ရွှေဥဒေါင်း - ရန်အောင်မင်္ဂလာနှင့်ဆတ်ဆတ်ကြဲဂိုဏ်း

ပေစာသုံးထုပ်

လွန်ခဲ့သောနှစ်က ကျွန်တော်သည် ဆရာအရင်းဖြစ်သော မစ္စတာ မောင်မှိုင်း နှင့် စစ်ကိုင်းတောင်ရိုးရှိ မင်းကွန်းချောင်တွင် ဥပုသ်သီတင်း ဆောက်တည်လျက် ရှိစဉ် ရင်စေ့အင်္ကျီလက်ကျပ်ကို ဝတ်လျက် ပိတ်ဖြူ ကုလားနံနှင့် စိပ်ပုတီးကို လည်ပင်း၌ဆွဲကာ သျှောင်ချောကြီးကို ထုံးထားသော လူကြီးတစ်ယောက်သည် ကျွန်တော်၏ ဆရာနှင့် သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်း ဖြစ်ကြသည့်အလျောက် ကျွန် တော်တို့ထံ မကြာခဏ လာရောက်လည်ပတ်ခဲ့လေ၏။ မစ္စတာ မောင်မှိုင်းက ကျွန် တော်ကား ရူပနန္ဒီဝတ္ထုကို စီရင်ရေးသားသူဖြစ်ကြောင်းနှင့် ထိုသူအား ပြောပြရာ တွင် ထိုလူကြီးက ၄င်းဝတ္ထုကို မိမိဖတ်ရဖူးသည့်ပြင် မိမိအလုပ်နှင့် ဆိုင်ရာ မှတ်သားဖွယ်ရာများ ပါရှိသည်ဖြစ်သောကြောင့် များစွာနှစ်သက်ပါကြောင်းနှင့်ပြောဆို၍ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နှုတ်ခွန်းဆက်သလေ၏။ ထိုလူကြီးမှာ အသက် ၅၀ ကျော်အရွယ်ခန့်ရှိ၍ သိုက်ဆရာကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်လေရာ အမည်မှာ ဦးတက်ထွန်း ဖြစ်လေသည်။

ကျွန်တော်မှာ သိုက်တူးခြင်းအလုပ်မျိုး၌ များစွာ အယုံအကြည် မရှိလှ သော်လည်း သိုက်ဆရာတို့ မည်သည်မှာ ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ရာသော အဖြစ် အပျက်မျိုးတို့ကို ကြုံတွေ့ရတတ်သည် ဖြစ်သောကြောင့် ထိုလူကြီးနှင့် တွေ့ဆုံ သည့်အခါတိုင်း ၄င်း၏ လုပ်ငန်းအကြောင်းများကို မေးမြန်းစုံစမ်းခဲ့ရာ ထိုလူကြီး ကလည်း စိတ်ပါလက်ပါပင် ပြောပြပါပေ၏။ ထိုသူပြောပြသော အဖြစ်အပျက် အချို့တို့မှာ ယုံကြည်နိုင်ရန် ခဲယဉ်းလှသော်လည်း စင်စစ် ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ရာ ကောင်းကြောင်းကိုကား ဝန်ခံရမည်ဖြစ်ပါပေသည်။

တစ်လခန့်မျှ ဥပုသ်ရက်ရှည်ဆောက်တည်ပြီးနောက် ကျွန်တော်သည် ဆရာကြီးမစ္စတာ မောင်မှိုင်းနှင့်အတူ ရန်ကုန်မြို့သို့ ပြန်လည်လာခဲ့၍ သုံးလခန့်မျှ ကြာသောအခါတွင် မစ္စတာမောင်မှိုင်းသည် ကျွန်တော်၏ နေအိမ်သို့ အလည် အပတ် လာရောက်လေ၏။ ဆရာကြီးသည် စာတစ်စောင်နှင့် ပါဆယ်ထုပ် တစ် ထုပ်ကို ကျွန်တော်အား ပေးအပ်လေရာ ၄င်းတို့မှာ သိုက်ဆရာကြီး ဦးတက်ထွန်း ထံမှဖြစ်၍ ကျွန်တော်သည် ရှေးဦးစွာ စာကိုဖတ်ကြည့်ရာ အောက်ပါအတိုင်း တွေ့ရှိရလေ၏။

