Other Websites
လမင်းမိုမို - မောင်
Couldn't load pickup availability
အခန်း (၁)
မိုးခြိမ်း ထစ်ချုန်းသံ ကြားလိုက်ရတာမို့ ယွန်းမှီ ခေါင်းကလေးက မိုးပေါ် မော့ကြည့်မိလျက်သား ဖြစ်သွား ရသည်။ တိမ်ရိပ်တွေက ရုတ်တရက် ညိုမှိုင်း မည်းမှောင် လာနေပြီ။
လက်ထဲမှ ကိုင်လျက်သား လုံးချင်းဝတ္ထုစာအုပ်တစ်အုပ်၊ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို လွယ်ထားသော သိုးမွှေး လွယ် အိတ် အစိမ်းထဲ ထိုးသွင်းထည့်ရင်း ထီးပြာပြာကလေးကို လွယ်အိတ်ထဲမှာ ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ။
ထီးကို လွယ်လင့်တကူ ဖွင့်နိုင်အောင် ပြင်ကိုင်ကာ သုံးဆယ့်နှစ်လမ်းထဲမှ အနော်ရထာလမ်းဘက်ဆီ ယွန်းမှီ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်၏။
“မို့ စာအုပ်တွေ ပေး၊ ထီးလဲပေး၊ မောင့်လက်မောင်းကို ကိုင်လိုက်၊ ဒီဘက်တိုး”
နားနားကိုကပ်ကာ တီးတိုးပြောသံ ကြားလိုက်ရင်း ယွန်းမှီ ကြက်သီးကလေးတဖြန်းထ သွားရသည်။ ဘယ်ဘက် ဘေးကို ဆတ်ကနဲပင် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသေးသည်။ သို့ပေ မယ့် လမ်းခုလတ်မှာပင် မျှော်လင့်ချက်တို့က ဖျတ်ခနဲ ကွဲလွင့်ပျောက်ပျက်ကုန်ရစ်သည်။ ဘေးမှာလည်း ဘယ်သူမှ ရောက်လာတာမဟုတ်။ ဘယ်သူမှ လာပြီး ကပ်ပြောလိုက် ခြင်း မရှိ။ - ဘယ်သူမှ မသိလိုက်ပေမယ့် ယွန်းမှီ ကိုယ့်လိပ်ပြာကို ကိုယ် ရှက်လိုက်မိသည်။ နှုတ်ခမ်းကို သွားချွန်ချွန်ကလေးနှင့် ဖိကိုက်ကာ အံကြိတ်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့်... မျက်ဝန်းထဲ မြင် နေရသော မောင့်မျက်နှာကို မတားသာ မဆီးသာ လွမ်း လိုက်မိရင်း... ယွန်းမှီ မျက်ရည်ရစ်ဝဲရသည်။
ရုတ်တရက် ပျောက်သွားရက်တဲ့မောင်။
သတင်းစုံစမ်းဖို့ နေနေသာ... သူ့ လိပ်စာ ဘာ သူ့ မိဘ ဘယ်သူဘယ်ဝါ ဆိုတာကိုတောင်မှ လုံးဝ မသိရတာ။ “မောင်'ဆိုသော ခေါ်စရာအမည်ကလေးတစ်ခုသာ ယွန်းမှီ သိခွင့်ရခဲ့သည်။ လွန်လွန်းတာပေါ့ဟု လူတိုင်း ပြက်ရယ် ပြုချင်စရာ ကောင်းလောက်အောင်ပါပဲ။
သူ့ နာမည်ကိုပင် သေချာသလား။ မသေချာသလား ယွန်းမှီ မရေရာ။ အေးတိအေးစက် ငေးတိငေးငိုင်နှင့် ဇာတိ ဇာတ်မြစ် ပျောက်ဆုံးနေသည့် လူတစ်ယောက်ကို ယွန်းမှီမျက်စိမရှိသလို စုံလုံးကန်းအောင် ချစ်ခဲ့ဖူးတာသည် ခုတော့ အိပ်မက်ပါပဲလား မောင်ရယ်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မနက်မိုးလင်းလျှင် ယွန်းမှီရှိရာ ရောက်လာ တတ်ကာ ယွန်းမှီနံဘေးမှာပဲ အရိပ်ကလေးကို တတွဲတွဲ ရှိခဲ့ ဖူးသော မောင့်ကို အရမ်းကိုပဲ လွမ်းရသည်။ ။
