ရွှေဥဒေါင်း - လူဖြစ်ရကျိုးနပ်ပါစေ

လူဖြစ်ရကျိုးနပ်ပါစေ

ဤတစ်ခေတ်၌ တိုင်းပြည်အစိုးရများသည် လေးနှစ်စီမံကိန်း၊ ငါးနှစ် စီမံကိန်း စသည်ဖြင့် ကြိုတင်၍ (Planning) ရေးဆွဲတတ်ကြပေရာ၊ လူပုဂ္ဂိုလ်များ အနေဖြင့်လည်း တစ်မျိုးတစ်မည် ကြိုတင်စီမံတတ်လျှင် ကောင်းပေလိမ့်မည်။ မိမိတို့စီမံတိုင်း ဖြစ်သည်မဟုတ်၊ အနတ္တသဘောတရားအတိုင်း သူဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်ရသည်ဆိုသော်လည်း ယုတ်စွအဆုံး မိမိတို့၏ တစ်သက်တာ၌ ရည်မှန်းချက် တစ်ခုခုထားခြင်းသည် လုံးဝရည်မှန်းချက်မထားခြင်းထက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပဲ့ကိုင်ဖို့ လွယ်ကူပေလိမ့်မည်။

သေးနုပ်သော ရည်မှန်းချက်များ

များစွာသော သူတို့သည် ရည်မှန်းချက်ဟူ၍ တိတိကျကျမရှိဘဲ ကြီးပွားရေးအတွက်ဆို၍ သောင်းပြောင်း သဘောထားတတ်ကြ၏။ အချို့လည်း ပိုက်ဆံပေါခြင်းကို ကြီးပွားခြင်းဟူ၍ နားလည်၏။ အချို့လည်း ရာထူးဌာန္းန္တရ တိုးတက်ခြင်းကို ကြီးပွားခြင်းဟူ၍ ယူဆ၏။ အချို့လည်း ထင်ပေါ်ကျော်စောခြင်း၊ လူချီးမွမ်းခံရခြင်း၊ သူတစ်ပါးတို့၏ အထင်ကြီးခံရခြင်း စသော အခြင်းအရာမျိုး ကို လိုလားတောင့်တ၍ ထိုအတွက် ကြိုးစားကြ၏။ ဤသည်တို့မှာ လူကြိုက် များသော အခြင်းအရာများဖြစ်သော်လည်း တမလွန်ဘဝဟူ၍ ယုံကြည်ကြသော ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအဖို့၌ လုံလောက်အောင် ကြီးကျယ်သော ရည်မှန်းချက်များမဟုတ်သေးချေ။

မွန်မြတ်သောရည်မှန်းချက်

တမလွန်ဘဝအတွက် သတိရသည်ဆိုပြန်လျှင်လည်း ပြုလုပ်တတ်ကြ သော အစဉ်အလာမှာ ဘုရားတည်ခြင်း၊ ကျောင်းဆောက်ခြင်း၊ အလှူကြီးပေးခြင်း၊ ဥပုသ်စောင့်ခြင်းမျှလောက် ဆိုပါက အတော်ကြီး ဟုတ်လှပြီဟု မှတ်ထင်တတ် ကြ၏။ ထိုသူတို့၏ အယူအဆမှာ ကောင်းမှုကုသိုလ်ပြုလျှင် ကောင်းမှု၏ အကျိုးကို နောင်ဘဝ၌ ခံစားရမည်ဟူသည်ပင် ဖြစ်၏။ ဘုန်းကြီးများကလည်း “လှူပါမှပေါ့၊ ဒါမှ နောင်ဘဝအတွက် အထုပ်ကလေးပါသွားမယ်”ဟု အားပေး တတ်ကြ၏။ ဒါနပြုခြင်းအတွက်ကြောင့် အထုပ်ကလေးပါသွားခြင်းကား မှန် ပေသည်။ သို့ရာတွင် ရွှေငွေပစ္စည်းမျိုးထက် အတွင်းကျ၍ မြတ်သောဥစ္စာမျိုး ရှိသေးခြင်းကိုလည်း အသိအမှတ်ပြုမှ တော်ကြပေလိမ့်မည်။ ၎င်းမှာ ကိုယ်ကျင့် တရားပင်ဖြစ်သည်။

