ရွှေဥဒေါင်း - သိန်းထိုက်နှင်ဂဠုန်နက်ဂိုဏ်း

နိဒါန်း

မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၂၄၇ ခုနှစ်၊ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော် ၇ ရက်နေ့ ၌ မြန်မာဘုရင်တို့အနက် နောက်ဆုံးဘုရင်ဖြစ်ပေသည့် အရှင်သီပေါမင်းအား အင်္ဂလိပ်အစိုးရတို့က လက်ရစိုးပိုင် အနိုင်အထက် လက်နက်တည်းဟူသော ခွန် အားဖြင့် စွန့်စားတိုက်ခိုက်ရခြင်းမျှလည်းမရှိ၊ ချောင်ချိလွယ်ကူစွာ တစ်ပြည်တစ်ရွာ သို့ ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်၍ သွားပြီးသည့်နောက်၊ တစ်လကျော်ခန့်မျှကြာရှိသည် ဖြစ်၍ တစ်နေ့သော ညနေခင်းအချိန်တွင် (၂၀)ခန့်မျှသော လူတစ်စုတို့သည် မြင်း တစ်စီးစီနှင့် ဧရာဝတီမြစ်လက်တက်ဖြစ်သော ရွှေလီမြစ်ကမ်းပါးတစ်လျှောက်မှ အထက်မြစ်ညာသို့ လျင်မြန်စွာ စီးနင်းသွားလာလျက်ရှိပေ၏။ ထိုသူတို့မှာ သေနတ် ကိုယ်စီထမ်းလျက်ရှိသည့်ပြင် ဓားလွတ်တို့ကိုလည်း ကိုယ်စီလွယ်လျက် ခါးတွင် လည်း ဓားမြှောင်တို့ဖြင့် ထိုးလျက်ရှိလေရာ၊ ၎င်းတို့အနက် အဆက်အကွင်းကျန၍ ဖောင်းဝတ်ရောင်ခြင်းကြီးကိုစီးနင်းလျက် ရှေ့ဆုံးမှ သွားလာသောသူသည်ကား လူသာမညတို့ထက် ခက်ထန်ခန့်ညားသော အမူအရာရှိခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း၊ သန့်ရှင်းဖြူစင်သော ရုပ်လက္ခဏာရှိခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း၊ မွန်ရည်တင့်တယ် ရှုချင်ဖွယ်ရှိသော အဆင်းသဏ္ဌာန်ရှိခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း၊ အလွန်တရာ တောက်ပ ကြည်လင်လျက် အမျက်ထွက်သောအခါတို့၌လည်း မီးတဖျပ်ဖျပ် ထွက်ဘိ သကဲ့သို့ ရှိသော မျက်လုံးတို့ဖြင့်လည်းကောင်း၊ ထိုသူသည် ဤလူစုအနက်တွင် အကြီးအမှူးဖြစ်၍ သာမညအမျိုးအနွယ်မဟုတ်ကြောင်း ထင်ရှားပေသည့်ပြင် မိမိဆောင်ရွက်ရန် ကိစ္စတို့၌လည်း အနှောင့်အယှက် အကန့်အကွက်တို့နှင့် တွေ့ရှိ သည့်အခါ၌လည်း မိမိ၏အသက်ကိုလည်းကောင်း၊ သူတစ်ပါး၏ အသက်ကို လည်းကောင်း အဏုမြူခန့်မျှ ပမာဏမပြုဘဲ ရွပ်ရွပ်ချွံချွံ ဆောင်ရွက်မည့်သူတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်းကို မြင်ရသူတိုင်းတို့၏ စိတ်၌ပင် ထင်ရှားစွာ ဖြစ်ပေါ်လောက် ပေ၏။ စင်စစ်သော်ကား ထိုလူတစ်စုတို့မှာ တောပုန်းဓားပြတစ်စု ဖြစ်ကြ၍ ထိုသူ မှာ ဓားပြကြီးဖြစ်ပေရာ၊ အမည်မှာ ဘိုတောက်ထွန်းဟူ၍ ခေါ်တွင်ခဲ့လေ၏။

