စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
မြတ်ငြိမ်း - ဟစ်တလာကိုပြန်လည်မွေးဖွားသူ
Couldn't load pickup availability
၁၉၇၄ ခုနှစ်၊ စက်တင်ဘာလ၏ တစ်ခုသော ညနေချမ်းအချိန်။
စက်နှစ်လုံးတပ် ငွေရောင်နှင့် အနက်ရောင် လေယာဉ်ကလေး သည် ဆာယိုပေါ်လိုမြို့ ကွန်ဂွန်ဟာလေဆိပ်ပေါ်တွင် ဝဲပျံနေရာမှ လေ ယာဉ်ပြေးလမ်းပေါ်သို့ လျှောခနဲ ဆင်းသက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ပြေးလမ်းပေါ်မှ ကွေ့ပြီး လေယာဉ်ဂိုဒေါင်ဘက်ဆီသို့ ဆက်လှိမ့်သွား သည်။
လေယာဉ်ပေါ်မှ ဆင်းလာသူ သုံးဦးအနက် တစ်ဦးက အဖြူ ရောင်ဝတ်စုံဝတ်ဆင်ထားသည်။ သုံးဦးစလုံးပင် လေယာဉ်ဂိုဒေါင်နံဘေး တွင် အသင့်ရပ်ထားသည့် မော်တော်ကားပေါ်တက်ပြီး မိုးပျံတိုက်ဖြူကြီး များရှိရာ ဆာယိုပေါ်လိုမြို့လယ်ဘက်ဆီသို့ မောင်းထွက်လာခဲ့ကြသည်။
မိနစ်နှစ်ဆယ်မျှကြာသောအခါ ခပ်နိမ့်နိမ့် ဆောက်ထားသည့် ဂျပန်စားသောက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှေ့တွင် ကားကို ရပ်လိုက်သည်။ စား သောက်ဆိုင်နာမည် “ဆာကိုင် ။
ဆာကိုင်ဧည့်ကြိုခန်းမကြီးတစ်ခုလုံးကို တောက်ပသော အနီရောင်ခြယ်မှုန်းထားသည်။
သူ့တိုသုံးဦးသည် ဘေးချင်းယှဉ်ပြီး ခန်းမထဲသို့ ဝင်လာကြသည်။ ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် လူနှစ်ယောက်က အရောင်ခပ်မှိုင်းမှိုင်း ဝတ်စုံကိုယ်စီ ဝတ်ထား သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရသည်မှာ ရန်လိုတတ်သည့် ဟန်ပေါ် နေ၏။ တစ်ယောက်၏ဆံပင်က ရွှေရောင်၊ ကျန်တစ်ယောက်၏ ဆံပင် က အနက်ရောင်။
သူတို့နှစ်ယောက် ခြံရံပြီး အလယ်မှ လျှောက်လာသူကား အဖြူ ရောင် ဝတ်စုံရှင်။ သူက ဟိုနှစ်ယောက်ထက် အသက်ကြီးသည်။ ပိန် သည်။ ဦးထုပ်မှ ဖိနပ်အထိ အဖြူရောင်ချည်း ဝတ်ဆင်ထားသည်။ လိမ္မော်ရောင်လည်စည်းကလေးတစ်ခုသာ အရောင်ကွဲသည်။ လက်အိတ် အဖြူစွပ်ထားသည့် သူ့လက်ထဲမှာတော့ လက်ဆွဲအိတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး တစ်လုံး။ သူက သက်သောင့်သက်သာ ဟန်မျိုးဖြင့် ပါးစပ်မှ လေ ကလေးပင် တမြမြ ချွန်နေလိုက်သေးသည်။ သူ့ကို ကြည့်ရသည်မှာ ကြည်နူးနှစ်သိမ့်နေဟန်ပင်။
ကီမိုနိုဝတ်စုံဖြင့် ဂျပန်မကလေးတစ်ဦးက ချစ်စဖွယ်ပြုံးပြီး ဦးညွှတ် နှုတ်ဆက်သည်။ မိန်းကလေးက အဖြူရောင်ဝတ်စုံရှင်၏ ဦးထုပ်ကို ဆီးကြိုယူပြီး လက်ထဲမှ လက်ဆွဲအိတ်ကြီးကိုပါ ကူဆွဲပေးရန် လက် ကမ်းလိုက်သည်။ အဖြူရောင်ပုဂ္ဂိုလ်က သူ့လက်ဆွဲအိတ်ကိုမူ မိန်း ကလေးလက်ထဲ ထည့်မပေးလိုက်။ နောက်ထပ် ရောက်လာသည့် ခါး ကိုင်းကိုင်း ဂျပန်တစ်ဦးကို ပေါ်တူဂီဘာသာဖြင့် လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“ကျုပ်နာမည် အက်စ်ပီယာဇုပါ။ ကျုပ်အတွက် အခန်းတစ်ခန်း ငှားထားတယ်လေ”
