ရွှေဥဒေါင်း - အိုင်ဗိုရီချိုင်းလ်

အခန်း (၁) -

အယ်လင်၏ စွမ်းရည်

ကျွန်ုပ်အယ်လင်သည် ကျွန်ုပ်၏တစ်သက်တွင် အထူးဆန်းဆုံးသော ကိုယ်တွေ့ အဖြစ်အပျက်များကို အားလုံးသောသူများ၏ ဗဟုသုတအလို့ငှာ ဤမှတ်စုကို ရေးသားခဲ့ပါကြောင်း။

ကင်ဒါခေါ် အသားစားလူနှက်မျိုးများနှင့် စစ်ထိုးခဲ့ရခြင်းများ၊ ၎င်း တို့ကိုးကွယ်သော ဂျန” ခေါ် ဆင်ပေါက်ကြီး၏ ရန်ကို နှိမ်နင်းခဲ့ရခြင်းများ မှာ အဘယ်မျှလောက် အသည်းထိတ်ဖွယ်ကောင်း၍ အသက်ဆံဖျား မည်မျှ လောက် စွန့်စားခဲ့ရသည်များကို ကျွန်ုပ်၏ ဤမှတ်စုကို ဖတ်ကြည့်ခြင်းဖြင့် သိရှိရပါလိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တွေ့ အဖြစ်အပျက်များတွင် ဉာဏ်ဖြင့် မတွေးတောနိုင်လောက်အောင် ထူးဆန်းခြင်းမှာ ဤလူရိုင်းများ ကိုးကွယ်သော ဆင်ပေါက်ကြီးပင် ဖြစ်ပါ၏။ ထိုသတ္တဝါကြီးမှာ ဧကန်စင်စစ် အဟိတ် တိရစ္ဆာန်ဆင်ကြီးပင်လော။ သို့တည်းမဟုတ် အဟိတ်တိရစ္ဆာန်များထက် သာလွနပြည့်စုံသော သတ္တဝါတစ်မျိုးပင်လောဟု ခွဲခြား၍ သိရှိရန် လွန်စွာ ခဲယဉ်းပါသည်။ ။

ကျွန်ုပ်သည် အိန္ဒိယတိုင်းဖွား ဂေါတမဘုရား ဟောကြားခဲ့ဖူးသော စာပေများကို ဖတ်ရစဉ် မြေလျှိုး မိုးပျံနိုင်သော ဆင်မျိုးများကို ဖတ်ဖူးပါ၏။ သို့သော် ယခုဆင်ကြီးမှာ ကျွန်ုပ်၏ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ဖြစ်၍ ထူးခြားသော ၊ ဉာဏ်၊ စဉ်းလဲသောစိတ်တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်ပြီးလျှင် သာမန်တိရစ္ဆာန်တို့နှင့်လုံးဝမတူ အမူအရာကွဲပြားသော တကယ့်ဆင်ဆိုး ဆင်ရိုင်းကြီးပင် ဖြစ်ပေ ၏။

