ရေနံ့သာမောင်ကျော်ညွှန့် - မိခင်ပြစ်မှားငရဲလားနှင့်အခြားပုံပြင်များ

ပညာရှိလျှင် အမှန်မြင်

           ဘုရားလောင်းက ပုဏ္ဏားမျိုးနွယ်ထဲမှာ ရောက်ရှိခဲ့သေး တယ်။ အဲဒီတုန်းက ဘုရားလောင်းဖြစ်တဲ့ ပုဏ္ဏားရဲ့ အမည်က သေနကတဲ့။ သေနကပုဏ္ဏားက တက္ကသိုလ်ပြည်က သာမာ ဆရာကြီးထံမှာနေပြီး တစ်ဆယ်ရှစ်ရပ်သော အတတ်ပညာတွေကို သင်ယူလေ့ကျက်ခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ယောက်ျားတို့ တတ်အပ်တဲ့ တစ်ဆယ့် ရှစ်ရပ်သော အတတ်ပညာတွေကို ကျွမ်းကျင်နှံ့လ တတ်မြောက်ခဲ့ပြီ။ ဒီတော့ ဘုရားလောင်းသေနကမုဏ္ဏား သူ့ဇာတိနိုင်ငံ ဗာရာဏသီပြည်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ ။

          အဲဒီတုန်းက ဗာရာဏသီပြည်ကြီးရဲ့ အနှစ်သခင်မြတ်ကတော့ ဇနကမင်းပါပဲ။ ဗာရာဏသီအရှင် ဘုရင်ဇနကမင်း က သေနကပုဏ္ဏားကို ပညာရှိအမတ်ကြီးအဖြစ် မြှောက်စားထား တယ်။

          အဲဒီအချိန်မှာ ဖုန်းတောင်းယာစကာ အမျိုးအနွယ်ထဲက ပုဏ္ဏားကြီးတစ်ယောက်ရှိသကဲ့။ အဲဒီ ပုဏ္ဏားအိုကြီးမှာရှိတဲ့ ဇနီးလေးက အင်မတန်ချောတယ်။ အင်မတန်မှလည်း တယ်။ အရွယ်ကလေးက ငယ်ငယ်ဆိုတော့ အလှတွေကြွယ်နေတာပေါ့။

အင်မတန်မှ အလှကြွယ်လွန်းတဲ့ ပုဏ္ဏမငယ်လေးကို ပုဏ္ဏား အိုကြီးက နှစ်သက်မြတ်နိုးလွန်းပါပေတယ်။ ပုဏ္ဏမလေး ဆိုသမျှ အလိုကျအောင် ဆောင်ရွက်ပေးတော်မူတာပါပဲ။ ပုဏ္ဏမလေးရဲ့ မျက်နှာအညိုမခံပါဘူး။ . .

          “မောင်တော် ပုဏ္ဏားကြီး။ ဒီကနေ့ အသပြာတစ်ထောင် ရအောင် ဆောင်ခဲ့ပါ။ အသပြာတစ်ထောင် မရမချင်း ပြန်မလာခဲ့ ပါနဲ့။ အသပြာတစ်ထောင်ရမှ အိမ်ပြန်လာခဲ့ပါ"

           တစ်နေ့မှာတော့ အရပ်တကာလှည့်လည်ပြီး တောင်းရမ်း ဒို့အိမ်က ထွက်တော့မယ့်ဆဲဆဲမှာ ပုက္ကမငယ်လေးက ပြောလိုက်သတဲ့။

          “စိတ်ချတော်မူပါနှမတော်။ ဒီကနေ့ အသပြာတစ်ထောင် ရစေရပါမယ်။ အသပြာတစ်ထောင်ရအောင် ဆောင်ပေးပါမယ်။ အသပြာတစ်ထောင် မရမချင်း အိမ်ကို ပြန်မလာပါဘူး"