သူ့လေသံတွင် ဂျာမန်သံဝဲနေသည်။ အသက်ခြောက်ဆယ်ခန့်ပင် ရှိပေဦးမည်။ အညိုရောင် မျက်လုံးအစုံမှာ တဖျပ်ဖျပ် တောက်နေသည်။
ဂျပန်အမျိုးသားက ပေါ်တူဂီစကားကို ဂျပန်သံဝဲဝဲဖြင့် ပြန်ပြောသည်။
“အား... ဆီညာ အက်စ်ပီယာဇု၊ ဒီဘက်ကြွပါ ခင်ဗျား။ ဒီ လှေကားကလေးက တက်သွားရုံပါပဲ။ အပေါ်ထပ်က အဆင်အပြင်ကို တွေ့ရရင် ဆရာပျော်သွားပါလိမ့်မယ် ခင်ဗျာ”
“ကျုပ် ခုပဲ ပျော်နေပါပြီ။ မြို့ထဲ လာရတော့ သိပ်ကြည်နူးစရာ ကောင်းပါတယ်” ။
“ဪ... ဆရာက မြို့ပေါ်မှာ မနေဘူးပေါ့နော်”
“ဟုတ်တယ်...။ ကျုပ်က တောမှာ နေတာ”
“ဆရာတို့ အခန်းက ညာဘက်မှာ ပထမဆုံး တွေ့ရတဲ့ အခန်း ပါပဲ။ အခန်းထဲမဝင်ခင် တစ်ဆိတ်လောက် ဖိနပ်ကလေးတွေ ချွတ်ပေး ကြပါ ခင်ဗျာ”
သူတို့အတွက် သတ်မှတ်ထားသော အခန်းတံခါးဝသို့ ရောက် သောအခါ အဖြူရောင် ဝတ်စုံပိုင်ရှင်က စကြံကော်ဇောပေါ်တွင် သူ့ခြေ တစ်ဖက်ကို ထိုးပေးသည်။ ဆံပင်အနက်ဖြင့် လူသည် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချပြီး ရှူးဖိနပ်ဖြူတွင် တပ်ထားသော ရွှေရောင်ဘတ်ကယ်(ခါးပတ် ခေါင်းကဲ့သို့သော ခေါင်းကလေး) မှ ကြိုးကို ဖြေနေသည်။ ရွှေရောင် ဆံပင်ဖြင့် လူသည် သူ့ဖိနပ်ကို ဘေးတွင်ချွတ်ထားပြီး အခန်းတံခါးကို ဖွင့်၍ အစိမ်းနုရောင်အခန်းတွင်းသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။
ဂျပန်က သူ့နောက်ပိတ်ဖိနပ်ကို အသာချွတ်ရင်း “ဒီအခန်းဟာ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ အကောင်းဆုံးအခန်းပါပဲ ဆီသော် အက်စ်ပီယာဇု၊ သိပ်ကောင်းပါတယ်”
“အင်း ကောင်းမှာပါ၊ ကောင်းမှာပါ”
အဖြူရောင် လူကြီးက သူဖိနပ်တစ်ဖက် ချွတ်နေသည်ကို ငုံ့ကြည့် ရင်းပြန်ဖြေသည်။
“ညစာစားပွဲကြီးကိုတော့ ခုနစ်နာရီတိတိမှာ အရန်သင့် ဖြစ်အောင် ကျွန်တော် စီစဉ်ထားပါတယ် ဆရာ။ ယမကာတော့ ဘီယာနဲ့ ဘရန်ဒီ ကို ရွေးထားပါတယ်။ ဆာကေ (ဂျပန်အရက်) မဟုတ်ပါဘူး”
တံခါးဝတွင် ရွှေရောင်ဆံပင်ဖြင့် လူ လာရပ်သည်။ ခေါင်းညိတ် ပြပြီး နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ပေးသည်။ အဖြူရောင်လူကြီးက အခန်းတွင်းသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။