ထို့ပြင် ယခု ဤမှတ်စုကို ဖတ်သောသူ၏ စိတ်ထင်မြင်သည့်အတိုင်း ကင်ဒါလူမျိုးတို့၏ ကိုးကွယ်သော အယူဝါဒ၊ အတတ်ပညာများနှင့် ပတ် သက်၍ တွေးတောဝေဖန်ချက်များကို ပြုလုပ်နိုင်ပါသည်။ ၎င်းလူမျိုးတို့၏ မှော်အတတ်ပညာများမှာ မည်မျှလောက် ထက်မြက်၍၊ မည်မျှလောက် စွမ်းဆောင်နိုင်ပြီးလျှင် မည်မျှလောက် မှန်ကန်ကြောင်းကိုလည်း မိမိ၏ စိတ် သဘောအလျောက် ယုံကြည်ခြင်း၊ ပစ်ပယ်ခြင်းများကို ပြုလုပ်နိုင်ပါကြောင်း။ ကျွန်ုပ်မှာ စကားအပိုအလိုမပါဘဲ ကျွန်ုပ်မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့များကိုသာ ရေး သားပါအံ့။ အကယ်စင်စစ် ထိုမှော်ပညာမှာ ဤလောက၌ ရှိသည်မှန်ပါက ၎င်းတို့၏ အတတ်ပညာမှာ တကယ်စွမ်းပါပေသည်ဟု ကျွန်ုပ်ဝန်ခံရန် အသင့်ရှိသော်လည်း လုံးဝမှန်ကန်သည်ဟု ကျွန်ုပ်မယူဆပါ။ ကျွန်ုပ်၏ ကိုယ်တွေ့ သက်သေခံနမူနာတစ်ခု တင်ပြရမည်ဆိုပါက ကင်ဒါလူဖြူမျိုးတို့ ၏ သာသနာပိုင်ဖြစ်သော ဆင်ရိုင်းကြီး “ဂျန”ကို ကျွန်ုပ်၏ လက်ချက်ဖြင့် သေနိုင်မည်ဟု ထင်မြင်သည့်အတွက် ၎င်းတို့၏ လျှို့ဝှက်ခက်ခဲသော နိုင်ငံ သို့ ကျွန်ုပ်အား လာရောက်ရန် ဖိတ်ကြားခြင်းဖြစ်ပေ၏။ သို့သော် ၎င်းဆင် ကြီးမှာ ကျွန်ုပ်၏တပည့်ရင်း “ဟင်” ၏ လက်ချက်ဖြင့် အသက်ဆုံးရှုံးရ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်ုပ်အယ်လင်သည် အာဖရိကတောင်ပိုင်း အင်္ဂလိပ်ဘုရင်မင်းမြတ် ၏အလံတော်အောက်ရှိ ဒါဘင်မြို့၌ လာရောက်နေထိုင်သည်မှာ နှစ်ပေါင်း နှစ်ဆယ်ခန့်ကြာမြင့်ခဲ့ပေပြီ။ ကျွန်ုပ်၏ ဝါသနာမှာ တောလိုက်ခြင်း၊ စွန့် စားခြင်း၊ သူတထူးမလုပ်ရဲ မသွားရဲသော ခရီးကရများကို သွားလိုခြင်း ဖြင့် ပြည့်နှက်နေပေရာ အာဖရိကတိုက်ကြီးမှာ ဤကဲ့သို့ သွားလာနေထိုင် လုပ်ကိုင်နိုင်ရန် အထူးသင့်လျော်သော ဒေသကြီးပင်ဖြစ်ပေ၏။ ကမ္ဘာပေါ် တွင် အကျယ်ဆုံးသော သဲကန္တာရ၊ လူသူမရောက် သားရဲတိရစ္ဆာန်များနှင့် ပြည့်နှက်နေသော တောတောင်ဂနိုင် စိမ့်စမ်းမြိုင်ကြီးများ တသွင်သွင် စီး ဆင်းလျက်ရှိသော မြစ်ကြီးများ၊ ထောင်သောင်းမကသော ချောင်းမြောင်း ကမ်းပါးတို့တွင် မိကျောင်းများ ပျော်ပါးကျက်စားရာဌာနကြီးတို့ဖြင့် ဝေဝေ ဆာဆာ တန်ဆာဆင်ထားသော အရပ်ဒေသကြီးပင်ဖြစ်သည့်အတွက် မိမိ အသက်ကို မငဲ့ကွက်သော ကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ မိုက်ရူးရဲလူတစ်စုအဖို့၊ အသင့်လျော် ဆုံး၊ ပျော်မွေ့ဖွယ်ရာ အကောင်းဆုံးသော အရပ်ဒေသကြီးပင် ဖြစ်ပေ၏။ ဥရောပလူဖြူမျိုးတို့၏ အလံတော်အရိပ်ကျရာ အရပ်မှလွဲ၍ အားလုံးသော တိုင်းရင်းသားတို့မှာ သားစိမ်း ငါးစိမ်းစားများဖြစ်ပြီးလျှင် တစ်မျိုးနှင့်တစ် မျိုး စစ်ထိုးခြင်း၊ တိတ်တဆိတ်သတ်ဖြတ်ခြင်း၊ လုယက်ခြင်း၊ လူသားစား ခြင်း အစရှိသော အလေ့ဝါဒဆိုးတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသောကြောင့် အာဖရိက တိုက်မှာ ယဉ်ကျေးသောလူမျိုးတို့ ရောက်ပေါက်နေထိုင်ရန် အလွန်ခဲယဉ်းသော ဒေသကြီးဖြစ်ပါ၍၊ ၎င်းအာဖရိကတိုက်ကြီးကို ကမ္ဘာ၏ အလင်း ရောင်မသမ်းဘဲ ရိုင်းချင်တိုင်းရိုင်း၊ ဆိုးချင်တိုင်း ဆိုးပြီးလျှင် ပစ္စန္တရစ်အရပ် ဆိုးကြီးအဖြစ်ဖြင့် ယခုတိုင် တည်မြဲလျက်ရှိပေသည်။

