မြတ်ငြိမ်း - ဘယ်သူ့ဒိန်ခဲငါနေရာရွှေ့လိုရမလဲ

ပုံပြင်ဇတ်လမ်း

ဟိုးရှေးရှေးတုန်းတ လေးလံသီခေါင်တဲ့ အရပ်တစ်ခုမှာ ပိစိကွေး ကြွက်ကလေး နှစ်တောင်နဲ့ သေသေညတ်ညတ် တော်လေး နှစ်ယောက် ရှိသတဲ့။ သူတို့ဟာ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ထူးဆန်း အံ့သြ စရာကောင်းတဲ့ ဝက်ပါတစ်ခုထဲမှာ ဝါဝါရွှေမျှ ဒိန်ခဲ အစအန လေးတွေ တွေ့လိုတွေ့ငြား လှည့်ပတ်ပြေးလွှား ရှာဖွေခဲ့ကြသတဲ့၊ စိန်အစအနတွေ တွေ့လို့ ဆောက်တဲ့အခါ သူတို့အင်အား ပြည့်ဖြိုးလာတာပေါ့။ နောက်ပြီး စိတ်ပျော်ရွှင်ကြတာပေါ့။

ကြွက်ကလေးနှစ်တောင်ရဲ့ နာမည်က ပလစ်နဲ့ စတမ်ပါ ထို့ ခေါ်သတဲ့၊ လူကလေး နှစ်ယောက်ကတော့ နိုင်နဲ့ ဝေဆာလို့ ခေါ်ဆင့်၊ ဆုတို့ဟာ ကြွက်ကလေးလောက်ကို သေးငယ် ထယ်၊ ဒါပေမယ့် လူလားမြောက်တဲ့ လူသားတွေလိုပဲ ပြုစု ကျင့်ကြံကြတယ်။

သူတို့အားလုံး သူတို့အတွတ် ဒိန်ခဲရဖို့ ကြိုးစားပမ်းစား) အချိန်အကြာကြီး၊ ရှာဖွေခဲ့ရတယ်၊ နောတ်ဆုံး ဝက်ပါကြီးရဲ့ ထောင့် တစ်ထောင့်၊ ဘရိုင်ကောင်တ်ဆိုတဲ့ အရပ်ဒေသမှာ ရှာဖွေလို့ တွေခဲ့ကြတယ်၊ အဲဒီနောက်မှာတော့ သူတို့ဘဝဟာ သက်သောင့် သက်သာနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ သူတို့နေထိုင် တဲ့ နီးနားဝန်းကျင်မှာ သူတို့ကို တလေးတစား ဆက်ဆံကြတယ်။ သူတို့ကလည်း ခမ်းနားကြီး ဧည့်ခံပွဲတွေ မကြာမကြာ ကျင်းပ ပေးတြတယ်ဆိုပဲ၊ သူတို့ရဲ့ ထည်ထည်ဝါဝါ ဧည့်ခံပွဲတွေကို ခြောက်ခြားလှတဲ့ သူတို့မိတ်ဆွေတွေကို စိတ်ကြောင့် ကျွေးမွေးတာ ပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ငြိမ်းချမ်းသာယာတဲ့ နေ့ရက်တွေထာ သိပ်မကြာ ရှည်ခဲ့ဘူး။

ထင်ရှာတော့ သူတို့ရဲ့ ဒိန်ခဲ့တွေအားလုံး ရောက်ရင်း မလှ ပျောက်သွားတာ တွေ့ကြရသတဲ့၊ တော့ စလစ်နဲ့ စတင်ပါ ထ သူတို့ရဲ့ အပြီးစီးဖိနပ်တွေ ကောက်စွပ်ကြတော့တာပဲ သူတို့ အတွက် စိန်ခဲအသစ်တွေ ထွတ်ရှာကြတော့ဝယ်ပေါ့။

