မြဒေါင်းညို - သင်းထိုက်နဲ့သင်းကံ

          အချိန်ကား    ၁၉၂....    မတ်လ    ၁၅ ရက်နေ့      ညနေ     ၆      နာရီ       ၃ မိနစ်...။

          ဖရန်စစ်ဂျိုဆက် မက်ဖီလစ်သည် ဒန်ဘွိုင် လူမွဲရုံ (သို့မဟုတ်) ဟိုတယ်ထဲသို့ ဝင်သွားလေ၏။ (အိုင်ယာလန်ပြည်) ဒဗ္ဗလင်မြို့တစ်မြို့ လုံးပင် ဒန်ဘွိုင်ဟိုတယ်သည် လူမွဲ အညွန့်တုံး သူခိုးသူဝှက် အသေး အမွှားတို့ ပျော်ပိုက်သော ဘုံနန်းကြီးဖြစ်ကြောင်း အကျယ်အကျယ် သိရှိ ပြီးသားဖြစ်၏။ ဟိုတယ်ရုံပတ်ဝန်းကျင်သည် လူမွဲရပ်ကွက်များ ဖြစ်ကြ ၏။ ညစ်ပတ်စုတ်ပဲ့နံစော်၏။ ဟိုတယ်ရုံထဲမှာပင် လူပေါင်းများစွာ ကျပ်တည်းစွာ အိပ်စားနေထိုင်သဖြင့် လူနံ့၊ အစားအသောက်အနံ့၊ အမှိုက် သရိုက်အနံ့များ၊ ထောင်းခနဲ၊ ဟောင်ညီစွာ ထွက်ပေါ်လာ၏။ လူမွဲလော ကနှင့် လျော်ညီစွာ အာဝါသမကောင်း ကျန်းမာရေးနှင့် ဆန့်ကျင်လှ၏။

          တဖြောက်ဖြောက်နှင့် မိုးရေပေါက်များ ကျဆင်းလာ၏။ ကောင်း ကင်ကြီး ညိုမှိုင်းမည်းနက်သွား၏။ လေထဲ၌ မိုးသီးကလေးများ လွင့်ပါ လာ၏။ လမ်းပေါ်မှာ မိုးသီးဖြင့် တင်းကျမ်းပြည့်ဖွေးနေ၏။ စိုစွတ်ထိုင်းမှိုင်းသော ဥတုပင်တည်း။

          မက်ဖီလစ်သည် ဟိုတယ်ရုံထဲ အပြေးအလွှားဝင်သွားပြီးနောက် တံခါးဝနားရှိ ချောင်များတွင် ဝင်ခိုနေ၏။ နောက်က ဘာသံမျှ မကြား သောအခါ တံခါးဝနားလာ၍ တံခါးအပြင် ဟိုဟိုဒီဒီ နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် လှမ်းကြည့်လေ၏။ ဦးထုပ်ထိပ်ကို မျက်နှာပေါ်ဆွဲချ၏။ လည်ပင်းက အပေါ်အင်္ကျီ ဘလေဇာကော်လံကို အပေါ်ဆွဲတင်လိုက်၏။ တတ်အား သရွေ့ ရုပ်ဖျက်လေ၏။ မက်ဖီလစ်က သူ့နောက် ဘယ်သူဘယ်ဝါနောက်ယောင်ခံလိုက်ပါလိမ့်ဟု သိချင်လှ၏။ သူ ဟိုတယ်လူမွဲရုံထဲ ဝင်လာသည်ကို လူမသိစေချင်၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မက်ဖီလစ် သည် ရာဇဝတ်ကောင်ဖြစ်၏။ ဝရမ်းပြေးဖြစ်၏။ သူသတ်ဖြစ်၏။

          လွန်ခဲ့သော အောက်တိုဘာလက အမ်အရပ်၌ ယာအလုပ်သမား များ သပိတ်မှောက်မှုနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ယာရှင်အသင်းအတွင်းရေးမှူးကို မက်ဖီလစ်က သေနတ်ဖြင့် ပစ်သတ်ခဲ့၏။ လူသတ်မှုဖြစ်ကတည်းက ဝရမ်းထွက်ပြေးနေရ၏။ ဒဗ္ဗလင်တစ်ဝိုက်ရှိ တောင်တန်းများပေါ်သို့ တက်ကာ ပုန်းအောင်းနေရ၏။