စက်တင်ဘာလ ၆ ရက်နေ့သည်ကား၊ အလွန်ပျင်းရိဖွယ်ကောင်းပေ ၏။ ကျွန်ုပ်သည် ထိုနေ့အဖို့ ဘာအလုပ်မျှ မရှိသောကြောင့်၊ မြို့၏အစွန်ဖြစ်သော ကျွန်ုပ်၏အိမ်၌ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ထွေရာလေး ပါးတို့ကို စိတ်ကူးလျက်ရှိပေသည်။ အနောက်ဘက်တစ်ခွင်ဆီမှ မိုးသားများ မှာ အုံ့ဆိုင်းလျက် လေနုအေးကလေးသည် သာယာစွာ တိုက်ခတ်ပြီးနေ သည့်အချိန်တွင် ကျွန်ုပ်မှာ အမိနိုင်ငံဖြစ်သော ဘိလပ်နိုင်ငံကြီးကို အထူး အောက်မေ့သတိရလျက် ရှိပေ၏။

ထိုအခိုက် စာပို့တိုင်းရင်းသားတစ်ယောက်သည် အိမ်၏ခြံတံခါးဝမှ ကျွန်ုပ်၏နာမည်ကိုခေါ်ကာ စာပါလာကြောင်းပြောသောကြောင့် ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာနှင့် လျင်မြန်စွာ စာကို သွားရောက်ယူငင်ပြီး ဖတ်ရှုရာ၊ အင်္ဂလန် နိုင်ငံတွင် ကျွန်ုပ်၏ အလွန်ရင်းနှီးသောမိတ်ဆွေ စကု”ထံမှ မိမိသည် မကြာမီ “မင်နာ”ခေါ် အပျိုချောကလေးနှင့် လက်ထပ်မည်ဖြစ်၍ အမြန်ဆုံးလာရောက် ရန် ဖိတ်ကြားသောစာ ဖြစ်နေသဖြင့် ကျွန်ုပ်မှာ ဝမ်းမြောက်၍ မဆုံးနိုင်တော့ ပါ။ ငိုချင်ရက်လက်တို့ဆိုသလို ခရီးအလွန်သွားချင်နေသော ကျွန်ုပ်အဖို့ မှာ ဝမ်းသာ၍မဆုံးတော့ပါ။ မိမိ၏ ဒေသဖြစ်သော အင်္ဂလန်နိုင်ငံသို့မရောက်သည်မှာ ကြာမြင့်ပြီဖြစ်သောကြောင့် ကျွန်ုပ်သည် အင်္ဂလန်နိုင်ငံသို့ အမြန်ဆုံးသင်္ဘောဖြင့် လိုက်လာခဲ့ပါသည်။

