လင်းယုန်မောင်မောင် - တောင်ကုန်းအမှတ်၁၉၂

ဗီယက်နမ်မလေး “မော်” .

          ဒီအဖြစ်အပျက်နဲ့ ပတ်သက်လို့ ခင်ဗျားလို သတင်းစာဆရာ၊ စာရေးဆရာ တစ်ယောက်ကို အစအဆုံး တစ်လုံးမကျန် အခုလို ပြန်ပြောခွင့်ရတာဟာ ကျွန်တော့်အတွက် ရာမ အခွင့်အရေးကြီးတစ်ခုပါပဲ။ အထူးသဖြင့် ခင်ဗျား ဟာ တာဝန်သိတတ်တဲ့ သတင်းစာဆရာ တစ်ယောက်ပီပီ စာရေးဆရာ တစ်ယောက်ပီပီ အခု ကျွန်တော်ပြောပြမယ့် အဖြစ်အပျက် တစ်ခုလုံး ရဲရဲဝံ့ဝံ့နဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တိုင်းပြည်ကို ပြန်ပြီး တင်ပြမယ်ဆိုတာ သိရတဲ့ အတွက် ပိုပြီး ကျေနပ်မိပါတယ် ဝမ်းလည်းသာမိပါတယ်။ ဒီလို တာဝန် သိသိ သစ္စာရှိရှိနဲ့ မွန်မြတ်တဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ထားပြီး ကျွန်တော်နဲ့ အခုလို တကူးတကန့် အပင်ပန်းခံပြီး လာရောက် တွေ့ဆုံမေးမြန်းတဲ့အတွက်လည်း ခင်ဗျားကို အထူးလေးစားမိပါတယ်။ ကျေးဇူးလည်း တင်ပါတယ်။

          အမှန်စင်စစ် ကျွန်တော်တို့ အမေရိကန်စစ်သားတွေဟာ ကမ္ဘာ အရပ်ရပ်မှာရှိတဲ့ တခြား တိုင်းပြည်နိုင်ငံတွေက စစ်သားတွေလိုပါပဲ၊ စစ်သား မှန်သမျှ ဘယ်တိုင်းပြည် ဘယ်နိုင်ငံကမဆို စစ်မြေပြင်က ပြန်လာတဲ့ စစ်သား တိုင်းဟာ သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး မေ့ပျောက်လို့ မရနိုင်တဲ့ အဖြစ်အပျက် တွေကို စစ်မြေပြင်မှာ အနည်းနဲ့အများ ကြုံခဲ့ တွေ့ခဲ့ကြရတာချည်းပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့လို ဗီယက်နမ်စစ်မြေပြင်က ပြန်လာပြီး ရိုးရိုး သာမန် အရပ်သားဘ၀ ရောက်နေကြတဲ့ အမေရိကန် စစ်ပြန်တွေမှာလည်း ကျွန်တော်တို့ ခေါင်းထဲမှာ ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ဘယ်တော့မှ မေ့ပျောက်လို့ မရနိုင်တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ပါလာကြတာပါပဲ။ စစ်သားဘဝနဲ့ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ တစ်ခါက သက်စွန့်ဆံဖျား တိုက်ခဲ့ ခိုက်ခဲ့ရတဲ့ စစ်မြေပြင်ဟာ မိုင်ပေါင်း ဘယ်လောက်ပဲ ကွာဝေးနေပေမယ့် အဲဒီအချိန်က အဲဒီစစ်မြေပြင်မှာ ကျွန်တော်တို့ ကြုံတွေ့ဖြတ်သန်း လာခဲ့ကြရတဲ့ အတွေ့အကြုံ အဖြစ်အပျက် တွေဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဘဝသက်တမ်းမှာ တစ်ခန်း တစ်ကဏ္ဍကဖြစ်နဲ့ အမြဲတစေ အမှတ်ရနေကြမှာပါပဲ။

