လင်းလက်ကြယ်စင် - ပျော်ရွှင်စရာအီစတာပွဲတော်

          ဝင်းနီပူးဟာ နွေဦးရာသီရဲ့ အလှအပတွေ ဝေဆာနေတဲ့ ဧကတစ်ရာတောအုပ်ကို ကြည့်ရတာ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးလှုပ်ရှားလို့ နေပါတယ်။ ရာသီဥတုရဲ့ ပဉ္စလက်ဆန်မှုက အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဆောင်းရာသီကို လှုပ်နှိုးလိုက်ပြီး အံ့သြဆန်းကြယ်တဲ့ အသစ်အသစ်သော အရာတွေအားလုံးကို ဖွင့်လှစ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုသာယာတဲ့ အချိန်အခါမှာ ပူးဟာ “အပေါ်ထိပ်” လို့ ခေါ်တဲ့ အလွန်ထူးခြားတဲ့ နေရာတစ်ခုဆီကို ဦးတည်သွားတဲ့ လမ်းကလေး အတိုင်း လှမ်းတက်လာခဲ့ပါတယ်။ “အပေါ်ထိပ်” ဆိုတဲ့အတိုင်း တည်ရှိတဲ့နေရာကိုက တောအုပ်ထဲက အမြင့်ဆုံးတောင်ကုန်းရဲ့ ထိပ်ဆုံးမှာ ရှိတာပါ။

          သူဟာ အတော်ကလေး စိတ်ကြည်မွေ့ချမ်းသာ နေခဲ့ပါတယ်။ တစ်နေရာက ပြေးဆော့ နော့လာတဲ့ လေညင်းလေးက နားတစ်ဖက်မှာ ထွီခနဲဖြတ်သွားပြီး ကျန်တစ်ဖက်က ထွက် သွားတော့ သူက ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောလိုက်ကာ “ဒီလို ကလိထိုးတာ မတရားဘူး ဟေ့”လို့ အော်ပြောလိုက်ပါတယ်။     

          ဒါပေမဲ့ သူ့ရယ်သံက အလွန်အံ့အားသင့်နေတဲ့ “အို”ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ရုတ်ခြည်း ရပ်တန့်သွားခဲ့ရပါတယ်။

          ပူးရဲ့ “အို”ဆိုတဲ့ အသံက “ငါ မြင်တွေ့ဖူးသမျှမှာ အံ့အားသင့်စရာ အကောင်းဆုံး အရာပဲ”လို့ တစ်ခုခုကို သူ ပြောချင်တဲ့အခါတိုင်း ထွက်ကျလာတတ်တဲ့ အာမေဋိတ်သံ ဖြစ်ပါတယ်။

         အပေါ်ထိပ်ရဲ့ ပြန့်ပြူးရှင်းလင်းတဲ့ အလယ်ခေါင်တည့်တည့်မှာ ကျယ်တဲ့အပိုင်းက မြေပေါ်အထိုင်ချပြီး သွယ်လှူတဲ့အပိုင်းက ပြုံးပြုံးကြီးရှိနေတဲ့ နေမင်းရှိရာကို မျှော်ကြည့် နေတာကတော့ ပူး မြင်ဖူးသမျှမှာ အကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ ဥကြီးတစ်လုံးပါ။ ပူးက သူ့မျက်လုံးကို နေရောင်မဆိုးအောင်ကာပြီး ခြေဖျားကို မြင့်နိုင်သမျှ အမြင့်ဆုံးရောက်အောင် ထောက်ကြည့် လိုက်တာ ဟန်ချက်ပျက်ပြီး ကျယ်လောင်တဲ့အသံနဲ့ ဖင်ထိုင်လျက် လဲကျသွားတဲ့အထိပါပဲ။

          “အားလားလား” ပူးက လဲကျတုန်းက အသံအကျယ်ဆုံး ထွက်လာတဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်က နေရာကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း “ဒီဥဟာ ခရစ္စတိုဖာ ရိုဘင်ရဲ့ အရပ်လောက် ရှိတယ်။ ပိုရှည် ရင်တောင် ရှည်ဦးမယ်” လို့ တွေးမိပါတယ်။