ဂျန်တလ်မဲန်ဟူသောစကား

မဂ်တရား ဖိုလ်တရားမှအပ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ပတ်သက်၍ အနောက် တိုင်းသား ပညာရှိကြီးများ ရေးသားဖော်ပြခဲ့ကြသည့် ကိုယ်ကျင့်တရား နမူနာ မျိုးမှာလည်း မထီမဲ့မြင် ပြုခြင်းကား မထိုက်ပေ။ ပမာဆိုသော် (Dr. Smiles” Character) ဒေါက်တာဆမိုင်းလ်၏ “ကိုယ်ကျင့်တရား”ဟူသော အခန်းတွင် (Gentleman) “ဂျန်တလ်မဲန်” နှစ်မျိုးနှစ်စား ခွဲခြားဖော်ပြထားပုံမှာ ကိုယ်ကျင့် တရားနှင့် ပတ်သက်၍ လေ့လာလိုသူများအဖို့ စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းလှပေ သည်။ ၎င်းစာအုပ်ကို ကျောင်း၌ သင်ခဲ့ရကတည်းက အနောက်တိုင်းသားများ သည် (လောဘကြီးသော နယ်ချဲ့သမားများဖြစ်သော်လည်း)ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ပတ်သက်၍ အတော်ကြီး နားလည်သော ပညာရှိကြီးများလည်း ရှိကြပေသည်ဟု အထင်ကြီးခဲ့ရပါတော့သည်။ သာမန်အမျိုးအစား

“ဂျန်တလ်မဲန်” နှစ်မျိုးရှိသည့်အနက် တစ်မျိုးမှာ အပေါ်ယံအတွက်ဖြစ်၍ ဒုတိယတစ်မျိုးမှာ အတွင်းစိတ်ဓာတ်ကို ညွှန်းပြထား၏။ ၎င်းကို True Gentleman“ဂျန်တလ်မဲန်အစစ်”ဟု ခေါ်လေသည်။ သာမန် “ဂျန်တလ်မဲန်”မှာ အပေါ်ယံအတွက်သာဖြစ်သည် ဆိုသော်လည်း ၎င်းပင်လျှင် ခေလှသည်မဟုတ် ချေ။ အမျိုးအနွယ်သန့်ခြင်း၊ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်တတ်ခြင်း၊ ပြေပြစ်သော အမူအရာရှိခြင်း စသည်တို့အပြင် အမျက်ဒေါသကို မဖော်ပြဘဲ ချုပ်တည်းထား တတ်ခြင်းတည်းဟူသော သိမ်းဆည်းမှုလည်း ပါရှိသောကြောင့် “သူငါကစ” အမျိုးအစားထက် သာသည်ဟု ဆိုထိုက်ပေသည်။

ဂျန်တလ်မဲန်အစစ်၏ အင်္ဂါများ

နံပါတ်(၂)ဖြစ်သော “ဂျန်တလ်မဲန်” အစစ်၏ အရည်အချင်းများကား ဤမျှမကကြီးကျယ်သေး၏။ အပေါ်ယံအားဖြင့်မူ ဆွေကြီးမျိုးကြီးထဲက ဟုတ်ချင် မှ ဟုတ်မည်၊ အဝတ်အစားမှာလည်း တော်စွလျော်စွ ဝတ်ချင်ဝတ်မည်။ သို့ရာ တွင် အတွင်းစိတ်သဘောမူကား ဇမ္ဗူရစ်ရွှေစင်နှင့် ပမာနှိုင်း၍ ရေးသားဖော်ပြ တတ်ကြသည်။ ထိုလူမျိုးကား တည့်မတ်ကြံ့ခိုင်သော စိတ်ဓာတ်ရှိခြင်း၊ အခါ ခပ်သိမ်းမှန်သော စကားကိုဆိုခြင်း၊ တစ်ဖက်သားအပေါ်တွင် မတရားပြုဖို့ ရွံ့ ရှက်ခြင်း၊ ကိုယ့်သိက္ခာကိုယ် စောင့်စည်းခြင်း၊ သေးသေးနုပ်နုပ် မလုပ်တတ် မကြံတတ်ခြင်း၊ ကြင်နာသနားတတ်ခြင်း၊ ကိုယ်ချင်းစာတရားထားခြင်း စသော အရည်အချင်းများ အပြည့်အဝပါရှိလေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဤလူမျိုးသည် ဆင်းရဲသော လယ်သမား အတန်းအစားထဲ၌လည်း ရှိတတ်ပေရာ ၎င်းကို “သဘာဝအမျိုးကောင်းသား” (Nature Gentleman) ဟု ခေါ်ကြ၏။ အနောက် တိုင်းသားများ၏ ကောင်းသော အချက်တစ်ခုမှာ လောက အခြေအနေအား ဖြင့် မည်မျှ နိမ့်ကျသောအဖြစ်သို့ ရောက်နေစေကာမူ ဤသို့သော ပုဂ္ဂိုလ်မျိုး ကို ကြည်ညိုလေးစားရကောင်းမှန်း သိတတ်သူများ ပေါ်ထွက်တတ်ခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ။

