ရွှေဥဒေါင်း - အိုင်ဗင်ကို

အခန်း ၁

ဝက်ထိန်းနှင့် လူရွှင်တော်

အင်္ဂလန်ပြည် ယော့ရှိုင်ယာနယ်တစ်လျှောက် ဖြတ်သန်းစီးဆင်း သော ဒွန်မြစ်၏ ကမ်းတစ်ဖက်တွင် တောကြီးတစ်တော တည်ရှိခဲ့ဖူးရာ အင်္ဂလန်ရာဇဝင်တွင် ထင်ရှားကျော်စောလှသော “နှင်းဆီ စစ်ကြီး”ခေါ် မင်းမျိုးမင်းနွယ်အချင်းချင်း ထီးနန်းလုကြသည့်စစ်ကြီး၌ များစွာသော စစ်ပွဲတို့မှာ ၎င်းတောကြီးအတွင်း၌ တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြဖူးလေသည်။ ထိုတော ကြီးသည် ဘုရင်၏အာဏာကို ဖီဆန်သည့် တောပုန်းဓားပြကြီးအပေါင်း တို့ ခိုအောင်းနေထိုင်ရာဌာနလည်း ဖြစ်ခဲ့ဖူး၏။

ကျွန်ုပ်တို့ ရေးသားဖော်ပြမည့်အဖြစ်အပျက်အခြင်းအရာများမှာ များသောအားဖြင့် ၎င်းတောအုပ်ကြီးအတွင်း၌ဖြစ်ပျက်ခဲ့ရာအခါ သမယ မှာမူကား အင်္ဂလိပ်ရာဇဝင်တွင် ဘုရင်ဆိုးတစ်ပါးအဖြစ်ဖြင့် ကျော်ကြား ခဲ့ဖူးသည့် “ဂျွန်” သို့မဟုတ် ယောဟန်” မင်းသား ခေတ္တဘုရင်အဖြစ်ဖြင့် အုပ်စိုးသည့် လက်ထက်ပင်ဖြစ်၏။ ထိုစဉ်အခါက အင်္ဂလန်ပြည်၏ ဘုရင်အစစ်မှာ ပထမမြောက် ရစ်ချတ်ဘုရင်ပင်ဖြစ်ရာ ရစ်ချတ်သည် ခရစ်တော်၏သင်္ချိုင်းကို အာရပ် (မူစလင်) လူမျိုးတို့လက်ဝယ်မှ လုယူမှု အတွက် ပါလက်စတိုင်ပြည်သို့ လူစွမ်းကောင်းတစ်ယောက်အဖြစ်ဖြင့် ချီတက်တိုက်ခိုက်ရာတွင် ဂျာမန်ဘုရင်တစ်ပါး၏လက်တွင်းသို့ သက်ဆင်း ကျရောက်နေလေရကား ညီတော် ဂျွန်မင်းသားက နောင်တော်ကိုယ်စား ခေတ္တဘုရင်အဖြစ်ဖြင့် တိုင်းပြည်ကို ကြီးစိုးအုပ်ချုပ် မင်းလုပ်လျက် ရှိ၏။ ရစ်ချတ်ဘုရင်မှာ ပါလက်စတိုင်ပြည်မှ အင်္ဂလန်ပြည်သို့ အပြန်လမ်းခရီး တွင် သင်္ဘောပျက်သဖြင့် သြစတြီးယားနယ်စားကြီး၏လက်တွင်းသို့ ကျရောက်၍ ၎င်းက တစ်ဖန် ဂျာမန်ဘုရင်သို့ တစ်ဆင့်ရောင်းစားလိုက် ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

ဂျာမန်ဘုရင်သည် မိမိ၏ရန်သူကြီးဖြစ်သော ရစ်ချတ်ဘုရင်ကို ထောင်သို့သွင်း၍ အကျဉ်းချထားလျက်ရှိစဉ် ညီတော် ယောဟန်မင်းသား သည် ခေတ္တဘုရင်အဖြစ်မှ အမြဲတမ်းဘုရင်အဖြစ်သို့ရောက်စိမ့်သောငှာ အကောက်ကြံလျက် ရှိ၏။ ထိုစဉ်အခါက အိန္ဒိယပြည်၌ ပရိသီဝိရာဇာ မင်းကြီး စိုးအုပ်ချုပ်လျက် ရှိ၏။

