ရွှေဥဒေါင်း - ကာလယန္တရား

နဂါးခံတွင်း ဂူကြီး

         အိပ်မက် မက်ပြီးနောက် နိုးလာသည့်အခါ “လတ်စသတ်တော့ တကယ် မဟုတ်၊ အိပ်မက်ပါတကား” ဟု ဆင်ခြင်မိတတ်၏။ အဓိပ္ပာယ်ကား ယခင် တစ်ခဏ်၌ တွေ့ကြုံခံစားခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက် အခြင်းအရာများသည် စိတ်ထဲ၌ ထင်ရခြင်းများသာဖြစ်၍ အဟုတ် မဟုတ်၊ တကယ် မဟုတ်။ ယခု တွေ့ကြုံရသော အရာများသည်သာလျှင် အဟုတ်တကယ်၊ အမှန် စင်စစ်ဖြစ်သည် ဟု ဆိုလိုခြင်း ဖြစ်၏။

         သို့ပါသော်လည်း ထိုကဲ့သို့ မနိုးမီ အိပ်မက်မက်နေသော အခိုက် အတန့် အတွင်း၌မူကား ထိုအခြင်းအရာများသည် တကယ်ကဲ့သို့ပင် မိမိအား ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ခြင်း၊ ဝမ်းသာရွှင်မြူးခြင်း စသည်ဖြင့် ဖြစ်စေနိုင်သော အစွမ်းသတ္တိ ရှိ၏။ အိပ်မက် ဖြစ်လေသလော ဟူသော စိတ်ကူးပင် မပေါ် ပေါက်ခဲ့ချေ။ အိပ်မက်မက်နေဆဲ အခိုက်တွင် ထိုသူအဖို့၌ အဟုတ်တကယ် နှင့် လုံးဝခြားနားခြင်း မရှိချေ။

          ကောက်နုတ်ချက် ထုတ်လိုက်သော် အကြင်သူ၏ စိတ်ကို ဝမ်းနည်း' ခြင်း သို့မဟုတ် ဝမ်းသာရွှင်မြူးခြင်း ဖြစ်စေသည့် ကိစ္စ၌ အဟုတ်တကယ် ဖြစ် မဖြစ်သည် အရေးမကြီး၊ စိတ်က မှတ်ထင်မှုသည်သာလျှင် လိုရင်း ဖြစ်သည် ဟု ဆိုရပေလိမ့်မည်။

         ဤဘဝမှ ကွယ်လွန်၍ အခြားသော ဘဝတစ်ခုတွင် ဥပပါတ် ပဋိသန္ဓေဖြင့် ဘွားခနဲ ဖြစ်ပေါ်လာပြီးလျှင် လွန်ခဲ့သောဘဝကို (ဥပပါတ် ( ထုံးစံအတိုင်း) မှတ်မိသည် ဆိုငြားအံ့၊ အများတို့က ငါသည် မည်သည့်ဘဝ မှ ရောက်လာသည် ဟု စဉ်းစားမိတတ်သည်ဟူ၍ တွေးထင်ကြ၏။ ထိုကဲ့သို့ ဤဘုံ ထိုဘုံ၊ ဤဘဝ ထိုဘဝ ဟူ၍ မယူဆသော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးမှာကား ငါသည် အိပ်မက်မက်၍ ယခုမှ နိုးလာတော့သည်ဟု မှတ်ထင်ဖွယ် ရှိ၏။

         လွန်ခဲ့သောဘ၀ကို အနီးအပါး၌ ယခု လှမ်းကြည့်၍ မမြင်နိုင်သဖြင့်လည်း - ထိုအခြင်းအရာများသည် မိမိ၏ စိတ်ထဲ၌ ထင်မိခဲ့သော အိပ်မက်မျှသာ ဖြစ်သည်ဟု ယူဆဖို့ သာ၍ လမ်းများ၏။ ထိုသူအဖို့၌ ယခင် အဖြစ်အပျက် များသည် အကယ်မဟုတ်၊ ယခု ကြားမြင်တွေ့ထိ သိနားလည်လျက်ရှိသော အခြင်းအရာများသည်သာလျှင် အဟုတ်တကယ် ဖြစ်တော့်သည်ဟု ဆင်ခြင် - မိပေလိမ့်မည်။

