မြတ်ငြိမ်း - ဖိလစ်ပိုင်အမျိုးသားအာဇာနည်ဒေါက်တာရီဇော်

ဤစာအုပ်ပြုစုသူ၏ စကားဦး

(1)

ကျွန်တော်သည် တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော် ၈ ရက်နေ့တွင် လူ့လောက ကြီးထဲသို့ စမ်းတဝါးဝါးငိုကြွေးရင်း ရောက်ရှိလာခဲ့ရသည်။ - အခြားအခြားသောမွေးစကလေးများ၏ ငိုကြွေးသံသည် မည်သည့်အဓိပ္ပာယ် ကို ဆောင်လေမည်မသိ။ ကျွန်တော်ဖြစ်လာမည့် မွေးစကလေး၏ ငိုကြွေးသံမှာမူ ဝမ်းပန်းတနည်း ရှိုက်ငိုလိုက်သော ငိုကြွေးသံသာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

- အကြောင်းမှာ ကျွန်တော့်ကိုမွေးဖွားသော တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော် ( ၈ )ရက်နေ့သည် ပါတော်မူနေ့ ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။

ပါတော်မူနေ့သည် မြန်မာဘုရင်သီပေါကို နယ်ချဲ့အင်္ဂလိပ်များက ဖမ်းဆီး သွားသည့်နေ့။ တစ်နည်းဆိုသော် မြန်မာပြည် ကျွန်သဘောက်ဘဝသို့ ပြားပြား မှောက် ရောက်ရသည့်နေ့။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သည်နေ့တွင်မှ မွေးဖွားခဲ့သော ကျွန်တော်သည် ပညတ် သွားရာ ဓာတ်သက်ပါလေသလားမသိ။ နယ်ချဲ့ကို အရွံ့ကြီးရွံ့ခဲ့သည်။ အမုန်းကြီး မုန်းခဲ့သည်။ အသက်အရွယ်ရလာ၍ စာပေများ လေ့လာဖတ်ရှုလာနိုင်သည့်အရွယ်တွင် နယ်ချဲ့စနစ်၊ အရင်းရှင်စနစ်များအကြောင်း သိနားလည်ခွင့် ရလာ သည်။ ထိုစနစ်များကို စက်ဆုပ်မုန်းတီးတတ်လာသည်။

မြန်မာများ၏ နယ်ချဲ့ လက်အောက်ခံ ကျွန်ဘဝအနိဌာရုံများကို ကိုယ်တိုင် မတွေ့ကြုံ မခံစားရသော်လည်း ကိုယ်တိုင်တွေ့ကြုံခံစားရဘိသကဲ့သို့ တက်ခေါက် မံကြိတ် ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။

ဆီးဘန်းနီ ဆရာတော်ဘုရားကြီး၏ 

ထီးသုဉ်းနန်းသုဉ်း၊ မြို့သုဉ်းသုည 

သုဉ်းသုံးဝဖြင့်၊ သုဉ်းရပြန်လစ် 

သုဉ်းသည့်ခေတ်တွင် လူဖြစ်ရလေ 

တို့တစ်တွေမှာ၊ သေသော်မှတည့် သော်ကောင်း၏...

ကဲ့သို့သော ကဗျာစာပေများကိုဖတ်ရှုပြီး အဖိနှိပ်ခံဘဝ၊ အညွန့်ချိုးခံ ဘဝတွင် အားမတန် မာန်လျှော့ခဲ့ကြရသော ကျွန်တော်တို့ ဘိုးဘွားဘီဘင်များကို ကိုယ်ချင်းစာ ကရုဏာသက်ခဲ့ရသည်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကိုယ်ပိုင်အချုပ်အခြာ အာဏာပိုင်ခွင့်နှင့် လွတ်လပ် ရေး၏ အနှစ်သာရနှင့် တန်ဖိုးကို သိမြင်သဘောပေါက်ခဲ့မိပါသည်။ မွန်မြတ် မြင့်မားလှသော သည်ရလဒ်ကြီးကို လက်ဝယ်ပိုင်ပိုင် ရရှိရေးအတွက် မြန်မာ မျိုးချစ် မြောက်မြားစွာ၏ အသက်၊ သွေး၊ ချွေးတို့ကို ရင်းနှီးမြှုပ်နှံခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။

မြန်မာနိုင်ငံနှင့် မြန်မာတိုင်းရင်းသားများသည် ကိုလိုနီထမ်းပိုးအောက်တွင် နှစ်ပေါင်း ၁၀၀ ကျော် ရုန်းကန်လူးလွန့်ခဲ့ကြရသည်။ ကိုလိုနီအမွေဆိုးများကို ယနေ့တိုင် ခံစားကြရဆဲ၊ ယနေ့တိုင် ပုတ်ကာ ဖယ်ရှားနေကြရဆဲ။

မြန်မာနိုင်ငံကဲ့သို့ပင် အာရှနိုင်ငံအများစုသည် အင်အားကြီး နယ်ချဲ့များ၏ “ခြေတော်တင်ခြင်း ခံခဲ့ကြရသည်။