ထိုအခါသမယ၌ အင်္ဂလန်ပြည်မှာ လွန်စွာမငြိမ်မသက်ရှိနေ၏။ ရစ်ချတ်ဘုရင်မှာ တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ်မင်းလုပ်ရခြင်းထက် စစ်မက် တိုက်ခိုက်ရခြင်းအလုပ်၌ များစွာ အထုံဝါသနာပါသူတစ်ယောက်ဖြစ်လေ ရာ ဂျာမန်ဘုရင်၏လက်ဝယ်သို့မရောက်မီ နှစ်ပေါင်းများစွာကပင် ဥရောပ တိုက် သို့မဟုတ် ပါလက်စတိုင်ပြည်စသည်တို့ကို လှည့်လည်တိုက်ခိုက် ခဲ့၍ တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ်မှုအလုပ်ကို မှူးကြီးမတ်ရာတို့ လက်သို့လွှဲအပ် ထားခဲ့သဖြင့် ၎င်းတို့စိတ်ထင်တိုင်းစိုင်းတတ်ကြလေသည့် မှူးကြီးမတ်ရာ တို့မှာ ၎င်းတို့အား နှိပ်ကွပ်မည့် ဘုရင်မရှိလေရကား ကိုယ်ပိုင်စစ်သားများ ကို မြောက်မြားသည်ထက် မြောက်မြား စွာ စုဆောင်း၍ မိမိတို့၏ ဗြဲတိုက် များကို ခိုင်ခန့်သည်ထက် ခိုင်ခန့်စွာ ပြင်ဆင်ဆောက်လုပ်ကြပြီးလျှင်ရာ အင်္ဂလန်ပြည်၌ အခြေစိုက်ခဲ့ကြသော လူစုမှာ ဆက်ဆွန်များဟူ၍ ခေါ်တွင်ကြရ၏။ နောက်ဆုံး၌ ပြင်သစ်ပြည်တွင် နေထိုင်ကြရသော နော်မန်များသည် စစ်တိုက်ခြင်းအဆောက်အဦ ပြုလုပ်ခြင်း၊ ဝတ်စား ဆင်ယင်ခြင်း၊ ချက်ပြုတ်ခြင်း စသော အတတ်များတွင် ဆက်ဆွန်များ ထက် သာလွန်ကျွမ်းကျင်ကြသည်ဖြစ်သောကြောင့် မူလက တစ်နယ် သားတည်းဖြစ်ခဲ့ဖူးသော ဆက်ဆွန်များအပေါ်၌ မာန်မာနထောင်လွှား တတ်ကြလေသည်။ စင်စစ်သော်ကား ဆက်ဆွန်များကလည်း ယဉ်ကျေး လိမ္မာမှုတွင် အတန်ငယ်နိမ့်ကျစေကာမူ ကာယဗလအရာဌာနတွင် မိမိ တို့ကသာလွန်သည်ဟု အသားယူတတ်ကြ၏။