ကျောင်းဆိုလဲ သူပါ။ စာအုပ်ဆိုင်အတွက် မြို့ထဲထွက် စာအုပ်ဝယ်လဲ သူပါ၊ ဈေးသွားလဲ သူပါ၊ မပြန်မချင်း ယွန်းမှီကိုသာ ရီရွန်းနက်မှောင်နေသော မျက်ဝန်းလဲ့တွေနှင့် တမြတ်တနိုး ငေးစိုက်ကြည့်နေတတ်ကာ... ညမိုးချုပ်မှဘယ် မှာရှိမှန်း မသိရသောအိမ်ကို တစ်ယောက်တည်း ပြန်သွား တတ်ခဲ့သော မောင်။
ယွန်းမှီရှိရာကို သူရောက်မလာတော့တာ တစ်လလောက် ရှိနေပြီ။ ပြန်လာအုံးမှာလား၊ မပြန်လာတော့ဘူးလား ဆိုတာလဲ မသေချာ။ ဘယ်မှာ ရှာရမည်မှန်း မသိရတာမို့ • • မှီ... စိတ်လည်းပူသည်။ မျက်ရည်ကျမိခြင်းဆိုတာတော့ ရေ တွက်လက်ချိုးဖို့ရာ မလွယ်ကူတော့သည့် အထိပါပဲ။ ( ဂျင်းဘောင်းဘီ ဖြူတူတူ ဝတ်ထားတတ်သော အရပ် မြင့်မြင့် အသားဖြူဝင်းဝင်း အမျိုးသားများကို မြင်လျှင်... သူများလားဟု ရင်တခုန်ခုန်နှင့် လိုက်လံ ငေးမောစိုက်ကြည့် ရတာ အမော။
အနော်ရထာ လမ်းမပေါ်မှီရောက်လာသည်။ မိုး ကောင်းကင်လိုပဲ ယွန်းမှီလဲ စိတ်တွေ ပိုလို့ အံ့မှိုင်းလာရ၏။
ဒီနေ့တော့ မောင့်ကို အထူးတလည် လွမ်းလှသည်။ စိတ် တွေလည်း တစ်မျိုးကြီး မအီမသာ ဖြစ်နေရသလိုပင်။
ဘက်စ်ကားဂိတ်မှာ ရပ်လိုက်ရင်း ဘေးမှ ဂျင်ဘောင်းဘီ နှင့် လူရွယ်တစ်ယောက်ကို သတိလက်လွတ် ငေးကြည့်နေ မိ လိုက်သေးသည်။ မှီ ဘတ်စ်ကားစီးတိုင်း သူ့ လက်မောင်း ကို အားပြုတွယ်မှီ ထားစေခဲ့သော မောင်... ဘယ်ရောက် နေပြီလဲ။
ပို့ထံမှာရှိသမျှ ပစ္စည်းပစ္စယဝန်စည်စလယ်တို့ကို သူသာ သယ်ပိုးကော... အကြင်နာအယုယကြီးလှတဲ့မောင်... ဘာများ ဖြစ်နေပါလိမ့်။ ညှီစကားတစ်ခွန်းကို စိတ်ဆိုးထိခိုက်သွားပုံ ရပေမယ့် မှီ စကားက အမှားမှ မဟုတ်တာဘဲလေ။
ယွန်းမှီ မျက်ရည် ပိုမိုရစ်ဝိုင်းလာ ရသည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်သူတိုင်းကို 'မောင်' အထင်နဲ့ လိုက်ပြီးကြည့်နေမိတတ်တာကိုသာ “မောင်'သိရင် မှီရှိရာကို အပြေးပြန်လာချင်စိတ် အနည်းငယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် ပေါ်ပေါက် လာကောင်းပါရဲ့။
မောင့်အပေါ် သံယောဇဉ်ရှိသော ရှီ ဒေါ်လေးငယ် ပင်လျှင် မောင့်ကို သတိရနေတတ်သေးတာ။ မျက်ကန်း တစ်ယောက်လို ချစ်ခဲ့ရသော မှီဆိုလျှင် မောင် စဉ်းစား သာ ကြည့်ပါတော့။ မို့ သူငယ်ချင်းတွေ ဝိုင်းဝန်း အပြစ် တင်ကြမှာ စိုးတာမို့...မှီ ဟန်ဆောင်နေရပေမဲ့ မို့ .... နှလုံး သားတွေကတော့ ချည့်နဲ့ ပဲ့ကြွေနေပြီ မောင်ရယ်။ “မေမေ... ဟိုဟာ ဘာကားကြီးလဲ”
