ရွှေဥဒေါင်း - အတွေးအမြင်နှင့်ရှုထောင့်

ကျွန်ုပ်နှင့် စာပေ

စာပေမှ ရရှိသောကိုယ်တွေ့ အကျိုးကျေးဇူးများ

ကျွန်ုပ်၏တစ်သက်တွင် တစ်နည်းနည်းဖြင့် ကျေးဇူးတင်ဖူးသောပုဂ္ဂိုလ် များအကြောင်းကို ရံဖန်ရံခါ ပြန်ပြောင်းဆင်ခြင်မိတိုင်း စာဖတ်ခြင်း အလေ့ အထတစ်ခု လက်ကိုင်ပြုမိအောင် ရှေးဦးစွာ သွန်သင်ဆုံးမဩဝါဒပေးဖူးသည့် ဆရာရွှေမှန်၏ မျက်နှာသည် ကွက်ခနဲပေါ်လာသည်ချည်း ဖြစ်၏။ ၁၉၀၅ ခုနှစ် နွေရာသီကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်လုနီးရာတွင် တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ အပူရှိန်ဒီဂရီ တိုးတက်လာသည် တစ်ကြောင်း၊ ကျောင်းသားများ ထုံးစံအတိုင်း (ကျောင်း ဆရာများလည်း ထိုနည်းလည်းကောင်း) ကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်လုနီးလာလေလေ ဂင်တလှပ်လှပ်နှင့် ဂနာမငြိမ်ဖြစ်ကာ စာမသင်ချင်ဘဲ ရှိခြင်း တစ်ကြောင်းကြောင့်၊ ဂျွန်ုပ်တို့၏ (၈) တန်းဆရာ၊ ဆရာရွှေမှန်သည် အတန်းစာအုပ်များကို ချထား ၍ စာဖတ်ခြင်း၏ အကျိုးကျေးဇူးများကို ပြောဟောပေသည်။ ဤတွင် အချို့ကျောင်းသားကြီးများက ညတိုင်း စာကျက်ရ၍ ငြီးငွေ့လှသည့်အထဲတွင် အပို စာများ ဖတ်ရဦးမည်ဆိုလျှင် သေရရုံသာရှိတော့မည့်သဘောမျိုး (တိုက်ရိုက် မပြောဝံ့၊ အလွန်ချစ်ကြောက်ရိုသေကြရသော ဆရာတစ်ဆူဖြစ်ပေသည်) ညည်း တွားကြသောအခါ ဆရာရွှေမှန်က စာဆိုတိုင်း ငြီးငွေ့ဖွယ်ရာမဟုတ်၊ အင်္ဂလိပ် ဝတ္ထုစာအုပ်များသည် အလွန်ပျော်စရာကောင်းသည့်ပြင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာရပ် တွင် ကြီးစွာသော အထောက်အပံ့ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြလေသည်။