          ပုဏ္ဏားအိုကြီးက ကတိပေးပြီးတာနဲ့ တောင်းရမ်း ထွက်လာခဲ့တယ်။ တစ်ရွာဝင်တစ်ရွာထွက် မနားတမ်း လှည့်လည် ပြီး တောင်းရမ်းတော့တာပါပဲ။ အသပြာတစ်ထောင်ဆိုတာက နည်းနည်းနောနောငွေမှ မဟုတ်ဘဲကွယ်။ အသပြာတစ်ထောင် ရဖို့ ဆိုတာ အင်မတန်ခက်ခဲလွန်းလှပါတယ်။ သူတကာပေ။သမှု ကပ်။သမျှ အသပြာငွေစလေးတွေကို လမ်းမှာ မကျမပျောက်အောင် လို့ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ အိမ်ပေါက်ရောက် သွားပြီး တောင်းရမ်းတယ်။

          မွန်းတည့်ချိန်ရောက်လာတော့ နေကလည်း အင်မတန်မှ ပူပြင်းလွန်းလှတယ်။ ပုဏ္ဏားအိုကြီးရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း မွှေးတွေ ရွဲနေတာပါပဲ။ အရွယ်ကလည်းကြီး၊ နေကလည်းပူလွန်း လှတော့ ပုဏ္ဏားအိုကြီးခမျာမှာ ခြေလှမ်းတွေ မမှန်တော့ဘူး။ ကတုန်ကယင်နဲ့ ယိုးဒယိုင်ဖြစ်နေပြီး တောင်းရမ်းလို့ရတဲ့ သား ငွေစလေးတွေကို ရေတွက်ကြည့်လိုက်တော့ ခုနစ်ရာပဲ ရှိတယ်

          အသပြာ တစ်ထောင်ရဖို့ နောက်ထပ်သုံးရာလိုသေးတယ်။

           လိုနေသေးတဲ့အသပြာသုံးရာရဖို့ နောက်တစ်ရွာကူးပြီးတောင်းရမ်းရဦးမယ်။ ဒါကြောင့် နောက်ထပ်တစ်ရွာရောက်အောင်လင်းလာဆယ်။ ရွာတစ်ရွာနဲ့တစ်ရွာကလည်း အတော်ကလေးလှမ်းကွာတယ်။ ရွာချင်းက မနီးဘူး နောက်ထပ်ရာရောက်အောင် သွားနေစဉ်မှာပဲ ခရီးကပြင်း နေကဉ်းလွန်းနေတော့ ပုဏ္ဏားကြီးရဲ့ ခြေလှမ်းတွေက လေးလံလာတယ်။ အရုပ်ကြိုးပြတ် နေတတ်ကနေ လဲလုလု ဖြစ်နေပြီ။

           “သစ်ရိပ်အောက်မှာ ခဏနားဦးမှပဲ”

          လမ်းဘေးက သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရဲ့ အောက်ဝင်ပြီး နား တယ်။ ဗိုက်ကလည်း ဆာလောင်နေပြီ။ ပါလာတဲ့ သားရေ အိတ်ထဲက မုန့်ဆုပ်တွေကို ယူပြီး စားလိုက်တယ် မုန့်ဆုပ်လေး တွေကို အတော်အသင့် စားလိုက်ရတော့မှပဲ ဝမ်းထဲက တကျတ် ကျတ်အသံတွေလည်း ငြိမ်သွားတယ်။ အားလည်းပြည့်လာတယ်။ ပုဏ္ဏားကြီးဆီမှာ မုန့်ဆုပ်ထည့်လာတဲ့ သားရေအိတ်ပဲ လာတယ်။

           သောက်ဖို့ ရေဗူးပါမလာဘူး။ မုန့်ဆုပ်စားနေရင်းက ရေသောက် ချင်လာပါရော။ အနီးအနားမှာရှိနေတဲ့ စမ်းချောင်းလေးဆီ ပြေးပြီးရေသောက်တော့တာပါပဲ။

           “အလို .. မုန့်ဆုပ်နံ့ရနေပါရောလား၊ မစားရတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ မုန့်ဆုပ်ကို စားရကံကြုံရလေပြီ"

