မြတ်ငြိမ်း - လင်းလက်ထာဝစဥ်

ဘုရားသခင်သို့ ပေးစာတစ်စောင်

            တောင်ကြားချိုင့်ဝှမ်းတစ်ဒေသလုံးတွင် တစ်လုံးတည်းသာ ရှိသည့် | ထိုအိမ်သည် တောင်ကုန်းနိမ့်နိမ့်တစ်ခုပေါ်မှာ တည်ရှိ၏။ ဤအမြင့်လောက်မှဆိုလျှင် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်သည် မြစ်ကို လှမ်းမြင်နိုင်၏။ ပြီးတော့ နွားခြံ၏ ဟိုမှာဘက်ရှိ ဝင်းမှည့်နေသော ပြောင်းခင်းကြီး။ သည်ပြောင်းခင်းကြီးထဲတွင် အစက်အပြောက်ကလေးတွေလို ဖြစ်နေသည်မှာ ဗိုလ်စားပဲပင်များ၏ အပွင့် များ။ သည်အပွင့်တွေက ပဲအထွက်ကောင်းမည့်အကြောင်း အာမခံနေကျ ဖြစ်ပါသည်။ ။

             သည်ယာမြေအတွက် တစ်ခုတည်းသော လိုအပ်ချက်မှာ မိုးရေသာ ဖြစ်၏။ ယုတ်စွအဆုံး မိုးတစ်ပြိုက်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့။ သူ့ယာခင်းတွေ အကြောင်း နာကျအောင် သိနေသည့် လင်ချိုက နံနက်ခင်း တစ်လျှောက်လုံး ဘာဆိုဘာမျှ မလုပ်။ အရှေ့မြောက်ထောင့်ဘက်သို့ လှည့်ပြီး ကောင်းကင်တစ်ခွင် ( တစ်ပြင် ကိုသာ စူးစမ်းအကဲခတ် ကြည့်နေခဲ့သည်။

            "ရှင်မရေ၊ တို့များ တကယ်ရေရတော့မှာကွ” “အင်း ... ဘုရားသခင်ရဲ့ စောင်မမှုပေါ့ နော်" ညနေစာပြင်နေသည့် အိမ်သူက ပြန်ပြောသည်။

          အကြီးဆုံးကောင်တွေက ယာခင်းထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေကြသည်။ ( အငယ်ကောင်တွေကတော့ အိမ်အနီးအနားတစ်ဝိုက်မှာ ဆော့နေကြသည်။ | အိမ်သူက သူတို့ အားလုံးကို အော်ခေါ်လိုက်၏။

          “ညနေစာ စားဖို့ လာကြတော့ဟု”

          ညစာ စားနေချိန်အတွင်းမှာပင် လင်ချို ဟောကိန်းထုတ်ထားသည့် အတိုင်း မိုးပေါက်ကြီးတွေ စပြီး ကျလာသည်။ အရှေ့မြောက်ထောင့်ဘက်မှ သူတို့ဆီသို့ ရွေ့ လာနေသည့် တိမ်တောင်တိမ်လိပ်ကြီးတွေကို တွေ့မြင်နေရ သည်။ လေက လတ်ဆတ်နေသည်။ သင်းချိနေသည်။

          အိမ်သားဖြစ်သူက အိမ်အပြင်သို့ ထွက်သည်။ နွားခြံထဲ သွားပြီး တစ်ခုခု ရှာသယောင် လုပ်သည်။ တကယ်တော့ ဘာကိုမျှ ရှာခြင်း မဟုတ်။ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်သို့ မိုးစက်မိုးပေါက်တွေ ကျလာသည့် အထိအတွေ့ကို | အရသာခံချင်သောကြောင့်သာ ဖြစ်သည်။ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ သူက ကြွေးကြော်လိုက်သည်။

         ““ပိုးပေါ်က ကျလာတဲ့ အဲဒါတွေက မိုးစက်တွေ မဟုတ်ဘူး၊ အကြွေစေ့တွေကွ။ အစက်ကြီးတွေက ဆယ်ပြားစေ့တွေ၊ အစက်ကလေးတွေက ငါးပြားစေ့တွေ”