ကျွန်ုပ်၏ ဒေသဖြစ်သော အင်္ဂလန်ပြည်၏ မြေဖြူကမ်းခြေများကို မြင်ရသောအခါ မည်မျှလောက်ပျော်သည်ကို၊ မိမိ၏ အရပ်မှ ကြာမြင့်စွာ ခွဲခွာ၍နေပြီး ပြန်လာသူတို့သာ သိပေမည်။

စကုသည် ကျွန်ုပ်၏ ကြေးနန်းအရ သူနှင့်လက်ထပ်မည့် မစ္စမင်နာ နှင့်အတူ လာရောက်ကြိုဆိုနေကြပါသည်။ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ကျွန်ုပ်အား သူ၏အိမ်၌တည်းခိုရန် တောင်းပန်သောကြောင့် စကု၏ မိတ်ဆွေဧည့်သည် အဖြစ်ဖြင့် နေထိုင်ရပါတော့သည်။

လန်ဒန်မြို့ရှိ ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေများ လာရောက်တွေ့ဆုံခြင်းများ ကြောင့် မအားတော့ပါ။ ရောက်၍မကြာမီ တစ်နေ့၌ စကုက ကျွန်ုပ်အား သူ၏မိတ်ဆွေဖြစ်သော ရင်နယ်ခေါ် မြို့စားကလေး၏ ရဲတိုက်ကြီးကို သွား ရောက်လည်ပတ်ရန် အကြံပေးပါသည်။ ၎င်းမြို့စားလေးနှင့် ရဲတိုက်ကြီး မှာ အထူးသဖြင့် ဘိလပ်တွင် ထင်ရှားသောကြောင့် သွားရောက်လည်ပတ် ရန် သဘောတူညီလိုက်ပါသည်။ ။

ကျွန်ုပ်သွားရောက်လည်ပတ်မည့်အကြောင်းကို ကြိုတင်၍သတင်း ရထားသည့်အတိုင်း၊ မြို့စားကလေးမှာ ကျွန်ုပ်တောလိုက်ဝါသနာပါခြင်းကို စကုပြောပြချက်အရ သိပြီးဖြစ်နေ၍ နောက်တစ်နေ့တွင် မိမိရဲ့ တိုက်ပတ် ဝန်းကျင်ရှိ တောထဲတွင် “ခါ” ပစ်ရန် ကျွန်ုပ်နှင့် စကုကို ဖိတ်ကြားသည်ကြောင့် နောက်နေ့တွင် ကျွန်ုပ်တို့နှစ်ယောက်မှာ ခပ်စောစောကပင် မြင်း ရထားနှင့်ထွက်လာ၍ အလွန်ရှေးကျ၍ ခန့်ညားသော ရဲတိုက်ကြီး၏အဝ တွင် ရပ်ကြ၏။ ကျွန်ုပ်သည် ရထားပေါ်က ဆင်းလျှင် ဆင်းခြင်း ခမ်းနား သပ်ရပ်သော ကတ္တီပါအင်္ကျီကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် လူဝကြီးတစ်ယောက် သည် ဣန္ဒြေကြီးစွာဖြင့် ကျွန်ုပ်ထံသို့ လာသည်ကို တွေ့မြင်ရလေသည်။ စကု။ ။ “ယခုလာသူဟာ မြို့စားကလေးရဲ့ အမဲလိုက်မုဆိုးဖြစ်တယ်။ ကောင်းကောင်းသတိထားပြီး စကားပြောပါ”

ကိုယ်ကိုညွှတ်၍ ကျွန်ုပ်ရပ်နေ၏။

အမဲလိုက်မှူး။ ။ “ခင်ဗျား- အယ်လင် ဟုတ်ပါစ” (အသံပြာကြီးဖြင့် မေးသည်) ,

ကျွန်ုပ်။ ။ “ဟုတ်ပါတယ်”