ထိုအထဲတွင် ဖိလစ်ပိုင်နိုင်ငံသည်လည်း နယ်ချဲ့ သားကောင် ဖြစ်ခဲ့လေ သည်။ နှစ်ပေါင်း ၄ဝဝ နီးပါး နယ်ချဲ့ လက်ဟောင်း လက်သစ်များ၏ ကျူးကျော် စော်ကားမှုကို ခံကြရ၏။ သည်ဘဝဆိုးမှ လွတ်မြောက်ရန် ဖိလစ်ပိုင်မျိုးချစ်များ သည် ဘဝပေါင်းများစွာ၊ အသက်ပေါင်းများစွာ စတေးခဲ့ကြရလေသည်။

အဆိုပါ မျိုးချစ်သူရဲကောင်းများထဲတွင် ဒေါက်တာရီဇော်သည်လည်း တစ်ယောက်အပါအဝင်။

ဒေါက်တာရီဇော်သည် ဖိလစ်ပိုင်နိုင်ငံ၏ ရောင်ခြည်ပင်ဖြစ်၏။ ဖိလစ်ပိုင် တစ်မျိုးသားလုံး သူ့ကျွန်ဘဝတွင် နှစ်ပေါင်း ၃၀၀ ကျော် အဖိနှိပ် အညှဉ်းဆဲခံ နေကြရသည်ကို ပထမဆုံးဖော်ထုတ်သူဖြစ်၏။ နိုင်ငံရေးအရ အနှိမ်ခံထားရသော၊ အသိဉာဏ်မှောင် အချခံထားရသော၊ ဘာသာရေးဗန်းပြပြီး ခေါင်းပုံဖြတ် သွေးစုပ် ခံနေရသော ဖိလစ်ပိုင်ပြည်သူများ၏ ဘဝမှန်ကို ပထမဆုံး ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တင်ပြခဲ့သူ လည်း ဖြစ်၏။

ထို့ပြင် အာရှတိုက်သားများသည် လူရိုင်းသာသာမျှရှိသူများ၊ အစစ အရာရာ အောက်တန်းနောက်တန်းကျသူများ၊ အနောက်တိုင်းသားများ၏ လက်အောက်ခံ လူမျိုးများ စသည်ဖြင့် လူမျိုးကြီးဝါဒကို စွဲကိုင်၍ ဘဝင်မြင့်ခဲ့ကြသော အနောက် တိုင်းသားများကို အန်တုဖက်ပြိုင်ခဲ့သူလည်း ဖြစ်၏။ အရှေ့တိုင်းသားလည်း လူ၊ အနောက်တိုင်းသားလည်း လူ လူလူချင်း အတူတူပင်ဖြစ်၏။ ဘယ်လူမျိုး တွင်မျှ မွေးရာပါအခွင့်အရေး ပိုမရ။ ကြိုးစားမှုနှင့် စည်းစနစ်ကျနခြင်းသည်သာ အဓိကဟူသော ကြွေးကြော်သံကို ကိုင်စွဲကျင့်သုံးခဲ့သူလည်း ဖြစ်ပေသည်။

သူ၏ ခေတ်မီသောအမြင်၊ တက်ကြွသောခံယူချက်များကြောင့်ပင် ရာစု နှစ်ပေါင်းများစွာ လည်စင်းခံခဲ့ကြရသော ဖိလစ်ပိုင်တိုင်းရင်းသားများအဖို့ မျိုးချစ် စိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာရသည်။ နိုင်ငံရေးအသိအမြင်များ နိုးကြားအုံကြွ လာရသည်။ လွတ်လပ်ရေးကို တောင်းဆိုရကောင်းမှန်း သိလာကြသည်။

“ဘယ်အနောက်နိုင်ငံသားကမျှ သူတို့ကိုယ်ကျိုးမပါဘဲ ကျုပ်တို့ အာရှ တိုက်သားတွေအပေါ် စေတနာသန့်သန့်မထားဘူး”ဟူသော ပြည်သူ့ တရုတ် ပြည်။ ကွယ်လွန်သူ ဝန်ကြီးချုပ်ချူအင်လိုင်း၏ စကားကဲ့သို့ပင် ဖိလစ်ပိုင်မျိုးချစ် များမှာ ရက်ရက်စက်စက် ဖိနှိပ်ခြင်းခံကြရသည်။ ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း သတ်ဖြတ် ခြင်းခံကြရသည်။ ယုတ်ယုတ်မာမာ နှိပ်စက်ခြင်းခံကြရသည်။

သို့သော် အသက်ကိုသာစွန့်မည်၊ ယုံကြည်ချက်ကို မစွန့်တတ်သည့် . မျိုးချစ်အာဇာနည်များကို မည်သည့်နယ်ချဲ့ကမျှ သတ်၍မသေခဲ့ပါချေ။

