မဝင်းမြင့် - ဂမုန်းအင်

         ဂမုန်းအင်” အမည်ရှိသော သစ်ခွပန်း တစ်မျိုးကား နေရာတိုင်း မှာ မရှိ အလွယ်တကူ ရှာဖွေ၍လည်းတွေ့နိုင်ခဲ၊ ရနိုင်ခဲသော သစ်ခွမျိုး ဖြစ်သည်။

          ကြောင်မြီးတူ၊ ကြက်တူရွေး၊ လက်တံရှည်၊ လက်တံတို စသော သစ်ခွမျိုးကား အဆင်းသွင်ပြင် လှပပါ၏။ နေရာတိုင်းလိုလိုမှာပင် အလွယ်တကူ တွေ့နိုင်ရနိုင်၏။ သို့သော် အဆင်းသာရှိ၍ အနံ့မရှိချေ။ သူ့အပင်မှာ မခူးဆွတ်ဘဲထားလျှင် မနွမ်းမရိ၊ တစ်ပတ်ကျော်ကျော်မျှ လန်းဆန်းနေသည်။ ခူးလိုက်လျှင် နှစ်ရက် သုံးရက်မျှနှင့် နွမ်းရိသွား တော့၏။

          အမျိုးသမီးတိုင်း မက်မောမြတ်နိုးသော “သဇင်” အမည်ရှိ သစ်ခွ မျိုးကား အဆင်းရော အချင်းပါ ပြည့်စုံသည်။ လှလည်းလှ၊ ယဉ်လည်း ယဉ်၊ မွှေးလည်း မွှေးသည်။ သို့သော် သဇင်ပန်းသည်လည်း ကြာရှည် မလန်းဆန်းနိုင်။ ရက်တိုတိုနှင့် နွမ်းရိသွားသည်သာ ဖြစ်၏။ သဇင်ကို နေရာတိုင်းမှာ မတွေ့နိုင်သော်လည်း အချိန်အခါကျလျှင် ပေါပေါများ များ လုံလောက်အောင် ပေါ်ပေါက်လာတတ်၏။

         ဂမုန်းအင်” သစ်ခွမျိုးကား ကြောင်ပြီးတူ၊ ကြက်တူရွေး၊ လက် တံရှည်၊ လက်တံတို၊ သဇင်ပန်းမျိုးများနှင့် လုံးဝ မတူချေ။ စာဖွဲ့လောက်အောင် အဆင်းသွင်ပြင်မှာ မလှပပါ။ ကြည့်ပျော်ရှုပျော် ယဉ်ရုံ မျှသာ အပွင့်ဖြူ ဖြူ သေးသေးကလေးများ ငါးပွင့်မှ ဆယ်ပွင့်အထိ တစ်ခိုင်တည်းမှာ ပွင့်နေတတ်သော သစ်ခွပန်းမျိုးသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သင်းပျံ့သော ရနံ့သည် အပွင့်ခြောက်သွားသည့်တိုင်အောင် မပျောက်ဘဲ မွှေးကြိုင်လျက်သာ ရှိသည်။ ခိုင်ညှာအရိုးတံမှာ အခြား သစ်ခွပန်းများထက် တုတ်ခိုင်လှသဖြင့်လည်း မခူးဆွတ်ဘဲ အပင်မှာ ထားလျှင် သုံးလကျော်မျှ လန်းဆန်းနေသည်။ ခူးဆွတ်ပြီး ရေမပြတ် ဆွတ်ပေးလျှင် တစ်လ လောက်မျှ လန်းဆန်းနေသည်။ ရေမဆွတ်ဘဲ ပစ်ထားလျှင် ဆယ့်ငါးရက်မျှ မနွမ်းဘဲ လန်းနေတတ်သည်။ အခြား ပန်းများထက် အပူဒဏ်၊ အအေးဒဏ်ကို ခံနိုင်ရည်ရှိသော သင်းပျံ့သော ရနံ့နှင့် ပြည့်စုံသော “ဂမုန်းအင်” သစ်ခွပန်းမျိုးနှင့် တူသော မခင်စော။

