မြသန်းတင့် - ကျနော်ဆက်၍ရေးချင်သော၀ထ္ထုများ

'          လူသည် အတိတ် ပစ္စုပ္ပန်၊ အနာဂတ်ဟူသော ကာလသုံးပါးနှင့် ကင်း၍ မနေနိုင်ချေ။ ၄င်း၌ ကုန်လွန်ခဲ့သော အတိတ်ကာလ၊ ထိုအတိတ်ကာလနှင့်ဆက်၍ ဖြစ်ပေါ်လာသော လက်ငင်းဘဝ၊ ထိုလက်ငင်းဘ၀၏ အကျိုးဆက်တရားအဖြစ် ပေါ်ပေါက်လာသော လာလတ္တံ့သောကာလတို့ကို ဆင်ခြင်စဉ်းစားခြင်း ပြုရလေသည်။ “ငါသည် တွေးတောစဉ်းစားခြင်းပြု၏။ ထို့ကြောင့် ငါဟူ၍ ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်”ဟူသော ဒေးကားအမည်ရှိသော ၁၈ ရာစုနှစ် အနောက်တိုင်း အဘိဓမ္မာပညာရှင် တစ်ဦး၏ ကားသည် မှန်သင့်သလောက် မှန်ပေသည်။

          လူသည် တစ်ယောက်တည်းနေသောသတ္တဝါမဟုတ်ဘဲ အုပ်စုဘဝဖြင့် | နေထိုင်သော သတ္တဝါဖြစ်ရာ၊ အကြောင်းမသင့်၍ တစ်ယောက်ထီးတည်း နေရသော ခါများ၌ စဉ်းစားတွေးခေါ်ခြင်းအမှုကို ပိုမိုလုပ်ဆောင်ခြင်း ပြုရသည်။ လူသည် ကားပြောသော သတ္တဝါဖြစ်ရာ အကြောင်းမသင့်၍ တစ်ယောက်ထီးတည်းနေရသော ခါများ၌ ပို၍ စကားပြောလိုသည်။

          ကျွန်တော်သည် တစ်ခါက အကြောင်းမသင့်၍ တစ်ယောက်တည်း နေခဲ့ရကျွန်တော့်ဦးနှောက်သည် ထိုခါ၌ စဉ်းစားတွေးခေါ်ခြင်းပြုရန် ပိုမိုဆောင်သို့ လာ၏ အသံကိုပြုသော အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတို့သည် ပို၍ အလုပ်လုပ်ရန် ကို လာကြသည်။ ထိုအခါ၌ ကျွန်တော်သည် တစ်ယောက်ထီးတည်း အသံထွက်၍ ဦး ခြင်း ပြုလေသည်။

           “လူဟာ အကြောင်းတရားနဲ့ ကင်းပြီး မနေနိုင်ဘူး။ ဟင်းလင်းပြင်းပြီး မနေနိုင်ဘူး။ အချိန်နဲ့ကင်းပြီးည်း မနေနိုင်ဘူး။ လူဟာ အချိန်ရဲ့ ဖိစီးမှုအောက်က မလွတ်မြောက်နိုင်ဘူး။ အချိန်ကို အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်၊ အနာဂတ်အဖြစ် ပညတ်ပြုပြီး ပိုင်းခြားထားကြတယ်။ ပစ္စုပ္ပန်ဟာ အတိတ်နဲ့ အနာဂတ်အကြားမှ နယ်နိမိတ်မျဉ်း ကြောင်း ဖြစ်တယ်။ ယနေ့ဟာ “ယမန်နေ့”ဆိုတဲ့ ကုန်လွန်သွားတဲ့ အချိန်နဲ့၊ “မနက် ဖြန်”ဆိုတဲ့ လာလတ္တံ့သောအချိန်တို့ရဲ့ အကြားက ကြားခံမျဉ်းကြောင်းဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ့မှာ ယနေ့ဆိုတာ မရှိဘူး။ “မနက်ဖြန်”ဆိုတာလည်း မရှိဘူး။ “ယမန်နေ့'ပဲ ရှိတယ်။ ပစ္စုပ္ပန်မရှိဘူး၊ အနာဂတ် မရှိဘူး၊ အတိတ်ပဲ ရှိတယ်။ ဒီလိုဆိုရင် ငါဟာ အချိန်ရဲ့ ဖိစီးမှုက တစ်စိတ်တစ်ဒေသ လွတ်မြောက်နေပြီလား။ ဒီလိုလည်း မဖြစ်နိုင်ဘူး။ လူဟာ ဘယ်အခါမှ အချိန်ရဲ့ ဖိစီးမှုအောက်က မလွတ်မြောက်နိုင်ဘူး။ လူမှန်သမျှ၊ အရာဝတ္ထုမှန်သမျှ အချိန်နဲ့ကင်းကွာပြီး တည်နေနိုင်ခြင်းမရှိဘဲနဲ့ ငါဟာ အတိတ်မှာချည်းပဲ နေထိုင်ခြင်းပြုနေတယ်လို့ ဘာကြောင့် ထင်နေရသလဲ။ ပစ္စုပွန်း အနာဂတ်မရှိဘူးလို့ ဘာဖြစ်လို့ ထင်နေရတာလဲ”

