မြသန်းတင့် - မက့်စ်၀ါဒနှင့်တွေးခေါ်မြော်မြင်ရေး

          စိတ်သည် ရုပ်နှင့် ခွဲ၍မရပေ။ စိတ်ပိုင်းလုပ်ဆောင် ချက်များသည် ဦးနှောက်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များဖြစ်သည်။ ဦးနှောက်သည် တိရစ္ဆာန်နှင့် ပြင်ပကမ္ဘာ လောကကြီးကို ဆက်သွယ်ပေးသည့် အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းဖြစ်သည်။ အရာဝတ္ထု များကို သိမြင်သည့်အရာသည် အာရုံဖြစ်သည်။ အာရုံသည် အာရုံကြောများ၏ ပြုပြင်ဖန်တီးသော တုံ့ပြန်မှုမှ ပေါ်ထွက်လာ သည်။ ။

          တိရစ္ဆာန်အဖို့ အာရုံသည် ပြင်ပကမ္ဘာလောကကြီးနှင့် ဆက်သွယ်ရာ၌ အချက်ပြသော ကြိယာဖြစ်သည်။ လူတွင်မူ (ထိခြင်း၊ သိခြင်း၊ မြင်ခြင်း)စသော အာရုံတွင်မကတော့ဘဲ အချက်ပြကြိယာတစ်ခု ပိုလာသည်။ ၎င်းမှာ စကားပြောခြင်း ဖြစ်သည်။

ရုပ်နှင့်စိတ်

          နာမ်ခန္ဓာကို ကြည့်မြင်ရာ၌ ရုပ်ဝါဒအမြင်နှင့် စိတ်ဝါဒအပြင်တို့သည် ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီး ဆန့်ကျင်ခြားနားကြ၏။ စိတ်ဝါဒအလိုအရ နာမ်ခန္ဓာသည် ရုပ်ခန္ဓာမှ ကွဲပြား၍ သီးခြားတည်ရှိသည်ဟု ယူဆ၏။ နာမ်ခန္ဓာသည် ရုပ်ခန္ဓာကို " စေ့သာအရာ”ဟု ယူဆ၏။ နား၊ မျက်စိ၊ နှာခေါင်း၊ ပါးစပ် ခြေလက် စသည့် ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းများက ထိခြင်း၊ သိခြင်း၊ မြင်ခြင်း၊ ကြားခြင်း၊ ရှူရှိုက်ခြင်း စသည်ဖြင့် ပြင်ပကမ္ဘာလောကကြီးကို ခံယူခြင်း၊ ပြင်ပကမ္ဘာလောကကြီးအား ပြန်၍တုံ့ပြန်ခြင်း စသည်တို့သည် နာမ်ကြောင့်ဖြစ်သည်ဟု ယူဆ၏။ နာမ်ခန္ဓာသည် ရုပ်ခန္ဓာကို အမှီမပြုဘဲ တည်ရှိနေသည်ဟုယူဆ၏။ တစ်ခါတစ်ရံ၌ နာမ်ခန္ဓာသည် ရုပ်ခန္ဓာကြီးကို စေခိုင်း၍ တစ်ခါတစ်ရံ၌ စေခိုင်းခြင်းမပြုဟု ယူဆ၏။