ဘိုတောက်ထွန်းမှာ မြန်မာဘုရင် လက်ထက်တော်၌ များစွာ သူကောင်းပြု ခြင်းခံရသော ဝန်တစ်ပါး၏ သားဖြစ်ပေရာ၊ ငယ်စဉ်အခါကပင် ခက်ထန်ကြမ်း ကြုတ်သော စိတ်သဘောရှိ၍ လူဆိုးသူခိုးတို့နှင့် ပေါင်းသင်းခြင်း၌လည်းကောင်း။ ခိုက်ရန်ဖြစ်ပွားခြင်း၌လည်းကောင်း၊ အလွန်တရာ အထုံဝါသနာပါရှိခဲ့သည့်အပြင် နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် လူသတ်မှုမှ မိဘဂုဏ်ဒြပ်ကြောင့် လွတ်လပ်ခြင်း ရပြီးသည့်နောက် တတိယအကြိမ်တွင် မိမိတို့နှင့် ဂုဏ်ရည်တူဖြစ်သော အခြားဝန်တစ်ပါး၏ သားကို ရည်းစားလုမှုနှင့် ပတ်သက်၍ ရုတ်တရက် သတ်ဖြတ်လိုက်သည့်အမှု၌ကား အမိ အဖတို့မှာ ကယ်နိုင်ဖွယ်ရာ မဖြစ်လေရာ၊ ဘိုတောက်ထွန်းမှာ အမိဖြစ်သူထံမှ စရိတ်ငွေကြေး အနည်းငယ်နှင့် အဖ၏ မြင်းတစ်စီးကို စီးနင်းပြီးလျှင် အတင်း ထွက်ပြေးခဲ့ရလေသည်။ အဖ၀န်မင်းမှာ သား၏ပြစ်မှုကြောင့် ရာထူးမှ ထုတ်နုတ်လျှော့ချခြင်း ခံရလေရာ ဘိုတောက်ထွန်းမှာ မိဘရပ်ထံသို့ ပြန်လည်သွားရောက် ခြင်းမရှိဘဲ၊ အထုံဝါသနာ ပါရှိရင်းဖြစ်သော လုယက် တိုက်ခိုက်မှုဖြင့် အသက် မွေးမြူခဲ့လေရာ၊ အထက်မြစ်ညာတစ်လွှားတို့၌ ဘိုတောက်ထွန်းဟူသောအမည်ကို ကြားရလျှင် လူတိုင်းပင်လျှင် ဖိမ့်ဖိမ့်တုန်မျှ ကြောက်ရွံ့ကြရလေ၏။

၎င်းဘိုတောက်ထွန်းသည် အထက်မြစ်ညာတစ်လွှားတို့၌ ကျေးရွာဇနပုဒ် တို့မှစ၍ မြို့သိမ်မြို့ငယ်တို့၌ပင်လျှင် ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်ဖန် များလှသဖြင့် ခြေရာ ချင်း ထပ်လုဘနန်း ရှိပြီဖြစ်သောကြောင့် အင်္ဂလိပ်အစိုးရတို့သည် မြန်မာပြည် အထက်ပိုင်းကို သိမ်းပိုက်ယူငင်ပြီးသည့်အခါတွင် တစ်ခုသောသတင်းကို ရရှိချက် အရ၊ ၎င်းဘိုတောက်ထွန်းသည် မိမိ၏ နောက်ပါဓားပြ (၂ဝ)တို့နှင့် မိုးမိတ် ရှမ်းနယ် သို့ ချီတက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ။

