ရဲဘော်ဖေသန်း - ကမ္ဘာ့သူရတပ်သားကျော်များ

သမိုင်းရှုထောင့် ၁

ကိုရီးယားနိုင်ငံသည် အာရှတိုက်အရှေ့ဘက်ကမ်းခြေမှ ဂျပန် ပင်လယ်နှင့် ပင်လယ်ဝါအကြားသို့ ထိုးထွက်နေသော ကျွန်းဆွယ်ပေါ် တွင် တည်ရှိသည်။ ဂျပန်ကျွန်းမှ မိုင် ၁၁ဝ ကျယ်သော ရေလက်ကြား ကခြားထားသည်။ မြောက်ဘက်တွင် မန်ချူးရီးယားနှင့် ဆိုက်ဘေး ရီးယားပြည်တို့ရှိကြ၏။ အကျယ်အဝန်းမှာ စတုရန်းမိုင် ၈၅,၂၂၅ ရှိ၍ လူဦးရေသန်းသုံးဆယ်ကျော်မျှရှိမည်ဟု ခန့်မှန်းရသည်။

ကိုရီးယားနိုင်ငံသည် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း ၃ဝဝဝ ကျော်ခန့် ကပင် ယဉ်ကျေးမှုအဆင့်အတန်း မြင့်မားခဲ့ပြီး ဘီစီ ၁၁၂၂ ခုနှစ်တွင် တရုတ်အမတ်ကြီးကီဂျာသည် ကိုရီးယားနိုင်ငံကို တည်ထောင်ခဲ့သည် ဟု အဆိုပြုကြလေသည်။ ထိုအချိန်မှအစပြု၍ ကိုရီးယားယဉ်ကျေးမှု တွင် တရုတ်တို့၏အယူဝါဒနှင့် ပညာရေးအတွေးအခေါ်များ သက်ဝင် လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ လွတ်လပ်စွာနေသော ကိုရီးယားကို အေဒီ ၁၅၉၂ တွင် ဂျပန်က လက်ရုံးအားကို တိုက်ခိုက်သိမ်းယူခဲ့၍ ခြောက်နှစ်တိုင် မျှ လုယက်ဖျက်ဆီးခဲ့ကြသည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ကိုရီးယားတို့သည် ဂျပန်တို့အပေါ်တွင် အမုန်းကြီးမုန်းခဲ့ကြသည်။ ထို့နောက် ကိုရီးယားတို့ သည် အနှစ် ၂၀၀ ကျော်မျှ နိုင်ငံခြားသားတို့နှင့် အဆက်အသွယ်မပြုဘဲထီးတည်းနေခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် ၁၈၇၆ ခုနှစ် ဂျပန်၏ ဖိနှိပ်မှုကြောင့် ကိုရီးယားဆိပ်ကမ်းမြို့များကို နိုင်ငံခြားသင်္ဘောများဆိုက် ကပ်ရန် ဖွင့်ပေးခဲ့ကြရသည်။

ကိုရီးယားပြည်သည် တည်နေရာကောင်းသည့်အပြင် သဘာဝ ပစ္စည်းများလည်း ကြွယ်ဝသဖြင့် အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံကြီးများက မျက်စိကျ ခဲ့ကြသည်။ တရုတ်၊ ဂျပန်နှင့် ရုရှားတို့သည် ကိုရီးယားကိုသိမ်းပိုက်လို ကြသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရန်စောင်စစ်ပွဲများပင် ခင်းကျင်းတိုက်ခိုက် ခဲ့ကြသည်။ ၁၈၉၄ ခုနှစ်တွင် ကိုရီးယားအရေးအတွက် တရုတ်နှင့် ဂျပန်စစ်ဖြစ်ကြရာ ဂျပန်တို့က အနိုင်ရသဖြင့် ကိုရီးယားတွင် ဂျပန် သြဇာလွှမ်းမိုးလာခဲ့သည်။ တစ်ဖန် ၁၉၀၄ ခုနှစ်တွင် ကိုရီးယားအရေးမှ စတင်၍ ဂျပန်နှင့်ရုရှားတို့ စစ်ဖြစ်ပွားကြပြန်ရာ ရုရှားတို့စစ်ရှုံးသဖြင့် ကိုရီးယားတွင် ရရှိထားသော ယင်းတို့၏အခွင့်အရေးများကို ဂျပန်အား ပေးအပ်လိုက်ကြရသည်။ ၁၉၁၀ ပြည့်နှစ်၌မူ ဂျပန်သည် ကိုရီးယား အား ရုရှား၏ဘေးမှ စိုးရိမ်ရသည်ဟု အကြောင်းပြကာ သိမ်းပိုက်လိုက် ပြီးနောက် “ချိုဆင်” ဟူသော ရှေးဟောင်းအမည်ဖြင့် ခေါ်တွင်စေခဲ့ သည်။

