လှသမိန် - ခေတ်သစ်ဂျာမာန်လက်ရွေးစင်စာပေ

ကြုံရဖူးတယ်

                                                                                           (ရေးသူ-မာတင်ဝေါလ်ဆာ)

          ကျွန်တော့်အတွက် နွားနို့မရ။ သင်အအေးမိလိမ့်မည်။ သင့်ဘဝနှင့် တခြားစီ။ ကျွန်တော်တို့ ကုန်းပတ်ပေါ်မှာထိုင်ကြသည်။ ကျွန်တော် မီးခိုးမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ တံခါးရွက် ဂျိုင်းခနဲ ပိတ်သွားသည်။ နေမင်း သာဆဲ။ နေ့တာကုန်လုပြီ။ ချည်တစ်မျှင် ပြတ်သွားသည်။ ခင်ဗျားအတွက် သောက်စရာထပ်ထည့်ပေးရဦးမည်လား။ ကျွန်တော် သူ၏လက်ကို နမ်းလိုက်သည်။ ကျွန်တော်၏ နှုတ်ခမ်းမှ သွေးများကို သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ။ ဤသည်မှာမယုံနိုင်စရာ။ စက်ရုံတံခါးဝတွင် လူရိပ်များ။ စင်ရော် တစ်ကောင်မျှမမြင်ရ။ စာပို့သမားသည် စက်ဘီးစီးထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော်၏မိခင် လည်း ထွက်သွားပြီ။ ကျွန်တော် သူ့ကို မသိတတ်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ရယ်စရာဘက်မှ မြင်စပြုလာပြီ။ ကျွန်တော် ခြေကုပ်လွတ်ခဲ့သည်။ နာရီ၏မြည်သံမှာ ကျယ်သည်ထက် ကျယ်လာသည်။ ကျွန်တော် မုန့်တစ်ချပ်ထပ်ယူသည်။ ကျွန်တော့်အဒေါ်မှာ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရန် ထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော် ကလေးကို ချော့သည်။ သံကြိုးခတ်မိသံ မြည်သည်။ ကျွန်တော် စိတ်ဝင်စားစရာ တွေ့ရဆဲ။ ကန့်လန့်ကာမှ တွဲလဲပင်။ ရဲသားအတွက် စိတ် မကောင်းစရာ ဖြစ်သည်။ အချိန်မှာ ၁၉၃၇ ခုနှစ် နွေရာသီနှင့်တူသည်။

          အမျိုးသမီးများက ခြေဆစ်ဝဲသော ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ကြသည်။ ကျွန်တော် တောင့်တင်းနေသည်။ အမှန်အားဖြင့် နာကျင်နေသည်။ လူများသည် သက်သောင့် သက်သာပင် အသက်ဝဝရှူနိုင်ကြသည်။ နေရာတိုင်းတွင် အဝတ်ဖွပ်သမားများ၊ အနံ့ အသက်များ ပျံ့နေသည်။ ဤသည်မှာ မုချပြောင်းလဲပစ်ရမည့်အရာ ဖြစ်သည်။ လူတိုင်းကြိုးစားပမ်းစား အလုပ်လုပ်ကြသည်။ ကျွန်တော် တွေးတောအံ့သြနေသည်။ မိုးခေါင် နေသည်ဟု ကျွန်တော် ဆိုသည်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် နားလည်အောင် ကြိုးစား၍မရ။ ကျွန်တော် လှေသမားကို စောင့်ကြည့်သည်။ မသိမသာ သင်ယူနေခြင်းပင်။ ကျွန်တော်တို့ ဆင်းရဲကြသည်။ ကျွန်တော်တို့ လိုသမျှ ပြည့်စုံသည်။ ကျွန်တော် အားရပါးရစားသည်။ ကျွန်တော်၏ လျှာခင်ထွက်လာသည်။ ယခု ကျွန်တော် စဉ်းစားမိပြီ။ ကျွန်တော်တို့ ကမ်းမှခွာသည်။ အလွန်မြန်သည်။ မြေပြင်။ ယင်းသည် မြူဆိုင်းလျက် ကျန်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော် ဆက်၍လေမရတော့။ ကျွန်တော့်မှာ အာရုံခံစားမှုရှိသည်။ ကျွန်တော်၏ အိမ် နီးချင်းမှာ ကြက်ခြေနီတပ်နှင့် လိုက်သွားသည်။ ရေပြင်သည် လုံးဝငြိမ်သက်နေသည်။ သင်္ဘောသည် အဟန့်ကောင်းလှသည်။ ကျွန်တော်တို့ တနင်္ဂနွေနေ့နံနက်ကို ရွေးချယ် သည်။ လျင်မြန်စွာ အမှောင်သန်းလာသည်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် အားတင်းရသည်။ သတ္တိရှိစမ်းပါကွာ။ ကျွန်တော်၏အခန်းမှာ အရှေ့ဘက်သို့ မျက်နှာမူသည်။ အမှန်အားဖြင့် ကျွန်တော်တို့ကို သတိပေးပြီးဖြစ်သည်။ သင်သည် သင်္ဘောတစ်စီးပေါ်တွင် အနေကြာလာ သောအခါ ထိုသတိပေးချက်များမှာ ရိုးလာသည်။ 