          နာရီဝက်လောက်က မက်ဖီလစ်သည် ဒဗ္ဗလင်မြို့ထဲသို့ ကုန်တင် မီးရထားခိုးစီးကာ ပြန်ဝင်လာခဲ့၏။ မီးရထားဂါတ်ဗိုလ်မှာ မက်ဖီလစ်ပါ ဝင်သော အိုင်ရစ် ကွန်မြူနစ်ပါတီ အစည်းအရုံးဝင်တစ်ဦးဖြစ်လေသည်။

          မက်ဖီလစ်မှာ နောက်ယောင်ခံလိုက်မှာစိုးသဖြင့် တံခါးပေါက်မှာ လမ်းထဲသို့ ဥဒဟိုလျှောက်၍ ကျီးကန်းကဲ့သို့ ဘယ်ညာပတ်ဝိုင်း အရပ် လေးမျက်နှာကြည့်၏။ အတွေ့အကြုံများသော စုံထောက်မျက်စိဖြင့် ကြည့်သဖြင့် မက်ဖီလစ် မျက်စိများမှာ ပုစွန်မျက်စိကဲ့သို့ ပြူးလိလိ ဖြစ်နေပေတော့၏။ လမ်းထဲမှာ နောက်ယောင်ခံလိုက်သူ အရိပ်အယောင် အစွန်းစမျှ မတွေ့မြင်ရမှ သက်ပြင်းကြီးမှုတ်ထုတ်ကာ စိတ်ချနိုင်ပေပြီ။

          မက်ဖီလစ်သည် တံခါးပေါက်ကို ကျောပေးကာ ရုံအတွင်းသို့ ရပ်ကြည့် ပြန်လေ၏။

          မက်ဖီလစ်မှာ အရပ်အမောင်း အလောတော်ထဲကပင် ဖြစ်သော် လည်း ကျယ်ဝန်းမောက်မားသောပခုံးနှင့် ရင်ဘတ်ကြီးများရှိ၏။ လမ်းလျှောက်လျှင် သားကောင်များ တောထဲမှာလျှောက်သလို လျှောက်တတ် ၏။ မျက်နှာမှာ သေးသွယ်၍ ဝါ၏။ ဆံပင်နက်သလောက် မျက်ခုံးမွေးကောင်း၏။ မျက်လွှာချထားသောအခါ မျက်လုံးပြာကြီးများမှာ အရောင် ထွက်၍ မျက်ခွံအပေါ်သို့ လှန်ထားသောအခါ မက်ဖီလစ်မှာ မျက်လုံးလှ သူတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ မေးရိုးမှာ လေးထောင့်ဖြစ်ရုံမက အရိုးပေါ်အရေ တင်ကာ မပြည့်ဝချေ။ နှာတံဖြောင့်၏။ ပါးခွက်ချိုင့်၍ ပါးရိုးမြင့်မား၏။ ချောင်းခြောက်ဆိုးသောအခါများတွင် မက်ဖီလစ်မျက်နှာမှာ ရှုံ့တွသွား တတ်လေသည်။

          မက်ဖီလစ်မှာ ညစ်ပတ်စုတ်ပဲ့သော၊ သင်္ဘောသားဝတ် အပြာ ရောင်ဘောင်းဘီရှည်ကို ဝတ်ထား၏။ မိုးကာအင်္ကျီကို အပေါ်ထပ်ဝတ် ကာ လည်ပင်း၌ ကြယ်သီးအပြည့်အစုံ တပ်ထားလေသည်။ ဝတ်ထား သောဖိနပ်မှာ အစုတ်၊ အဟောင်းဖြစ်၏။ စီးသွားလျှင် မိုးရေဝင်သဖြင့် တကျိကျိနှင့်မြည်လေသည်။ ဝဲဘက်လက်မောင်းအောက်၌ သားရေအိတ် ဖြင့် ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ထည့်ထား၏။ ခြောက်လုံးပြူးအိတ်ကို လည်ပင်းမှ ကြိုးစလွယ်သိုင်းထားလေသည်။

          မက်ဖီလစ်မှာ ဟိုတယ်အခန်းမထဲသို့ ဝင်သွားသောအခါ လက် တစ်ဖက်က မိုးကာအင်္ကျီထဲနှိုက်ကာ ခြောက်လုံးပြူးကိုင်ထားလေသည်။ ဟိုတယ်စာရေးနှင့် ဆင်းရဲနွမ်းပါးရုပ်ပြသော အဘိုးအိုသုံးယောက်မှာ ဆူညံစွာ စကားပြောနေ၏။ စာရေးက အဘိုးကြီးတစ်ယောက်အား မောင်းထုတ်လေ၏။