စာရေးအပ်ပါသည် ဆရာကလေး။

မောင်သည် ရူပနန္ဒီဝတ္ထုကို စီစဉ်ရေးသားသူဖြစ်၍ ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ရာ သော အဖြစ်အပျက်များကို ဖန်တီးရေးသားတတ်သူ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်ဟု ကျုပ် ယုံကြည်သည့်အတိုင်း ဤပါဆယ်ထုပ်ကို မောင်၏ သဘောအတိုင်း အသုံးပြုရန် ပေးပို့လိုက်ပါသည်။ ပါဆယ်ထုပ်တွင် ရေးသားပါရှိသော အဖြစ် အပျက်များကို ဆရာမှိုင်းနှင့်အတူ ဖတ်ကြည့်၍ လူအများတို့ သိသင့်သိထိုက် သည်ဟု သဘောရပါလျှင် မောင့်သဘောအတိုင်း အသုံးပြုနိုင်ပါသည်။ သို့ရာတွင် ၄င်းပေစာများ ကျုပ်လက်သို့ ရောက်ပုံကို ရှေးဦးစွာ ပြောပါဦးမည်။ ။

လွန်ခဲ့သော သုံးလခန့်က မင်းကွန်းချောင်၌ မောင်တို့နှင့် တွေ့စဉ်အခါက ကျုပ်မှာ ရန်အောင်မင်္ဂလာ၏ သိုက်ကို တူးဖို့ရန် အကြံရှိသောကြောင့် ဥပုသ် သီတင်း ဆောက်တည်နေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ အကြောင်းကို ဆိုသော် ထိုသိုက်စာ၏ အညွှန်းမှာ မည်သူမဆို ထိုသိုက်စာအရ တူးဖော်မည့် အကြံရှိခဲ့ပါလျှင် သုံးလတိတိ မျှ ဥပုသ်သီတင်း ဆောက်တည်ရမည်ဟူ၍ ပါရှိပါသည်။ သို့ဖြစ်၍ မောင်တို့ ပြန်သွားပြီးနောက် တစ်လကျော်ကျော်မျှ ၄င်းမင်းကွန်းချောင်တွင် ဥပုသ်စောင့် ခဲ့ပြီးနောက် ကျုပ်နှင့် တပည့်တစ်ယောက်သည် ရန်အောင်မင်္ဂလာသိုက်တည်ရှိရာ တကောင်းမြို့သို့ ထွက်ခွာသွားကြပါသည်။ ။

တကောင်းမြို့မှာ မောင်တို့ သိရှိပြီးသည့်အတိုင်း (မြန်မာအစ တကောင်း က) ဟူ၍ ဆိုစကားရှိသည် ဖြစ်သောကြောင့် မြို့တကာတို့အနက်တွင် ရှေးအကျ ဆုံးမြို့ဟောင်းကြီး တစ်မြို့ ဖြစ်ပါသည်။ ဤမြို့သည် ရှေးအခါက မည်မျှပင် ကြီးကျယ်ခဲ့ဖူးသည် ဆိုစေကာမူ ယခုအခါ၌ကား မြို့အုတ်ရိုးကိုပင် မကြာမီက ဖျက်သိမ်းခဲ့ပြီဖြစ်သောကြောင့် သာမည တောရွာကလေး တစ်ရွာအဖြစ်သို့တိုင် ရောက်ခဲ့ရလေပြီ။ သို့ရာတွင် မြို့ဟောင်းတို့၏ ထုံးစံအတိုင်း ကျုံးဟောင်းများ၊စေတီဟောင်းများမှစ၍ ကျောင်းတော်ရာအဟောင်းများ အမြောက်အမြား တည်ရှိ ခဲ့ပါသည်။

ထိုရန်အောင်မင်္ဂလာသိုက်မှာ မြို့ ထောင့်စေတီ တည်ရှိခဲ့ဖူးသော နေရာမှ တူးဖော်ရန် ဖြစ်ပါသည်။ ကျုပ်မှာ တပည့်တစ်ယောက်နှင့်အတူ တကောင်းမြို့ သို့ ဆိုက်ရောက်၍ မိတ်ဆွေအဘိုးကြီးတစ်ယောက်၏ နေအိမ်၌ တည်းခိုကြပါ သည်။ သိုက်စာတွင် ပါရှိသည့် အဆိုအတိုင်းမှန်ပါလျှင် ၄င်းသိုက်စာမှာများစွာ ပင်ပန်းအောင် တူးဖော်ရန်မလိုဘဲ အနည်းငယ်မျှ တူးဖော်ကာမျှနှင့် ဥမင်လိုဏ် ခေါင်းကြီး တွေ့ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် အခြား ရွာသားများအား မသိစေဘဲ အိမ်ရှင်အဘိုးကြီးနှင့် ကျုပ်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်ဆိုလျှင် လုံလောက်မည် ဖြစ်ပါသည်။