          ဆန်စက်ပိုင်ရှင် ဦးစောမောင်သည် အသက်သုံးဆယ်အရွယ် တွင် မုဆိုးဖိုဖြစ်ခဲ့ပြီး မကြာမီ သူ့ထက် အသက်ဆယ်နှစ်တိတိ ငယ် သော ဒေါ်ခင်ဆင့်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့ရာမှ တစ်ဦးတည်းသော သမီး မခင် စောကို ဖွားမြင်ခဲ့သည်။

          မခင်စော အသက် ဆယ့်ခုနစ်နှစ်အရွယ် ကိုးတန်းတွင် ပညာ သင်ကြားနေသောအချိန်၌ ဦးစောမောင် အသက်မှာ လေးဆယ့်ခုနစ်နှစ်၊ ဒေါ်ခင်ဆင့် အသက်မှာ သုံးဆယ့်ငါးနှစ်ရှိပြီ ဖြစ်၏။ ဦးစောမောင်သည် သူ့ထက်လည်း အသက်ငယ်၊ ရုပ်ရည်ကလည်း နုပျိုချောမောသော ဒေါ်ခင်ဆင့်အား ငုံထားလုမျှ ချစ်မြတ်နိုးလှ၏။ မြတ်နိုးလှသဖြင့်လည်း ဒေါ်ခင်ဆင့်၏ အငြိုအငြင်ကို မခံနိုင်အောင် စိတ်သဘော ပျော့ညံ့လာ သည်။

         ရွှေတစ်ကျပ်သားလျှင် နှစ်ဆယ့်လေးကျပ်မျှသာတန်သော၊ ငွေ တစ်ကျပ်ရှိလျှင် အင်္ကျီလုံချည် တစ်စုံစာမျှ ဝယ်နိုင်သော ငွေတန်ဖိုးရှိလှ သည့် စစ်မဖြစ်မီခေတ်ကဆိုလျှင် ဆန်စက်ပိုင် တစ်လုံးနှင့် အတွင်း ပစ္စည်း သုံးသောင်းခင်းမျှ ချမ်းသာသော ဦးစောမောင်၊ ဒေါ်ခင်ဆင့်တို့ မှာ သူဌေး ဟူသော ဘွဲ့ကိုခံယူကာ မြို့မျက်နှာဖုံး လူကုံထံစာရင်းက ပါဝင်ခဲ့လေသည်။

          ဦးစောမောင်က ဒေါ်ခင်ဆင့်ဩဇာကို ခံသည်။ ဒေါ်ခင်ဆင့်က သဘောလွယ်သည်။ အပြောကောင်းသူကို ယုံကြည်တတ်သည်။ အမြှောက်ကြိုက်သည်။ မခင်စောကား အသက်အရွယ်နုနယ်သောကျောင်းသူကလေး တစ်ယောက်ပင် ဖြစ်လင့်ကစား ရိုးရိုးကုပ်ကုပ်နှင့် ပညာကို ကြိုးစားကာ စာဖတ်ဝါသနာပါသည့်အလျောက် အင်္ဂလိပ် စာအုပ်၊ မြန်မာစာအုပ် တွေ့သမျှ ရသမျှကို ဖတ်သည်။ အတွေးအခေါ် ရင့်ကျက်၍ စိတ်ထားတည်ငြိမ်ခိုင်မြဲသူကလေး ဖြစ်သည်။ မိဘနှစ်ပါး ၏ စိတ်နှင့် သမီး မခင်စော၏ စိတ်သဘောမှာ အရှေ့နှင့်အနောက် ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီး ဆန့်ကျင်နေပေတော့သည်။

