပါတီ၏ အသိအမှတ်ပြုခြင်းကိုခံရပြီး ဤအလုပ်တွင် တွင်ကျယ်နေလေသည်။ ဤသို့ ရန်သူ့ နောက်ပိုင်းက နှောင့်ယှက်ဖျက်ဆီးရေး၊ သတင်း စုဆောင်းရေး၊ ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေးအင်အားစုနှင့် ဆက်သွယ်ရေး စသောတာဝန်များကို ထမ်းရွက်ရသောအဖွဲ့ မှာ ဖို့ ၁၃၆ (Foce 136) ဟု ခေါ်၏။ ထိုအဖွဲ့ ၏ ခေါင်းဆောင်မစ္စတာမက္ကင်ဇီက ဂိုရှယ်အား ကျွန်တော်တို့ ရောက်နေကြောင်း၊ ကျွန်တော်တို့က ၎င်းအား တွေ့လိုကြောင်း ပြောပြလေ သည်။ ဂိုရှယ်နှင့်အတူ ကွန်မြူနစ်ပါတီ ဗဟိုကော်မတီလူကြီး မစ္စတာ စုန္တေယျလည်း ပါသွား၏။ ဂိုရှယ်က လွှတ်ခနဲ…..

          “ဟား ဟား သိန်းဖေလား၊ ဒီလူက တစ်ခါတုန်းကတော့ ဖက်ဆစ် ဆန့်ကျင်ရေးစာအုပ်ကလေး ဘာလေး ရေးပါရဲ့။ ဒါပေမဲ့ ယိမ်းယိုင်တတ် တဲ့လူ။ ဒီလူကို မယုံကြည်အပ်ဘူး။ ကျုပ်တို့ကလည်း မတွေ့နိုင်ဘူး”ဟု ဆိုလေသည်။

          သို့ဖြင့် ကျွန်တော်တို့နှင့် ထိုစဉ်က မတွေ့ လိုက်ရချေ။ ယင်းကဲ့သို့ ဂိုရှယ်က ငြင်းပယ်သည့်အတွက် စုန္တေယျနှင့် ကွန်မြူနစ်ပါတီ အတွင်းရေး မှူးဂျိုရှီးတို့က ဂိုရှယ်အား ပြင်းထန်စွာ ဝေဖန်ခဲ့လေသည်။

          “ဆာလား၊ မက္ကင်ဇီက မင်းအဖေမို့ ဒီစကားမျိုးတွေ ပြောနေရတာ လား။ သိန်းဖေဟာ စစ်မဖြစ်ခင်က မယုံရဘူးပဲထားဦး။ သူ့တိုင်းပြည် ဂျပန်ဝင်လာတဲ့ စစ်ကြီးဟာ လူကို ပြောင်းလဲစေတတ်တယ်ဆိုတာ မင်းနား မလည်ဘူးလား”

           ကျွန်တော်ကား ဤစကားများကို ပါတီဌာနချုပ်ရောက်မှ စုနွေယျ ၏အစီအရင်ခံစာကို ဖတ်၍ သိရလေသည်။

          သို့ဖြင့် သြဂုတ်လ ကုန်ဆုံးပြီး စက်တင်ဘာလသို့ပင်တိုင်ရောက် ခဲ့လေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး နီကြန့်ကြန့် အခိုးအငွေ့ မြူတို့ဖြင့် ပြည့် နှက်၍ ဩကာသတစ်ခုလုံး မုန့်ဖုတ်သည့်မီးဖိုကြီး ဖြစ်သွားလေပြီလား ဟု ထင်မှတ်ရလောက်အောင် လေနီကြမ်းထလေ့ရှိသော ဒေလီဒေသသည် ပင်လျှင် သာယာသလို ဖြစ်စပြုလာလေပြီ။ လေညင်းကလေး ခတ်သွင်း လာတတ်သည်။ တိမ်တောင်တိမ်လိပ်များ တလွင့်လွင့်ရွက်တိုက်နေကြ သည်ကို မျက်စိအရသာခံနိုင်ကြလေပြီ။ ။

          သို့ရာတွင် ကျွန်တော်တို့၏ဘဝကား သာယာဖွယ်မဟုတ်သေး။ သွားချင်ရာ မသွားနိုင်သေး။ လုပ်ချင်ရာ အတိအလင်း မလုပ်နိုင်သေး။ အကျယ်ချုပ်သဘောမျိုးဖြင့် ချည်နှောင်ထားတုန်းပင် ဖြစ်လေ၏။