          ခရစ္စတိုဖာ ရိုဘင်ထက် ပိုမြင့်တယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးကိုက ပူးကို အချိန်အတော် ကြာအောင် စဉ်းစားရကျပ်စေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဥနဲ့ပတ်သက်ပြီး အရွယ်အစားတစ်ခုတည်းက အံ့အားသင့်စရာ အကောင်းဆုံး မဟုတ်ပါဘူး။ ဥပေါ်မှာ ခရမ်းရောင်အစင်းတွေနဲ့ အစိမ်းတောက်တောက်အရောင် အတွန့်အစင်းတွေ၊ အဝါရောင် အစက်အပြောက်နဲ့ ပန်းရောင် ကနုတ်ပုံတွေ ပါပါတယ်။

          အချိန်အတော်ကြာအောင် စဉ်းစားပြီးတဲ့နောက်မှာ (နက်နက်နဲနဲ တွေးရလောက် အောင် ကြာပါတယ်) ပူးဟာ ဥက သူ့ကို ဟားတိုက်ပြီး ရယ်မောစေချင်တာမှန်း သိသွား ပါတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူ လုံးဝမသိပေမဲ့ အဲဒီလို လုပ်ရမယ်ဆိုတာကိုတော့ သိနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ သိသလောက် အသံအကျယ်ကြီးနဲ့ ဟားတိုက်ရယ်မောဖို့ဆိုတာက တစ်ယောက်တည်းက သူ့ဘာသာသူ ထလုပ်လို့ရတဲ့ကိစ္စ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပါပဲ။

           တိုတောင်းလှတဲ့ အချိန်ကာလအတွင်းမှာပဲ ပူးရဲ့ လက်ချက်နဲ့ တောင်ကုန်းထိပ်မှာ | ပူးရဲ့ အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေ စုဝေးရောက်ရှိလာကြပါတယ်။

         “အမလေး... လေး။ ငါ မြင်ဖူးသမျှတော့ အကြီးဆုံးဥပဲပေါ့” လို့ ဝက်ကလေးက အံ့အားတသင့် အော်တယ်။     

           ကြွက်ပုကတော့ မျက်စိကို မေးကြည့်၊ လက်မတထောင်ထောင်နဲ့ ဥကို အသေအချာကွင်းဆင်းလေ့လာနေပါတယ်။     “ဒီဥနဲ့သာ မနက်စာ ချက်စားရမယ်ဆိုရင် သေချာပေါက် ဖောက်ခွဲပစ်ရမှာပဲ”

          “ဒါ ဘာမှမဟုတ်ဘူး” လို့ ဖိုးကျားက အမြီးကို စပရိန်လုပ်ထားတဲ့အပေါ်မှာ မြောက် ကြွမြောက်ကြွ လုပ်ရင်း ရယ်သွမ်းသွေးတယ်။ “ဒါပေမဲ့ မွေးလာမယ့် ကြက်ရဲ့မျက်နှာကတော့ ကြည့်စရာတစ်ခုခု ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ ဟိုး ..... ဟိုး ... ဟိုး”

         “အို... ပေါတောတောတွေ မပြောစမ်းပါနဲ့” လို့ ယုန်က ဝင်ဟောက်တယ်။ “ဒီဥက မနက်စာနဲ့လည်း မဆိုင်ဘူး၊ ကြက်တွေနဲ့လည်း ဘာမှမပတ်သက်ဘူးဆိုတာ အသိသာကြီး    

          “နေစမ်းပါဦး။ စိတ်မရှိဘူးဆိုရင် ဘယ်သူ့အတွက် သိသာတာတုန်း၊ ဖြေပေးပါလား” လို့ မြည်းကလေး အီယိုရီက မေးလိုက်ပါတယ်။

          “ဒါ ဘယ်လိုဥမျိုးလဲ ဆိုတာကို မင်းတို့တစ်ယောက်မှ မသိကြဘူးလို့ ငါ့ကို ပြောချင် တာလား” လို့ ယုန်က တောင်းခံသလို လေသံနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

           ဥရဲ့ ထိပ်မှာ နားနေတဲ့ ဇီးကွက်က ခြေထောက်ကို နေရာရွှေ့ရင်း

          “အင်း ... ဒါ ဇီးကွက်ဥတော့ မဟုတ်ဘူး။ ငါ သေချာပေါက် ပြောနိုင်တယ်။ စိတ် တော့ မသက်သာလှဘူးပေါ့” လို့ ဝင်ပြောတယ်။ 

          “ဒါ အီစတာကွ” ယုန်က အောင်ပွဲရလိုက်သလို ကြေညာလိုက်တယ်။ ဒီဖော်ထုတ်မှု ကြီးကို အသေအချာ စဉ်းစားနေကြရလို့ အားလုံး အသံတိတ်သွားတယ်။