အမဲလိုက်မှူး။ ။ “မြို့စားကြီးက ဒီသေနတ်ကို ခင်ဗျားအား ပေးလိုက်ပါ တယ်။ (သေနတ်ကိုထုတ်၍ပေးသည်) သို့သော် သတိနှင့်ကိုင်ပါလေ...။ သေနတ်ပြောင်းကို အောက်စိုက်ပြီး ကိုင်ပါ”

ကျွန်ုပ်မှာ ထိုအမဲလိုက်မှူး၏ မိကျောင်းမင်း ရေကင်းပြစကားကို .. အထူးရှာမိတော့၏။ ကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ မွေးကတည်းက သေနတ်ကိုင်လာသူ မုဆိုးတစ်ဦးအား သေနတ်ကိုင်ပုံကိုင်နည်း သင်နေခြင်းမှာ အထူးပင် ခံပြင်း စရာ ကောင်းပေတော့၏။ ဪ ... မသိသား ဆိုးရွားလေစွ၊ ထိုအခိုက် တွင် ရဲတိုက်ကြီး၏ အစွန်းဘက်မှ မြို့စားကလေး ရင်နယ် ရုတ်ချည်း ပေါ်လာလေ၏။

ရင်နယ်။ ။ “ဂျကင်း... မင်းအလုပ်ကို မင်းလုပ်ပါ၊ ဒီကမိတ်ဆွေတစ်ဦးကိုသေနတ်အကြောင်း ဘာမျှပြောဖို့ရာ မလိုဘူး၊ ခြင်္သေ့တွေ ဆင်တွေ ပစ်နေ တဲ့သူပဲ” ။

အမဲလိုက်မှူး။ ။ “အထူးတောင်းပန်ပါတယ်၊ သို့သော်လည်း ခြင်္သေ့နှင့် ဆင်ဟာ ဘယ်အခါမှ ကောင်းကင်မပျံပါ၊ ယခု ကောင်းကင်ပျံတဲ့ငှက်ကို ပစ်တဲ့အခါမှာ ငှက်ပစ်နည်းတတ်မှသာ ဖြစ်ပါသည်ဘုရား”

ရင်နယ်။ ။ “လျှာမရှည်နဲ့ ... သွားတော့၊ တောချောက်တဲ့ကောင်တွေ အမြန်စီစဉ်လိုက်” ။

ထိုနေ့မှာ မြို့စားကလေးနှင့် ကျွန်ုပ်တို့ အထူးပျော်ရွှင်သောနေ့ ဖြစ် ပေသည်။ ကျွန်ုပ်၏ လက်စွမ်းကို မြို့စားကလေးမြင်ရပေပြီ။ ဆယ်ကောင် ပစ်လျှင် ရှစ်ကောင်မှန်သောလက်မှာ အထူးဖြောင့်သော လက်ဖြစ်ပေသည်။ မြို့စားကလေးမှာ ကျွန်ုပ်၏ လက်ဖြောင့်ခြင်းကို ချီးမွမ်း၍ မကုန်တော့ပါ။တောလိုက်ဝါသနာပါသော မြို့စားကလေးမှာ ကျွန်ုပ်၏ အထူးခင်မင်သော မိတ်ဆွေဘဝသို့ တစ်နေ့တည်းနှင့်ပင် ရောက်သွားပါတော့သည်။

(စာဖတ်သူတို့ သိသင့်သည့်အတိုင်း မြို့စားကလေး၏ အကြောင်းကိုအနည်းငယ် ဖော်ပြပါအံ့)