တစ်ခုသော တောစခန်းသို့ ဆိုက်ရောက်ကြလေလျှင် မြင်းစီးဓားပြတို့သည် မိမိတို့ လမ်းခရီးတွင် ပစ်ခတ်ရရှိခဲ့သော တောကောင်တို့၏ အသားများကို ချက် ပြုတ်စားသောက်ကြပြီးနောက် ဘူးတောင်းငယ်များနှင့် ထည့်ထားသော တော အရက်များကို ယစ်မူးအောင် သောက်စားကြပြီးလျှင် မီးဖိုကြီးတစ်ခု၏အနီးတွင် ဝိုင်းဖွဲ့ ကာ အိပ်ကြလေရာ ဘိုတောက်ထွန်းမှာမူကား တပည့်ငယ်သားတို့ ရုတ် တရက် ဆောက်လုပ်ကြသော သစ်ခက်တဲအတွင်း ကွပ်ပျစ်ငယ်တစ်ခုပေါ်၌ လဲလျောင်းလျက် အသက်အရွယ် အတော်အတန် ကြီးရင့်သော ငယ်သား (၂)ယောက် (၃)ယောက်တို့နှင့် မိမိတို့ လမ်းခရီးအစီအစဉ်ကို တိုင်ပင်ဆွေးနွေးလျက် ရှိကြလေသည်။

သန်းခေါင်အချိန်နီးလေလျှင် ယနေ့ညသည် မည်သူ၏ အလှည့်ဖြစ်သည် ကို မေးမြန်း၍ အလှည့်ကျသူ နှစ်ယောက်တို့အား တဲအနီး၌ ကင်းစောင့်စေသည် ဖြစ်ရာ ဘိုတောက်ထွန်းသည် ချမ်းအေးသည့် ရာသီပင် ဖြစ်သော်ငြားလည်း မိမိ အိပ်ရာမှ မကြာမကြာထ၍ ကင်းစောင့်တို့သည် အိပ်၍နေကြသည် မနေကြသည် ကို ချောင်းမြောင်းကြည့်ရှုလေရာ၊ အကယ်၍ အိပ်ပျော်ခဲ့ပါလျှင် ကြီးစွာသော ပြစ်ဒဏ်ကို ပေးမည်ဖြစ်သောကြောင့် ကင်းသမားတို့မှာ ညဉ့်တစ်ဝက်ပတ်လုံး မိမိ တို့အလှည့် မကုန်မချင်း အိပ်ပျော်ခြင်းမရှိဘဲ သန်းခေါင်ကျော်လွန်မှ အခြား ကင်း သမားနှစ်ယောက်တို့ကို နှိုး၍ အိပ်ရာသို့ ဝင်ကြရလေ၏။ ယင်းကဲ့သို့ နေ့အခါတိုင်း ခရီးသွားကြ၍ ညဉ့်တိုင်ရောက်သည့်အခါတိုင်း အစောင့်အရှောက်တို့ဖြင့် ကြီးကြပ် စောင့်ရှောက်ပြီးလျှင် ခရီးအစဉ်တစိုက် သွားလာကြလေရာ (၁၀)ရက်ခန့်မျှ ကြာ လေလျှင် မိုးမိတ်နယ်စပ်ရှိ တစ်ခုသော ရွာငယ်ဇနပုဒ်သို့ ချဉ်းကပ်မိကြလေ၏။

ဘိုတောက်ထွန်းနှင့် ၎င်း၏ငယ်သား (၂ဝ)တို့လည်း ရှမ်းရွာငယ်နှင့် ခရီး တစ်တိုင်ခန့်မျှကွာဝေးသည့် တစ်ခုသောတောအုပ်၌ ရှေးနည်းအတူ စခန်းချကြပြီး လျှင်၊ ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြပြီးသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ငယ်သားအားလုံးတို့ကို စည်းရုံးခေါ်ငင်လျက် ပြောသည်မှာ