ကိုရီးယားလူမျိုးတို့မှာ ဂျပန်တို့ အုပ်စိုးမှုကို လုံးဝမနှစ်သက်ခဲ့ ကြသဖြင့် ပထမကမ္ဘာစစ်ပြီးချိန်မှစ၍ မျိုးချစ်စိတ်လွန်စွာ ပြင်းပြလာခဲ့ ကြသည်။ ဂျပန်အုပ်စိုးခြင်းကြောင့် ကိုရီးယားနိုင်ငံတွင် စက်မှုလုပ်ငန်း များ၊ စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းများ၊ သတ္တုတွင်းတူးဖော်ရေးလုပ်ငန်းများနှင့် လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးလုပ်ငန်း တိုးတက်လာခဲ့သည်ဟုဆိုရလင့် ကစား ယင်းလုပ်ငန်းများ၏ အကျိုးစီးပွားကိုမူ ကိုရီးယားပြည်သူတို့ အနေဖြင့် ခံစားစံစားခွင့်ရခဲ့သည်မဟုတ်ပေ။ ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားမှု တွင်လည်း ဂျပန်တို့ကသာလျှင် လက်ဝါးကြီးအုပ် ချုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ အမျိုးသားစာသင်ကျောင်းများကိုပင် အားပေးခြင်းမပြုဘဲ နိုင့်ထက် ကလူ ပြုမူခဲ့ကြသည်။ ထိုတွင်မက ဂျပန်တို့က ယင်းတို့၏စာပေနှင့် ယဉ်ကျေးမှုတို့ကို တွင်ကျယ်စေခြင်းဖြင့် ကိုရီးယားပြည်သူတို့၏ အမျိုးသားရေးအပိုင်းကဏ္ဍကို သိမ်ငယ်စေခဲ့သည်။

ထိုသို့လျှင် ဂျပန်တို့သည် ကိုရီးယားကို ၃၅ နှစ်တိုင်တိုင် ကြီးစိုးခြယ်လှယ်ခဲ့ကြပြီးနောက် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အပြီးတွင် လက်လွှတ် လိုက်ကြရသည်။