တကောင်းမြို့သို့ ရောက်ကြပြီးနောက် ကျုပ်တို့ သုံးယောက်သည် မြို့ ဟောင်း၏ အရှေ့တောင်ထောင့်တွင်ရှိသော မြို့ထောင့်စေတီကို ရှာဖွေကြပါသည်။ ကျုံးဟောင်းမှာ ယခုတိုင် အရာထင်လျက် ရှိသေးသည်ဖြစ်သောကြောင့် မြို့ထောင့် စေတီတည်ရှိခဲ့ဖူးသော နေရာကို များစွာမခဲယဉ်းဘဲ တွေ့ကြရပါသည်။ စေတီမှာမူ ကား မရှိတော့ချေ။ စေတီရှိခဲ့ဖူးသောနေရာ၌ ချုံကြီးတစ်ချုံသည် ထူထပ်စွာ ပေါက် ရောက်လျက်ရှိပါသည်။ ယင်းကဲ့သို့ ချုံကြီး ဖုံးအုပ်လျက်ရှိနေခြင်းမှာ ကျုပ်တို့ အစီအစဉ်အတွက် များစွာအဆင်သင့်လှပါသည်။ အကြောင်းကိုဆိုသော် ထိုနေရာ သည် မြို့နှင့်မဝေးလှသည်ဖြစ်သောကြောင့် အကယ်၍ ချုံမရှိဘဲ ဟင်းလင်းဖြစ်နေ ပါလျှင် ကျုပ်တို့ တူးဖော်ခြင်းကို ဧကန်မုချ အခြားသူတို့ တွေ့မြင်နိုင်ကြမည်ဖြစ် ပါသည်။ ယခုမှာမူကား ချုံပိတ်ဖုံးလျက်ရှိသည် ဖြစ်သောကြောင့် ကျုပ်တို့လူစု သည် ချုံတွင်းသို့ဝင်၍ လူမမြင်အောင် အလွယ်တကူနှင့် တူးဖော်နိုင်ကြမည် ဖြစ် ပါသည်။

ကျုပ်တို့သုံးဦးသည် တွေ့ရှိသော ပစ္စည်းများကို ကွယ်ဝှက်ခြင်း မပြုဘဲ အညီအမျှ ခွဲဝေ၍ ယူပါမည်ဟု သစ္စာရေသောက်ကြပြီးလျှင် နေ့ကောင်းရက်သာ ရွေးချယ်၍ ကြတ္တိကာနက္ခတ် မွန်းတည့်ချိန်တွင် ချုံတွင်းသို့ ဝင်ကြပါသည်။ ချုံ တွင်း၌ အနည်းငယ် တူးဖော်မိကြလျှင်ပင် အုတ်ကျိုးအုတ်ပဲ့များကို တွေ့ကြရ သဖြင့် ဤနေရာသည်ကား မြို့ ထောင့်စေတီနေရာ ဖြစ်သည်ဟု ကျေနပ်ကြပါသည်။ ၃ တောင်ခန့်မျှ တူးဖော်မိသောအခါတွင် သိုက်စာ၌ ပါရှိသည့်အတိုင်း သံကွင်းကြီး တစ်ကွင်းကို တွေ့ကြရပါသည်။ ထိုသံကွင်းမှာ ကျောက်ဖျာကြီးတစ်ချပ်၌ တပ် ထားသော သံကွင်းဖြစ်၍ ကျောက်ဖျာမှာမူ နှစ်တောင်ပတ်လည်မျှ ရှိပါသည်။