          ယင်းကား.....များစွာရှေးကျလှသော ခံယူချက်ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ဝိညာဉ်ဆိုသည်မှာ အလွန်သိမ်မွေ့နုနယ်သော အခိုးအငွေ့တစ်ခုဖြစ်သည်ဟု ရှေးလူ များက ယူဆခဲ့ကြ၏။ ထိုဝိညာဉ်ဟုခေါ်သည့် အခိုးအငွေ့သည် ရုပ်ခန္ဓာထဲ၌ တည်ရှိပြီး ရုပ်ခန္ဓာကိုခွာကာ သီးခြားတည်ရှိဗိုင်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြ၏။ ဥပမာအားဖြင့် လူအိပ်ပျော်နေစဉ်၌ ဝိညာဉ်သည် ထွက်သက်လေဖြင့် ပါသွားကာ ရုပ်ခန္ဓာ အပြင်ဘက်တွင် လှည့်ပတ်သွားလာနေသည်ဟု အယူရှိခဲ့ကြ၏။ မကောင်းသော ဝိညာဉ်သည် မကောင်းသော ရုပ်ခန္ဓာတွင် တည်ရှိသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြ၏။ ဥပမာ “တစ္ဆေပူးခြင်း”၊ “နတ်ဝင်ခြင်း” ““ပယောဂပူးခြင်း စသည်တို့မှာ မကောင်းသော ဝိညာဉ်ဆိုးက မကောင်းသော ရုပ်ခန္ဓာတွင် ဝင်ရောက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြလေသည်။ စိတ္တဇရောဂါနှင့် ဝက်ရူးပြန်ရောဂါဖြစ်ရခြင်းမှာ မကောင်းဆိုးဝါးဝိညာဉ် ဝင်ရောက်သောကြောင့်ဟု ယူဆကြ၏။ ထို့ကြောင့် ဝိညာဉ်သည် သေသည်၏ အခြားမဲ့၌ တည်ရှိနေသည်ဟုလည်းကောင်း၊ လူမမွေးဖွားမီ ဝိညာဉ်တည်ရှိနေသည် ဟုလည်းကောင်း ယူဆခဲ့ကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ။

           အချုပ်ဆိုရလျှင် နာမ်ခန္ဓာနှင့်ပတ်သက်သည့် စိတ်ဝါဒအဘိမ္မာဆိုင်ရာ အယူအဆများသည် ယင်းသို့သော ဥပါဒါန်စွဲလမ်းမှုများကို အမွှမ်းတင်၊ အရောင် တင်ပေးခြင်းမျှသာ ဖြစ်လေသည်။

          ယင်းသို့သော အမွှမ်းတင်ချက်များအနက် တစ်ခုမှာ စိတ်နှင့် ရုပ်ခန္ဓာသည် သီးခြားသော ပရမတ်တရားများဖြစ်ကြသည်ဟူသော အယူအဆဖြစ်၏။ ၎င်းအယူ အဆအရဆိုလျှင် စိတ်ပရမတ်နှင့် ရုပ်ပရမတ်ဟူ၍ တရားနှစ်ပါးရှိ၏။ ရုပ်ပရမတ်၊ သို့မဟုတ် ရုပ်ခန္ဓာသည် ချဲ့ကားသောသဘောရှိ၏။ အလေးချိန်ရှိ၏။ လဟာပြင်တွင် ရွေ့လျားသော သဘောရှိ၏။ စိတ်ပရမတ် သို့မဟုတ် နာမ်ခန္ဓာမှာ တွေးကြံသော သဘော၊ သိသောသဘော ထိတွေ့သောသဘော၊ တောင့်တသော သဘောရှိသည် ဟု ယူဆကြ၏။ ဤအယူအဆကို ယခုတိုင် အများအပြား လက်ခံနေကြသေးသည် ကို တွေ့ရ၏။ ထိမှု၊ သိမှု စသည့် အရည်အသွေးတို့သည် ရုပ်နှင့် လုံးဝ သီးခြားကင်းကွာနေကြသည်ဟု ယူဆ၏။ ၎င်းအယူအဆအရ သိမှု၊ ထိမှုဟူသမျှ သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ရုပ်ခန္ဓာနှင့် ဆက်စပ်လျက်ရှိသော်လည်း ရုပ်ကို မှီခြင်း၊တည်ခြင်းမရှိ၊ ရုပ်မဟုတ်သော ပရမတ်များဖြစ်ကြသည်ဟု ယူဆ၏။