အခန်းတစ်ခန်းလုံး အေးမြနေသည်။ မွှေးပျံ့နေသည်။ အစိမ်းဖျော့ ဖျော့နံရံကာ ပိုးခန်းဆီးများမှာ ကြမ်းခင်းချည်ကော်ဇောများနှင့် ရောင်တူ ဖြစ်၏။ အခန်းအလယ်တည့်တည့်တွင် ဝါးကုလားထိုင် ခုနစ်လုံးချထား သည်။ ကုလားထိုင်များ၏ အလယ်၌ အနက်ရောင် စားပွဲနိမ့်နိမ့်တစ်လုံး။ စားပွဲပေါ်တွင် ပန်းကန်များ၊ ခွက်များ ပြင်ဆင်ထားသည်။ စားပွဲအောက် တည့်တည့်တွင် စားပွဲ အရွယ်အစားထက်ငယ်သော ဒယ်အိုးပက်ပက် ပုံသဏ္ဌာန်ချိုင့်ခွက်ကလေးတစ်ခု ရှိသည်။ အခန်း၏ညာဘက်ထောင့် တွင် စားပွဲနှက်ကလေးတစ်လုံး ရှိသေးသည်။ သည်စားပွဲပေါ်တွင်တော့ အသင့်ပြင်ထားသော လျှပ်စစ်မီးဖိုနှစ်လုံး။
“လူခုနစ်ယောက် သက်သောင့်သက်သာ နေနိုင်ပါတယ်။အခန်း က အကျယ်ကြီးပါ”
ဂျပန်က ပြောသည်။ ထို့နောက် ပြုံးစစဖြင့် “နောက်ပြီး အလှဆုံး ဂျပန်မကလေးတွေက ပြုစုပါလိမ့်မယ်”
အဖြူရောင် ဆရာကြီးက “ရှိုဂျီ” ပန်းပွင့်များ ဖော်ပြထားသည့် ကန့်လန့်ကာဘက်သို့ ညွှန်ပြပြီး “အဲဒီကန့်လန့်ကာ နောက်မှာ ဘာရှိ သလဲ” ဟုမေးလိုက်သည်။
“တခြား သီးသန့်အခန်းတစ်ခန်းရှိပါတယ် ဆရာ”
“ဒီည အဲဒီမှာ လူ ရှိသလား”
“လောလောဆယ်တော့ မရှိသေးပါဘူးခင်ဗျာ၊ ဒါပေမဲ့ ငှားမယ့် လူပေါ်ချင် ပေါ်လာပါလိမ့်မယ်” ။
“ကောင်းပြီ၊ အဲဒီအခန်းကိုပါ ကျုပ် ငှားမယ်”
အဖြူရောင်ပုဂ္ဂိုလ်က ကန့်လန့်ကာကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ရန် ရွှေရောင် ဆံပင်နှင့် လူကို အချက်ပြလိုက်သည်။
“အဲဒီအခန်းက ခြောက်ယောက်အခန်းခင်ဗျ။ တစ်ခါတလေ ရှစ်ယောက်စာအတွက် ငှားရပါတယ်”
“ဟုတ်ပြီလေ... လူရှစ်ယောက် ညစာဖိုးအတွက် ကျပ် ထပ်ပေးမယ်”
သူက ပြောပြောဆိုဆို အခန်းစွန်းဘက်သို့ လျှောက်သွားသည်။ လက်ဆွဲအိတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးသည် သူ့ခြေသလုံးနှင့် ရိုက်ခတ်နေ သည်။
ဂျပန်ခမျာ ပြုံးမဲ့မဲ့ ဖြစ်သွားလျက်
“တစ်ယောက်ယောက်က အခန်းလာငှားမှပဲ ကျွန်တော် တောင်း ပါ့မယ် ဆရာ။ နောက်ပြီး အောက်ထပ်မှာ စားလို့ ကျသင့်ငွေနဲ့ အခန်း ထဲမှာ စားလို့ကျသင့်ငွေ နှစ်ခုကွာခြားသလောက်ကိုပဲ တောင်းပါ့မယ် ဆရာ”
ဝတ်စုံဖြူပုဂ္ဂိုလ်က အံ့သြဟန်ဖြင့်ကြည့်ရင်း
“ဟေ ဟုတ်လား၊ ကောင်းပါလေ့ကွာ၊ ကျေးဇူးပါပဲ”
“တစ်ဆိတ်လောက်ဗျာ...ဒီမှာ ”
ဆံပင်နက်ဖြင့်လူက အခန်းထဲတွင် ရပ်နေရာမှ ဂျပန်ကို လှမ်းပြော လိုက်သည်။
“ဒီအပေါက်ကို ပိတ်လို့များ ရနိုင်မလား” သူက စင်္ကြံလမ်းဘက်ရှိ အခန်းနံရံတွင် ရှစ်ထောင့်စပ်စပ် ဖောက်ထားသော အပေါက်ကို ညွှန်ပြသည်။ သည်လူ ပေါ်တူဂီစကားပြောဟန် တွင် ဘရာဇီးလူမျိုးလေသံ စွက်နေသည်။