         ဤတွင် လွန်ပြီးသော အဖြစ်အပျက်များသည် ထိုသူအဖို့၌ကား တကယ် ဟုတ် မဟုတ် အရေးမကြီးတော့သည့်နည်းတူ၊ လူခပ်သိမ်းတို့ - အဖို့မှာလည်း အဖြစ်အပျက် အခြင်းအရာတစ်ခုသည် တကယ် ဟုတ် မဟုတ် ထက် စိတ်ထဲ၌ တကယ်ဟူ၍ မှတ်ထင်ယုံကြည်မှုသည်သာလျှင် အရေးကြီး လေတော့သည်။

.          ကျွန်ုပ်နှင့် ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတစ်ယောက်မှာ မိမိ၏ ဘဝတစ်ခုလုံးကို အဟုတ်တကယ်ဟူ၍ မထင်မှတ်သည့်တိုင်အောင် ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ် ကြုံခဲ့ရဖူးသည် ဖြစ်သောကြောင့် အထက်ပါ စကားများ ဖြင့် ပလ္လင်ခံရခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ကျွန်ုပ်သည် ကျောင်းသားဘဝကတည်းက ထိုသူအကြောင်းကို အရိပ်အမြွက် ကြားရဖူးသော်လည်း ဉ်းစားတတ်သော ” အရွယ် မဟုတ်သည်နှင့် ထူးဆန်းသည်ဟူ၍လည်း နားမလည်။ ယုံသည် မယုံ သည် ဆုံးဖြတ်ရန်ပင် လိုသည်မထင်ဘဲ အမှတ်မဲ့သော မန့်ခဲ့မိ၏။ သို့ရာတွင်လွန်ခဲ့သောလ က ထောက်ခံချက်တစ်ခု ထပ်မံရရှိပြန်သည်တွင်မှ ဟုတ်ပုံ ရသည်ဆို၍ အကျယ်တဝင့် ရေးသားဖော်ပြရခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

          မန္တလေးမြို့ “ဘီတီ၊ အင်န်” ဗုဒ္ဓဘာသာကျောင်းဟု အဦးအစ ပထမမူလ တည်ထောင်ခဲ့၍၊ ၁၉ဝဝ ပြည့်နှစ် ဒီဇင်ဘာလတွင် စတုတ္ထတန်း အစိုးရစာမေးပွဲသို့ သွတ်သွင်း ဖြေဆိုခွင့်ရခဲ့သော ကျောင်းသား ၁၀ ယောက် အနက်တွင် ကျွန်ုပ်နှင့် ကိုထွန်းလှတို့ အပါအဝင် ဖြစ်ကြ၏။ ဒက္ခိဏဝန်တိုက် , “ဘိတ်ကျောင်း”၌ ရှေးဦးစွာ တည်ဖွင့်၍ အဆိုပါကျောင်းသားဆယ်ယောက် ကို စတုတ္ထတန်း အစိုးရစာမေးပွဲတွင် စာစစ်ခံစေရာ ဆယ်ယောက်လုံးပင်အောင်မြင်ကြရကား၊ ဗုဒ္ဓဘာသာကျောင်းဟူ၍ နေ့ချင်းညချင်း နာမည်ကြီးခဲ့ လေတော့သည်။

          ၎င်းကျောင်းသား ၁၀ ယောက်အနက်တွင် ကျွန်ုပ်မှာ အငယ်ဆုံး တစ်ယောက်ဖြစ်၍ ကိုထွန်းလှမှာ အကြီးဆုံး ခေါင်သူကြီးဖြစ်သဖြင့် အသက် ချင်း လေးငါးနှစ်ထက်မနည်း ကွာခြားသော်လည်း ကိုလွန်းလှသည် ကျွန်ုပ်ကို အလွန်ချစ်၍ “ကြီးနိုင် ငယ်ညှဉ်း” စနစ်အတိုင်း အခြားကျောင်းသားများက အနိုင်ကျင့်ကြသော အဖြစ်မှ ကျွန်ုပ်ကို ကာကွယ်ပေးလေ့ ရှိ၏။ ကျွန်ုပ်၏ မျက်စိ၌ (လူပျိုဘဝ ရောက်သည့်တိုင်အောင်) ကိုထွန်းလှသည် “ဟီးရိုး” ဖြစ်၍ ကာလသမီးဇာလေးများသို့ ကိုထွန်းလှက ပေးသော မေတ္တာစာများကို ကျွန်ုပ်က အကြိမ်ကြိမ် စေတမန် လုပ်ခဲ့ရဖူးလေသည်။ ။