          ဒေါ်ခင်ဆင့်က အိမ်တွင်းမှုအလုပ် ချက်ရေးပြုတ်ရေးမှာလည်း ကောင်း၊ အချုပ်အလုပ်မှာ လည်းကောင်း လုံးဝ ဝါသနာလည်း မပါ။ လုပ်လည်း မလုပ်။ ညာစား၊ မြှောက်စား၊ ချော့စားသူများနှင့်သာ သံ သရာ လည်နေသည်။

          ဦးစောမောင်က ချစ်ဇနီးအား တစ်ခွန်းမှ ကန့်ကွက်ပြောဆို ထိန်းသိမ်းခြင်း မပြုချေ။ မခင်စောသည် မိဘများ၏ အမူအကျင့် စိတ်နေသဘောထား ကို မနှစ်သက်သော်ငြားလည်း မိဘထက် သမီးက တစ်လကြီး၍ နာခံ ကြမည် မဟုတ်သောကြောင့် စိတ်အပင်ပန်းခံ ပြောမနေတော့ချေ။စာမေးပွဲပြီးသည့် ကျောင်းပိတ်ရက်များမှာ မီးဖိုဆောင်သို့ ကိုယ်တိုင် ဝင်ကာ ထမင်းချက် ကိုပါကြီးနှင့်အတူ တိုင်ပင်ချက်ပြုတ်သည်။

          အချုပ်အလုပ် တတ်ကျွမ်းနားလည်သော ဆွေမျိုးသားချင်းရှိရာ သူငယ်ချင်းများအိမ်သို့သွားကာ အချုပ်အလုပ် သင်သည်။ မီးဖိုချောင် အချက်အပြုတ် အလုပ်နှင့် မိန်းမဝတ် အပေါ်အင်္ကျီ၊ ဘော်လီအင်္ကျီများ ကို နိုင်နင်းစွာ ချုပ်တတ်လာ၏။ ဖခင်အား အပ်ချုပ်စက် တစ်လုံး ဝယ်ပေးရန် ပူဆာ၍ စက်ရလျှင် သူငယ်ချင်းအိမ်သို့ အလည်အပတ် မထွက်တော့ချေ။

          ကျောင်းပိတ်ရက်များ၌ အခြား ကျောင်းသူများ အပန်းဖြေ အလည်အပတ် ခရီးထွက်နေကြချိန်ဝယ် မခင်စော တစ်ယောက် စာအုပ် မျိုးစုံ ဖတ်နေသည်။ စာဖတ်၍ မျက်စိညောင်းလာလျှင် ခြံထဲဆင်းပြီး သစ်ပင်ပန်းပင်များ စိုက်သည်။ ခြံထဲဆင်းစရာ အလုပ်မရှိလျှင် စက် တစ်လုံးနှင့် စိတ်ကူးရရာ ချုပ်လုပ်နေတတ်သည်။ ခါးညောင်းလာလျှင် အခန်းတံခါး ပိတ်ပြီး ကျန်းမာရေး လေ့ကျင့်သည်။

          မခင်စော၏ ကိုယ်ကာယမှာ ဖွံ့ ထွားသန်စွမ်းလှ၍ ယောက်ျား တစ်ယောက်ကဲ့သို့ ခွန်အားဗလ ရှိလေသည်။

          ညနေကျောင်းလွှတ်ပြီဖြစ်၍ မခင်စောသည် အိမ်မှ လာကြို သော မော်တော်ကားဖြင့် ပြန်လာခဲ့၏။ ကားပေါ်မှဆင်းကာ အိမ်ထဲသို့ ဝင်မိလျှင် မိခင် ဒေါ်ခင်ဆင့်နှင့် အတူထိုင်ကာ စကားလက်ဆုံကျနေသော သူ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးသည့် အသက် ၂၀ ကျော်မျှရှိသော ဖြူဖြူနွဲ့ နွဲ့ လုလင်ပျို တစ်ယောက်ကို တွေ့ လိုက်ရ၏။