          ပီတိဖြာသော မျက်နှာပေးဖြင့် မိုးစက်မိုးပေါက်ကမ္ဗလာ လွှမ်းခြုံ ထားသော ဗိုလ်စားပဲပွင့်များနှင့် ဝင်းမှည့်ပြောင်းခင်းကြီးကို ကြည့်နေသည်။ ( သို့ပေမဲ့ ရုတ်ခြည်းဆိုသလို လေက ထန်လာသည်။ မိုးစက်များနှင့်အတူ ဧရာမ မိုးသီးကြီးတွေပါကျလာသည်။ သည်မိုးသီးကြီးတွေကမှ အသစ်ကျပ်ချွတ် ငွေသား အကြွေစေ့တွေနှင့် တကယ်တူနေသည်။ ကောင်ကလေးတွေ မိုးရေ ထဲသို့ ပြေးထွက်ကြသည်။ အေးစက်ခဲမာနေသည့် ပုလဲလုံးများကို လိုက်ကောက် ကြသည်။

          “ခုမှ အခြေအနေဆိုးလာတာဟေ့။ မိုးသီးကြွေတာ မြန်မြန်ရပ်သွားရင် မယ်ကွာ”

          လင်ချိ ခံပြင်းစွာ ရေရွတ်သည်။

         မိုးသီးကြွေတာက မြန်မြန်ရပ်မသွားပါ။ တစ်နာရီလောက်ကြာအောင် ဆက်ပြီး ကြွေသည်။ အိမ်ပေါ်သို့၊ ပန်းခြံထဲသို့၊ တောင်ခါးပန်းပေါ်သို့၊ တောင် ကြားချိုင့်ဝှမ်းတစ်ကြောလုံးပေါ်သို့။ ယာခင်းတစ်ခင်းလုံးမှာ ဆားပွင့်တွေ ဖြူးထားသလို ဖွေးဖွေးလှုပ်နေပြီ။ သစ်ပင်တွေပေါ်မှာ အရွက်ဆိုလို့ တစ်ရွက်မျှ မကုန်တော့ ပြောင်းပင်တွေအားလုံး အဖတ်ဆယ်မရအောင် ပျက်စီးကုန်ပြီ။

          ဗိုလ်စားပဲပင်များပေါ်မှာ ပဲပွင့်တွေ မရှိတော့။ လင်ချို့ရင်ထဲ ကြေကွဲဝမ်းနည်းမှုတွေ လျှံတက်လာသည်။ မိုးမုန်တိုင်းစဲသွားတော့ သူက ယာခင်းအလယ်မှာ မတ်တတ်ရပ်လျက် သူ့သားတွေကို ပြောသည်။

          “ကျိုင်းကောင်တွေ အုပ်လိုက်ကျလာတာကမှ နည်းနည်းပါးပါး | ကျန်ကောင်းကုန်ဦးမယ်။ ဒီမိုးသီးတွေကတော့ ဘာဆို ဘာမှ ခုန်မထားခဲ့ဘူး။ ဒီနှစ်အဖို့ တို့ယာက ပြောင်းရော ပဲပါ ထွက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”

           ထိုညက ဝမ်းနည်းကြေကွဲစရာကောင်းသည့်ည။ “ငါတို့အားလုံး အားထုတ်ထားသမျှတွေ အလဟဿဖြစ်သွားပြီ" “တို့ကို ကူနိုင်ကယ်နိုင်မယ့်သူလည်း ဘယ်သူမှ မရှိဘူး” “ဒီနှစ်တော့ တို့အားလုံး ငတ်ကြတော့မှာပဲ”