ကလေးတစ်ယောက် မေးလိုက်သံကလေးက ယွန်းမှီ နောက်ဘက်နားမှ ထွက်ပေါ်လာတာမို့ အတွေးစတွေ ပြတ်တောက်ကာ ယွန်းမှီ လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။
ခုနစ်နှစ်အရွယ် ပတ်ဝန်းကျင်လောက် ချာတိတ်ကလေး တစ်ဦးက သူ့မိခင်လက်ကိုတွဲကာ ကားဂိတ်မှာရပ်နေရင်း... မလှမ်းမကမ်းမှာ ငြိမ့်ကနဲရပ်လိုက်သော ကားကြီးကို လက် ညှိုးညွှန် မေးလိုက်ခြင်းပါပဲ။ “မေမေလဲ မသိဘူး သား”
မိခင်ဖြစ်သူ ဖြေသံကို ကျောဘက်မှာ ထပ်မံကြားရ သည်။ ယွန်းမှီ... သိပ် စိတ်ဝင်စားလှသည် မဟုတ်ပေမယ့် ကားကြီးကိုတော့ မိေရာ ငေးမိနေသေး၏။
ဒီလို လူရှုပ်ရှုပ်ရှိရာ ဘတ်စ်ကားဂိတ်လို နေရာမျိုးနှင့် မလှမ်း မကမ်းမှာ ဘာကိစ္စကြောင့်များ လာရပ်ပါလိမ့်... ။ တဖိတ်ဖိတ်လက် နေသော မီးခိုးရင့်ရောင် ဗော်လ်ဗို (760) ကားကြီးကို လူတိုင်းလိုလို စူးစူးစမ်းစမ်း ကြည့်နေကြ၏။ တေတမောနှင့် ကား ကိုယ်ထည်ကို တစ်စုံတစ်ခုနှင့်များ မတော်တဆ ထိခိုက် ပွတ်တိုက် မိကြလျှင်တော့ ဒုက္ခပဲဟု..
တွေးလိုက်မိဆဲပင် - ကားရှေ့ခန်းတံခါး တစ်ချပ်က အသံ မမြည်ဘဲ သိမ်မွေ့စွာ ပွင့်လာသည်။ ။
အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ဆင်းလာတာကို အမှတ်တမဲ့ပင် လှမ်းကြည့်နေမိသည်။ ကြည့်နေရင်းပင်... အမျိုးသမီးက ယွန်းမှီ ရပ်နေရာအနား ရောက်လာသည်။ “မမလေးက... မယွန်းမှီမှီ ဟုတ်ပါသလား”
“ရှင်”
ယွန်းမှီ မျက်ခုံးကလေးပင့်ကာ အရမ်းပင် အံ့ဩသွား ရသည်။ ဘာမှ ပြန်မဖြေနိုင်ဘဲ... ထိုအမျိုးသမီးကိုသာ စိုက် ကြည့်နေလိုက် မိ၏။ အမျိုးသမီးက ယဉ်ကျေး ရိုကျိုးစွာ ပြုံးရင်း ...
“မမလေးက ယွန်းမှီမှီ မဟုတ်လားဟင်” “ဟုတ်ပါတယ်” မှီ တွေတွေကလေး ဖြေလိုက်သည်။ “ကျွန်မတို့သခင်က မမလေးကို ဖိတ်ကြားလိုက်လို့ပါ” “မှီ”ကို
ပိုပြီး အံ့ဩသွားရကာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ယွန်းမှီ ဝေ့ကြည့် လိုက်မိသည်။ အားလုံးက ဝိုင်းပြီး အကဲခတ်နေ ကြ၏။ မှီက ဆံပင်ရှည် ကလေးများနှင့် မျက်နှာကို ငဲ့ချကွယ် ကာ... ။
“မြီကို ဘယ်သူက ဖိတ်ခိုင်းတာလဲဟင်၊ ပြီးတော့ ဘာ ကိစ္စ ရှိလို့လဲဟင်”
ယွန်းမှီ မျက်လုံးကလေးများက ဝိုင်းစက်နေရ၏။ ပန်းနုသွေး ပြေးနေသော နှုတ်ခမ်း ထူထူ အာအာကလေး ကလည်း မဟ တဟ ပွင့်နေရသည်။ ကားကို တစ်လှည့် အမျိုးသမီးကိုတစ်လှည့်ကြည့်ကာ... ဘာကိုမှနားမလည်နိုင်။ ပို့ထက် အသက်ကြီးပုံ ရပေမယ့် မို့ကို မမလေးဟု ခေါ်ပုံကြောင့်လည်း အံ့သြရပြန်သည်။
