မောင်သာချို - ပျားခြေရာလမ်းကဗျာများ

ကိုယ်တိုင်ရေး အတ္ထုပ္ပတ္တိအကျဉ်း

အယ်ဒီတာဆိုတာ

အနုပညာရဲ့ သင်္ချိုင်း။

ကျောင်းဆရာ ဆိုတာက

အသိပညာရဲ့ သင်္ချိုင်း။

အိမ်ထောင်ရေးဆိုတာကျတော့

ချစ်ခြင်းမေတ္တာရဲ့ သင်္ချိုင်း။

အသေစောလို့တဲ့

တချို့... ငါ့ကို နှမြောကြတယ်။ ။

ပေဖူးလွှာ၊ ဒီဇင်ဘာ၊ ၁၉၉၁။

ခရီးသည်

ဂျုံးဂျုံးဂျက် ဂျုံးဂျုံးဂျက်

ပိုးနားသန်ကောင် ခရီးထွက်

မီးရထားကြီး ဂျုံးဂျုံးဂျက်

တောကိုဝင်လို့ တောင်ကိုတက်။

ငန်းဖြူငန်းနက် ခရီးစဉ်

ကမ်းကခွာလို့ အသော့နှင်။

ရေပြင်ပေါ်မှာ ရွေ့ရွေ့သွား

ဂူးဂူးဂေါ်ဂေါ်သင်္ဘောများ။ ။

မိုးတိမ်ကြားမှာ ဝဲလို့ပျံ

တောင်ပံကားနဲ့ လေယာဉ်ပျံ။

မြန်မယ်ဆို လိုက်ချင်သား

ရွှေစွန်ညိုကြီးများ။

Junion စက်တင်ဘာ၊ ၂၀၁၂။

မှန်နဲ့ ပူစီ

ဟောဟိုဘက်က ဖိုးရွှေကြောင်

ငါ့လိုအမြီးထောင်။ -

ဟိုဘက်ကကောင် ပူစီလေး

ငါလိုနှုတ်ခမ်းမွေး။

ငါ့အမွေးက ဝင်းရွှေဝါ

သူလည်းဝင်းရွှေဝါ။

ပြားပြားဝပ်ကာ ငါကချောင်း

သူက ငါ့ပြန်ချောင်း။

ခေါင်းချင်းဆိုင်လို့ကြည့်လိုက်ရာ

သူလည်းငါ့မျက်နှာ။

လက်သည်းထုတ်ကာ သူ့ကိုခြစ်

သူက ငါ့ပြန်ခြစ်

ဗျစ်ဗျစ် ဗျစ်ဗျစ်......။

Juniori ဇန်နဝါရီ၊ ၂၀၁၂။

ခြေရာလမ်း အမှာ

တစ်

ကျွန်တော် ပထမဦးဆုံး ပုံနှိပ်စာမူက ကဗျာဖြစ်ပါသည်။ ၁၉၇၃ ခု၊ ဒီဇင်ဘာလထုတ် သောင်းပြောင်းထွေလာရယ်စရာမဂ္ဂဇင်း၌ ဖော်ပြခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် ကိုးတန်းကျောင်းသားတစ်ယောက်။ ရယ်ရွှင်ဖွယ်ရာကဗျာပုဒ်ဟုသာ အမှတ်ရတော့ပြီးကဗျာကို အလွတ်မရ

တော့။ မှတ်စုစာအုပ်ထဲ၌မူ “ခေတ်သစ်မေတ္တာ”ဆိုသည့် ကဗျာခေါင်းစဉ် ကလေးသာ အထောက်အထားအဖြစ် ကျန်ရစ်ပါသည်။ ကဗျာကောင်း တစ်ပုဒ် မဟုတ်ခဲ့သည်မှာကားသေချာလှပါ၏။

နောက်တော့ ကျွန်တော်ကဗျာတွေ ဆက်တိုက်ရေးဖြစ်ပါသည်။ အပုဒ် ၁ဝဝ ကျော်ကျော်ရေးအပြီး ၁၉၉၇ ခုနှစ်၊ ဧပြီလ ကလျာမဂ္ဂဇင်းတွင် “ပြန်ချိန်” ဟူသည့် ကဗျာကို ရေးပြီးနောက်တွင်မူ ကျွန်တော်ကဗျာမရေး ဖြစ်တော့ ဘာ့ကြောင့်မှန်းမသိ။ သူ့အလိုလို ဆွံ့အ ခန်းခြောက်ကာ ရပ် တန့်သွားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ နှစ်ပေါင်း အစိတ် ဝန်းကျင်ရေးခဲ့ရာက ရပ် တန့်သွားရသည့်အဖြစ်။ သို့ဖြင့် ထပ်၍ နှစ်ပေါင်း နှစ်ဆယ်ကျော်ပြီးပြန် သည့်အခါ ၂၀၁၉ ထဲ၌ ကဗျာပြန်ရေးချင်လာပြန်ပါသည်။

နှစ်

မြန်မာကဗျာလောကသည် ခေတ်ကာလကြီးမည်မျှမှောင်ကြီး ကျသည်ဖြစ်စေ၊ အသက်ရှင်ရပ်တည်ဖို့ မည်မျှဘေးကျပ်နံကျပ် အခြေ အနေသို့ဆိုက်ရောက်သည်ဖြစ်စေ ကဗျာဆရာများ ကဗျာဗေဒ အကဲခတ် အကဲဖြတ်သူပညာရှင်များ၏ ကြံ့ကြံ့ခံကာ ပြုစုပျိုးထောင်မှုဖြင့် တရိပ်ရိပ် ရှင်သန်ဝေစည်မြဲ ဝေစည်လျက်ရှိပါသည်။