         သို့ဖြစ်သည့်တိုင် တောင်ကြားချိုင့်ဝှမ်း၏ အလယ်တည့်တည့်ရှိ အဆိုပါ လုံးတီးအိမ်ကလေးတွင် နေထိုင်သူအားလုံး၏ နှလုံးသားတွေထဲမှာတော့ မျှော်လင့်ချက်တစ်ခု ရှိနေသည်။ အဆိုပါ တစ်ခုတည်းသော မျှော်လင့် ချက်ကား ဘုရားသခင်၏ ကူညီစောင့်ရှောက်မှုတည်း။ ။

        ““ဒီအဖြစ်သနစ်က ကုန်းကောက်စရာမရှိတော့တဲ့ အဖြစ်မျိုး ဖြစ်နေ ပေမယ့် သိပ်ပြီး စိတ်ဓာတ်မကျကြပါနဲ့။ ထမင်းငတ်ပြီးသေတဲ့လူရယ်လို့ မရှိဘူး ဆိုတဲ့စကားကို သတိရကြစမ်းပါ”

"အဲဒီလို ပြောကြတာပဲလေ၊ ထမင်းငတ်ပြီး သေတဲ့လူ မရှိပါဘူး

ရယ်လို့""

          လင်ချိုသည် သူ၏တစ်ခုတည်းသော မျှော်လင့်ချက်အကြောင်းကိုသာ ညလုံးပေါက် စဉ်းစား၏။ ဘုရားသခင်၏ ကူညီစောင့်ရှောက်မှု၊ သူ့ကို သွန်သင် ဆုံးမထားကြသည်လေ။ ဘုရားသခင်၏ မျက်လုံးတော်တွေက အရာရာတိုင်းကို မြင်တွေ့တော်မူသည်တဲ့။ ကုန်ကုန်ပြောရလျှင် တစ်ဦးတစ်ယောက်၏ စိတ်ထဲမှ အတွေးကိုပင် သိမြင်နိုင်တော်မူသည်တဲ့။

         လင်ချိုက နွားသိုးတစ်ကောင်လို အားကောင်းမောင်းသန်ကြီး။ ယာခင်းတွေထဲမှာ တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်လို ကုန်းရုန်းအလုပ်လုပ်တတ်သူ။ သို့ဖြစ်သည့်တိုင် သူက စာတော့ရေးတတ်ပါသေးသည်။ လောကမှာ သမ္မာဒေဝ နတ်ကောင်းနတ်မြတ် ဆိုတာ ရှိကြောင်း ယုံကြည်သက်ဝင်လာအောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တရားချပြီးနောက် တနင်္ဂနွေနေ့ နံနက်မိုးသောက် အလင်းရောက် သည်နှင့် စာတစ်စောင် စတင်ရေးတော့၏။ ထိုစာကို မြို့သို့ သူကိုယ်တိုင် ယူသွားမည်။ ပြီးတော့ စာတိုက်ပုံးထဲသို့ သူကိုယ်တိုင် ထည့်မည်။

          ထိုစာကား ဘုရားသခင်ထံ ပေးစာမှတစ်ပါး အခြားမဟုတ်ပါချေ။

          “အဖ ဘုရားသခင်၊ အဖ ဘုရားသခင်သာ မကယ်လျှင် ဒီနှစ်အဖို့ တပည့်တော်ရဲ့ မိသားစုအားလုံး ကြရပါလိမ့်မယ်။ မိုးသီးတွေ ကြွေလို့ ယာခင်းအသစ် ပြန်စိုက်ဖို့ရယ်။ သီးနှံတွေ ထွက်မလာခင်တွင်း တပည့်တော်တို့ စားသောက်ဖို့ရယ်အတွက် ပီဆိုတစ်ရာ လိုအပ်ပါမယ်” ။

         သူက စာအိတ်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်"ဟု လိပ်မူသည်။ စာအိတ်ကို အင်္ကျီအိတ်ထဲထည့်ပြီး စိတ်ကသိကအောက်ဖြစ်လျက်နှင့်ပင် မြို့ကို သွားသည်။ စာတိုက်သို့ ရောက်တော့ စာအိတ်ပေါ်တွင် တံဆိပ်ခေါင်းကပ်သည်။ ပြီးတော့ စာကို စာတိုက်ပုံးထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ။