ချားလ်(စ)ဒစ်ကင်းကို စ၍သိရပုံ

ထိုအချိန်တွင် ကျွန်ုပ်မှာ အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း၊ အတန်းစာအဖြစ်နှင့် သင်ခဲ့ရဖူးသည့် ကော်လမ်ဘတ်(ခ)နှင့် ရော်ဘင်ဆင်ကရူး ဆိုးတို့မှတစ်ပါး ဝတ္ထုဆို၍ တစ်အုပ်မျှ မဖတ်ရဖူးသေးချေ။ ကော်လမ်ဘတ် (ခ) မှာ ဝတ္ထုမဟုတ်၊ ဘိုင်အိုဂရက်ဖီခေါ် လူတစ်ယောက်၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိ အစစ်အမှန် မျှသာ ဖြစ်လေသည်။ ဆရာ၏စကားအဆုံး၌ အင်္ဂလိပ်ဝတ္ထုများကို ဘယ်မှာရနိုင် ၍ မည်သည့်ဝတ္ထုမျိုးကို ဖတ်သင့်ပါသနည်းဟု တပည့်များက မေးကြရာ၊ ဆရာ ရွှေမှန်က မိမိတွင် အင်္ဂလိပ်စာရေးဆရာ ကမ္ဘာကျော်ကြီးများ ဖြစ်သည့် Scott ဆာဝါလတာစကော့နှင့် Dickens ချားလ်(စ)ဒစ်ကင်းတို့၏ ဝတ္ထုများအစုံလိုက် ရှိ၍ တစ်အုပ်စီငှားနိုင်ကြောင်း ပြော၏။ နောက်ဆုံး၌ ကျောင်းဆင်းသောအခါ စာအုပ်ငှားလိုသည့် တပည့်လေးငါးယောက်တို့သည် ဆရာ၏နေအိမ်သို့ လိုက် သွားကြ၍ တစ်ယောက်တစ်အုပ်စီငှားလာခဲ့ကြသည်။ ကျွန်ုပ်မှာ ဒစ်ကင်းရေးသည့် Burmaby Rudge ဘာနဘီရတ်(ဂျ) ဟူသော ဝတ္ထုစာအုပ်ကြီးကို ရခဲ့လေ သည်။

ဟန်လုပ်၍သာ ဖတ်ရသည်

ကျောင်း ၄၅ ရက်ပိတ်သည့် အတောအတွင်း၌ ကျွန်ုပ်သည် စက္ကူပွနှင့် ရိုက်နှိပ်ထား၍ အလွန်ထူသော ဝတ္ထုစာအုပ်ကြီးကို မိဘများရှေ့၌ဖွင့်ကာ ဖွင့် က ဖတ်ဟန်ပြု၍ အသားယူနိုင်ခြင်းမှတစ်ပါး ကျေးဇူးများလှသည်မဟုတ်ချေ။ သွားလေသူမိဘများကမူ ဆယ့်ခြောက်နှစ် (၈) တန်းရောက်ခြင်းကြောင့် တစ်ရပ် လုံးတွင် အငယ်ဆုံးကျောင်းသားအဖြစ်နှင့် အသားယူဆဲ၌ အင်္ဂလိပ်စာအုပ်ထူ ကြီး ဖတ်တတ်ကြောင်း တွေ့မြင်ကြရာတွင် တပြုံးပြုံးနှင့် မော်မဆုံးရှိနေကြရှာ သည်။ စင်စစ်မှာ (၈) တန်းကျောင်းသားတစ်ယောက်မျှသာ ဖြစ်သော ကျွန်ုပ် သည် ဒစ်ကင်း၏ ဘာနဘီရတ်(၇) ဝတ္ထုကြီးထဲမှ အဘိုးကြီးတစ်ယောက် ချိုး ကူသံ နားထောင်ရင်း ဆေးတံသောက်နေသည်ဟူသော အခြင်းအရာထက် ပို၍နားလည်နိုင်သည် မဟုတ်ချေ။ အလွန်အလှမ်းဝေးသော စာမျိုးတွင် အဘိဓာန် သည်လည်း အထောက်အပံ့ မဟုတ်လှချေ။

ဖတ်သောအလေ့အကျင့်ပြုရမည်တဲ့

ကျောင်းပြန်ဖွင့်၍ စာအုပ်များ ပြန်အပ်ကြသောအခါ ဆရာက ကိုယ့် စာအုပ်နှင့်ကိုယ် ဘာတွေများ နားလည်ကြသနည်းဟု တစ်ယောက်စီ မေးရာ တွင် ကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ နားမလည်သူများသာ ရှိနေကြ၍ အရသာပေါ်အောင် ဖတ် နိုင်သူ တစ်ယောက်မျှမတွေ့ရချေ။ ထိုအခါ ဆရာက ဤဝတ္ထုကြီးများသည် (၈) တန်းသမားများအဖို့ မြင့်လွန်းသောကြောင့် ဤထက်လွယ်ကူသော ဝတ္ထု များမှ စတင်လေ့ကျင်ထိုက်ကြောင်း၊ မည်သည့်နည်းမဆို စာဖတ်သောအလေ့ အကျင့်တစ်ခု လက်ကိုင်ပြုနိုင်အောင် ကြိုးစားသင့်ကြောင်း ထပ်လောင်းဟော ပြောကာ နိဂုံးချုပ်လိုက်သည်။

