လူထုဒေါ်အမာ - ကျွန်မတို့သိတဲ့ရွှေကိုင်းသား

ပန်းချီဆရာ ဓာတ်ပုံဆရာနှင့် စာရေးဆရာ ရွှေကိုင်းသား

ကြိုးပမ်း၍ အောင်မြင်ခဲ့သူ

          တကယ့်ဇွဲနှင့် ကြိုးပမ်းမှု၏ အောင်မြင်သူ သို့မဟုတ် ရွှေကိုင်းသားဟု

          ဦးပဉ္စင်းဦးသောဘိတကို အမြဲမြင်ခဲ့ပါသည်။ စာပဒေသာဆုရ ရွှေကိုင်းသား ဦးသောဘိတနှင့် ကျွန်မတို့ ရင်းနှီးခဲ့သည်မှာ ယခုမှ မဟုတ်ဘဲ စစ်မဖြစ်မီ ကာလအတန်ကြာ၊ ကြီးပွားရေးမဂ္ဂဇင်း ထွက်ပေါ်စကပင် ကျောက်စာရုံးမှ ကိုထွန်းလှိုင်အဖြစ်နှင့် သိကျွမ်းခင်မင်ခဲ့ပါသည်။

          ထိုစဉ်က မဂ္ဂဇင်းတွင် သူနှင့် သက်ဆိုင်သော အခန်းတစ်ခန်းအတွက် “ဘာကလေးတစ်ခု လုပ်ပေးပါ' ဟု ပြောလိုက်လျှင် စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရှိလှသော ကိုထွန်းလှိုင်က ပြည့်ပြည့်စုံစုံ လုံလုံလောက်လောက်နှင့် ခြေမြစ်သော အကြောင်းအရာများကို အခိုင်အလုံ သက်ဆိုင်ရာဓာတ်ပုံ၊ ပန်းချီကား များဖြင့် လိုလေသေးမရှိ ပြင်ဆင်ပြီး ရက်များ မကြာမီအတွင်းရောက်၍ လာတတ်ပါသည်။ စာနယ်ဇင်းလုပ်ငန်းတွင် ဆောင်းပါးကဗျာတစ်ခုခုကို ရေး၍ ပေးကြသည်ဆိုလျှင် အယ်ဒီတာများမှာ စာလုံးပေါင်းပြင်ရ၊ အရေး အသားပြင်ရနှင့် စာကို တည်းဖြတ်ရုံမျှမက ထိုဆောင်းပါးအတွက် သင့်တော် သည့်ဓာတ်ပုံများ ရှာရပါသည်။ ပန်းချီဆရာကို စာမူပါပြ၍ အဆွဲခိုင်းတန်က ခိုင်းရပါသည်။ ပြီးမှ စာစီရာ စက်ရိုက်ရာဌာနသို့ ပို့နိုင်ပါသည်။ ယခုကိုထွန်းလှိုင် သို့မဟုတ် ဦးသောဘိတ၏ ဆောင်းပါးများအတွက်မူ သူ့ကော်ပီတွင် အယ်ဒီတာ၏ မင်တစ်စက်မျှလည်း အကုန်ခံစရာမလို၊ ဓာတ်ပုံ ပန်းချီသက်ဆိုင်ရာအတွက်လည်း မပူပန်ရ။ ဦးပဉ္စင်းက ဘလောက်လုပ်၍ မယူခဲ့သည် တမယ်သာ ကျန်ပါတော့သည်။ သူကိုယ်တိုင် သူ့ဆောင်းပါးအတွက် ရိုက်သည့်ဓာတ်ပုံ၊ သူကိုယ်တိုင်ဆွဲသည့် ပန်းချီကားများ ပါ၍လာတော့သည်။ ဤမျှ အားကိုးရသော ဦးသောဘိတဖြစ်ပါသည်။ ဦးသောဘိတကို ဓာတ်ပုံကို ကြည့်၍ဖြစ်စေ၊ ကိုယ်တိုင်မြင်ဖူးလျှင်ဖြစ်စေ၊ သာမန်အားဖြင့်ဆိုလျှင် မုန်းဖွယ်လည်း မရှိ၊ ချစ်ဖွယ် ကြည်ညိုဖွယ်လည်း အထွေအထူးမရှိသော်လည်း ရင်းနှီး၍ အကြောင်းစုံ သိရှိကြသော သူများအဖို့ မကြည်ညို မလေးစား မချီးကျူးဘဲ မနေနိုင်ပါ။ ဦးပဉ္စင်းတွင် သူတကာထက် ထူးထူးကဲကဲရှိလှသော အရည်အချင်းများရှိပါသည်။ ၎င်းတို့မှာ စိတ်ရှည် လက်ရှည်၊ ဇွဲကောင်းကောင်းနှင့် ကြိုးပမ်းတတ်ခြင်း၊ မိမိဝါသနာထုံရာကို တသမတ်တည်း စူးစူးစိုက်စိုက် လုပ်ဆောင်နေခြင်းများပင် ဖြစ်ပါသည်။

