မောင်သာချို - တစ်ပိုင်းတစ်စကန္တာရထဲယွန်းနံ့စွဲနေတဲ့စာမျက်နှာများ

အရိမဒ္ဒနပူရကို မထိနဲ့

(တစ်)

ယနေ့ခေတ်တွင် ပုဂံဟု တညီတညွတ်တည်း ခေါ်ဝေါ်နေကြသည့် ပုဂံက အတိတ်မှာတော့ အခေါ်အဝေါ် အမျိုးမျိုးရှိခဲ့ပုံရပါလေသည်။ ကျွန်တော် ဖတ်ဖူးသမျှ စာအုပ်များထဲ၌ ပုကမ်၊ ပုဂံ၊ ပေါကာမ်၊ ပုကာမ်၊ ဗုကာမ်၊ ပြုဂါမ၊ ပုဂါမ စသည် စသည်ဖြင့် စာလုံးပေါင်း အမျိုးမျိုး သတ်ပုံအမျိုးမျိုး ရေးခဲ့ကြကြောင်း သတိထားမိပါသည်။ ပုဂံအစနှင့် ပုဂံအဆုံးကို ရက် လ နှစ်တို့နှင့်တကွ တိတိကျကျ ပြောဖို့ဆိုသည်မှာလည်း ခက်ခဲလှပါဘိ။ သို့သော် AD ၉ ရာစုမှသည် AD ၁၃ ရာစု အထိ နှစ်ပေါင်း ၄ဝဝ ဝန်းကျင် ကြာရှည်ခဲ့သည့် ခေတ်ကြီး တစ်ခေတ်ဖြစ်သည်ဟူကား အများက လက်ခံ ထားကြပြီး ဖြစ်ပါသည်။

ပုဂံမတိုင်မီက မြန်မာ့မြေပေါ်တွင် ပျူခေတ်ကြီးတစ်ခေတ် ထွန်းကားခဲ့ ဖူးကြောင်းကိုကား ပညာရှင်များစွာက လက်ခံထားပြီးသားဖြစ်ပါသည်။ ဦးအောင်သော်၊ ဦးမြင့်အောင်၊ ဦးစိန်မောင်ဦး၊ ဦးသန်းဆွေ စသည့် ရှေးဟောင်းသုတေသနပညာရှင်တို့၏ “ရှေးဟောင်း မြန်မာမြို့တော်များ” စာအုပ်ပဲ ဖတ်ဖတ်။ ဗိုလ်မှူးဘရှင်၏ “အနော်ရထာ အရင်က မြန်မာနိုင်ငံ” စာအုပ် ကိုပဲဖတ်ဖတ်၊ ဆရာကြီး ဒေါက်တာသန်းထွန်း၏ “ပျူတွေဘယ်ပျောက် သွားသလဲ” စာအုပ်ကိုပဲဖတ်ဖတ်၊ ဦးသန်းထွန်း (ရွှေဘို)၏ “ပုဂံအကြို သမိုင်းခြေရာများ” စာအုပ်ကိုပဲဖတ်ဖတ်၊ မြန်မာနိုင်ငံသမိုင်း သုတေသန အဖွဲ့ ၏ “မြန်မာရက်စဉ်သမိုင်း” စာအုပ်ကိုပဲဖတ်ဖတ်၊ ဘုန်းတင့်ကျော်၏ “ပျူစစ်လျှင်မြန်မာ” စာအုပ်ကိုပဲဖတ်ဖတ် သည်မြေ သည်ရေနှင့် သည်တော သည်တောင်များ အကြား၌ ပျူမြို့ပြနိုင်ငံများ တည်ထောင်ကာ ပျူ အမျိုးသားတို့ တစ်ခေတ်ဆန်းခဲ့ကြကြောင်းမှာကား အထင်အရှားပင် ဖြစ်ပါသည်။ ။