ဤသို့ ဒေါက်တာရီဇော်၏ စတင်ဦးဆောင်လှုံ့ဆော်မှုဖြင့် နှစ်ပေါင်း ရှည်လျားစွာ တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသော ဖိလစ်ပိုင်ပြည်သူများသည် နောက်ဆုံး အောင်ပွဲ ခံခဲ့ကြသည်။ ၁၉၄၆ ခု၊ ဇူလိုင် ၄ ရက်နေ့တွင် လွတ်လပ်ရေးနှင့် ကိုယ်ပိုင် အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်ခွင့် ရခဲ့ပေသည်။

ဒေါက်တာရီဇော်သည် မိမိမြေပေါ်သို့ ကျူးကျော်စော်ကားလာသူများကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ဝေဖန်ခဲ့သော နိုင်ငံရေးသမားတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ ပြည်သူလူထု တစ်ရပ် လုံး၏ နိုင်ငံရေးအသီး ပညာရေးအသိများ ပွင့်လင်းလာအောင် ဦးဆောင်လှုပ်ရှား ခဲ့သော ကဗျာဆရာ၊ စာရေးဆရာလည်းဖြစ်၏။ အရင်းရှင်နယ်ချဲ့များ၏ သေနတ်

ပြောင်းဝကို မတုန်မလှုပ် ရင်ဆိုင်ပြီး ဖိလစ်ပိုင်ပြည်သူများ၏ မျိုးချစ်စိတ်ကို နှိုးဆွပေးသွားသော မျိုးချစ်သူရဲကောင်းတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်၏။

သို့သော် ဒေါက်တာရီဇော်သည်လည်း လူသားမျှသာ ဖြစ်ပေသည်။ ရှေးဟောင်းဒဏ္ဍာရီများထဲကလို အစမှအဆုံးတိုင် အပြစ်ဆိုစရာ တစ်ကွက်မျှ မရှိသော လူစွမ်းကောင်းကြီးမျိုးတော့ မဟုတ်။ သူ့တွင် ချွတ်ယွင်းချက်၊ အားနည်း ချက်များ ရှိခဲ့သည်။ သို့သော်ငြားလည်း သူ၏ စွမ်းဆောင်ချက်နှင့် ကိုယ်ကျိုးစွန့်မှ များက ယင်းအပြစ်များကို ဖုံးလွှမ်းနိုင်ခဲ့ပါသည်။ ။

အိန္ဒိယနိုင်ငံမှ မဟတ္တမဂန္ဒီ စာဆိုတော်တဂိုး၊ တရုတ်ပြည်မှ ဒေါက်တာ ဆွန်ယက်ဆင်တို့နှင့် ခေတ်ပြိုင်ဖြစ်ခဲ့သော ဒေါက်တာရီဇော်သည် စိတ်သဘော ထား နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသူဖြစ်၏။ ငြိမ်းချမ်းခြင်းကို မြတ်နိုးသူဖြစ်၏။ သို့တိုင် အမိနိုင်ငံနှင့်ပတ်သက်လာလျှင်မူ ရဲရဲတောက် သွေးနီသူဖြစ်ပေသည်။

သူ၏ကျေးဇူးကား ဖိလစ်ပိုင်ပြည်သူတို့ ဆပ်မကုန်နိုင်အောင် ကြီးမားလှ ပေသည်။

“ကျုပ်တို့တိုင်းပြည်ပေါ်မှာ နေဝန်းနီထွက်ပြူးလာတာ မမြင် ရမီ ကျုပ်သေခဲ့ရတယ်။ အရုဏ်ဦးကို တွေ့မြင်ကြရမယ့် ခင်ဗျား တို့က နေဝန်းနီကို ကြိုဆိုကြပါ။ နောက်ပြီး အကာလ ညအမှောင်မှာ ကျဆုံးခဲ့ရတဲ့ ရဲဘော်တွေကို မမေ့ကြပါနဲ့”

ဤသို့ မသေမီ မှာကြားချက်အတိုင်းပင် ဖိလစ်ပိုင်ပြည်သူများသည် ဒေါက်တာရီဇော်နှင့်တကွ နယ်ချဲ့ဆန့်ကျင်ရေးတိုက်ပွဲတွင် ကျဆုံးခဲ့ကြရသူများကို ဂုဏ်ပြုခဲ့ကြ၊ ဂုဏ်ပြုကြဆဲဖြစ်၏။ ဆက်လက်ဂုဏ်ပြုနေကြဦးမည်လည်း ဖြစ်၏။ ဖိလစ်ပိုင်နိုင်ငံတွင် ဒေါက်တာရီဇော် မွေးနေ့ကို တစ်မျိုးသားလုံး အလုပ်နားရက်ဟု သတ်မှတ်သည်။ ဒေါက်တာရီဇော် ကွပ်မျက်ခံရသည့်နေ့ကို အမျိုးသားသူရဲ ကောင်းများနေ့အဖြစ် သတ်မှတ်ကြသည်။ ဒေါက်တာရီဇော်ရုပ်တု ကျောက်တိုင်