          တစ်ခါက ဗီယက်နမ် စစ်မြေပြင်မှာ အမှုထမ်းခဲ့ဖူးတဲ့ အမေရိကန် စစ်သားဟောင်း စစ်ပြန်တစ်ယောက်အနေနဲ့ ကျွန်တော့်မှာလည်း ကျွန်တော့် ဘဝတစ်သက်မှာ ဖျောက်ဖျက်လို့ မရနိုင်တဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကို ဗီယက်နမ် စစ်မြေပြင်မှာ ကြံ့ခဲ့တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ အဲဒီအဖြစ်အပျက်ဟာ - ကျွန်တော့် ဘဝတစ်လျှောက်လုံး အသက်နဲ့ခန္ဓာကိုယ် မြဲနေသမျှ ဘယ်တော့ မှ မေ့ပျောက်လို့လည်း မရ၊ ဖျောက်ဖျက်လို့လည်း မရတဲ့ အဖြစ်အပျက်ပါပဲ မေ့ပျောက် ဖျောက်ဖျက်လို့ မရနိုင်လောက်အောင်လည်း စိတ်ထိခိုက်စရာ ကောင်းလှပါတယ်။

          ဒါပေမယ့် ဒီနေရာမှာ ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် တစ်ခုတော့ ကြိုတင်ပြီး တောင်းပန်ချင်ပါတယ်။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုတော့ ခင်ဗျားက ဒီအဖြစ်အပျက် နဲ့ ပတ်သက်ပြီး အစကနေ အဆုံးအထိ အသေးစိတ် သိချင်ပါတယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော် မှတ်မိသလောက် မခြွင်းမချန်ဘဲ အကုန် ပြောပြပါ့မယ်။ ဒီလို ခရေစေ့တွင်းကျ တစ်လုံးမကျန် ပြန်ပြောပြတဲ့ နေရာမှာ တချို့အဖြစ်အပျက်တွေဟာ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ပါဝင်ခဲ့ပြီး မျက်မြင် ကိုယ်တွေ့တွေ ဖြစ်ခဲ့သလို တချို့နေရာတွေမှာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် မပါဝင်ဘဲ နောက်မှ တစ်ဆင့်စကား တစ်ဆင့်ကြားနဲ့ သိခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက် တွေလည်း ပါပါလိမ့်မယ်။

          အဲဒီတော့ ဒီနေရာမှာ ကျွန်တော် တောင်းပန်ချင်တာက အခု ကျွန် တော်ပြောပြမယ့် အဖြစ်အပျက်တစ်ခုလုံးဟာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ပါဝင်ခဲ့တာတွေရော တစ်ဆင့်စကား တစ်ဆင့်နား ကြားခဲ့ရတာတွေရော အားလုံးဟာ တကယ့်အဖြစ်မှန်တွေပဲ ဆိုတာတော့ လုံးဝ ယုံကြည်စေချင်ပါ - တယ်။ တကယ်လို့ ကျွန်တော်ပြောတဲ့အထဲမှာ သဘာဝ မကျတာတွေ၊ ယုတ္တိမရှိတာတွေ ရှေ့စကားနဲ့ နောက်စကား တလွဲတချော် ဖြစ်နေတာတွေ များ ပါလာရင် ပါတယ်လို့ ခင်ဗျာ့စိတ်ထဲမှာ သံသယဝင်လာရင် ကျွန်တော် ကို ချက်ချင်းထောက်ပြပါ၊ အဲဒီအခါကျရင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောသော ပြောပါ၊ ဘာမှ အားမနာပါနဲ့ ဟုတ်လား။

          ဘာကြောင့် ကျွန်တော်ဒီလိုပြောရသလဲဆိုတော့ ဒီအဖြစ်အပျက်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး အဓိကဇာတ်ကောင်အဖြစ်နဲ့ ပါခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ အစက နေ အဆုံးအထိ ဒီအဖြစ်အပျက် တစ်ခုလုံးကို မြင်ခဲ့၊ တွေ့ခဲ့၊ ကြားခဲ့၊ သိခဲ့ရလို့ပါပဲ။