အရသာတွေ့ပြီ

တစ်နေ့သ၌ အလွန်ခင်မင်သော သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်၏အိမ်သို့ အလည်ရောက်သွားရာတွင် အင်္ဂလိပ်လို ဘာသာပြန်ထားသည့် ပသီပုံပြင်ဝတ္ထု စာအုပ်ကြီးကို တွေ့၍ မရမကငှားယူခဲ့ရသည်။ ဤဝတ္ထုမျိုးမူကား နော်ဘဲလ် (Novel) မဟုတ်၊ စတိုရီ (Story) မျှသာဖြစ်သောကြောင့် နားလည်ဖို့ မခဲ ယဉ်းလှချေ။ အသက် ၁၆-၁၇ နှစ်ဖြစ်၍ ကိန္နရီ ကိန္နရာ၊ ဂဠုန်၊ နဂါး စသည် များနှင့် စိတ်ကူးယဉ်သော အရွယ်မျိုးတွင် ပသီပုံပြင်ဝတ္ထုဖတ်ရခြင်းသည် ကွမ်းသီးကြိုက် တောင်ငူပို့ဆိုသော စကားပုံမျှနှင့် အားမရနိုင်အောင် ရှိပါဘိ သည်၊ ဖတ်လိုက်သည်မှာ နေ့မနား ညမနား ရှိတော့၏။ ဤအတောအတွင်း မိဘများကလည်း “ငါ့သား စာကြိုးစားသည်”ဟု တစ်ဖက်က ချီးမွမ်းခြင်းခံရသေးရကား ကျွန်ုပ်မှာ ထမင်းမှန်းမသိ၊ ဟင်းမှန်းမသိ၊ လမ်းလျှောက်ရမှန်း မသိ။ အညောင်းမိသည်အထိ စွဲလမ်းခဲ့ဖူးပေသည်။ ပသီပုံပြင်ဝတ္ထုမှာ လူကြီး များအဖို့မဟုတ်၊ ကလေးများအတွက် သက်သက်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုရစေကာမူ ပသီပုံပြင်ဝတ္ထု မဖတ်ရဖူးဘဲလျက် လူကြီးဖြစ်လာကြသော ယောက်ျားမိန်းမများ သည် လူပျိုပေါက် အပျိုပေါက်တို့ ခံစားအပ်သော စိတ်ကူးယဉ်အရသာကို ပြည့်စုံအောင် မခံစားခဲ့ရဖူးကြသောကြောင့် တစ်နည်းအားဖြင့် လူဖြစ်ရှုံးသည်ဟု ဆိုလိုက်ချင်သည်။ လူဖြစ်လာသည်ဆိုလျှင် သူ့အရွယ်နှင့်သူ ပျော်ပါးမှုကလေး တွေ ရှိနေသည်ဖြစ်သောကြောင့်၊ ထုပ်ဆီးတမ်း၊ ဖန်ခုန်တမ်း၊ ကြက်ဖခွပ်တမ်းမကစားခဲ့ဖူးသည့် လူကြီးများသည် သူငယ်ဖြစ်ရ ကျိုးမနပ်ခဲ့ကြဟု ဆိုသင့်ပေ သည်။ (ဝမ်းနည်းဖွယ်ကောင်းသည်မှာ ဤလက်ထက်၌ ကျွန်ုပ်တို့ငယ်စဉ်က ပျော်ခဲ့ဖူးသည့် ကစားနည်းများအနက် တစ်ဝက်ကျော်ကျော်မျှ ပျောက်ကွယ် ကုန်ခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်) ကလေးများ ကစားခုန်စားနည်းလျှင် ဉာဏ်ထိုင်းကုန် ကြမည်စိုးရသည်။