တောင်တွင်းကြီးကိုရောက်လျှင် ဗိဿနိုးမြို့ဟောင်းသို့ ကျွန်တော်သွားမြဲ ဖြစ်ပါသည်။ ရွှေဘိုကိုမှရောက်ပြီဆိုလျှင်လည်း ဟန်လင်းမြို့ဟောင်းသို့ ကျွန်တော် သွားမြဲဖြစ်ပါသည်။ ပြည်အနားက သရေခေတ္တရာမြို့ဟောင်း ကတော့ အခါခါ အခေါက်ခေါက်။ ပျူပုတီးစေ့များ၊ ပျူအရိုးအိုးများ၊ ပျူလက် ဝတ်ရတနာများ၊ ပျူလက်နက်များ၊ပျူသင်္ချိုင်းများ၊ ပျူအုတ်ချပ်များ၊ ပျူမြို့ရိုး တစ်ပိုင်းတစ်စ အပြိုအပျက်များကြားတွင် လျှောက်သွားရင်းက AD၁ ရာစု မှသည် AD ၈ ရာစုအထိ နှစ်ပေါင်း ၈ဝဝ ဝန်းကျင်တိုင်တိုင် မြို့ပြနိုင်ငံ ထူထောင်ကာ နေထိုင်ခဲ့ကြသည့် ပျူအမျိုးသား ပျူ အမျိုးသမီးတို့ကို လွမ်းသလို လိုကြီးဖြစ်ခဲ့မိတာလည်း အမှန်တကယ်ပဲ ဖြစ်ပါသည်။ ။

ပျူမြို့တော်ဟောင်း ဗိဿနိုးက AD ၄ရာစုမှာ ပျက်ခဲ့ကြောင်း၊ ဟန်လင်း၊ သရေခေတ္တရာမြို့တော်ဟောင်းတို့က AD ၈ရာစု၌ ပျက်ခဲ့ကြောင်း၊ သို့ဖြင့် ဗျူးတစ်ခေတ် ဆိတ်သုဉ်းသွားခဲ့ရကြောင်း စသည် စသည်တို့ကို ရာဇဝင် သမိုင်း စာမျက်နှာများစွာတို့၌ ဖော်ပြခဲ့ပြီးဖြစ်ပါသည်။

ပျူပျက်တော့ ပုဂံတဲ့ -

သရေခေတ္တရာ ပျူမင်းဆက် ၂၇ ဆက်၌ သုပညာနဂရဆိန္ဒမင်း နတ်ရွာစံ ပါသည်။ ဤနေရာတွင် ဒဏ္ဍာရီတချို့က ထိုမင်းနတ်ရွာစံသော် အမျိုးသမီး ကြီးတစ်ဦးက ဆန်ပြာနေခဲ့ကြောင်း၊ လေတိုက်သော် သူ၏ ဆန်ကောလွင့်ပါ သွားခဲ့ကြောင်း၊ ထိုအခါ အမျိုးသမီးကြီးက “ငါ့စကော .. ငါ့စကော” နှင့်လိုက်ရာ ပြည်သူအပေါင်းက ငါ့စကာဟူသည့် ရန်သူတပ်ကြီး ချီလာပြီဟု ယူဆကာ ပြေးကြရာက ပျူ၊ကမ်းယမ်၊သက်ဟူသည့် အုပ်စုကြီး သုံးစုကွဲသွား ခဲ့ကြောင်း၊ တစ်စုကို သုပညာနဂရဆိန္ဒမင်း၏ တူတော်စပ်သူ သမုဒ္ဒရာဇ် မင်းက ဦးဆောင်ခဲ့ကြောင်း၊ ထိုသမုဒ္ဒရာဇ်သည် ဦးစွာ တောင်ညို၌ မြို့တည် ရာ မွန်တို့ကြောင့်ပျက်၊ ထို့နောက် ပန်းတောင်း၌ မြို့တည်ရာ ကမ်းယမ်တို့ကြောင့်ပျက်၊ ထို့နောက် မင်းတုန်း၌ မြို့တည်ရာ ရခိုင်တို့ကြောင့်ပျက်ကြောင်း၊ စသည် စသည်ဖြင့် ဖော်ပြထားကြပါသည်။ သို့ဖြင့် သမုဒ္ဒရာဇ်မင်းသည် AD ၁၀၇ တွင်ကား ယုန်လွှတ်ကျွန်း၌ ရွာ ၁၉ ရွာကို စုကာ ပထမဦးစွာ ပုဂံကို တည်ထောင်ခဲ့ကြောင်း၊ AD ၁၆၇ တွင် ပျူစောထီးက အရိမဒ္ဒနကို တည်ထောင်ခဲ့ကြောင်း၊ AD ၃၄၄ တွင် သေဉ်လည်ကြောင်မင်းက လောက နန္ဒာအရပ်၌ သီရိပစ္စယာကို တည်ခဲ့ကြောင်း၊ AD ၅၁၆တွင် သိုက်တိုင်မင်းက သီရိပစ္စယာကို စွန့်ကာ တမ္ပဝတီ (ယခုဖွားစော)သို့ ပြောင်းရွှေ့၍ တည်ခဲ့ပြန်ကြောင်း၊ AD ၈၄၉ ပျဉ်ပြားမင်းလက်ထက်တွင်မှ ယခုခေတ် ပုဂံမြို့ဟောင်း နေရာသို့ ရွှေ့ပြောင်းတည်ထောင်ကာ ပုဂံပျက်သည်အထိ တည်တံ့ခဲ့ကြောင်း စသည် စသည်ဖြင့် ဆိုခဲ့ကြပါသည်။ သို့ဆိုလျှင် ပုဂံသည် ပုဂံခေတ်မှာပင်လျှင် နေရာ အကြိမ်ကြိမ် ရွှေ့ပြောင်းခဲ့ရသည့် မြို့ဟုဆိုရမည် ဖြစ်ပါသည်။

