လင်းယုန်မောင်မောင် - ရဲခေါင်ပြောက်ကျားချေဂွေဗားရား

 စာအုပ်တစ်အုပ် သို့မဟုတ်

     သေနတ်တစ်လက်

          အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထလောက်အောင် ဖုထစ်လုံးကျစ်နေသော လက် မောင်း ကြွက်သားများဖြင့် ကိုယ်ကာယ ထွားထွားကြွားကြွား မားမားရားရား ရှိလှသော ပန်းပဲသမားတစ်ယောက်သည် တရှဲရှဲမြည်နေသော မီးကျည်မီး ခဲများအတွင်းမှ ရဲရဲနီနေသော သံတုံးကြီးတစ်ခုကို ရှည်လျားကြီးမားလှသည့် ညှပ်ကြီးဖြင့် ကျွမ်းကျင်စွာ ညှပ်၍ဆွဲယူလိုက်၏။ ထို့နောက် ယင်းသံတုံး သံခဲကြီးကို ပေပေါ် တွင်တင်၍ ဝဲဘက်လက်မှညှပ်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကိုင်လျက် ယာဘက်လက်မှ တုတ်ခိုင်ကြီးမားလှသည့် တူကြီးကို မြှောက်ကာ မြှောက်ကာ အားပါးတရ အချက်ကျကျ ထုနှက်လိုက်လေသည်။ 

          ထုထည်ကောင်းလှသည့် အောက်ခံပေအပြင်၏ မာကျောမှု၊ တုတ်ခိုင် လှသည့် တူကြီး၏ အလေးချိန်ကြီးမားမှု၊ ခွန်အားပြည့်ဝလှသည့် ပန်းပဲသမား လက်မှ အရှိန်ပြင်းထန်မှု ဤသုံးခုတို့ ပေါင်းစပ်ထိတွေ့ရာမှ ပေါ်ထွက်လာသော အသံသည်ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ဝိုက် ရိုက်ခတ်တုန်ဟည်း၍ ပထဝီမြေကြီးပါ တစ်ချက်တစ်ချက် သွက်သွက်ခါသွားသည်ဟု ထင်မှတ်ရ၏။

          အတန်ငယ် ထုသားပေသား ရလတ်သော် ပန်းပဲသမားသည် ရှိရင်းစွဲ မူလထက် ကျစ်လျစ်မာကျောလာဟန်ရှိသော သံတုံးကြီးကို မီးကျီးမီးခဲများ အတွင်း ပစ်သွင်းလိုက်ပြန်၏။

          တစ်ခဏအတွင်း မီးကျီးမီးခဲများသည် တရှဲရှဲမြည်လာကြပြန်၏။ သံတုံး သံခဲကြီးမှာလည်း ရဲရဲနီလာပြန်၏။ တစ်စတစ်စ အပူရှိန်ပြင်းပြလာ သည်နှင့်အမျှ သာမန်မျက်စိဖြင့် ကြည့်မရလောက်အောင် တောက်လောင်စူးရှ လာ၏။

            တစ်ဖန် ပန်းပဲသမားသည် အပူရှိန်လွန်ကဲ၍ ရဲရဲနီသည်ထက် နီနေ သော သံတုံးသံခဲကြီးကို နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်၍ ညှပ်ဖြင့်ဆွဲယူလိုက်ပြန်၏။ ထို့နောက် ပေပေါ်တွင်တင်ကာ ယခင်တစ်ကြိမ်ကလို တူကိုကိုင်လျက် အရှိန် ပြင်းစွာဖြင့် အခါခါ ထုပြန်နှက်ပြန်၏။

          တူသံတစ်ချက်ထွက်လေတိုင်း ထွက်လေတိုင်း ပေပြင်ထက်မှ သံတုံး သံခဲ၏အပေါ်ယံ သံကြွပ်သံဆတ်တို့သည် မီးမှုန်မီးပွား မီးပန်းများပမာဖြာခနဲ ဖြာခနဲ ဖာရရာကြဲပြန့်သည့်အသွင် စဉ်၍ စဉ်၍ ကျလာ၏။ ပေပြင်ထက်မှ သံတုံးသံခဲသည် ပို၍ပို၍ ခိုင်မာ သိပ်သည်းလာ၏။