ကျုပ်တို့သုံးဦးသည် ကျောက်ဖျာ၌ ဖုံးနေသောမြေများကို ကုန်စင်အောင် တူးဖော်ယက်ဖယ်ကြပြီးနောက် သံကွင်းတွင် တူးရွင်းရိုးလျှိုပြီးလျှင် ကျောက်ဖျာကို ကြွကြရပါသည်။ ပထမ၌ မကြွနိုင်ဘဲရှိရာတွင် နံဘေး၌ရှိသော မြေများကို တူရွင်း နှင့် ကော်ထုတ်၍ ကျောက်ဖျာ၏ နှုတ်ခမ်းကို လေးမျက်နှာမှလှည့်၍ ကုတ်နှင့်ကော်ကြရပါသည်။ ထို့နောက်မှ သုံးဦးသားသည် သံကွင်း၌ တူရွင်းလျှို၍ တူရွင်း ကို ထမ်းကြွကြရာတွင် ကျောက်ဖျာလည်း ပွင့်ထွက်သွားပါသည်။ ။

ကျောက်ဖျာပွင့်သွား၍ နှစ်တောင်ပတ်လည်ရှိသော အပေါက်တစ်ခု ပေါ် လာသောအခါတွင် အောက်သို့ဆင်းသော လှေကားထစ်များကို တွေ့ကြရပါသည်။ ထိုအခါ ကျုပ်တို့သည် အသင့်ဆောင်လာခဲ့သော လက်နှိပ်ဓာတ်မီးနှင့် အောက် သို့ ထိုးကြည့်ရာ လှေကားထစ်များသည် အောက်သို့ တည့်တည့်မဆင်းဘဲ နံဘေး သို့ ချိုးသွားသည်ဖြစ်သောကြောင့် လှေကားဆယ်ထစ်မျှထက် ကျော်လွန်၍ မမြင် နိုင်ကြချေ။

ကျုပ်သည် လက်နှိပ်ဓာတ်မီးနှင့် ရှေ့ဆုံးမှဆင်း၍ တပည့်နှင့် အိမ်ရှင် အဘိုးကြီးတို့က နောက်မှလိုက်ပါကြပါသည်။ လှေကားဆယ်ထစ်မျှ ဆင်းမိသော အခါတွင် လှေကားသည် လက်ယာဘက်သို့ ချိုးသွားသဖြင့် ကျုပ်တို့သည် လှေ ကားထစ်အတိုင်း လိုက်သွားကြရာ ၁၀ ထစ်မျှဆင်းမိပြန်လျှင် လက်ယာဘက်သို့ ပင် တစ်ဖန်ချိုးဝင်ကြပြန်လေသည်။ ။

ထိုအခါ၌ကား အပေါက်ဝကို မမြင်နိုင်တော့ဘဲ လက်နှိပ်ဓာတ်မီးကို ငြိမ်း လိုက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် မှောင်အတိပြီးလျက်ရှိသည်ကို တွေ့ကြရပါသည်။ ထိုကဲ့သို့ သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် လက်ယာရစ်လှည့်၍ ဆင်းမိကြသောအခါတွင် နောက် ဆုံး၌ ဆယ်တောင်ပတ်လည်ခန့်ရှိသော ခန်းမကြီးတစ်ခန်းသို့ ဆိုက်ရောက်ကြပါ သည်။ ထိုခန်းမကြီးသည် စတုရန်းတိတိရှိနေရာ တစ်ဖက်သော နံရံ၌ကား လူ၏ ခါးစောင်းလောက်တွင် တစ်တောင်ကျော်ပတ်လည်ခန့်ရှိသော ကျောက်ဖျာတစ် ချပ်ကို တွေ့ရပါသည်။ ။

၄င်းကျောက်ဖျာ၌ အက္ခရာများ ရေးသားပါရှိလေရာ ကျုပ်သည် သိုက် ညွှန်းတွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း တစ်ခုသော အက္ခရာကိုလက်ဖြင့် ဖိနှိပ်လိုက် သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် မြင်းဟီသံကဲ့သို့ အသံရှည်ကြီးကို ကြားကြရပါသည်။ မြင်းဟီသောအသံသည် မြေပြင်၌ ကြားရသောအခါတွင် ကြောက်မက်ဖွယ်ရာသော အသံဟူ၍ မထင်မှတ်ရငြားသော်လည်း ရှေးလူဟောင်းများ သိုဝှက်ထားခဲ့သည့် ပစ္စည်းများကို တူးဖော်မည့် အကြံအစည်နှင့် ဆင်းလာ၍ ဥမင်လိုဏ်ခေါင်းအတွင်း၌ ကြားရသောအခါ၌ကား အသည်းနှလုံးပြုတ်၍ ကျရမတတ် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ် ဖွယ်ရာ ကောင်းလှပါသည်။