          ဂျင်နရယ်ဝမ်း၏ ကိုယ်စားလှယ် မစ္စတာလောင်းသည် အိန္ဒိယ အစိုးရအား တောင်းဆိုသော်လည်း ကျွန်တော်တို့ကို မလွှတ်သေး။ ထို အတွင်း ဆင်းမလားမြို့ရှိ စစ်ပြေး မြန်မာအစိုးရထံသို့ သွားရမည်ဟု အမိန့် ရလေသည်။ တစ်နေရာသို့ ရွေ့လျားရတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် ဝမ်းသာသလို ရှိ၏။ သာယာသော ဆင်းမလားကို မျှော်မှန်းရင်း မြူးမိသလိုလိုရှိ၏။ သို့ရာတွင် စစ်ပြေးဗမာအစိုးရနှင့် တွေ့ဆုံရမည့် အလားအလာကား စိတ် ထက်သန်စရာ မဟုတ်ချေ။ သူတို့သည် သံခွာဘွတ်ဖိနပ်ကြီးများဖြင့် ဗမာ ပြည်သူများကို နှင်းခဲ့ကြ၏။ ဂျပန်လာသောအခါ လူမမှတ်မိအောင်ဘောင်းဘီချွတ်၍ ထွက်ပြေးခဲ့သော်လည်း သံခွာဘွတ်ဖိနပ်ကြီးကိုကား စီးမြဲစီးထားပြီး ဗမာပြည်သူပြည်သားများအပေါ် တက်နင်းကျော်ဖြတ်ခဲ့လေသည်။ ယခုအခါ ဆင်းမလားမြို့၌ ဘောင်းဘီပြန်စွပ်ရုံမက ဂရိတ် ကုတ်ကြီးများကိုလည်း ဝတ်ရုံနေကြသည်။ ပြေးရင်း ပွန်းပဲ့လာသော ဖိနပ် သံခွာများကို ပြင်ဆင်နေကြသည်။

          ဆင်းမလားမြို့မှာ ဟိမဝန္တာတောင်တန်းပေါ်တွင် ပေ ၇ဝဝဝ မျှ မြင့်သော နေရာ၌ တည်ရှိ၍ အတော်ပင် အေးမြ၏။ စက်တင်ဘာလ ဆိုလျှင် မိုးကလည်း ရွာလို့ကောင်းတုန်းပင်ဖြစ်သည်။

          ဆင်းမလားသို့ ဒေလီပုလိပ်မှ ရာဇဝတ်အုပ်က လိုက်ပို့၍ ဆင်း မလားပုလိပ်ဘက်က ဆီးကြိုလက်ခံလေသည်။ ဘူတာရုံမှ ထွက်လျှင် ဘယ်မျှမဝင်ရဘဲ ဗမာပြည်အစိုးရ၏ ပုလိပ်မင်းကြီးရုံးသို့ သွားကြရသည်။ ပုလိပ်မင်းကြီးရုံးမှာ မခမ်းနားလှပါ။ တိုက်ဟောင်းတစ်ခု၏ အောက်ဆုံး အထပ်တွင် တည်ရှိသည်။ ဆင်းမလား တည်နေရာမှာ အချိုင့်အစောင်း များပြားသဖြင့် ထိုတိုက်၏ အမိုးတစ်ဖက်သည် တောင်စောင်းပေါ်တွင် မှေးထားသကဲ့သို့ နေသည်။ ပုလိပ်မင်းကြီး ရုံးတည်ရာ အောက်ဆုံးအထပ် မှာ မြေအောက်ဗုံးခိုကျင်းနှင့် ခပ်ဆင်ဆင် ဖြစ်နေသည်။ စစ်အစိုးရတို့ သည် ခုထိ ဗုံးခိုကျင်း ရှာဆဲလား မဆိုနိုင်။

          ကျွန်တော်တို့သည် ဒေလီတွင် ကျွန်တော်တို့ အား စစ်ဆေးသော မစ္စတာဂျပ်နှင့် ပထမဦးဆုံးတွေ့ရသည်။ မစ္စတာဂျပ်က နှုတ်ဆက်ပြီး နောက် ကျွန်တော်နှင့် ကိုတင်ရွှေကို ပုလိပ်မင်းကြီးရှေ့သို့ ခေါ်သွားလေ၏။