          ယင်းသို့ မီးကျီးမီးခဲများအတွင်း အခါခါ မီးသင်း၍ ပေပြင်တွင် အဖန်ဖန်တင်ကာ တူဖြင့် အကြိမ်ကြိမ် ထုလေနှက်လေသော် အဆိုပါ သံတုံး သံခဲသည် ရုပ်ဝတ္ထုဒြပ်သဘောအရ မာကျောမှု၊ သိပ်သည်းမှု၊ ကျစ်လျစ်မှု၊ ခိုင်မာမှုအစုစုတို့ဖြင့် ပြီးပြည့်စုံသောအဖြစ်သို့ ရောက်ခဲ့ရ၏။ အချုပ်အားဖြင့် ဆိုရလျှင် ထုသားပေသားရ၍ သံမဏိပမာ ဖြစ်လာခဲ့သတည်း။

          ဤအဖြစ် ဤသနစ်၏ သဘောသဘာဝ ဥပမာ ဥပမေယျကို ခံယူ၍ ကမ္ဘာ့သမိုင်း၏ အစီအစဉ်ကို ဆင်ခြင်သုံးသပ် အကဲခတ် လေ့လာလိုက်သည် ရှိသော် အဖိနှိပ်ခံ ပြည်သူများ၏ တပ်ဦးမှ အောင်လံကိုလွှင့်ထူ၍ ထာဝစဉ် မားမားမတ်မတ် ပြတ်ပြတ်သားသား ရှေ့ဆောင်ချီတက်ခဲ့ကြရသူများသည် ထုသားပေသားရခဲ့ကြသည့် သံမဏိသူရဲကောင်း သံမဏိခေါင်းဆောင်များပင် ဖြစ်သတည်း။

          သူတို့သည် အဖိနှိပ်ခံ ပြည်သူများ၏ ပြင်းထန်ကြီးမားသော လှုပ်ရှား မှု၊ ရုန်းကန်မှုနှင့်တော်လှန်မှုများအတွင်း အဖန်ဖန် “မီးသင်း ́ခဲ့သူများ ဖြစ် ကြ၏။ သူတို့သည် အုပ်စိုးသူ လူတန်းစား၏ ရက်စက်ဆိုးရွားလှသည့် သွေးစုပ်မှု၊ ညှဉ်းပန်းမှုနှင့် ဖိနှိပ်မှုများအတွင်း အကြိမ်ကြိမ် ထုသားပေသား ရခဲ့သူများ ဖြစ်ကြ၏။ အဆုံး၌ကား သူတို့သည် မာကျောမှု၊ သိပ်သည်းမှု၊ ကျစ်လျစ်မှုနှင့် ခိုင်မာမှု အစုစုတို့ဖြင့် ပြီးပြည့်စုံ၍ မဖောက်မပြန် အလံမလှဲဘဲ ရန်သူကို ရန်သူလို သဲသဲမဲမဲ တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသည့် သံမဏိသူရဲကောင်းများ ဖြစ်လာကြသတည်း။ 

          အထူးသဖြင့် ၂၀ ရာစုနှစ်၏ ပထမထက်ဝက်ပိုင်း (၁၉၀၀-၁၉၅ဝ)နှစ် များအတွင်း ပေါ်ပေါက်ဖြစ်ပွားခဲ့သည့် ဆိုဗီယက်ယူနီယံမှ အလုပ်သမား လယ်သမားများ၏ ပြင်းထန်ကြီးမားလှသော မဟာအောက်တိုဘာ ဆိုရှယ်လစ်