          အမောင်းခံရသော အဘိုးကြီးသည် ဆိုးရွားသောမျက်နှာဖြင့် မက်ဖီလစ်ဆီ လှည့်ကြည့်ပြီးလျှင် မက်ဖီလစ်အနား ကပ်လျှောက်ကာ လမ်းထဲ ထွက်သွားလေ၏။

          “သိပ်လူဝါးဝတာပဲ၊ သတ်ပစ်ဖို့ကောင်းတယ်”

          “အေး... ဟုတ်တယ်၊ သိပ်ရှုပ်တဲ့အကောင်ကွ”

          ဟု ကျန်ရစ်ခဲ့သော အဘိုးကြီးနှစ်ယောက်က အချင်းချင်း ပြောနေကြကုန်၏။

          ဟိုတယ်စာရေးထံ ကျန်ရစ်သူ အဘိုးကြီးနှစ်ဦးက အိပ်ရာလက် မှတ်တောင်းနေ၏။ စာရေးက မောင်းမဲသည်ကို တောင်းတောင်းပန်ပန် နှင့် တောင်းနေလေ၏။

          မက်ဖီလစ်က ဟိုတယ် အော်ဖစ်လက်မှတ်ရုံနားက ဖြတ်၍ ဧည့် ခန်းကြီးထဲဝင်သွား၏။ ကုလားထိုင်များ ကျိုးတိုးကျဲတဲနှင့် ပြန့်ကျဲနေ၏။ တချို့မှာ မြင်မကောင်းအောင် ကျိုးပဲ့နေကြ၏။ ဟိုတစ်စု၊ သည်တစ်စုနှင့် လူစုများမှာ ထိုင်ချင်သလိုထိုင်၊ နေချင်သလိုနေကာ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း နေကြပြောကြ၏။ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဝတ်စားသူမှာ တစ်ယောက်မျှမရှိ။ ကြမ်းပိုးတေလေ လူမွဲများဖြစ်ကြ၏။ တချို့မှာ အသက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် လူအိုမင်းနေ၏။ ထမင်းငတ်ခြင်း၊ ရောဂါ ဘယဖြစ်ခြင်းများ၏ အကျိုးကျေးဇူးများပင်တည်း။ တချို့မှာ လက် နောက်ပစ်ကာ ခေါင်မိုးကြည့်၍ စဉ်းစားနေကြ၏။ တချို့က မတ်တတ် ရပ်လိုက်၊ ထိုင်လိုက်နှင့် ခွေးနေရာမရသကဲ့သို့ ရှိနေ၏။

          စီးကရက်ကို ခပ်မှန်မှန်ကလေးဖာထုတ်ရင်း မက်ဖီလစ်က ဧည့် ခန်းဟော(လ်)ကြီးထဲက လူပေါင်းစုံမျက်နှာကို သေချာစွာ မြေခွေးကြည့် မျိုးနှင့် ကပ်ကြည့်ရင်း လျှောက်သွားလေ၏။ အကြည့်ခံရသူများက လည်း မက်ဖီလစ်အား ဂရုမစိုက်ကြ၊ မက်ဖီလစ်က ဧည့်ခန်းအဆုံး ညာဘက်ခန်းမကြီးတစ်ခုဆီကို လက်တွန်းထက်ဝက် တံခါးကို တွန်းဝင်သွားလေ၏။

          ထိုအခန်းမှာ စာကြည့်ခန်း၊ ကစားဝိုင်းခန်း ဖြစ်ဟန်တူ၏။ တချို့ စားပွဲများပေါ်၌ သတင်းစာများ ပြန့်ကျဲ၍နေလေသည်။ တချို့က စားပွဲ ပေါ်မှာပင် ဝမ်းလျားမှောက် စစ်တုရင်ထိုးနေကြ၏။ တချို့က စာဖတ် ၏။ တချို့က ဖဲရိုက်ကြ၏။ သို့သော် များသောအားဖြင့် မိမိတို့ရှေ့တည့် တည့်အား စိုက်ကြည့်ကာ ကိုယ့်ဘဝအသီးသီး ကိုယ်ပြန်ကြည့်၍ ဆင်းရဲ လေလေ၊ သံဝေဂရလေလေ လူ့ပြည်ဟောင်းမုန်း၍ လူ့ပြည်သစ်တည်ရန် အကြံထုတ်နေကြ၏။ အညွန့်တုံးသွားသော ဘဝကြီးအား နှမြောစုံမက် နေကြသေး၏။