         စာတိုက် အမှုထမ်းတွေထဲမှ စာပို့သမားလည်း ဖြစ်၊ စာတိုက်တွင် ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးသူလည်း ဖြစ်သူက အူလှိုက်သည်းလှိုက်ရယ်ရင်း သူ့ဆရာ စာတိုက်ဖိုလ်ဆီသို့ သွားသည်။ ပြီးတော့ ဘုရားသခင်ထံသို့ ပေးစာကို ပြသည်။ သူ စာပို့သမားလုပ်လာခဲ့သည့် သက်တမ်းအတွင်း ထိုလိပ်စာမျိုးကို တစ်ကြိမ် တစ်ခါမျှ မတွေ့ဖူးခဲ့။ ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်နှင့် စိတ်ကောင်းနှလုံးကောင်းရှိသည့် စာတိုက် ဗိုလ်ကလည်း ဟားတိုက်ရယ်မောသည်။ သို့သော် ချက်ချင်း လေးလေးနက်နက် ဖြစ်သွားသည်။ သူ့စားပွဲပေါ်မှ စာအိတ်ကို တဒေါက်ဒေါက် ခေါက်ရင်း မှတ်ချက်သည်။

          "တကယ့် ယုံကြည်သက်ဝင်မှုပဲဟေ့။ ဒီစာရေးတဲ့လူရဲ့ ယုံကြည် ချက်မျိုး ငါ့မှာ ရှိလိုက်ချင်စမ်းပါဘိကွာ။ သူ ယုံကြည်ကိုးစားသလို ယုံကြည် ကိုးစားတတ်ဖို့၊ သူ မျှော်လင့်သလို ယုံကြည်စိတ်ချမှုအပြည့်နဲ့ မျှော်လင့်တတ်ဖို့၊ ဘုရားသခင်ဆီကို ကိုယ်က စပြီး စာရေးတဲ့ ယုံကြည်မှုမျိုးပေါ့ကွာ”

          စင်စစ် သည်စာကို ဘယ်ကိုမျှ ပို့ပေးလို့ မရ။ သည်စာက ထုတ်ဖော် ပြသနေသည်မှာ ပြင်းပြသော ယုံကြည်သက်ဝင်မှုတစ်ခု။ သည်တော့ သည် သက်ဝင်ယုံကြည်မှုကလေး ပျက်ပြယ်မသွားစေရေးအတွက် စာတိုက်ဗိုလ် စိတ်ကူးတစ်ခုရသည်။ ထိုစာကို ပြန်ကြားဖို့။ သို့သော် ထိုစာကို ဖောက်ဖတ်ကြည့်တော့ သူ့စာကို ပြန်ကြားဖို့ စိတ်ကောင်း စေတနာကောင်း၊ မင်နှင့် စာရွက်တစ်ရွက် ရှိရုံဖြင့် မလုံလောက်ဘဲ နောက်ထပ် တစ်ခုခု လိုအပ်သေးကြောင်း ထင်ရှားလာသည်။ သို့ဖြစ်သည့်တိုင် သူက သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ သူက သူ့အမှုထမ်းများထံမှ ငွေကြေး အလှူခံသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း သူ့လစာ၏ တချို့တစ်ဝက်ကို ထည့်ဝင်သည်။ သူ့မိတ်ဆွေ အတော်များများကလည်း 'အလှူဒါန”အဖြစ် ငွေကြေးထည့်ဝင်ကြသည်။

          သူ့အနေဖြင့် ပီဆိုတစ်ရာအပြည့်ရအောင် ကောက်ခံစုဆောင်းဖို့တော့ မလွယ်။ သည်တော့ သူသည် ယာသမားကြီးထံသို့ တောင်းခံငွေ၏ တစ်ဝက် ကျော်ကျော်ကလေးပဲ ပို့ပေးနိုင်သည်။ သူသည် ငွေစက္ကူတွေကို စာအိတ် တစ်အိတ်ထဲ ထည့်သည်။ လင်ချိုထံသို့ လိပ်မူသည်။ ငွေစက္ကူတွေနှင့်အတူ စာရွက်တစ်ရွက်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်”ဟူသော စာလုံးတစ်လုံးတည်းကိုသာ | ထိုးမြဲလက်မှတ်အဖြစ် ရေးပေးလိုက်၏။