ဝီလျံဘုရင်သည် ဟေစတင်စစ်ပွဲတွင် အင်္ဂလိပ်ဘုရင် ဟယ်ရော်ကို နိုင်နင်းအောင်မြင်ပြီးသည့်နောက် အင်္ဂလန်ပြည်ကိုသိမ်းပိုက်အုပ်ချုပ်၍ မိမိအားခုခံတိုက်ခိုက်သည့် ဆက်ဆွန်အရာရှိကြီးများ၏ မြေများကိုနော်မန်စစ်ဗိုလ်ကြီးများသို့ ခွဲဝေပေးကမ်းခြင်းအားဖြင့် ချီးမြှင့်သူကောင်း ပြုခဲ့၏။ နော်မန်စစ်ဗိုလ်ကြီးများသည် မိမိတို့လက်ခံရရှိသော မြေကွက် ကြီးများပေါ်တွင် ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော ကျောက်ဗြဲတိုက်ကြီးများဆောက်လုပ်၍ ၎င်းတို့ကိုစောင့်ကြပ်ရန်အတွက် နော်မန်စစ်သားများခေါ် ယူမွေးကျွေးထားကြ၏။ နော်မန်စစ်သားများသည် တိုင်းရင်းသား ဆက်ဆွန်လူမျိုးများကို ကြမ်းကြုတ်စွာပြုမူတတ်ကြလေရာ နော်မန် အရာရှိကြီးများသည်လည်း မိမိတို့မြေပေါ်၌ နေထိုင်သူများအပေါ်မှ ကြီးမြင့်သော အခွန်အတုတ်များ စည်းကြပ်ကောက်ခံတတ်ကြ၏။

ဤဝတ္ထုရေးသားသည့်အခါသမယ၌ နော်မန်နယ်သားများနှင့် ဆက်ဆွန်လူမျိုးတို့ အတူတကွတွဲဖက်နေထိုင်လာကြသည်မှာ နှစ်ပေါင်း ၁ဝဝ ကျော်မျှ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သော်လည်း လူတစ်မျိုးနှင့်တစ်မျိုးမှာ သင့်မြတ် ညီညွတ်မည်နှင့်ဝေးစွာ ရှိနေသေး၏။ အကယ်၍ ရစ်ချတ်ဘုရင်သည်အုပ်ချုပ်သောအခါမှသာလျှင် လူနှစ်မျိုးလုံးတို့သည် တစ်မျိုးတည်း ပေါင်းစည်း၍ သင့်မြတ်ညီညွတ်သော အခြေအနေသို့တိုင် ရောက်လာ ခဲ့လေတော့၏။

အထက်ဖော်ပြပါ တောအုပ်ကြီး၌ နေမင်းသည် ဝင်လုဆဲဆဲရှိနေ ပြီဖြစ်၍ သစ်ချပင်ကြီးများ၏အရိပ်ကြီးများသည် ရှည်လျားသည်ထက် ရှည်လျားစွာ စိမ်းလန်းသောမြက်ခင်းများကို ဖုံးအုပ်စပြုခဲ့လေပြီ။ ၎င်းသစ်ချပင်ကြီးများမှာ အလွန်တရာ အသက်ကြီးရင့်လှပြီဖြစ်ရကား ရှေးပဝေဏီအခါက ရောမဘုရင် ဂျူလီယာဆီဇာ တပ်ချီတက်လာစဉ်က ပင် တပ်သားများသည် ၎င်းသစ်ပင်ကြီးများအောက်မှ ဖြတ်သန်းချီတက် ခဲ့ကြဖူး၏။ ကျွန်ုပ်တို့ရေးသားဖော်ပြသည့်အချိန်ကာလ၌ လူနှစ်ယောက် တို့သည် စမ်းချောင်းငယ်တစ်ခု၏ ကမ်းပါးတွင်ထိုင်ကာ စကားပြော လျက်ရှိကြ၏။