ဒေါက်တာရီဇော်ကဲ့သို့သော ကြီးကျယ်မြင့်မြတ်သည့် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် သည် လူသေသော်လည်းနာမည်သေမည့်သူမဟုတ်။ နှစ်ပရိစ္ဆေဒ ကြာညောင်း သော်လည်း တိမ်မြုပ်သွားမည့်သူ မဟုတ်။ ပျောက်ကွယ်သွားမည့်သူ မဟုတ်။

သူ့အကြောင်း သူ့ဘဝကို ဖတ်ရှုလေ့လာလျှင် ရှောင်လွှဲမရဘဲ ပူးတွဲ ပါလာမည့်အချက်များ ရှိနေပါသည်။ ဤကား နယ်ချဲ့စနစ်၏ ဆိုးရွားရက်စက် ပုံနှင့် တိုင်းတစ်ပါးလက်အောက်ခံဖြစ်ရသော တိုင်းပြည်နှင့်လူမျိုး ကြုံတွေ့ရမည့် ကံကြမ္မာဟူသော နိုင်ငံရေးအမြင်များ ဖြစ်ပါသည်။ )

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် လူငယ်များအနေဖြင့် အဖိုးမဖြတ်နိုင်သော လွတ်လပ် ရေး၏ တန်ဖိုးကိုလည်းကောင်း၊ အမိနိုင်ငံအပေါ်ထားရှိသင့်သော စိတ်ဓာတ်ကို 'လည်းကောင်း၊ တက်ကြွနိုးကြားသော လူငယ်များ၏ အားမာန်ကို လည်းကောင်း တွေ့ထိခံစားနိုင်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်မိပါသည်။ ။ ( ဒေါက်တာရီဇော်၏ဘဝအကြောင်းကို ပြုစုရာတွင် ဒေါက်တာရီဇော်၏ စရိုက်သဘာဝကို တတ်စွမ်းသမျှ ပေါ်လွင်အောင် ကြိုးစားထားပါသည်။ သူ့ အကြောင်း အစမှအဆုံးထိတိုင် အရေးအသားကိုပင် သူ့စရိုက် သဘာဝနှင့် ကိုက်ညီအောင် တတ်စွမ်းသမျှ အားထုတ်ထားပါသည်။ သူ၏ ပင်ကိုစရိုက်သည် အေးပါသည်။ နုပါသည်။ သို့သော် နိုင်ငံရေးအယူအဆနှင့် ယုံကြည်ချက်တွင်မူ ရဲရင့်ပါသည်။ ပြတ်သားပါသည်။ ဒေါက်တာ ရီဇော်ကို ကတ္တီပါလက်အိတ်စွပ် ထားသော သံလက်သီး၊ သို့မဟုတ် နီရဲသောအပြာဟူ၍ တင်စားခေါ်ဆိုလျှင် မှားမည်မထင်ပါ။ ( အကယ်၍ အထက်ဖော်ပြပါ ဦးတည်ချက်များ၊ စရိုက်သဘာဝများ မပေါ်

လွင် မပီပြင်ခဲ့ပါလျှင် ဤစာအုပ်ပြုစုသူ၏ မကျွမ်းကျင် မနိုင်နင်းမှုကြောင့်သာ ဖြစ်ရပါမည်။ စာရေးသက် အတွေ့အကြုံ မကြွယ်ဝသေးသည့်အတွက် ဟာကွက်၊ ပျော့ကွက်များ ရှိမည်ဖြစ်ရာ ဝိုင်းဝန်းဝေဖန် ထောက်ပြကြပါလျှင် ဝမ်းပန်းတသာ လက်ခံနာယူမည်သာ ဖြစ်ပါသည်။

အကယ်၍ ဤစာအုပ်ကို ဖတ်ရှုရသည့်အတွက် စာဖတ်သူ၏ ရင်ထဲတွင် “တစ်ခုခု”တင်ကျန်ခဲ့သည် ဆိုပါလျှင် ဤစာအုပ် အကောင်အထည်ပေါ်လာ

အောင် အဓိကစွမ်းဆောင်တွန်းအားပေးခဲ့သော စာရေးဆရာ မောင်ပေါ်ထွန်းကို မှတ်တမ်းတင်စေလိုပါသည်။ ဤစာအုပ်ပြုစုသူအား ကိုယ်ရောစိတ်ပါ ကူညီ ရိုင်းပင်းခဲ့ကြသည့် ဆရာဦးစံလွင်၊ ဒေထွန်း၊ ညိုမြင့်(ရေနံ) ဦးကျော်ညွန့် (အောင်ကျော်ဦးစာပေ)၊ လူအောင်နှင့် ချင်းတွင်းစာပေတိုက်ကိုလည်း ကျေးဇူး အထူးတင်ရှိကြောင်း မှတ်တမ်းတင်အပ်ပါသည်။

မြတ်ငြိမ်း

၃၊ ဇန်နဝါရီလ၊ ၇၇။

 

[ ၁ ] 