၁၉၄၃ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ပြန်ခဲ့သော ကိုင်ရိုကြေညာစာတမ်းအရ ကိုရီးယားအား လျော်ကန်သော အချိန်တွင် လွတ်လပ်ရေးပေးပါမည် ဆိုထားသော်လည်း ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ပြီးသည့်တိုင် ကိုရီးယားနိုင်ငံမှာ လွတ်လပ်ခွင့်မရသေးပေ။ မြောက်ဘက်လတ္တီတွဒ်မျဉ်းကြောင်း ၃၈ ဒီဂရီ၏ မြောက်ဘက်ပိုင်းကို ရုရှားတပ်များက သိမ်းပိုက်ခဲ့ကြ၍ တောင် ဘက်ပိုင်းကို အမေရိကန်တပ်များက သိမ်းပိုက်ခဲ့ကြသည်။ ၁၉၄၈ ခု၊ ဖေဖော်ဝါရီလအတွင်း ဆိုဗီယက်ရုရှားက ယင်းတို့သိမ်းပိုက်ထားသော မြောက်ပိုင်းကို “ကိုရီးယားပြည်သူ့ ဒီမိုကရေစီသမ္မတနိုင်ငံ” အဖြစ် ကြေညာရာ ထိုနှစ် သြဂုတ်လတွင် အမေရိကန်သိမ်းပိုက်ထားသော တောင်ပိုင်းကိုလည်း ကိုရီးယားသမ္မတနိုင်ငံ” အဖြစ် ကြေညာခဲ့ကြပြန် သည်။ ဆီအောလ်မြို့မှာ ကိုရီးယားတောင်ပိုင်း၏ မြို့တော်ဖြစ်လာ၍ ဒေါက်တာ ဆင်မန်ရီးမှာ ပထမသမ္မတအဖြစ် ရွေးကောက်တင်မြှောက် ခြင်းခံခဲ့ရလေသည်။ ထိုသို့ဖြင့် ကိုရီးယားသည် မြောက်ပိုင်း၊ တောင်ပိုင်း နိုင်ငံနှစ်ခုကွဲလျက် တိုင်းပြည်အရေးမှာလည်း ရှုပ်ထွေးပွေလီလာခဲ့ သည်။ ၁၉၅ဝ ပြည့်နှစ် ဇွန်လတွင် ကိုရီးယားမြောက်ပိုင်းနှင့် ကိုရီးယားတောင်ပိုင်းတို့စစ်ဖြစ်ပွားကြတော့၏။ ထို့နောက် ကုလသမဂ္ဂကော်မရှင် အဖွဲ့ ၏ စုံစမ်းအစီရင်ခံချက်အရ မြောက်ကိုရီးယားကို ကျူးကျော်သူ အဖြစ်ဖြင့် အဆုံးအဖြတ်ပေး၍ ကုလသမဂ္ဂတပ်များသည် တောင် ကိုရီးယားဘက်မှ ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်ကြလေသည်။

၁၉၄၅ ခု၊ ဖေဖော်ဝါရီလလောက်က မော်လတာမြို့၌ ကျင်းပ ခဲ့သော မဟာမိတ်နိုင်ငံကြီးများ၏ ညီလာခံတွင် ကိုရီးယားအရေး၌ စစ်ဆင်မှုလွယ်ကူစေရန် မြောက်ဘက်လတ္တီတွဒ်မျဉ်းကြောင်း ၃၈ ဒီဂရီ ၏ မြောက်ဘက်ပိုင်းကို ဆိုဗီယက်တပ်များက သိမ်းယူရန်နှင့် တောင် ဘက်ပိုင်းကို အမေရိကန်တပ်များ သိမ်းယူရန် သဘောတူညီခဲ့ကြ သည်။ ဤအစီအစဉ်မှာ သေနင်္ဂဗျူဟာနည်းအရ စစ်ဆင်မှုလွယ်ကူစေရန် အကြမ်းဖျင်းပြဋ္ဌာန်းခဲ့ကြခြင်းဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် ဒုတိယကမ္ဘာ စစ်ပြီးဆုံးသောအခါ၌ မဟာမိတ်နိုင်ငံကြီးများ၏ အမြင်တိုမှုကြောင့် ထိုနယ်နိမိတ်အတိုင်းပင် ကိုရီးယားနိုင်ငံသည်မြောက်ပိုင်း၊ တောင်ပိုင်း နှစ်ပိုင်း ကွဲပြားလျက် ယခုတိုင်တည်ရှိခဲ့ရလေသည်။

၁၉၄၅ ခု၊ ဒီဇင်ဘာလအတွင်း မော်စကိုမြို့၌ ကျင်းပခဲ့သော နိုင်ငံခြားရေးဝန်ကြီးများ အစည်းအဝေးက ကိုရီးယားတောင်နှင့် မြောက် ပိုင်းကို တစည်းတလုံးတည်း ပူးပေါင်းစေ၍ နိုင်ငံကြီးလေးနိုင်ငံက ငါးနှစ်ခန့် ထိန်းသိမ်းထားရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် ဆိုဗီယက်ရုရှားနှင့် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတို့ အယူအဆချင်း မတူညီမှုကြောင့် ထိုစီမံချက်မှာ ပျက်သုဉ်းခဲ့သည်။ သို့ဖြင့် ၁၉၄၈ ခု ဖေဖော်ဝါရီလတွင် မာရှယ်ကင်အီဆွန်းကြီးမှူးသော မြောက်ကိုရီးယား အစိုးရက “ကိုရီးယားပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံ”ဟု တည်ထောင်လိုက်၍ သြဂုတ်လတွင် ဒေါက်တာဆင်မန်ရီးကြီးမှူးသော တောင်ကိုရီးယား အစိုးရက ကိုရီးယားသမ္မတနိုင်ငံ”ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ ထိုသူတို့ရေးဆွဲသော ဖွဲ့စည်းအုပ်ချုပ်ပုံအခြေခံဥပဒေ နှစ်ခုလုံး၌ပင် “ကိုရီးယားသမ္မတ နိုင်ငံ”ဆိုသည်မှာ တောင်ပိုင်းနှင့်မြောက်ပိုင်းပါဝင်သော ကိုရီးယား တစ်နိုင်ငံလုံးကို ဆိုလိုကြောင်းဖော်ပြထားခဲ့သည်။