           ကျွန်တော်သည် တစ်ယောက်ထီးတည်း နေထိုင်ခြင်း ပြုရသောအခါများ၌ ဤသို့ အသံထွက်၍ စဉ်းစားခြင်း ပြုမိသည်။ ကမ္ဘာလောက၌ သက်ရှိသက်မဲ့ မှန် သသည် အချိန်နှင့် ကင်းလွတ်ဖြစ်တည်နိုင်ခြင်း မရှိဟု အဘိမ္မာများက ဖွင့်ဆိုကြ၏။ ရှိရှိသမျှ သက်ရှိသက်မဲ့တို့သည် အလျား၊ အနံ၊ ထုနှင့် အချိန်ဟူသော အတိုင်းအတာ လေးမျိုးမှ ကင်းလွတ်ဖြစ်တည်နိုင်ခြင်းမရှိဟု သိပ္ပံပညာကလည်း ဆို၏။ သို့ဖြစ်ပါလျက် ကျွန်တော့်တွင် ပစ္စုပ္ပန်လည်း မရှိ၊ အနာဂတ်လည်း မရှိ၊ အတိတ်သာ ရှိသည်ဟု အဘယ်ကြောင့် ထင်နေရသနည်း။ ။

           အချိန်သည် အာရကာလကြီးဖြစ်သည်။ ၄င်း၌ အစလည်း မရှိ။ အဆုံးလည်း မရှိချေ။ မည်သည့်အချိန်ကစ၍ အချိန်ကာလဟူ၍ ပေါ်ပေါက်ခဲ့သနည်း။ မည်သည့် အချိန်၌ အချိန်ကာလသည် အဆုံးသတ်သွားမည်နည်း။ အချိန်သည် တရွေ့ရွေ့သွားလျက် ရှီသော ရထားကြီးနှင့်တူသည်။ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ထိုရထားကြီးပေါ်တွင် စီးနင်းလိုက်ပါလာကြသော ခရီးသည်များ ဖြစ်ပေသည်။ ကျွန်တော်သည် အဆုံးမရှိ သွားလာလျက်ရှိသော ရထားကြီးပေါ်၌ ဘူတာတစ်ခုမှ တက်လိုက်လာခဲ့၍ ဘူတာတစ်ခုတွင် ဆင်းနေရစ်ရမည်သာဖြစ်သည်။ ရထားကြီးကား ဆက်လက် ခုတ်မောင်  ခုတ်မောင်းနေမည်သာဖြစ်သည်။ ထိုရထားကြီးသည် မည်သည့်ဘူတာမှ စထွက်ခဲ့သနည်း။ မည်သည့်ဘူတာတွင် ခရီးဆုံးမည်နည်း။

           ဤသည်ကို ကျွန်တော် မသိ။ ကျွန်တော်သီသည်မှာ ထိုရထားကြီးသည် ထာဝစဉ် ခုတ်မောင်းလျက်ရှိ၍ ကျွန်တော်တို့သာလျှင် ဘူတာတစ်ခုခုတွင် ဆင်းနေရစ် မည်ဆိုသည့် အချက်သာဖြစ်သည်။