တစ်ပါးကျွန်ဘဝ၏ ဆုလဒ်

 

ညီအစ်ကို မသိတသိ အချိန်။ဆယ်နှစ်သားအရွယ် ကလေးငယ်တစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လာသည်။ သူသည် အတွေးလျဉ်ကြောတွင် မျောနေဟန်ရှိ၏။ ဘေးဘီကိုမကြည့်၊ ခြင်း မောခြင်းမရှိ။ သူ့မျက်စိအစုံသည် လမ်းမပေါ်သို့သာ စိုက်လာသည်။

သူ့ခေါင်းထဲတွင် မည်သည့်အတွေးများ တွဲခိုဝင်ရောက်နေပါသနည်း။ မည်မျှလေးနက်ပြီး မည်မျှအရေးကြီးသည့် ကိစ္စများပေမို့ သည်မျှ တစိုက်စိုက် တွေးတောလာပါသနည်း။

ရုတ်တရက် သူ့ရှေ့တွင် အရိပ်တစ်ခုကို ဖျတ်ခနဲတွေ့လိုက်ရသည်။ ကလေးငယ်သည် တုံ့ခနဲရပ်လိုက်သည်။ သူသည် အတွေးကမ္ဘာဆီမှ လက်တွေ့ ကမ္ဘာထဲသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။ စစ်ဝတ်စုံအပြည့် ဝတ်ဆင်ထားသော လူတစ်ယောက်။ မြို့ပြကာကွယ်ရေးတပ်မှ ဗိုလ်ကလေး ပါလား။

ဗိုလ်ကလေးသည် ကလေးငယ်၏ အင်္ကျီရင်ဘတ်ကို ဆတ်ခနဲ စုဆွဲလိုက် သည်။ ဗိုလ်ကလေးသည် တစ်စုံတစ်ရာကို အလွန်အမင်း ဒေါသထွက်နေပုံပင်။ ထို့နောက် ဘာမပြောညာမပြောဖြင့် ကလေးငယ်ကို လက်ပြန်လွှဲ၍ ရိုက်လိုက် သည်။ ကလေးငယ်သည် သည်အဖြစ်မျိုးကို လုံးဝ မျှော်လင့်မထားမိသဖြင့် ပထမ အံ့အားသင့်နေသည်။ အံ့အားသင့် တုန်လှုပ်စိတ်များ ပျောက်သွားချိန်တွင် တပ်ဗိုလ်ကလေးသည် သူ့ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရိုက်နှက်ပြီးနေပေပြီ။ သူ့အင်္ကျီ သည်လည်း စုတ်ပြဲနေပေပြီ။

အဖြစ်အပျက်မှာ လျင်မြန်လွန်းလှသည်။ လျှပ်ပြက်လိုက်သလောက်သာ ကြာမည်ထင်သည်။ ။

ကလေးငယ်သည် သူ့အဖြစ်ကိုသူ ကောင်းကောင်းသိလိုက်ရချိန်တွင် ဗိုလ်ကလေးသည် သူ့အနားတွင် မရှိတော့။ ကလေးငယ်တစ်ယောက်ကို အကြောင်းမဲ့သက်သက် နိုင့်ထက်ကလူပြုပြီး ဘာမျှမဖြစ်သလို စိတ်အေးချမ်းသာ ခရီးဆက်သွားပေပြီ။ ကလေးငယ်မှာသာ... ။

ကလေးငယ်သည် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်သည်။ လက်သီးစွမ်းပြသွားသော အာဂသတ္တိခဲကြီး၏ နောက်ကျောကို စိုက်ကြည့်နေမိ သည်။ သူ့မျက်လုံးအစုံတွင်တော့ မုန်းတီးငွေ့များ၊ ရွံရှာငွေ့များ၊ နောက်ပြီး နာကြည်းမျက်ရည်များ။ ။

ကလေးငယ်သည် ယခုအချိန်အထိ သူ့အပြစ်ကိုသူ မသိသေး။ မည်သို့ သော ပြစ်မှုမျိုးကို သူကျူးလွန်မိလို့ပါလဲ။ ကျူးလွန်မိသည်ရှိစေဦး၊ ယင်းပြစ်မှု သည် မည်မျှကြီးမားလေးနက်နေလို့ပါလဲ။

အိမ်ပေါက်ဝရောက်လျှင် သူ့မိခင်က ပြူးပြူးပျာပျား ဆီးပေးသည်။ ကလေးငယ်က ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြန်ပြောပြသည်။ သည်တော့မှပင် သူ့ မိခင် ရှင်းပြသဖြင့် သူကျူးလွန်ခဲ့မိသော မဟာပြစ်မှုကြီးကို သိနားလည်ခွင့်ရတော့၏။

သူကျူးလွန်မိသော မဟာပြစ်မှုကြီးကား သူ့ရှေ့တူရူမှ လျှောက်လာသော စစ်အရာရှိကို ဦးညွတ်အရိုအသေမပေးမိခြင်းတည်း။ ။