“ဒါက ကလေးမလေးတွေအတွက် ဖောက်ထားတာပါ”
ဂျပန်က ရှင်းပြသည်။ ကလေးမလေးတွေအနေဖြင့် ညစာစားပွဲ တွင် ဟင်းချပေးရသောကြောင့် ပထမချပေးထားသည့် ဟင်းကုန်မကုန် ကြည့်ရှုရန်ဖောက်ထားခြင်းဖြစ်ကြောင်း အသေးစိတ် ရှင်းပြသည်။
“ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ ဖြစ်ပါတယ်။ စင်္ကြံလမ်းပေါ်မှာ မင်း စောင့်နေရမှာ
ဝတ်စုံဖြူပုဂ္ဂိုလ်က ဆံပင်နက်ဖြင့် လူကို လှမ်းပြောသည်။ ထိုနောက် ဂျပန်ဘက်သို့ လှည့်ပြီး “အားလုံး ကျေနပ်လောက်စရာ ကောင်းပါတယ်။ ကျုပ်ဧည့်သည်တွေ ရှစ်နာရီမှာ လာပါလိမ့်မယ်။ ဒီတော့...”
“ကျွန်တော် သူတို့ကို အပေါ် ပို့ပေးလိုက်ပါ့မယ် ခင်ဗျ”
“မလိုဘူး။ ကျုပ် လူတစ်ယောက် အောက်မှာ စောင့်နေလိမ့်မယ်။ ခုလောလောဆယ်တော့ ကျုပ်ကို ဒူဘွန်နက် အရက်နီတစ်ခွက်ပေးကွာ။ ရေခဲနည်းနည်းနဲ့ သံပရာသီးတစ်စိတ်ညှစ်ထည့် ဟုတ်လား”
“ကောင်းပါပြီ ဆရာ”
ဆံပင်နက်က တံခါးကို ပိတ်သည်။ နောက်တံခါးအပေါ်ဘောင် တစ်လျှောက် လက်ဖြင့် တရွေ့ရွေ့ လျှောက်စမ်းသည်။ အဖြူရောင်ပုဂ္ဂိုလ် က ရှစ်ထောင့်အပေါက်ကို ကိုယ်ဖြင့် ကွယ်ထားသည်။ ရွှေရောင်ဆံပင် ရှင်က စားပွဲနံဘေးတွင် ထိုင်ချပြီး ဝါးကုလားထိုင်လက်တန်းများကို စစ်ဆေးသည်။ ခြေထောက်များကို ကြည့်ရှုသည်။ ကုလားထိုင်ကူရှင် များကို ဖိကြည့်သည်။ နောက်တစ်ဖန် မကြည့်သည်။ နောက်ဆုံး ကုလား ထိုင်တွေကို ဇောက်ထိုးလှန်ကြည့်သည်။
ထို့နောက် ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး စားပွဲကလေးအောက်သို့ ခေါင်းငံ့ဝင်ကာ အောက်ခြေရှိချိုင့်ခွက်ကလေးများကို ကြည့်ပြန်သည်။ ကြည့်၍ အားရသောအခါ ခေါင်းကို စောစောထက် ပိုပြီး စားပွဲကို အောက်မှ မော့ကြည့်သည်။ စားပွဲတစ်ဖက်စွန်းမှ ကျန်တစ်ဖက်စွန်းအထိ စေ့စေ့ စပ်စပ် ကြည့်သည်။ ပြီးလျှင် ဒူးထောက်အနေအထားမှ ထကာ ဝါး ကုလားထိုင်နှင့် ကူရှင်များကို နေရာတကျပြန်ထားသည်။
ဝတ်စုံဖြူဆရာကြီး လျှောက်လာပြီး လက်ဆွဲအိတ်ကို ကြမ်းပေါ် ချထားသည်။ နောက် ကုလားထိုင် လက်ကိုင်ကို ကိုင်၍ ဂရုတစိုက် ထိုင်ချလိုက်သည်။
တံခါးခေါက်သံ သဲ့သဲ့ပေါ်လာသည်။ ဆံပင်နက် လှည့်ကြည့်ရင်း တံခါးဘောင်ပေါ်မှ သူ့လက်ကို အောက်ချလိုက်သည်။ ရွှေဆံပင်သည် တံခါးပေါက်ဘက်သို့ လျှောက်သွားသည်။ ပန်းရောင်ကီမိုနို ဝတ်ဆင် ထားသော စားပွဲထိုးမယ်ကလေးသည် ခေါင်းငုံ့လျက် ဝင်လာသည်။ လက်ထဲ၌ လင်ပန်းတစ်ချပ် ကိုင်ထားသည်။
“အား”