          ပင်လယ်ပြင်သည် ကြမ်းခင်းမဟုတ်ပါ။ သို့ရာတွင် ထိုသို့မဟုတ်သည့်အတွက် ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ ကျွန်တော် စီးကရက် တစ်လိပ်တစ်လိပ် သောက် သည်။ ကျွန်တော်၏ သူငယ်ချင်းက ဦးထုပ်ထဲတွင် အန်ချနေသည်။ ဤမျှနှင့်ပင် သင့်အား စိတ်မသက်သာဖွယ် ရှိစေနိုင်ပေပြီ။ ဇာတ်လမ်းကား စနေလေပြီ။ ကျွန်တော်တို့အောက်သို့ ဆင်းနိုင်မည်ဆိုလျှင် ကျွန်တော် အမြန်ဆုံး ရောက်ချင်လှပြီ။ ထိုမိနစ်အနည်းငယ်မျှအတွက် ကျွန်တော်တို့ကိုယ်ကို ကျွန်တော်တို့ ထိန်းသိမ်းနိုင်မည် မုချပင်။ အကြီးဆုံးသော ကလိမ်ကျ မှုမှာ ကျွန်တော်တို့ ရေကူးတတ်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဘဝဆိုသည်မှာ ဤအတိုင်းပင်။ တစ်စုံတစ်ယောက်သည် ဘာမျှအသုံးမဝင်ဘဲနှင့် ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် သင်ကြားထား တတ်ပေသည်။ ဤအတိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်သည် မနာမကျင်ဘဲ လျင်မြန် ဆုံးသော ကြိုးဆွဲချနည်းကိုကား မသင်ပေ။ တလွဲတချော်ကိုသာ သင်လေ့ရှိသည်။

          တယ်လီဖုန်းမြည်သည်။ ကျွန်တော်ပြေးသွားသည်။ ကျွန်တော် အလွန်နောက်ကျ သွားသည်။ ကျွန်တော်၏ ချစ်သူ။ ကျွန်တော်သည် မီးဖိုခန်းထဲသို့ပြန်ဝင်သွားပြီး အိုးများကို ခြောက်အောင် ဆက်လက်ပြုလုပ်သည်။ ကျွန်တော်သည် ပန်းကန်တိုင်းကို တစ်ခုတည်း သော အဝတ်ဖြင့်သာ သုတ်သည်။ ပန်းကန်တိုင်းကို လက်လက်ထလာသည်အထိ ပွတ် သည်။ ကျွန်တော်သည် ကြမ်းတိုက်ပြီး လက်ဆေးကန်နှင့် မီးဖိုကိုပါ သန့်စင်အောင်လုပ်သည်။ ပန်းကန်များ၊ ဇွန်း၊ ခက်ရင်းများနှင့် ဒယ်အိုးများ ဖိတ်ဖိတ်တောက်နေလျှင် မီးဖိုထဲမှာပင် ဆက်၍ရပ်ကာ ကာဖူစတင်ဒင် ကမ်းနားတစ်လျှောက်ကို ဆင်းလျှောက်ပြီး၊ *ဘစ်စမတ်မြင်းစီး ထွက်လာသည်ကို သွားကြည့်ရလျှင် ကောင်းလေမည်လားဟု စဉ်းစား နေမိသည်။ ကျွန်တော် အနည်းငယ်ကြောက်နေသည်။ ခေါင်းလောင်းသံများမှာ အသံမြင့် လွန်းသည် ** ကိုင်ဇာကလည်း ထို့အတူပင်။ လမ်းထဲတွင် လေက ဤအတိုင်းပင် တရကြမ်းတိုက်သည်။ အဝါရောင် ချက်စနပ် ဝက်သစ်ချပင်၏ အရွက်များမှာ ၎င်းတို့ကို ကဗျာဖွဲ့ သော ဂျော့ဆိုသူ ပိုင်သောအရာ ဖြစ်သည်။ စပျစ်ခြံပိုင်ရှင်တစ်ဦး၏ သားများ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ကြသည်။ ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော့်ကို ရာစုနှစ် အစကတည်းက ဖွားမြင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ဘိသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။ ထို့ပြင် အလွန်သပ်ရပ်အောင် သိမ်းသိုထားသော ဘာလင် ချာလော့တင်ဘတ်နန်းတော်မှ အလတ်တန်းစားတို့၏ မီးဖိုထဲတွင်ပင် ကာလတစ်လျှောက်လုံး နေလာခဲ့ရသည်နှင့် တူသည်။ ကျွန်တော်သည် ထင်သည်ထက်ပင် ပို၍ နစ်မြုပ်လာသည်။ ရှေးခေတ် ပညာရှိတို့၏ မျှော်မှန်းချက်မျိုး၏ ဖမ်းစားခြင်း ခံနေရ သည်။ ကျွန်တော်တို့ သင်္ဘောပျက်သည့်အကြောင်းများကို နောင်လာနောက်သားများ အတွက် ရေးပြချင်သည်။ ယာဉ်မှတ်တမ်း ရှိသည်။ သင်္ဘောပျက်လျှင် ယာဉ်မှတ်တမ်း စာအုပ်မှာ ကျန်နေခဲ့လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်ရသည်။