          အလားတူပင် အတွေးအခေါ်၊ ဝေဒနာ စသည်တို့သည်လည်း ရုပ်ဖြစ်စဉ် ၏ ထုတ်ကုန်ပစ္စည်းမဟုတ်ဟု ယူဆကြ၏။ သို့ရာတွင် ဤစိတ်ဝါဒအယူအဆများ သည် ကာလအတန်ကြာကတည်းကပင်လျှင် ရုပ်ဝါဒရှုမြင်ချက်များ၏ ခုခံတားဆီးမှု ကို ကြုံတွေ့ခဲ့ကြရ၏။ ရုပ်ဝါဒအရဆိုလျှင် နာမ်ခန္ဓာသည် ရုပ်ခန္ဓာမှ သီးခြားတည်ရှိ နေသည်ဟု မယူဆပေ။ စိတ်ပိုင်းလုပ်ဆောင်ချက်များအားလုံးသည် ရုပ်ခန္ဓာတွင် မှီ၍ တည်၍နေသည်။ ရုပ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းများမရှိဘဲ စိတ်ပိုင်းလုပ်ဆောင်ချက်များ မရှိနိုင်ဟု ယူဆပေသည်။ စိတ်သည် ရုပ်၏အမြင့်ဆုံးအသွင်ရှိသော ထုတ်ကုန်ပစ္စည်း ဟု ယူဆ၏။

          ခေတ်သစ်ရုပ်ဝါဒသည် သိပ္ပံပညာတွေ့ရှိချက်များကို တပ်ဆင်ထားပြီး ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် နာမ်ခန္ဓာကို ကြည့်မြင်သော စိတ် (ဝါ) ခံယူချက်ကို ရုပ် ဝါဒသည် အလဲထိုးလိုက်နိုင်ပြီဖြစ်၏။ နာမ်ခန္ဓာသည် ဘဝ၏ တရွေ့ရွှေ နှင့် အဆင့်ဆင့် ပြောင်းလဲသော ဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှု၏ ထုတ်ကုန်ပစ္စည်းမျှသာဖြစ်၏။ တစ်စုံတစ်ခုသော အတိုင်းအတာအထိ အာရုံကြောဖွဲ့စည်းမှုစနစ် အဆင့်မြင့်သည့် သက်ရှိ ရုပ်ခန္ဓာများတွင် သိစိတ်ရှိသည်ကို တွေ့ရ၏။ အချို့တိရစ္ဆာန်များတွင် သိစိတ်ရှိလေသည်။ သို့ဖြင့် သိစိတ်သည် တရွေ့ရွေ့နှင့် အဆင့်ဆင့်ပြောင်းလဲသော ဖြစ်စဉ်အရ အတွေးအခေါ်ဖြစ်လာ၏၊ လူအဖြစ်သို့ ရောက်သည်၌ သိစိတ်ဖြစ်ပေါ် မှုသည် အမြင့်ဆုံးသို့ရောက်ရှိလာကာ အတွေးအခေါ်ဖြစ်လာလေတော့သည်။ ဤ အတွေးအခေါ်သည်လည်း ရုပ်ဖြစ်သော လူ့ဦးနှောက်၏ လှုပ်ရှားဆောင်ရွက်မှုသာ ဖြစ်လေသည်။ သို့ဖြစ်ရာ အနိမ့်ဆုံးမှ အမြင့်ဆုံးအထိဖြစ်သော စိတ်ပိုင်း လုပ်ဆောင် ချက်အားလုံးသည် ရုပ်ခန္ဓာ၏ လုပ်ဆောင်ချက်၊ ရုပ်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များသာ ဖြစ်လေသည်။ ရုပ်သည် အမြင့်ဆုံးသော ဖွဲ့စည်းမှုအဆင့်သို့ ရောက်လာသည်၌ ရုပ်သည် စိတ်ကို ထုတ်လုပ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ရုပ်ကို မှီခြင်း၊ တည်ခြင်းမရှိသော စိတ်ဆိုသည်မှာ အဓိပ္ပါယ်ကင်းမဲ့သော ကားမျှသာဖြစ်၏။ စိတ်သည် ရုပ်ခန္ဓာမှကင်း၍ မတည်ရှိနိုင်ပေ။

         သို့ဆိုလိုက်ခြင်းဖြင့် စိတ်ပိုင်းဖြစ်စဉ်များဟူသည် လုံးဝမရှိ၊ စိတ်ဆိုသည် မှာ လုံးဝမရှိဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပေ။ စိတ် သိစိတ်၊ အတွေးအခေါ်၊ ဆန္ဒ၊ ဝေဒနာ အာရုံ စသည်တို့သည် တကယ်ရှိ အဟုတ်ရှိသော အရာများဖြစ်သည်ကား မှန်ပေသည်။ ရုပ်ဝါဒသည် စိတ်၏ တကယ်ရှိ အဟုတ်ရှိခြင်းကို မငြင်းဆိုပေ။