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့်တက်ခြင်း

ပသီပုံပြင်ဝတ္ထုအထပ်ထပ်ဖတ်ခြင်း တည်းဟူသောကျေးဇူးကြောင့် ကျွန်ုပ် မှာ ဝတ္ထုဖတ်ချင်သော ဝါသနာတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည့်ပြင် အတန်းထဲတွင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာရပ်၌ ပထမစွဲခဲ့သည်ချည်း ဖြစ်လာ၏။ ယခင်က“ရထားလု” ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော အတန်းသားများသည် ကျွန်ုပ်၏ တစ်ဟုန်ထိုး တက်သွားခြင်းကို မြင်ကြ၍ မေးမြန်းစုံစမ်းခြင်း၊ အကြံဉာဏ်တောင်းခြင်း စသည်ဖြင့် အရေးပေး လာကြသည်။ ထိုနှစ်မှစ၍ ကျွန်ုပ်မှာ စာဖတ်ပြတ်တော့သည်မရှိဘဲ ဝတ္ထုများမှ သတင်းစာ မဂ္ဂဇင်းနှင့် စာကြီးပေကြီးခေါ်ကြသော စာအုပ်ကြီးများသို့ နယ်ချဲ့ ၊ ဝင်ရောက်နိုင်လေတော့သည်။

ကောင်းသည်လည်းရှိ၏

၁၉၁၄ ခုနှစ်တွင် ကျွန်ုပ်သည် တောလိုက်စာရေးအလုပ်ကို ငြီးငွေ့သည် နှင့် ရုံးမတက်ဘဲ ဘိလိယက်ခုံ၌ အလုပ်ပြုတ်ခံပြီး ဇွတ်ပေနေခဲ့ပြီးသည်နောက် စာရေးဆရာအလုပ်ကို စမ်းကြည့်ဖို့ သတိရခြင်းမှာလည်း စာဖတ်ခဲ့ခြင်း၏ ကျေးဇူးကြောင့်ပင် ဖြစ်ပေသည်။ ရုံးမတက်ဘဲနေပြီး အလုပ်ပြုတ်ခံသော အစိုးရ အမှုထမ်းဆို၍ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းသာ ရှိလိမ့်မည် ထင်ရာ ၎င်းအပြု} အမူသည်လည်း ဝတ္ထုတွေ ဖတ်ခြင်း၏ အကျိုးတရားပင် ဖြစ်သည် ထင်၏။ စာရေးမှန်လျှင် ရာထူးတိုးတက်ချင်၏၊ အလုပ်ပြုတ်မည်ကိုလည်း လန့်၏။ ကျွန်ုပ်ကား ရာထူးတိုးဖို့လည်း အာသာမငမ်း၊ တောလိုက်စာရေးအလုပ်သည် လည်း မိမိနှင့် တန်သည်မထင်၊ ထို့ကြောင့် ခွင့်ရက်စေ့ကုန်သောနေ့တွင် ရုံး မတက်ဘဲ (မန္တလေး မြူနီစီပယ် အခွန်ဝန်ဖြစ်နေသော ဦးလူကလေးနှင့်) စစ်ကိုင်း မြို့ထဲတွင် ဘိလိယက်ထိုးနေလိုက်ကြသည်။ ဤအခြင်းအရာများသည်လည်း (ကောင်းသည် မကောင်းသည် အပထား၍) ဝတ္ထုစာအုပ်တွေ ဖတ်ခြင်းအကျိုး ဆက်ဖြစ်ဟန်တူသည်။