         “ခရီးတစ်ခုကို ဘူတာတွေ၊ စခန်းတွေ၊ မိုင်တွေနဲ့ သတ်မှတ်ကြတယ် အချိန်ကိုတော့ နေ့ ည၊ ရက် လ၊ နှစ်တွေ အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ ပိုင်းခြားသတ်မှတ် ကြတယ်။ ဒါဖြင့် ငါဟာ ခရီးတစ်ခုကို သွားနေမှန်း သိပါလျက် အချိန်ရထားကြီးကို စီးနင်းလိုက်ပါနေမှန်း သိပါလျက်၊ ငါ့ခရီးမှာ ဘာဖြစ်လို့ ဘူတာတွေ မိုင်တိုင်တွေကို တွေ့ရသလဲ အဖြစ်အပျက်တွေကို မတွေ့ရသလဲ”

         ကျွန်တော်သည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်လှန်မေးခွန်းထုတ်မိသည်။

          အချိန်ဆိုတာကို အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ ပိုင်းခြားသတ်မှတ်ထားတယ်ဆိုရင် ငါ့မှာ အချိန်ကို ပိုင်းခြားသတ်မှတ်ရအောင် ထူးခြားတဲ့ အဖြစ်အပျက်ရယ်လို့ ရှိရဲ့လား။ ဟုတ်တယ်၊ ငါ့မှာ အချိန်ကို ပိုင်းခြားသတ်မှတ်ရအောင် ထူးခြားတဲ့ အဖြစ်အပျက်ရယ် လို့မရှိဘူး။ ငါ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ လူတစ်ယောက်မှ မရှိဘူး။ ငါဟာ ကမ္ဘာလောကကြီးနဲ့ တသီးတခြား ကင်းလွတ်နေတယ်။ တစ်နေ့လုံးနေလို့မှ တာဝန်ကျပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ယောက်လောက်ကို နှစ်ခါလောက် မြင်ရတာပဲရှိတယ်။ နောင်လည်း ဒီပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ဒီမျက်နှာ နှစ်ခုကို ဘယ်လောက်ကြာကြာ မြင်နေရဦးမလဲ မသိဘူး။ မနက်ဖြန်မှာလည်း ဒီအတိုင်း တွေ့နေရဦးမှာပဲ။ သန်ဘက်ခါမှာလည်း ဒီအတိုင်း တွေ့နေရဦးမှာပဲ။ သန်ဘက်ခါရဲ့ နောက်တစ်နေ့။ အဲဒီနောက်တစ်နေ့လည်း ဒီအတိုင်းပဲ ဖြစ်နေဦးမှာပဲ။ ဒီတော့ ငါဟာ ပစ္စုပန်မှာ နေထိုင်အသက်ရှင်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ အတိတ်မှာပဲ အသက်ရှင်နေတာ ဒါကြောင့် ငါဟာ အချိန်ရဲ့ ဖီစီးမှုက တစ်စိတ်တစ်ဒေသ လွတ်မြောက်နေတယ်လို့ | ထင်နေခြင်းဖြစ်တယ်” ။ | အပြင်ဘက်တွင် တိတ်ဆိတ်လျက်ရှိသည်။ ကျွန်တော့် အခန်းကျဉ်းကလေး ထွင်လည်း တိတ်ဆိတ်ခြင်းသာ မင်းမူလျက်ရှိသည်။ အိမ်မြှောင်တစ်ကောင်၏ စုတ် သည် တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို ဖျက်ဆီးလိုက်သည်။

          “အချိန်ဆိုတဲ့ အဆုံးမရှိတဲ့ကာလကြီးကို နေ့၊ ည၊ ရက်လ နှစ် ခြားထားကြတယ်။ ငါတို့ဟာ ဒီအပိုင်းအခြားတွေထဲမှာ အသက်ရှင်တာ ခန့်ညကိုတော့ သိပါရဲ့၊ မှောင်လာလို့ ကျီးကန်းတွေ အိပ်တန်းတက် ရင်၊ စာကလေးတွေ အိပ်တန်းတက်သံကြားရင် ညမှန်းသိပါရဲ့၊