သဘာဝအမျိုးကောင်းသား

တစ်နေ့သ၌ အထက်တန်းစားများဖြစ်ကြသော ဂုဏ်သရေရှိ လူကြီးတစ် ယောက်နှင့် လူငယ်တစ်ယောက် လမ်းလျှောက်သွားကြစဉ် ဖိနပ်ထူထူကြီးနှင့်အင်္ကျီပွကြီး ဝတ်ထားသော လယ်သမားကြီးတစ်ယောက်နှင့် တွေ့ကြ၍ လူ ကြီးဖြစ်သူက ဖော်ရွေစွာ နှုတ်ခွန်းဆက်သကာ အာလာပ သလ္လာပ စကားပြော ပြီးမှ ခွဲခွာသွားကြ၏။ လယ်သမားကြီး မျက်ကွယ်သို့ ရောက်ကြသောအခါ လူငယ်က ဤမျှလောက် လူရည်လူရောင် ညံ့ဖျင်းသူတစ်ယောက်နှင့် နှုတ်ဆက် ရသည်မှာ မရှက်ပါသလောဟု မေး၏။ ဤတွင် လူကြီးဖြစ်သူက “ဘာလဲကွဲ မင်းက ဖိနပ်ထူကြီးနဲ့ အင်္ကျီပွကြီး ကြည့်ပြီး လူရည်လူရောင် မရှိဘူးလို့ ပြော သလား၊ ငါက ဖိနပ်ထူကြီးနဲ့ အင်္ကျီပွကြီးကို နှုတ်ဆက်တာ မဟုတ်ဘူးကွဲ၊ အထဲက လူကို နှုတ်ဆက်တာ၊ အဲဒီအင်္ကျီပွကြီးထဲက လူကလေ တကယ့် အရည်အချင်းကို ချိန်ကြည့်လိုက်လျှင် ချိန်ခွင်တစ်ဖက်မှာ မင်းရယ်၊ ငါရယ်၊ ငါတို့လို လူမျိုးတွေ ဆယ်ယောက်ထည့်၊ သူ့ဘက်ကတောင် လေးလိမ့်ဦးမယ်မောင်ရေ့၊ ဘာမှတ်လို့လဲ”ဟု ပြန်ပြောလေသည်။ အကြောင်းမူကား ၎င်း လယ်သမားကြီးမှာ “သဘာဝအမျိုးကောင်းသား” ဖြစ်သည်ဟု ထိုလူကြီးက သိပြီး ဖြစ်ပေသောကြောင့်တည်း။

သူတို့ချင်း ချီးမွမ်းခြင်း ၊

အနောက်တိုင်းသား အင်္ဂလိပ်လူမျိုးများနှင့် ပတ်သက်၍ ကြည်ညိုဖွယ် ကောင်းသော အချက်တစ်ခုမှာ ခေတ်ပညာတတ်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်ဆိုလျှင် Gentlemen'ဂျန်တလ်မဲန်”ဖြစ်အောင် ကြိုးစားကောင်းမည်ဟု သဘောထားကြ သူ များလှ၏။ မဟုတ်တော့မှရှိစေ “ဂျန်တလ်မဲန်” မဟုတ် ဟူ၍ စွပ်စွဲခြင်းခံရမည် ကို ရှက်တတ်ကြသူချည်း ဖြစ်၏။ တစ်ယောက်တလေ “အစစ်” ဖြစ်ခဲ့လျှင် လည်း အခြားလူများက သိကြ၍ စကားတစ်ခုလုပ်ပြီး ပြောလေ့ရှိကြ၏။ ဗြိတိသျှအစိုးရလက်အောက်၌ ကျွန်ုပ် အမှုထမ်းခဲ့စဉ် အိုင်စီအက်စ် သုံးလေး ယောက်နှင့် အခြားအင်္ဂလိပ်အရာရှိ နှစ်ယောက် သုံးယောက်တို့ကို အတော်ရင်းနှီး စွာ ဆက်ဆံခဲ့ဖူးသည်။ (ကျွန်ုပ်၏ အလုပ်မှာ တောလိုက်စာရေး Camp Clerk ဖြစ်၍ ဘတ္တလာမှလွဲလျှင် “ဗိုလ်”၏ စိတ်သဘောကို အနီးကပ်ဆုံး သိနိုင်သောအလုပ်မျိုး ဖြစ်သည်) ၎င်းအရာရှိများအနက်တွင် “ဂျန်တလ်မဲန်” တစ်ယောက် တွေ့ရသည်ဟု ကျွန်ုပ် အကဲဖြတ်ခဲ့မိရာ အခြားသော အရာရှိ များကလည်း (That fellow is a gentleman.)“ဟိုလူကတော့ ဂျန်တလ်မဲန်