ဖြစ်ရပ်သည် ရီဇော်၏ ခေါင်းထဲတွင် သံမှိုဖြင့်နှက်ထားသလို စွဲနေခဲ့သည်။ သည်ဖြစ်ရပ်မှ အသိတစ်ခုကိုလည်း ရလိုက်သည်။ တိုင်းတစ်ပါးသား အုပ်စိုးခံ ရသော ကျွန်သဘောက်ဘဝသည် သည်သို့ပါကလား ...။

ရီဇော်ကား အရှေ့တိုင်း၏ ယုန်သူငယ်။ ။ နိုင့်ထက်စီးနင်း ဗိုလ်ကျသွားသူကား အနောက်တိုင်းမှဝံပုလွေ။

ရီဇော်တို့ ဖိလစ်ပိုင်တိုင်းရင်းသားများမှာ အာရှတိုင်းသားများပီပီ စိတ်ဓာတ် နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသည်။ ငြိမ်းချမ်းရေးကို မြတ်နိုးသည်။ ကိုယ့်ဝမ်းရေးကိုယ် အေးအေးလူလူ ရှာဖွေစားသောက်နေလိုကြသူများဖြစ်သည်။ သည်သို့ ငြိမ်းအေး ချမ်းသာနေလိုသော ဖိလစ်ပီနိုများနေထိုင်ရာ ဖိလစ်ပိုင်ကျွန်းစုကြီးကို ဥရောပသား စပိန်လူမျိုးများက နိုင်ထက်စီးနင်း လွှမ်းမိုးသိမ်းပိုက်ခဲ့ကြသည်။ ၁၅၆၅ ခုနှစ် ၀တည်းက စိုးမိုးအုပ်ချုပ်ခဲ့သည်မှာ ရီဇော်ကိုမွေးဖွားချိန်တွင် နှစ်ပေါင်းသုံးရာနီပါး ရှိပေပြီ။

နယ်ချဲ့ထမ်းပိုးအောက်တွင် ခေါင်းမထောင်နိုင်အောင် ကုန်းရုန်းနေကြ ရသော ဖိလစ်ပိုင်အမျိုးသားများမှာ အဖိနှိပ်ခံကြရသည်။ အခိုင်းအစေခံကြရ

သည်။ အချုပ်အချယ်ခံကြရသည်။ ဆင်းရဲဒုက္ခဟူသည် သူတို့အတွက် လာဘ် လာဘတစ်ပါးတည်း။

စားရတော့လည်း မဝတဝ။ ဝတ်ရတော့လည်း မလှမပ။ နေရတော့လည်း မကျမန။

ဤသို့ တစ်တိုင်းတစ်ပြည်လုံး နယ်ချဲ့ဓားအောက်တွင် ပြားပြားမှောက် ဝပ်စင်းနေရသော ခေတ်ကာလကြီးတွင်မှ ရီဇော်ကလေးသည် ဤသတ္တလောက ကြီးအတွင်းသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ရသည်တကား။ ( ၁၈၆၁ ခုနှစ်၊ ဇွန်လ ၁၉ ရက်။

ဖရန်စစ္စကို မာကေဒိုနှင့် တီအိုဒိုရာအယန်ဇိုတို့ ဇနီးမောင်နှံတွင် သားသမီး တစ်ကျိပ်တစ်ယောက် ထွန်းကားခဲ့၏။ ထိုအထဲတွင် ဟိုဆေးရီဇော်သည် သတ္တမ

မြောက် ကလေးတည်း။ မွေးချင်းများထဲတွင် ယောက်ျားဟူ၍ သူနှင့် သူ့အစ်ကို နှစ်ဦးသာပါသည်။

“ဒီကလေးကို ကောင်းကောင်းဂရုစိုက်ပါ။ တစ်နေ့ကျရင် ကြီးကျယ်မြင့်မြတ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်”

ဟိုဆေးရီဇော်ကို နာမည်ပေးကင်ပွန်းတပ်သောနေ့တွင် ဖိလစ်ပိုင်ဘုန်းတော် ကြီးတစ်ပါးက ထိုသို့ ကြိုတင်နိမိတ်ဖတ်ခဲ့သည်။ တီအိုဒိုရာကတော့ သိပ်အလေး အနက်မထားခဲ့။ သူ့တွင် ဂရုစိုက်ပြုစုရန် တခြားကလေးတွေ တစ်ပုံကြီးရှိသေး သည်။ မိခင်ကောင်းတစ်ယောက်သည် ကိုယ့်သားသမီးများကို မျှမျှတတ ဂရုစိုက် ရမည်၊ ညီညီမျှမျှ ချစ်မြတ်နိုးရမည်ပင် မဟုတ်ပါလား။