          ကိုတွန်းလှသည် သုံးလေးတန်းအရွယ်၊ ဘီတ်ကျောင်းသားဘဝ တည်းက ကြင်နာတတ်သော စိတ်သဘောရှိ၍ အကြီးဆုံးကျောင်းသား တစ်ယောက် ဖြစ်ပါလျက် ကျောင်းသားငယ်များကို ကိုယ်တိုင်လည်း အနိုင် - မကျင့်၊ အနိုင်ကျင့်ခံရသော ကျောင်းသားသစ်များနှင့် ကျောင်းသားငယ်များအား ခုခံကာကွယ်ပေးခြင်း၊ ဆရာပြ၍ နားမလည်သော ပညာရပ်များကို “၎င်းက ရှင်းလင်းပြသခြင်း၊ မုန့်ဖိုးမလုံလောက်သော သူငယ်များအား သရေ စာများ ခွဲဝေကျွေးမွေးခြင်း၊ ကျောင်းသားချင်း ခိုက်ရန်ဖြစ်မည့် ကိစ္စများတွင်ဖျန်ဖြေပေးခြင်း စသည်ဖြင့် ဆောင်ရွက်တတ်သည်ဖြစ်သောကြောင့် ချောင်း သားတိုင်းက ၎င်းအား လေးစားကြည်ညို ကြလေသည်။ စင်စစ်မှာ ဆယ်နှစ် ခန့်မျှကျောင်းသားအဖြစ်နှင့် ကျွန်ုပ် နေခဲ့ရသော အချိန်ကာလ အတော အတွင်း၊ ကိုထွန်းလှကဲ့သို့ စိတ်နှလုံးကောင်း၍ သဘောထားပြည့်ဝသောကျောင်းသားတစ်ယောက်ကို မကြုံခဲ့ရဖူးချေ။ ကိုထွန်းလှ၌ ညီတစ်ယောက် ရှိရာ၊ ထိုသူသည် ကျွန်ုပ်ထက် အသက် ၂ နှစ်ခန့်ကြီးသဖြင့် ကျောင်းသား ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်ုပ်အပေါ်တွင် နိုင်ချင်တတ်သည်ကို ကိုထွန်းလှ သိသည်နှင့် ညီပင် ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်ုပ်ဘက်မှ အမြီး ခုခံကာကွယ် ပေးပေ၏။

          ကိုထွန်းလှမှာ စိတ်နှလုံးကောင်းရုံသာမက မှတ်ဉာဏ်လည်း ကောင်း ၍ ထိုးထွင်းဉာဏ်နှင့်လည်း ပြည့်စုံ၏။ ကျွန်ုပ်တို့ အတန်းထဲတွင် ကိုထွန်းလှ အတော်ဆုံးဖြစ်ပုံမှာ ထူးထူးကဲက် ရှိလှ၏။ အချို့ ဉာဏ်ကောင်းသည်ဆိုသော ကျောင်းသားများသည် အင်္ဂလိပ်စာဘက်၌ သူတစ်ပါးထက် တော် - သည် ဆိုစေကာမူ၊ မြန်မာစာဘက်၌ အသင့်အတင့်မျှသာရှိ၍ ဂဏန်းသင်္ချာဘက်၌ ညံ့ရင်ညံ့တတ်၏။ ကိုထွန်းလှမူကား (အတန်းကြီး ရောက်လာသော အခါတွင်) ပညာရပ်ခြောက်မျိုးမျှ ရှိသည့်အနက် ခြောက်မျိုးလုံး၌ပင် အတော် ဆုံး ဖြစ်၍၊ အခြားကျောင်းသားများကို အပြတ်အသတ် နိုင်လေ့ရှိ၏။