သရေခေတ္တရာပျူမြို့တော် ပျက်သုဉ်းအပြီး၌ ပျူအဆက် သမုဒ္ဒရာဇ်မင်းမှ သည် စောမွန်နစ်မင်းအထိ ပုဂံမင်းဆက် ၅၅ ဆက် ပြလေ့ရှိခဲ့ကြသော်လည်း ဆရာကြီး ဒေါက်တာသန်းထွန်းကတော့ သက္ကရာဇ်အထောက်အထား အခိုင် အမာရှိသူ ၄၂ ယောက်မြောက် အနော်ရထာမင်းမှ စတင်ကာ ပုဂံမင်းဆက်ကို ဖော်ပြလေ့ရှိပါသည်။

၁။ အနိရုဒ္ဓ (အနော်ရထာ)

၂။ ဂြီဝဖြာဘရဏ (စောလူး)

၃။ ထိလိုင်မင်း (ကျန်စစ်သား)

၄။ ပထမစည်သူ (အလောင်းစည်သူ)

၅။ ဤမ်တော်ရှင် (နရသူ) (ကုလားကျ)

၆။ နရပတိစည်သူ ၊

၇။ နာတောင်များ (ထီးလိုမင်းလို)

၈။ နရသိင်္ဃဥဇ္ဇနာ

၉။ ဣစွာ (ကျစွာ)

၁၀။ ဥစ္စာနာ

၁၁။ နရသီပ ပတေ့ (တရုတ်ပြေး)

၁၂။ ကျော်စွာ ဟူ၍ ဖြစ်ပါသည်။

ဆရာကြီး ဒေါက်တာသန်းထွန်းက နရသူနှင့် နရပတိစည်သူ ကြားက မင်းယဉ်နရသိင်္ခကိုပင်လျှင် ဘုရင်စာရင်းထဲတွင်မထည့်။ ပုဂံခေတ်၏ အသက် ငင်) နေသည့် ဝါကျများဖြစ်သော စောနစ်၊ စောမွန်နစ်စသည့် မင်းများကိုပင် စာရင်းထဲမှာ မထည့်ပါလေတော့။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေကာမူ သမုဒ္ဒရာဇ်မင်းကနေ စောမွန်နစ်အထိ ပုဂံ မင်းဆက် ၅၅ ဆက်ကိုပဲ လက်ခံ လက်ခံ၊ အနော်ရထာကနေ ကျော်စွာအထိ ၁၂ ဆက်ကိုပဲ လက်ခံ လက်ခံ ပုဂံခေတ်ကြီး ခမ်းနားကြီးကျယ်စွာ ထွန်းကား ခဲ့သည်ဆိုခြင်းကိုဖြင့် မြန်မာကရော ကမ္ဘာကပါ မငြင်းပယ်ခဲ့ကြပါလေ။ ပူပြင်းခြောက်သွေ့ သည့် တတ္ထဒေသဖြစ်သည့်တိုင် အရှေ့မြောက် မိုင် ၉၀ အကွာက ကျောက်ဆည်ဒေသ၊ တောင်ဘက် မိုင် ၇၀ အကွာက မင်းဘူး ဒေသတို့၏ ဆည်ရေသောက် ဆန်စပါးများ ဖြစ်ထွန်းအောင်မြင်မှုကို ကျောထောက်နောက်ခံပြုကာ ပုဂံ၏ ထမင်းအိုးတို့ မနွမ်းမညှိုးရှိခဲ့ကြသည်မှာလည်း အမှန်တကယ်ပဲ ဖြစ်ပါလေသည်။