          ကုန်လွန်နေသော မိနစ်တိုင်းတွင် ကျွန်တော် ဆင်းပြီး သွားချင်စိတ်ပေါက်လာ သည်။ သို့ရာတွင် ဒဏ္ဍာရီများ၊ ပုံပြင်များကပေးသော သင်ခန်းစာအရ ယာဉ်မှတ်တမ်း စာအုပ်ကို တွေ့အောင်ရှာရမည်ဟု သဘောရသည်။ တွေ့ နိုင်လိမ့်မည်ဟုလည်း မျှော်လင့် မိသည်။ ဤသည်မှာ ရှေးဟောင်းကမ္ဘာအကြောင်း တွေ့နိုင်မည်ဖြစ်၍ ဟန်ကျပေမည်။ တစ်ဖက်တွင် လူအားလုံး သင်္ဘောနှင့်တစ်ပါတည်းဆင်းသွားခြင်းနှင့် ယာဉ်မှတ်တမ်းကို ထားခဲ့ခြင်းမှာ အဘယ်ကကောင်းမည်ကို ခွဲခြားစဉ်းစားသည်။ ကျွန်တော်သည် အပန်း တကြီး ရေကူးသည့်လှုပ်ရှားမှုဖြင့် ရေပြင်ပေါ်၌ မျောနေသော ပျားတစ်ကောင်ကို စိမ်းမှောင်သောရေနက်ထဲသို့ ထိုးပို့လိုက်သည်။ လူများမှာ အရူးနှင့်တူသည်။ ကျွန်တော် ဒူးထောက် လိုက်သည်။    ဖန်ပြွန်ငယ်ကလေးကို ကျွန်တော်၏ပါးစပ်တွင် တပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော် သည် မှောင်မည်းသောသင်္ချိုင်းဆီသို့ လိုက်သွားသည်။ ကျွန်တော်၏ ဆွေမျိုးသားချင်း များကို နှုတ်ဆက်သည်။ ကျွန်တော်သည် ဦးခေါင်းကို တချွတ်ချွတ်မြည်နေသော အုတ်ကပ် ပန်းပင်တောထဲသို့ ရောက်နိုင်သမျှ ရောက်အောင် တိုးဝင်သည်။ မေလတွင် အလေးအမြတ် ပြုရာနေရာသို့ ဖြည်းညင်းစွာ လှမ်းဝင်သွားသည်။ စိန့်အန်ထော်နီအနီးတွင် ရပ်လိုက် သည်။ ဘုရား ဘုရား သပ္ပာယ်လှပါပေသည်။ အလွန်တင့်တယ်စွာ ပြုလုပ်ထားသော ဟန်အမူအရာပါပေ။ လက်ညှိုးတစ်ချောင်းကိုပင် အနုစိတ်ထားသည်။