          ဘာသာရပ် ခြောက်ခုအနက်တွင် ဒုတိယလိုက်သူများ၏ အမည်များ သည် အမျိုးမျိုးရှိကြ၍ ပထမရသူမူကား ကိုထွန်းလှချည်း ဖြစ်၏။ အင်္ဂလိပ် စာဘက်၌ ကိုထွန်းလှ ပထမ၊ ကျွန်ုပ် ဒုတိယမြန်မာစာဘက်၌ ကိုထွန်းလှ ပထမ၊ ကိုစု ဒုတိယ။ ဂဏန်းသင်္ချာ၌ ကိုထွန်းလှ ပထမ၊ မောင်ဘခက် ဒုတိယသည်ဖြင့် ခြောက်ခုလုံး ဗိုလ်ဆွဲသူဖြစ်၏။ ထို့ပြင် ပညာရပ်တစ်ခု၌ ဒုတိယရသူ၏ အမှတ်နှင့် ကိုထွန်းလှ၏ အမှတ်မှာ အပြတ်အသတ် ကွာခြားလေရာ၊ ဘာသာရပ်အားလုံး စုစုပေါင်းလိုက်သောအခါ အခြားကျောင်းသား အသီးသီးတို့မှာ ရာခိုင်နှုန်း အမှတ် ၅၀ ထက် ပိုသူ မရှိသော်လည်း၊ ကိုထွန်းလှမှာမူကား ရာခိုင်နှုန်း ၈၀ ထက် ယုတ်လျော့ဖူးသည် မရှိချေ။

          သို့ဖြစ်၍ ကိုထွန်းလှမှာ သဘောထားကြီးရင့်သလောက် ပညာလည်းတော်ပါပေသည်။ သူ့မှာ ကျောင်းသားဘဝ၌ စကောလားရှစ်ပေးသော အတန်းဟူသမျှ ရခဲ့သည်သာ ဖြစ်၏။ 

          ကိုထွန်းလှမှာ မည်သည့် အလုပ်အကိုင်မျိုးဖြင့် ဝမ်းစာရှာမှီးသည် - ဖြစ်စေ၊ ဧကန်မုချ ကြီးပွားရမည့်လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်ဟု ကျောင်းဆရာ တိုင်းက နိမိတ်ဖတ်ကြ၏ ။ ၎င်းတို့ နိမိတ်ဖတ်သည့်အတိုင်း ကြီးပွားခဲ့သည် လည်း မှန်၏။ ကျောင်းမှ “အင်ထရင်း” မျှသင်ခဲ့၍ တတိယတန်း ရှေ့နေ ကလေးမှသည် “ဟိုက်ကုတ် အက်ဒဗိုကီတ်” စာမေးပွဲအောင်သည့် တိုင်အောင် အဆင့်ဆင့် တက်သွားသည့်ပြင်၊ မိမိလိုက်သော အမှုများအနက်တွင် ရာခိုင်နှုန်း ၉၀ မျှ အနိုင်ရသော ရှေ့နေမျိုးကို ရှာခဲ့လျှင် မြန်မာပြည်၌ ခပ်ရှားရှား ရှိပေလိမ့်မည်။ ရှုံးရသည့် ရာခိုင်နှုန်း ၁၀ မျှသော အမှုများမှာ လည်း ကိုထွန်းလှသည် မလိုက်လိုကြောင်းနှင့် အတန်တန် ငြင်းပါလျက်၊ အတင်း တိုက်တွန်းသဖြင့် အားနာပါးနာနှင့် လိုက်ရသော အမှုများက တစ်ဝက်ကျော်မျှပါရှိလေသည်။