          ပွင့်လင်းကြည်လင်၍ ကျက်သရေရှိရှိ တည်ငြိမ်သော မျက်နှာ ထား၊ ဝါဝင်းသောအသား၊ ဖွံ့ ထွားသန်စွမ်းသော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ပိုင်ရှင် မခင်စောအား လုလင်ပျိုက စူးရှစွာ စိန်းစိန်းကြည့်လိုက်၏။

          “မဆင့်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီး မခင်စောလေ တင်တင်နွယ်ဒေါ်ခင်ဆင့်က ပြောလိုက်၏။ “အော်... မမဆင့် သမီးကိုး၊ ကျောင်းဆင်းလာပြီလား ညီမလေး”

          လုလင်ပျိုက အင်္ကျီရင်ဖုံးတွင် ဖောင်တိန်ကို ညှပ်ကာ ကျောင်း စာအုပ်များ ထည့်ထားသည့် ပိုးလွယ်အိတ်ကို လွယ်ထားသော မခင် စောအား ကျောင်းသူ တစ်ယောက်ဟု ချက်ချင်း သိလိုက်သည့်အလျောက် အသံကြောင်ကလေးဖြင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ မခင်စော ကား စကားပြန်မပေးမိဘဲ အံ့ဩသောစိတ်နှင့် လုလင်ပျိုကို စေ့စေ့ ကြည့်လိုက်သည်။

          အင်္ဂလိပ် ဆံတောက်လည်း မဟုတ်၊ ဆံပင်ရှည်လည်း မဟုတ်၊ စကောစက လက်သုံးသစ်မျှသော ဆံပင်ကို သပ်ရပ်စွာ နောက်သို့ လှန်ပြီးထားပြီး မိန်းမချော ချောသော မျက်နှာမှာ ပေါင်ဒါကို မဖွေး တဖွေး မှုန်းခြယ်ထားသည်။ နွဲ့ နှောင်းသွယ်လျ ဖြူစင်သော ကိုယ်ခန္ဓာ ပေါ်တွင် ဖက်ဖူးရောင် အနုပိုးပျော့ရှပ်လက်ရှည်နှင့် အစိမ်းရင့်ရောင် ဘန်ကောက် လုံချည်ကို ခြေမျက်စိဖုံးအောင် ဝတ်ဆင်ပြီး ကနွဲ့ကလျ ထိုင်နေသော လုလင်ပျို၏ ဟန်မူရာ၊ ဝတ်စားဆင်ခြင်မှု၊ စကားပြောပုံ လေသံမှာ မခင်စော၏ မျက်စိထဲဝယ် အဆင်မပြေနိုင်အောင် ဖြစ်နေ သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း လုလင်ပျိုက နှုတ်ဆက်သည်ကို မခင်စောက ပြန်မပြောမိ။

          “တင်တင်နွယ်က နှုတ်ဆက်နေတာ ပြန်ပြောပါဦး သမီးရဲ့။ သမီးကတော့ ဒီလိုပဲ တင်တင်နွယ် စကားနည်းတယ်”

          ကြောင်တောင် ကြည့်နေသော မခင်စောကြောင့် ဒေါ်ခင်ဆင့်က အားနာဟန်ဖြင့် ဝင်ပြီး လေပြေသွေးလိုက်၏။

          “ဟင်းဟင်း... ဟင်းဟင်း။ ကိစ္စမရှိပါဘူး မမဆင့်။ ညီမလေး က စိမ်းနေသေးလို့ပါ။ တော်ကြာ နွယ့်ကို သူ ခင်လာမှာပဲ”