          နာမ်ခန္ဓာဟုခေါ်သောအရာသည် ရုပ်ခန္ဓာနှင့် ကင်းလွတ်၍ သီးခြားတည်ရှိသည် ဆိုသည့်အချက်ကိုသာ ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်၏။ နာမ်ခန္ဓာသည် ရုပ်ခန္ဓာနှင့် ကင်း၍နေ သောအရာ မဟုတ်ပေ။ ပရမတ်မဟုတ်ပေ။ လူသည် တွေးသမျှ၊ ထိသမျှ တောင့်တသမျှ လူ၌ စိတ်ဆိုသောအရာသည် ရှိ၏။ တစ်ဖန် တွေးခြင်း၊ ထိခြင်း၊

          တောင့်တခြင်း စသည်တို့လည်း ရုပ်ဖြစ်သော လူ၏လုပ်ဆောင်ချက်သာဖြစ်၏။ ရုပ်ခန္ဓာတစ်ခု၌ တစ်စုံတစ်ခုသော အင်္ဂဖွဲ့စည်းမှု၊ တစ်စုံတစ်ခုသော ဇီဝအခြေအနေ တို့ ဖြစ်လာသည်၌ တွေးခြင်း၊ သိခြင်း ထိခြင်း၊ တောင့်တခြင်း စသည့် လုပ်ဆောင်ချက်များ ဖြစ်ပေါ်လာကြ၏။ ရုပ်ခန္ဓာနှင့် ၎င်း၏အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းများ | ပျက်သည်နှင့် အဆိုပါ တွေးခြင်း သိခြင်း၊ ထိခြင်း၊ တောင့်တခြင်း စသည်တို့လည်း | ပျက်လေတော့သည်။ သို့ဖြစ်ရာ စိတ်ပိုင်းလုပ်ဆောင်ချက်၊ လှုပ်ရှားဆောင်ရွက်ချက် ဟူသမျှသည် ရုပ်၏ ထုတ်ကုန်ပစ္စည်းများသာဖြစ်ပေ၏။ ဤသည်ကို စတာလင်က အောက်ပါအတိုင်း ခြုံ၍ပြောခဲ့၏။

           “အတွေးအခေါ်သည် ဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှု၌ ပြီးပြည့်စုံသော အဆင့်သို့ ရောက်နေသော ရုပ် (ဦးနှောက်) ၏ ထုတ်ကုန်ပစ္စည်းသာဖြစ်၏။ ဦးနှောက်သည်လည်း အတွေးအခေါ်၏ ကြိယာမျှသာဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် အတွေးအခေါ်ကို ရုပ်မှ ခွဲခွာ၍ မရပေ....”

သိစိတ်နှင့်အာရုံကြောဖွဲ့စည်းမှုစနစ်

          ရုပ်ခန္ဓာတိုင်း တွေးမှု သိမှု၊ ထိမှုတို့ကို မလုပ်နိုင်ပေး၊ သက်ဝင်ရုပ်ခန္ဓာ၊ သက်ရှိရုပ်ခန္ဓာများသာ တွေးမှု၊ ထိမှု သိမှုတို့ကို ပြုလုပ်နိုင်၏။ တစ်ဖန် သက်ရှိ ရုပ်ခန္ဓာတိုင်းသည်လည်း စိတ်ပိုင်းလုပ်ဆောင်ချက်များကို မပြုလုပ်နိုင်ပေ။ ဗဟိုအာရုံကြောဖွဲ့စည်းမှုစနစ်ရှိသည့် တိရစ္ဆာန်များ သတ္တဝါများ၌သာ စိတ်ဆိုသော အရာသည် ပေါ်လာ၏။ သက်ရှိရုပ်ဖျားတွင် အာရုံကြောဖွဲ့စည်းမှုစနစ် တဖြည်း ဖြည်း ပေါ်လာသည့်အခါ ဗဟိုအာရွံကြောဖွဲ့စည်းမှုစနစ်မှ ဦးနှောက်ဟူ၍ ဖြစ်ပေါ် လာသောအခါ အာရုံကို ဗဟိုပြုသော စိတ်၏ အခြေခံလုပ်ဆောင်များလည်း ပေါ်ပေါက်လာကြ၏။ ဦးနှောက်ဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှုသည် အဆင့်မြင့်လာသောအခါ ဦးနှောက်ကြောနှင့် ၄င်း၏ဗဟိုဌာနများ ပြစ်ပေါ်လာသောအခါ အတွေးအခေါ်ဟူသော ပို၍မြင့်သည့် စိတ်ပိုင်းလုပ်ဆောင်ချက်များ ပေါ်လာ၏။ သို့ဖြစ်ရာ ဦးနှောက်သည် အတွေးအခေါ်၏ ကြိယာအစိတ်အပိုင်းသာ ဖြစ်လေသည်။ တွေးကြံခြင်းမှာ ဦး နှောက်က ပြုလုပ်သောလုပ်ဆောင်ချက်တစ်ခု ဖြစ်လေသည်။