ထိုအသံ ရပ်စဲသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကျောက်ဖျာသည် အတွင်းမှ လူဆွဲ၍ နုတ်လိုက်ဘိသကဲ့သို့ ရုတ်တရက် ပွင့်သွားပါသည်။ ကျုပ်တို့မှာ ထိုပွင့်သွားသော အပေါက်မှ ဆက်လက်၍ ဝင်သွားကြရန်ဖြစ်လေရာ ကျုပ်၏ တပည့်မှာ ဆရာ အားကိုး၍ ရဲရင့်သည်ဖြစ်သော်လည်း အဘိုးကြီးမှာမူ မလိုက်ဝံ့ကြောင်းနှင့် ငြင်းဆန် လျက်ရှိနေချေ၏။ သိုက်ညွှန်းအရမှာ လိုဏ်ခေါင်းမှ ဝင်လာသမျှ လူအားလုံးသည် ထိုအပေါက်မှ ဝင်ရမည်ဖြစ်၍ တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ ချန်လှပ်၍ နေရစ်ရန် အခွင့် မရှိဖြစ်လေရာ သိုက်စာတို့မည်သည်မှာ အလွန်တရာ ကျပ်တည်းလှသောကြောင့် တိတိကျကျလိုက်နာဖို့ အလွန်အရေးကြီးလှပေသည်။ သို့ဖြစ်၍ ကျုပ်မှာ ထိုအဘိုး ကြီးကို ချော့ချည်တစ်ခါ ခြောက်ချည်တစ်လှည့်နှင့် ဖြားယောင်းသွေးဆောင်၍ ခေါ်ခဲ့ရပါသည်။

ကျုပ်တို့သည် တစ်တောင်ကျော်ပတ်လည်မျှ ကျယ်ဝန်းသော အပေါက်မှ တစ်ယောက်စီဝင်ခဲ့ကြသောအခါတွင် နှစ်တောင်ကျော်မျှသာရှိ၍အလွန်ကျဉ်းမြောင်းလှသောလိုဏ်ခေါင်းတစ်ခုကိုတွေ့ကြရပါသည်။ထိုလိုဏ်ခေါင်းတစ်လျှောက်လျှောက်သွား၍ ၁၅ တောင်မျှသွားမိသောအခါတွင် အုတ်ပလ္လင်ပေါ်၌ကား ကြေးဝါ ဖြင့်လုပ်ထားသော ခေါင်းကြီးတစ်လုံးတည်ရှိ၏။ ထိုခေါင်းမှာ အလျား ၄ တောင် ထွာခန့်မျှရှိသည် ဖြစ်သောကြောင့် အလောင်းထည့်ရန်အတွက် လုပ်ထားသော ခေါင်းဖြစ်ခဲ့လျှင် ထိုအလောင်းသည် အလွန်တရာ ကြီးမား ထွားကျိုင်းလှသော လူတစ်ယောက်၏ အလောင်းဖြစ်တန်ရာချေသည်ဟု ကျုပ် တွေးမိ၏။ သိုက်ညွှန်း အရသာ ထိုခေါင်းကိုဖွင့်ရန် ဖြစ်ချေ၏။ အဘိုးကြီးမှာ ကြောက်အားကြီးလှသောကြောင့် တစ်စုံတစ်ရာမျှ ကူညီဖော်မရဘဲရှိခဲ့ရာ ကျုပ်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်တို့ သာလျှင် ခေါင်းကိုဖွင့်ကြရ၏။ ကြေးဝါခေါင်းကြီးမှာ အပေါ်ယံမှ ကလန့်ခြောက် ချက်ဖြင့် ပိတ်ထားသည်ဖြစ်ရာ ကျုပ်တို့သည် ကလန့်များကို ဖြတ်သောအခါ၌ ပြင်းထန်သော ဝေဒနာခံစားရသည့်အနေဖြင့် ဟစ်အော် ညည်းညူလိုက်သော အသံကြီးကို ကြားရလေ၏။