မြို့စားကလေး၏ ရုပ်ရည်ရူပကာယမှာ အထူးယောက်ျားပီသပါပေ သည်။ ကိုယ်ထည်ကိုယ်ဝါထွားကြိုင်း၍ တည်ကြည်ခန့်ညား၏။ ယောက်ျား တို့၏အင်္ဂါနှင့် အထူးပင် ညီညွတ်၏။ မိန်းမတို့မြင်လျှင် စွဲမက်လောက်အောင် ချောလှ၏။ ကျယ်ဝန်းနက်ပြောင်သော မျက်လုံးကြီးများမှာ ကျက်သရေရှိလှပါပေ၏။ အောက်စဖို့တက္ကသိုလ်၌ အပြေးအလွှာ၊ အခုန် အပေါက်၊ ရေကူးလှေလှော်ဘက်တွင် အထူးကျော်ကြားခဲ့၏။ မိဘရိုးရာကို စောင့်ရှောက်၍ အကျင့်သီလနှင့်လည်း ပြည့်စုံ၏။ ပစ္စည်းဥစ္စာ ရတနာ ရွှေငွေမှာလည်း ချမ်းသာပါပေ၏။ မြို့စားကလေးမှာ ဘိလပ်နိုင်ငံတွင် ပြိုင် ဘက်ကင်းလောက်အောင် လှသော မစ္စတုံးနှင့် ကြောင်းလမ်းထားသူဖြစ်၍ မစ္စတုံးမှာ အင်္ဂလန်နိုင်ငံတွင် အထက်တန်းကျသော မှူးမတ်မျိုးမှ ဆင်းသက် လာသူကလေးတစ်ဦး ဖြစ်ပေသည်။ အပြောအဆို အယဉ်အကျေးမှာ အထူး ဖော်ပြရန် မလိုတော့ပေ။

ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း မြို့စားကလေးမှာ ကျွန်ုပ်နှင့် အလွန်ခင်မင် ရင်းနှီးလာသည့်အလျောက်၊ မကြာမီအတွင်း မိမိ၏ ဇနီးလောင်း မစ္စတုံးနှင့် မိတ်ဆက်ပေးရန် မိမိနေထိုင်သော ရဲတိုက်သို့ လာရောက်ရန် ကျွန်ုပ်အား ဖိတ်ကြား၏ ။ မလွှဲမကင်းသာသည့်အတိုင်း မစ္စတုံးတို့ရောက်မည့်နေ့တွင် ကျွန်ုပ်လာရောက်ရန် သဘောတူညီလိုက်ရပါတော့၏။ (၇) ရက်ခန့်ကြာ သောအခါ မြို့စားကလေး၏ ရထားသည် ကျွန်ုပ်တည်းအိမ်ပေါက်သို့ ရောက် နေ၏။ မစ္စတုံးရောက်ရှိနေသည့်အတွက် ကျွန်ုပ်အား အခေါ်ခိုင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။ အဝတ်အစားလဲလှယ်ပြီး ရထားနှင့် လိုက်သွားရပါတော့သည်။

ရဲတိုက်သို့ရောက်သောအခါ မြို့စားကလေးနှင့် မစ္စတုံးသားအမိကို မှာ ကျွန်ုပ်၏အလာကို မျှော်လင့်စောင့်စားကာ ရဲတိုက်ကြီး၏ ခန်းမထဲတွင် ထိုင်လျက် စကားပြောနေကြ၏။ ကျွန်ုပ်အား မစ္စတုံးသည် အထူးမျှော်လင့် နေပေ၏။ ခင်ပွန်းလောင်းက ကျွန်ုပ်၏ နေထိုင်ရာအရပ်နှင့် အလုပ်အကိုင် များကို ပြောထားနှင့်ပြီးဖြစ်၍ ကျွန်ုပ်အား လွန်စွာပင်တွေ့လိုသော လက္ခဏာ ရှိပေသည်။ မစ္စတုံးမှာ နာမည်ကျော်ကြားသလောက် ရက်ရက်စက်စက် လှပါပေသည်။ စိုပြေသောအသားမှာ လည်ပင်းတွင်ဆွဲထားသော ပုလဲကြိုး နှင့် အထူးပင် ပဏာရလှပေ၏။