          ယခုခေတ်တွင် ဤအချက်ကို မငြင်းနိုင်ကြတော့ပေ။ သို့ရာတွင် လူသေ လျှင် ဝိညာဉ်ကျန်ရှိနေသေးသည်ဟူသော ယုံကြည်မှုမျိုးကား ယခုထက်တိုင် | ကျန်နေပေသေးသည်။ တစ်နည်းဆိုရလျှင် ကျွန်ုပ်တို့၏ စိတ်သည် ကျွန်ုပ်တို့သေလွန် ပြီးသည်၏နောက်မှသာ ပြီးပြည့်စုံသော ဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှုအဆင့်သို့ ရောက်သည်ဟု ယူဆနေကြသေး၏။ “စိတ်ပိုင်းဖြစ်စဉ်များကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကြည့်ရှုနိုင်ရန်၊ စိတ်ပိုင်း ဖြစ်စဉ်များ၏ သဘာဝနှင့် မူလကို နားလည်ရန်အတွက် ရုပ်အလွှာများဖြစ်ကြသည့် စိတ်ပိုင်းအသွင်သဏ္ဌာန်များ (6) အာရုံကြောဆိုင်ရာဖြစ်စဉ်များကို လေ့လာအပ် ပေသည်"'ဟု လီနင်က ရေးခဲ့၏။ ယင်းသို့သော လေ့လာမှုများကို ခန္ဓာဗေဒပါရဂူ တစ်ဦးဖြစ်သူ ရုရှားလူမျိုး အီဗန်ပက်ဗလော့က ပြုလုပ်ခဲ့ပေသည်။

ကိုယ်အင်္ဂါဖွဲ့စည်းမှုနှင့်ပတ်ဝန်းကျင်

          အာရုံကြောဖွဲ့စည်းမှုစနစ်သည် ကိုယ်အင်္ဂါဖွဲ့စည်းမှုအစိတ်အပိုင်းအမျိုးမျိုး ၏ လှုပ်ရှားမှုများကို စေ့ဆော်ကူညီသောအရာသာဖြစ်သည်ဟု ယခင်က ယူဆခဲ့ကြ၏။ ပက်ဗလော့ကမူ “အာရုံကြောဖွဲ့စည်းမှုစနစ်သည် အများယူဆကြသကဲ့သို့ ကိုယ်အင်္ဂါဖွဲ့စည်းမှုအစိတ်အပိုင်းတစ်ခုနှင့်တစ်ခုကို ဆက်သွယ်ပေးသော အရာ မဟုတ်၊ ကိုယ်အင်္ဂါဖွဲ့စည်းကြီးတခုလုံးနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တို့ကို ဆက်သွယ်ပေးသော အရာဖြစ်သည်"ဟု ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့၏။ ယခင်ကဆိုလျှင် အာရုံကြောဖွဲ့စည်းမှုသည် သောတအာရုံနှင့် စက္ခုအာရုံ၊ စက္ခုအာရုံနှင့် ဂန္ဓာအာရုံ ဂန္ဓာအာရုံနှင့် အာရုံ စသဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုနှင့် အခြားတစ်ခုကို ဆက်စပ်ပေးသော အရာမျှသာဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြ၏။ ပက်ဗလော့ကမူ ဤသို့မယူဆပ။ အာရုံကြော ဖွဲ့စည်းမှုစနစ်သည် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးတစ်ခုလုံးနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဆက်စပ် ပေးသော အရာဖြစ်သည်ဟု ဖော်ပြခဲ့လေသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုအာရုံကြော စနစ်သည် ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းများအချင်းချင်း၏ ဆောင်ရွက်လှုပ်ရှားမှုကို စနစ်တကျ ဖြစ်ပေါ်စေသော အရာမဟုတ်၊ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးတစ်ခုလုံးနှင့် ၎င်း၏ ပတ်ဝန်းကျင်တို့ အချင်းချင်း ဆောင်ရွက်လှုပ်ရှားပုံကို ဖြစ်ပေါ်စေသည့် အရပ် သည်ဟု ယူဆခဲ့၏။