“ငါ၏ တပည့်များ၊ ငါသည် ဤရှမ်းပြည်နယ်သို့ လာရောက်ရခြင်း အကြောင်းရင်းမူလမှာ မိုးမိတ်နယ် မိုးမိတ်မြို့ကြီး၏ အလယ်၌ အဓိကရ နတ်စင် ကြီးတစ်ခုရှိသည်ဟု ငါကြားရ၏။ ၎င်းနတ်စင်၌ ရှမ်းလူမျိုးတို့သည် နှစ်စဉ်မပြတ် ဤလဤနေ့၌ နတ်ပွဲသဘင်ကျင်းပမြဲဖြစ်ရာ ၎င်းနတ်စင်ရှိ တစ်ခုသောနတ်ရုပ်၏ မျက်လုံးတို့မှာ တစ်လုံးကား ပတ္တမြား၊ တစ်လုံးကား နီလာဖြစ်သည်ဟူ၍လည်း ငါကြားရ၏။ ၎င်းနတ်ရုပ်ကြီးမှာ အခါခပ်သိမ်းတို့၌မူ စော်ဘွား၏ ဟော်အတွင်း ၌သာလျှင် သိမ်းဆည်း၍ထားသည်ဖြစ်ရာ နတ်ပွဲတိုင် ရောက်သည့်အခါမှ ၎င်းနတ်စင်သို့ (၃)ရက်မျှ ရွှေ့ပြောင်း၍ အစောင့်အကြပ်တို့နှင့် စောင့်ကြပ်ဝိုင်းရံလျက် ရှိသည်ဟု ငါကြားရပေသည်။ နက်ဖြန်သည်ကား နတ်ပွဲသဘင်ကျင်းပမည့်နေ့ ဖြစ်၍ နံနက်စောစောမှပင် နတ်ရုပ်ကို နတ်စင်သို့ရွှေ့ပြောင်း၍ နက်ဖြန်ညဉ့်၌ကား နတ်စင်၏အတွင်း၌ပင် ထင်ရှားစွာထားသို၍ ကောင်းမွန်စွာ စောင့်ကြပ်ထိန်းသိမ်း လျက် ရှိပေလိမ့်မည်။ နတ်ရုပ်၏ တစ်ဖက်သောမျက်စိမှ ပတ္တမြားသည် အဖိုး တစ်သိန်းမျှထိုက်တန်သည်ဖြစ်၍ ရှမ်းဘာသာဖြင့် “သိန်းထိုက်” ဟု ခေါ်ဝေါ်ကြကြောင်းကို ငါကြားရဖူး၏။ အခြားတစ်ဖက်သောမျက်လုံးမှ နီလာသည်ကား အသပြာတစ်သောင်းမျှ ထိုက်တန်သည်ဟု ပြောကြ၏။ သို့ဖြစ်၍ ငါတို့နက်ဖြန် ညဉ့်တွင် နတ်စင်ကို အတင်းဝင်ရောက်၍ နတ်ရုပ်မှ မျက်စိနှစ်လုံးကို ဖောက်ယူရန် လာရောက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

အထက်ပါစကားတို့ကို ငယ်သားများကြားရလေလျှင် အချို့သောသူတို့မှာ လူမည်မျှကို တိုက်ခိုက်ရသည်ဖြစ်စေ၊ ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်ခြင်း မရှိဖြစ်သော်လည်း နတ်ရုပ်၏မျက်စိကို ဖောက်၍ယူခြင်းငှာမူ အလွန်တရာကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလှ သည်ဟု ထင်မှတ်ကြသဖြင့် ညည်းတွားကြသည့်အသံကို ဘိုတောက်ထွန်းကြားရ လေလျှင် မြေကြီးကို ဖနောင့်ဖြင့် ဆောင့်လျက် ...၊

“ဘာလဲကွဲ။ မင်းတို့ ယခုညည်းတွားကြတာ၊ ယောက်ျားလား၊ မိန်းမ လား၊ ယောက်ျား အာဇာနည်တွေရယ်လို့ သွေးစည်းပြီး ထားလိုက်တာ၊ ယခုမှ မိန်းမတွေမှန်း ငါသိရသကိုး။ နတ်ရုပ်ကို လူကလုပ်သလား။ လူကို နတ်ရုပ်က လုပ်သလား။ ပြောကြစမ်း။ ဒင်းတို့ကို သည်လိုပြောလို့ မဖြစ်ဘူး။ ကိုင်း ... ကြောက်တဲ့အကောင်၊ ထစမ်း ...”

