ရွှေဥဒေါင်း - အမွေမပေးလိုသောပထွေးအမူ

တကူကူးကူး

          တစ်နေ့သ၌ ကျွန်တော်နှင့် ဦးစံရှားတို့သည် ဘရုတ်ကင်းလမ်း သို့ ပြောင်းရွှေ့ နေထိုင်ကြပြီးနောက် ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း - လက်ဖက်ရည်သောက်လျက်ရှိစဉ် ဦးစံရှားသည် ပြန်ရောက်ဖို့ အချိန် ' မတန်သေးမီ တိုက်ပေါ်သို့ ပျာယီးပျာယာ က်လာ၍ ...

         “ကိုင်းကိုယ်မော၊ ဟိုက်အောက်မှာ တက္ကစီ စောင့်နေ တယ်။ နှစ်ရက်လောက် ခရီးထွက်ကြဖို့ ကိစ္စတစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ ခင်ဗျား ပြင်ဆင်ဖို့ ဆယ်မိနစ်ထက်ပိုပြီး အချိန်မပေးနိုင်ဘူး။ မြန်မြန် လုပ်ပေတော့”ဟု ပြောသဖြင့် “ခင်ဗျား လုပ်လိုက်မှဖြင့် ဒီကိန်းချည်းပဲ ဗျာ။ ဘာကိစ္စတဲ့တုံး"ဟု မေးရာ ဦးစံရှားက ... '

         “အချိန်မရှိဘူး။ လမ်းကျမှ ပြောမယ်၊ မြန်မြန်လုပ်ဗျ”ဟု ပြောပြောဆိုဆို အတွင်းခန်းသို့ ဝင်သွားလေ၏။

         ဦးစံရှားသည် ကျွန်တော့်အား ကျောင်းဆရာက ကျောင်းသား ကို နိုင်သလို နိုင်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် ညည်းညူရန်မျှ မဝံ့တော့ဘဲ လဲလှယ်ရန် အဝက်အနည်းငယ်မျှကို သားရေအိတ်တစ်လုံးထဲသို့ထိုးသိပ်ထည့်ကာ တိုက်ပေါ်မှ ဆင်းလာကြပြီးနောက် မော်တော်ကား ပေါ်သို့ တက်ကြလေ၏။ ထို့နောက် ဦးစံရှားက ဒရိုင်ဘာအား “ပြည်လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းကွယ်”ဟု ပြောသဖြင့် မော်တော်ကား လည်း ပုဇွန်တောင်ဘက်မှ ဖြတ်၍ ပြည်လမ်းဘက်သို့ မောင်းလာ လေ၏။ လမ်းခရီး၌ ကျွန်တော်သည် ဦးစံရှား၏ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာ ကဲကို ကြည့်ပြီးနောက် ...

         “ခင်ဗျားအမှုက လူသတ်မှုထက်တော့ မငယ်ဘူးထင်တယ်ဗျ။ ဟုတ်ကဲ့လား"ဟု မေးလိုက်မိလေ၏။

          “အစစ်ပေါ့ ကိုသိန်းမောင်း၊ အမှုက ရိုးလွန်း ရှင်းလွန်းအားကြီး L လွန်းလို့ သဲလွန်စကောက်ဖို့ ခပ်ခက်ခက် ဖြစ်နေတယ်”

         “ရှင်းတာနဲ့ ပိုပြီးခက်နေသလား ဆရာကြီးရယ်” “ပြောတော့ ဂွပြောတယ် ထင်ရလိမ့်မယ်။ နို့ပေမယ့် လှုပ်တဲ့အမှု ဆန်းတဲ့အမှုမျိုးမှာ လွန်စတွေ့ရရင် ကွက်ခနဲမြင်နိုင်တယ်။ အမှုက ရှင်းရှင်းကြီး စင်းစင်းကြီး ဖြစ်နေပြီဆိုမှဖြင့် သဲလွန်စရှာရတာ အင်မတန်ခက်တယ်ဗျ”

        “ဆိုစမ်းပါဦးဗျ။ ခင်ဗျားအမှုက.."