          ကျွန်တော်သည် ဝတ်ပြုမှုပြီးဆုံးသည်အထိ စောင့်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထိုနောက် စိန့်အန်ထော်နီ၏လက်ချောင်းကို ချိုးယူလိုက်သည်။ ကွေးကောက်နေပုံကြောင့် ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်၏နားကိုကုတ်ရန် အသုံးကျပေလိမ့်မည်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပိုင်လက် ဖြင့် ကုတ်လိုစိတ်မရှိ။ ဟော ဂီတသံပါတကား။ ထပ်ကာ ထပ်ကာပင် တစ်စုံတစ်ဦး၏ အာရုံကို ပြောင်းလဲပစ်နိုင်စွမ်းသည်။ စင်ကြယ်သော အပြာရောင်၊ ရေစက်ရေပေါက်။ အဆုံးမရှိသောနေရာမှ အဆုံးမရှိသောနေရာသို့။ ကျွန်တော်၏ ခြေမများသည် လှုပ်ရှားနိုင် စွမ်းကို မမေ့ပျောက်သေး။ ပုရွက်ဆိတ်တစ်ကောင်။ မည်သူက ကျွန်တော့်ကို တုပ်နှောင် ထားသနည်း။ ငရဲတမျှပင်။ ကျွန်တော် မစင်စွန့်လိုသည်။ ကြာရှည် အောင့်မထားနိုင်။ ထို့ကြောင့် စွန့်လိုက်သည်။ အတော် နေသာထိုင်သာ ရှိသွားသည်။ သို့ရာတွင် ထိုမှနောက်၌ ကျွန်တော်သည် မည်သူ၏အကျဉ်းသားဖြစ်နေသည်ကို ဂရုမစိုက်တော့။ ဤအတိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်မှာ အတုပ်အနှောင် ခံနေရခြင်းကြောင့်ပင် ပို၍ ဝေဒနာခံနေရပါ သည်။ အားလုံး ကျွန်တော့် ခြေအောက်ဘက်ကို ကျသွားကြသည်။ တစ်ခါ တစ်ခါတွင် ရပ်လိုက်ရမည်ကဲ့သို့ ရှိသည်။ ထိုနောက်တွင်ကား အားလုံး ခြောက်သွေ့ သွားသည်။ အနံ့ထွက်လည်း ရပ်သွားသည်။ ချွမ်ခနဲ ကွဲသွားသည်။ ကျွန်တော် ခြောက်သွေ့သည်ထက် ခြောက်သွေ့ လာသည်။ ဤနည်းဖြင့် နာရီ ၆၀၊ ၇၀ စောင့်သည်။ အများဆုံး နာရီ ၁၃ဝ အထိ ကြာသည်။ ကျွန်တော်၏ဦးခေါင်းမှာ တွဲလဲဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော် ငှက်များကို နောက်ထပ်မကြည့်လိုတော့။ မည်သည့်အရာမျှ မသင့်မတော် မရှိ။ ပုရွက်ဆိတ်များ ရှိနေ သေးသည်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ဘိုးဘိုးခြေတံရှည်ဟုခေါ်သော မောင်းထောင်းကောင်များ မှာ အလွန့်အလွန် ကြီးမားလှသည်။ ကျွန်တော်သိသည်။ မစ္စတာကေအက်စ်ပါကက်စ်ထံမှ ဖြစ်သည်။ အသားညှပ်ပေါင်မုန့်တစ်ချပ်။ ကျွန်တော် ပန်းကန်မဆေးပါ။ ပေါင်မုန့်တစ်ချပ် ကုန်သွားလျှင် ပန်းကန်ကိုမဆေးဘဲ သုတ်ပစ်ရုံနှင့် ပြီးနိုင်သည်ဟု စဉ်းစားမိသည်။

          ယခု ကျွန်တော် ပန်းကန်တစ်ချပ်ပြီးတစ်ချပ် ကြည့်သည်။ မည်သည့်ပန်းကန် ဖြစ်သည်ကို စဉ်းစားသည်။ ကျွန်တော် စိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ကျွန်တော် ပန်းကန် တစ်ချပ်ကို မဆေးကြောဘဲ ချန်ထားခဲ့မိသည်။ ဤသည်မှာ မကောင်းလှ။ မည်သူမဆို စားပြီးပန်းကန်တိုင်း ဆေးကြောသင့်သည်။ မည်သည့်ပန်းကန်ဖြင့် မည်သူစားခဲ့သည် ပေါ်မည်။ မှန်သည်၊ စားပြီးသားပန်းကန်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် ဒူးထောက်ပြီး အပြစ်လွတ်ဖို့ ဆုတောင်းသည်။ ကျွန်တော် စိန့်အန်ထော်နီကို တောင်းပန်၍ ကျွန်တော် မဆေးခဲ့ရသေး