          ဦးပဉ္စင်း၏ဘဝတာကို လေ့လာလျှင် ကျွန်မရေးသည်များကို အထင်းသား ပေါ်လာပါလိမ့်မည်။

          စစ်ကိုင်းမြို့ တကောင်းရပ်ရှိ မြန်မာဆေးဆရာဦးအုံ-ဒေါ်မြတို့က ၁၂၇၄ ခု၊ ပြာသိုလဆုတ်နှစ်ရက် သောကြာနေ့တွင် စတုတ္ထသားဖြစ်သူ ကိုထွန်းလှိုင်ကို မွေးဖွားခဲ့ပါသည်။ မွေးချင်းခြောက်ယောက်ရှိသည့်ပြင် မြို့ငယ် တစ်မြို့မှ မြန်မာဆေးဆရာတစ်ဦးမျှသာ ဖြစ်သဖြင့် ကိုထွန်းလှိုင်ကို လူတန်း စေ့ ပညာပေးနိုင်ရန် ခဲယဉ်းတော့သည်။ မြန်မာအတန်းကျောင်းတွင် စာသင် စေရာ ခုနစ်တန်းတွင် ကျောင်းဆရာမက စရိတ်ထောက်ပံ့၍သာ သင်မပေးခဲ့ ပါက ကိုထွန်းလှိုင် ခုနစ်တန်းစာမေးပွဲပင် အောင်မြင်စရာ အကြောင်းမရှိပါ။ ခုနစ်တန်းအောင်သောအခါ ဆက်လက်၍ ကျောင်းမနေနိုင်တော့ဘဲ အိမ်တွင်ထွက်၍ နေရပါသည်။ အတန်ကြာမှ စတိုင်ပင် ထောက်ပံ့ကြေးရသည့် ပျဉ်းမနားရှိ မြန်မာဆရာဖြစ်သင်ကျောင်းသို့ အီးတီစီခေါ် အောက်တန်းဆရာ ဖြစ် သင်တန်းကို တက်ရောက်ရလေသည်။

လူထုဒေါ်အမာ

          ကိုထွန်းလှိုင်သည် ငယ်စဉ်ကစ၍ ယခု ရဟန်းဘဝတိုင် အလွန်ရှက်တတ် သူဖြစ်သောကြောင့် လူဆင်းရဲသားသမီးအတွက် အသက်မွေးမှုတစ်ခု ပညာရ စေရန် မြန်မာဆရာဖြစ် သင်တန်းသာ တက်ခဲ့ရသည်။ ဆရာမလုပ်ဝံ့ရှာပါ။

          ကျောင်းသားကို ရင်ဆိုင်၍ စာသင်ပေးရဲသည် မဟုတ်ခဲ့။ ထို့ကြောင့် ဆရာဖြစ် သင်တန်းအောင်သော်လည်း ကျောင်းဆရာတစ်ရက်မျှ မလုပ်ဖူးခဲ့ပါ။