          မည်သူ့ကို တွေ့မြင်ရပါသနည်း။ သူသည် ဗြိတိသျှယူနီဖောင်းကို အကျအန ဝတ်ဆင်ထား၏။ ပခုံးဒေါက်မှ ကြယ်တို့ကသာ စစ်ဘက်မှ မဟုတ်၊ ပုလိပ်ဘက်က ဖြစ်သည်ဟု ထုတ်ဖော်ဝန်ခံနေကြ၏။

          အလုပ်မရှိလှ၍လော၊ သို့မဟုတ် ရှင်းသွားအောင် ရှိသမျှအကုန်လုပ် ပစ်လိုက်သောကြောင့်လော မသိရ။ သူ့ရှေ့က စားပွဲမှာ ရှင်းနေ၏။တောက်ပြောင်နေသော ငါးမူးလုံးခန့်မျှရှိသော တုတ်တိုတစ်ချောင်းကို စားပွဲပေါ်မှာ တွေ့မြင်ရသည်။ နံပါတ်တုတ်သည် ပုလိပ်သား၏ အဆောင် အယောင်ဖြစ်သကဲ့သို့ ယင်းတုတ်တိုကား ပုလိပ်မင်းကြီး၏အဆောင် အယောင်ဖြစ်သည်။ သူ၏ ဆံပင်များကို သပ်ရပ်စွာ ပြုံးထားသည်။ မုတ် ဆိတ်များကို အစွန်းမမြင် အရိပ်မထင်အောင် ပယ်ထားသည်။ ကျွန်တော် တို့ သူ့ ရှေ့ရောက်လာသဖြင့် မတ်အောင် ကြိုးစား၍ ထိုင်စေကာမူ သူ၏ ခါးကား ကုန်းမြဲကုန်းနေ၏။ သူ့မျက်နှာတွင် ပြုံးရန် အကြောရှိဟန် မတူ။ ငြိုးရန် ဗြူရန် အကြောများသာ ရှိဟန်တူ၏။ အကြောင်းကား ကျွန်တော် သည် သူ့အပြုံးကို တစ်ခါမျှ မတွေ့ မြင်ဖူးပါ။ ယခုလို ဖြစ်ခေါင့်ဖြစ်ခဲ တွေ့ရသဖြင့် သူက ကျွန်တော့်အား ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါသည်။ သူ မပြုံးပါ။ နှုတ်မဆက်ပါ။ ထိုင်စရာလည်း မပေးပါ။ သူ့အဖို့ မတ်မတ်ထိုင် နိုင်ရန် ခါးဆန့်ရသဖြင့် မပြုံးနိုင်ဘဲ ရှိနေလျှင် တော်သေး၏ဟု ကျွန်တော် ယူဆမိပါသည်။ သို့သော် သူက ... ။

          “မင်း ငါ့ကို သိရဲ့ လား”ဟု မေးလိုက်၏။ 

          “သိတာပေါ့၊ ခင်ဗျား မစ္စတာပရက်စကော့ပဲ” 

          “တို့ ဘယ်တုန်းက နောက်ဆုံးတွေ့ သလဲ။ မှတ်မိသေးသလား”

          “မှတ်မိတယ်လေ။ ၁၉၃၈-ခုနှစ် ခင်ဗျား ရန်ကုန်ပုလိပ်မင်းကြီး အဖြစ်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို ထောင်ပို့စဉ်တုန်းက နောက်ဆုံးတွေ့ကြရတာပေါ့”

          “အဲဒါကို မှတ်ထား၊ ကောင်းကောင်းနေ၊ ကဲ သွားတော့”

          ဤကား စစ်ပြေးအစိုးရ၏ ပုလိပ်မင်းကြီး မစ္စတာပရက်စကော့ တည်း။ သူငြူစူဖြိုးထားလေ့ရှိသော ဗမာအမျိုးသားများတို့သည် သူနှင့် ဝေးနေကြ၏။ ထို့ကြောင့် သူနှင့်နီးသော ကျွန်တော့်အပေါ်ဝယ် သူ့ အငြိုး သူ့အလှူများကို အိတ်သွန်ဖာမှောက် ပစ်ချဟန် ရှိလေသည်။ ကျွန်တော် တို့ ကို ကုလားဟိုတယ်တစ်ခုမှာ ထား၏။ ပုလိပ်ကား အမြဲမစောင့်တော့ချေ။ အပြင်ထွက်ချင်မှ လိုက်ပို့သည်။