ဟုပြောလျက် သေနတ်ကို ကိုင်စွဲလေလျှင် ငယ်သားတို့မှာ နတ်ကို ကြောက်သည်ထက် ဘိုတောက်ထွန်းကို သာ၍ ကြောက်ကြသည် ဖြစ်သောကြောင့် မည်သူမျှ မထဝံ့ဘဲ၊ ပြားပြားဝပ်လျက် ရှိသည်တွင် တစ်ဦးသောသူက မိမိတို့ ဝန်ခံချက်အရ၊ ဆရာနှင့် သွားရမည်ဆိုလျှင် နတ်ရုပ်ကိုမျှမက သိကြားရုပ်၏ မျက်စိကိုလည်းကောင်း၊ ဗြဟ္မာရုပ်၏ မျက်စိကိုလည်းကောင်း ဖောက်ဝံ့ကြပါ ကြောင်းနှင့် ပြောဆိုလေ၏။

ထိုအခါမှ ဘိုတောက်ထွန်းက “သည်လိုမှပေါ့ကွယ်၊ ဆရာ့ တပည့်တွေ ကပဲ ကြောက်မွေးပါ ဇာဂနာနဲ့ နုတ်မယ်ဆိုသမဟုတ်လား။ ကိုင်း - ကိုင်း။ ညဉ့် လဲနက်ပြီ၊ အိပ်ကြပေတော့။ ငါ့တပည့်များ သည်ကနေ့ည ရှမ်းနယ်ထဲကို ရောက် လာခဲ့ကြပြီ။ တစ်လှည့်မှာ ကင်းစောင့် (၄)ယောက် စောင့်ကြကွယ့်နော်” ဟု အမိန့် ပေးပြီးနောက် မိမိ၏ သစ်ခက်တဲထဲသို့ ဝင်လေ၏။

နက်ဖြန် သန်းခေါင်အချိန်ခန့်မျှ ရှိလေလျှင် မိုးမိတ်မြို့ အတွင်း နတ်စင်ကြီး ၌ (၂၀)ခန့်မျှသော ရှမ်းလူမျိုးတို့သည် လက်နက်အပြည့်အစုံတို့နှင့် နတ်စင်၏ အပြင်မှ စောင့်ကြပ်ရင်း အိပ်လျက်ရှိကြရာ၊ နတ်စင်၏ အနီး၌ကား ၁၀ယောက်မျှသော ရှမ်းတို့သည် အိပ်ကြလျက် နတ်ရုပ်၏ အနီး၌ကား ရှမ်းလူကြီး ၃ ယောက် တို့သည် မီးခွက်တစ်ခုကို ထွန်းညှိ၍ မအိပ်ဘဲ စောင့်ကြပ်လျက် ရှိကြလေ၏။