          “အီစတာဥလို့ စဉ်းစားဖို့က အတွေးမခေါင်လွန်းဘူးလား” လို့ ဖိုးကျားက နောက်ဆုံးမှာ မေးလိုက်တယ်။ သူ ဘာပြောနေသလဲ ဆိုတာကို သူ တကယ်သိလို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ တိတ်ဆိတ်မှုက သူ့ကို ဂနာမငြိမ် ဖြစ်လာစေလို့ပါ။

          “မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး” လို့ ယုန်က ညည်းတွားလိုက်ပါတယ်။ 

          “အီစတာဆိုတာ အားလပ်ရက်ပဲ။ အခုက အားလပ်ရက်လေ။ ဒါက လူတိုင်း အလှဆင် ထားတဲ့ ဥတွေကို တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပေးကြတဲ့အချိန်လေး ဒီအကြောင်းကို ငါ့ရဲ့ လေးငါးဝမ်းကွဲ အမျိုးတစ်ယောက်ဆီက သိထားတာ။ သူက အီစတာဘန်နီရဲ့ ဥယျာဉ်မှူး ကို သိတဲ့သူတစ်ယောက်ရဲ့ သူငယ်ချင်းတော်တယ်။ သူက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဟုတ်လှပြီလို့ အထင်ရောက်နေတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

          “မှော်” လို့ ပူးက အသိအမှတ်ပြုတယ်။ တစ်ခုခုကို နားလည်ချင်ယောင်ဆောင်တာ က တစ်ခါတလေမှာ တကယ်တမ်း နားလည်တာနဲ့ တော်တော်နီးစပ်တယ်လို့ သူက ထင် တယ်။ မဟုတ်ရင် ဘယ်သူကမှ နားမလည်ဘဲနဲ့ ဒါကို အလွယ်တကူ မေ့လျော့သွားကြမှာ လေ။ နားမလည်တဲ့ အထဲမှာ ပူးက ထိပ်ဆုံးကပေါ့။

          အီယိုရီက မြေကြီးပေါ် ထိုင်မချခင် အမြီးကို တစ်ချက်ယမ်းလိုက်ပြီး “ဘာကြောင့်များ တစ်ယောက်ယောက်က အဲဒါမျိုးကို လုပ်ရမှာလဲ”လို့ တီးတိုးရေရွတ်လိုက်တယ်။

          “အင်း ...” ယုန်က တုံ့ဆိုင်းဆိုင်း လုပ်နေပြီးမှ “ဒါက ရှင်းပြဖို့ နည်းနည်းခက်တယ်။ အနည်းဆုံးတော့ ငါ ကြားဖူးသလောက် ဒီဥတွေက ထူးရှယ်ဥတွေပဲ”

          “ထူးရှယ် ဟုတ်လား။ ဘယ်လို ထူးရှယ်မျိုးလဲ ယုန် ဘန်နီရေ” 

           ဖိုးကျားက သိချင်စွာ မေးလိုက်တယ်။     

          “ငါတို့ကိုတော့ လျှိုမထားပါနဲ့ ပြောပြစမ်းပါ”

           “အဲဒီဥတွေက ...” ယုန်က ဖြည်းဖြည်းလေးလေး ပြောတယ်။  

           “စကားပြောနိုင်တယ်တဲ့”

           “ဪ...” ပူးက ခပ်ကျယ်ကျယ် ထပ်ရေရွတ်တယ်။

            ယုန်က အလေးအနက်ဟန်နဲ့ “အတိအကျ ပြောရမယ်ဆိုရင် ဥတွေက ငါတို့တစ်ဦး အပေါ်တစ်ဦး ဘယ်လောက်အလေးထား၊ ဂရုစိုက်ပေးရမလဲ ဆိုတာကို ပြောရမှာ” လို့ မဲ့ကာရွဲ့ ကာ ပြောတယ်။ 

           သူတို့အားလုံး အထင်ကြီးသွားသလိုမျိုး ဥကို အချိန်အတော်ကြာအောင် ကြည့်နေကြ တယ်။

           “အွန်း .. ငါကတော့ ဒီဥက အသံကျယ်ကျယ် ပြောမယ်ဆိုတာ လောင်းရဲတယ်ပေါ့” လို့ ကြွက်ပုက တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းပြီး စကားစတယ်။

           သူတို့အားလုံး ဥရဲ့ ဘေးပတ်လည်ကို နီးအောင် ကပ်သွားကြပြီး နားစိုက်ထောင်ကြ

တယ်။