          အာရုံကြောဖွဲ့စည်းမှုစနစ်၏ ယင်းသို့သော ပုပ်၊ ချက် တိရစ္ဆာန်သည် ၎င်း၏ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ဘယ်လိုဆက်ဆံရမည်ကို သ်ဝံ့လဘယ်လိုပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဘယ်လိုအသက်ရှင်နေရမည်ကို သိရှိလာ၏။ ယင်းသို့ အခြေအနေနှင့်အညီ လှုပ်ရှားဆောင်ရွက်တုံ့ပြန်နိုင်ရေးအတွက် တိရစ္ဆာန်သည် ၎င်း၏ခြေလက်များနှင့် အာရုံဒွါရများကို အသုံးပြု၏။ ဖြစ်စဉ်တစ်ခုလုံးကို ထိန်းချုပ် ထားသည့် ဒွါရကား ဦးနှောက်ပင် ဖြစ်ပေသည်။

         အာရုံကြောတုံ့ပြန်မှုသည် အစ၌ ရှင်း၏။ တစ်စုံတစ်ခုသော အရာသည် အာရုံဒွါရများကိုသွား၍ ရိုက်ခတ်၏။ သို့ရိုက်ခတ်ခြင်းကြောင့် ကြွက်သားများ၏ တုံ့ပြန်မှုကို ဖြစ်စေ၏။ တိရစ္ဆာန်သည် ပတ်ဝန်းကျင်က ရိုက်ခတ်သောအခါ ဤနည်းအတိုင်း တုံ့ပြန်လေသည်။ သို့ဖြစ်ရာ အကြင်အရာသည် အာရုံဒွါရများ ကို ဝင်ရောက်ရိုက်ခတ်အံ့၊ ထိုသို့သော တုံ့ပြန်မှုသည် ဖြစ်ပေါ်လာအံ့ စသဖြင့် တိရစ္ဆာန်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တို့ ဆက်သွယ်ပုံကို ပြဆိုကြလေသည်။ တိရစ္ဆာန်သည် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ယင်းသို့ဆက်ဆံလာခြင်းမှာ ယခင်ကကြုံခဲ့ဖူးသည့် ပြောင်းလဲခြင်း မရှိသော ပုံသေဖြစ်သော အဖြစ်အပျက်များကို အမှတ်သညာပြု၍ ဆက်ဆံရာမှ အစပြုခဲ့၏။ ယင်းကို ပက်ပလော့က တိုက်ရိုက် (သို့မဟုတ်) ပြုပြင်ဖန်တီးခြင်းမရှိသော အာရုံကြောတုံ့ပြန်မှုသဘောတရားဟု ခေါ်လေသည်။ သို့မှတစ်ဆင့် တိရစ္ဆာန် သည် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ဆက်ဆံရာတွင် ပြောင်းလွဲသော၊ ယာယီဖြစ်သော အဖြစ်အပျက်များ၊ ဆက်သွယ်မှုများကို တွေ့လာရ၏။ သို့ဖြင့် တိရစ္ဆာန်သည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို တိုက်ရိုက်အမှတ်သညာမပြုတော့ဘဲ ပြောင်းလဲလာ၏။ ယင်းကို ပက်ဗလော့က သွယ်ဝိုက် (သို့မဟုတ်) ပြုပြင်ဖန်တီးသော အာရုံကြောတုံ့ပြန်မှု သဘောတရားဟုခေါ်၏။