          “ရှာဖွေစုံစမ်း၍ရေးသားရသောမြန်မာယဉ်ကျေးမှုအကြောင်းအရာများအနက်ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှုအကြောင်းအရာသည် အားပေးထိုက်သော အကြောင်း အရာဖြစ်သည်ဟု ယူဆသောကြောင့်” ဟု စာပေဗိမာန်က ဆုံးဖြတ်၍ စာပဒေသာဆုငွေ ၁ဝဝဝိ ကို ရှေးဦးစွာ ဆွတ်ခူးသူအဖြစ်နှင့် ချီးမြှင့်ခြင်းသာ ခံရသည့် ဦးသောဘိတအဖို့ ယခုခေတ် ပညာရေးဘက်ဆိုင်ရာမှတ်တိုင်အဖြစ်သတ်မှတ်ထားသောပညာဆိုလျှင်ထိုမြန်မာဘာသာခုနစ်တန်းနှင့် အီးတီစီ အောက်တန်းဆရာဖြစ် စာမေးပွဲသာလျှင် အောင်မြင်ဖူးပါသည်ဟု ပြောခဲ့ သော် ယုံကြည်သူ နည်းပါးလှပေလိမ့်မည်။ သို့သော် အမှန်သည်ကား အမှန်ပင် ဖြစ်ပါ၍ ဦးပဉ္စင်းသည် အင်္ဂလိပ်စာလည်း တစ်လုံးမျှ မတတ်ပါ။

          အနုပညာနှင့် ဦးသောဘိတ မျိုးရိုးအလိုက် ဖြစ်ရသည်ကို ယုံကြည်လျှင် မွေးသန္ဓေနှင့် ဗီဇကို အကိုးအကားပြုလိုလျှင်တော့ ပြုနိုင်ပါသည်။ ဦးသောဘိတ၏ အဘိုးမှာမြန်မာပန်းချီဆရာ ပန်းပုဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်၍ ဖခင်မှာလည်း ပန်းပု ဝါသနာပါခဲ့သည်။ ဦးပဉ္စင်းသည် ငယ်စဉ်ကပင် ပန်းချီကို ဝါသနာပါသဖြင့် အားလပ်သည့်ရက်များ၌ ကလေးသူငယ်ချင်းများနှင့် စစ်ကိုင်းတောင်ရိုးရှိ ရှေးဟောင်းဘုရားများ ပေါများရာ သစ္စာစေတီတောင်ကုန်းသို့ သွားရောက်ကာ ခြင်္သေ့ရုပ်များကိုကြည့်၍ ပုံတူဆွဲခြင်း၊ ဘုရားတွင်း ဂူလိုဏ်တွင်းရှိ ပန်းချီကားများကို ကူး၍ ဆွဲခြင်းဖြင့် အချိန်ကုန်လွန်ခဲ့သည်ဟု ပြောပြဖူးပါသည်။

          ခုနစ်တန်းအောင်၍ ဘယ်ကျောင်းမှ ဆက်မနေနိုင်သောအခါတွင်လည်း ယခု မန္တလေးမြို့ ဆရာအတတ်သင် သိပ္ပံကျောင်း ပန်းချီကထိက လုပ်နေ သူစစ်ကိုင်းရှိ ဆရာကြီးဦးဘသန်းထံတွင် ပန်းချီဆွဲနည်း၊ ဓာတ်ပုံရိုက်နည်းများ ကို သင်ယူသည့်အပြင် ဆေးအတတ်၊ ဗေဒင်အတတ်နှင့် ကောင်းကင်နက္ခတ် ကြည့်နည်းများကိုပါ ဆရာကြီးဦးဘသန်းက သင်ပေးသည်ဟု ပြောပါသည်။

          ဦးပဉ္စင်းသည် မြန်မာစာပေနှင့် ပိဋကတ်စာပေများကို အိမ်တွင်းလက် လွယ်ရာစာအုပ်များမှ ငယ်ကတည်းက ဝါသနာအလျောက် ဖတ်ရှုလေ့လာခဲ့ပါ သည်ဖြစ်ရာ ဆရာဖြစ်အောင်ပြီး မကြာမီ မန္တလေးမြို့ရှိ ကျောက်စာဌာန၌ ပန်းချီဆရာတစ်ယောက် လစ်လပ်ရာတွင် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်ရသောအခါ မိမိဝါသနာပါရာစာပေနှင့် စုဆောင်းမှတ်သားခြင်းအလုပ်ကို ပျော်ပျော်ကြီး လုပ်ကိုင်ခွင့် ရလေတော့သည်။ ကျောက်စာရုံးတွင် အလုပ်လုပ်ရမည်ဖြစ်သော ကြောင့် စစ်ကိုင်းမှ မန္တလေးဆွေမျိုးများရှိရာ ရှေ့နေဦးဗိုလ်သန်း အိမ်တွင် ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်စဉ်အတွင်း ဦးဗိုလ်သန်း၏ အဘိုးမိုးတားဝန်ထောက်မင်း၏ ပေမူနှင့် ပုရပိုက်များကို စိတ်တိုင်းကျ ရှာဖွေမွှေနှောက်ခွင့် ရပြန်သဖြင့် နှစ်သက်ရာရာ စာပေများကို ကိုယ်ပိုင်သိမ်းဆည်းနိုင်စေရန် သုံးနှစ်လုံးလုံး ကူးယူခဲ့လေသည်။ ပြီးမှ ဆောင်းပါးများ စတင်ရေးသားလေတော့သည်။