မြောက်ကိုရီးယားအစိုးရကို ဆိုဗီယက်ရုရှားနှင့် တရုတ်ပြည်သူ့ သမ္မတနိုင်ငံတို့က အသိအမှတ်ပြုပြီးလျှင် ပြည်ထောင်ချင်း စီးပွားရေး စာချုပ်များ အသီးသီးချုပ်ဆိုကြသည်။ မြောက်ပိုင်းတွင် ဆိုဗီယက် စီးပွားရေးစီမံကိန်းအရ မြေယာစနစ် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးများပြုလုပ် သည့်အပြင် စက်မှုလက်မှုများကိုလည်း တည်ဆောက်ကြသည်။တောင်ကိုရီးယားအစိုးရကိုမူ အမေရိကန်၊ အင်္ဂလန်နှင့် ချန်ကေရှိတ် ခေါင်းဆောင်သော တရုတ်အမျိုးသားအစိုးရတို့က အသိအမှတ်ပြု၍ အီးစီအေစီမံကိန်းအရ အမေရိကန်အကူအညီဖြင့် စက်မှုလက်မှုလုပ် ငန်းများကို ပြန်လည်ထူထောင်ပေးကြသည်။ ဤသို့ဖြင့် တောင်ပိုင်း နှင့်မြောက်ပိုင်းတို့မှာ အပြိုင်အဆိုင် ဖြစ်နေကြလျက် နယ်ခြားဒေသဖြစ် သော လတ္တီတွဒ် ၃၈ ဒီဂရီ မျဉ်းပြိုင်အနီးတွင် ရံဖန်ရံခါ အချင်းဖြစ်ပွားခဲ့ကြလေသည်။

၁၉၅၀ ပြည့်နှစ် ဇွန်လ ၂၅ ရက် နံနက်အစောပိုင်းတွင် မြောက် ကိုရီးယားတပ်များသည် ၃၈ ဒီဂရီ မျဉ်းပြိုင်ကို ဖြတ်ကျော်လျက် ကိုရီးယားတောင်ပိုင်းကို စတင်တိုက်ခိုက်ရာ ဇွန်လ ၂၈ ရက်နေ့တွင် ကိုရီးယားတောင်ပိုင်းမြို့တော်ဖြစ်သော ဆီအောလ်မြို့ကျဆုံး၍ ပြင်းထန်သောတိုက်ပွဲကြီးများ ဆက်လက်ဖြစ်ပွားသည်။ ဇွန်လ ၂၅ ရက်နေ့ ညနေပိုင်းတွင် ကျင်းပသော ကုလသမဂ္ဂလုံခြုံရေးကောင်စီက ကိုရီးယားမြောက်ပိုင်းကို ကျူးကျော်သူအဖြစ် ကြေညာပြီးလျှင် တိုက် ခိုက်မှုအမြန်ဆုံးရပ်စဲရန်၊ မြောက်ပိုင်းစစ်တပ်များ ၃၈ ဒီဂရီမျဉ်းပြိုင် သို့ဆုတ်ခွာသွားရန်၊ ဤဆုံးဖြတ်ချက်များ အောင်မြင်သည်အထိ ကုလသမဂ္ဂအဖွဲ့ဝင်နိုင်ငံများက စွမ်းအားရှိသမျှ ကူညီကြရန် ဆုံးဖြတ် လိုက်သည်။ ထိုသို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှတ်သည့်အတိုင်း ကုလသမဂ္ဂ အဖွဲ့ဝင်နိုင်ငံများက ဝင်ရောက်ကူညီ တိုက်ခိုက်ပေးသဖြင့် နောက်ဆုံး တွင် ဤစစ်ပွဲကြီးမှာ မြောက်ကိုရီးယားတပ်များနှင့် ကုလသမဂ္ဂတပ်များ တိုက်ခိုက်သော စစ်ပွဲအသွင်သို့ ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။ မြောက် ကိုရီးယားတို့ဘက်မှလည်း တရုတ်ပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံက အပျော်တမ်း တပ်များဖြင့် ကူညီခဲ့လေသည်။