မစ္စတုံး။ ။“ကျွန်မဖြင့် ရှင့်အကြောင်းကြားကတည်းက တွေ့ချင်လွန်းလို့ တမျှော်တည်း မျှော်နေပါတယ်”

ကျွန်ုပ်။ ။ “တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်၊ ဒီကမြို့စားကြီးနှင့်ပတ်သက်ပြီး ယခုလိုတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တွေ့ရသိရတာ ဝမ်းသာလို့ မဆုံးနိုင်ပါ”

ရင်နယ်။ ။ “မစ္စတုံးကဖြင့် ခင်ဗျားအကြောင်းပြောကတည်းက ခင်ဗျားကို အထူးတွေ့ချင်နေတာပဲ။ ခင်ဗျားရဲ့ အာဖရိကတိုက်မှာ တွေ့ကြုံရတဲ့ အဖြစ် အပျက်ကို သူက သိပ်ကြားလိုတာပဲ”

မစ္စတုံး။ ။ “ဟုတ်တယ်ရှင့်။ ကျွန်မဟာ အာဖရိကအကြောင်းကို ဘယ်လို စိတ်စွဲနေမှန်းလည်း မသိဘူး”

ကျွန်ုပ်။ ။ “ဟုတ်ကဲ့၊ စိတ်ထဲစွဲမယ်ဆိုရင် စွဲလောက်စရာပဲ။ ဒီအာဖရိကနိုင်ငံ ကြီးဟာ အခြားနိုင်ငံတွေနဲ့မတူတဲ့အချက်တွေ အများကြီးရှိတာပဲ။ ကမ္ဘာ ကြီးတစ်ခုလုံးအမျိုးမျိုးပြောင်းလဲနေသော်လည်း အာဖရိကကြီးဟာ ဘာမှ မပြောင်းလဲဘူး။ ဥပမာ- ဥရောပတိုက်ကြီးရဲ့ နိုင်ငံရေးအရှုပ်အထွေးတွေ ဟာ အာဖရိကတိုက်ဘက်ကို မကူးခဲ့ဘူး။ ကမ္ဘာရဲ့ ယဉ်ကျေးမှုတွေဟာ အာဖရိကတိုက်ကို ဥပေက္ခာပြုထားကြတယ်။ ကမ္ဘာရဲ့ ကြီးကျယ်တဲ့ ဘာသာ တရားကြီးတွေဟာ အာဖရိကတိုက်ကြီးကို မေ့ထားကြတယ်။ ဒီတော့ အာ ဖရိကတိုက်ကြီးဟာ အမှောင်ဆုံး၊ အောက်တန်းအကျဆုံး၊ ကြောက်စရာ အကောင်းဆုံးပြည်ကြီးဖြစ်နေတာပေါ့” မစ္စတုံး။ ။ “ရှင်ပြောတဲ့အကြောင်းတွေကြောင့် ဒီပြည်ဟာ လောကကြီးတစ် ခုလုံးမှာ အထူးခြားဆုံး၊ အဆန်းကြယ်ဆုံးဖြစ်နေတာပေါ့။ ကျွန်မဟာ တစ် နေ့နေ့ ဒီပြည်ကြီးကို ရောက်ရမယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ စွဲလမ်းနေတာပဲ”

ရင်နယ်။ ။ “မဟုတ်တာတွေ ပြောမနေပါနဲ့။ ဟုံတို့လို မိန်းမသား နုနု “နယ်နယ်တွေနဲ့ ဘယ်တော်နိုင်ပါ့မလဲ”

ဟုံး။ ။“ကျွန်မဟာ ဘာကြောင့်လည်းမဆိုနိုင်ဘူး၊ အဲဒီဒေသကြီးကိုပဲ သွားချင်စိတ်၊ ခင်မင်တဲ့စိတ်တွေရှိနေတာပဲ”