          မက်ဖီလစ်သည် လက်ဝဲလက်က စီးကရက်ကို လက်ကြားညှပ်၍ လက်ယာလက်က မိုးကာအင်္ကျီရင်ဘတ်ကြယ်သီးနှစ်လုံးကြားရှိ ခြောက် လုံးပြူးလက်ကိုင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ စားပွဲတစ်ခုပြီးတစ်ခု လျှောက် ကြည့်လေ၏။ မက်ဖီလစ်အား မည်သူမျှ ဂရုမစိုက်ချေ။ မက်ဖီလစ် ဝရမ်းပြေးမှန်း သိလင့်ကစား စိတ်ပန်းကိုယ်ကြေ၍ လူ့ပြည်ကို စိတ်နာနာသော ဤလူတစ်သိုက်မှာ ဗရုန်းဗရင်း ဖြစ်သွားကြမည် မဟုတ်ချေ။ အလုပ်ကြမ်းသမား၊ သူခိုး၊ သူဝှက်နှင့် ဇရာထောင်း၍ ကုပ်ချောင်းချောင်း ဖြစ်နေသော လူများမှာ အားအင်သေးသိမ်ကြသဖြင့် စည်းစိမ်ကြီးရှင် မိန်းမများကဲ့သို့ လူသတ်မှုတစ်မှုအတွက် ကျီးလန့်စာစား ဖြစ်ကြမည် မဟုတ်ချေ။ ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူများအဖို့မှာ လူသတ်မှုသည် အထူး အဆန်းမဟုတ်ချေ။

          မက်ဖီလစ်မှာ စာကြည့်ခန်းထဲ၌ သူတွေ့လိုသူကို မတွေ့သဖြင့် ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ ကူးသွားလေ၏။ ထမင်းစားခန်းမကြီးမှာ ကျယ် ဝန်း၍ စားပွဲခုံရှည်ကြီးများ ပြည့်နှက်လျက်ရှိလေသည်။ စားပွဲခုံအောက်၌ ထမင်းစားပြီး ထသွားသူတို့ လွှင့်ပစ်ခဲ့သော အရိုးအရင်းများ တင်းကျမ်းပြည့်နေ၏။ မက်ဖီလစ် ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်သွားသောအခါ တချို့ တလေမှာ ထမင်းစားကောင်းတုန်း အချိန်အခါပင်တည်း။ စားပွဲခုံပေါ်မှာ လက်တင်၍ ပလုတ်ပလောင်း ချွေးသံတရွှဲရွှဲနှင့် ထမင်းကြိတ်နေသူများမှာ မက်ဖီလစ်ဝင်လာမှန်း မသိကြ၊ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်သာ တွင်တွင်ကြီး စားနေကြ၏။

          မက်ဖီလစ်က ထမင်းစားခန်းထဲတွင် ထမင်းစားနေကြသော လူ များကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ရုံနှင့် သူရှာနေသောလူကို ရိပ်ခနဲ တွေ့ရလေ ၏။ သူရှာနေသောလူမှာ ထမင်းစားခန်း အရှေ့ဘက်အစွန်ဆုံး၊ ထောင့် ခပ်ကျကျမှာ ခေါင်းမဖော်ဘဲ ထမင်းစားနေလေ၏။ မက်ဖီလစ်က ထိုလူ ရှိရာသို့ စိုက်စိုက်၊ စိုက်စိုက်နှင့် ဘေးပတ်လည်မကြည့်ရှုဘဲ သွားလေ၏။ မက်ဖီလစ် ရှာတွေ့သောလူမှာ အသက် ၃၀ အရွယ်ရှိ၏။ ကြွေပန်းကန် ပြားပေါ်ပုံထားသော အာလူး၊ ဂေါ်ဖီနှင့် ဝက်ပေါင်ခြောက်များကို အားရ ပါးရ လွေနေလေ၏။