           ပုဏ္ဏားကြီးနားနေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးရဲ့ သစ်ခေါင်းထဲမှာ မြွေဟောက်ကြီးတစ်ကောင်ရှိနေတယ်။ သစ်ခေါင်းထဲမှာရှိနေတဲ့ မြွေဟောက်ကြီးက မုန့်ဆုပ်နံ့ရလာတော့ သစ်ထဲက ထွက်လာ တယ် မုန့်ဆုပ်ထည့်ထားတဲ့ သားရေအိတ်နားရောက်လာပြီ။

            “ဟော့ဒီအိတ်ထဲမှာ မုန့်ဆုပ်ရှိနေတာ သေချာတယ်”

            မြွေဟောက်ကြီးက သားရေအိတ်ကို နမ်းကြည့်ရင်းမှ ' သားရေအိတ်ထဲမှာ မုန့်ဆုပ်ရှိနေတယ်ဆိုတာ သိသွားတယ်။ ဒါကြောင့် ချက်ချင်းသားရေအိတ်ထဲဝင်ပြီး သားရေအိတ်ထဲက မုန့်ထုပ်တွေကို စားနေတော့တာပါပဲ။ မြွေဟောက်ကြီးက သားရေ အိတ်ထဲဝင်ပြီး မုန့်ထုပ်တွေကို စားနေတဲ့အချိန်မှာပဲ ရေသောက် သွားတဲ့ ပုဏ္ဏားကြီးလည်း ပြန်ရောက်လာတယ်။

             “ဒီသစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ အချိန်ကုန်နေလို့ မဖြစ်စေ ပါဘူး။ နှမတော်အချောအလှ ပုဏ္ဏမလေးက အသပြာ တစ်ထောင်ပြည့်အောင် ဆောင်ခဲ့ဖို့ မှာလိုက်တယ်။ အသပြာသုံးရာတောင် လိုနေသေးတယ်။ အချိန်မီအောင် နောက်ထပ်ရွာအရောက် သွားနိုင်မှဖြစ်မယ်”

             ပုဏ္ဏားအိုကြီးက မုန့်ဆုပ်ထည့်ထားတဲ့ သားရေအိတ်ကို ကမန်းကတန်းချည်လိုက်တယ်။ သားရေအိတ်ကို ပခုံးပေါ်တင်ပြီး သစ်ပင်ကြီးရဲ့ အောက်က ထွက်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။

           “အို .. ပုဏ္ဏား၊ ယနေ့ သင်သည် ခရီးအကြား၌ အိပ်ရသည်ဖြစ်အံ့။ သင်သေလတ္တံ့။ ခရီးကြမ်း၌ မအိပ်ဘဲ အိမ်သို့ ရောက်သည်ဖြစ်အံ့၊ သင့်မယား သေလတ္တံ့”

           သစ်ပင်ကြီးမှာနေတဲ့ ရုက္ခစိုးနတ်က ပုဏ္ဏားကြီးကို သတိပေးလိုက်တယ်။ ရုက္ခစိုးနတ်ရဲ့ စကားကို ပုဏ္ဏားကြီးကြားလိုက်ရ တော့ သေရမယ့်ဘေးကို တွေးပြီး တုန်လှုပ်ကြောက်ရွံ့နေတယ်

           “လမ်းမှာ အိပ်ဘဲ အိမ်အရောက်ပြန်ရင် အိပ်ရောက်တာ နဲ့ မယားလေး သေမယ်။ အသရက်သေရင် မယားလေ။ သေရမှာပါလား။ ငါနဲ့ မယားလေး သေကွဲကွဲရတော့မယ်"