ဓဝဗာ နည်းနည်းအချိန်ယူပြီး စဉ်းစားတယ်။ ချင့်ချိန်ထယ်။ ပြီးတော့ ဆူတို့လည်း ခြောက်လေးတွေ နည်းတူ ဒိန်ခဲ အသစ် လိုက်ရှာကြရင် ကောင်းမယ်လို့ 8င်ကို အဆိုပြုတယ်။ ဒါပေမယ့် ဝိမ်က လတ်ခမီဘူး၊ သူက ကြွက်တစ်ကောင်ရဲ့ ဘဝမျိုးနဲ့ နေထိုင် မရှင်သန်ချင်ဘူး၊ ထုထ အကြောင်းကိစ္စတွေကို သု တလာထု ဇာတ်နဲ့ ၊စကာကြံဆစ်ထု ဖြစ်တယ်၊ စတာ သြစတော ဆင်းရဲပင်ပန်းဆင်း ဆင်းရဲပင်ပန်းပြီး အသည်း ဒြပ်ထပ် ဖြစ်နေမယ်။ ဒါပေမယ့် စဉ်ကထည်။ သြစတယ်

ထာ ရုပ်ရည်တစ်စုလ 5ရည်က ထွန် လာစဖြတ် တွေကို မတူ ခြားနားအောင်လိုက်တဲ့ အရည်အချင်း

၅။ကြက်တွေကိုလာ ထစပါယ်နဲ့ ထဝထန်၊ ဆိုတာကို ခြင်သအာဝါတိတဲ့ သံမှ ဟုတ်ဘဲ။

ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ သူတို့ရဲ့ ဒိန်ခဲကို ဘယ်သူ ရွှေ့ယူ သွားသလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလို လုသွားတယ်ဆိုတာ ကြွက် တွေထ ဓမြန်းစူးစမ်းလေ့ရှိသူတွေ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ဟာ ရိုးရိုး ထားထားဘ၀ နေထိုင်သူတွေပဲ။ ဒိန်ခဲဆိုတာ သူတို့ကို စိတ် ချမ်းသာအောင် ဖန်တီးပေးနေတဲ့အရာ။ ဒိန်ခဲ အဖျားပိုရလေ သူတို့ ပိုပြီး လျော်ကြလေပေါ့။ သူတို့ဟာ ကြွက်ဖြစ်နေတဲ့ အထွက် လိပ်ပြာသန့်သန့်နဲ့ ခိုးနိုင်ကြတယ်။ ထထိထိ အလစ် သုတ်နိုင်ကြတယ်။ အဲဒီကြားထဲကပဲ သူတို့ရဲ့ ဒိန်ခဲတွေ ပျောက် ဆုံးသွားတဲ့အခါကျတော့လည်း ပြောကြဘူး။ စိတ်မဆင်းရဲကြ ဘူး။ တစ်နေ့တာလုံး လှည့်ပတ်သွားပြီး ဒိန်ခဲ လိုက်ရှာနေ ထားတာ သူတို့ရဲ့ သဘာဝအပြုအမူ တစ်ရပ်ပဲ။ ဆရိုင်တောင်ထိ ဆိုတဲ့ စီရင်စုနယ်မြကတော့ သူတို့အတွက် ဘုရားပေးတဲ့ နယ်မြေ ပေါ့။ ဒီနယ်ကို လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးတယ်ဆိုတာ သူတို့အတွက် သဘာဝအလှည့်အပြောင်း တစ်ရပ်ပါပဲ။ ဒီတော့ သူတို့ဟာ နှောင့် နှေးခြင်း မရှိပဲ ဒီနယ်မြေကနေ ထွက်ခွာခဲ့ကြတယ်။ ကြွက်တွေတာ ဒိန်ခဲရှိရာဆီကို သွားကြတယ်။ သူတို့ဘဝက အဲဒီလောက်ကိုပဲ ရှင်းပါတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ က ဆူလည် ထွက်ခွာဖို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်တယ်။ သူနဲ့လိုက်ဖို့ သဘောမထူတဲ့ ဝိဗ်ထို ထားရစ်ခဲ့မယ် ပေါ့။ တော်တော်ကြီးကို လှည့်ပတ်ရှာဖွေပြီးမှ ဝေတက နယ်မြေ စသတစ်ခုကို ရောက်သွားတယ်။ ဝင်္ကပါကြီးရဲ့ အလယ်တည့် ထည့်မှာရှိပြီး ဒိန်ခဲလို့ခေါ်တဲ့ အဒေါ့။ ဒီမြို့မှာ လတ်ဆတ်ပြီး ရွှေရောင်ဝင်းနေတဲ့ ဧရာမ ဒိန်ခဲကြီးတွေ တစ်ပုံတစ်ခေါင်းရှိတာ