         “ညောင်ပင်လှရွာဆိုတာ ဘူတာနဲ့ ပြည်လမ်းကြီးအကြားမှာ အိမ်ခြေတစ်ထောင်လောက်ရှိတဲ့ ရွာကြီးပေါ့ ဗျ၊ အဲဒီရွာမှာ အညာတစ်ခွင်က ကြွယ်ဝပြီး ပြန်လာတဲ့ မြေပိုင်ရှင် ဦးသိန်းဇနဲ. သမီး မသိန်းညွန့်ဆိုတာ ရှိသဗျ။ ဦးသိန်းဇံက အညာမှာတုန်းက သိကျွမ်း `လာခဲ့တဲ့ ဦးတုတ် ဆိုတဲ့ လူကြီးကို ဧက ၅၀ လောက်ရှိတဲ့ | လယ်ကြီးတစ်ကွက်ကို အခမဲ့ လုပ်စားဖို့ ပေးထားသတဲ့ဗျ။ ဦးတုပေါ်မှာ မောင်သန်းထွန်းဆိုတဲ့ သားတစ်ယောက်ရှိတယ်။ လူကြီးနှစ် |ယောက်စလုံးက မုဆိုးဖိုချည်းပဲ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အင်မတန် ခင်မင်ကြသတဲ့။ ကိုင်း ဖြစ်ပျက်ပုံကို ပြောတော့မယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တနင်္လာနေ့ ညနေ နာရီအချိန်လောက်မှာ ဦးတုတ်ပေါက အိမ်က တစ်ယောက်တည်း ထွက်လာပြီး သာဓုကန်ဆိုတဲ့ ရေအိုင်ကလေး | ဘကီကို လျှောက်သွားသတဲ့ဗျ။ အဲဒီနေ့မနက်က ဦးတုတ်ပေါ | ဘုတာကို တပည့်တစ်ယောက်နဲ့ သွားသေးသတဲ့။ ပြန်လာတော့ ချိန်းထားတဲ့ ကိစ္စလေးတစ်ခု ရှိသေးတယ်လို့ သူ့တပည့်ကို ပြောခဲ့ပြီး ထွက်လာခဲ့သတုံး ထွက်သွားရာကနေပြီး ဦးတုတ်ပေါ် ပြန်မလာတော့ဘူး”

        “ဘယ်ရောက်သွားသလဲ”

        “နေပါဦး။ သာဓုကန်နဲ့ ရွာနဲ့က မိုင်တစ်မတ်လောက် ဝေး တယ်။ လမ်းခရီးမှာ ဦးတုတ်ပေါ်ကို မြင်လိုက်တဲ့လူ နှစ်ယောက် ရှိတယ်။ တစ်ယောက်က မိန်းမကြီး။ နာမည်တော့ ကျုပ် မေ့သွားပြီ။ ဒုတိယတစ်ယောက်က ဦးသိန်းဇံရဲ့ အစေခံ ကိုတိုင်းကျော်တဲ့။ မြင် လိုက်ရသူ နှစ်ယောက်လုံးက ဦးတုတ်ပေါမှာ တစ်ယောက်တည်း ခြေလျင်လျှောက်သွားတယ်လို့ ထွက်ဆိုကြတယ်။ ကိုတိုင်းကျော်ဆိုတဲ့ အစေခံကတော့ ဦးတုတ်ပေါနဲ့တွေ့ပြီး နောက်များမကြာမီအတွင်းမှာ သူ့သား မောင်သန်းထွန်းဟာ သေနတ်ထမ်းပြီး လိုက်သွားတာ မြင်လိုက်တယ်လို့ ပြောတယ်တဲ့ဗျ။ ကိုတိုင်းကျော်ကလည်း အမှတ်တမဲ့ နေမိတာ ဦးတုတ်ပေါ သေပြီဆိုတော့မှ ဒီအကြောင်းကို ဗြုန်းခနဲ သူ သတိရမိသတဲ့ဗျ။ သူတို့သားအဖကို ဒိပြင်လူ မြင်လိုက်တာ ရှိသေးတယ်။ ရွာထဲက သောင်းကြည်ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးဟာ ရေကန် နားမှာ ပန်းခူးနေတုန်း သားအဖနှစ်ယောက် ရေကန်တစ်ဖက်ကမ်းမှာ ရန်ဖြစ်နေတာ မြင်ခဲ့ရတယ်တဲ့ဗျ။ အဖေလုပ်တဲ့လူက ဒေါသတကြီးနဲ့ အော်လား ငေါက်လားလုပ်တော့ သားလုပ်တဲ့လူက လက်သီးနဲ့ထိုးတော့မလို လက်ကို မြှောက်လိုက်တာ မြင်လိုက်ရတယ်တဲ့ဗျ။ ဒါနဲ့ မိန်းကလေးက ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ အိမ်ပြန်ပြေးလာပြီး သားအဖနှစ်ယောက် ရန်ဖြစ်နေကြတယ်လို့ သူ့အမေကို ပြောပြတာ ကိုးဗျ။ ဒီလိုပြောတုန်းမဟာပဲ မောင်သန်းထွန်းဟာ ယျာယီးပျာယာ ပြေးလာပြီး အသေနေတာ တွေ့ရပါတယ်လို့ ပြောပြီး မိန်းကလေး ရဲ့ အဖေနဲ့ ရွာသားတွေကို ခေါ်သွားတယ်တဲ့ဗျ။ မောင်သန်းထွန်းရဲ့ လက်မှာ သေနတ်လည်း မပါဘူး။ သူဆောင်း သွားတဲ့ ဦးထုပ် လည်း မပါဘူး သူ့အင်္ကျီလက်မောင်းမှာလည်း သွေးတွေပေလို့တဲ့ဗျ။ ဒါနဲ့ ရွာသားတွေ ဝိုင်းလိုက်သွားကြတော့ ဦးတုတ်ပေါဟာ ရေကန် နားမှာ စင်းစင်းကြီး သေလို့တဲ့ဗျ။ သူ့ခေါင်းမှာ တစ်စုံတစ်ခုနဲ့ဆောင့်ထားတဲ့ ဒဏ်ရာမျိုးလို ကြေမွနေတာ တွေ့ကြရသတဲ့။ ဒဏ်ရာအခြေအနေက သေနတ်ဒင်နဲ့ဆောင့်တဲ့ ဒဏ်ရာများဖြစ်မယ်ဆို ဖြစ်နိုင်သတဲ့။ သေနတ်ကိုလည်း အလောင်းနားမှာ တွေ့ကြရ သတဲ့။ ဒီတော့ ဘာပြောစရာရှိသလဲ။ မောင်သန်းထွန်းကို လူသတ်မှုနဲ့ ဖမ်းချုပ်လိုက်ကြတာပေါ့။ အဲဒီအထိ ပုလိပ်များစစ်လို့ သိထားရသေး တာပဲဗျ”