သို့ရာတွင် ကျုပ်တို့ဆရာတပည့် နှစ်ယောက်မှာမူကားထိတ်လန့်ခြင်း မရှိဘဲ ဆက်လက်၍ ဖွင့်မြဲတိုင်းဖွင့်ကြ၏ ။ ကျုပ်တို့ ဖွင့်လျက်ရှိကြစဉ် ညည်းညူသော အသံသည် တစ်ခဏထက်တစ်ခဏ ကျယ်လောင်သည်ထက် ကျယ်လောင်စွာ ပေါ်၍လာလေရာ ထိုအသံမှာ အထက်မှလေလော၊ အောက်မှလေလော၊ ရှေ့မှလေလော၊ နောက်မှလေလော သို့တည်းမဟုတ် ခေါင်းတွင်းမှလေလောဟု ခွဲခြား ၍ မရနိုင်အောင်ပင် ရှိနေလေ၏။ အဘိုးကြီးမှာ ကြောက်ရွံ့ အားကြီးလှသည် ဖြစ် သောကြောင့် ကူဖော်မရသည့်ပြင် ထိုခေါင်းကြီးကို မဖွင့်ရန်ပင် တောင်းပန်ပြောဆို လျက်ရှိ၏။ သို့ရာတွင် ကျုပ်တို့ကမူ ဤမျှလောက် အားခဲခဲ့ပြီးမှ လျှော့ပေါ့ရန် သဘောမတူနိုင်ကြချေ။

ကျုပ်တို့သည် ကလန့်များကို တစ်ခုပြီးတစ်ခုဖြုတ်ကြ၍ နောက်ဆုံး၌ ကလန့်ခြောက်ချက် ပြုတ်သောအခါတွင် ခေါင်းဖုံးကိုကြွလိုက်ကြ၏။

အဖုံးပွင့်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ညည်းညူသောအသံသည် ရုတ်တရက် ရပ်စဲ၍ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောသောအသံကြီး တစ်ခုဖြစ်ပေါ်၍ လာလေရာ ရယ်မောသောအသံသည် ညည်းသောအသံထက်ပင်လျှင် ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းလှချေ၏။

အဘိုးကြီးမှာမူ ခေါင်းတွင်းသို့ မကြည့်ဝံ့သဖြင့် မြေပေါ်၌ အလျားလိုက် မှောက်ကာ ရှိနေလေ၏။

ခေါင်းတွင်း၌ကား မင်းမြောက်တန်ဆာငါးပါး အစုံအလင်ရှိနေသည်ဖြစ်ရာ ၄င်းကို ဝတ်ဆင်ထားသောသူမှာကား အရိုးပကတိ ရှိနေလေ၏။ ထိုအရိုးစု၌ ထူးခြားသော အချက်တစ်ခုမှာ ဦးခေါင်းနှင့်တကွ တစ်ကိုယ်လုံးသည် ပက်လက် လှန်လျက်မရှိဘဲ နံဘေးသို့ စောင်းလျက်ရှိ၏။

ထိုအကြောင်းအရာကို ထောက်သော် ထိုအလောင်းသည်ခေါင်းတွင်းသို့ သွင်းပြီးခါမှ အသက်ရှင်၍လာသည့် လက္ခဏာရှိချေ၏။ ပါဆယ်ထုပ်အတွင်း၌ ပါရှိသော ပေစာများကို ဖတ်ရှုသောအခါတွင် ဤတွေးတောချက်သည် မှန်ကန်ကြောင်း တွေ့ရှိရပေလိမ့်မည်။ ကျုပ်တို့ဆရာတပည့်သည် မင်းမြောက်တန်ဆာ များကို ထုတ်ယူ၍ အရိုးများကို ဖယ်ရှားပြီးလျှင် ခေါင်းတွင်း၌ သေချာစွာ ရှာဖွေ ရာတွင် ကျုပ်တို့မျှော်လင့်သည့်အတိုင်း ကျောက်သံပတ္တမြားများကို မတွေ့ရဘဲ ပေစာထုပ်သုံးထုပ်ကိုသာလျှင် တွေ့ရှိရလေ၏။ သိုက်ညွှန်းတွင် ဖော်ပြထားသော ရတနာရွှေငွေများမှာ အဘိုးကြီး၏ စည်းပေါက်ခြင်းကြောင့် ပျောက်ကွယ်သွားလေ သလော၊ သို့တည်းမဟုတ် သိုက်စာပင် လွဲလေသလော မတွေးတောနိုင်ချေ။ အဘိုး ကြီးမှာ စည်းဖောက်သည်ကားမှန်၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ပစ္စည်းကို ရှာသော သူသည် မည်မျှပင် ချောက်ချားသော်လည်း မကြောက်မရွံ့ မတုန်မလှုပ် ဖြစ်ရမည် ဟူသော အဘိုးကြီးမှာ ကြောက်ရွံ့လှသောကြောင့် စည်းပေါက်ခဲ့လေပြီ။