           ဆင်းမလားမြို့သည် အလှဆုံးသော မြို့တစ်မြို့ဖြစ်သည်။ အဘက် ဘက်သို့ မျက်စိတစ်ဆုံး ကြည့်လိုက်တိုင်း လှိုင်းလုံးကြီးများ ထနေသလိုကျောက်လုံးကြီး တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် တည်နေသည်ကို မြင်နိုင်၏။ ခပ်နီးနီးက တောင်များမှာ စိမ်းနေ၏။ မနီးမဝေး တောင်များက ညိုနေ၏။ သည့်ထက်ဝေးသော တောင်များကား မှိုင်းနေ၏။ ဟို ... သည့်ထက် သည့် ဝေးသောနေရာများကား ဖြူဆွတ်သည့် တောင်ထွတ်များရှိသည်။ ထို တောင်ထွတ်များတွင် ၁၂-ရာသီ ဆီးနှင်းခဲများ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ နေ့ခင်းနေတွင် ဖြူဆွတ်တောက်ပနေကြသဖြင့် ငွေတောင်များ ဖြစ်နေကြ သည်။ နံနက်ခင်းနှင့် ညနေစောင်း နီမြန်းသည့်နေခြည်တွင် ရွှေရည်လူး သလို ဝင်းဝါပြီး ရွှေတောင်များ ဖြစ်နေကြသည်။

          ကျွန်တော်တို့ကား အိန္ဒိယပြည်သားများ မဟုတ်ကြသော်လည်း ဟိမဝန္တာ၏ အရိပ်အာဝါသတွင် ကြီးပြင်းကြသည်ဟု ဆိုနိုင်၏။ စာတတ် ၍ ဇာတ်နိပါတ် ဖတ်တတ်ကတည်းက ဟိမဝန္တာနှင့် ရင်းနှီးခဲ့ကြ၏။   ဝေဿန္တရာဇာတ်တော် ဟိမဝန္တာချီးမွမ်းခန်းသည် ကျွန်တော်တို့၏ ဟဒယ ရုပ်ဝတ္ထုတွင် ချွတ် မကျွတ်သော ဆေးဖြင့် ဆွဲခြယ်ထားသကဲ့သို့ ရှိနေ၏။ လူ့လောက အရှုပ်ကြီးများမှ အနားယူလိုသော် ဟိမဝန္တာသို့ ရော်ရမ်းမှန်း

မျှော်ခဲ့ကြ၏။ တေးတျာ၊ ကြိုး၊ ဘွဲ့၊ ပတ်ပျိုး စသည်တို့ဖြင့်လည်း ဟိမဝန္တာ ကို ကျွန်တော်တို့၏ ဟိမဝန္တာအဖြစ် မှတ်ပုံတင်ခဲ့ကြ၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်တို့သည် မိုင်ထောင်ပေါင်းများစွာဝေးသော ကျွန်တော့် ဇာတိ ချက်ကြွေ မွေးရပ်မြေနှင့် ထပ်တူထပ်မျှ ဟိမဝန္တာကို ချစ်မြတ်နိုးသည်။

          ကျွန်တော်တို့ ဗမာတွေက ထင်းရှူးခေါ်သည့် ပိုင်းပင်များ (Pine Trees) မှာလည်း ကိုယ်ရုံတော်ကို ဆွဲဖြန့်ချလျက် ကျော့ရှင်းစွာ ရပ်တည် နေသော ဘုရင်မကဲ့သို့ ကျော့ရှင်းခံ့ညားသော အလှကို ဆောင်နေကြကုန် ၏။ အိမ်ဝင်းနှင့် ဥယျာဉ်များသည်လည်း ပန်းအမျိုးမျိုး၊ ရွက်လှအမျိုးမျိုး ဖြင့် စည်ကားစိုပြည်နေပေ၏။   ပွင့်ချပ်ပွင့်လွှာ ဟန်ပုံအမျိုးမျိုးဖြင့် တင့်တယ် ပေ၏။ အဆင်းအရောင်မျိုးဖြင့် လှပစွာ ခြယ်ထားပေ၏။