          ကျောက်စာရုံးတွင် ၁၉၃၀ ခုနှစ်မှ စစ်ကြီးဖြစ်သည်အထိ ပန်းချီဆရာ အဖြစ်နှင့် အလုပ်လုပ်ခဲ့သည်တွင် ကျောက်စာဝန်တော်စိန်ခို မရှိသည့်နောက်ကျောက်စာဝန်ဦးမြ၊ ကျောက်စာဝန် ဒူရိုင်ဇယ်၊ ကျောက်စာဝန် ဦးလူဖေဝင်း တို့ သုံးဦးစလုံးနှင့် တွေ့ခဲ့ဖူးပေသည်။

          ခုနစ်ကျပ်တန် ကင်မရာနှင့် ဓာတ်ပုံဆရာ ဦးပဉ္စင်းသည် လူဝတ်နှင့် နေစဉ်က ဓာတ်ပုံရိုက်ဝါသနာထုံသဖြင့် အပျော် တမ်း ဓာတ်ပုံရိုက်ခြင်းများကို တော်တော်တန်တန် လိုက်စားခဲ့ပါသည်။ လိုက်စားသည်ဆိုသော်လည်း ယခုခေတ် လူချမ်းသာ အပျော်တမ်း ဓာတ်ပုံရိုက်သမားများကဲ့သို့ လိုက်ကာကင်မရာ၊ ရိုလီဖလက်ကင်မရာများနှင့် ဖလင် တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ဖြုန်း၍ ရိုက်ခဲ့နိုင်သည်မဟုတ်ဘဲ မိမိ၏ဝင်ငွေကလေး ထဲမှ သားမယားမယူဘဲ မိဘကိုတစ်ဦးတည်းက တာဝန်ယူကာ လုပ်ကျွေးရင်း ချွေချွေတာတာနှင့် လိုက်စားခဲ့ရပါသည်။ သို့ပါလျက် စစ်မဖြစ်မီက အပျော် တမ်း ဓာတ်ပုံဆုများ ပေးလေ့ရှိသည့် အဖွဲ့များအနက် ဘိလပ်မှ အမေချာဖိုတိုဂရပ်ဖါ (Amateur Photographer) မှ ဆုတစ်ဆု (Kodak) ပြိုင်ပွဲမှ ဆုနှစ်ဆု ရခဲ့ဖူးသည့်အပြင် အိန္ဒိယပြည်မှ ရုပ်စုံဂျာနယ်ကြီး Illustrated Weekly of India က ကျင်းပသော ပြိုင်ပွဲဆုများ ရှစ်ခုရဖူးပါသည်။ ဒဂုန်ဓာတ်ပုံပြိုင်ပွဲ ဆုများကိုလည်း မကြာခဏ ရဖူး၍ ဂျာနယ်ကျော် တွင်ပါသည့် ဓာတ်ပုံနှိုင်းယှဉ်ချက်များကို ကိုထွန်းလှိုင်ပင် တာဝန်ယူ၍ပေးပို့ခဲ့သည်။ ယခု စစ်ပြီးခေတ်တွင် ရဟန်းဝတ်နှင့် ကင်မရာကိုင်လျှင်သိက္ခာပျက်မည် စိုးသောကြောင့် စွန့်လွှတ်ထားလေသည်။