သို့ရာတွင် ကျုပ်တို့မှာ အချည်းနှီးရှိကြသည် မဟုတ်ချေ။ မင်းမြောက် တန်ဆာများ၌ ပါရှိသော ပတ္တမြားသုံးလုံးမှာ စရိတ်အားလုံးကျေသည့်ပြင် ရင်းနှီး စားသောက်လောက်အောင် ရှိပါပေသည်။ သို့ဖြစ်၍ ကျုပ်တို့သည် မင်းမြောက် တန်ဆာများနှင့် ပေစာထုပ်သုံးထုပ်ကို ယူခဲ့ကြပြီးလျှင် အရိုးများကို ခေါင်းတွင် သို့ ပြန်ထည့်၍ ခေါင်းကိုတစ်ဖန် ပိတ်ထားပြီးမှ အဘိုးကြီးကို တွဲလျက် ထုတ်လာ ခဲ့ကြရလေ၏။

နေအိမ်သို့ရောက်ကြသောအခါ ကျုပ်သည် ပေစာများကို ဖတ်ရှုရာတွင် မြန်မာရာဇဝင်နှင့်ပတ်သက်၍ လူအများတို့ မသိသေးသည့်ပြင် ထူးဆန်းအံ့သြ ဖွယ်ရာသော အဖြစ်အပျက်များလည်း ပါရှိသည်ကို တွေ့ ရပေ၏။ ပေစာများကို ဖတ်ပြီးသောအခါ၌ ရူပနန္ဒီဝတ္ထုရေးသော ဆရာလေးကိုသတိရ၍ သူ၏သဘော အတိုင်း အသုံးပြုပါစေဟု အကြံရပြီးလျှင် ၄င်းပေစာထုပ်များကို ပါဆယ်နှင့် ထုပ်၍ မစ္စတာမောင်မှိုင်းမှတစ်ဆင့် ကျေးဇူးပြု၍ ပေးပါမည့်အကြောင်းနှင့် ပို့သခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ၄င်းတို့ကို အသုံးပြုပြီးနောက် ကျောက်စာဝန်ထံသို့ ပေးပို့လိုက်လျှင် သင့်တော်မည်ဟု ထင်ပါသည်။

မောင်တက်ထွန်း

ကျွန်တော်နှင့် ယောဂီဆရာကြီး မစ္စတာမောင်မှိုင်းသည် အထက်ပါ ထူးဆန်းသောစာကို ဖတ်ရှုကြပြီးနောက် ပေစာများကို ဆက်လက်၍ ဖတ်ကြပြန် ရာ များစွာထူးဆန်းသော အဖြစ်အပျက်များကို တွေ့ရှိရပေ၏။ ၄င်းအဖြစ်အပျက် များမှာ စင်စစ် ဆန်းကြယ်သော အဖြစ်အပျက်များဖြစ်၍ ရှေးစာဟောင်း ဖြစ်သောကြောင့် ရှေးမြန်မာစကားဖြင့် ရေးသားထားသည်ဖြစ်ရာ နားမလည်သော စကား လုံးများကို ဆရာမှိုင်းအား မေးမြန်း၍ ၄င်း၏ ကူညီခြင်းအရ လူအများတို့ နားလည်နိုင်ရန် ခေတ်ကာလမြန်မာစကားဖြင့် ကျွန်တော်က တစ်ဖန်ပြန်ဆို ရေးသားရခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ ၄င်းပေစာများမှာ တစ်ထုပ်စီသီးသန့်၍ ထုပ်ထား သည်ဖြစ်ရာ ပါရှိသော အဖြစ်အပျက်တို့မှာလည်း တစ်ခန်းစီ သီးခြား၍ ထားဟန် လက္ခဏာရှိချေ၏။