၎င်းတို့နှစ်ယောက်အနက် အကြီးလူမှာ ခက်ထန်ကြမ်းကြုတ်သော မျက်နှာထားရှိ၍ ၎င်း၏ အဝတ်အစားများမှာ ထိုခေတ်အခါက ထို လူတန်းစားမျိုး ဝတ်ဆင်လေ့ရှိသည့် အဝတ်အစားမျိုးအတိုင်းပင် ဖြစ်၏။ ၎င်း၏အင်္ကျီမှာ အမွေးထူသောသားကောင်၏ သားရေဖြင့် ချုပ်လုပ်၍ အမွေးကိုအပြင်၌ထားကာ ခပ်ကြပ်ကြပ်ချုပ်လုပ်ထား၏။ ၎င်းအင်္ကျီမှာ လည်ပင်းမှ ဒူးဆစ်သို့တိုင်အောင် သက်ဆင်းသွားလေရာ ပုံပန်းဟူ၍ ကျနအောင် မရည်ရွယ်ဘဲ ဦးခေါင်းနှင့်လက်များအတွက် အပေါက်များ ဖောက်ထားရုံမျှသာ ရှိလေ၏။ ၎င်း၏ခြေသလုံးများမှာ သားရေဖြင့် ပတ်တီးသဖွယ် ရစ်ပတ်ထားလေရာ ခြေထောက်၌ကား သားရေကြမ်း ဖိနပ်ဖြင့် စွပ်လျက်ရှိ၏။ ၎င်း၏ခါး၌ကား အပြားကျယ်၍ ကြေးဝါတိက ပေါက်တပ်ထားသည့် သားရေခါးပတ်ကို ကြပ်တည်းစွာ ပတ်စည်းထား လေရာ။ တိကပေါက်၌မူ သီးချိုတစ်ချောင်းနှင့် ဓားတစ်ချောင်း ချိတ်တပ်လျက် ရှိ၏။ သိုးဦးချို၌ကား မှုတ်ရန် အပေါက်တစ်ခုပါရှိလေရာ မိမိ၏ သိုးအုပ်ကို အချက်ပေးလိုသော အခါများ၌ မှုတ်ခေါ်ရန်ဖြစ်၏။ ဓားမှာ နံကြီးလျားရှည်ဖြစ်၍ အဖျား ချွန်လျက် နှစ်ဖက်သွားတပ်ထားရာ လက်ကိုင်ရိုးမှာ သမင်ချိုဖြင့် ပြုလုပ်ထား၏။ ယခုအချိန်ကာလမှ ရေတွက်သည်ရှိသော် နှစ်ပေါင်း ၇ဝဝ မျှကျော်လွန်ပြီဖြစ်သော်လည်း ဓား၏အသွား၌ `ရှက်ဗီး” ဟူသော အမှတ် တံဆိပ် ရိုက်နှိပ်ထားသည်ကို တွေ့ရပေသည်။

ထိုလူ၏ဦးခေါင်း၌ ဦးထုပ်မပါ ဗလာဟင်းလင်းရှိနေလေရာ လည်ပင်း၌ကား ခွေးလည်ပတ်ကဲ့သို့ ရှိသည့် ထူးဆန်းသော ကြေးဝါ ကွင်းကြီးတစ်ခု စွပ်လျက်ရှိ၏။ ၎င်းကြေးဝါကွင်းမှာ ဦးခေါင်းမှချွတ် ဖြုတ်ရန်လည်း မကျယ်ဝန်း၊ ဖွင့်ဖြုတ်ရန်အတွက် ခလုတ်စသည်တို့လည်း မပါရှိလေရကား အကယ်၍ ချွတ်ဖြတ်လိုပါက တံစဉ်းဖြင့် တိုက်ဖြတ်မှ သာလျှင် ချွတ်နိုင်ဖို့ရှိတော့၏။ ၎င်းကြေးဝါကွင်းပေါ်၌ ဆက်ဆွန် ဘာသာစကားဖြင့် ရေးထိုးထားသော စာလုံးများမှာ ရောသာဝတ်နယ် ဆီဒြစ်၏ကျေးကျွန် ဘိုးဝတ်ဖ်၏သား “ဂူသီ” ဟူ၍ ရေးထွင်းထား၏။ ၎င်းဝက်ထိန်းအနီး၌ ထိုင်လျက်ရှိနေသူမှာကား အသက်အရွယ် ၁ဝ နှစ်ခန့်ငယ်၍ ထူးဆန်းသော အဝတ်အစားမျိုး ဝတ်ဆင်လျက်ရှိ၏။ ၎င်း၏အင်္ကျီမှာ အလွန်တောက်သော အပြာရောင်ရှိ၍ ကြမ်းတမ်းသော အရုပ်များရေးခြယ်ထား၏။ ထိုသူသည် သာမန်အင်္ကျီပြာကြီးပေါ်၌ အင်္ကျီရှည်ကြီးတစ်ထည် ထပ်လျက် ဝတ်ဆင်ထားရာ ၎င်းအင်္ကျီရှည် ကြီးမှာ အရောင်တောက်သော အနီရောင်ရှိ၍ ထိန်ဝါသော အနားကွပ်များ လည်း ပါရှိ၏။ ထိုလူ၏လက်၌ကား သေးသွယ်သော ငွေလက်ကောက် များ ဝတ်ဆင်လျက်ရှိရာ လည်ပင်း၌မူ ပထမလူနည်းတူ ငွေဖြင့် ပြုလုပ် ထားသော ကွင်းကြီးတစ်ခု စွပ်လျက်ရှိ၍ ကွင်းပေါ်တွင် ‘ရောသာဝတ်နယ် ဆီဒြစ်၏ကျေးကျွန် ဝစ်တလဲ့၏သား ဝမ်ဘာ” ဟူသော စာလုံးများ ထွင်းထုထား၏။