စာရေးဆရာဖြစ်လာရပုံ

၁၉၁၄ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ၌ ကျွန်ုပ်သည် အခြားသော အလုပ်များတွင် လျှောက်မည့်အစား ဝတ္ထုရေးဆရာလုပ်ရလျှင် ကောင်းလေမည်လောဟု အကြံ ဖြစ်လာသည်။ ရေးဖူးသားဖူးသော အစအနအလေ့အကျင့်ရှိသည်ကား မဟုတ်။ ဝတ္ထုတွေ ဤမျှလောက် ဖတ်လာခဲ့ပြီးသည်နောက် ကိုယ့်ဟာကိုယ် စပ်ဟပ် ကြံဖန်ပြီး တစ်ပုဒ်တလေမဖြစ်ကောင်းသလော၊ စမ်းကြည့်မည်ဟု ဆုံးဖြတ် လိုက်သည်။ ဤတွင် “ရန်ကြီးအောင်”ဝတ္ထုဖြစ်ပေါ်လာ၍ ထမြောက်အောင် မြင်ခဲ့သည်။ ဆိုလိုရင်းမှာ ကျွန်ုပ်စာရေးဆရာ ဖြစ်လာရခြင်းသည် ဝတ္ထုများ များကြီး ဖတ်ခြင်း၏အကျိုးဆက်ဖြစ်သည်ဟူလို။

ဟန်ပန်လေသံ

လမ်းလျှောက်ရာ၌ ဦးခေါင်းနဲ့ ပုံနှင့်တကွ ခြေဟန်လက်ဟန် ကိုယ်ဟန် အမူအရာတွင် တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ ရှိကြဘိသကဲ့သို့ စာရေးရာ၌လည်း (Style) စတိုင်(လ်)ခေါ် ဟန်ပန်လေသံတစ်မျိုးစီ ရှိတတ်ကြသည်။ ဤအခြင်း အရာ၏ အရေးကြီးပုံကို အချို့စာရေးဆရာကလေးများ သဘောပေါက်ကြဟန် မတူချေ။ ရေးဖန်များသောသူတွင် စတိုင်(လ်)တစ်မျိုးမျိုး ဖြစ်ပေါ်လာတတ် သည် မှန်သော်လည်း ကောင်းမွန်သပ်ရပ်သော စတိုင်(လ်) မျိုးကို လေ့ကျင့် ယူလျှင်လည်း ဖြစ်နိုင်ရာသည်။ တင်းနစ်၊ ဂေါ့(ဖ)၊ ဘက်မင်တန် စသော ကစား နည်းမျိုးတွင် ချန်ပီယံဖြစ်လာကြသောလူများသည် “ရက်ကက်”ကို မည်သည့် နေရာမှကိုင်၍ လက်ကို ဘယ်လိုမြှောက်ဦး၊ ကိုယ်ကို မည်သို့နွဲ့ရမည် စသည် ဖြင့် ဆရာသမားများနှင့် စနစ်ကျအောင် သင်ကြားလေ့ကျင်လာကြရသည် ဆို သကဲ့သို့ စာရေးခြင်းတွင်လည်း စကားအထားအသိုနှင့် ဝါကျအဖြတ်အတောက် စသည်များကို ဆရာကောင်း၏ နမူနာဖြင့် အတုခိုးနည်းယူကြရလေသည်။ ဤကိစ္စ၌မူဆရာဖြင့် လက်ထပ် သင်ပြနိုင်သည်မဟုတ်ဘဲ မိမိစိတ်ထဲ၌ ပီတိ ဖြစ်အောင် ကောင်းသောစာရေးဆရာ၏ စာမူကို အထပ်ထပ်ဖတ်ခြင်းဖြင့် အလွတ်ရလောက်အောင် ကျက်ယူရလေသည်။