တော်လှန်ရေး ၁၉၁၇ အတွင်း၌သော်လည်းကောင်း၊ ထိုစဉ်က သန်းပေါင်း ၆၀၀ ကျော်ရှိသည့် အဖိနှိပ်ခံ တရုတ်ပြည်သူများ၏ ရှည်လျားကြမ်းတမ်းလှသော ပြည်သူ့လွတ်မြောက်ရေးနှင့် နယ်ချဲ့ဆန့်ကျင်ရေးတိုက်ပွဲများ၊ (၁၉၂၄၄၉) အတွင်း၌သော်လည်းကောင်း၊ ကမ္ဘာအရပ်ရပ် အတိုင်းတိုင်း အပြည်ပြည်မှ လူမျိုးပေါင်းစုံ၊ လူတန်းစားပေါင်းစုံ ပါဝင်ဆင်နွှဲခဲ့ကြသည့် ကျယ်ပြန့်နက်ရှိုင်း လှသော ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေး မျိုးချစ်စစ်ပွဲကြီး (ဝါ) ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး (၁၉၃၉-၄၅)အတွင်း၌သော်လည်းကောင်း ယင်းသို့ထုသား ပေသားရခဲ့သည့် သံမဏိခေါင်းဆောင်၊ သံမဏိသူရဲကောင်းများကို ပြည်သူအများ မှတ်သား တွေ့မြင် နိုင်ကြမည်ဖြစ်၏။

          ၁၉ဝဝ ပြည့်နှစ်၏ ဤမှာဘက် ရာစုနှစ်ဝက်အတွင်း နိုင်ငံအများအပြား တွင် ယင်းသို့ သမိုင်းဝင် ကမ္ဘာ့ခေါင်းဆောင်များ ပေါ်ပေါက်ခဲ့သည့်နည်းတူ ၁၉၅ဝ ပြည့်နှစ်၏ ဤမှာဘက်ပိုင်း (ဝါ) ၂၀ ရာစုနှစ်၏ ဒုတိယထက်ဝက် ပိုင်းတွင် နိုင်ငံတကာမှ အဖိနှိပ်ခံ ပြည်သူများနှင့် အတိုင်းတိုင်းအပြည်ပြည်မှ အခြယ်လှယ်ခံ လူတန်းစားများ၏ ကြည်ညိုလေးစား အားထားဂုဏ်ပြုခြင်း ခံရသည့် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးပေါ်ထွက်လာခဲ့၏။

          ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကား အခြားသူမဟုတ်။

          တိုင်းပြည်ငယ်သလောက် အရှိန်အဝါကြီးမားလှသည့် ကျူးဘားတော် လှန်ရေးကာလအတွင်း အခါခါ “မီးသင်း”လာခဲ့၍ လက်တင်အမေရိကန်နိုင်ငံ များ၏ အမျိုးသားလွတ်မြောက်ရေးနှင့် နယ်ချဲ့ဆန့်ကျင်ရေးတိုက်ပွဲများတွင် အကြိမ်ကြိမ် “ထုသားပေသား”ရလာခဲ့ပြီး အတိုင်းတိုင်းအပြည်ပြည်မှ အခြယ် အလှယ်ခံ အဖိနှိပ်ခံပြည်သူများအတွက် မားမားမတ်မတ် ပြည်ပြတ်သားသား ရပ်တည်ကာ ခိုင်ခံ့မာကျောသလောက် မဖောက်မပြန်၊ အလံမလှဲဘဲ၊ ရန်သူကို ရန်သူလို သဲသဲမဲမဲ့ တိုက်ပွဲဝင်သွားခဲ့သည့် ထာဝရ တော်လှန်ရေးသမား သံမဏိ ပြောက်ကျား “ချေထွေဗားရား”ပင်တည်း။

          သူ၏နာမည်အပြည့်အစုံမှာ အာနက်စတို ́ ချေဂွေဗားရား ဖြစ်၏။ ဤ နာမည်တွင် “ချေ”ဟူသော အမည်မှာ မူလအမည်ရင်းတွင် ပါသည် မဟုတ်။ နောင်အရွယ်ရောက်ကာ ကြီးပြင်းချိန်ကျမှ တွင်လာသောအမည် ဖြစ်၏။ သူ၏ အမိနိုင်ငံဖြစ်သော အာဂျင်တီးနား၌ “ချေ” ဟူ၍ အသံထွက်သည့် ဝေါဟာရမှာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စကားပြောရာတွင် အမည်ကို မခေါ်လိုလျှင်သော်လည်းကောင်း၊ အမည်မသိလျှင်သော်လည်းကောင်း ရင်းနှီးသည့် သဘော ဖြင့် သုံးစွဲသည့်စကားလုံးဖြစ်၍ “ကိုယ့်လူ” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်မျိုးဖြင့် ခပ်ဆင် ဆင်တူ၏။