           ဥပမာအားဖြင့် တိရစ္ဆာန်သည် အစာစားခါနီးတွင် ခံတွင်းရှိ အရည်ကြိတ် များမှ သွားရည်ယိုစီးကျ၏။ သို့ဖြင့် ခွေးသည် စားခွက်ကို မြင်သည်နှင့် သွားမည် ယိုစီးလာလေ့ရှိ၏။ ဤသည်မှာ တိုက်ရိုက် (သို့မဟုတ်) ပြုပြင်ဖန်တီးခြင်းမရှိသော အာရုံကြောတုံ့ပြန်မှုဖြစ်၏၊ ခွေးသည် အစာကို ရသည်နှင့် ပါးစပ်ထဲတွင် သွားရည် တများများဖြစ်လာ၏။ ပက်ဗလော့သည် ခွေးအား အစာကျွေးတိုင်း ခေါင်းလောင်း တစ်ခုကို တီးလေ့ရှိ၏။ သို့ဖြင့် ကာလအတန်ကြာသော် ခွေးသည် ခေါင်းလောင်း တီးရုံမျှဖြင့် သွားရည်တများများဖြစ်လာလေတော့သည်။ ယင်းကား သွယ်ဝိုက် (သို့မဟုတ်) ပြုပြင်ဖန်တီးထားသော အာရုံကြောတုံ့ပြန်မှုဖြစ်လေသည်။ အစာကျွေး တိုင်း ခေါင်းလောင်းကို တီးခြင်းဖြင့် ခွေးအား ခေါင်းလောင်းသံကို တုံ့ပြန်အောင် ပြုပြင်ဖန်တီးထားခြင်းဖြစ်၏။ တစ်နည်းဆိုလျှင် ခွေးသည် အစာစားရတိုင်းခေါင်းလောင်းသံကို ကြားရဖန်များလတ်သော် ခေါင်းလောင်းသံကြားရုံမျှဖြင့် အစာစားရတော့မည်ဟု သိ၍လာကာ သွားရည်တများများဖြစ်လာခြင်းပင်ဖြစ်၏။ သို့ဖြစ်ရာ တိုက်ရိုက် (သို့မဟုတ်) ပြုပြင်ဖန်တီးခြင်းမရှိသော အာရုံကြောတုံ့ပြန်မှု သည် မျိုးနွယ်များ၏ တရွေ့ရွေ့နှင့် အဆင့်ဆင့်ပြောင်းလဲသော ဖြစ်စဉ်လမ်းကြောင်း တစ်လျှောက်၌ တိရစ္ဆာန်၏ မျိုးရိုးကို လိုက်မှုတစ်ခုဖြစ်၏။ သွယ်ဝိုက် (သို့မဟုတ်) ပြုပြင်ဖန်တီးထားသော အာရုံကြောတုံ့ပြန်မှုမှာ မျိုးရိုးလိုက်မှုမဟုတ်ဘဲ သီးခြား အခြေအနေတစ်ခုအတွင်း တစ်ဦးချင်းစမ်းသပ်ကြည့်ရာမှ ပေါ်ပေါက်လာသောအရာ ဖြစ်၍ ပြောင်းလဲနိုင်၏။ ဖျက်ဆီးပစ်နိုင်၏။ သို့ဖြင့် အချိန်အတော်ကြာမျှ ခေါင်းလောင်းတီးတိုင်း အစားအစာကျွေးခြင်းမပြုသည့်အခါ များလာသော် ခွေးသည် တုံ့ပြန်ခြင်း မပြုတော့ပေ။ သို့မဟုတ်လျှင်လည်း ခွေးအား ခေါင်းလောင်းမြည်သံ ပေးလျှင်၊ သို့မဟုတ်လျှင် အစာကျွေးမည်ဟု သိအောင်သင်ကြားထားနိုင်လေသည်။