ထလာ။ အဲဒီအရပ်ဒေသမှာ ဆရာဟာ စလစ်နဲ့ စကပ်ပါလည်း တွေ့ရတယ်။ ဒီတော့ သူငယ်ချင်းသုံးယောက် ပြန်ပြီးတွဲကြတော့ တာပေါ့။

ဒါပေမယ့် နေ့တွေ ရက်တွေကြာမြင့်လာတော့ ကြွက်နှစ် ကောင်က သူ့ကို သိပ်ကြည်ပုံမရဘူးလို့ ဆတစိတ်ထဲ ထင် လာတယ်။ ကျွန်းမြို့ကို သူတို့ က စတွေ့ထားသူတွေဆိုတော့ ဒီမှာရှိတဲ့ ဒိန်ခဲတွေအားလုံးကို သူတို့ ပိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အချိုး ချိုးကြတယ်။ စလစ်နဲ့ ကမ်ပါဟာ ထစ်စတစ်စနဲ့ ဝေဗာရဲ့ ဇွန်ခဲဝေစုကို မျက်စောင်းထိုးလာကြတယ်။ ပြီးတော့ ဧဝဗာ ရှိနေ ထာတိုလည်း စုတြတယ်။ ဒီတော့ တခဗျာ စိတ်ညစ်ရပြန် တာပေါ့။

ဝေထာက 8င်လို မဟုတ်ဘူး၊ အကြောင်းကိစ္စ ဧတော်တော် များများအကြော်စကို နတ်နက်နဲနဲ တွေးတောကြံဆလေ့ရှိထာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် လတ်တလော အဖြေရှာရမယ့် ခုကြုံနေ ရတဲ့ ပြသနာမျိုးကျတော့ ဝေဗာဟာ အချိန်အများကြီးယူပြီး ထရီရှိစဉ်းစားတော့တာပဲ။ နောက်ဆုံးကျတော့ သူတ နံရံပေါ်မှာ စာတစ်ကြောင်းလိုက်တယ်။ ဒိန်း နိုင်ခြေမြစ်ထ လင့်ထို

အထိပဲ မိထိရပ်သာထလာသော သူတို့အုပ်စု ထောင်ပုံရာငုံ ရှိတဲ့ ဒိန်ခဲတွေ စတွေ့ကြတုန်းက သူတို့တတွေ ခံစားခဲ့ရတဲ့

ပျော်ရွှင်မှုတွေ၊ တက်ကြွမြူမှုတွေကို သူပြန်ပြီး အမှတ်ရနေ မိတယ်။ အဖီထုန်းတင် သူတို့ဟာအရင်းခင်မင်တဲ့ သူငယ်ချင်း တွေပဲ။ ကီမထောင်အကြောင်းမလှဂွပ် ခုတော့ သူ့မှာ ရှေ့မတိုး သာ နောက်မဆုတ်သာ အနေအထားမျိုးနဲ့ ကြုံနေရပြီလေ။ သူ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ ထွက်ခွာသွားမလား၊ ဒါမှမဟုတ် ရဲရဲတင်းတင်းပဲ ဒီမှာဆက်နေခa

ကြွက်တွေက အခါအခွင့်ကြုံရင် ကြုံသလို ဝေဗာကို ခဲ့ကြ နွဲ့ကြတယ်။ ဖိန်းအားလုံးကို သူတို့ပိုင်တဲ့အကြောင်း ဖောင်းပါး ရိပ်ခြည် ပြောကြတယ်။ ဝေဗာ တော်တော်ကြီး စိတ် ထိခိုက်ရ တယ်။ သူတို့တတွေ စုစုစည်းစည်းနဲ့ ပျော်ရွှင်ခဲ့ကြတဲ့ ဟိုတုန်းက အချိန်တွေကို သူ အရမ်းသတိပြီး၊ အရင်းလွမ်းမိတာပေါ့။

ကြွက်ကလေး နှစ်ကောင်က ကြီးမားပြီး ပိုသားနားတဲ့ အိမ်ကြီး တစ်လုံးထဲကို ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ကြတယ်။ သူတို့က အဏစိုး တစ်ယောက်တောင် ထားလိုက်သေး။ သူငယ်ချင်း မိတ်ဆွေဟောင်းတွေနဲ့ အဆက်အဆံ နည်းသွားတယ်။ သူတို့က ဒိန်ခဲပိုင်တဲ့ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းသစ် ထူထောင် နေတာကိုး။