         “ဒီအတိုင်းဆိုရင်တော့ ဒီအလောက် ထင်ရှားတဲ့ လူသတ်မှုဟာ ခပ်ရှားရှားနေလိမ့်မယ်ထင်ပါလားဗျ"

        “မှန်တယ်။ သို့သော် တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ဆက်စပ်ပြီး တွေးထင်ချက် လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်ဗျ။ မျက်မြင်ဒိဋ္ဌ ဘယ်သူမှ တွေ့ရတဲ့လူ မရှိသေးဘူးဗျ ခုအတိုင်းဆိုရင်တော့ မောင်သန်းထွန်းအဖို့ တော်တော် ကြီး အရုပ်ဆိုးနေတာတော့ အမှန်ပဲ။ နို့ပေမယ့် ဒီသူငယ်ဟာ အယ် နည်းနဲ့မှ လူတစ်ယောက်အသက်ကို သတ်ရက်တဲ့စိတ်မျိုး မရှိဘူးလို့ ယုံကြည်ထားတဲ့လူတွေလည်း ရှိနေသေးတယ်။ ဥပမာ ဦးတုတ် ပေါရဲ့ မိတ်ဆွေ ဦးသိန်းဇံရဲ့သမီး ကောလိပ်ကျောင်းသူ မသိန်းညွန့် ကဆိုရင်ဒီသူငယ်ဟာ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ဒီလိုမလုပ်နိုင်ဘူးဆိုပြီး ဒီအမှု အတွက် ကျပ်ကိုငှားထားတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် အခု တက္ကစီငှားပြီး ကတိုက်ကရိုက်လာရခြင်းဖြစ်တယ် ကိုသိန်းမောင်

         “ကျွန်တော့်သဘောတော့ ဒီအမှုမှာ ကျွန်တော်တို့လိုက်ရတာ အချည်းနှီးဖြစ်လိမ့် ထင်တယ်”

         “ကိုသိန်းမောင်တစ်ယောက်ဟာ ကျုပ်နဲ့ ခုလောက်ကြာအောင် ပေါင်းလာကာကောင် အကောက်အယူ အင်မတန် အရင်လိုသေးတာ ကိုးဗျ။ အခုကြားရတာက တစ်ဖက်သတ်အမြင်ထင်တယ်ဗျ။ ဟို ရောက်တော့ သူများ မတွေ့ရသေးတားသူများ မကြားရသေးတာ ကျုပ်တို့ ဘာတွေကြားရဦးမယ် မသိသေးဘူး။ သို့သော် ဒီဟာ ထားလိုက်ဦး၊ မောင်သန်းထွန်းကို စစ်ဆေးကြည့်တော့ သတိပြုလိုက် မိတဲ့ အချက်ကလေး တစ်ချက် နှစ်ချက် ရှိသေးတယ်ဗျ”

         “ဘာများလဲဗျ”