အိန္ဒိယနှင့် အာရပ်အုပ်စုနိုင်ငံများက ဤစစ်ပွဲကို အနုနည်းဖြင့် အေးငြိမ်းစေရန် အတန်တန်ကြိုးစားခဲ့ရာ ကုလသမဂ္ဂဘက်မှ ဗိုလ်ချုပ် ကြီးနမ်အီ ခေါင်းဆောင်သော ကိုယ်စားလှယ်များသည် အကြိမ်ကြိမ် တွေ့ဆုံဆွေးနွေးကြသည်။ နောက်ဆုံး၌ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် သဘောတူညီ ချက်များရရှိသဖြင့် ၁၉၅၃ ခု၊ ဇူလိုင်လ ၂၇ ရက်နေ့ နံနက်ပိုင်းတွင် ပန်မန်ဂျုံစခန်း၌ စစ်ရပ်စဲကြောင်း သဘောတူစာချုပ်ကို လက်မှတ်ရေး ထိုးကြသည်။ ထိုစာချုပ်တွင် ခေါင်းဆောင်ဆွေးနွေးသော နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ကိုယ်စားလှယ်များအပြင် မြောက်ကိုရီးယားစစ်သေနာပတိချုပ်နှင့် ဝန်ကြီးချုပ်မာရှယ်ကင်အီဆွန်း၊ တရုတ်နီ အပျော်တမ်းတပ်သေနာပတိ ချုပ်၊ ထို့ပြင် ဗိုလ်ချုပ်မှူးမတ်ကလပ်တို့လည်း လက်မှတ်ရေးထိုးကြ သည်။

ဤကိုရီးယားစစ်ပွဲမှာ သုံးနှစ်နှင့် တစ်လကျော်မျှ ကြာရှည်စွာ တိုက်ခိုက်ကြရသဖြင့် အိမ်ခြေတိုက်တာ အဆောက်အအုံများ၊ စက်မှု လက်မှုလုပ်ငန်းကြီးများ ပျက်စီးဆုံးရှုံးကြရသည်။ နှစ်ဦးနှစ်ဖက်မှ ထိခိုက်ကျဆုံးခဲ့သူနှင့် သုံ့ပန်းအဖြစ် အဖမ်းခံရသူပေါင်းမှာ နှစ်သန်း သုံးသိန်းကျော်မျှ ရှိပေသည်။ စစ်ပြေငြိမ်းစာချုပ်အရ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် စစ်တပ်များသည် စစ်ကြောင်းတစ်လျှောက် မိမိတို့ရောက်ရှိနေရာမှ နောက်သို့ ၂ ကီလိုမီတာ (တစ်မိုင် ၂ ဖာလုံခန့်) ပြန်၍ဆုတ်ခွာကြရ သည်။

နိဒါန်း

ကျွန်တော် မြန်မာဘာသာသို့ ပြန်ဆိုလိုက်သည့် ဤကမ္ဘာ့သူရ တပ်သားကျော်များ (အမှတ် ၁) တွင် ပါဝင်သော သူရဲကောင်းများ အားလုံးကို ကိုရီးယားစစ်ပွဲကြီးကသာလျှင် သန့်စင်မွေးဖွားပေးခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ယင်းသူရဲကောင်းများ၏ ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိဆိုင်ရာ အရပ်ရပ် ကို မြန်မာဘာသာသို့ ပြန်ဆိုမိသော ကျွန်တော့်တွင် ကိုရီးယားစစ်ပွဲ ကြီးကိုလည်း သူရဲကောင်းများ၏ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိနှင့် ယှဉ်တွဲ၍ဖော်ပြ ရန် မရှောင်မလွှဲသာတာဝန်တစ်ရပ် ထပ်မံဆပွားလာရပါသည်။