သူတို့ လိုပ် ဝေဆာလည်း ပြောင်းရွှေ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူကတော့ သူ့ဒိန်ခဲနဲ့ နီးနီးနားနားဖြစ်အောင် စီးပွားရေးရပ်ကွက်ရဲ့ အလယ်ဗဟိုကို ပြောင်းသွားတာ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူက သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားနဲ့ နီးန ဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့ အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းပစ္စယတွေကို သဘောကျတာကိုး၊

ထစ်မှာတော့ စကားလုံး မာထန်ထန်တွေသုံးထားတဲ့ စာတစ်စောင်ကို ဝေဗာ ရရှိတယ်။ စာက စလစ်နဲ့ စကမ်ပါရဲ့ ရှေ့နေဆီထစာသေ။ စာထဲမှာ တိတိကျကျ ပြတ်ဗြတ်သားသား ဖော်ပြထားတာကတော့ ဒိန်တော်မှာရှိတဲ့ ဒိန်ဆိုရင် ဘယ် စိန်ခဲကိုမှ ဧoဗာ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရှိဘူးတဲ့။ ဓဝဗာ ရှူးရှူးရှား ဖြစ်သွားတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူဘယ်လို တုန့်ပြန်ရင် ဘယ်လို အကျိုးဆက်တွေ ထွက်ပေါ်လာလဲဆိုတာ ချိန်ဆတယ်။ စဉ်းစား တယ်။ ကြွတ်နှစ်ကောင်ကို တရားရုံးတော်မှာ ရင်ဆိုင်ပြီး သူနိုင်ထိုယ်နိုင် အပြိုင်လိုက်ရင် သူ့ဘဝရဲ့ ငြိမ်းချမ်းသာယာမှုတွေ

ပြိုကွဲ ပျက်စီးသွားနိုင်တယ်။ တကယ်လို့ သူ့ဒိန်ခဲကို စွန့်လွှတ် ၃၀အင်လိုတ်လည်း ကြွက်နှစ်ကောင်ဟာ စိတ်ချမ်းသာမှုကို တကယ် ရချင်မှရမှာ။ ပြောရမယ်ဆိုရင် ခုလို ့ဒိန်ခဲကို အပိုင် စီးခဲ့တဲ့တွက် သူတို့ စိတ်မသိုးမသန့်ထောင် ဖြစ်နေဦးမယ်။

ဒီတော့ ခ၀ဇာက သူ့ရဲ့ အပေါ်ဖိနပ်တွေ ကောက်စွပ် | တယ်။ ပြီးတော့ နံရံပေါ်မှာ စာရေးတယ်။ မိန်းက စစ်မတို့

ထဝ်ထဘဏ် မတ်လာစရာ စာထူး။ ။ ငှင်တော်ဖွင့်ခြင်းဟာ မင်းတို့မှာ တစ်ခုတည်းသော အသိ ရှိတဲ့ လူပ်ရှားမှုဆိုရင်တော့ မင်းတို့အစကို ၏ စိန်စ်တည် ရုတ်စိမယ်။

အဲဒီအခိုက်မှာ တခြားလူညတ်ကလေးတစ်ယောက် သူ့ အနား ရောက်လာပါလေရော။ သူတတ္ ဝစ်စပါဆိုတဲ့ ရှေ့နေ ထလေးပေါ့။ အနေအထားကို မေးမြန်းသိရှိရပြီးတဲ့အခါမှာ နှစ်စပါ က ဝေဗာကိုပြောတယ်။ “မင်း ဒိန်ခဲကို ဘယ်သကောင့်သား မှ မောင်ပိုင်စီးခွင့်ရှိဘူး' တဲ့လေ။