          ရှေးဟောင်းပစ္စည်းစုသူ ၊ ဦးသောဘိတအား ရွှေကိုင်းသားဟု သိကြသော်လည်း ရွှေကိုင်းသားပင်လျှင် 'မန္တလေး” စာအုပ်ကို ရေးသည့် ရတနာပုံဖိုးမှတ်စုဖြစ်ကြောင်း သိသူ နည်းပါးသည်။ ဦးပဉ္စင်းသည် ၎င်းအမည်ကို ကျောက်စာရုံးတွင် အလုပ်လုပ် စဉ်အခါက အထက်လူကြီးများ အလိုရှိရာ အကြောင်းအချက်အလက်မှန်သမျှ ကို မေးတိုင်း ကောက်ခါငင်ခါ ရှာဖွေပေးနိုင်ခြင်း ညွှန်ပြနိုင်ခြင်းကြောင့် “မှတ်စု' ဟု ခေါ်ဝေါ်ခြင်း ခံရသဖြင့် ရွှေကိုင်းသားအပြင် “ဖိုးမှတ်စု” ဟူသော ကလောင်နာမည်ဖြင့်လည်း ရှာဖွေစုဆောင်းခြင်းဆိုင်ရာ ပညာပါ သည့်ဆောင်းပါးများကို ရေးပါသည်။

          ဦးပဉ္စင်းသည် ရှေးဟောင်းပစ္စည်း စုဆောင်းခြင်းအတတ်ကို ကလေး အရွယ်ကပင် ဝါသနာပါ၍ စုဆောင်းခဲ့သူဟု ပြောပြပါသည်။ ရှေးဟောင်းဒင်္ဂါးအမျိုးမျိုး၊ မြန်မာသုံးအလေးအမျိုးမျိုး ဆေးအိုး၊ ဆေးတန် အမျိုးမျိုးတို့မှာ စ၍ စုဆောင်း သိမ်းဆည်းသင့်သည့် ပစ္စည်းများ တော်တော်ကြီးစုံလင်သည့် ကိုယ်ပိုင်ပြတိုက်ငယ်ကလေးသဖွယ် ထားရှိသည့်အပြင် တံဆိပ်ခေါင်းကိုလည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာမြင့်သည့် အချိန်ကတည်းက စုဆောင်းခဲ့သဖြင့် ဦးပဉ္စင်း၏ အယ်လ်ဘမ်ခေါ် တံဆိပ်ခေါင်း ကပ်ထားသည့်စာအုပ်မှာ တော်တော်ပင် စုံလင်နေပါပြီ။ စာဟောင်း ပေဟောင်းများကိုလည်း ခုံခုံမင်မင် စုဆောင်း၍ ထားရုံသာမက သိမ်းဆည်းရာတွင် စနစ်ကျပုံမှာလည်း ပြော၍ မယုံနိုင်၊ မြင်မှ အံ့သြလောက်သည့် ထားနည်း သိုနည်းများဖြင့် သိုမှီး၍ လိုတာရအောင် စုထားပါလေသည်။

          ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှုကျမ်း မွေးဖွားချိန် စစ်ကြီးဖြစ်၍ ကိုထွန်းလှိုင်နှင့် ကျွန်မတို့ခေတ္တ ကွဲကွာသွားကြပြီးနောက် စစ်အတွင်းတွင် ကျွန်မတို့က ကပိုင်အာရှလူငယ်ဖွဲ့စည်းကြ၍ ကိုထွန်းလှိုင် ကလည်း နာမည်ကြီး စစ်ကိုင်းတောင်ရိုး အာရှလူငယ်တွင် ဉာဏဗလမှူး အဖြစ် ပြန်လည်တွေ့ဆုံကြပါသည်။