ဟိုဆေးရီဇော်နှင့် ပတ်သက်၍ တီအိုဒိုရာ ထူးထူးခြားခြား ဂရုထားမိသည့် အချက်တစ်ချက်ကတော့ ရှိသည်။ ယင်းကား သူ့ကို မွေးဖွားစဉ်က အခြား သားချင်းများထက် ခက်ခက်ခဲခဲမွေးရခြင်းပင်ဖြစ်၏။ နောက်ပြီး သည်ကလေး ငယ်သည် ပိန်ပိန်လှီလှီ၊ ခေါင်းကြီးကြီးကလေးဖြစ်၏။ ချူနာပါတေးကလေး လည်း ဖြစ်၏။ သည်သို့သော ခေတ်ပျက်ကြီးထဲတွင် သည်သို့မွေးဖွားလာသော ချည့်ချည့်နဲ့နဲ့ကလေးငယ်သည် တစ်နေ့သောအခါ ကမ္ဘာက အသိအမှတ်ပြုရမည့် နိုင်ငံ့ခေါင်းဆောင်ကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု မည်သူ မျှော်လင့်ဝံ့ပါ မည်နည်း။ ။

ရီဇော် ကံကောင်းသည်မှာ တစ်ချက်သာရှိ၏။ ဖရန်စစ္စကိုနှင့် တီအိုဒိုရာ မိသားစုထဲသို့ ရောက်လာခြင်းသာ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရပေမည်။

ဖရန်စစ္စကိုသည် ဂုဏ်သရေရှိ လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ စီးပွားရေးလာဘ်မြင်သည်။ ကြိုးစားသည်။ အေးဆေးသည်။ ဖော်ရွေသည်။ တီအိုဒိုရာမှာမူ ခေတ်ပညာတတ်တစ်ဦးဖြစ်၏။ ထိုခေတ် ထိုအခါက ဖိလစ်ပိုင် အမျိုးသမီးများထဲတွင် ရှားရှားပါးပါး ပညာထူးချွန်သူဖြစ်သည်။ ငယ်စဉ်က မနီလာမြို့ရှိ ဒိုမီနီကန်ကောလိပ်တွင် ပညာသင်ကြားခဲ့သည်။ မိဘနှစ်ပါးမှာ ပစ္စည်းဥစ္စာပြည့်ဝသည်။ ခေတ်ပညာတတ်သည်။ မြို့မျက်နှာဖုံးများဖြစ်သည်။ သို့ကြောင့် ရီဇော်ကလေးသည် ပညာရေး၊ လူမှုရေးတို့နှင့် ပတ်သက်လျှင် အခြား ဖိလစ်ပိုင်ကလေးငယ်များထက် အခွင့်အလမ်းကောင်းများ ပိုမိုရရှိခဲ့သည်။

ရီဇော်မိသားစုနေထိုင်သည့် ကလမ်ဘာမြို့ကလေးသည် ခရီးလမ်းဆုံ အချက်အချာကျသည်။ သို့ကြောင့် နယ်လှည့်ခရီးထွက်သော စပိန်အရာရှိများ လမ်းခရီးတွင် ညအိပ်ညနေ တည်းခိုရမည်ဆိုလျှင် ဖရန်စစ္စကို၏အိမ်တွင် တည်းခို

လေ့ရှိသည်။ ဖရန်စစ္စကိုသည် ကြေးရတတ် လူတန်းစား အမျိုးအနွယ်ဖြစ်သဖြင့် စပိန်အစိုးရပိုင်း အရာရှိကြီးများနှင့် အလွမ်းသင့်သည်။ စပိန်ဘုန်းကြီးများ၊ စစ်ဘက်ဆိုင်ရာ အရာရှိကြီးများနှင့်လည်း အကျွမ်းဝင်သည်။ ၎င်းတို့၏ လေးစား မှုကိုပင် ခံယူရသည်။ ဖရန်စစ္စကို မိသားစုကို စပိန်များက တန်းတူရည်တူ ဆိုရမလောက် လေးလေးစားစားဆက်ဆံကြသည်။ ။

ထိုမျှပေါက်ရောက်သော မိသားစုတွင် တစ်ဦးအပါအဝင်ဖြစ်သည့် ရီဇော် ကလေးသည်ပင် စပိန်အရာရှိတစ်ဦး၏ အရိုက်အနှက်ကို ခံခဲ့ရသည်ဆိုပါလျှင် အခြားအခြားသော သာမန်ဖိလစ်ပိုင်တိုင်းရင်းသားများအတွက်ကား ပြောဖွယ်ရာ မရှိတော့။ လက်တစ်ဆုပ်စာ လူနည်းစုမှလွဲ၍ ဖိလစ်ပိုင်တစ်မျိုးသားလုံး ကျွန်ဇာတ်အသွင်းခံနေကြရသည်။ အုပ်ချုပ်သူလူမျိုးနှင့် အုပ်ချုပ်ခံလူမျိုးအဖြစ် လူမျိုး အလိုက် အနှိမ်ခံကြရသည်။ ခေါင်းပုံအဖြတ်ခံနေကြရသည်။