သော် ... အရိမဒ္ဒနပူရဟူသည့် ရန်အပေါင်းကို အောင်မြင်သော ပုဂံ။ ချစ်ခင် မြတ်နိုး တန်ဖိုးထားရပါလေသော ပုဂံ။

(နှစ်)

ပါဠိဘာသာ၌ အရိက ရန်သူ မဒ္ဒနက အောင်မြင်ခြင်း ပူရက မြို့ပြ နိုင်ငံဖြစ်ရာ အရိမဒ္ဒနပူရကို ရန်အောင်မြင်မြို့ဟု ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းက ပုဂံ နှင့် လိုက်ဖက်လှပါသည်။

သို့သော် ထိုပုဂံသည် တစ်ကြိမ်တွင်ကား ဘေးအန္တရာယ်ကျရောက် တော့မလို ဖြစ်ခဲ့ရပါသေးသည်။

ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်မီးကြီး လောင်မြိုက်စဉ်ကာလ ၁၉၃၉ မှ ၁၉၄၅ ကာလအတွင်း ဂျပန်တို့ မြန်မာနိုင်ငံမှ ၁၉၄၅ တွင် စတင် ဆုတ်ခွာကြပါသည်။ ထိုအခါ ဗြိတိသျှ အမှူးပြုကာ မဟာမိတ်တပ်တို့က စစ်မျက်နှာကို မီးကုန် ယမ်းကုန် ဖွင့်၍ ဝင်ရောက်လာခဲ့ရာ မြန်မာတို့၏ ပုဂံဒေသသည်လည်း ဗုံးဒဏ်အမြောက်ဒဏ်မှ လွတ်ကင်းနိုင်စရာ အကြောင်းမရှိပါ။ ထိုအခါ ဂျီအိပ်ခ်ျလုစ်ဆိုသော ဗြိတိသျှလူမျိုး ပညာရှင်တစ်ယောက်က အိန္ဒိယနိုင်ငံ ဒေလီမြို့ရှိ မဟာမိတ် စစ်ဌာနချုပ်သို့ စာရေးပို့ကာ ရှေးဟောင်းယဉ်ကျေးမှု နယ်မြေပုဂံကို မထိဖို့ မေတ္တာရပ်ခံခဲ့ ဖူးပါသည်။ ဒေလီရှိ မဟာမိတ်စစ်ဌာန ချုပ်ကလည်း ပညာရှင်၏ စကားကို နားထောင်လေသတဲ့။

မှန်ပါသည်။ ၁၈၈၉ ၌ မွေးကာ ၁၉၇၉ ၌ အနိစ္စရောက်သည့် Dr GH. Luce (Gordon Hannington Luce)က ပညာရှင်တစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော့် မှတ်စုတစ်နေရာကို ပြန်ကြည့်တော့ GH. Luce ၏အကြောင်းကို ဤသို့ တွေ့ရပါသည်။

အင်္ဂလန်နိုင်ငံ ဂလောက်ဆက် (စ်)တာ မြို့သား။ ဇနီးက ဆရာကြီး ဦးဖေမောင်တင်၏ နှမ ဒေါ်တီးတီးလုစ်။ လက်ထပ်ကြသည်က ၁၉၁၅။ လန်ဒန်မြို့ကိန်းဘရစ် တက္ကသိုလ်၌ အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားနှင့် ဂန္ထဝင် စာပေ များကို သင်ယူကာ မဟာဝိဇ္ဇာဘွဲ့ ရရှိသည်။