ယင်းကဲ့သို့ ရှိကြသည့် နတ်စင်၏ အပြင်မှ ကင်းစောင့်တစ်ယောက်သည် မသင်္ကာသော အသံတစ်ခုကို ကြားသည်နှင့် အနီး၌ရှိသော မိမိ၏ အဖော်အား နှိုးမည်အပြု တွင် အေးစက်စက်ရှိသော အရာတစ်ခုသည် မိမိ၏ပါးနှင့် ထိမိသည်နှင့် ကြည့်လိုက် ရာ သေနတ်တစ်လက်၏ ပြောင်းဖြစ်ကြောင်း သိသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် လူတစ်ယောက်သည် တစ်ဖက်သောလက်နှင့် ဆိတ်ဆိတ်နေရန်ပြလျက်၊ ဆိတ်ဆိတ် မနေခဲ့လျှင် ပစ်လိုက်မည်ဟူသောအနေဖြင့် အခြားလက်နှင့် သေနတ်ခလုတ်ကို ဖြုတ်မည် ပြုနေသည်ကို မြင်ရလေလျှင် ထိုရှမ်းမှာ ကြက်သေသေလျက် ရှိနေလေ ၏။ ထိုအတောအတွင်း၌ လူတစ်စုတို့သည် အခြားကင်းစောင့်များကို လက်ဖြင့် ဖြည်းညင်းစွာ လှုပ်နှိုး၍ နိုးသည်နှင့်တပြိုင်နက် သေနတ်ပြောင်းဝကိုသာလျှင် တစ်ယောက်စီ တွေ့မြင်ကြရလေရာ၊ မိနစ်ဝက်ခန့်မျှအတွင်းတွင် ရှမ်းလူမျိုး တစ်ယောက်လျှင် ဓားပြတစ်ယောက်ကျ သေနတ်နှင့် တေ့ပြီး ဖြစ်လေ၏။ ထိုကဲ့သို့ စီးနင်းမိသည့်အခါမှ ဘိုတောက်ထွန်း၏ အမိန့်အတိုင်း မြန်မာဓားပြတစ်ယောက် လျှင် ရှမ်းကင်းစောင့် (၄)ယောက်မျှကို သေနတ်ဖြင့် ချိန်စေလျက် ၎င်းတို့၏ လက်နက်တို့ကိုကား ကျန်လူတို့က သိမ်းဆည်းပြီး ဖြစ်လေရာ၊ လက်နက်မရှိသော ရှမ်းကင်းစောင့် (၂၀)မျှကို ဓားပြ (၅)ယောက်မျှသာလျှင် စောင့်ကြပ်ကြလျက် ကျန် (၁၅)ယောက်နှင့် ဘိုတောက်ထွန်းတို့မှာ နတ်စင်တွင်းသို့ ဝင်ကြလေ၏။

နတ်စင်တွင်းသို့ ရောက်ကြလေလျှင် တစ်ဦးသော ရှမ်းကင်းစောင့်သည် နိုးလျက် ရှိသည်ဖြစ်သောကြောင့် ဓားပြတို့ကို မြင်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် မိမိ၏ အဖော်များအား နှိုးလေရာ၊ ဓားပြ (၁၆)ယောက်နှင့် ရှမ်းကင်းစောင့် (၁၀)ယောက် တို့သည် ဓားလက်နက်တို့နှင့် တိုက်ခိုက်ကြလေ၏။ ရှမ်းလူမျိုးတို့မှာ ဓားသိုင်း၊ လှံသိုင်း စသည်တို့၌ အတော်အတန် ကျွမ်းကျင်ခဲ့သည် မှန်သော်လည်း၊ ၎င်းတို့မှာ ဆရာသင်၍သာလျှင် တတ်မြောက်ကြရ၍၊ အကယ်စင်စစ် တိုက်ခိုက်ရဖူးသည်များ မရှိဖြစ်လေရာ၊ ဓားပြတို့မှာမူ မိမိတို့၏ လက်နက်ကို မကြာခဏ အသုံးချရသည် ဖြစ်၍၊ အလွန်တရာ ကျင်လည်လှသဖြင့် 'စာတွေ့နှင့် လက်တွေ ခြားနားဘိသကဲ့ သို့ ခြားနားသည့်အပြင် အရေအတွက်မှာလည်း မြောက်မြားပိုမိုသည် ဖြစ်ပေရကား အခြား မြို့သူမြို့သားတို့ နိုးကြားမည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် သေနတ်များကိုမျှ အသုံး မပြုပဲ၊ ဓားလက်နက်ချင်းဖြင့်သာလျှင် အနိုင်ရအောင် တိုက်ခိုက်ကြလေ၏။