အဖြူရောင်ပုဂ္ဂိုလ်က ဝမ်းပန်းတသာ အသံပြုလိုက်သည်။ သို့ရာ တွင် နံဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည့် ဂျပန်မကလေး၏ ပြားချပ် ချပ် မျက်နှာကို မြင်တွေ့လိုက်သည့်အခါတွင်မူ စိတ်အားထက်သန်နေသော အသွင်အပြင်များ လျော့ပါးသွားသည်။ အမျိုးသမီးက လက် သုတ်ပဝါနှင့် တူများကို ပန်းကန်ပြားပေါ်မှ ဖယ်လိုက်သည်။
“ဒါထက် နေပါဦး၊ သူငယ်မ နာမည်က ဘယ်သူများလဲကွဲ”
အဖြူရောင်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးသည် သူ့အသံကို ခပ်ရွှင်ရွှင် ဖြစ်အောင် ကြိုးစားပြောသည်။
“ဆူရှုကိုပါ ဆရာ”
စားပွဲထိုးမယ်က အရက်ခွက်ကို ချသည်။ ထို့နောက် ဒူးထောက်ရာမှထပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်သွားသည်။
“ကဲ ဆူရှုကိုရေ၊ ကျုပ်ဧည့်သည်တွေ မလာခင်ကလေးမှာ ကျုပ်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တယ်။ ဟုတ်လား”
“ကောင်းပါပြီ ဆရာ”
အမျိုးသမီးသည် အခန်းထဲမှ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်သွားသည်။ ရွှေရောင်ဆံပင်ရှင်က အခန်းတံခါးကို ပိတ်ပြီးနောက် ရှစ်ထောင့် အပေါက်ဆီသွားကာ ကိုယ်နှင့် ကွယ်ထားလိုက်သည်။ ဆံပင်နက်သည် တံခါးအပေါ်ဘောင်များကို ထပ်မံ စမ်းပြန်သည်။
အဖြူရောင်ဝတ်စုံရှင်က ဂျာမန်ဘာသာဖြင့်
“ဒီမိန်းကလေးမျိုးကို မိန်းမလှလို့ဆိုတော့ သိပ်မလှတဲ့ မိန်းကလေး ဆိုရင် ဘယ်ပုံမျိုး ထွက်လာမလဲ မသိဘူး”
ရွှေရောင်ဆံပင်ရှင်က ခပ်အုပ်အုပ် ရယ်လိုက်သည်။
အဖြူရောင်ပုဂ္ဂိုလ်သည် လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ မဂ္ဂဇင်းပါးပါးကလေး တစ်စောင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “ခွဲစိတ်ဓား” အမည်ရှိ ဗြိတိသျှဆေး ပညာ ဂျာနယ်ဖြစ်၏။ ထို့နောက် ဟောင်းနွမ်းစုတ်ပြတ်နေပြီဖြစ်သော မျက်မှန်ဘူးကလေးကို အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ ထုတ်သည်။ မျက်မှန်တပ်ပြီးသောအခါ ဘူးကို အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်သည်။ တစ်ဖန် အပေါ်အင်္ကျီအိတ် ထဲမှ ရွှေရောင် စီးကရက်ဘူးကလေးကို ထုတ်ပြန်သည်။ စီးကရက်ဘူးပေါ် ၌ လက်ရေးစာတန်းတစ်တန်းထိုးထားသည်။ နောက်တော့ စီးကရက် ဖွားလိုက်၊ ဒူဘွန်နက်အရက်ကို စုပ်လိုက်၊ ခွဲစိတ်ဓား” ကို ဖတ်လိုက် လုပ်နေ သည်။ သူဖတ်နေသည့် အကြောင်းအရင်းကို တစ်ခါတစ်ရံ အံ့သြနေ ဟန်ရှိ၏။ တစ်ကြိမ်တွင်မူ ပါးစပ်မှပင် အင်္ဂလိပ်လိုရေရွတ်လိုက်မိသည်။
“အိုး လုံးလုံးကို မှားနေပြီ ဆရာရေ့”
ဧည့်သည်အားလုံး လေးမိနစ်အတွင်း ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ရောက်