သော ပန်းကန်ကို ညွှန်ပြပေးရန် ဆုတောင်းသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော် ပူလောင်လှသော အတွေးကို တွေးမိသည်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ပင် ချစ်ချစ်တောက်ပူလာသည်။ မည်သည့် နည်းနှင့်မဆို ဖြစ်ရမည်။ စိန့်အန်ထော်နီသည် ပျောက်ဆုံးသောအရာများကို ပြန်ရနိုင်စေ သည့်ကိစ္စမျိုးတွင်သာ စွမ်းကြောင်း စဉ်းစားမိသောအခါ ပို၍ပူလောင်လာမိသည်။ ကျွန်တော် ပို၍ပင် ပူလာသေးသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မည်သည့် သူတော်စင်များမှ ဤပန်းကန်ပြားကိစ္စအတွက် ဖန်တီးမထားသည်ကို သိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် အထီးတည်းဖြစ်နေသည်။ ပထမအကြိမ်လော။ ဟုတ်နိုင်ကောင်းသည်။ ကျွန်တော် ထိုစဉ် ကလောက် တစ်ခါမျှ မကြောက်ဖူးခဲ့။ ကျွန်တော် ထိုပန်းကန်ကိုသာ ဆေးခဲ့မိလျှင် အသက် အသာပင် ရှိလိမ့်မည်။ ဘဝဆိုသည်မှာ ဤအတိုင်းသာတည်း။ ဤသည်မှာ ဘဝအတွက် ကိစ္စကြီးတစ်ရပ်ပင် ဖြစ်၏။ ကျွန်တော်၏ ညည်းတွားမှုများ အဘယ်မှ လာသည်ကို ကျွန်တော်သိသည်။ ခရစ္စမတ်ကာလကတည်းက ဆီမထည့်ခဲ့သော ကလေးစီး သုံးဘီး စက်ဘီးမှ ဖြစ်သည်။ အသံမြင့်သောညည်းတွားသံ၊ အီသံ။ ထိုအသံသည် အခန်းများကို ပျံ့သွားသည်။ ထိုအသံသည် သူ့ဘာသာသူပင် အဓိပ္ပာယ် လုံလောက်စွာ ဖော်ပြပြီး ဖြစ် သည်။

          ကျွန်တော် အသင့်ဖြစ်နေပြီ။ သူတစ်ယောက်တည်းဖြစ်သည်။ မီးဖိုထဲသို့ ပန်းခြံ ထဲမှ တိုက်ရိုက်သွားနိုင်သည်။ ထိုနောက် ညနေဘက်တွင် သူသည် မီးဖိုထဲသို့ဝင်လာ၍ သူ့ဘာသာသူ ဝက်အူချောင်းပန်းကန်တစ်ခုကို ယူ၍ စားသည်။ ကျွန်တော် တံခါးနောက် တွင်ရပ်၍ သူ ပေါင်မုန့်လုံးကြီးကို ကိုင်မိသည်အထိ စောင့်ကြည့်နေသည်။ ထိုနောက်မှ ကျွန်တော် သူ့ကို စူးရှစွာအော်လိုက်မည်။ ဤသို့ဖြစ်နိုင်မည်ဟု ကျွန်တော်ထင်သည်။ အဖျားဝင်နေသော ကလေးပင်လုပ်နိုင်မည်။ ကျွန်တော် အော်နေသည်။ အသံသွင်းစက်ကို ဖွင့်နေသည်နှင့်မခြား၊ ရုပ်ဝတ္ထုတိုက်ပွဲမှာ တိုးတက်နေသည်။ နို့နှစ်များ၊ လက်ပစ်ဗုံးများ၊ ပြည့်တန်ဆာအိမ်များ၊ တောင်ပံအရိပ်များ၊ အမွေးအတောင်များ၊ ခြေထောက်များ၊ ပုလဲ များ၊ တိုက်ခန်းများ၊ ပပ်ကြားအက်များ၊ သွေးများ၊ မည်းမှောင်ခြင်းများ၊ အနံ့ဆိုးများ သူတို့ ကျွန်တော့်ကို ကူညီနိုင်ကောင်း၏။ ကျွန်တော် အဆုံးသတ်ပြီ။ ဤအဖြစ်အခြေမျိုးမှာ။ မည်သည့်အဖြစ်အခြေမျိုးဖြစ်စေ။ အဖြစ်အခြေကို လိုက်လျက်။ ကျွန်တော်သည် မမျှော်မှန်း