          ဗုံးတွေ စက်သေနတ်တွေ ဒလစပ် ကြဲချပစ်ခတ်ချိန်များ၌ ဂူတွင်း အောင်းရသောအချိန်များတွင် ကိုထွန်းလှိုင်က ယခုဆုရသည့် ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့ မှုကျမ်းကို ကျောက်ဂူအတွင်းတွင် ပြီးမြောက်အောင် ရေးသားခဲ့လေသည်။ ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှုကျမ်းတွင် ဖော်ပြသည့် ပန်းချီကားများအားလုံးကို ဦးပဉ္စင်းရေးဆွဲ၍ မျက်နှာဖုံးကိုပင် စာရေးဆရာကိုယ်တိုင် ဆွဲသောစာအုပ်မျိုး ဗမာ ပြည်တွင် သည်တစ်အုပ်သာ ပေါ်ဖူးပါသေးသည်၊ စစ်ပြီးလျှင်ပြီးခြင်း ဤ ကျမ်းကို စာအုပ်အဖြစ် ထုတ်ဝေရန် ကျွန်မတို့လက်ထဲတွင် အပ်နှံ၍ ထားရှာ

          သော်လည်း စက္ကူအခက်အခဲ၊ ဘလောက်အခက်အခဲများကြောင့်တစ်ကြောင်း၊ (ဤစာအုပ်ကို ရိုက်ထုတ်ခြင်းဖြင့် ခံရမည့်အရှုံးကို တာဝန်မယူနိုင်သော)ငွေကြေးအခက်ခဲကြောင့်တစ်ကြောင်း၊ သူ့စာမူမှာ စာအုပ်တော်တော်နှင့်မဖြစ်လာဘဲ ယမန်နှစ်ကမှ စာအုပ်အဖြစ် ထွက်ပေါ်နိုင်ခဲ့ပါသည်။

            ရဟန်းဘဝ ကိုထွန်းလှိုင် ရဟန်းဘဝသို့ ကူးပြောင်းပြီးသည့်နောက် လူထုဦးလှက ရယ်စရာလိုလို တကယ်လိုလို ပြောဖူးသော စကားကလေးကို ရေးပါဦးမည်။ “ဦးကုလီန (စာရေးဆရာ မင်းရှင်နောင်) နဲ့ အရှင်ဉာဏိဿရ (စာရေးဆရာ ကိုဆန်းထွန်း) တို့ကိုတော့ လူမထွက်ပါနဲ့လို့ အတန်တန်တောင်းပန်ပေမယ့် မရဘူး။ ဦးပဉ္စင်း ဦးသောဘိတကြပြန်တော့လည်း လူ့ဘဝတုန်းက လူဆိုပေ မယ့် ဘုန်းကြီးနဲ့မခြား နေထိုင်တာမို့ သင်္ကန်းမဝတ်လည်း မထူးပါဘူး ဦးပဉ္စင်း ရယ်လို့ လျှောက်တာလည်း မရဘူး” ဟု ပြောပါသည်။

            ကိုထွန်းလှိုင်ဘဝကပင် ဆေးလိပ်မသောက် ကွမ်းမစားဘဲ အိမ်တော်ရာ ထီးကလေး ချိုင်းညှပ်၍ စက်ဘီး မစီးတတ်သောကြောင့် ခြေကျင်သွားခဲ့သော ဦးပဉ္စင်းဖြစ်ပါသည်။ သားမယားမယူဘဲ အမေအိုကြီးကို တစ်သက်လုံးလုပ်၍ကျွေးရုံသာမက သားတွေ မယားတွေနှင့်ဖြစ်သော ညီအစ်ကိုများက ဝိုင်း၍ ညှဉ်းသမျှခံရဆဲ ခံခဲ့သူဖြစ်ပါသည်။ ဦးပဉ္စင်းက ဘာလို့ သင်္ကန်းဝတ်တာလဲဟု ကျွန်မက မေးကြည့်ဖူးသည်။ “ကျုပ်က ၁၄ နှစ်သားလောက်ကတည်းက သင်္ကန်းဝတ်ချင်တဲ့ စိတ်ပေါက်ခဲ့တာ၊ အသက် ၃၀ မှပဲ အောင်မြင်လို့ပါ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ပါတိမောက်တို့ ဘာတို့ အလွတ်ကျက်ခဲ့ပါတယ်။ထမင်းစားရင် ဘုန်းကြီးလို နှလုံးသွင်းပြီး စားတာကိုလည်း ကလေးအရွယ်ငယ်ကတည်းက ကျင့်ခဲ့ပါတယ်။ အမေက ထမင်းပွဲမှာ သူများနည်းတူ မပြီးကောင်းလားလို့ အငေါက်ခံပြီး ဘုန်းကြီးစား စားခဲ့ပါတယ်” ဟု ဦးပဉ္စင်းက ပြောပြဖူးပါသည်။