          ချေဂွေဗားရားဟူသော အမည်သည် နောင်သောအခါ၌ နယ်ချဲ့ဆန့် ကျင်ရေးနှင့် အမျိုးသားလွတ်မြောက်ရေးတိုက်ပွဲ၏ မီးရှူးတန်ဆောင် အလင်း ရောင်ပမာ ဖြစ်လာရသော်လည်း လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်ကျော် လေး ဆယ်နီးပါးက ချေထွေဗားရား၏ ငယ်စဉ်တောင်ကျေး ကလေးဘဝ အတိတ် ကာလကို ပြန်ပြောင်းကြည့်ပါက မှုန်မှုန်မွှားမွှား ဝိုးတဝါးမျှသာ မှန်းဆတွေ့မြင် ကြရမည် ဖြစ်၏။

          ချေွဂွေဗားရားသည် ကမ္ဘာ့အနောက်ခြမ်းဟူ၍လည်းကောင်း၊ ကမ္ဘာသစ် ဟူ၍လည်းကောင်း ပထဝီဆရာများနှင့် သမိုင်းဆရာများ ခေါ်ဝေါ်တင်စားခဲ့ကြ သည့် တောင်အမေရိကတိုက်မှ အာဂျင်တီးနားပြည်သား ဇာတိဖွားဖြစ်သည်။

          တောင်အမေရိကတိုက်၏ အကြီးဆုံး တိုင်းပြည်ကြီးဖြစ်သော ဘရာဇီး ပြည်အလယ်ပိုင်း ပေပေါင်း ၃ဝဝဝ ခန့်မြင့်သည့် မာတိုဂရော့စို ° ကုန်းမြေမြင့်မှ မြစ်ဖျားခံလာခဲ့သော ပါရာနာမြစ် သည် ပါရာဂွေးပြည်ကလေး၏ အလယ် ဗဟိုမှ ဖြတ်သန်းကာ တောင်အမေရိကတိုက်၏ ဒုတိယအကြီးဆုံး တိုင်းပြည် ဖြစ်သော အာဂျင်တီးနားပြည်၏ အရှေ့မြောက်ပိုင်းသို့ အဟုန်ပြင်းစွာဖြင့် စီးဆင်းလာခဲ့သည်။ မိုင်ပေါင်း ၂၀၀၀ နီးပါးမျှ ရှည်လျား သွယ်ဖြာ စီးဆင်းလာခဲ့ရသဖြင့် မောပန်းနွမ်းနယ်လှပြီဖြစ်သော ပါရာနာ မြစ်ကြီးသည် သူ၏ ခရီးလမ်းဆုံးဖြစ်သော တောင်အတ္တလန္တိတ်သမုဒ္ဒရာ အဏ္ဏဝါသို့ မဆိုက်မီ အာဂျင်တီးနားပြည်၏မြို့တော် ဗျူနိုအဲရစ္စမြို့ကြီး၏ အထက်အညာ မိုင်တစ်ရာ ခန့်အကွာရှိ ရိုစာရီယိုမြို့ ကလေးအဝင်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်ဝဲယာကို မသိမသာ အကဲခတ်သလို အမှတ်မထင် ရေအလျဉ်ကို တသွင်သွင်လျှော့၍ ခပ်ဖော့ဖော့ ကလေး စီးဝင်လာခဲ့သည်။

          သို့အမှတ်မထင် အကဲခတ်မည်ဆိုပါလျှင်မူ ဤ ရိုစရီယိုမြို့ကလေးမှာ ထူးခြားသည့် ဂုဏ်အင်လက္ခဏာဟူ၍ ဘာတစ်ခုမှတွေ့ရမည် မထင်၊ မြင်ရ မည် မဟုတ်။ မြို့တွင်းမြို့ပြင်နှင့် ဆင်ခြေဖုံးတစ်ဝိုက်၌ လူဦးရေ ငါးသိန်းခန့် အခြေ စိုက်နေထိုင်လျက်ရှိသော ဒုတိယတန်းစား မြို့တစ်မြို့သာ ဖြစ်၏။ သမုဒ္ဒရာ ဝမ်းတစ်ထွာအတွက် နေထွက်မှ နေဝင်အထိ ရုန်းကန်လှုပ်ရှား ဖောက်ကား ရောင်းဝယ်၍ လုပ်ငန်းအသွယ်သွယ်တို့ဖြင့် နေချင့်စဖွယ်ရှိသည့် သာမန်မြို့ တစ်မြို့သာဖြစ်၏။ သကြားစက်၊ ဂျုံစက်နှင့် အရက်ချက်စက်ရုံများ ဖြင့် အလုပ်သမားများ စည်စည်ကားကား သွားလာလုပ်ကိုင်လျက်ရှိသည့် ခေတ်မီ မြို့တစ်မြို့သာဖြစ်၏။