         "မောင်သန်းထွန်းကို ဌာနာအုပ်က လာဖမ်းတော့ မောင်သန်း' ထွန်းက “ကျွန်တော်လည်း ထင်တာပဲ၊ ဒီလိုဖြစ်တာပဲ ကောင်းတယ်” လို့ ပြောလိုက်သေးသတဲ့ဗျ။ ဒီဟာကို ကျုပ် စဉ်းစားမိတယ်”

         “ဟာ ဖြောင့်ချက်ပေးတဲ့ အဓိပ္ပာယ်ပေါ့”

        “ဘယ်က ဟုတ်ရမှာလဲ။ သူ မလုပ်ရပါဘူးလို့ ငြင်းသေး သတဲ့ဗျ"

         “ငြင်းပေမယ့် ကျွန်တော်တော့ ဝန်ခံရာ ရောက်နေတယ် ထင် တာပဲ” "ခင်ဗျား ထင်ချင်သလိုထင်း ကျပ်ကတော့ ဒီစကားဟာမောင်သန်းထွန်းအဖို့ မျှော်လင့်စရာရှိတဲ့ အချက်တစ်ချက်လို့ ယူဆ ထားတယ်။ ဒီလိုဗျ။ မောင်သန်းထွန်းဟာ ဘယ်လိုပင် အပြစ်မရှိစေ ကာမူ သူ့ကို မသင်္ကာစရာ ဖြစ်တော့မှာပဲဆိုတာကိုတော့ ဧကန်မုချ သူရိပ်မိရမယ်။ တကယ်လို့ မောင်သန်းထွန်းက သူ့ဖမ်းစဉ်အခါက အံ့ဩချင်ယောင်ဆောင်မယ်၊ စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်မယ် ဆိုခဲ့လို့ ရှိရင် ကျပ်က သူ့ကို မသာမိမယ်။ အခုတော့ မောင်သန်းထွန်းက “ကျွန်တော်လည်း အထင်မိသားပဲ'လို့ ရိုးရိုးကလေး ပြောလိုက်ခြင်းဖြင့် သူဟာ အပြစ်မရှိတဲ့ လူရိုးကလေးသော်လည်း ဖြစ်ရမယ်။ သို့တည်း မဟုတ် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အင်မတန်ပိုင်နိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ရင် လည်း ဖြစ်ရမယ်။ ကျုပ်အထင်တော့ ပိုင်နိုင်လွန်းလို့ ဟုတ်မယ် မထင်ဘူး။ အပြစ်မရှိတဲ့ လူရိုးကလေးပဲ ဖြစ်တန်ရာတယ်။ “ဒီလို ဖြစ်ကပ် ကောင်းတယ်”လို့ ပြောလိုက်ခြင်းဟာလည်း မိန်းကလေး စကားအတိုင်း သူ့အဖေကို လက်သီးနဲ့ ဘာနဲ့ ရွယ်မိလေတော့ သူမှားတာ သူမြင်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ရိုးရိုးသားသား ပြစ်တင်ခြင်းနဲ့ တူတယ်" . (မကျေနပ်နိုင်သေးဘဲ) “ဒီလောက် မထင်ရှားဘဲနဲ့ ကြိုးစင်တက် ရတဲ့လူတွေ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိပြီး ဆရာ”

        “မဟုတ်ဘဲနဲ့ ကြိုးမိန့်ခံရတဲ့လူတွေကော ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိ ပြီလဲ ဆရာ”

         “နေပါဦးဗျ။ မောင်သန်းထွန်း ကိုယ်တိုင်ကကော ဘယ်လိုပြော သတဲ့လဲ"

        ထိုအခါ ဦးစံရှားသည် သူရိယသတင်းစာတစ်စောင်ကို ထုတ်၍ ဆိုင်ရာ စာမျက်နှာကို ကျွန်တော့်အား ပြလေရာ ကျွန်တော်လည်း အောက်ပါအတိုင်း တွေ့ရှိရလေ၏။