ဆရာမက္ကောလေး

ကျွန်ုပ်မှာ စာဖတ်သမားတစ်ယောက် ဖြစ်လာသောအချိန်မှစ၍ မြန်မာစာ အုပ်များထက် အင်္ဂလိပ်စာအုပ်များကို မဲတင်းဖတ်လာခဲ့ပေရာ အမှန်မှာ ထို စဉ်က လောကီဆိုင်ရာ အပျော်ဖတ်မြန်မာစာအုပ်များသည်လည်း သုံးလေးနှစ် ဖတ်လောက်စရာပင် မရှိချေ။ ကျွန်ုပ်ဖတ်ဖူးလေသမျှသော အင်္ဂလိပ်စာအုပ် များနှင့် ပတ်သက်၍ ဦးနှောက်ထဲသို့ စွပ်ဝင်သွားသော ရေးပုံရေးနည်းမှာလော့ဒ်မက္ကောလေး၏ စတိုင်(လ်) ပင် ဖြစ်သည်။ ဤစာရေးဆရာကြီးကား စာတစ်ပိုဒ်တည်း ရေးသည်ဖြစ်စေ၊ တော်ရိလျော်ရိ ရေးလေ့မရှိ၊ “ဓားတန်း ကိုတုတ်၏ဂျင်”ကလေးများသဖွယ် သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် ပုံကျလှပါဘိသည်။ (ကျွန်ုပ်တို့ ငယ်စဉ်က ဂျင်ပေါက်ကစားရာ၌ ဓားတန်းကို တုတ်၏ ဂျင်သည် နာမည်ကြီးလှ၏။ သူငယ်ကလေးများပေါက်ကစားကြသော ဂျင်ဝိုင်းတွင်ကို တုတ်၏ဂျင်ဆိုလျှင် လက်ရာတစ်မျိုးဖြစ်၍ မြင်ရုံနှင့် သိကြသည်) မက္ကာလေး ၏ စာများသည် ကျွန်ုပ်၏ ဦးခေါင်းထဲတွင် စွဲဝင်နေခဲ့သောကြောင့် တမင် တကာ အလွတ်ကျက်သည် မဟုတ်ဘဲ၊ ရွတ်ဆိုပြနိုင်သော စာပိုဒ်ပေါင်း အတော်များဖူးပါ၏။ မည်မျှလောက်စွဲခဲ့ဖူးပါသနည်းဟူမူ ဝါကျတစ်ပိုဒ်တည်း ကို မြင်ရရုံမျှနှင့် ဤစာကား မက္ကာလေး သို့မဟုတ် သူ၏စတိုင်(လ်) ရေး ထားခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ချက်ချင်းပြောနိုင်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်မှာ အင်္ဂလိပ်စာကို ) အများဆုံးဖတ်ခဲ့၍ မြန်မာလိုရေးရခြင်း ဖြစ်သောကြောင့် မည်သူ၏ စတိုင်(လ်) ပေနည်းဟု ပြောရန် ခက်ကောင်းခက်ပေမည်။ သို့သော် ကျွန်ုပ်အထင်ရောက် လျက် ရှိသည်မှာ ဟန်ပန်လေဟန်မူသည် (လက်ရေးကဲ့သို့) မည်သည့်ဘာသာ နှင့် ရေးသည်ဖြစ်စေ တစ်သမတ်တည်းလိုက်ပါတတ်သည် ထင်၏။ အင်္ဂလိပ် လက်ရေးဖြစ်စေ၊ မြန်မာလက်ရေးဖြစ်စေ လူတစ်ယောက်၏လက်ရေးသည် တစ်ဟန်တည်းရှိသည်ကို တွေ့ရ၏။ စတိုင်(လ်) နှင့် ပတ်သက်၍လည်း ဤ နည်းအတူ ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်သည်။ ကျွန်ုပ်၏ တပည့်များဖြစ်သော သော်တာဆွေ၊ ငွေဥဒေါင်း စသည်တို့က (ကိုယ့်ငါးချဉ် ကိုယ်ချဉ်သော သဘာဝပေလော မဆိုနိုင်) ကျွန်ုပ်၏ အရေးအသားတွင် ကောင်းမွန်သော အချက်အလက်များ တွေ့ကြရသည်ဆိုရာ ကျွန်ုပ်ကမူ မက္ကောလေး၏ အင်္ဂလိပ်စာမှ ဟန်ပန်လေသံများ ကူးစက်လာခြင်း ဖြစ်သည်ဟု (ဟုတ်မဟုတ်မဆိုနိုင်) သွေးကြီးမိပါတော့ သည်။ မက္ကောလေး၏ အချို့ဝါကျများသည် ကျွန်ုပ်အား ကြက်သီးမွေးညင်းက စေဖူးသကဲ့သို့ တစ်ချက်တစ်ချက်ကလေးတွင် ကျောရိုးစိမ့်ဖူးသူရှိသည်ဆို လျှင် ကျေနပ်လှပါပြီ။