မည်မျှအနှိမ်ခံရသည်၊ မည်မျှလူမျိုးကြီးဝါဒ အသုံးခံရသည်ကို စပိန်အစိုးရ ထုတ်ပြန်ထားသော အမိန့်တစ်ရပ်ကို လေ့လာကြည့်လျှင် သိနိုင်သည်။ အမိန့်မှာ မည်သည့်ဖိလစ်ပိုင်တိုင်းရင်းသားမဆို အနီးအနားတွင် စပိန်အရာရှိများ ဖြတ်သန်း သွားလာသည်ကိုတွေ့လျှင် ချက်ချင်း ဦးထုပ်ချွတ် ဦးညွှတ် အလေးပြုရမည် ဟူ၏။ ယင်းအမိန့်ကို မနီလာမြို့တော်တွင် တိတိကျကျလိုက်နာကြသည်။ သို့သော် အခြားနယ်မြေများတွင်မူ စပိန်အရာရှိများအစား မည်သည့်စပိန်လူမျိုး ပင်ဖြစ်စေ တွေ့ကြုံပါက ဦးထုပ်ချွတ်၊ ဦးညွတ် အလေးပြုကြရသည်။ ထိုမျှ သာမက စပိန်ဘုန်းကြီးများနှင့် ဆုံတွေ့လျှင်လည်း ဝတ်ပြုသောအားဖြင့် ဘုန်းကြီး ၏ လက်ခုံကို ခေါင်းငုံ့ နမ်းရှုပ်ကြရသေးသည်။ ။

လူဦးရေခြောက်သန်းမျှရှိသော ဖိလစ်ပိုင်လူမျိုးများသည် နိုင်ငံရေး၊ လူမှုရေး အရ ခေါင်းမဖော်ဝံ့အောင် ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်မှု ခံနေကြရသည်။ ထိုမျှမကသေး။ စီးပွားရေးအရလည်း နာလန်မထူနိုင်။ ဖိလစ်ပိုင်နိုင်ငံရှိ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းမှန်သမျှ နယ်ချဲ့အရင်းရှင်များက လက်ဝါးကြီးအုပ်ထားသည်။ နယ်ချဲ့ အစိုးရ၏ ဒေါက် တိုင် ရဟန်းတု ရဟန်းယောင်များက ဧကပေါင်း ၄ဝဝဝဝဝ လေးသိန်းမျှသော လယ်မြေ ယာမြေများကို အပိုင်စီးထားကြသည်။ ဖရိုင်ယာခေါ် ယင်းရဟန်းတု များသည် ဘာသာရေးကို ဗန်းပြပြီး စီးပွားရေးလုပ်ကြသည်။ အခွန်အကောက် အမျိုးမျိုး ကောက်သည်။ နယ်ရှင်၊ ပယ်ရှင်များသဖွယ် အုပ်ချုပ်သည်။ ၎င်းတို့ကို စပိန်အာဏာပိုင်များက အကူအညီပေးသည်။ အကာအကွယ်ပေးသည်။

ထိုအခါ တိုင်းရင်းသားများမှာ မငတ်ရုံတစ်မည် ဆင်းဆင်းရဲရဲ ပင်ပင် ပန်းပန်း လုပ်ကိုင်စားသောက်ကြရသည်။ ဖောင်စီးရင်း ရေငတ်နေကြသည်။ စီးပွားရေး၊ လူမှုရေးအရ ခေါင်းမထောင်နိုင်သဖြင့် ပညာရေး၊ နိုင်ငံရေးအသီ နိမ့်ကျနေတော့သည်။ ဤသို့ အစစ နိမ့်နေသဖြင့် သူတစ်ပါးလက်အောက်ခံ ကျွန်ဘ၀မှ ရုန်းမထွက်နိုင်။ နောက်ဆုံး ပေါက်ပင် ဘာလို့ ကိုင်းရတယ်ကိန်း ဆိုက်နေသည်။

ဤသို့ အနိဋ္ဌာရုံများ ပြွမ်းတီးနေသော ခေတ်သမယ ဒုက္ခကန္တာရကြီး ထဲတွင် ရီဇော်မိသားစု၏ ပတ်ဝန်းကျင်ကလေးမှာ သေးငယ်သော စမ်းရေအိုင် ကလေးလို ဖြစ်နေ၏။

အခွင့်အရေးများထဲတွင် နစ်မွန်းမျောပါနေသူ မဟုတ်။ မိမိတို့ဆွေမျိုးတစ်သိုက် ရေဝဝသောက်ရသော်လည်း ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခွင်တစ်ပြင်လုံးတွင် ရေငတ်နေသူ တွေ အပြည့်။ ရေကြည်တစ်ပေါက်ကို အာသာငမ်းငမ်း တမ်းတနေသူတွေ ဒုနဲ့ဒေး၊

သို့သော် သည်စမ်းရေကြည်တစ်ပေါက်ကို မည်သို့ရှာဖွေကြရမည်ကို မသိ။ မည်သို့တူးဖော်ကြရမည်ကို နားမလည်။ သိအောင် နားလည်အောင်လည်း မည်သူကမျှ လမ်းမညွှန်၊ မည်သူကမျှ နည်းမပြ။