ဒီတော့ နှစ်လပါရဲ့ အကြံပေးချက်အရ ဆတဟာ ခြောက် နှစ်ကောင်ကို တရားရုံးတော်မှာ ရင်ဆိုင်ပြီး ပြတ်ပြတ်သတ်သတ် ထိုက်တော့တာပဲ။ ရုံးတော်မှာ ရင်ဆိုင်ရတဲ့ တရားမမှုတွေရဲ့ ထုံးစံ အတိုင်း အတ ရှည်လျားထွေပြားပြီး မပြီးနိုင်မစီးနိုင်ပေါ့လေ။ ဟိုဘက်ဒီဘက် သူနိုင်နိုင် အပြိုင်တိုက်တဲ့ အတွင်းမှာ ထိခိုက် နစ်နာမှုတွေ၊ စိတ်ချမ်းသာစရာတွေ ပြည့်နေတာပေါ့။ နောက်ဆုံး ကျတော့ နှစ်ဦးနှစ်ဖတ်စလုံး ခြေတုန်လတ်ပန်းကျလာပြီ။ ဖြူခါ ပြာကျလာပြီး အတ္တမာနတွေ အနည်ထိုင်စပြုလာပြီ၊ ဆိုတဲ့အခါ မှာတော့ သူတို့ သဘောတူညီချက်ထစ်ခု ရကြတယ်၊ ရှိသမျှ ဒိန်ခဲတွေကို ငါးပုံ ပုံပြီး ငါးစု ခွဲလိုတ်တယ်။ တစ်ဦးကို ထစ်စယူကြ

မယ်ပေါ့။ စလစ်၊ စကပ်ပါ၊ စေတနဲ့ ဝှစ်စပါတို့က ဝေစုတစ်စုစီ။ ကြွတ်နှစ်ကောင်ရဲ့ရှေ့နေ စပိုက်ဒါ တစ်စု အားလုံး ငါးစုပါ။

သူ့ကိုယ်ပိုင် ဒိန်ခဲတွေနဲ့ ခင်ထည်ထည် နေနိုင်ပြီဖြစ်တဲ့ စေတဟာ လူရိုသေ ရှင်ရိုသေ ဖြစ်လာတယ်။ သူ့ဝန်းကျင်ရှိ လူတွေက အားကျနာလို ဖြစ်ရတဲ့လူတစ်ဦး ဖြစ်လာတယ်။ လူတော်တော်များများက သူနဲ့ သိကျွမ်းခင်မင်ချင်ကြတယ်။ သူ ထလည်း တခြားလူတွေပေါ် သူ့စကားလုံးတွေနဲ့ ဩဇာလွှမ်း

တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ စိတ်မချမ်းသာပါဘူး။ တကယ်တမ်း | ကျတော့ သူဟာ အထီးကျန် လူမိုက်ကလေးဖြစ်နေတယ်လေ။ သုကာ လူ့အဖွဲ့အစည်းထဲမှာ သြဇာအာဏာရှိတယ်။ ခမ်းနား ထည်ဝါပြီး စည်းစိမ်အပြည့်ရှိတဲ့ နေဝီစံနဲ့နေနိုင်တယ်။ လူအများ ရဲ့ အရေးယူခံရတယ်။ သူ့မှာ ငွေရှိတယ်။ မိတ်ဆွေ အပေါင်း အသင်းတွေရှိတယ်။ အဲဒါထွေ အားလုံးရဲ့ အရင်းအမြစ်ကတော့ သူ့ဒိန်ခဲတွပဲပေါ့။ ကျွန်းတွေကတောင်ကြားပေးတဲ့အကျိုးကျေးဇူး တွေကို သူနှစ်သက်တယ်။ သဘောကျတယ်။ ဒါကြောင့် သူတာ သူ့ဒိန်ခဲတွေကို အရိပ်ထကြည့်ကြည့် အရမ်းဝရုစိုတ်တယ်။ ဘွဲ့ခဲတွေ အောက်ဆိုပြီး ဒုတ်ကုန်ပြီလားလို့ မကြာမကြာ နမ်းကြည့်လေ့ရှိတယ်။ နောက်ပြီး ဆူဒိန်ခဲကို တစ်ယောက် ယောက်ကလာပြီး အပိုင်စီးသွားမယ့်နေ့ကို ရင်ဆိုင်ဖို့လည်း ဆုက သင့်ပြင်ထားသတဲ့လေ။

ဓဝဗာက ဒီလောကကြီးမှာ သူယုံကြည်စိတ်ချသူ တစ်ဦးမှ မရှိတော့ဘူးလို့ ယုံကြည်စွဲမှတ်လာတယ်။ အရင်ကတော့ လူ့ဘဝ မှာ အခွင့်အလမ်းတွေ ရှိနေသလို ဝင်္ကပါထဲမှာ လိုက်ရှာတတ် ရင် စိန်ခဲဆိုတာလည်း အမြဲရှိနေတယ်လို့ ယုံကြည်စွဲမှတ်ခဲ့တယ်။ လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ လုပ်ရမှာက စိန်ခံရှိရာကို လိုက်ရှာဖို့