ကိုယ့်ဘဝကို ကျေနပ်လှပါပြီ

ငါသည် စာဖတ်ဝါသနာမပါခဲ့မိလျှင် ဘယ်သို့သောလူတစ်ယောက်ဖြစ် နေချေမည်နည်းဟု တစ်ခါတစ်ရံ တွေးတောမိပါသည်။ ဟုတ်တိုင်းပြောရလျှင် အစိုးရဘက်တွင် သူတစ်ပါးနည်းတူ အမှုတမ်းရိုးထမ်းစဉ် ထမ်းခြင်းအားဖြင့် မြို့အုပ်၊ ဝန်ထောက် စသည့် ရာထူးများဖြင့် လက်စသိမ်းပြီး ယခုအချိန်တွင် ပင်စင်စားကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်နေဖို့ ရှိပေသည်။ ရာထူးကို အဟုတ်ထင်ရှာသော မွေးသဖခင်ကမူ စာရေးဆရာဖြစ်ရခြင်းအတွက် တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် ဂုဏ်ယူသလိုလို ရှိဖူးသော်လည်း အများအားဖြင့် အားရကျေနပ်ပုံမပေါ်ချေ။ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်အဖို့မှာ (ကလောင်ဖြင့် အသက်မွေးရန်မဖြစ်နိုင်သော ဂျပန် ခေတ်မျိုး၌ ကသီကလင်ဖြစ်ခဲ့ရဖူးသော်လည်း) ကျွန်ုပ်နှင့် အတူ အမှုထမ်း၍ အရေးပိုင်အထိ ဖြစ်သွားကြသူများကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည့်အခါ နောင်တရ သည်ဟူ၍ မရှိခဲ့ဖူးချေ။ ဝန်ထောက်၊ အရေးပိုင် ပင်စင်စားကြီးများသည် မိမိ တို့အဖြစ်ကို “ဓားမချေးကျ ခုတ်မရ”ဆို၍ ဝမ်းနည်းသံနှင့် ပြောတတ်ကြလေရာ ကျွန်ုပ်မှာ ကိုယ့်အဖြစ်ကို ထိုကဲသို့ မကျေမချမ်းနှင့် ညည်းတွားရေရွတ်သည်ဟု မကြုံခဲ့ရဖူးပါ။ ကျွန်ုပ်အား ဒူးထောက်မည့်သူမရှိသော်လည်း ကျွန်ုပ်က ဒူးထောက် ရမည့်လူ မရှိသောဘဝဖြစ်၍ ကျေနပ်လှပါပြီ။ ဝတ္ထုကောင်း၏ ကောင်းကျိုးများ

ဝတ္ထုကောင်းတွေ ဖတ်ခဲ့ဖူးသောကြောင့် သူတစ်ပါးထက် ဘယ်အချက် များသာပါသနည်းဟု မေးစရာရှိ၏။ ကြီးပွားခြင်း၊ ရှေ့ဆောင်မှုပေးနိုင်ခြင်း သီလဂုဏ်၊ သမာဓိဂုဏ်သတင်း ပျံ့မွှေးခြင်း၊ ချက်ချက်ချာချာ စီမံခန့်ခွဲတတ် ခြင်း စသော အရည်အချင်းများမှာ ကံ၊ ဉာဏ်၊ ဝီရိယတို့ကြောင့် ဖြစ်သည် ဟု ဆိုကြရခြင်းနှင့် အတူ၊ အထုံဝါသနာကလေးများကလည်း သတ္တဝါကို