၁၉၁၂ တွင် ရန်ကုန်အစိုးရကောလိပ်၊ အင်္ဂလိပ်စာဌာနကထိက၊ ၁၉၂၁ တွင် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် သမိုင်းဌာန စာတော်ဖတ်၊ ၁၉၅၃ တွင် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် သမိုင်းဌာန၌ ပါမောက္ခ၊ ၁၉၅၆ တွင် မြန်မာနိုင်ငံ သုတေ သနအသင်း ဥက္ကဋ္ဌ စသည်ဖြင့် ဆောင်ရွက်ခဲ့ပါသည်။

1. Luce က ၁၉၁၆ မှ စကာ မြန်မာစာပေ၊ မြန်မာဘာသာ စကားနှင့် မြန်မာ့အနုပညာကို စတင်လေ့လာခဲ့ပါသည်။ ၁၉၂၈ ၌ ဆရာကြီး ဦးဖေမောင်တင်နှင့် တွဲကာ ပုဂံကျောက်စာညွန့်ပေါင်းကျမ်း ကို ပြုစု သည်။ ၁၉၃၃ မှ ၁၉၅၆ အထိ မြန်မာတိုင်းရင်းကျောက်စာများ (inscriptions of Burma) ကို ၅ တွဲတိတိ ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ၁၉၆၉ - ၇ဝ ၌ old Burma early Pagan စာအုပ်ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ဦးဖေမောင်တင်နှင့်တွဲကာ မှန်နန်းရာဇဝင် ကို The Glass Palace chronicle ဟူ၍အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ပြန်ဆိုထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဘာသာစာပေသမိုင်း ယဉ်ကျေးမှုဆိုင်ရာ စာတမ်းများစွာကိုလည်း ရေးသားပြုစုခဲ့သူ ဖြစ်ပါ၏။ သို့ဖြစ်ရာ G H. Luce သည် ပညာရှင်ဟူသော ဖော်ပြချက်၌ တစိုးတစိ မှ အငြင်းပွားဖွယ်ရာ မရှိပါလေ။ ထို့ကြောင့် သူ့၌ ပညာရှင် နှလုံးသားရှိပါ သည်။ ပညာရှင်တို့သည် မည်သို့သောအခါတွင်မှ ပြန်လည်ကာ အစားထိုး ၍ မရသည့် ရှေးဟောင်း ယဉ်ကျေးမှု အမွေအနှစ်တို့ကို တန်ဖိုးထားကြစမြဲ။ သည်တော့ ဂျပန်အထွက် အင်္ဂလိပ်အဝင် မြန်မာပြည် စစ်မြေပြင်၌ ပုဂံကိုတော့ အမြောက်နှင့်မထုဖို့ ဗုံးမကြဲဖို့ ဒေလီ မဟာမိတ်ဌာနချုပ်ကို မေတ္တာရပ်ခံခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ပုဂံကို မထိနဲ့တဲ့။ ပညာရှင် အင်္ဂလိပ်က မထိနဲ့ဆိုတော့ လည်း ယဉ်ကျေးသူ အင်္ဂလိပ်လက်နက်ကိုင်တွေက မထိကြပါလေခဲ့။

သည်ကျေးဇူးကို ရည်မျှော်ကာ ဆရာမင်းသုဝဏ်က ကဗျာ တစ်ပုဒ် ဖွဲ့ ပါသည်။ မြန်မာအမည် ဝေဠု အမည်ခံ ပါမောက္ခ ဒေါက်တာ ဂျီအိပ်ခ်ျလုစ် ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ရည်မျှော်သည့်ကဗျာ .... ။