            ဂျပန်ခေတ် ၁၃၀၅ ခုနှစ်က အာရှလူငယ်မှထွက်ပြီး စစ်ကိုင်းတောင်ရိုး သိမ်တော်ကျောင်းတွင် ရဟန်းခံခဲ့သည်ဟု သိရပါ၏။

ဒင်္ဂါးသမိုင်း 

         ဦးပဉ္စင်းရေးသား၍ ပြီးစီးနေပြီဖြစ်သော ကျမ်းစာအုပ်တစ်အုပ်မှာ “မြန်မာ နိုင်ငံဒင်္ဂါးသမိုင်း” စာအုပ်ပင်ဖြစ်၍ ယခုထွက်ပြီး ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှုစာအုပ် ထက်နှစ်ဆခန့် ထူမည်ဟု သိရပါသည်။ ဟန်လင်းနှင့် ပျူခေတ်မှ အစပြု၍ ယနေ့သုံးစွဲနေသော ဆယ်လီမူးအထိ ခိုင်လုံခြေမြစ်သော အထောက်အထား များဖြင့် စေ့စုံစွာ ရေးသားထားသည့်ဟုလည်း ပြောပြပါသည်။ ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့ မှုကဲ့သို့ပင် သူ့ခေတ်နှင့်သူ၊ တစ်ခေတ်စီ ခွဲခြား၍ ရေးသားထားသည်ဟု သိရ၍ အင်္ဂလိပ်စာမတတ်သော ဦးပဉ္စင်းက အာသာဖဲယား၏ စာအုပ်ပါ အချက်အလက် အကိုးအကားများလည်း ပါဝင်သည်ဟု သူ့စာအုပ်အကြောင်း ကို ပြောပြပါသည်။ ကျွန်မက စာအုပ်ပါ ဒင်္ဂါးများ ဦးပဉ္စင်းဆီ အားလုံးရှိပါ သလားဟု မေးကြည့်ရာ သိမ်းဆည်းစုဆောင်းထားပါသည်။ ရှိပါသည်။ ၎င်းတို့ကို ကြည့်၍ ရေးပါသည်ဟု ပြောပြပါသည်။

          ရေးသားပြီး ဒင်္ဂါးသမိုင်းအပြင် အခြားအမည် မဖော်လိုသေးသော စာအုပ်များလည်း သုံးလေးအုပ် ရေးသားနေဆဲ ရဟန်းစာဝါလည်း တစ်နေ့လျှင် နှစ်ဝါမှန်မှန် တက်ယူဆဲ၊ လူထုဂျာနယ်အတွက် ဆောင်းပါးများလည်း လစဉ်မှန်မှန်ရေးသားဆဲပင် ဖြစ်ပါသည်။

          ထို့ကြောင့် ဦးသောဘိတကို စေ့စေ့ငုငုလေ့လာလျှင် ဆင်းရဲလွန်း၍ ခုနစ်တန်းအောင်မျှ မိဘက ကျောင်းမထားနိုင်ခဲ့သော ဦးသောဘိတ၊ ဆင်းရဲ၍ အင်္ဂလိပ်စာ မသင်ရရှာသော ဦးသောဘိတသည် ယုန်ကို အပြေးပြိုင်သည့် လိပ်သဖွယ်၊ စွဲစွဲမြဲမြဲ မဆုတ်မနစ်သောဇွဲဖြင့် တစ်သက်ပတ်လုံး ကြိုးပမ်းခဲ့ သည်။ ယခုလည်း စိတ်ရှည်လက်ရှည် ကြိုးပမ်းဆဲဖြစ်သည်။ နောင်ကိုလည်း အသက်နှင့်အမျှ မိမိဝါသနာထုံရာ အနုပညာရပ်ကို ရှာဖွေလေ့လာရင်း စွမ်းစွမ်းတမံ လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဖော်ထုတ်ဦးမည်ပင် ဖြစ်ပါသတည်း။

လူထုဂျာနယ် အမှတ် (၃၀) ၁၉၅၂ ၊ အောက်တိုဘာလ