          တင်တင်နွယ် အမည်ခံသူ လုလင်ပျိုက မပွင့်တပွင့်ကလေး ရယ်ကာ၊ ခေါင်းကို ငဲ့ကာဖြင့် ပြောလိုက်မှ အော်... မိန်းမလျာ တစ်ယောက်ကိုးဟု မခင်စော သဘောပေါက်လာတော့၏။ ကပ်ပါးရပ်ပါး ချော့မြှောက်စားသူဆိုလျှင် အချိန်မရွေး၊ နေရာမရွေး၊ လူမရွေး လက်ခံ စကားပြောလေ့ရှိသော မိခင်အား ကျွဲမြီးတိုသောစိတ်၊ တင်တင်နွယ်၏ ဟန်ပန်မူရာကို အကြည့်ရကတ်သော စိတ်တို့ဖြင့် မခင်စောသည် မိခင် ၏ ဩဇာမပျက်ရုံ “ဟုတ်ကဲ့” ဟု တစ်ခွန်းတည်း သံပြတ်ဖြင့် ပြောကာ သူ့အခန်းသို့ လျင်မြန်စွာ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ပြီး ဒီမိန်းမလျာနဲ့ မေမေနဲ့ ဘယ်လိုများ ဆက်မိတာ ပါလိမ့်ဟု တွေးမိ၏။ တွေးရာမှ မိန်းမလျာက ဘယ်လို မြှောက်ပင့်ပြီး ဒေါ်ခင်ဆင့်က ဘာတွေ လက်ဆောင်ပြန်လိုက်မည်ကို မခင်စော သိလိုသောစိတ် ပေါ်လာသည်။ ထိုကြောင့် အင်္ကျီလုံချည်ပင် မလဲနိုင်ဘဲ ဒေါ်ခင်ဆင့်နှင့် တင်တင်နွယ်တို့ စကားပြောနေသည်ကို ကောင်းစွာ ကြားရမည့်နေရာမှ ချောင်းမြောင်း နားထောင်နေလိုက်သည်။ မည် သည့်အကြောင်းက မည် ကဲ့သို့ အစပျိုးခဲ့သည်ကိုကား မခင်စော မသိ။ သူ ချောင်းနားထောင်ချိန်ဝယ် ကြားရသော စကားများမှာ အောက်ပါ အတိုင်း ဖြစ်သည်။ ပြီး

          “လူရယ်လို့ ဖြစ်လာကတည်းက ဝါးရင်းတုတ်ရွာမှာ တစ်သက် လုံး နေလာခဲ့တာ မင်းကလေး ကိုယ်တော်တိုင် မိန့်မြွက်ညွှန်ကြားလိုက် လို့ အခုလို မမဆင့်ထံ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်ခဲ့ရတာပါပဲ မမ ဆင့်ရယ်”

          “အံ့သြစရာ တော်တော်ကောင်းတယ်နော် နွယ်ရဲ့။ မမဆင့်တို့ မင်းကလေးတို့ ညီနောင်နှစ်ပါးအကြောင်း ဟိုတုန်းကတော့ ကြားဖူးပါရဲ့။ အမှတ်မဲ့နေခဲ့တာပဲ။ အခု နွယ် ပြောပြတော့ မမဆင့် ယုံတဲ့အပြင် ကြည်ညိုစိတ်၊ ချစ်စိတ်တွေ ပွားလာတယ်။ ကဲ... ဘယ်တော့လောက် စီစဉ်မလဲ နွယ်”

          “မြန်လေ ကောင်းလေပေါ့ မမဆင့်။ နက်ဖြန်ကစပြီး နွယ် လို အပ်သမျှ အားလုံး စီစဉ်မယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ နွယ် စိုးရိမ်တာ တစ်ခုက...”