           သေကွဲကွဲရမှာကို ကြောက်ပြီး ပုဏ္ဏားအိုကြီးက ငိုတော့ တာပါပဲ။ ငိုရင်းနဲ့ လျှောက်လာလိုက်တာ ဗာရာဏသီမြို့တံခါးနား ရောက်လာပြီ။ အဲဒီနေ့က လပြည့်နေ့ပဲ။ ဗာရဏသီမြို့သူမြို့သားတွေက ဘုရားလောင်းသေနကပုဏ္ဏားထံမှာ ဥပုသ်သီတင်းဆောက် တည်ရင်း တရားနာယူကြဖို့ သွားလာနေကြတာ ပျားပန်းခပ်နေ သလိုပဲ။ ကြည်ကြည်လင်လင် ရွှင်ရွှင် ကြည်ကြည်နူးနူး ဝမ်းပန်းတသာ သွားလာနေကြတဲ့ ဗာရာဏသီမြို့သူမြို့သားတွေကို ပုဏ္ဏားအိုကြီးမြင်နေရတယ်။

           “အဆွေတော်တို့၊ ဘယ်အမှုကိုပြုဖို့ အဘယ်ကို သွားနေ ကြတာလဲ”

           ပုဏ္ဏားအိုကြီးက ဗာရာဏသီမြို့သားတစ်ဦးရဲ့ အနာကပ် သွားပြီး ကြည့်လိုက်တယ်။

           “လောဘ၊ သ၊ မောဟ၊ သောကတွေကို သတ်ပေ။ နေတဲ့ ပညာရှိအမတ်ကြီးသေနက ဟောကြားမယ့်တရားကို နာယူဖို့ သွားနေကြခြင်းပဲဖြစ်ပါတယ် အဆွေပုဏ္ဏားကြီး"

            ဗာရာဏသီဒို့သားရဲ့ စကားကို ကြားလိုက်ရတော့ ပုဏ္ဏား ကြီးရင်ထဲက သောကအပူသက်သာရာ ရသွားတယ်။

            “ဒီခံစားနေရတဲ့ သောကအပူကို ပညာရှိအမတ်ကြီး သေနကကကုစားပေးနိုင်တန်ကောင်းရဲ့ ”

           ပုဏ္ဏားအိုကြီးက အသိဝင်လာတာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ သောယာကြီးသေနကတရားဟောတဲ့ နေရာဆီရောက်အောင် လှမ်းလာ ဘာပဲ။ က်ရည်စက်လက်နဲ့ ဝင်လာတဲ့ ပုဏ္ဏားအိုကြီးကို ပညာရှိ အမတ်ကြီးသေနက ကတွေ့မြင်နေရပြီး

           “အဘယ်မူ အဘယ်အရေးနဲ့ ပူဆွေးသောကဖြစ်လာရ တာလဲ ပုဏ္ဏားကြီး၊ ကျွန်ုပ်အား မခြွင်းမချန် ပြောပြစမ်းပါဦး”

            ပညာရှိသေနက အမတ်ကြီးက အမေးတော်လိုက်တယ်။ “ကျွန်ုပ်ရဲ့ အပူကို ကူညီငြိမ်းသတ်ပေးတော်မူပါ”

            ပုဏ္ဏားကြီးက စကားအစဆိုပြီး ရုက္ခစိုးနတ်မင်းပြောလိုက် တာကို မခြွင်းမချန်ဘဲ ပြောပြလိုက်ပါတော့တယ်။

           “ဪ ... ဒီလိုလား။ ဒါဆိုရင် အသင်ပုဏ္ဏားကြီးရဲ့ ကျောကုန်းပေါ်က အထုပ်ထဲမှာ ဘာတွေထည့်လာခဲ့သလဲ"

          “မုန့်ထုပ်တွေကို ထည့်လာခဲ့တာ"

          “မုန့်ဆုပ်ထည့်လာတဲ့အိတ်ကို ဖြည်ပြီးတော့ စားခဲ့ သေးလား"

          “စားခဲ့ပါသေးတယ်” “ဘယ်မှားခဲ့တာလဲ” “သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရဲ့ အောက်မှာ အိတ်ကို ဖြည်ပြီးအထဲက မုန့်ဆုပ်တွေကို ယူစားပါတယ် စားပြီးတာနဲ့ မနီးမဝေးမှာ ရှိနေတဲ့ စမ်းချောင်းလေးဆီ သွားပြီးရေသောက်ပါတယ်”