ပုဂံနှင့် ဝေဠု

မြောက်ဘက်တစ်ဝန်း၊ နှင်းတောင်တန်းကို

ဖြတ်သန်းကြူလာ၊ ခန်းတာတာ၏

မဟာတပ်ကြီး၊ အာရှမီးကို

ကိုယ်ထီးထွက်၍၊ ရင်ဆိုင်တွေ့ လျက်

ချမ်းမြေ့မေတ္တာ၊ စကားသာဖြင့်

ဒိသာပြာမုက်၊ ငြိမ်းအေးမှုတ်သော်

လှိုဏ်မုခ်ဂူကျောင်း၊ ဘုရားပေါင်းတို့

နေဟောင်းမပျက်၊ ရပ်တည်လျက်လျှင်

ဖြိုးပြက်ရောင်ခြည်၊ ထွန်းလင်းကြည်သည်

ရွှေပြည်ပုဂံ ကပ်ကျော်ခဲ့။

ငါတို့ခေတ်တွင်၊ စစ်ကြီးကမ္ဘာ

လောင်ကျွမ်းလာ၍၊ ရေမှာ ကုန်းမှာ

ကောင်းကင်မှာ၌၊ လွတ်ရာမရှိ

မီးလျှံညိက၊ အမိကိုတ

အဖကိုတမ်း၊ ကိုယ်စိတ်နွမ်း၍

မချမ်းကြည်နိုင်၊ လက်ချမှိုင်စဉ်

မဏ္ဍိုင်မေရု၊ ခံမြို့ပြုသို့

ဝေဠုဆရာ၊ တားမြစ်ပါသော်

ပေါက္ကာရာမ၊ ဘေးမခဘဲ

မြန်မာ့ဂုဏ်ရောင်၊ ထွန်းလင်းပြောင်သည်

ငါးထောင်တည်မည့် နိမိတ်တည်း။

ကဗျာအဓိပ္ပာယ်က ရှင်းပါသည်။ ပုဂံဘုရင် နရသီဟပတေ့ခေါ် တရုတ်ပြေးမင်းလက်ထက်က တရုတ်တပ် ချီတက်လာသည်ကို ရှင်ဒိသာ ပါမောက်က ငြိမ်းချမ်းရေး စကားဖြင့် ဟန့်တားပစ်နိုင်ခဲ့၍ ပုဂံဘေးအန္တရာယ် ကင်းခဲ့ရသည်။ မဟာမိတ်တို့၏ စစ်မီးလျှံ ပုဂံကို မလောင်မြိုက်စေဖို့အတွက် GH. Luce က ကယ်တင်ခဲ့ပါသည်ဟု ဆိုလိုရင်းဖြစ်ပါသည်။ ။

ပါးစပ်ရာဇဝင်ထဲမှာ ပါသည့် လှည်းဝင်ရိုးသံတညံညံ (၄၄၄၆၇၃၃) တို့ ဝါဝါဝင်းဝင်း (၄၄၄၄)တို့လောက် စေတီပုထိုး အရေအတွက် မများသော် လည်း ၂၂၁၇ ဟု ရှေးဟောင်းသုတေသနက ရေတွက်ထားသော စေတီပုထိုးတို့ စစ်ဒဏ်မခံရဘဲ ယခုလောက် ကြွင်းကျန်နေခဲ့သည်မှာ GH. Luce ၏ ကျေးဇူးလည်း ပါဝင်ပါသည်။

ဆရာကြီး ဒေါက်တာသန်းထွန်းကတော့ ပုဂံကိုအသစ်ပြန်ပြင်တာကို လည်း မကြိုက်၊ အသစ်ထပ်ဆောက်တာကိုလည်း မကြိုက်၊ မူလအတိုင်း ထိန်းသိမ်းထားတာကို ကြိုက်သည်ဟု ဆိုပါသည်။ ကျွန်တော့် မိတ်ဆွေ ပန်းချီဆရာ မောင်ဒီကတော့ နတ်ပြည်အပျက်ကြီးတဲ့။ ထိရောက်လိုက်ပါတဲ့ စကား။ တမာတွေ ထနောင်းတွေက စိုစိုစိမ်းစိမ်း။ မြေနီလမ်းတွေက ကွေ့ ကွေ့ကောက်ကောက်။ တောင်တော်ရွှေပုပ္ပား တူရွင်းတောင်တန်းနဲ့ တန့်ကြည့်တောင်တန်းကြီးတို့က ဝန်းရံခလို့။ မြစ်မင်းဧရာက တသွင်သွင်။ အညာလေ က မှုန်၍နေသောအခါ ဟင်္သာပဒါးရောင် စေတီပုထိုး ဂူကျောင်းဘုရားတွေ ၏ ကြားတွင် လျှောက်သွားနေရသည်က နတ်ပြည်အပျက်ကြီးထဲတွင်လျှောက်သွားနေရသည်နှင့် တူလှပါသည်။ သည်လောက်ကြီးကျယ်သည့် အတိတ်၊ သည်လောက် ခမ်းနားသည့် ရာဇဝင်၊ သည်လောက် အနုပညာ ဆန်သည့် ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက၊ သည်လောက် ထွန်းတောက်သည့်မနေ့ကများ။ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်သောအခါတွင်မှ ပြန်ရရှိလိမ့်မည်မထင်ပါလေတော့။