          တင်တင်နွယ်က စိုးရွံ့သံကလေးဖြင့် စကားကို တစ်ပိုင်းတစ်စ ရပ်လိုက်သည်။

          “ပြောစရာရှိတာ ရဲရဲသာပြော နွယ်။ အခုဆိုရင် မမဆင့်နဲ့ နွယ် က မင်းကလေး အလိုတော်ကျ ညီအစ်မ ဖြစ်သွားပြီပဲ။ ဘာမှ အားနာ စရာမရှိဘူး မဟုတ်လား နွယ်”

          ဒေါ်ခင်ဆင့်က စိတ်ရောကိုယ်ပါ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ အားပေးသံ ဖြစ်၏။

          “ဟင်း.. ဟင်း.. ဟင်း.. ဟင်း ပြောရမှာ နွယ်ရှက်တယ် မမဆင့်”

          “ဪ.. ခက်လိုက်တဲ့ ကလေးမနှယ်၊ ပြောပါ နွယ်ရဲ့...”

          ဒေါ်ခင်ဆင့် အသံက ညီမဆိုးကလေးကို ချော့သံ ဖြစ်၏။

          “ဒါဖြင့် ပြောမယ်နော် မမဆင့်”

          “ပြောပါ နွယ်”

          “ဒီအိမ်ပေါ်မှာ ညီအစ်မ နှစ်ယောက် အတူတူနေကြမှာကို မမ ဆင့်ရဲ့ အစ်ကိုကြီးက ကြည်ဖြူပါ့ မလား၊ ဒါမှမဟုတ် ခဲအိုကြီးက မိုးမမှန်တဲ့ အကြံတွေ ပေါ်လာရင် အို.. နွယ်တော့ မင်းကလေး ကိုယ် တော်ကိုပဲ အားကိုးရမှာပဲလေ”

          တင်တင်နွယ်၏ ပြောဟန်ဆိုဟန်မှာ တကယ့် မိန်းကလေး အစစ်လို စိုးရိမ်ပူပန်၊ ထိတ်လန့်သံကလေး ဖြစ်နေရာ တိတ်တဆိတ်နားထောင်နေသော မခင်စောမှာ တင်တင်နွယ်ကို ကိုင်ပေါက်ချင်သလို၊ ရိုက်ချင်သလိုလို၊ ရယ်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ထိုအခိုက်

          “အဆင့်ရေ၊ အဆင့်”

          ဟု အိမ်ရှေ့ဘက်မှ ကြိုနေကျ ချစ်ဇနီး ထွက်မကြိုသဖြင့် သံကုန်ဟစ်လိုက်သော ဖခင် ဦးစောမောင်၏ အသံကို ကြားရသဖြင့် တိတ်တဆိတ် နားထောင်နေသည်ကို လူမြင်လျှင် မသင့်လျော်ကြောင်း စဉ်းစားမိသော မခင်စောက သူ့အခန်းရှိရာသို့ လျင်မြန်စွာ ပြန်ခဲ့ရလေ သည်။

          “မေမေ့ မိန်းမလျာကြီးက အိမ်က ကားပေါ် အခန့်သား စီးပြီး ဘယ်ကို ကြွသွားတာလဲ မေမေ”

          မခင်စော ဧည့်ခန်းထဲသို့ ပြန်ထွက်လာသော အချိန်မှာ တင်တင် နွယ် မရှိချေ။ ဦးစောမောင်အား ဒေါ်ခင်ဆင့်က ခြေခါခါ လက်ခါခါ မျက်စချီကာ မျက်နှာင့်ကာဖြင့် ရေပက်မဝင် ပြောနေရာမှ နှုတ်က မေးခွန်းထုတ်ရင်း အနားမှာ ရုတ်ခန် လာထိုင်လိုက်သော သမီး မခင် စောကြောင့် စကားပြတ်သွားလေသည်။ ဒေါ်ခင်ဆင့်က သမီးအား လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး

          “ဪ.. နွယ်လား၊ လိုအပ်သမျှတွေ စီစဉ်ရအောင် သွားရတာ သမီးရဲ့” ဟု ဖြေလိုက်၏။ 

          “ဘာတွေ စီစဉ်ကြမှာလဲ မေမေ” မခင်စောက မိဘနှစ်ပါးအား တစ်လှည့်စီ ကြည့်ပြီး မေးလိုက်၏။