            ဒီအဖြစ်အပျက်ဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်လောက်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပေမယ့် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးရက်လောက်က ဖြစ်ခဲ့ပျက်ခဲ့တယ်လို့ ထင်ရလောက်အောင် ပူပူနွေးနွေးနဲ့ အားလုံး တစ်ခုမကျန် မှတ်မိနေပါသေး တယ်။ ကျွန်တော့်တစ်သက်မှာ ဒါလောက် ရင်နာစရာ၊ စိတ်ထိခိုက်စရာကောင်းတဲ့ အဖြစ်မျိုးနဲ့ မကြုံခဲ့ မတွေ့ခဲ့ရဘူးတာ အမှန်ပါ။ နောင်လည်း ကျွန်တော့် တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ဒီလောက် ရင်နာစရာ စိတ်ထိခိုက်စရာကောင်းတဲ့ အဖြစ်မျိုးနဲ့ ကြုံရတွေ့ရလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော် မထင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်မို့လည်း စိတ်ထိခိုက် လှုပ်ရှားစရာကောင်းတဲ့ ရုပ်ရှင်ကား တစ်ကား ကို တစ်ခါ နှစ်ခါမက အခါပေါင်း မရေမတွက်နိုင်အောင် ကြည့်ထားခဲ့လို့ ဇာတ်လမ်း ဇာတ်ကွက်ရော ဇာတ်ဆောင်တဲ့ ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အမူအရာ တွေရော နောက်ခံဒေသ ရှုခင်းတွေပါမကျန် အားလုံး အသေးစိတ် မှတ်မိနေ သလို၊ ကျွန်တော်ဟာ ဗီယက်နမ်စစ်မြေပြင်မှာ ကျွန်တော် ကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ရင်နာစရာကောင်းတဲ့ အဖြစ်အပျက် ဇာတ်လမ်းတစ်ခုလုံးကို အစအဆုံး မှတ်မိနေတာပါပဲ။

          အဲဒီတော့ ဒီအဖြစ်အပျက် ဇာတ်လမ်းကို မပြောခင် ဒီဇာတ်လမ်းမှာ အဓိကဇာတ်ကောင်အဖြစ် ပါခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်အကြောင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သိသင့် သိထိုက်တာလေးတွေ နည်းနည်းပါးပါး ပြောပြချင်ပါသေးတယ်။

          ကျွန်တော့်နာမည်ကတော့ ခင်ဗျားသိတဲ့အတိုင်း “အဲရစ်ဆင်” လို့ ခေါ်ပါတယ်။ နာမည်အပြည့်အစုံကတော့ “စဗဲန်အဲရစ်ဆင်” ပါ။ အသက် ၂၄ နှစ် ရှိပါပြီ၊ ဇာတိကတော့ အမေရိကန် ပြည်ထောင်စု အနောက်မြောက် ပိုင်း 'မင်နီဆိုတာ ပြည်နယ်ကပါ။ ကျွန်တော့်မိဘတွေက လယ်သမား မျိုးရိုး ထဲကပါပဲ။ ကျွန်တော်ဟာ တစ်ကိုယ်ရေ တစ်ကာယသမား မဟုတ်ပါဘူး။ အိမ်ထောင်နဲ့ပါ၊ အိမ်ထောင်ကျတာတော့ သိပ်မကြာလှသေးပါဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၄ နှစ်လောက်ကပါပဲ။ဒါပေမယ့် အခုထက်ထိ သားသမီးတော့ တစ်ယောက်မှ မရသေးပါဘူး။ ။

          ကျွန်တော့်ဇနီးရဲ့ နာမည်က ကာစတင်လို့ ခေါ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် | မိဘများနဲ့ သူ့မိဘများဟာ အိမ်နီးနားချင်း မိတ်ဆွေတွေဆိုတော့ သူနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ကလည်းငယ်ငယ်ကလေးထဲက ကစားဖော် ကစားဖက်တွေပဲ ဆိုပါတော့။ ဒါတင်မကပါဘူး၊ ကျွန်တော့် အဘိုးအဘွားတွေနဲ့သူ့အဘိုး အဘွားတွေဟာလည်း ဥရောပတိုက်မြောက်ပိုင်း ဆွီဒင်၊ နော်ဝေနဲ့ ဒိန်းမတ် | အပါအဝင် စကင်ဒီနေဗီယန်နိုင်ငံတွေက အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုကို ရေကြည်ရာ မြက်နုရာဆိုသလို တစ်ချိန်တည်း တစ်ပြိုင်တည်းပြောင်းရွှေ့ လာခဲ့ကြ တာမို့၊ ဆွေစဉ်မျိုးဆက် ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက် ဘွားလက်ထက် ကတည်းက ဆက်ဆံ ရင်းနှီးလာခဲ့ကြတဲ့ အိမ်ထောင်စုတွေပါပဲ။ ။