ဘိုတောက်ထွန်းမှာ တိုက်ခိုက်ခြင်း အဆုံးသို့တိုင်အောင် စောင့်ဆိုင်းခြင်း မပြုဘဲ မိမိ၏လူများသည် ရှမ်းကင်းစောင့်တို့အား နိုင်နင်းလောက်ပြီဟု သိသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ငယ်သားတစ်ယောက်ကိုခေါ်၍ နတ်ရုပ်ရှိရာသို့သွားပြီးလျှင် နတ်ရုပ်အနီးမှ မိမိအား ခုတ်မည်ရွယ်နေသော ရှမ်းကြီးတစ်ယောက်အား ဓားမြှောင်နှင့် လည်းကောင်း၊ အခြားတစ်ယောက်အား ဓားလွတ်ဖြင့်လည်းကောင်း ပိုင်းပြီးနောက် နတ်ရုပ်၏ မျက်စိများကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ပိတ်လျက်ရှိသော ရှမ်းကြီးအား အနည်းငယ်မျှ ဆုတ်ဆိုင်းနှောင့်နှေးခြင်းမရှိဘဲ ရင်ဝကို ဓားမြှောင်နှင့် ထိုးလိုက်လေ ၏။ ထိုအခါ ရှမ်းကြီးလည်း ပက်လက်လန်၍ လဲရာမှ “သိန်းထိုက်ကိုယူလျှင် နင်နှင့်တကွ နှင့်ဆွေသားညာတိအားလုံး ငါ့ကျိန်စာသင့်စေသား”ဟု ရှမ်းဘာသာ ဖြင့် နှုတ်မှ ကျိန်ဆိုပြီးလျှင် အသက်ကုန်၍ သွားလေ၏။ ဘိုတောက်ထွန်းမှာမူ ရှမ်းကြီး၏စကားကို များစွာ ပမာဏမပြုဘဲ နတ်ရုပ်၏ မျက်စိနှစ်လုံးကို ဓားမြှောင် ဦးဖြင့် ထိုးဖောက်၍ “သိန်းထိုက် ပတ္တမြားနှင့် နီလာတို့ကို ယူခဲ့ပြီးလျှင် ရှမ်းကင်းစောင့်တို့ကို နိုင်နင်းပြီးစီးလျက်ရှိသော ငယ်သားများကို ခေါ်ငင်၍ မြို့သူမြို့သား စုရုံးဝိုင်းဝန်း၍ မလာရောက်မီ မြင်းများရှိရာသို့ လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားကြပြီးနောက် တောခရီးတစ်လျှောက် မြင်းများကို အတင်းနှင်၍ စိုင်းလာကြလေကုန်၏။

ဘိုတောက်ထွန်းသည် “သိန်းထိုက် ပတ္တမြားကို ရှမ်းလူမျိုးတို့၏ လက် တွင်းမှ ဆောင်ကြဉ်းသည့်ကိစ္စတွင် အောင်မြင်ထမြောက်ခဲ့သည် မှန်သော်လည်းသေခါနီး ရှမ်းကြီး၏ ကျိန်စာသည် ၎င်းပတ္တမြားနှင့် ပတ်သက်၍ ထိုသူ၏ အနွယ် အဆက်တို့အား မည်မျှလောက် အတိဒုက္ခရောက်စေသည်ကိုလည်းကောင်း၊ ၎င်း ပတ္တမြားကို လက်ဝယ်ထားသူတို့၌လည်း မည်သို့သော ပင်ပန်းဆင်းရဲခြင်းတို့နှင့် တွေ့ကြုံရသည်ကိုလည်းကောင်း၊ ဖတ်ရှုသူအပေါင်းတို့မှာ ဤစာ၏အဆုံး၌ ခန့်မှန်းတွေးထင်နိုင်ရန် ရှိကြပေ၏။ ထို့ပြင် ဤဝတ္ထုမှာ များစွာသော အခြားဝတ္ထု များကဲ့သို့ စာရေးဆရာ၏ စိတ်ကူးဉာဏ်အရ နေရာတိုင်းတို့၌ သိနိုင်၊ မြင်နိုင်၊ ' ကြားနိုင်၊ ရောက်နိုင်သည့်အနေဖြင့် ရေးသားဖော်ပြခြင်း မပြုမူ၍ ၎င်းဝတ္ထုသွားတွင် ပါဝင်သူတို့သည် မိမိတို့ကိုယ်တိုင် တွေ့မြင်ခဲ့သည်များကို မျက်မြင်ဒိဋ္ဌ သိရှိရသည့် အတိုင်းသာလျှင် ရေးသားဖော်ပြအံ့သည် ဖြစ်ပေသတည်း။