          ဤသို့အားဖြင့် ထူးခြားသည့် ဂုဏ်အင်လက္ခဏာဟူ၍ ဤမြို့ကလေး တွင် ဘာတစ်ခုမှ မမြင်မတွေ့ရဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း တစ်စုံတစ်ခုသော ထူးခြားသည့်ဂုဏ်အင်၊ မှတ်တမ်းတင်ရမည့် လက္ခဏာအဖြစ် ပြစရာတစ် ကွက်၊ ပြောစရာတစ်ချက် ကျန်ရှိနေ၏။

          ယင်းအကွက်၊ ယင်းအချက်ကား အခြားမဟုတ်။ နောင်အခါသမယ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ နယ်ချဲ့ဆန့်ကျင်ရေးနှင့် အမျိုးသားလွတ်မြောက်ရေး၊ တိုက်ပွဲကာလ၌ ရောင်နီဦးမှ မိုးသောက်ကြယ်ပမာ ချီတက်ရာလမ်းကြောင်းကို ညွှန်ပြခဲ့သည့် သံမဏိပြောက်ကျား “ချေွဂွေဗားရား”သည် ထိုမည်သော အာဂျင်တီးနားပြည်၊ အရှေ့မြောက်ဒေသ၊ ပါရာနာမြစ်ကမ်းပေါ်မှ အဆိုပါ ရိုစာရီယိုမြို့ကလေး၌ ၁၉၂၈ ခု၊ ဇွန်လ ၁၄ ရက်နေ့တွင် မီးရှူးသန့်စင် ဖွားမြင်ခဲ့ခြင်းပင်တည်း။ 

          မိဘနှစ်ပါးတွင် သားသမီး ၅ ယောက် ထွန်းကားခဲ့သည့်အနက် ချေဂွေဗားရား သည် သားကြီးသြရသဖြစ်၏။

          ချေဂွေဗားရားသည် နောင်ကြီးပြင်းလာသည့်အခါ၌ သေနတ်ကို လက်ကမချဘဲ ပြောက်ကျားဘဝဖြင့် နယ်ချဲ့သမားနှင့် ဖောက်ပြန်သောအစိုး ရများကို နိုင်ငံတကာလှည့်လည် သွားလာ၍ မရပ်မနား တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်မှာ မျိုးရိုးဇာတိကြောင့်ပင်လောဟု စောကြောစရာရှိ၏ ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သူ၏ မိဘနှစ်ပါးအနက် အမိဖြစ်သူ စီလီယာ ဆာနာသည် အိုင်းရစ်ခေါ် အိုင်ယာလန်သွေးပါသူ ဖြစ်၏။ အိုင်ယာလန် အမျိုးသားများသည် ပထမကမ္ဘာ စစ်ကြီး (၁၉၁၄-၁၈)အတွင်းက ဗြိတိသျှ နယ်ချဲ့သမားအား အကြမ်းဖက် လက်နက်စွဲကိုင်ကာ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ တော်လှန်ရေးတွင် သမိုင်းဝင်လောက် အောင် ပြောင်မြောက်စွာ တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြသည် မဟုတ်ပါလား။ 

          ဖခင်ဖြစ်သူမှာ အာနက်စတို ဂွေးဗားရားလင့်ချ် ဖြစ်၍ အာဂျင် တီးနား အမျိုးအနွယ်မှ ဆင်းသက်ပေါက်ဖွားလာသူ ဖြစ်၏။