          ကျွန်တော်နဲ့ ကာစတင်တို့ လက်ထပ်တော့ ကျွန်တော့်အသက်ဟာ ၂ဝ ရှိပါပြီ။ အဲဒီမတိုင်ခင် တစ်နှစ်လောက်က ကျွန်တော်ဟာ စစ်ထဲဝင်လိုက် ရပါတယ်။ ဒါကတော့ ခင်ဗျားသိတဲ့အတိုင်း ကျွန်တော်တို့ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှာ အရွယ်ရောက်သူတိုင်း စစ်ထဲ မဝင်မနေရဆိုတဲ့ ဥပဒေကြီး က ရှိနေတော့ ကျွန်တော်လည်း ၁၉ နှစ်သား အရွယ်မှာ စစ်ထဲ မဝင်ချင်ဘဲ ဝင်လိုက်ရပါတယ်။ ။

          ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ပထမအဆင့်ရတဲ့ စစ်သားတစ်ယောက်အနေ နဲ့ ဗီယက်နမ်စစ်မြေပြင်ကို ရောက်ခဲ့ရတာပါပဲ။ ။

          အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရရင် ကျွန်တော်ဟာ ဗီယက်နမ်စစ်မြေပြင်ကို သွားဖို့ အမိန့်ကျလာတုန်းက ကြောက်လည်း မကြောက်၊ ဝမ်းလည်း မနည်းတဲ့အပြင် ဝမ်းတောင် သာမိပါသေးတယ်။ ဒီလိုဖြစ်ရတာကလည်း တခြားကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ပထမအချက်က ကျွန်တော်က အဲဒီ အချိန်အထိ နိုင်ငံရေးနဲ့ပတ်သက်လို့ ဘာတစ်ခုမှ နားမလည်တဲ့အပြင် နားလည်အောင်လည်း လေ့လာလိုက်စားချင်တဲ့ စိတ်ဆန္ဒ လုံးဝ မရှိခဲ့ပါဘူး။ မိဘကလည်း လယ်သမားမျိုးရိုးဆိုတော့ ကိုယ့်လယ် ကိုယ့်ယာကလေးကို အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ လုပ်ကိုင် စားသောက်နေရရင် ပြီးတာပဲလို့ ယူဆခဲ့ ပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ကျွန်တော်တို့ အမေရိကန်တပ်တွေ ဗီယက်နမ်မှာ ဝင်တိုက်နေကြတာကို တရားတယ် တရားဘူးဆိုတာ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ တစ်ခါမှ ထည့်မစဉ်းစားခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်တော့်ကို တိုးတက်တဲ့အမြင် မရှိဘူးလို့ ပြောရင်လည်း ခံရမှာပဲ၊ ဖောက်ပြန်တယ်လို့ စွပ်စွဲရင်လည်း ခံရရုံပါပဲ။ အဲဒီတုန်းကတော့ ကျွန်တော်ဟာ နိုင်ငံရေးနဲ့ ပတ်သက်လို့ တကယ့် နလပိန်းတုံးတစ်ယောက်ပါ။

          နောက်တစ်ချက်ကတော့ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်ဟာ အသက်က ၁၉ နှစ် ကျော်ကျော် ၂၀ လောက်ပဲ ရှိသေးတော့ ထူးထူးခြားခြားနဲ့ စွန့်စွန့် စားစား လုပ်ရမယ့် အလုပ်မျိုးဆိုရင် ဘာမဆို လုပ်ချင် ကိုင်ချင်စိတ်က ဘော်တော်လေး ပြင်းထန်ခဲ့ပါတယ်။ လူငယ်ပီပီ စိတ်ဓာတ်တက်ကြွနေတယ် လို့ ဆိုရင်လည်း မမှားဘူးပေါ့ ခင်ဗျား။ အထူးသဖြင့် နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွေ ကို တစ်ခေါက်မှ မရောက်ဘူးတဲ့အတွက် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုကနေပြီးဘယ်တိုင်းပြည်ဖြစ်ဖြစ် ရောက်ဖူးချင်တဲ့စိတ်၊ သွားချင်တဲ့စိတ်ကလည်း သိပ်ပြင်းပြနေတဲ့ အချိန်ပါပဲ။ ။