“မမလေးကို ကျွန်မတို့ရဲ့ သခင် စဝ်နဗလက ဖိတ်ကြား လိုက်တာပါ။
“ရှင်... ဘယ်သူက 'သခင်... စဝ်နေဗလကပါ” “အဲ... အဲဒါ ဘယ်သူလဲ”
အမည်ခန့်ခန့်က နားထဲကို ခပ်ထောင့်ထောင့်။ သို့သော် စေးစေးပိုင်ပိုင် စွဲစွဲငြိငြိ နိုင်လှစွာ ဝင်ရောက်လာသည်။
“မမလေးရယ်... ရန်ကုန်မှာ နေဗလဆိုတဲ့ စကားလုံးကို မကြားဖူးတဲ့သူ နည်းပါတယ်၊ ရန်ကုန်မှာတင် မကပါဘူး၊ ဗမာပြည်ထဲက မြို့ကြီးတော်တော်များများ ဒီအမည်ကို သိ ပါတယ်”
'အင်... နေဗလ၊ မှီတော့ နေဗလဆိုတဲ့ ချိန်း စတိုးဆိုင် တွေ နာမည်ပဲ ကြားဖူးတယ်၊ ရန်ကုန်မှာလဲ နေရာတကာ ပြီးတော့ ...မြို့ကြီးတော်တော်များများမှာလဲရှိနေတဲ့ နေဗလ ချိန်း စတိုး ဆိုတာလေ” " “ဟုတ်ကဲ့... အဲဒါတွေကိုပဲ ပြောတာပါ”
'ဟိုမှာတင် လှမ်းမြင်နေရသေးတယ်လေ... နေဗလ ချိန်း စတိုး ဆိုတာ”
ယွန်းမှီက မလှမ်းမကမ်းမှ လေးထပ် အဆောက်အအုံ တစ်ခုကို လက်ညှိုးညွှန်ကာ ပြောမိသည်။ အမျိုးသမီးက ခေါင်းငဲ့ ကြည့်ကာ ခပ်ပြုံးပြုံး ခေါင်းညိတ်၏။ သူ့ အပြုံးက လိုအပ်တာထက် ပိုပြီး ချိုသာ ကျိုးနွံသည်။
“ဟုတ်ပါတယ်မမလေး၊ နေဗလ စတိုးတွေ.. ကုန်တိုက် တွေ... တည်းခိုခန်းတွေကို ပိုင်တဲ့... ကျွန်မတို့ရဲ့ သခင် ဦးစဝ်နေဗလက မမလေးကို ခေါ်ခဲ့ဖို့ ဖိတ်ကြားလိုက်တာပါပဲ” 'ဟင်... မှီမှ ဦးစဝ်နေဗလကို မသိတာ”
ယွန်းမှီ ခေါင်းကလေးယမ်းကာ ပြောမိသည်။ “နေဗလ” | လုပ်ငန်းများကိုပိုင်ဆိုင်သော ဦးစဝ်နေဗလဆိုတော့ တော်ရုံ သူဌေး ကြီး က မှာ မဟုတ်။ ဘာဖြစ်လို့ မို့ကို တွေ့ချင်ရ တာဘာလိမ့်။ မို့ ကိုလည်း ဘယ်လို သိနေပါလိမ့်။ ။
မောင့်ကို မြင်ရောင်လွမ်းဆွတ်နေမိခြင်းတွေပင် တခိုက် တတန့်တော့ ပျောက်ပျက်ကာ ထူးဆန်း အံ့ဩမှုနှင့်... မျက် ဝန်း ကလေး ကြောင်နေရလေသည်။ ။
“သူကလဲ မမလေး သူ့ကို သိတယ်လို့ မပြောလိုက်ပါ | ဘူး၊ ဆွေးနွေးစရာရှိလို့ ခဏလိုက်ပါခဲ့ဖို့သာ တောင်းဆို လိုက်တာပါ"
'ဘာကို ဆွေးနွေးမှာလဲ ဟင်" “ဒါတော့ ကျွန်မ မသိပါဘူး”
“မှီက အဲဒီ ဦးစဝ်နေဗလကို မသိတော့ ဘယ်လို လိုက်ရဲ ပါ့မလဲ၊ ဘာဆွေးနွေးမယ်ဆိုတာကိုလည်း မှီ မသိဘူး”
“သခင်ကလည်း ကျွန်မတို့ကို ပြောမပြလိုက်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မရ ရအောင် ဖိတ်ခေါ်ဖို့ကိုတော့ အထပ်ထပ်မှာလိုက် ပါတယ်၊ မမလေးပါလာရင် ဘယ်နည်းနဲ့ ပါလာ ပါလာ... ရပါတယ်တဲ့၊ မမလေး ပါမလာရင်တော့... ကျွန်မတို့ကို သူ မျက်မာန် ရှမှာပါ”