         “ရေသောက်သွားတော့ အဲဒီအိတ်ကို ပြန်ပြီးခဲ့ရဲ့လား”

          “အိတ်ကိုတော့ ပြန်ပြီး မချည်ခဲ့မိပါဘူး။ ဖွင့်ပြီးထားခဲ့ မိပါတယ်”

          “ရေသောက်ပြီးပြန်လာတာနဲ့ အိတ်ကို ကမန်းကတန်း ချည်ပြီး ထွက်လာခဲ့ပါတယ်”

          ပညာရှိအမတ်ကြီးက ပုဏ္ဏားအိုကြီးပြောပြတာတွေကို နားထောင်နေရင်း စဉ်းစားတယ်။

          “ပုဏ္ဏားကြီး ရေသောက်သွားတဲ့အခိုက်မှာ သစ်ပင်မှာ ရှိနေတဲ့ မြွေဆိုးတစ်ကောင် ဝင်ပြီးခွေနေတာ ဖြစ်ရမယ်"

         ပညာရှိအမတ်ကြီးက စဉ်းစားနေရင်းမှာပဲ အတွေးစပေါ်လာ တယ်။

          “ကဲ ... ပုဏ္ဏားကြီး၊ အသင်ထမ်းပိုးလာခဲ့တဲ့ သားရေ အိတ်ထဲမှာ အဆိပ်ပြင်းတဲ့ သတ္တဝါရှိနေလိမ့်မယ် ရှိမရှိသိရအောင် အသင့်ရဲ့ စိတ်ကို ဖြည်ကြည့်လိုက်ပေတော့။ သတိထားပြီးတော့ကြည်လိုက်ပါ။

          အထိတ်တလန့်ဖြစ်နေတဲ့ ပုဏ္ဏားကြီးက ဂရုထားပြီး အိတ်ကိုလည်းလိုက်တယ်။ ဖြည်လိုက်တာနဲ့ အိတ်အတွင်းမှာရှိနေတဲ့ မြွေဟောက်ကြီးက ပါးပျဉ်းထောင်ပြီး ထွက်လာပါလေရော။ ဘေဘီမှာရှိနေတဲ့ လူတွေက ခြောက်လှန့် မောင်းထုတ်လိုက်ကြ တာပေါ့။

          “အသင်ရသောက်သွားနေတုန်းမှာ မြွေဟောက်က မုန့်ဆုပ်နံ့ရတာနဲ့ မုန့်ဆုပ်ရှိတဲ့ အိတ်ထဲမှာ ဝင်နေတယ်။ မြွေဟောက်ဝင်နေတာကို အသင်က သတိမထားဘဲ အိတ်ကို ကဗျာ ကယာချည်ပြီး ကျောပိုးလာခဲ့တယ်။ အဲဒါကို ရုက္ခစိုးက မြင်ပြီး အသင့်ကို သတိပေးလိုက်တာပါပဲ။ အသင်ဟာ ကျွန်ုပ်နဲ့ မတွေ့ဘဲ ခရီးဆက်သွားနေရင်း လမ်းမှာညအိပ်ရရင် ဆာလာတဲ့အခါ အိတ်ကို ဖြည်ပြီး မုန့်ဆုပ်ကိုနှိုက်စားမယ်။ အထဲမှာရှိနေတဲ့ မြွေဟောက်က သင့်ကိုကိုက်မယ်။ သင်သေမယ်။ လမ်းမှာ ညမအိပ်ဘဲ အိမ်ပြန်ရင် အိမ်ရောက်တာနဲ့ သဇနီး ပုဏ္ဏမက အိတ်ကိုဖြည်ပြီး အိတ်ထဲမှာ ပါလာတာတွေကို နှိုက်ယူပယ်၊ အိတ်ထဲမှာရှိနေတဲ့ မြွေဟောက်က ကိုက်မယ်။