အဲဒီလို စွန့်စွန့်စားစား လုပ်ကိုင်ချင်တဲ့စိတ်နဲ့ နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည် တွေကို ရောက်ဖူးချင်တဲ့စိတ်တွေ သိပ်ပြင်းပြနေတုန်းမှာပဲ ဗီယက်နမ်ကို သွားဖို့ စစ်ဌာနချုပ်က အမိန့်ကျလာတော့ ကျွန်တော့်မှာ ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျ ဆိုတာလို သိပ်ဝမ်းသာသွားတာပေါ့။ ကျွန်တော်ဟာ ဋီယက်နမ်ကို အမေရိကန်စစ်သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ စစ်တိုက်ဖို့ သွားရမယ် ဆိုတာ သိထားပေမယ့် အဲဒီတုန်းကတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မရောက်ဘူးတဲ့ အာရှတိုက်က ဗီယက်နမ်ဆိုတဲ့ နိုင်ငံကလေးကို အလည်အပတ် သဘောမျိုးနဲ့ အပျော်ခရီး ထွက်ရတော့မလိုပဲ စိတ်ထဲက ထင်နေခဲ့ပါတယ်။

          အော် ... ဒါထက် အာရှတိုက်ဆိုလို့ ပြောလိုက်ရဦးမယ်။ ကျွန်တော် ဟာ နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွေကို သိပ်ရောက်ဖူးချင်တယ် ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုနဲ့ လူမျိုးချင်းရော၊ အသားရောင်ချင်း ရော၊ ဘာသာချင်းရော၊ ရာသီဥတုနဲ့ ပထဝီအနေအထားချင်းရော နောက်ပြီးတော့ ဟို ...ဟငှာဗျာ...လူနေမှု အဲ...အဲ လူနေမှုစနစ်ချင်းရော သိပ်ပြီး မကွဲပြားတဲ့ ဥရောပတိုက်ကို သိပ်မသွားချင်လှဘူး။ ကျွန်တော် သွားချင် ရောက်ဖူးချင်တာက ကျွန်တော်တို့နဲ့ အစစအရာရာ ဘာတစ်ခုမှ မတူဘဲ၊ ယဉ်ကျေးမှု ဓလေ့ထုံးစံကအစ ကွဲပြားခြားနားနေတဲ့ အာရှတိုက်ကို ပိုပြီး သွားချင်တယ်၊ ပိုပြီး ရောက်ဖူးချင်တယ်။

          ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ နှင်းတွေးပြီး နေရာတိုင်း ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော်တို့ မင်နီဆိုတာပြည်နယ်က ကွင်းပြင်ကြီးတွေထက် အာရှတိုက်က ဗီယက်နမ်လို နိုင်ငံမျိုးမှာ အရောင်မျိုးစုံနဲ့ အသီးအပွင့်မျိုးစုံ သီးပွင့်နေကြတဲ့ သစ်ပင်ပန်းပင်တွေ၊ တောတွေ တောင်တွေ၊ မြစ်တွေ ချောင်းတွေထဲမှာ သွားရ လာရံ၊ လည်ရ ပတ်ရတာက ပိုပြီး ပျော်စရာ ကောင်းမယ်လို့ ယူဆခဲ့ပါတယ်။

          နောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော်ဟာ ဒီအသက်အရွယ်အထိ စပါးပင်ကို မမြင်ဖူးသေးဘူး။ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာက ဂျုံပဲ စိုက်တော့ ဂျုံပင်ကိုပဲ ကျွန်တော် မြင်ဖူးတယ်။ အဲဒီတော့ စပါး အင်မတန်ထွက်တဲ့ ဗီယက်နမ်လိုနိုင်ငံကို ရောက်သွားရင် စပါးပင်တွေနဲ့ လူတစ်ရပ်မကမြင့်တဲ့ မြက်ပင်ရှည်ကြီးတွေ ကိုင်းတောကြီးတွေထဲမှာ တိုးဝှေ့သွားရတာဟာ သိပ် ပျော်စရာကောင်းမှာပဲ လို့ ထင်မိတယ်။ ပြီးတော့ သာယာတဲ့ နေရောင်ခြည်အောက်မှာ မြက်ခင်းပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး အပြာရောင် ကောင်းကင်ကြီးကို ကြည့်လိုက်ရရင် သိပ်ဇိမ်ကျမှာပဲ။ ဒါမှမဟုတ် နေရောင်ခြည် လုံးဝမမြင်ရဘဲ ဧရာမမြင့်တဲ့ သစ်ပင်ကြီးတွေ၊ တွန့်လိမ်ပြီး တွဲလောင်းကျနေတဲ့ နွယ်ပင်ကြီးတွေနဲ့ တောကြီးမြက်မည်းထဲမှာ မျက်စိလည် လမ်းမှားပြီး ဟိုရောက် ဒီရောက်နဲ့ လျှောက်သွားနေရရင် သိပ်ပျော်စရာကောင်းမှာပဲလို့ ထင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါဟာ တစ်နည်းအားဖြင့်တော့ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော့်စိတ်ကူးနဲ့ကျွန်တော် အရူးထ ခဲ့တယ် ဆိုပါတော့။

          ဒါပေမယ့် တကယ့်လက်တွေ့ကျတော့ ကျွန်တော်ထင်သလို မဟုတ် ဘူးဒါ့။ ဗီယက်နမ် စစ်မြေပြင် ရောက်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ ကျွန်တော်ထင်ထား တာတွေဟာ အားလုံး ဇောက်ထိုးပြောင်းပြန် ဖြစ်ကုန်တာပါပဲ။ ဗီယက်နမ် ကို မရောက်ခင်က သိပ်ပျော်စရာကောင်းလိမ့်မယ်၊ သိပ်ဇိမ်ကျလိမ့်မယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တာတွေဟာ တကယ်လက်တွေ့ကျတော့ အားလုံး အနိဋ္ဌာရုံ တွေ ဖြစ်ကုန်တာပါပဲ။

          တကယ်တော့ ဒါဟာ မဆန်းပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော် ဗီယက်နမ်ကို ရောက်လာရတာကိုက စစ်သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ စစ်မြေပြင်မှာ စစ်တိုက်ဖို့ လာရတာပဲ။ အလည်သက်သက် ပျော်ပွဲစား ထွက်လာတာမှ မဟုတ်ဘဲ။ စစ်ဆိုတာကလည်း ခင်ဗျားသိတဲ့အတိုင်း အရှင်းဆုံးနဲ့ အလွယ်ဆုံး ပြောရရင် လူသတ်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ထူးခြား တယ်ပဲ ဆိုရမလား၊ ဆန်းကြယ်တယ်ပဲ ပြောရမလားတော့ မသိဘူး။ ရိုးရိုးသာမန်အချိန်မှာ လူတစ်ယောက်ကို တခြားလူတစ်ယောက်က သတ်ရင် အဲဒီသတ်တဲ့လူဟာ လူသတ်မှုနဲ့ အဖမ်းခံရပြီး ထောင်တစ်သက် ကျရင် ကျ ဒါမှမဟုတ် ကြိုးပေးခံရရင် ခံရ၊ တစ်ခုခုတော့ အပြစ်ပေးခံရမှာ သေချာ လာလို့ စစ်မြေပြင်မှာ တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက်၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အစုလိုက် အပြုံလိုက် သတ်ကြတာမျိုးကျတော့ ဘယ်သူမှ လူသတ်မှုနဲ့ အဖမ်းမခံကြရဘူး၊ ထောင်ဒဏ်တို့ ကြိုးဒဏ်တို့ ဘယ်သူကမှ လာပြီး အပြစ် မပေးကြဘူး။