         ကိုထွန်းလှ၏ ထူးခြားချက်တစ်ခုမှ အမှုတိုင်းကို လက်မခံဘဲ၊ နိုင် လောက်သည်ဟု မိမိ သဘောရမှ လက်ခံလေ့ရှိ၏။ ပထမ၌ အမှုနည်းသော် လည်း သူလိုက်သမျှ နိုင်တော့သည်ဟု နာမည်ထွက်လာသည့်အခါ ငှားချင်သူ ပါသဖြင့် လှန်ပစ်ရသေး၏။ အမှုတစ်ခုဖြစ်တိုင်း တရားလိုရော တရားခံ - ပါ သူ့ကို အလုအယက် ငှားတတ်ကြပေရာ၊ နိုင်မည်ထင်သောဘက်ကိုရွေးချယ်လက်ခံသူ ဖြစ်သောကြောင့် အများအားဖြင့် အနိုင်ရခြင်းမှာ အံ့ဖွယ် ရာ မဟုတ်ဟု ဆိုကောင်းဆိုကြပေလိမ့်မည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ၊ ကိုထွန်းလှ အဖို့၌ (ပွဲခ) “ကော်မရှင်”ပေး၍ အမှုသည်ရှာသောလူများ ထားဖို့မလိုဘဲ မိမိအိမ်မှ ဒူးနှန့်၍ စောင့်နေနိုင်ခြင်းကား အမှန်ဖြစ်တော့၏။ . ကိုထွန်းလှမှာ အသက် ၄၀ အရွယ်တွင် မိမိ၏လုပ်ငန်း၌ အဒေါင် အထိပ်သို့ ရောက်၍ လယ်ယာချောင်းမြေ အမြောက်အမြား ဝယ်နိုင်သည် အထိ ဥစ္စာစုဆောင်းမိသည်ကား မှန်၏။ သို့ရာတွင် ဤကဲ့သို့ ကြီးပွားလျက် ရှိစေကာမူ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အတွင်းသိလူများမှာ ကိုထွန်းလှသည် မိမိအလုပ် တွင် အစွမ်းကုန် ကြိုးစားသည်မဟုတ် ဟူသောအထင် စွဲကပ်လျက် ရှိကြ၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကိုထွန်းလှသည် အမှုသည်နှင့် စကားပြောနေသည့် အခါ၌ဖြစ်စေ၊ တရားခွင်၌ အမှုလိုက်လျက် ရှိစဉ်ဖြစ်စေ၊ တစ်ခါတစ်ရံ မိမိကိုယ်တိုင် လျှောက်လဲလျက် ရှိသည့်အတွင်း၌ ဖြစ်စေ တစ်ချက်တစ်ချက် `တွင် မိမိ ပြောနေသောစကား၊ လုပ်နေသောအလုပ်၌ စိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိဘဲ၊” တခြား တစ်ပါးသို့ အာရုံရောက်သွားသည့် မျက်နှာထားမျိုး ဖြစ်ပေါ်လာသည် ကို တွေ့မြင်ရတတ်သောကြောင့်ပေတည်း။

         ထိုသို့သော အခါမျိုး၌ အိပ်ရာမှ ရုတ်တရက် နှိုးလွတ်လိုက်သော လူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ စကားအဆက်ပြတ်မတတ် ဖြစ်သွားပြီးလျှင် အူကြောင်ကြောင် အမူအရာမျိုး ဖြစ်သွားတတ်လေသည်။ ၎င်းအမူအရာကို မြင်ရသော လူများက ကိုထွန်းလှသည် မိမိအလုပ်တွင် စိတ်အာရုံ မထိခိုက်ဘဲ။ စဉ်းစား ချင်ရာ စဉ်းစားနေတော့သည်ဟူ၍ စွပ်စွဲကာ အားမရ ပါးမရ ဖြစ်တတ်ကြ၏။ ဤအတွက်ကြောင့် ၎င်းအား မငှားဘဲ လက်လွတ်သွားသော အမှုသည် များလည်း ရှိ၍၊ ငေါက်ချင်မတတ်ဖြစ်ရသော တရားသူကြီးများလည်း ရှိပေရာ တရားသူကြီးများကမူ နောက်ဆုံးတွင် သူ၏ ဝါနာဆို၍ ခွင့်လွှတ် ကြရ လေတော့သည်။

         ကိုထွန်းလှသည် ကျွန်ုပ်နှင့် စကားပြောနေခိုက် အတွင်း၌ပင် ၎င်း၏ ကြည်လင်တောက်ပ၍ အထူးသဖြင့် စူးရှတည်ကြည်သော မျက်လုံးများသည် ကျွန်ုပ်ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေရာမှ ကျွန်ုပ်၏နောက်သို့ လည်းကောင်း၊ အလွန်ဝေးလံသော အရပ်သို့လည်းကောင်း မျှော်ကြည့်လိုက်သော အမူအရာမျိုး ဖြစ်ပေါ်လာသည်နှင့် ကျွန်ုပ်မှာ (ဓာတ်မသိသေးမီက) နောက်သို့ပင် | လှည့်ကြည့်မိ၏။ ထိုသို့သော အခါများ၌ ကိုထွန်းလှသည် တစ်ဖက်သား ၊ ပြောသော စကားကို မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက်နှင့် တစ်ဝက်တစ်ပျက် မျှသာ ကြားဟန်တူ၏။