          နောက်တနင်္ဂနွေနေ့ကျတော့ လင်ချိုသည် ခါတိုင်း လာနေကျအချိန် ထက် နည်းနည်းကလေး စောပြီး ရောက်လာသည်။ သူ့အတွက် စာရောက်နေ သလားဟု မေးသည်။ စာကို စာပို့သမားကိုယ်တိုင် သူ့လက်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ စာတိုက်ဗိုလ်ကတော့ ကောင်းမှုကုသိုလ်ပြုလုပ်လိုက်သူတစ်ဦး၏ ပီတိအဟုန်ဖြင့် သူ့ရုံးခန်းတံခါးဝမှ လှမ်းကြည့်နေသည်။

           ငွေစက္ကူများကို မြင်ရသည့်တိုင် လင်ချိုက အံ့အားသင့်မှုဆိုလို့ စိုးစဉ်းမျှ မပြ။ သူ့ယုံကြည်စိတ်ချမှုက သည်လောက်ထိ ပြင်းထန်သည်။ သို့သော် ငွေစက္ကူ များကို ရေတွက်ကြည့်ပြီးသောအခါတွင်မူ ရှူးရှူးရှားရှား ဖြစ်သွားသည်။ ဘုရားသခင်က မှားတာတော့ မဖြစ်နိုင်။ ထိုနည်းတူ လင်ချို အသနားခံ လျှောက်တင်ထားသည်ကို ဘုရားသခင်က ငြင်းပယ်တာလည်း မဖြစ်နိုင်။

          ချက်ချင်း လက်ငင်းပင် ပြတင်းဝဆီသို့ သွားသည်။ စာရွက်နှင့် မင် တောင်းသည်။ အများသုံး စာရေးစားပွဲပေါ်တွင် စာကို စတင်ရေးသည်။ သူ့စိတ်ကူးပေါ်လွင်အောင် အားထုတ်ရေးရသည့်အတွက် နဖူးကြောတွေ | အတွန့်ကြီး တွန့်နေသည်။ စာရေးပြီးသွားတော့ ပြတင်းဝသို့ သွားသည်။ တံဆိပ်ခေါင်းတစ်လုံး ဝယ်သည်။ တံဆိပ်ခေါင်းကို လျှာဖြင့်လျက်ပြီး စာအိတ် ပေါ်တွင် ကပ်ကာ လက်သီးစောင်းဖြင့် တစ်ချက် ထုလိုက်၏။

         စာတိုက်ပုံးထဲသို့ သွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် စာတိုက်ဗိုလ်က စာတိုက်ပုံကို သွားဖွင့်သည်။ စာထဲ၌ ရေးထားသည်မှာ အောက်ပါ အတိုင်းဖြစ်၏။

         “ဘုရားသခင် ခင်ဗျား၊ တပည့်တော် တောင်းခံထားတဲ့ငွေထဲက ပီဆိုခုနစ်ဆယ်ပဲ တပည့်တော်ထံ ရောက်လာပါတယ်။ တပည့်တော်မှာ ငွေ အရမ်းလိုနေတဲ့အတွက် လိုငွေကို နောက်ထပ် ပို့ပေးပါဦး။ ဒါပေမဲ့ စာတိုက် က တစ်ဆင့်တော့ ပို့မပေးပါနဲ့။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ စာတိုက်ဝန်ထမ်းတွေက မသမာသူတစ်စု ဖြစ်နေလို့ပါ။ လင်ရိုး...”

         Ref: Letter to God by Gregorio Lopez Fuentes. စာညွှန်း - လိုက်ဖ်စတိုင်လ်တူဒေး စာစုံမဂ္ဂဇင်း၊ ဖေဖော်ဝါရီလ၊ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်။