တရားခံ မောင်သန်းထွန်းက ထွက်ဆိုသည်မှာ

        လွန်ခဲ့သော သုံးရက်လောက်က ကျွန်တော် ရန်ကုန်သို့သွားနေ၍ | တနင်္လာနေ့ကမှ ပြန်ရောက်ပါသည်။ ကျွန်တော်ပြန်ရောက်သော အခါ ဖခမရှိပါ။ ဘူတာရုံသွားနေသည်ဟု စာရင်းငှား ဖိုးဟန်ကပြောပါသည်။ တစ်ခဏကြာသောအခါ ဖခင် ပြန်ရောက်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရသော်လည်း ချက်ချင်းပင် ပြန်ထွက်သွားသည်ကို မြင်ရပါသည်။ ကျွန်တော်လည်း ရေကန်ထံ တောဘဲများ ကျတတ်သော - ကြောင့် သေနတ်ထမ်း၍ ထွက်သွားပါသည်။ လမ်းတွင် ကိုတိုင်းကျော်နှင့် တွေ့ပါသည်။ သို့သော် သူထင်သည့်အတိုင်း ဖခင်နောက်သို့ လိုက်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ ကျွန်တော့်ရှေ့၌ ဖခင်ရှိကြောင်းကိုပင် ကျွန်တော် မသိပါ။ ရေကန်နှင့် ကိုက်တစ်ရာလောက် ရောက်သောအခါ ဖခင်က “တကူကူးကူး ́ဟု အချက်ပေးသံကို ကြားရပါသည်။ ယင်းအချက်ပေး -သံမှာ ဖခင်နှင့် ကျွန်တော်တို့ အတူတူ တိုင်ပင်ပြုလုပ်ထားသော အချက်ပေးသံဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော် ရောက်သွားသောအခါ ဖခင်က စိတ်ဆိုးဟန်နှင့် “ဘာလုပ်လာသလဲ”ဟု မေးပါသည်။ ယင်းနောက် ကျွန်တော်နှင့်ဖခင် စကားများကြ၍ ကျွန်တော့်ကို ထိုးမည် ကြိတ်မည် ပြုလုပ်ပါသည်။ ကျွန်တော်ကမူ ဖခင် စိတ်ဆိုးမှန်းသိ၍ လှည့်ပြန်လာ | ခဲ့ပါသည်။ အနည်းငယ်သွားသောအခါ နောက်မှ အော်သံကြား၍ | လှည့်၍ ပြန်ပြေးပါသည်။ ဖခင်မှာ ဦးခေါင်းတွင် ဒဏ်ရာကြီးနှင့်လဲနေပါသည်။ ကျွန်တော်က သေနတ်ကို ချထား၍ ပွေ့ထူဆဲတွင် ဖခင် အသက်ကုန်သွားပါသည်။ ဖခင်အနီးတွင် ဘယ်သူမျှလည်း မရှိပါ။ ဘယ်နည်းနှင့် ဒဏ်ရာရသည်ဟူ၍လည်း မပြောနိုင်ပါ။ ဖခင်မှာ လူချစ်လူခင် မများလှသော်လည်း ရန်သူမရှိပါ။ ဒိပြင် ကျွန်တော် ဘာမျှမသိပါ။

ပုလိပ် ၊ ၊ "မသေမီ ဖခင်က ဘာများ မှာသွားနိုင်သေးသလဲ"

ထွန်း ။ ။ “ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ဆိုစကား၊ လေးငါးခွန်း

ပြောသံ ကြားရပါတယ်။ ဘာမှ နားမလည်ပါ။ ‘ခေါ်တောကုလား'လား၊ ဘာဆိုလား ပြောသံ

ကြားရပါတယ်” . ။

ပုလိပ် ။ “မင်းက ဘယ်လိုအဓိပ္ပာယ်ကောက်သလဲ” ထွန်း ။ ။ “မကောက်တတ်ပါ။ သွေးရူးသွေးတန်း ပြောတယ်လို့ ထင်ပါတယ်”

ပုလိပ် ။ ။ “မင်းတို့ရွာမှာ ခေါ်တောကုလားများ ရှိသလား”

ထွန်း ။ ။ “အမြဲနေထိုင်တာ မရှိပါ၊ တစ်ခါတစ်ခါကုန်သေးရောင်းတဲ့ ခေါ်တောကုလား နှစ်ယောက်တော့ လာဖူးပါတယ်"

ပုလိပ် ။ ။ “မင်းအဖေနဲ့ သူတို့နဲ့ စကားများဖူးသလား”

ထွန်း ။ ။ “မများဖူးပါ” - ပုလိပ် ။ ။ “မင်းအဖေနဲ့ မင်းနဲ့ စကားများကြတာ ဘာ

အကြောင်းလဲ" ထွန်း ၊ ၊ “ကျွန်တော် မပြောနိုင်ပါ” ပုလိပ် ။ ။ “ပြောရမယ်” ။ ထွန်း ။ ။ “မပြောနိုင်ပါ။ သို့သော် ဒီအမှုနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါ” ၊

ပုလိပ် ၊ i “တကူကူးကူးဆိုတာ မင်းနဲ့ မင်းအဖေ အချက်

ပေးတဲ့ခေါ်သံဟုတ်လား”