ရှင်းပါဦးမည်။ ။

မူလအကြောင်းတရားဖြစ်သည့် ကိုရီးယားစစ်ပွဲသာ မဖြစ်ပွား ခဲ့ပါမူ အကျိုးတရားဖြစ်သော ဤသူရဲကောင်းများ မည်သည့်နည်းနှင့် မျှ ပေါ်ပေါက်လာနိုင်မည် မဟုတ်ပေရာ ကိုရီးယားစစ်ပွဲကြီးကို မတင် ပြဘဲ သူရဲကောင်းများကိုသာ တင်ပြခဲ့သော် သူရဲကောင်းများ၏ လက်ခြေမျှသာဖြစ်သည့် လက်ရုံးရည်ကိုသာ အလေးပေး ရှေ့တန်း တွန်းတင်ရာ သဘောသို့ သက်ရောက်သွားပေလိမ့်မည်။ တစ်ဖန်တုံ လည်း သူရဲကောင်းတို့၏ ဦးခေါင်းပိုင်းဖြစ်သည့် နှလုံးရည်ကို လျစ်လျူရှု ဥပေက္ခာပြုရာ ရောက်သွားနိုင်ပါသည်။ ဤသည်မှာကျွန်တော့်ဆိုလိုရင်း၏ တစ်စိတ်တစ်ဒေသသော အဓိပ္ပာယ်ကိုသာ ဖော်ပြခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ကျန်ရှိသေးသည့် တစ်စိတ်တစ်ဒေသအနက် ဖော်ချက်မှာမူ လူ့သမိုင်းတစ်လျှောက်တွင် လက်ရုံးရည်ဖြင့် ကမ္ပည်း တင်ခဲ့သူ အမြောက်အမြားရှိခဲ့ ပေါ်ထွန်းခဲ့ပါသည်။ သို့တစေ လက်ရုံး ရည် ပြည့်စုံသူတိုင်းကို သူရဲကောင်းများဖြစ်သည်ဟု အဘယ်သို့လျှင် ဆိုနိုင်ပါအံ့နည်း။ ထို့ကြောင့်လည်း အချို့ကို လူသတ်သမား လက်မရွံ့ များဟု သမိုင်းက ကင်ပွန်းတပ်ပြီး အချို့ကိုမူ အာဇာနည်များ၊ လွတ်လပ်ရေးဗိသုကာများ၊ မဟာသူရဲကောင်းကြီးများ စသည်ဖြင့် ဝိဝါဒကွဲလွဲစွာ ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ခဲ့ကြပါသည်။

ထို့အတူ လူ့သမိုင်းသည် အရှည်လျားကြီး ရှည်လျားခဲ့သည် နှင့်အမျှ စစ်သမိုင်းလည်း လူ့သမိုင်းအလားတူ ယှဉ်တွဲရှည်လျားလာခဲ့ ရပါသည်။ သို့တစေ စစ်ပွဲတိုင်းကို တရားသောစစ်ပွဲဟု မဆိုနိုင်မူ၍ ကျူးကျော်ရေးစစ်ပွဲဟု ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ကြရပြီး အချို့သောစစ်ပွဲများကိုမူ လွတ်မြောက်ရေးစစ်ပွဲ၊ ခုခံရေးစစ်ပွဲ စသည်စသည် ခွဲခြားမြင်ရ ခေါ်ဝေါ် သမုတ်ကြရပါသည်။

တရားသောစစ်ပွဲကို ဆင်နွှဲခြင်းသည် အမွန်မြတ်ဆုံးသော ငြိမ်းချမ်းရေးကို တည်ဆောက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဉာဏ်အမြော်အမြင်ဖြင့် ပြီးပြည့်သော ပုဂ္ဂိုလ်များက အဆိုပြုခဲ့ကြပါသည်။

