လင်းလက်ကြယ်စင် - ခုန်ဆွခုန်ဆွမလုပ်တော့တဲ့ကျား

          တစ်ရက်မှာ ယုန်နဲ့ဝက်ကလေးတို့ဟာ ဝက်ဝံကလေးပူးရဲ့ အိမ်တံခါးဝမှာ ထိုင်ပြီး ယုန်က စကားပြောတာကို ဝက်ကလေးရယ်၊ သူတို့နဲ့အတူ ထိုင်နေတဲ့ ဝက်ဝံကလေး ပြုံးရယ်က နားထောင်နေကြတာ ဖြစ်ပါတယ်။ အချိန်က အိပ်ငိုက်ချင်စရာကောင်းတဲ့ နွေနေ့လယ်ခင်း တစ်ခုဖြစ်ပြီး တောတစ်ခွင်လုံး ပြည့်နေတဲ့ ညင်သာတဲ့ အသံတွေဟာ ဝက်ဝံကလေးပူးကို “ယုန်ပြောတာကို နားမထောင်နဲ့။ ငါ့ဆီက အသံတွေ ကိုသာ နားထောင်လှည့်”လို့ ပြောနေသယောင် ထင်ရပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ယုန် ပြောနေတာတွေကို နားမစိုက်ဖို့အတွက် သက်သောင့် သက်သာရှိတဲ့ အနေအထားကို ပြောင်းထိုင်ပြီး မကြာမကြာ မျက်လုံးဖွင့် “အင်း”လို့ စကားထောက်လိုက်၊ မျက်လုံးကို ပြန်မှိတ်ထားကာ “ဟုတ် တာပေါ့”လို့ သံယောင်လိုက်လိုက်နဲ့ ဇိမ်ယူနေပါတယ်။ ယုန်ကလည်း မကြာမကြာ “သိတယ် မဟုတ်လား ဝက်ကလေး၊ ငါပြောချင်တာကိုလေ” ဆိုပြီး အလွန်စိတ်အားထက်သန်တဲ့ပုံစံနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဝက် ကလေးကလည်း သူ သိပါတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းကို အားတက်သရော ခေါင်းညိတ်ပြရတာပေါ့လေ။

          နောက်ဆုံး စကားအဆုံးသတ်တဲ့ အချိန်ရောက်တော့ ယုန်က ဒီလို ပြောပါတယ်။ 

         “တကယ်ဆို ဖိုးကျားဆိုတဲ့ကောင်က ခုတစ်လောမှာ ခုန်ဆွခုန်ဆွ၊ မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လုပ်လွန်းတယ်။ ငါတို့ ဒီကောင့်ကို သင်ခန်းစာ ပေးဖို့ အချိန်ကျပြီလို့ မထင်ဘူးလား၊ ဟင် ... ဝက်ကလေး” 

         ဝက်ကလေးကလည်း ဖိုးကျား မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လုပ်လွန်းတာ ဟုတ်မှန်ကြောင်း ပြောတယ်။ သူ့ကို မြောက်မြောက်ကြွကြွ မလုပ်အောင် တားဆီးလို့ရမယ့် နည်းလမ်းကို စဉ်းစားလို့ရရင် ကောင်းမှာပဲလို့ ပြော တယ်။

           “ငါ ခံစားမိတာကို ပြောတာပါ။ မင်းရော ဘယ်လိုထင်သလဲ ပူး”လို့ ယုန်က မေးလိုက်တယ်။

           ဝက်ဝံကလေး ပူးက မျက်လုံးကို ဖျတ်ခနဲ ဖွင့်လိုက်ပြီး

          “အတိုင်းထက် အလွန်ပေါ့” လို့ ပြောလိုက်တယ်။

          “ဘာက အတိုင်းထက် အလွန်လဲ” ယုန်က မေးတယ်။ 

          “မင်း ပြောနေတဲ့ဟာလေ”လို့ ပူးက ပြန်ဖြေတယ်။ 

          “အသေအချာပဲ”

          ဝက်ကလေးက ပူးကို ခပ်ဆတ်ဆတ် တံတောင်နဲ့ တွတ်လိုက်တယ်။ စိတ်တခြား ကိုယ်တခြားဖြစ်နေတဲ့ ပူးကတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထလာပြီး ခုမှ သတိဝင်စပြုတယ်။

         “ဒါပေမဲ့ ငါတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမှာလဲ”လို့ ဝက်ကလေးက မေးပါတယ်။