တစ်ခါတစ်ခါ ကဗျာလောကကို လှမ်းမျှော်ကြည့်ကာ လိုက်၍မှ လက်လှမ်းမီပါ့ဦးမလားဟု စိတ်အားငယ်မိသည်မှာလည်း အကြိမ်ကြိမ် အခါခါပင် ဖြစ်ပါသည်။ ။

ငါကဗျာကို အမှန်တကယ်မှ တွေ့ရှိခဲ့တာ ဟုတ်ရဲ့လားဟု စဉ်း စားရင်း ဆရာဒဂုန်တာရာကို သတိရပါသည်။ ဆရာက “ကဗျာကိုတွေ့ရှိ ခြင်း” ဟူသည့် ဆောင်းပါးတွင် “အစက ကျွန်တော်သည် ကဗျာ မတွေ့ ရှိ။ ကာရန်ကိုသာ တွေ့ရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။” ဟု သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ကြည့် ခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်ရေးခဲ့သမျှတို့သည် ကဗျာမှ ဟုတ်ပါ လေစ။ ကာရန်တွေ များလား။ မသေချာတော့။

သုံး

ယခု စာအုပ်အတွက် ကဗျာများကို စုစည်းရသည်မှာ နည်းနည်း ကလေးခက်ပါသည်။ ။

“ဇာတ်ပျက်တဲ့ည” (၁၉၈၅၊ ဇွန်၊ စံပယ်ဖြူ) ၊ “သို့...ရန်ကုန်မြို့ ဖတ်ရှုရန်” (၁၉၈၆၊ မေ၊ ရုပ်ရှင်အောင်လံ) ၊ “၃၃ လမ်း/၈၆” (၁၉၈၆၊ ဒီဇင်ဘာ၊ ရုပ်ရှင်မျက်မှန်) ၊ “၀င်္ကပါပွဲတော်” (၁၉၉၅၊ သရဖူ၊ အမှတ် ၁၃) စသည့်ကဗျာများ စာပေစိစစ်ရေးက ဆုတ်ဖြဲပစ်ခဲ့ရာ ပြန်ရှာမရတော့။

“ငါ့ကွမ်းခြံကုန်း” ကဗျာကို ၁၉၉ဝ၊ ဇူလိုင်၊ ရုပ်ရှင်တေးကဗျာ တွင် ဆုတ်ဖြဲပစ်ခဲ့ပြီး ၁၉၉၁၊ ဖေဖော်ဝါရီ ချယ်ရီ၌ ပြန်လည်ခွင့်ပြုပါသည်။ “ပျားခြေရာလမ်း” ကဗျာကို ၁၉၉၁၊ ဖေဖော်ဝါရီးပေဖူးလွှာ၌ ဆုတ်ဖြဲပစ် ခဲ့ပြီး ၁၉၉၃၊ မတ်၊ မြားနတ်မောင်၌ ပြန်လည်ခွင့်ပြုပါသည်။ ဘာ့ကြောင့်ဟုနားမလည်နိုင်ခဲ့ပါ။

“အင်္ဂါနေ့မှာ မွေးခဲ့တယ်” (၁၉၉၁ ဖေဖော်ဝါရီ၊ ပေဖူးလွှာ) ၊ “ဖွတ်ကျားလမ်း” (၁၉၉၁၊ ပိတောက်ပွင့်သစ်) ၊ “ကျန်စစ်သားငါ့ကို မခိုး ဘူး” (၁၉၉၁၊ ပိတောက်ပွင့်သစ်) တို့ကို စာပေစိစစ်ရေးက ခွင့်မပြုခဲ့သော် လည်း ပန်းချီကိုထိန်လင်း၏ “ABSDF မြောက်ပိုင်းကျောင်းသားအရေးအခင်း ကဲ့သို့စာအုပ်များတွင် ဖော်ပြပေးထားသည့်အတွက် ပြန်လည်ရရှိပါသည်။

တစ်ဝက်ဖြုတ်၊ တစ်ပိုဒ်ဖြတ် ကဗျာများနှင့် ရှာမရသည့် ကဗျာ များကို လောလောဆယ် ချန်လှပ်ကာ ယခုကဗျာစုကို စုစည်းပါသည်။ လက်ရွေးစင်မဟုတ်ပါ။ လက်လှမ်းမီရာမျှ ဖြစ်ပါသည်။ ။

ရှေ့တွင် ရောက်နှင့်နေသူတို့က တစ်လုံး၊ တစ်ပါဒ၊ တစ်ချိုး၊ | တစ်ပိုဒ် မျှကြိုက်သည်ဟု ဆိုလျှင်ပင် စုစည်းတင်ဆက်ရကျိုး နပ်လှပါပြီး။

ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်စာကြည့်တိုက်၊ တက္ကသိုလ်များဗဟိုစာကြည့် | တိုက်၊ အမျိုးသားစာကြည့်တိုက် (ရန်ကုန်/နေပြည်တော်)နှင့် စိတ်ကူး ချိုချို စာအုပ်တိုက်တို့ကို ကျေးဇူးမော်ကွန်းရေးထိုးလိုက်ပါသည်။

မောင်သာချို ရန်ကုန်မြို့၊