ဤသို့စစ်စစ်ချင်း၊ လူလူချင်း၊ လက်ရုံးရည်လက်ရုံးရည်ချင်း တူညီကြပါလျက် အဘယ်ကြောင့် ထွက်ပေါ်လာသည့် အနက် အဓိပ္ပာယ်ချင်း ကွဲပြားခြားနားရပါသနည်းဟု စောဒကတက်ဖွယ် အကြောင်းတစ်ရပ် ပေါ်ပေါက်လာရပါသည်။

စိန်ကဲ ကျောက်ကဲခတ်ရာတွင် တစ်ခုသော စံထား”သည်ရှိရ သကဲ့သို့ မည်သည့်ဖြစ်ရပ်မဟူ တစ်မူတည်းသော တရားကိုလည်း ရှိမြဲပင်ဖြစ်ပါသည်။

ဤသည်မှာ စစ်ဆိုလျှင် စစ်၏တရားကိုယ်ဖြစ်သော (The | Principle of Aim) စစ်၌ထားရှိသည့် ရည်ရွယ်ချက်သဘောပေါ် တွင်မူတည်၍ တရားသောစစ်လော၊ မတရားသောစစ်လော ဆိုသည်ကို စောကြောအကဲဖြတ် သုံးသပ်ပေးရမည်။

လူဆိုလျှင်လည်း အများအကျိုးအတွက် မိမိကိုယ်ကျိုးကိုမည်မျှ စွန့်လွှတ်သည်၊ ဆုံးရှုံးခံသည်၊ မည်မျှမွန်မြတ်သော ရည်ရွယ်ချက်ရှိ သည်၊ မိမိ၏ ဘုန်းလက်ရုံးကြောင့် လူများစု မိမိခြေဖဝါးအောက်သို့ မရောက်စေဘဲ မိမိဘုန်းလက်ရုံးကြောင့် လူအများစုလွတ်မြောက် စေမည်ဆိုသည့် သဘော မည်မျှသက်ဝင်ယုံကြည်သည်၊ ကျင့်ကြံအား ထုတ်သည်ဆိုသည့် အပေါ်တွင် မူတည်၍ ကွဲပြားခြားနားသည်ဟု ဆိုမည်ဖြစ်ပါသည်။

အကျဉ်းရုံးဆိုရပါမူ…..

စစ်တို့၏သဘော၌ ကျူးကျော်ရေး၊ ကျွန်ပြုရေး စစ်ပွဲများသည် ယုတ်ညံ့၏။

လူတို့သဘော၌ ကျွန်ပြုရေး၊ ကျူးကျော်ရေးစစ်ပွဲတွင် ပါဝင် ဆင်နွှဲလျှင် လူသတ်သမားမှတစ်ပါး အခြားမဖြစ်နိုင်။ လွတ်မြောက် ရေးစစ်ပွဲတွင် မိမိ၏လက်ရုံးရည်ကို အသုံးချလျှင်ကား ထိုသူသည် အာဇာနည်မှလွဲ၍ အခြားမဖြစ်နိုင်။ ယင်းကြောင့် ဤစာအုပ်ပါ သူရဲကောင်းများအပေါ် စာရှုသူများအနေဖြင့် မည်သို့သော သူရဲကောင်း များဖြစ်သည်ကို ဝေဖန်အကဲဖြတ်နိုင်စိမ့်ငှာ ကိုရီးယားစစ်ပွဲ၏ သမိုင်း နောက်ခံကားဖြစ်သည့် သမိုင်း၏ဖြစ်ရပ်တစ်ခုကို ရှုထောင့်နှစ်သွယ်မှ အကျဉ်းရုံးပြန်လည် ထင်ဟပ်ခြင်းပြုလိုက်ရပါသည်။

သူရဲကောင်းတို့ ၏ရည်မွန်သော စစ်စိတ်စစ်မာန်ရှိသည့် သဘော (The Principle of Morale) နှင့် စစ်၌မွန်မြတ်သော ရည်ရွယ်ချက်ထားရှိသည့်သဘော (The Principle of Aim) ဖြစ် သည့် စစ်၏တရားကိုယ်နှစ်ရပ်ကို မှန်ကန်စွာ အကဲဖြတ်နိုင်ပါစေဟု ဆန္ဒပြုရင်း ....။

ရဲဘော်ဖေသန်း