ထိုလူသည် ပထမလူနည်းတူ သားရေဖိနပ်ဝတ်ဆင်ထား၍ ခြေသလုံး၌ကား ပထမလူကဲ့သို့ သားရေကြိုးများ ပတ်စည်းမထားဘဲ သားရေဖြင့်ပြုလုပ်သည့် ခြေသလုံးစွပ်များ တပ်ဆင်ထားရာတစ်ဖက်မှာ အဝါရောင်ရှိ၍ အခြားတစ်ဖက်မှာ အနီရောင်ရှိ၏။ ဦးခေါင်း၌ကား ကက်ဦးထုပ်တစ်လုံးဆောင်းထားလေရာ ဦးထုပ်တွင် ဆည်းလည်း ကလေးများ တပ်ချိတ်ထားသည်ဖြစ်သောကြောင့် ဦးခေါင်း လှုပ်ရှား သည့်အခါတိုင်း တချွင်ချွင်မြည်ကြလေ၏။ ထိုသူ၏ ဝတ်စားဆင်ခြင်ပုံ နှင့် ပေါတောတော နပ်တတ်တတ်ရှိသော မျက်နှာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် မင်းစိုးအရာရှိများ မွေးထားတတ်ကြသည့် “လူရွှင်တော်” ကျေးကျွန် မျိုးဖြစ်ကြောင်း သိနိုင်ပေ၏။ ကြွယ်ဝသော မြေပိုင်ရှင်ကြီးများနှင့် မှူးကြီး မတ်ရာတို့သည် လူရွှင်တော်များ မွေးကျွေးတတ်ကြသည်ဖြစ်ရာ ၎င်းတို့ ၏အလုပ်ဝတ္တရားမှာ ပုံပြင်ဝတ္ထုများပြောခြင်း၊ ပြက်လုံးထုတ်ခြင်း၊ တေးသီချင်းသီဆိုခြင်း၊ မျက်လှည့်ပြခြင်း စသည်တို့ ဖြစ်၏။ အချို့သော လူရွှင်တော်များမှာ တီးမှုတ်သီဆိုခြင်း၊ မျက်လှည့်ပြခြင်း၊ ပုံဝတ္ထုပြော ခြင်းစသော အလုပ်များတွင် အံ့သြဖွယ်ရာ တတ်မြောက်ကြသည်ဖြစ်ရာ ၎င်းတို့သည် လူမရွေး၊ အခါမရွေး၊ နေရာမရွေး ပြက်ရယ်ပြောင်လှောင် ပြုလုပ်ခွင့်ရကြ၏။

ထိုလူ၏ပုံပန်းသဏ္ဌာန်ကို တိုး၍ ရယ်ရွှင်ဖွယ်ဖြစ်စေခြင်းငှာ သစ်သားဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော ဓားကြီးတစ်ချောင်းကို ခါးပတ်၌ တပ်ချိတ်ထားသေး၏။

ထိုလူနှစ်ယောက်တို့မှာ အဝတ်အစားအားဖြင့် ခြားနားခြင်း ရှိသည်သာမက မျက်နှာထားနှင့် အမူအရာတို့တွင်လည်း တိုး၍ခြား