          ကျွန်တော်တို့ ရောက်ချိန်တွင် မိုးမကုန်သေးချေ။ မိုးသားတိမ်လိပ် ကြီးများသည်ဖတ်လိုက်သော ဂွမ်းဆိုင်ကြီးများ လိမ့်၍လိမ့်၍ မျက်နှာတူရူမှ လှိမ့်၍ လာတတ်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးသည် တိမ်လိပ် တိမ်ဆိုင်များကြားတွင် ပျောက်ကွယ်သွား၏။ တိမ်လိပ်တိမ်ဆိုင်များ ဖြတ်ကျော်သွားပြီးသောအခါ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ရွှဲရွှဲစို ကျန်ရစ်ခဲ့တော့၏။ ရွှဲရွှဲစိုသည့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို နေခြည်က ပက်ဖျန်းလိုက်၏။ ပန်းပင်သစ်ပင် များတွင် စိန်ကလေးများ တွဲလွဲခိုပြီး တောက်ပနေကြ၏။ ဤသည်ကား ဆင်းမလားမိုးတည်း။ ဤသည်ကား ဟိမဝန္တာမိုးတည်း။ သည်မှာ ကောင်း ကင်က ကျဆင်းသော မိုးကို ကြုံခဲလှသည်။

          ဤဆင်းမလားကို ကျွန်တော်ချစ်၏။ ဟိမဝန္တာ၏ ရင်နှစ်ဖြစ်သော ဆင်းမလား။ သို့ရာတွင် ဆင်းမလားမှာ တစ်ဖက်တွင် မင်းစိုးရာဇာတို့၏ ဆင်းမလားလည်း ဖြစ်နေ၏။

          ဆင်းမလားမှာ ဖုန်မရှိ။ ရွံ့မရှိ။ အိန္ဒိယဘုရင်ခံချုပ်နှင့် ပန်ဂျပ်ဘုရင်ခံ မော်တော်ကားမှတစ်ပါး ဘယ်ကားမှ မြို့ပေါ်တွင် လမ်းသလားခွင့် မရှိ။ လှည်းလည်း မသွားနိုင်။ ထို့ကြောင့် လမ်းများမှာ အမြဲတမ်း သန့်ရှင်း၏။

          များသောအားဖြင့် လမ်းလျှောက်ကြသည်။ ရုံးတက်ရုံးဆင်း ခပ်ဝေး ဝေး သွားစရာရှိလျှင် တတ်နိုင်က မြင်းစီးသူက စီးသည်။ လန်ချားစီးသူ က စီးသည်။ အညောင်းပြေ အညာပြေ၊ အပျင်းပြေ၊ လေညင်းခံမြင်းစီး ထွက်သူက ထွက်သည်။ တခြားအရပ်တွင် အထက်တန်းစားသမား၊ ရည်းစားနှင့် လင်မယားတို့သည် ကားစီးထွက်တတ်ကြသည်။ ဆင်းမလား တွင် ကား၊ မြင်း စီးထွက်ကြသည်။ တောင်စွန်းတောင်ဘေး တောင်ကမ်းပါး များ အပေါ်ဝယ် ခံ့ညားတည်ငြိမ်သော ပိုင်းပင်များအောက်၌ ထွားကျိုင်း တက်ကြွသော မြင်းကြီးများစီး၍ အကြင်ဇနီးမောင်နှံ၊ အကြင်သမီး ရည်းစားအတွဲတွဲ လေညင်းခံရင်း ကြူနေကြဟန်များကို မြင်ရသည်မှာ မျက်မြင်မို့သာ တကယ်ပါလားဟု သိလိုက်ရသည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ပန်းချီ ကား ကြည့်နေရသလိုလို။

          ဆင်းမလားတွင် မြန်မာထဲက ယင်းသို့ သော မြင်းစီးအရသာကို ခံစားနိုင်သူမှာ ဦးတင်ထွဋ်ဖြစ်သည်။

          ဆင်းမလားလန်ချားမျိုးလည်း ဘယ်အရပ် ဘယ်ဒေသမှာမှ မရှိ။ ဒါဂျီလင်မှာပင် မရှိ။ လန်ချားကို အလှအပ ခြယ်ထားသည်။ ထိုင်ခုံများ တွင်လည်း ကူရှင်သာမက၊ ကတ္တီပါ ခင်းထားတတ်သည်။ လန်ချားတစ်စီး