           ချေဂွေဗားရား အားဖွားမြင်သည့်အချိန်တွင် သူ၏ဖခင် လင့်ချ် မှာ အင်ဂျင်နီယာတစ်ယောက်အဖြစ် အလုပ်လုပ်၍ သူတို့မိသားစုမှာ လူလတ် တန်းစား အိမ်ထောင်တစ်ခုအဖြစ် တင့်တောင့်တင့်တယ် ချောင်ချောင်လည် လည် စားနိုင်သောက်နိုင်သည့် အဆင့်အတန်းမျိုး ရှိနေပြီဖြစ်၏။

         ချေဂွေဗားရားသည် ငယ်စဉ်က အလွန်ရောဂါထူ၍ ချူချာလှသည့်ကလေး တစ်ယောက်ဖြစ်ရာ သူ့မိဘများက ပိုးမွေးသလို မွေးလာခဲ့ရ၏။ မကြာခဏ အအေးပတ်၍ ချောင်းဆိုးရင်ကျပ်သည့် ရောဂါကို အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ခံစားခဲ့ရ၏။

          နေ့ရှိသရွေ့ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဖြင့် လူမမာ ရှူနာရှိုက်ကုန်းကလေး ဖြစ်နေရှာသော ဂွေဗားရားအား ကြီးမားလှသည့် မိဘမေတ္တာသဘောတွင် ရင်၌ဖြစ်သော သားဟူသည့် ကရုဏာပါရောစွက်၍ မကြည့်ရက် မမြင်ရက် သည့် မိဘများသည် နောက်ဆုံး၌ သားဦးကလေး၏ ကျန်းမာရေးအတွက် ပို၍ကောင်းမွန်သင့်တော်မည့် အဲလ်တာ ဂရေစီယာ မြို့ကလေးသို့ ရွှေ့ပြောင်း လာခဲ့ကြ၏။

          ယခင်က သူတို့မိသားစု နေထိုင်ခဲ့ကြသော ရိုစာရီယိုမြို့မှာ မြစ်ဝကျွန်း ပေါ်ဒေသတွင်ဖြစ်၍ အမြဲစွတ်စိုကာ ရာသီဥတုမှာလည်း အအေးဓာတ် လွန်ကဲ နေခဲ့သည်။ သို့ဖြစ်၍ လူမမယ် လူမမာကလေး ဂွေဗားရားမှာ အမြဲမပြတ် အအေးပတ်ပြီး ချောင်းဆိုးရင်ကျပ် သေမတတ် ဝေဒနာ ခံခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခု ပြောင်းရွှေ့ ရောက်ရှိလာခဲ့ကြသည့် အဲလ်တာဂရေစီယာ မြို့ကလေးမှာမူ တောင်ကုန်းမြို့ကလေး တစ်မြို့ဖြစ်၍ ရိုစာရီယိုမြို့ထက် ရာသီဥတု ပိုမိုနွေးထွေးသည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ပူနွေးသော နေရောင်ခြည်ကို အမြဲမပြတ် ရရှိခြင်း၊ ခြောက်သွေ့သောမြေကို ထိတွေ့ရခြင်း နှင့် သာယာကြည်လင်သော မိုးကောင်းကင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ရှုမြင်ရခြင်း တို့သည် ပန်းနာသည် ဂီလာနကလေး ထွေဗားရားအတွက် ထက်မြက်သည့် ဆေးစွမ်းကောင်းများကို တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် သောက်လိုက်ရသလို ဖြစ်သွား သည်။ ယခုမှ အသက်ရှူဝပြီး အားပါးတရ ရွှင်ပျလန်းဆန်းလာခဲ့သည်။

          သို့သော် ရိုစာရီယိုမြို့ကလေးတွင် နေ့ခဲ့စဉ်က အရွယ်နှင့် မမျှအောင် အလူးအလဲ ခံခဲ့ရသည့် ပန်းနာရောဂါ၏ ဒဏ်ချက်မှာ ပြင်းထန်လွန်းလှသည် ဖြစ်ရာ ဂရေစီယာမြို့ကလေးသို့ရောက်ခဲ့ပြီးသည့်နောက် ဂွေဗားရား၏ ဝေဒနာ မှာ သေရွာသို့ မရောက်နိုင်တော့ဘဲ အတော်အတန် သက်သာထူးကဲ လာသည်