ဪ .. အသက်နှင့်ထပ်တူပါ ပုဂံ။ ။

စာဖတ်သူသို့

ကျွန်တော်သည် သမိုင်းပညာရှင်တစ်ယောက်မဟုတ်ပါ ဟူသည့် စကားကိုပဲ ဦးစွာပထမ ပြောကြားလိုပါသည်။ ထို့ပြင် ကျွန်တော်က သမိုင်း သုတေသီတစ်ဦးလည်း မဟုတ်ရလေပါ။

သို့ဖြစ်ရာ ယခု စာဖတ်သူ၏ လက်ထဲသို့ ရောက်ရှိနေသော ပုဂံအ ကြောင်း စာအုပ်ထဲ၌ သမိုင်းကို ဝေဖန်ပိုင်းခြား ဆန်းစစ်သုံးသပ်ထားသည့် အချက်အလက်တို့ ပါဝင်ကောင်း ပါဝင်နိုင်လိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်အပ်ပါ။

သို့သော် မြန်မာနိုင်ငံသားတစ်ယောက်အနေနှင့် ပုဂံညောင်ဦးတစ်ဝိုက် ကို ကျွန်တော် အလွန်ချစ်ပါသည်။ ယွန်းနံ့သင်းနေသည့် ခွက်ကလေးဖြင့် ရေနွေးကို ငဲ့သောက်ရတာ၊ ယွန်းအစ်ကလေးထဲက လက်ဖက်ကို နှိုက်စားရ တာ၊ ယွန်းပုံးကလေးဖြင့် တွင်းရေနွေးနွေးကို ငင်ပြီးချိုးရတာ၊မြေနီလမ်းကလေး တွေ ရစ်ခွေစိုက်ထားသည့် ထနောင်းပင်ရိပ်၌ စိတ်အေးအေးလူလူဖြင့် ထိုင်နေ ရတာ၊ ရာဇဝင်ထုထည် အကြီးကြီးတွေ ကြားမှာ ထူးခန့်ခန့်ထည်ထည်ဖြင့် ရပ်တည်နေသည့် ဂူဘုရားတို့ကြား အဖူးအမြော်သွားရတာ၊ အားလုံးကို ကျွန်တော် စွဲလမ်းပါသည်။

ထို့ကြောင့် ပုဂံညောင်ဦးကို အရောက်အပေါက်များသူ စာရေးသူတစ် ယောက်အနေနှင့် ပုဂံညောင်ဦးတစ်ဝိုက်ကို ခံစားကာ ယခုဆောင်းပါးများကို ကျွန်တော်ရေးပါသည်။ ပထမ “ပန်းအလင်္ကာ” မဂ္ဂဇင်းတွင် “ညွန့်

သောင်းစီ” ကလောင်ခွဲဖြင့် ရေးခဲ့ပြီး နောင်အခါ “ရနံ့သစ်”နှင့် “7 Day | News”၌ “မောင်သာချို” ဖြင့် ဆက်ရေးကာ ယခု ယင်းတို့ကို ပေါင်းစည်းလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော် အများကြီး မမျှော်လင့်ပါ။ အတိတ်ကို သတိတရ ရှိတတ် လာပြီး အတိတ်ခေတ် ပုဂံနှင့် ပုဂံသူ ပုဂံသားတို့အပေါ် စိတ်ဝင်စားမှု လိပ်ပြာ ကလေးနည်းနည်းပါးပါး နိုးထလာသည်ဟု ဆိုလျှင်ပင် ကျေနပ်လှပါပြီ။

စာအုပ်ထုတ်ဝေသူ စိတ်ကူးချိုချိုက ကဗျာဆရာ ကိုစန်းဦးကို ကျေးဇူး တင်ပါသည်။

မောင်သာချို ရန်ကုန်မြို့၊ ၂၀၁၃။