          “ဘယ်လို သင်ခန်းစာမျိုး ပေးမှာလဲ၊ ယုန်ရဲ့” 

          “အဲဒါက အဓိကပဲ” လို့ ယုန်က ပြောပါတယ်။ 

           ပူးဟာ `သင်ခန်းစာ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို တစ်နေရာရာမှာ သူ ကြားဖူး သလို ဖြစ်နေပါတယ်။ 

          “တွိုင်-စတိုင်း ဆိုတဲ့ဟာ ရှိတယ်” ပူးက စကားစပါတယ်။

          “ခရစ္စတိုဖာ ရိုဘင်က    ငါ့ကို သင်ပေးဖို့ လုပ်သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါ မဖြစ်ဘူး”

          “ဘာ မဖြစ်တာလဲ” 

           ယုန်က မေးတယ်။ 

          “မဖြစ်တာက ဘာလဲ” 

           ဝက်ကလေးကလည်း မေးတယ်။

          “ငါ မသိဘူး။ မဖြစ်တာပဲ သိတယ်။ ငါတို့ ဘာအကြောင်းကို ပြောနေ ကြတာလဲ”

          “ပူး ...” လို့ ဝက်ကလေးက အပြစ်တင်လိုတဲ့ဟန်နဲ့ ခေါ်လိုက် တယ်။ 

          “မင်း ယုန် ပြောနေတုန်းက နားထောင်မထားဘူးလား” 

          “ငါ နားထောင်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ငါ့နားထဲမှာ အမွေးလုံးလေးတစ်ခု ဝင်သွားတယ်။ ငါ့ကို ပြန်ပြောပြပါလား ယုန်”

          ယုန်က နောက်တစ်ခါ ထပ်ပြောပြရလို့လည်း ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဒါ ကြောင့် ဘယ်က စပြောပြရမလဲလို့ မေးပါတယ်။ ဝက်ဝံကလေး ပူးက သူ့နားထဲကို အမွေးလုံးဝင်တဲ့ အချိန်ကလို့ပြောတော့ ယုန်က အဲဒါ ဘယ် အချိန်ကလဲလို့ ပြန်မေးရပါတယ်။ ပူးကလည်း သူ ကောင်းကောင်းမကြား ရလို့ သေချာမသိပါဘူးတဲ့။ ဝက်ကလေးကပဲ သူတို့ ဘာလုပ်မလို့ဆိုတာ၊ မြောက်မြောက်ကြွကြွ ဖြစ်နေတဲ့ ဖိုးကျားကို ဆုံးမဖို့ လမ်းရှာနေတယ်ဆို တာ ဝင်ပြောပြီး ပြဿနာကို ဖြေရှင်းလိုက်တယ်။ ဖိုးကျားကို ဘယ်လောက် ခင်ခင် သူ မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လုပ်တာကိုတော့ မငြင်းနိုင်ဘူး မဟုတ် လား။

           “ဪ... သိပြီ” လို့ ပူးက ပြောတယ်။ 

          “ ဒီကောင်က လွန်လွန်းနေပြီ။ ဒါ့ကြောင့် ဒီလို ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ” လို့ ယုန်က ဝင်ထောက်တယ်။

            ပူးက စဉ်းစားကြည့်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ စဉ်းစားလို့ရသမျှက ဘာမျှ အသုံးမဝင်တဲ့ဟာ ဖြစ်နေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ သူက အဲဒါကို သူ့တစ်ကိုယ်ကြား ရုံ တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်တယ်။

               ယုန်က ပိုကြီး

               ပိုဝ

               ပိုသန်မာရင် 

               ကျားထက် ပိုကြီးရင် 

               ကျားက ပိုသေးရင် 

               ယုန် မကြိုက်တဲ့ ကျားအကျင့်ဆိုး 

               ပျောက်စေ တန်ခိုး

               ယုန် ပိုရှည်လို့ တစ်မျိုး။

        “ပူး ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ” လို့ ယုန်က မေးလိုက်တယ်။

        “အကြံကောင်းများ ရှိလား”

        “ဟင့်အင်း၊ မရှိပါဘူး” ပူးက စိတ်မကောင်းစွာ ဖြေလိုက်တယ်။ 

         “အင်း ... ငါ့မှာတော့ အကြံတစ်ခု ရှိတယ်” လို့ ယုန်က ပြော တယ်။ 

         “အဲဒါကတော့ ... ... .