အဖိနပ်တို ထောတ်ဂွင်ပဲပေါ့။ နောက်ပြီး လူတိုင်းမှာ ဒီလို လုပ်ခွင့်ရှိတယ်။ ဒိန်ခဲငွေ့ဖို့ အခွင့်အလမ်းလည်း လူတိုင်းမှာ အညီအရှိတယ်လို့ ယုံကြည်တာပေါ့။ ခုတော့ ဆဗာ အဲဒါတွေ ထို မယုံတော့ဘူး။ မယုံဝံ့တော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အခြေ အနေထွေက အရင်နဲ့ တူမှ မတူတော့ဘဲတိုး၊ လောကမှာ ဒိန်း ဖြစ်ဖြစ် အခွင့်အလမ်းတွေ့ဖြစ်ဖြစ် လွယ်လွယ်ကလေး ရောက်လာ ဘူး၊ အဲဒီလိုမှန်းသိရတ်နဲ့လည်း အဲဒါတွေကို လူတိုင်းက ပိုင်ဆိုင်လို ကြတယ်။ အထဲမှာ အသိဆု ဆ တ ထုတ် လူတယ် ဖက်ထုအလုပ် မ္ဘာစစ္စစုတဝ်းထားတဲ့ ဒိန်ထထို စာပိုဒ်&#4, အစီစတ်တလော အတိတ္ထုတွေ၊

ခုတော့ ဝေလာမှာ သူ့ ဒိန်ခဲတွေကို တာကွယ်စောင့်ရှောက်ဖို့ သတိရိယကြီးကြီးထားပြီး ဖြတ်စောင့်ကြည့်နေရတော့တာ ပေါ့။ ဖါခ၀မဲ့ သူ့ရဲ့ ပုံမှန်တာဝန်ဝတ္တရားတွေကို တစ်နေ့ပြီး တစ်နေ့ လုပ်နေရတာ ကြာလာတော့ သူ တဖြည်းဖြည်း ငြီးငွေ့လာတော့ တယ်။

တစ်နေ့မှာတော့ ဆူကာ သူ့ကိုယ်သူ အားမလို အားမရ ဖြစ်ပြီး စာတစ်ကြောင်း ထော်ရေးလိုက်တယ်။

ထင်ရာစာအုပ်ထဲက စက် * ထပ်ထ နင်းကြည့်နေတဲ့ နည်းနဲ့ ထအိုး

ထိုသို့ တွေ သင့်ဆလော န် ခေါ် အတည်ပြီး တစ်ခုလို ဖြတ်ကပ်ပြီး တွေ့ရာ

အစာကိုအပြီးမှာပဲ သူဟာ စထမ်းပါကို မြင်လိုက်ရတယ်။ | စကပ်ပါက အစီးဖိနပ်တွေ စီးလို့လေ။ ဒိန်ခဲ မြို့ပြင်ဘတ်တို

ဦးတည်သွားနေတယ်။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲလို့ ဝေဆာ အတွေး ကြွလ်နေမိတော့တာပေါ့။ အဲဒီနောက်မှာမှ သူ အထိတ်တလန့်နဲ့ သတိရလိုက်တယ်။ အဲဒီကောင်လေးနဲ့ ဒိန်ခဲတော့ အပိုင်စီးခံ

လိုတ်ရပြီ ထင်ပါရဲ့လို့လည်း တွေးမိတယ်။ သူက စထည်ဝါတို့ | လှမ်းထားတယ်။ ဒီတော့ စတင်ပါက ဘာပြောလဲဆိုတော့ “ကျွန်တော့် ဒိန်ခဲကို ဝစ်စပါမောင်ပိုင်စီးသွားပြီ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျာ ဇန်းတွေတော့ အဲဒီမှာ သူ့ နဂိုအတိုင်းရှိနေ သေးတယ်၊ ဒီတော့ ခင်ဗျား တစ်ချက်ကလေးမှ အလစ်မနေနဲ့၊ (ကင့်ကို စောင့်ကြည့်နေပေတော့” ၊