          မက်ဖီလစ်ရှာတွေ့သူမှာ အပြာရောင်အဝတ်အစားဝတ်ထား၍ လည်ပင်း၌ လည်ပတ်အဖြူကို ပတ်ထားလေသည်။ မျက်ခုံးမွေးနက်၍ကြောင်မျက်လုံးရှိ၏။ မျက်နှာမှာ နီရဲ၍ ချွေးသီးများ သီးနေလေသည်။ မျက်နှာနီရုံမက အနားကပ်ကြည့်လျှင် လည်ပင်း၊ လက်မောင်း အသား များလည်းနီ၏။ နှာခေါင်းဖုတို၍ ပါးစပ်ကြီးကာ နှုတ်ခမ်းထူ၏။ ကိုယ် လုံးကိုယ်ထည်မှာ အလွန်ကြီးမားလှကြောင်း အရိုးအရင်းကပြ၏။ အဆစ်အမြစ်ကြီး၏။ ကြွက်သားကြီးများ၊ လက်မောင်းအိုးများမှာ ဖုထစ် ကာ လှုပ်နေ၏။ နွားတစ်ကောင်ကို လက်သီးနှင့်ထိုးရုံပင် နွားပုံလျက်လဲ မည့်အင်အားမျိုးရှိသည့် လူစားမျိုးဖြစ်လေသည်။ ထမင်းစားသောအခါ ကိုယ်ကို မတ်မတ်ထားထိုင်ကာ ရှေ့သို့ တည့်တည့်ကြည့်လေ့ရှိ၏။ ပါးစပ်က ပလုတ်ပလောင်းစားနေစဉ် လက်နှစ်ဖက်စလုံး စားပွဲပေါ် ဖြန်းခနဲချကာ တဝါးတည်းဝါးနေ၏။ သို့သော် မက်ဖီလစ်သဏ္ဌာန်ကို မြင် မြင်ချင်း အဝါးရပ်သွားကာ ပါးစပ်ပိတ်ထားလိုက်၏။ ခက်ရင်းကိုင်ထားသောလက်ကို စားပွဲပေါ် အသံမကြားအောင် ဖြည်းညင်းစွာ ချလေ၏။ မျက်နှာပျက်သွားကာ ကြက်သေလည်း သေသွားလေသတည်း။

          မက်ဖီလစ်က ထိုသူရှေ့တည့်တည့် စားပွဲတစ်ဖက်တွင် ထိုင်ချ လိုက်လေ၏။ မက်ဖီလစ်က တုံဏှိဘာဝေလုပ်နေကာ သိကျွမ်းဟန် လက္ခဏာလည်းမပြချေ။ သို့သော် မက်ဖီလစ်က သူရှာဖွေနေသူသည် သူ့ရှေ့ကလူမှန်း တပ်အပ်သေချာစွာ သိရှိ၏။ သူတို့နှစ်ဦးမှာ အလွန်ချစ် လှသော ရဲဘော်ရဲဘက် မိတ်ဆွေကြီးများဖြစ်ကြ၏။ မက်ဖီလစ်ရှေ့မှာ ကြက်သေ သေနေသူမှာ ဂျီပိုနိုလင်ဖြစ်လေသည်။

          ဂျီပိုနိုလင်သည် ယာသမားများ သပိတ်မှောက်မှုကိစ္စ၌ မက်ဖီလစ် နှင့်အတူတူ ရွက်ဆောင်ခဲ့၏။ မက်ဖီလစ်က ယာရှင်အသင်းအတွင်းရေး မှူးကိုသတ်စဉ်က ဂျီပိုရှိလေသည်။ ဂျီပိုသည် ဒဗ္ဗလင်မြို့မှာ ပုလိပ်အလုပ် လုပ်ကိုင်ခဲ့၏။ သို့သော် တော်လှန်မှု အစည်းအရုံးဖြစ်သော အိုင်ရစ်ကွန် မြူနစ်ပါတီနှင့် ဆက်ဆံပေါင်းသင်းသည်ဟု ဒဗ္ဗလင်ပုလိပ် ဗဟိုဌာနက မယုံသင်္ကာဖြစ်လာကာ ဂျီပိုအား ပုလိပ်အဖွဲ့မှ ထုတ်ပစ်လိုက်၏။ ထို အခါမှစ၍ ပုလိပ်လူထွက် ဂျီပိုသည် တော်လှန်မှု အစည်းအရုံးဝင်တစ်ဦး ဖြစ်သွားကာ မက်ဖီလစ်နှင့် အတူတူတွဲ၍ အစည်းအရုံးအလုပ်များ လုပ် ကိုင်ကြသဖြင့် အစည်းအရုံးပိုင်းမှာ “သူရဲညီအစ်ကို” ဟု နာမည်ကြီးခဲ့ ကြ၏။