ဒါပေမယ့် ဒီလိုလုပ်တာတော့ မတရားဘူးကွ၊ အဲဒိန်ခဲ ကို မင်း၊ ပိုင်တာပဲဟာ၊ သူ့မှာ ဘာအခွင့်အရေးရှိလို့ သူက ခုလို ရွှေ့ပြောင်းသွားရတာလဲ၊ သူ့မှာလည်း သူ့ကိုယ်ပိုင် ဒိန်ခဲတွေ ရှိနေရက်နဲ့ သူတ ဆာတိ ဇိန်ခဲကို အလစ်သုတ်ရတာလဲ'

“န်ခဲ့ များများလိုချင်လို့ ဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နှစ်စပါတ ပြောပါတယ်၊ အဲဒိန်းဆွေ သူယူမသွားသည်း အဲဒါတွေ ထ ဆယ်ထပ်ကြာသွန်းနေပြီ၊ ကောတ်ဆိုးနေတဲ့ ဒိန်ခဲတွေကို လတ်ဆတ်တဲ့ သိန်းနဲ့ လဲဘူးဆိုရင် ကျွန်တော် အသက်ဆုံးသွား နိုင်တယ်တဲ့၊ ဒီတော့ ဒိန်ခဲဟောင်းတွေကို မြန်မြန် စွန့်ပစ်လိုက်

လေ၊ လတ်ဆတ်တဲ့ ဒိန်ခဲကို မြန်မြန်ရှာလို့တွေ့လေ၊ ဒီတော့ ကျွန်တော့် မိန်ရဲ့ အပြောင်းအလဲကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော်ကလည်း အလိုက်သင့် အလျားသင့် လိုက်ကြောင်းပေးရတော့မှာပေါ့တဲ့ဗျ'

'နေပါဦး၊ သူပြောတာကို မင်းရင်ထဲ အသည်းထဲက ယိုလို့

“ဟုတ်ကဲ့၊ ယုတ်စွအဆုံး သူ ကျွန်တော့်မိန်းထွေ ရွှေ့ယူ သွားတုန်းက သူပြောသွားတာ အဲဒီအတိုင်းပဲလေ'

ပေတ မကျေနပ်၊ တရားမျှတမှုရှိဘူးလို့ နင့်နင့်နဲနဲ ခံစား ရတယ်၊ ဒါမယ့် ကမ်ပါက-တု နှင့်အအဝါ၊ 'စိတ် မကောင်း မဖြစ်ပါနဲ့ဗျာ၊ အပြောင်းအလဲတွေနဲ့ အခြေအနေသစ်

တွေကို တူန်တော် ညံ့ပါဘူး။ ကျွန်တော် ဒိန်၌အသစ်တွေ ရှာလို့ ရမှာပါ” လို့တောင် ပြောလိုက်သေးရဲ့၊

အဲဒီလိုလည်း ပြောပြီးရော၊ စတမ်ပါယာ ချာခနဲ လှည့်ပြီး အဆာပြေးတော့တာပဲ။ မိုးကုတ်စ်ပိုင်းပေါ်မှာ သူ့ပုံရိပ်လေး

ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့အထိ ခဏစောင့်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ နက်ပေါ်မှာ စာတစ်ကြောင်း ရေးခြစ်လိုက်တယ်။

လင် အကြောက်အလန့်မရှိပေမယ့်လည်း နီထက်ကို ဌာလို့လို့ ရမယ်ဆိုတာ ဆရာလို့

ဝေဆာ စာရေးပြီး တစ်ဖက်လည်း ပြန်လှည့်လိုက်ရောသူ့ နှာခေါင်းထဲကို အနံ့တစ်ခု တိုးဝင်လာတော့တယ်။ သက်တမ်း ကြာလွန်းတဲ့ မိန်းက ထွက်လာတဲ့ အောက်သိုးသိုး အကြီးပေါ့။ သူက စကမ်ပါရဲ့ ဒိန်ခဲတွေဆိုလှောင်ထားတဲ့ နေရာတွေကို သွားကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ မူလနေရာ မှာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိတော့ဘူး၊ ဖာလာထင်းထင်းကြီး ဖြစ်နေပြီ လေး အစက ဖီနေရာမှာရှိတဲ့ စိန်ခ်တွေအားလုံး နှစ်စဝါရဲ့ နေရာကို သယ်ရွှေ့သွားကြပြီ။ နောက်ပြီး အဲဒီ ဒိန်ခဲတွေ အားလုံးအပေါ်မှာ နှစ်စပါရဲ့ နာမည်တွေ ထိုးထားတယ်လေ။