          “ဘယ့်နှယ်လဲ ဂျီပို၊ မင်းတို့ လောကကြီးမှာ ဘာတွေဖြစ်နေကြ သလဲ” ဟု မက်ဖီလစ်ကပင် စကားစလိုက်လေ၏။ မက်ဖီလစ်မျက်လုံး ရှင်ကြီးများမှာ ဂျီပို ကြောင်မျက်လုံးကို ထိုးထွင်းကြည့်နေလေ၏။ မက်ဖီ လစ်အသံမှာ လူမှန်အသံဖြစ်သော်လည်း ကြမ်းကြုတ်ခက်ထန်၍ အသိုက်အခိုးခံရသော ငှက်ငယ်၏ တအားကုန် အသံမြည်ခြင်းနှင့်လည်း တူ၏။

          “ငါပေးခိုင်းတဲ့စာတွေ လျှောက်ပေးပြီးပြီလား၊ ဟိုညနေ မင်းနဲ့ငါနဲ့ ခွဲပြီးတော့ ငါ တောင်ပေါ်တက်ပြေးကတည်းက ငါ့အိမ်အကြောင်း ငါ မပြောရတော့ဘူး။ ဘာထူးသေးသလဲ၊ မင်း ဘာလုပ်နေသေးသလဲ ဂျီပို” ဟု မက်ဖီလစ်က ဂျီပိုအား ပထမမေးခွန်း အဖြေမရသေးခင် အသက်ရှူ မှားလောက်အောင်ပင် နောက်ထပ် ထပ်ကာ မေးမြန်းလေသတည်း။

          ဂျီပိုမှာ ကြက်သေသေရာမှ မျက်တောင်ခတ်မြန်လာကာ ပါးစပ် အနည်းငယ် လှုပ်လာလေ၏။ သို့ရာတွင် ဘာတစ်ခွန်းမျှမပြောချေ။ ထို့နောက် ဂျီပိုက စကားပြောချင်၍ ပါးစပ်က မထွက်သောကြောင့် သူ့လည်ချောင်းမှ တစ်ဆို့သံ အာဂလောက်သံကြီး မရေမရာပေါ်လာ၏။ အာလူးတစ်လုံး လေးစိတ်စိတ်ကာ တစ်စိတ်ကို ခက်ရင်းနှင့်ထိုး၍ ပါးစပ် ထဲထည့်သွင်းလိုက်၏။ ဒခလူးဝါးရင်း စကားစပြော၏။ မိုးခြိမ်းသံကဲ့ သို့ ကျယ်လောင်၏။

          “မင်း.. ဘယ်က လာသလဲ.. ဖရင်ကီး” ဟုမေးလျှင်

          “ငါ ဘယ်ကလာလာ မင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး၊ ငါ့မှာ ဖွဲ့နွဲ့ ပြောဖို့ အချိန် မရှိဘူး။ ငါ မင်းလာရှာတာ၊           မင်းဆီက သတင်းရဖို့၊ မင်းသိသလောက် သတင်းထူးတွေပြောစမ်း၊ ပထမပြောစမ်း၊ နေဦး၊ ငါပေးခိုင်းလိုက်တဲ့ စာတွေကော မင်း ပေးပြီးပြီလား။ ထမင်းနောက်မှစားပါကွ၊ ဖြေစမ်းပါ။ ဟေ့လူ... မင်းဟာ တိရစ္ဆာန်လားကွယ့်၊ ဒီမှာ ငါဖြင့် ပုလိပ်လိုက်လို့ ထွက်ပြေးနေရတယ်။ မင်းကဖြင့် ထမင်းစားတောင်မပျက်ဘူး။ ခက်ရင်း ချထားစမ်းပါ၊ ငါ သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်ရမလား။ ငါ သွေးစွန်းနေပြီ။ ငါ့အသက်ဘေး ငါ ပမာဏမထားဘဲ မင်းဆီ ရှာလာရတာ၊ မင်းဆီက သတင်းထူးကြားချင်လို့ကွ။ ကိုင်း... ပြောလေ၊ ဖြေလေ” မက်ဖီလစ်မှာ ဒေါသထောင်းထကာ အံကြိတ်လေ၏။